Now I had lived in this happy place

Now I had lived in this happy place three years, but sad changes were about to come over us. We heard from time to time that our mistress was ill. The doctor was often at the house, and the master looked grave and anxious. Then we heard that she must leave her home at once, and go to a warm country for two or three years. The news fell upon the household like the tolling of a deathbell. Everybody was sorry; but the master began directly to make arrangements for breaking up his establishment and leaving England. We used to hear it talked about in our stable; indeed, nothing else was talked about.

John went about his work silent and sad, and Joe scarcely whistled. There was a great deal of coming and going; Ginger and I had full work.

The first of the party who went were Miss Jessie and Flora, with their governess. They came to bid us good-by. They hugged poor Merrylegs like an old friend, and so indeed he was. Then we heard what had been arranged for us. Master had sold Ginger and me to his old friend, the Earl of W----, for he thought we should have a good place there. Merrylegs he had given to the vicar, who was wanting a pony for Mrs. Blomefield, but it was on the condition that he should never be sold, and that when he was past work he should be shot and buried.

Joe was engaged to take care of him and to help in the house, so I thought that Merrylegs was well off. John had the offer of several good places, but he said he should wait a little and look round.

The evening before they left the master came into the stable to give some directions, and to give his horses the last pat. He seemed very low-spirited; I knew that by his voice. I believe we horses can tell more by the voice than many men can.

"Have you decided what to do, John?" he said. "I find you have not accepted either of those offers."

"No, sir; I have made up my mind that if I could get a situation with some first-rate colt-breaker and horse-trainer, it would be the right thing for me. Many young animals are frightened and spoiled by wrong treatment, which need not be if the right man took them in hand. I always get on well with horses, and if I could help some of them to a fair start I should feel as if I was doing some good. What do you think of it, sir?"

"I don't know a man anywhere," said master, "that I should think so suitable for it as yourself. You understand horses, and somehow they understand you, and in time you might set up for yourself; I think you could not do better. If in any way I can help you, write to me. I shall speak to my agent in London, and leave your character with him."

Master gave John the name and address, and then he thanked him for his long and faithful service; but that was too much for John. "Pray, don't, sir, I can't bear it; you and my dear mistress have done so much for me that I could never repay it. But we shall never forget you, sir, and please God, we may some day see mistress back again like herself; we must keep up hope, sir." Master gave John his hand, but he did not speak, and they both left the stable.

The last sad day had come; the footman and the heavy luggage had gone off the day before, and there were only master and mistress and her maid. Ginger and I brought the carriage up to the hall door for the last time. The servants brought out cushions and rugs and many other things; and when all were arranged master came down the steps carrying the mistress in his arms (I was on the side next to the house, and could see all that went on); he placed her carefully in the carriage, while the house servants stood round crying.

"Good-by, again," he said; "we shall not forget any of you," and he got in. "Drive on, John."

Joe jumped up, and we trotted slowly through the park and through the village, where the people were standing at their doors to have a last look and to say, "God bless them."

When we reached the railway station I think mistress walked from the carriage to the waiting-room. I heard her say in her own sweet voice, "Good-by, John. God bless you." I felt the rein twitch, but John made no answer; perhaps he could not speak. As soon as Joe had taken the things out of the carriage John called him to stand by the horses, while he went on the platform. Poor Joe! he stood close up to our heads to hide his tears. Very soon the train came puffing up into the station; then two or three minutes, and the doors were slammed to, the guard whistled, and the train glided away, leaving behind it only clouds of white smoke and some very heavy hearts.

When it was quite out of sight John came back.

