Helen Sandberg stood by the control

Helen Sandberg stood by the control room window, staring at the plane. ‘Come on,’ she said. ‘Why is that door shut? Where are the passengers?’ ‘The hijackers won’t set them free,’ said Inspector Holm. ‘I told you, Prime Minister, this is serious mistake.’ ‘Be quiet, man,’ said Colonel Carter. ‘I think we’ve got something on the radio.’ Beside him, a soldier was turning the controls of a small army radio. Suddenly, the voice of one of the hijackers and the prisoner came into the room. ‘So how many soldiers are there in the airport building, my brother?’ ‘I didn’t see any soldiers, only police.’ ‘That’s strange! No soldiers at all?’ ‘I did not see any, brother.’ ‘Very strange. But these are not military people. They do not have many soldiers. Perhaps the woman do what she says, then.’ ‘What happening, Colonel?’ Helen asked. ‘Those are the hijackers voices. How can we hear them?’ The Colonel laughed. ‘Well, madam, you can see it’s raining, can’t you? We didn’t want our poor prisoner to get wet, so we gave him a nice yellow raincoat, you see. But it was an expensive raincoat, because one of its buttons is a small transmitter. So now we can hear everything they say and we know where are on the plane!’ Helen smiled. ‘Good idea, Colonel. I hope it helps.’ ‘Prime Minister,’ Michael interrupted. ‘They’re coming!’ Helen looked through the window. The door of the plane was open and people were coming down the steps one after another. Some of them started to run towards the airport building, and few knelt down on the wet tarmac. ‘What are they doing?’ Helen asked. ‘Praying, perhaps?’ said Michael. ‘To thank God that they’re alive?’ Police and doctors came out of the building to help the passengers. Helen stood and watched through binoculars. She did not see Carl. ‘Ninety-nine, a hundred. That’s it, then,’ said Colonel Carter. The plane door closed. ‘Now we move on to the next step of our plan. Goodbye, Prime Minister.’ Helen turned and saw that the Colonel was putting on white clothes on top of his army uniform. He put several grenades in the coat pocket, and a machine gun into a long pocket inside the coat. He smiled at her. ‘I must help my men refuel the plane.’ ‘May God go with you, Colonel,’ she said.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เฮเลนแซนด์เบิร์กยืนอยู่หน้าต่างห้องควบคุม จ้องมองที่เครื่องบิน 'มา เธอกล่าวว่า ' ทำไมเป็นที่ปิดประตู ที่มีผู้โดยสาร?' 