Education is a prerequisite for the

Education is a prerequisite for the development of human capital which in turn is an important factor in a country’s overall development. Apart from the increasing income inequality, the education sector has long suffered from problems such as funding shortages and unequal allocation of education resources,[20] adding to the disparity between China’s urban and rural life; this was exacerbated by the two track system of government’s approach to education. The first track is government -supported primary education in urban areas and the second is family -supported primary education in the rural areas.[21]

Rural education has been marginalized by the focus on immediate economic development and the fact that urban education enjoys more attention and investment by the central government.[21] This lack of public funding meant that children of rural families were forced to drop out of school, thus losing the opportunity to further their studies and following the paths of their parents to become low skilled workers with few chances of advancements.[20] This leads to a vicious cycle of poverty. Due to limited educational resources, urban schools were supported by the government while village schools were provided for by the local communities where educational opportunities were possibly constrained depending on local conditions.[21] Thus, there still exist a huge gap in teacher preparation and quality of facilities between rural and urban areas.

The two track system was then abolished in 1986 & 1992, to be replaced by the Compulsory Education Law and the Rule for the Implementation of the Compulsory Education Law respectively.[22] Despite the emphasis of China’s education reform on providing quality and holistic education, the rural schools still lack the capacity to implement such reforms vis-à-vis their urban counterparts.[20] The rural areas lack the educational resources of the urban areas and the rural areas are considered to be falling below the educational benchmark set in the cities.[23] Teachers are more attracted to urban sectors with higher pay and a slew of benefits. In addition, rural villages have a difficult time finding quality teachers because of the relatively poorer standard of living in villages. As a result, some rural teachers are not qualified as they received college degrees from continuing-education programs, which is not the best type of further education one could receive.[24]

As a result, rural students often find themselves neither competitive enough to gain admissions to colleges nor employable for most occupations.[20] Rural residents are increasingly being marginalised in higher education, closing off their best opportunities for advancement. This is especially prominent in Tsinghua and Peking University where the percentage of rural population studying in the two universities have shrunk to 17.6 percent in 2000 and 16.3 percent in 1999, down from 50 to 60 percent in the 1950s. These numbers are the most recent reliable data that has been published and experts agree that the number might be as low as 1 percent in 2010.[25]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การศึกษาเป็นข้อกำหนดเบื้องต้นสำหรับการพัฒนาบุคลากรซึ่งเป็นปัจจัยสำคัญในการพัฒนาโดยรวมของประเทศ นอกจากความไม่เท่าเทียมกันรายได้เพิ่ม ภาคการศึกษาได้จึงรับความเดือดร้อนจากปัญหาเช่นทุนขาดแคลนและการจัดสรรทรัพยากรการศึกษา, [20] เพิ่ม disparity ระหว่างของจีนเขตเมือง และชนบทชีวิต ไม่ นี้ไม่เลวร้ายระบบติดตามสองของวิธีการศึกษาของรัฐบาล เพลงแรกถูกรัฐบาล-การศึกษาขั้นพื้นฐานได้รับการสนับสนุนในพื้นที่เมืองและสองเป็นครอบครัว-สนับสนุนการศึกษาขั้นพื้นฐานในชนบท [21]มีการทำศึกษาชนบท โดยเน้นพัฒนาเศรษฐกิจทันทีและความจริงที่ว่า การศึกษาเมืองแห่งนี้ความสนใจเพิ่มมากขึ้นและการลงทุน โดยรัฐบาลกลาง [21] การขาดเงินทุนสาธารณะหมายความ ว่า เด็กของครอบครัวชนบทถูกบังคับให้ออกจากโรงเรียน จึง สูญเสียโอกาสในการเพิ่มเติมการศึกษา และตามเส้นทางของพ่อแม่เป็น แรงงานฝีมือต่ำ มีน้อยโอกาสก้าวหน้า [20] ซึ่งนำไปสู่วงจรความยากจนการทายา เนื่องจากทรัพยากรที่มีการศึกษาจำกัด โรงเรียนเมืองได้รับการสนับสนุน โดยรัฐบาลในขณะที่โรงเรียนในหมู่บ้านถูกตามที่โอกาสทางการศึกษาได้อาจจำกัดขึ้นอยู่กับสภาพท้องถิ่นชุมชน [21] ดังนั้น ยังมีช่องว่างขนาดใหญ่ในการเตรียมครูและคุณภาพของสิ่งอำนวยความสะดวกระหว่างเมือง และชนบทระบบติดตามสองถูกยกเลิกแล้วในปี 1986 1992 และถูกแทนที่ โดยกฎหมายการศึกษาภาคบังคับและกฎสำหรับการดำเนินงานของกฎหมายการศึกษาภาคบังคับตามลำดับ [22] แม้ มีความสำคัญของการปฏิรูปการศึกษาของจีนให้มีคุณภาพและการศึกษาแบบองค์รวม โรงเรียนชนบทยังขาดความสามารถในการใช้เช่นปฏิรูป vis-เซ็ต-vis คู่เมืองของพวกเขา [20] ชนบทการขาดทรัพยากรทางการศึกษาในพื้นที่เขตเมือง และชนบทถือว่าลดลงต่ำกว่าเกณฑ์มาตรฐานการศึกษาที่ตั้งในเมือง [23] ครูโดยทั่วไปยิ่งติดใจภาคเมืองด้วยค่าจ้างสูงและฆ่าของผลประโยชน์ นอกจากนี้ หมู่บ้านชนบทมีเวลายากค้นหาครูคุณภาพ เพราะย่อมค่อนข้างมาตรฐานการครองชีพในหมู่บ้าน ผล ครูชนบทบางไม่เหมาะสมจะรับเพศจากโปรแกรมการศึกษาต่อเนื่อง ที่สุดชนิดหนึ่งไม่สามารถรับการศึกษาต่อ [24]As a result, rural students often find themselves neither competitive enough to gain admissions to colleges nor employable for most occupations.[20] Rural residents are increasingly being marginalised in higher education, closing off their best opportunities for advancement. This is especially prominent in Tsinghua and Peking University where the percentage of rural population studying in the two universities have shrunk to 17.6 percent in 2000 and 16.3 percent in 1999, down from 50 to 60 percent in the 1950s. These numbers are the most recent reliable data that has been published and experts agree that the number might be as low as 1 percent in 2010.[25]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การศึกษาเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการพัฒนาทุนมนุษย์ซึ่งเป็นปัจจัยสำคัญในการพัฒนาโดยรวมของประเทศ นอกเหนือจากความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ที่เพิ่มขึ้น ภาคการศึกษา ได้รับความเดือดร้อนจากปัญหาขาดแคลนเงินทุน เช่น การจัดสรรทรัพยากรในการศึกษา [ 20 ] เพิ่มความต่างระหว่างจีนเมืองและชีวิตชนบทนี้เป็น exacerbated โดยสองระบบติดตามของวิธีการของรัฐบาลเพื่อการศึกษา เพลงแรก คือ รัฐบาลที่ได้รับการสนับสนุนการศึกษาในเขตเมือง และส่วนที่สอง คือ ครอบครัวที่ได้รับการสนับสนุนการศึกษาในชนบท [ 21 ]

