Most terribly cold it was; it snowe

Most terribly cold it was; it snowed, and was nearly quite dark, and evening-- the last evening of the year. In this cold and darkness there went along the street a poor little girl, bareheaded, and with naked feet. When she left home she had slippers on, it is true; but what was the good of that? They were very large slippers, which her mother had hitherto worn; so large were they; and the poor little thing lost them as she scuffled away across the street, because of two carriages that rolled by dreadfully fast.

One slipper was nowhere to be found; the other had been laid hold of by an urchin, and off he ran with it; he thought it would do capitally for a cradle when he some day or other should have children himself. So the little maiden walked on with her tiny naked feet, that were quite red and blue from cold. She carried a quantity of matches in an old apron, and she held a bundle of them in her hand. Nobody had bought anything of her the whole livelong day; no one had given her a single farthing.

She crept along trembling with cold and hunger--a very picture of sorrow, the poor little thing!

The flakes of snow covered her long fair hair, which fell in beautiful curls around her neck; but of that, of course, she never once now thought. From all the windows the candles were gleaming, and it smelt so deliciously of roast goose, for you know it was New Year's Eve; yes, of that she thought.

In a corner formed by two houses, of which one advanced more than the other, she seated herself down and cowered together. Her little feet she had drawn close up to her, but she grew colder and colder, and to go home she did not venture, for she had not sold any matches and could not bring a farthing of money: from her father she would certainly get blows, and at home it was cold too, for above her she had only the roof, through which the wind whistled, even though the largest cracks were stopped up with straw and rags.

Her little hands were almost numbed with cold. Oh! a match might afford her a world of comfort, if she only dared take a single one out of the bundle, draw it against the wall, and warm her fingers by it. She drew one out. "Rischt!" how it blazed, how it burnt! It was a warm, bright flame, like a candle, as she held her hands over it: it was a wonderful light. It seemed really to the little maiden as though she were sitting before a large iron stove, with burnished brass feet and a brass ornament at top. The fire burned with such blessed influence; it warmed so delightfully. The little girl had already stretched out her feet to warm them too; but--the small flame went out, the stove vanished: she had only the remains of the burnt-out match in her hand.

She rubbed another against the wall: it burned brightly, and where the light fell on the wall, there the wall became transparent like a veil, so that she could see into the room. On the table was spread a snow-white tablecloth; upon it was a splendid porcelain service, and the roast goose was steaming famously with its stuffing of apple and dried plums. And what was still more capital to behold was, the goose hopped down from the dish, reeled about on the floor with knife and fork in its breast, till it came up to the poor little girl; when--the match went out and nothing but the thick, cold, damp wall was left behind. She lighted another match. Now there she was sitting under the most magnificent Christmas tree: it was still larger, and more decorated than the one which she had seen through the glass door in the rich merchant's house.

Thousands of lights were burning on the green branches, and gaily-colored pictures, such as she had seen in the shop-windows, looked down upon her. The little maiden stretched out her hands towards them when--the match went out. The lights of the Christmas tree rose higher and higher, she saw them now as stars in heaven; one fell down and formed a long trail of fire.

"Someone is just dead!" said the little girl; for her old grandmother, the only person who had loved her, and who was now no more, had told her, that when a star falls, a soul ascends to God.

She drew another match against the wall: it was again light, and in the lustre there stood the old grandmother, so bright and radiant, so mild, and with such an expression of love.

"Grandmother!" cried the little one. "Oh, take me with you! You go away when the match burns out; you vanish like the warm stove, like the delicious roast goose, and like the magnificent Christmas tree!" And she rubbed the whole bundle of matches quickly against the wall, for she wanted to be quite sure of keeping her grandmother near her. And the matches gave such a brilliant light that it was brighter than at noon-day: never formerly had the grandmother been so beautiful and so tall. She took the little maiden, on her arm, and both flew in brightness and in joy so high, so very high, and then above was neither cold, nor hunger, nor anxiety--they were with God.