"We shall never see her again," he said -- "never." He took the reins, mounted the box, and with Joe drove slowly home; but it was not our home now.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตอนนี้ ผมมีอยู่ในสถานที่แห่งนี้มีความสุข 3 ปี ได้ถูกเปลี่ยนแปลงเศร้าจะ มาเรา เราได้ยินเวลาที่เล็กของเราไม่ป่วย แพทย์มักจะมีที่บ้าน และแบบมองภัย และวิตก แล้ว เราได้ยินว่า เธอต้องออกจากบ้านของเธอในครั้งเดียว และไปประเทศอบอุ่นสอง หรือสามปี ตกข่าวตามครัวเรือนเช่นการจัดการ deathbell ทุกคนขออภัย แต่แบบเริ่มโดยตรงทำให้ การทำลายค่าของเขาก่อตั้งออกจากอังกฤษ เราใช้ฟังมันคุยกันในคอกของเรา แน่นอน อะไรมาพูดคุยเกี่ยวกับจอห์นไปเกี่ยวกับงานของเขาเงียบ และเศร้า และโจแทบ whistled มีมากมา และ ขิงและผมมีงานเต็มครั้งแรกของพรรคที่ได้มิสเจสซีและพืช มี governess ของพวกเขา พวกเขามาเสนอเรา good-by พวกเขา hugged Merrylegs ดีเช่นเพื่อนเก่า และแน่นอนเพื่อให้ เขา แล้ว เราได้ยินว่ามีการจัดเรียงสำหรับเรา หลักมีขายขิงและผมกับเพื่อนเก่า เอิร์ล W--- สำหรับเขาคิดว่า เราควรมีดีมี Merrylegs ที่เขามีให้กับตัวแทน ผู้ต้องการม้าสำหรับนาง Blomefield แต่ในเงื่อนไขที่ ว่าเขาจะไม่ขาย และเมื่อเขาทำงานที่ผ่านมา เขาควรยิง และฝังโจหมั้น เพื่อดูแลเขา และช่วยในบ้าน ดังนั้นผมคิดว่า Merrylegs ได้ดี จอห์นมีข้อเสนอหลายดี แต่เขากล่าวว่า เขาควรรอเล็กน้อย และมีลักษณะกลมตอนเย็นก่อนที่จะออกแบบมาเป็นคอกให้คำแนะนำบาง และให้เขาม้าพัฒน์ล่าสุด เขาลำบากมาก low-spirited ผมรู้ว่าที่ ด้วยเสียงของเขา ผมเชื่อว่า เราม้าสามารถบอกเพิ่มเติม ด้วยเสียงที่มากกว่าหลายคนสามารถ"มีคุณตัดสินใจที่จะทำอย่างไร จอห์น" เขากล่าวว่า "หาคุณไม่ได้ยอมรับข้อเสนอดังกล่าวอย่างใดอย่างหนึ่ง""ไม่มี รัก ผมได้ขึ้นใจว่า ถ้าฉันสามารถรับสถานการณ์ที่ค้นมาตัดและพี่เลี้ยงม้า มันจะเป็นสิ่งที่ดีสำหรับฉัน หลายสัตว์กลัว และเสีย ด้วยการรักษาที่ไม่ถูกต้อง จำเป็นต้องไม่ถ้าคนขวาถ่ายในมือ ฉันได้รับเสมอในดีม้า และถ้าฉันช่วยบางส่วนของพวกเขาเริ่มต้นที่ดี ควรรู้สึกว่าฉันทำดีบาง คุณคิดว่า ที่รัก""ฉันไม่รู้ว่าคนทุก กล่าวว่า หลัก "ที่ควรคิดดังนั้นเหมาะสำหรับคุณ คุณเข้าใจม้า อย่างใด ก็เข้าใจคุณ และในเวลา ที่คุณอาจตั้งค่าสำหรับตัวเอง ผมคิดว่า คุณไม่ดี ถ้าได้ตามที่ ฉันสามารถช่วยคุณ เขียนถึงฉัน ฉันจะพูดคุยกับตัวแทนของฉันในลอนดอน และปล่อยให้ตัวละครของคุณกับเขา"หลักให้จอห์นชื่อและที่อยู่ และจากนั้น เขาขอบคุณเขาสำหรับบริการของเขายาว และซื่อสัตย์ แต่ที่มีมากเกินไปสำหรับจอห์น "อธิษฐาน ไม่ ที่รัก ฉันไม่สามารถทนได้ คุณและภรรยาน้อยของฉันรักได้แล้วมากสำหรับฉันที่ฉันไม่สามารถชำระได้ แต่เราจะไม่ลืมคุณ ที่รัก และโปรดพระเจ้า เราอาจดูเล็กไปอีกเหมือนตัวเอง วัน เราต้องติดตามหวัง รัก" หลักให้จอห์นมือ แต่ไม่ได้พูด และพวกเขาทั้งสองออกจากคอกวันสุดท้ายเศร้ามา footman ในและกระเป๋าหนักแล้วปิดวันก่อน และมีเฉพาะหลัก และเล็ก และแม่ของเธอ ขิงและนำการขนส่งจนถึงประตูห้องสุดท้าย ข้าราชการนำเบาะ และพรม และ สิ่งอื่น ๆ มากมาย และเมื่อทั้งหมดถูกจัดหลักมาลงขั้นตอนดำเนินการเล็กในแขนของเขา (ฉันอยู่ด้านติดกับบ้าน และได้เห็นทั้งหมดที่ไป), เขาวางเธออย่างระมัดระวังในการขนส่ง