'การจี้จะไม่ตั้งพวกเขาฟรี กล่าวว่า สารวัตร Holm 'ฉันบอกคุณ นายกรัฐมนตรี นี้เป็นผิด' 'จะเงียบ คน พันคาร์เตอร์กล่าว 'ผมคิดว่า เรามีบางสิ่งบางอย่างในรายการวิทยุ' ข้าง ๆ เขา ทหารถูกเปลี่ยนการควบคุมของวิทยุกองทัพขนาดเล็ก ทันใดนั้น เสียงของหนึ่ง hijackers และนักโทษที่เข้ามาในห้อง 'ทหารหลายวิธีจึงมีในสนามบินอาคาร พี่' 'ฉันไม่เห็นมีทหาร ตำรวจเท่านั้น' ' นั่นคือแปลก ไม่มีทหารเลย?' 'ฉันไม่เห็นใด ๆ พี่ชาย' ' แปลกมาก แต่เหล่านี้ไม่ใช่ทหาร ไม่มีทหารจำนวนมาก บางทีผู้หญิงทำเธอพูดอะไร แล้ว.' 'อะไรเกิดขึ้น พันเอก' เฮเลนถาม ' ผู้มีเสียงจี้ วิธีที่เราสามารถได้ยินพวกเขา?' อัพเดต:พัน ' ดี แหม่ม คุณสามารถเห็นฝนตก ไม่คุณ เราไม่ได้ต้องโทษเราจนเปียก เพื่อเราเขามีกระสีเหลืองดี คุณเห็น แต่มันเป็นเสื้อกันฝนราคาแพง เนื่องจากปุ่มกดเป็นเครื่องส่งสัญญาณขนาดเล็ก ดังนั้น ตอนนี้เราสามารถได้ยินทุกอย่าง พูดและเราทราบว่าอยู่บนเครื่องบิน!' เฮเลนยิ้ม ' ความคิดดี พันเอก ฉันหวังว่า มันช่วย ' 'นายกรัฐมนตรี การขัดจังหวะของไมเคิล 'พวกเขากำลังมา' เฮเลนมองผ่านหน้าต่าง ประตูของเครื่องบินถูกเปิด และคนมาลงขั้นตอนหนึ่ง บางส่วนของพวกเขาเริ่มทำงานต่ออาคารสนามบิน และน้อยทำลงเปียกการบิน 'ทำอะไร' เฮเลนถาม 'สวดมนต์ บางที ' กล่าวว่า ไมเคิล การขอบคุณพระเจ้าที่พวกเขากำลังมีชีวิตอยู่หรือไม่' ตำรวจและแพทย์มาจากอาคารจะช่วยให้ผู้โดยสาร เฮเลนยืน และดูผ่านทางกล้องส่องทางไกล เธอไม่ได้เห็นคาร์ล ' เก้าเก้า ร้อย ที่อยู่ แล้ว กล่าวว่า พันคาร์เตอร์ ปิดประตูเครื่องบิน ' ตอนนี้เราย้ายไปยังขั้นตอนถัดไปของเรา ลาก่อน นายกรัฐมนตรี.' เฮเลนเปิด และเห็นว่า พันถูกวางลงบนผ้าสีขาวด้านบนของกองทัพของเขาเหมือนกัน เขาใส่หลายระเบิดในกระเป๋าเสื้อ และปืนในกระเป๋าความยาวภายในเสื้อ ยิ้มที่เธอ 'ฉันต้องช่วยผู้ชายของฉันเครื่องบินเติมเชื้อเพลิง' เธอกล่าวว่า 'พระเจ้าไปอาจกับคุณ พันเอก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เฮเลน Sandberg ยืนอยู่ที่หน้าต่างห้องควบคุมจ้องมองที่เครื่องบิน 'Come on,' เธอกล่าวว่า 'ทำไมประตูที่ปิด? ในกรณีที่ผู้โดยสาร? 'จี้จะไม่ได้ตั้งให้ฟรี' สารวัตรโฮล์มกล่าวว่า 'ฉันบอกคุณนายกรัฐมนตรีนี้เป็นข้อผิดพลาดร้ายแรง. 'เงียบ, ชาย,' พันเอกคาร์เตอร์กล่าวว่า "ผมคิดว่าเรามีบางสิ่งบางอย่างในวิทยุ. ข้างเขาทหารกำลังหันควบคุมของวิทยุกองทัพเล็ก ๆ ทันใดนั้นเสียงของหนึ่งจี้และนักโทษที่เข้ามาในห้อง ดังนั้นวิธีการหลายทหารจะมีในอาคารสนามบินพี่ชายของฉัน? 'ฉันไม่เห็นใด ๆ ทหารตำรวจเท่านั้น. 'นั่นแปลก! ไม่มีทหารที่ทั้งหมดหรือไม่ ' 'ฉันไม่เห็นใด ๆ พี่ชาย. 'ที่แปลกมาก. แต่เหล่านี้จะไม่ได้คนทหาร พวกเขาไม่ได้มีทหารหลายคน บางทีผู้หญิงคนนั้นทำในสิ่งที่เธอพูดแล้ว. 'สิ่งที่เกิดขึ้นพันเอก? เฮเลนถาม 'เหล่านี้คือเสียงจี้ วิธีที่เราสามารถได้ยินพวกเขา? พันเอกหัวเราะ 'ดี, แหม่ม, คุณสามารถเห็นมันมีฝนตกไม่สามารถคุณ? เราไม่ต้องการที่นักโทษที่ไม่ดีของเราที่จะได้รับเปียกดังนั้นเราจึงทำให้เขามีเสื้อกันฝนสีเหลืองดีที่คุณเห็น แต่มันก็เป็นเสื้อกันฝนที่มีราคาแพงเพราะปุ่มใดปุ่มหนึ่งที่เป็นเครื่องส่งสัญญาณขนาดเล็ก ดังนั้นตอนนี้เราสามารถได้ยินทุกอย่างที่พวกเขาพูดและเรารู้ว่าอยู่ที่ไหนบนเครื่องบิน! เฮเลนยิ้ม 'ความคิดที่ดีพันเอก ผมหวังว่ามันจะช่วยให้. 