But in the corner, at the cold hour of dawn, sat the poor girl, with rosy cheeks and with a smiling mouth, leaning against the wall--frozen to death on the last evening of the old year. Stiff and stark sat the child there with her matches, of which one bundle had been burnt. "She wanted to warm herself," people said. No one had the slightest suspicion of what beautiful things she had seen; no one even dreamed of the splendor in which, with her grandmother she had entered on the joys of a new year.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สุดฟ้าเย็นก็ snowed และเกือบค่อนข้างมืด และเวลา เย็น - ค่ำสุดท้ายของปีนี้ ในความมืดและเย็นนี้ มีไปตามถนนจนสาวน้อย bareheaded และเปลือยเท้า เมื่อเธอออกจากบ้าน เธอมีรองเท้าแตะ มันเป็นความจริง แต่สิ่งดีที่ พวกรองเท้าแตะที่มีขนาดใหญ่มาก ซึ่งแม่ของเธอได้สวมใส่มาจนบัด ขนาดใหญ่จึงถูกพวกเขา และสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ดีสูญเสียพวกเขา ตามเธอ scuffled ไปครับ เพราะนับสองที่สะสมโดย dreadfully รวดเร็วรองเท้าแตะหนึ่งถูกพบ ไม่มี อื่น ๆ ได้ถูกวางถือของ โดยมีปลิง และปิดเขาวิ่ง ด้วย เขาคิดว่า มันจะทำ capitally สำหรับอู่ไว้เมื่อเขาบางวัน หนึ่งควรมีลูกตัวเอง เพื่อให้หญิงสาวน้อยเดินบน ด้วยเท้าเปล่าเล็ก ๆ ของเธอ ที่มีสีแดง และสีน้ำเงินจากเย็นค่อนข้าง เธอทำจำนวนที่ตรงกันในการเรือเก่า และเธอจัดกลุ่มของพวกเขาในมือของเธอ ไม่มีใครมาซื้ออะไรของเธอวันทั้งหมด livelong ไม่ได้ให้เธอ farthing เดียวนาง crept ตามสะทกเย็นความหิว - ภาพแห่งความเสียใจมาก สิ่งเล็กน้อยไม่ดีผมยาวดี ซึ่งหยิกสวยงามรอบคอของเธอ ครอบคลุม flakes ของหิมะ แต่ว่า แน่นอน เธอไม่เคยคิดว่า มีล้าเทียนจากหน้าต่างทั้งหมด และมันมัดใจดังนั้นห่านย่าง สำหรับคุณรู้ว่า มันเป็นวันของปีใหม่ ใช่ ที่ เธอคิดว่าในมุมเกิดขึ้นจากสองบ้าน ซึ่งหนึ่งขั้นสูงมากกว่ากัน เธอนั่งลง และ cowered ตัวเองเข้าด้วยกัน เท้าของเธอเล็ก ๆ น้อย ๆ เธอก็ดึงปิดเธอ แต่โตหนาว และ หนาว และไปบ้านเธอได้ไม่ดี เธอไม่ได้ขายตรงใด ๆ และสามารถนำ farthing เงิน: จากพ่อของเธอ เธอจะแน่นอนได้รับพัด และที่บ้าน ก็เย็นเกินไป สำหรับข้างเธอ เธอมีเฉพาะหลังคา ผ่านซึ่ง ลม whistled แม้ว่ารอยแตกที่ใหญ่ที่สุดได้หยุดอัพกับฟางและผ้าขี้ริ้วมือเล็ก ๆ ของเธอได้แทบ numbed ด้วยความหนาว โอ้ การแข่งขันอาจจ่ายเธอโลกสบาย ถ้าเธอเท่านั้นกว่าจะเป็นหนึ่งเดียวจากกลุ่ม วาดกำแพง อุ่นนิ้วมือของเธอโดย เธอวาดส่วนหนึ่งออก "Rischt " วิธีมันแผดเผา การเผา ก็อบอุ่น สว่างเปลวไฟ เช่นเทียน เธอจัดมือเธอมัน: ก็ไฟยอดเยี่ยม เหมือนจริง ๆ ให้หญิงสาวน้อยว่าเธอนั่งก่อนเป็นเหล็กขนาดใหญ่เตาอบ เท้าเมื่อทองเหลืองและทองเหลืองเครื่องประดับด้านบน ไฟเขียน ด้วยอิทธิพลดังกล่าวความสุข มัน warmed ให้ครื้นเครง ลูกสาวได้แล้วยืดออกเท้าของเธออุ่นเกินไป แต่ - เปลวไฟขนาดเล็กออกไป เตาศาสดา: เธอมีเหลืออยู่ของการจับคู่ burnt-out ในมือของเธอนาง rubbed อีกกำแพง: มันเขียนสดใส และแสงตกบนผนัง มีผนังกลายเป็นโปร่งใสเหมือนกับผิว