The Thai literary canon identifies

The Thai literary canon identifies three novels published around 1929 as the first authentic Thai novels. This pronouncement elides the importance of novels published before that date. Because literary scholars focus their teaching, writing and research on novels defined by the canon, lesser-known works have been overlooked or ignored. The current Thai canon obfuscates literary transmission, in particular, the significance of pre-1929 compositions. In this essay, three novels –Mae Wan’s Khwam phayabat (1902), Khru Liam’s Khwam mai phayabat (1915) and Nangneramid (1916) –are selected to show that these early compositions represent important genres of novels that should be considered for the canon, even though they are seen as less than ‘authentic’ Thai. This paper examines the three novels through the lens of critical, translation and postcolonial theories. It is a study of vernacularisation, authenticity, hybridity, mimesis, and biculturalism.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไทยวรรณกรรมแคนนอนระบุสามเล่มที่ตีพิมพ์รอบ 1929 เป็นนวนิยายไทยครั้งแรกของแท้ คำแถลงนี้ elides สำคัญของนวนิยายที่ตีพิมพ์ก่อนวันที่ เพราะนักวิชาการวรรณกรรมมุ่งเน้นการเรียนการสอนของพวกเขาเขียนและงานวิจัยเกี่ยวกับนวนิยายที่กำหนดโดยหลักการทำงานไม่ค่อยมีคนรู้จักได้รับการมองข้ามหรือละเลย แคนนอนไทยปัจจุบัน obfuscates ส่งวรรณกรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่งความสำคัญขององค์ประกอบก่อน 1929 ในการทดลองนี้นวนิยายสาม -Mae Wan ของ Khwam phayabat (1902) ครุเลียม Khwam mai phayabat (1915) และ Nangne​​ramid (1916) สรรพเลือกที่จะแสดงให้เห็นว่าองค์ประกอบของต้นเหล่านี้เป็นตัวแทนประเภทที่สำคัญของนวนิยายที่ควรพิจารณาสำหรับแคนนอน, ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเห็นเป็นน้อยกว่า 'ของแท้' ไทย กระดาษนี้จะตรวจสอบนวนิยายสามผ่านเลนส์ของการแปลที่สำคัญและทฤษฎีอาณานิคม มันคือการศึกษาของ vernacularisation, ความถูกต้อง, hybridity, สำเนาและ Biculturalism

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แคนนอนวรรณกรรมไทยระบุสามนวนิยายตีพิมพ์รอบ 1929 เป็นครั้งแรกไทยแท้ๆ นวนิยาย ประกาศนี้ elides ความสำคัญของนวนิยายที่ตีพิมพ์ก่อนวันนั้น เพราะนักวิชาการวรรณกรรมเน้นการสอนของพวกเขา การวิจัยและการเขียนในนวนิยายที่กำหนดโดย Canon , ที่รู้จักกันน้อยกว่างานที่ได้รับการมองข้ามหรือละเลย แคนนอนไทยปัจจุบัน obfuscates ส่งวรรณกรรมโดยเฉพาะความสำคัญขององค์ประกอบ pre-1929 . ในเรียงความนี้สามนวนิยาย–แม่วานความ phayabat ( 1902 ) , ครุเลียมความเชียงใหม่ phayabat ( 1915 ) และ nangneramid ( 1916 ) กว่าจะเลือกให้แสดงองค์ประกอบที่สำคัญของนวนิยายต้นเหล่านี้เป็นตัวแทนของประเภทที่ควรพิจารณาสำหรับ Canon , แม้ว่าพวกเขาจะถูกมองว่าน้อยกว่า ' ' ไทยแท้ .กระดาษนี้ตรวจสอบสามนวนิยายผ่านเลนส์ของวิกฤต ทฤษฎีการแปลและวรรณคดี . มันคือการศึกษาของ vernacularisation ของแท้ , Hybridity สำเนา และ biculturalism

.