'นายกรัฐมนตรี' ไมเคิลขัดจังหวะ 'พวกเขากำลังมา!' เฮเลนมองผ่านหน้าต่าง ประตูเครื่องบินเปิดและคนถูกลงมาหนึ่งขั้นตอนหลังจากที่อื่น บางส่วนของพวกเขาเริ่มที่จะทำงานต่อการสร้างสนามบินและไม่กี่คุกเข่าลงบนพื้นเปียก 'พวกเขากำลังทำอะไร?' เฮเลนถาม 'สวดมนต์อาจ?' ไมเคิลกล่าวว่า 'เพื่อขอบคุณพระเจ้าที่พวกเขากำลังมีชีวิตอยู่?' ตำรวจและแพทย์ออกจากอาคารมาช่วยผู้โดยสาร เฮเลนยืนอยู่และดูผ่านกล้องส่องทางไกล เธอไม่ได้เห็นคาร์ล 'เก้าสิบเก้าร้อย นั่นคือมันแล้ว 'พันเอกคาร์เตอร์กล่าวว่า ประตูเครื่องบินปิด 'ตอนนี้เราย้ายไปยังขั้นตอนต่อไปของแผนของเรา Goodbye, นายกรัฐมนตรี. เฮเลนหันและเห็นว่าพันเอกถูกวางบนเสื้อผ้าสีขาวด้านบนของชุดเครื่องแบบกองทัพของเขา เขาวางระเบิดหลายแห่งในกระเป๋าเสื้อและปืนกลในกระเป๋ายาวภายในเสื้อ เขายิ้มให้เธอ 'ฉันจะต้องช่วยคนของข้าเติมน้ำมันเครื่องบิน. 'พระเจ้าอาจจะไปกับคุณพันเอก' เธอกล่าวว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เฮเลน แซนเบิร์กยืนอยู่ริมหน้าต่างห้องควบคุม มองเครื่องบิน " มา " เธอพูด " ทำไมประตูถึงปิด ? ที่เป็นผู้โดยสาร ? " " โจรไม่พวกเขาตั้งฟรี " สารวัตรโฮล์ม . " ผมบอกท่านนายกฯ นี่เป็นข้อผิดพลาดร้ายแรง " " เงียบหน่อย " ผู้พันคาร์เตอร์ " ฉันคิดว่าเราได้อะไรในวิทยุ " เคียงข้างเขา ทหารคือการเปลี่ยนการควบคุมของวิทยุกองทัพขนาดเล็ก จู่ๆ เสียงของหนึ่งในโจร และนักโทษเข้ามาในห้อง " เพื่อให้ทหารมีกี่ตัวในอาคารสนามบิน น้องชายของฉัน " " ฉันไม่เห็นใด ๆ ทหาร ตำรวจ เท่านั้น " " มันแปลก ! ไม่มีทหารเลย " " ฉันไม่เห็นใด ๆ น้องชาย " " ที่แปลกมาก แต่เหล่านี้จะไม่ได้ คน ทหาร ไม่มีทหารมากมาย บางทีผู้หญิงที่ทำอย่างที่เธอบอก แล้ว " " มันเกิดอะไรขึ้น ผู้พัน " เฮเลนถาม " นั่น เป็นจี้เสียง วิธีที่เราสามารถได้ยินพวกเขา " ผู้พัน หัวเราะ " ดีค่ะ คุณสามารถดู ฝนตกมั้ย เราไม่อยากให้นักโทษที่น่าสงสารของเราเปียก เราก็เลยให้เขาเป็นเสื้อกันฝนสีเหลืองสวยที่คุณเห็น แต่มันเป็นเสื้อกันฝนที่แพงเพราะหนึ่งของปุ่มของเครื่องส่งสัญญาณขนาดเล็ก ดังนั้นตอนนี้เราสามารถได้ยินทุกอย่างที่เขาพูดและเรารู้ว่าบนเครื่องบิน " เฮเลนยิ้ม " ดีครับ ผู้พัน ฉันหวังว่ามันจะช่วยให้ " " นายกรัฐมนตรี " ไมเคิล ขัดจังหวะ " พวกเขากำลังมา ! " เฮเลนมองผ่านทางหน้าต่าง ประตูของเครื่องบินที่ถูกเปิดและคนถูกลงมาหนึ่งหลังจากที่อื่น บางส่วนของพวกเขาเริ่มที่จะวิ่งไปทางอาคารสนามบิน และไม่คุกเข่าลงบนถนนเปียก " พวกเขากำลังทำอะไร ? " เฮเลนถาม " สวดมนต์ , บางที ? " ไมเคิล " ขอบคุณพระเจ้าที่พวกเขากำลังมีชีวิตอยู่ ตำรวจและแพทย์ออกมาจากอาคารเพื่อช่วยผู้โดยสาร เฮเลนยืนและมองผ่านกล้องส่องทางไกล ที่เธอไม่เห็น คาร์ล " เก้า ร้อย . เพราะงั้น " ผู้พันคาร์เตอร์ ประตูเครื่องบินปิด ตอนนี้เราย้ายไปยังขั้นตอนต่อไปของแผนของเรา ลาก่อน นายกรัฐมนตรี " เฮเลนหันไปเห็นผู้พันก็ใส่เสื้อสีขาวด้านบนของทหารชุด เขาวางหลายระเบิดมือในเสื้อโค้ท และปืนกลในยาวภายในกระเป๋าเสื้อ เขายิ้มให้กับเธอ " ฉันต้องช่วยคนเติมน้ำมันเครื่องบิน " " ขอให้พระเจ้าอยู่กับคุณ ผู้พัน , " เธอกล่าว