ในขณะที่ฝ่ายบ้านยืนรอบร้องไห้" Good-by อีก, " เขากล่าวว่า "เราจะไม่ลืมของคุณ" และเขาได้ค่ะ "ไดรฟ์บน จอห์น"โจไปค่า และเรา trotted ช้า ๆ ผ่านสวน และหมู่ บ้าน ที่คนก็ยืนอยู่ที่ประตูของพวกเขาให้ดูสุดท้าย และว่า "พระเจ้าอวยพรให้"เมื่อเรามาถึงสถานีผมคิดว่า เล็กเดินจากขนส่งไปรอห้องพัก ผมได้ยินเธอพูดในเสียงหวานของตนเอง, " Good-by จอห์น พระเจ้าให้พร" ฉันรู้สึกบังเหียน twitch แต่จอห์นทำไม่คำตอบ บางทีเขาอาจพูดไม่ เป็นโจได้นำสิ่งต่าง ๆ จากการขนส่งที่จอห์นเรียกว่าเขายืน โดยม้า ในขณะที่เขาไปบนแพลตฟอร์ม โจดี เขายืนปิดถึงหัวของเพื่อซ่อนน้ำตาของเขา เร็ว ๆ นี้ รถไฟมา puffing ขึ้นเป็นสถานี สอง หรือสามนาที และประตูได้ถาโถม ยาม whistled และรถไฟทะยานออกไป ออกจากด้านหลังเท่านั้นเมฆควันสีขาวและแดงบางหนักมากเมื่อได้ค่อนข้างออกตาจอห์นกลับมา"เราจะไม่เห็นเธออีก เขากล่าวว่า - "ไม่" เขาเอาไต ติดตั้งกล่อง และ มีโจขับรถช้าบ้าน แต่ไม่ใช่บ้านเราตอนนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตอนนี้ผมมีชีวิตอยู่ในสถานที่ที่มีความสุขนี้สามปี แต่การเปลี่ยนแปลงที่น่าเศร้ากำลังจะมาเหนือเรา เราได้ยินมาจากเวลาที่เป็นที่รักของเราเป็นคนไม่ดี แพทย์มักจะเป็นที่บ้านและต้นแบบดูหลุมฝังศพและกังวล จากนั้นเราก็ได้ยินมาว่าเธอจะต้องออกจากบ้านของเธอในครั้งเดียวและไปยังประเทศที่อบอุ่นสำหรับสองหรือสามปี ข่าวลดลงเมื่อใช้ในครัวเรือนเช่นทวีของ deathbell ทุกคนรู้สึกเสียใจ; แต่เริ่มต้นแบบโดยตรงเพื่อเตรียมการสำหรับการทำลายสถานประกอบการของเขาและออกจากประเทศอังกฤษ เราเคยได้ยินมันพูดคุยเกี่ยวกับในเสถียรภาพของเรา; แน่นอนไม่มีอะไรอื่นได้รับการพูดคุยเกี่ยวกับ. จอห์นไปเกี่ยวกับการทำงานของเขาเงียบและเศร้าและโจผิวปากแทบ มีการจัดการที่ดีเป็นมาและไป; ขิงและผมก็มีการทำงานเต็มรูปแบบ. ครั้งแรกของพรรคที่ไปเป็นมิสเจสซีและฟลอร่ากับแม่นมของพวกเขา พวกเขามาถึงเราเสนอราคาที่ดีโดย พวกเขากอด Merrylegs ไม่ดีเหมือนเพื่อนเก่าและอื่น ๆ แน่นอนเขาเป็น จากนั้นเราก็ได้ยินสิ่งที่ได้รับการจัดให้เรา ปริญญาโทได้ขายขิงและฉันไปเพื่อนเก่าของเขาเอิร์ลแห่ง ---- W สำหรับเขาคิดว่าเราควรจะมีสถานที่ที่ดีมี Merrylegs เขาได้มอบให้กับหลวงพ่อที่เป็นที่ต้องการม้านาง Blomefield แต่มันก็อยู่บนเงื่อนไขที่ว่าเขาไม่ควรที่จะขายและเมื่อเขาได้ทำงานที่ผ่านมาเขาควรจะยิงและฝัง. โจเป็นธุระที่จะใช้ ดูแลของเขาและเพื่อช่วยในบ้านดังนั้นฉันคิดว่า Merrylegs เป็นอย่างดีออก จอห์นข้อเสนอของหลายสถานที่ที่ดี แต่เขาบอกว่าเขาควรจะรอเพียงเล็กน้อยและดูกลม. ตอนเย็นก่อนที่พวกเขาออกจากต้นแบบที่เข้ามามีเสถียรภาพที่จะให้บางเส้นทางและเพื่อให้ม้าของเขาตบเบา ๆ ที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าเขาต่ำมีชีวิตชีวามาก ผมรู้ว่าโดยเสียงของเขา ผมเชื่อว่าม้าเราสามารถบอกได้มากขึ้นด้วยเสียงกว่าผู้ชายหลายคนสามารถ. "คุณตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรจอห์น" เขาพูดว่า "ฉันคิดว่าคุณยังไม่ได้รับการยอมรับทั้งจากข้อเสนอเหล่านั้น." "ไม่ครับผมได้ขึ้นใจของฉันว่าถ้าฉันจะได้รับสถานการณ์ที่มีบางลูกเบรกเกอร์อัตราแรกและครูฝึกม้าก็จะเป็นสิ่งที่ถูกต้อง