This is the first Friday exercise I

This is the first Friday exercise I've done, I may have to try and make a habit of it from now on... I'm amazed at how much one can write in ten minutes.

Madeleine's part about the dog made me sad.

Here's mine:

I remember walking down the street yesterday. Yes, it’s true. I walked down the street parallel to mine, in my head, and it was all because of those orange and pink leaves: they make that street the most beautiful in the neighbourhood.

I remember wood of all sorts, the wood on this table is nothing in comparison to the wood on the ship’s rail, smooth but weathered. I touched that wood every day while I was there and leaned out across that rail to watch the river.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นี้เป็นการออกกำลังกายศุกร์ที่แรกฉันได้ทำ ฉันอาจจะต้องลอง และนิสัยของมันจากนี้... ฉันประหลาดใจที่เท่าใดหนึ่งสามารถเขียนในสิบนาทีส่วนของ Madeleine เกี่ยวกับสุนัขทำให้ฉันเศร้านี่คือฉัน:ฉันจำเดินลงถนนในวันนี้ ใช่ มันเป็นความจริง ผมเดินลงถนนขนานกับระเบิด ในหัวของฉัน และมันทั้งหมดเนื่องจากที่ใบสีส้ม และสีชมพู: ให้ถนนที่สวยที่สุดในละแวกนี้ผมจำได้ว่า ไม้ทุกประเภท ไม้ตารางนี้จะไม่มีอะไรเปรียบเทียบกับไม้ในทางเรือ เรียบ แต่ตากแดดตากฝน ฉันสัมผัสไม้ที่ทุกวันระหว่างมี และพิงออกผ่านชมแม่น้ำที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นี้คือการออกกำลังกายวันศุกร์แรกที่ฉันได้ทำฉันอาจจะต้องพยายามทำให้นิสัยของมันจากนี้ไป ... ฉันประหลาดใจที่เท่าใดหนึ่งสามารถเขียนในสิบนาที. ส่วนแมเดลีนเกี่ยวกับสุนัขทำให้ฉันเศร้า . นี่เป็นของฉัน: ผมจำได้ว่าเดินไปตามถนนเมื่อวานนี้ ใช่มันเป็นความจริง. ผมเดินลงคู่ขนานถนนเหมืองในหัวของฉันและมันก็เป็นทั้งหมดเป็นเพราะใบสีส้มและสีชมพูเหล่านั้น. พวกเขาทำที่สถานที่ที่สวยที่สุดในละแวกใกล้เคียงผมจำได้ว่าไม้ทุกชนิดไม้บนโต๊ะนี้เป็นอะไร ในการเปรียบเทียบกับไม้บนรถไฟเรือราบรื่น แต่ตากแดดตากฝน ฉันสัมผัสไม้ว่าทุกวันขณะที่ผมอยู่ที่นั่นและโน้มตัวออกไปทั่วรถไฟที่จะดูแม่น้ำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นี่เป็นศุกร์แรกของการออกกำลังกายที่ฉันทำ , ฉันอาจจะต้องลอง และทำให้เป็นนิสัยมันตอนนี้เลย . . . . . . . ฉันประหลาดใจที่เท่าใดหนึ่งสามารถเขียนได้ใน 10 นาทีเมเดลีน ส่วนเรื่องสุนัข ทำให้ฉันเศร้าที่นี่เป็นของฉัน :ผมจำได้ว่าเดินลงถนนเมื่อวานนี้ ใช่ มันเป็นเรื่องจริง ฉันเดินลงถนนคู่ขนานของผม ในหัวของฉัน และมันก็เป็นเพราะพวก ส้ม และชมพู ใบ : จะทำให้ถนนที่สวยที่สุดในพื้นที่ใกล้เคียงผมจำไม้ทุกชนิด , ไม้บนโต๊ะไม่มีอะไรเปรียบเทียบกับไม้บนรถไฟเรือ เรียบแต่ผุ . ฉันจับไม้ทุกวัน ในขณะที่ผมมี และเรียนข้ามทางรถไฟไปดูแม่น้ำ