การศึกษาในชนบทถูกกีดกันโดยมุ่งเน้นไปที่การพัฒนาทางเศรษฐกิจทันทีและความจริงที่ว่าเมืองการศึกษาตลอดความสนใจมากขึ้นและการลงทุนโดยรัฐบาลกลาง [ 21 ] ขาดทุนสาธารณะหมายความว่าเด็กของครอบครัวชนบท ถูกบังคับให้ลาออกจากโรงเรียนจึงสูญเสียโอกาสในการศึกษาต่อ และตามเส้นทางของพ่อแม่ของพวกเขากลายเป็นแรงงานที่มีทักษะต่ำที่มีโอกาสของความก้าวหน้า [ 20 ] นี้นำไปสู่วงจรของความยากจน เนื่องจากทรัพยากรที่ จำกัด การศึกษาโรงเรียนในเมืองได้รับการสนับสนุนโดยรัฐบาลในขณะที่โรงเรียนหมู่บ้านถูกจัดโดยชุมชนท้องถิ่น โอกาส ที่ศึกษาอาจจะ จำกัด ขึ้นอยู่กับสภาพท้องถิ่น [ 21 ] จึงยังคงมีช่องว่างขนาดใหญ่ในการเตรียมการสอน และคุณภาพของเครื่องระหว่างเมืองและชนบท

สองติดตามระบบถูกยกเลิกในปี 1986 &ปี 1992จะถูกแทนที่ด้วยการศึกษาภาคบังคับ กฎหมาย และกฎการใช้พระราชบัญญัติการศึกษาภาคบังคับ ตามลำดับ [ 22 ] แม้จะเน้นการปฏิรูปการศึกษาของประเทศจีนในการให้บริการที่มีคุณภาพและการศึกษาแบบองค์รวม , โรงเรียนในชนบทยังขาดศักยภาพที่จะใช้เช่นการปฏิรูป Vis Vis - ล่าสุด - คู่เมืองของพวกเขา[ 20 ] ชนบทขาดแคลนทรัพยากรทางการศึกษาในพื้นที่เมืองและชนบทจะถือว่าตกอยู่ด้านล่างการศึกษามาตรฐานการตั้งค่าในเมือง ครู [ 23 ] จะยิ่งดึงดูดเมืองภาคกับค่าจ้างที่สูงขึ้นและได้ประโยชน์ นอกจากนี้ หมู่บ้านชนบท มีเวลายากค้นหาคุณภาพของครู เพราะของค่อนข้างด้อยมาตรฐานอยู่ที่หมู่บ้านผล ครูบ้านนอกไม่มีคุณสมบัติเช่นที่พวกเขาได้รับจากโปรแกรมการศึกษาระดับวิทยาลัย ซึ่งเป็นชนิดที่ดีที่สุดของการศึกษาหนึ่งจะได้รับ [ 24 ]

เป็นผลให้นักเรียนในชนบทมักจะพบตัวเองไม่เพียงพอในการแข่งขันที่จะได้รับการรับสมัครวิทยาลัยหรือ employable สำหรับอาชีพมากที่สุด[ 20 ] ผู้อยู่อาศัยในชนบทมีมากขึ้นจะถูกละเลยในระดับที่สูงขึ้น ปิดโอกาสของพวกเขาที่ดีที่สุดสำหรับความก้าวหน้า นี้เป็นที่โดดเด่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งใน Tsinghua มหาวิทยาลัยปักกิ่งที่เปอร์เซ็นต์ของประชากรในชนบทเรียนสองมหาวิทยาลัยได้หด 17.6 เปอร์เซ็นต์ใน 2000 และ 16.3 เปอร์เซ็นต์ในปี 1999 ลงจาก 50 ถึง 60 เปอร์เซ็นต์ ในปี 1950ตัวเลขเหล่านี้ ล่าสุด มีข้อมูลที่ได้รับการตีพิมพ์และผู้เชี่ยวชาญยอมรับว่าตัวเลขอาจได้รับเป็นต่ำเป็นร้อยละ 1 ในปี 2010 [ 25 ]