สำหรับฉัน. สัตว์หนุ่มสาวหลายคนจะกลัวและนิสัยเสียโดยการรักษาที่ไม่ถูกต้องซึ่งไม่จำเป็นต้องเป็นถ้าคนที่ใช่เอาพวกเขาอยู่ในมือ. ฉันมักจะได้ดีกับม้าและถ้าผมจะช่วยให้บางส่วนของพวกเขาที่จะเป็นจุดเริ่มต้นที่เป็นธรรมผมควรจะรู้สึก เช่นถ้าผมทำดีบางอย่าง. สิ่งที่คุณไม่คิดว่ามันครับ? " "ผมไม่ทราบว่าคนที่ใดก็ได้กล่าวว่า" ต้นแบบ "ที่ฉันควรจะคิดอย่างนั้นเหมาะสำหรับเป็นตัวคุณเอง. คุณเข้าใจม้าและอย่างใด พวกเขาเข้าใจคุณและในเวลาที่คุณอาจตั้งค่าสำหรับตัวเองฉันคิดว่าคุณไม่สามารถทำอะไรที่ดีกว่าหากในทางใดที่ฉันสามารถช่วยให้คุณเขียนถึงฉันฉันจะพูดคุยกับตัวแทนของฉันในลอนดอนและปล่อยให้ตัวละครของคุณกับเขา.. . " จอห์นโทให้ชื่อและที่อยู่และจากนั้นเขาขอบคุณเขาสำหรับการให้บริการที่ยาวนานและซื่อสัตย์ของเขา; แต่ที่มากเกินไปสำหรับจอห์น "อธิษฐานไม่ครับผมไม่สามารถแบกมัน. และคุณผู้หญิงที่รักของฉันได้ทำมากสำหรับฉันว่าฉันไม่สามารถจ่ายเงินคืนได้ แต่เราจะไม่มีวันลืมคุณครับและโปรดพระเจ้าเราอาจจะบาง วันที่เห็นเป็นที่รักกลับมาอีกครั้งเช่นเดียวกับตัวเองเราจะต้องให้ความหวังครับ ". โทจอห์นให้มือของเขา แต่เขาไม่ได้พูดและพวกเขาทั้งซ้ายที่มีเสถียรภาพ. วันที่น่าเศร้าที่ผ่านมา; ขี้ข้าและสัมภาระหนักได้ไปปิดวันก่อนและมีเพียงหลักและเป็นที่รักและแม่บ้านของเธอ ขิงและผมนำสายการบินขึ้นไปที่ประตูห้องโถงเป็นครั้งสุดท้าย คนรับใช้นำออกหมอนอิงและพรมและสิ่งอื่น ๆ ; และเมื่อทั้งหมดถูกจัดต้นแบบลงมาตามขั้นตอนการดำเนินการเป็นที่รักในอ้อมแขนของเขา (ฉันอยู่ในด้านที่อยู่ติดกับบ้านและจะได้เห็นสิ่งที่ไปใน); เขาวางเธออยู่ในรถอย่างระมัดระวังในขณะที่คนรับใช้ในบ้านยืนรอบร้องไห้. "ดีโดยอีกครั้ง" เขากล่าวว่า "เราจะไม่ลืมใด ๆ ของคุณ" และเขาได้ใน. "ขับรถบนจอห์น." โจกระโดดขึ้นและเรา trotted ช้าผ่านสวนสาธารณะและผ่านหมู่บ้านที่คนยืนอยู่ที่ประตูของพวกเขาจะมีที่ผ่านมา มองและพูดว่า "พระเจ้าอวยพรพวกเขา." เมื่อเรามาถึงสถานีรถไฟฉันคิดว่าผู้หญิงเดินจากสายการบินเพื่อรอห้องพัก ฉันได้ยินเธอพูดเสียงหวานของเธอเอง "ดีโดยจอห์น. พระเจ้าอวยพรคุณ." ผมรู้สึกว่าชักบังเหียน แต่จอห์นทำไม่มีคำตอบ; บางทีเขาอาจจะไม่สามารถพูด ทันทีที่โจได้รับสิ่งที่ออกมาจากสายการบินจอห์นเรียกเขาว่าจะยืนม้าในขณะที่เขาเดินขึ้นไปบนเวที โจแย่! เขาลุกขึ้นยืนปิดถึงหัวของเราที่จะซ่อนน้ำตาของเขา เร็ว ๆ นี้รถไฟมาพองตัวขึ้นสู่สถานี; แล้วสองหรือสามนาทีและประตูถูกกระแทกไปยามผิวปากและรถไฟร่อนออกไปทิ้งไว้ข้างหลังมันเมฆเดียวของควันสีขาวและบางหัวใจหนักมาก. เมื่อมันก็ค่อนข้างออกจากสายตาจอห์นกลับมา. "เรา จะไม่เห็นเธออีกครั้ง "เขากล่าวว่า -" ไม่เคย ". เขาเอาบังเหียนติดตั้งกล่องและกับโจขับรถช้าบ้าน; แต่มันก็ไม่ได้บ้านของเราตอนนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนนี้ฉันได้อาศัยอยู่ในสถานที่มีความสุขนี้สามปี แต่การเปลี่ยนแปลงเศร้ากำลังมาหาเรา เราได้ยินเวลาที่คุณผู้หญิงของเราป่วย หมอได้เข้ามาอยู่ในบ้าน และอาจารย์มองหลุมศพ และวิตก เราได้ยินว่าเธอต้องไปที่บ้านของเธอทันที และไปประเทศอบอุ่น สอง หรือ สามปี ข่าวล้มทับบ้านเหมือนระฆังของเดธเบล .ทุกคนก็เสียใจ แต่อาจารย์เริ่มโดยตรงเพื่อให้การเตรียมการสำหรับการเลิกตั้งของเขาและออกจากประเทศอังกฤษ เราเคยได้ยินมันคุยกันในของเรามั่นคง แน่นอน ไม่มีอะไรคุยกัน

จอห์นไปเกี่ยวกับงานของเขา ความเงียบ และเศร้า และ โจจะผิวปาก มีการจัดการที่ดีของมาและไป ; ขิงและฉันได้

เต็มงานครั้งแรกของพรรคที่ไปเป็นครูเจซซี่ และฟลอร่า กับพี่เลี้ยงของตน เค้ามาลาเราดีด้วย พวกเขากอด merrylegs ไม่ดีเหมือนเพื่อนเก่า และแน่นอนเขาเป็น แล้วเราได้ยินว่ามีการจัดสำหรับเรา อาจารย์มีขายขิงและผมเป็นเพื่อนเก่าของเขา เอิร์ลแห่ง w ---- เพราะเขาคิดว่าเราควรจะมีสถานที่ที่ดีมี merrylegs เขามอบให้กับพระ ,ใครต้องการม้าเพื่อคุณนาย blomefield แต่มันอยู่ในเงื่อนไขที่เขาไม่ควรขาย และเมื่อเขาได้ผลงานที่ผ่านมาเขาควรจะยิงฝัง

โจเป็นธุระดูแลเขาและช่วยในบ้าน ดังนั้นฉันคิดว่า merrylegs ได้ดีออก จอห์นมีข้อเสนอหลาย ๆ ดี แต่เขาบอกว่าเขาจะรอเพียงเล็กน้อยและมองไปรอบๆ

เย็นก่อนที่จะออกจากอาจารย์เข้ามาในคอกให้บางเส้นทาง และให้ม้าของเขา แพทล่าสุด เขาดูเหมือนน้อยมากนะ ฉันว่าเสียงของเขา ผมเชื่อว่าเราม้าสามารถบอกเพิ่มเติมโดยเสียงมากกว่าผู้ชายหลายอย่าง

" คุณตัดสินใจหรือยังว่าจะทำอะไร จอห์น ? เขากล่าวว่า " . ผมพบว่าคุณมีไม่ได้รับการยอมรับทั้งจากข้อเสนอเหล่านั้น . "

" ไม่ครับ ;ฉันตัดสินใจแล้วว่าถ้าฉันสามารถรับสถานการณ์กับ เบรกเกอร์ โคลท์ ชั้นหนึ่ง และเทรนเนอร์ม้าบาง มันคงจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องสำหรับฉัน สัตว์ที่หนุ่มสาวหลายคนหวาดกลัวและเน่าเสีย โดยผิดรักษา ซึ่งไม่ต้องถ้าถูกคนเอาไว้ในมือ ฉันมักจะเข้ากันได้ดีกับม้า และถ้าผมสามารถช่วยให้บางส่วนของพวกเขาเพื่องานเริ่ม ฉันควรจะรู้สึกเป็นถ้าฉันทำบางอย่างดีคุณคิดว่าไงครับ ?

" ไม่รู้ว่าผู้ชายที่ไหน " อาจารย์ " ที่ฉันคิดว่าเหมาะกับมันด้วยตัวคุณเอง คุณเข้าใจม้าและพวกเขาเข้าใจคุณและในเวลาที่คุณอาจจะตั้งค่าสำหรับตัวคุณเอง ฉันคิดว่าคุณจะไม่ทำให้ดีขึ้น ถ้าในทางใด ๆที่ฉันสามารถช่วยให้คุณเขียนถึงฉัน ผมจะพูดกับตัวแทนของฉันในลอนดอน และปล่อยให้ตัวละครของคุณกับเขา "

อาจารย์ให้จอห์น ชื่อและที่อยู่ และก็ขอบคุณเขาสำหรับตัวเองและซื่อสัตย์บริการ แต่มันก็มากเกินไปสำหรับจอห์น " อธิษฐาน ไม่ครับ ผมทนไม่ไหวแล้ว คุณและคุณนายที่รักของฉันได้ให้ฉันมากมาย ที่ผมไม่สามารถตอบแทนได้ แต่ เรา จะ ไม่ ลืม คุณ ท่าน ได้โปรด พระเจ้า เราอาจจะวันหนึ่งเห็นเมียน้อยอีก เหมือนตัวเอง เราต้องหวัง ครับ" อาจารย์ให้จอห์น มือของเขา แต่เขาไม่พูด และพวกเขาทั้งสองออกจากที่มั่นคง

วันเศร้าสุดท้ายมา ; คนรับใช้และสัมภาระหนักหายไปวันก่อน และมีต้นแบบเท่านั้น และผู้หญิงและแม่บ้านของเธอ ขิงและนำรถถึงประตูหอประชุมครั้งสุดท้าย คนรับใช้นำเบาะและพรม และหลายสิ่งอื่น ๆและเมื่อทั้งหมดได้จัดอาจารย์ลงมาขั้นตอนแบกผู้หญิงในอ้อมแขนของเขา ( ฉันอยู่ข้างข้างบ้าน และสามารถเห็นทั้งหมดที่ไป ) ; เขาวางเธออย่างรอบคอบในรถม้า ในขณะที่บ้านคนรับใช้ยืนรอบร้องไห้

" ที่ดีด้วย อีกครั้ง , " เขากล่าวว่า " เราจะไม่ลืมพวกคุณ " และเขาได้ " ไดรฟ์ , จอห์น . "

โจกระโดดขึ้นและเรา trotted ช้าๆผ่านสวนสาธารณะ และผ่านหมู่บ้านที่คนยืนอยู่ที่ประตูของพวกเขาเพื่อดูล่าสุด และพูดว่า " พระเจ้าอวยพรพวกเขา . "

เมื่อถึงสถานีรถไฟ ฉันคิดว่านายหญิงเดินออกมาจากรถม้าที่ห้องรอ ฉันได้ยินเธอพูดเสียงหวานของเธอเอง ดี " โดย จอห์น พระเจ้าอวยพรคุณ . " ฉันรู้สึกว่าบังเหียนกระตุก แต่จอห์นไม่ได้ตอบบางที เขาอาจไม่พูด ทันทีที่โจได้รับสิ่งที่ออกมาจากรถม้าจอห์นเรียกเขายืนอยู่ข้างม้า ในขณะที่เขาเดินบนแพลตฟอร์ม โจน่าสงสาร ! เขายืนอยู่ใกล้ถึงหัวเพื่อซ่อนน้ำตา ในไม่ช้ารถไฟมาพองตัวขึ้นสู่สถานี แล้ว สอง หรือ สาม นาที และประตูถูกกระแทกไป ยามที่ผิวปากและรถไฟกไลดิดออกไปทิ้งไว้เพียงควันขาวและเมฆหนามากหัวใจ

เมื่อมันค่อนข้างลับตา จอห์นกลับมา

" เราก็จะไม่มีวันได้เห็นเธออีกแล้ว " เขากล่าวว่า . . . " ไม่เคย " เขาเอาบังเหียน , ติดกล่อง กับ โจ ขับรถกลับบ้านช้า แต่มันคือ ไม่บ้านแล้ว