เพื่อให้เธอสามารถเห็นในห้อง บนโต๊ะกระจายไปข้อง snow-white เมื่อมันถูกบริการเครื่องเคลือบดินเผาที่สวยงาม และห่านย่างถูกนึ่งซึ่ง มีการบรรจุของแอปเปิ้ล และพลัมแห้ง และสิ่งได้ยังคงมีทุนมลัก ห่าน hopped ลงจากจาน reeled เกี่ยวกับชั้น ด้วยมีดและส้อมในของเต้านม ลิ้นชักเก็บเงินค่าไปมาจนสาวน้อย เมื่อ - ตรงไปออก และไม่มีอะไร แต่หนา เย็น ชื้นผนังถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง เธอไฟส่องสว่างตรงอื่น ตอนนี้ที่มีเธอนั่งภายใต้ต้นคริสต์มาสสวยงามมากที่สุด: ก็ยังใหญ่กว่า และตกแต่งมากขึ้นกว่าหนึ่งที่เธอได้เห็นถึงประตูบ้านของพ่อค้าที่ร่ำรวยพันไฟถูกเขียนในสาขาสีเขียว และรูปภาพ gaily สี เช่นเธอได้เห็นในร้านหน้าต่าง มองลงเมื่อเธอ หญิงสาวน้อยเหยียดมือของเธอไปที่นั้นเมื่อ - การแข่งขันออกไป กุหลาบไฟต้นคริสต์มาสสูงขึ้น และสูง เธอเห็นพวกเขาตอนนี้เป็นดาวในสวรรค์ หนึ่งล้มลง และทางยาวของไฟที่เกิดขึ้น"คนตายเพียง" ว่า สาวน้อย สำหรับยายเก่า การเพียงคนเดียวที่ได้รักเธอ และที่มีตอนนี้ไม่มี ได้ให้ เธอบอกว่า เมื่อดาวตก จิตวิญญาณ ascends พระเจ้าเธอดึงตรงอื่นกำแพง: ถูกอีก และความวาวที่มียืนยายเก่า ดังนั้นสดใส และเปล่งปลั่ง ไม่ รุนแรงดังนั้น และ ด้วยเช่นค่าของความรัก"ยาย" ร้องเล็กน้อยหนึ่ง "โอ้ พาฉันกับคุณ คุณไปเมื่อการจับเผาหมด คุณกลีบ เช่นอุ่นเตาอบ เช่นห่านย่างแสนอร่อย และ เช่นคริสต์มาสสวยงาม" และเธอ rubbed กลุ่มทั้งหมดตรงกันอย่างรวดเร็วกับผนัง สำหรับเธออยากได้มากของยายของเธอใกล้กับเธอ และการแข่งขันเช่นสดใสไฟก็สว่างกว่าเที่ยงวัน: ไม่เดิม เองได้สวยงามมาก และสูงดังนั้นการ เธอเอาหญิงสาวน้อย บนแขนของเธอ และทั้งบิน ในความสว่าง และความสุขดังนั้นสูงมาก สูง แล้ว ข้างต้นก็ไม่ เย็น ไม่หิว หรือความวิตก กังวล - พวกเขากับพระเจ้าแต่ในมุม ที่ชั่วโมงเย็นของรุ่งอรุณ เสาร์ผู้หญิงยากจน โรซี่แก้ม และ ปากยิ้ม พิงกับผนัง - แช่แข็งตายเย็นสุดท้ายของปี สิ้นเชิง และแข็งเสาร์ลูกที่มีกับเธอตรงกัน ซึ่งกลุ่มหนึ่งได้รับการเผา คนกล่าวว่า "เธออยากอบอุ่นตัวเอง ไม่มีความสงสัยเพียงน้อยนิดของสิ่งสวยงามสิ่งที่เธอได้เห็น ไม่มีใครแม้แต่ฝันของงดงามที่ กับยายของเธอเธอได้ป้อนบนสุขปีใหม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ส่วนใหญ่มันเย็นชะมัด ; หิมะตก และเกือบถูกค่อนข้างมืดและเย็น -- เย็นสุดท้ายของปี ในที่มืดเย็นนี้ไปตามถนนจนสาวน้อย bareheaded และด้วยเท้าเปลือยเปล่า เมื่อเธอออกจากบ้านเธอมีรองเท้าแตะ มันเป็นความจริง แต่สิ่งที่ดี ? มีรองเท้าแตะที่มีขนาดใหญ่มาก ซึ่งแม่ของเธอได้จนบัดนี้สวมใส่ ; ขนาดใหญ่ดังนั้นพวกเขา ;และสิ่งที่เธอ scuffled น่าสงสารเสียพวกเขาไปข้ามถนน เพราะสองรถม้า ที่ผ่านไปรวดเร็วมาก

หนึ่งเตียงไม่พบ ; อื่น ๆได้ก็จับ โดยมีหอยเม่น และออกวิ่งกับมัน เขาคิดว่าจะทำ capitally สำหรับเปลเมื่อเขา สักวันหนึ่งหรืออื่น ๆควรมีเด็กตัวเองดังนั้น สาวน้อยเดินด้วยเท้าเปล่าเปลือยของเธอเล็ก ๆ ที่ค่อนข้างแดงและสีฟ้าจากความเย็น เธอนำปริมาณของการแข่งขันในผ้ากันเปื้อนเก่า เธอจึงได้กำของไว้ในมือของเธอ ไม่มีใครเคยซื้อเลย เธอทั้งตลอดเวลากลางวัน ยังไม่มีใครได้รับเงินเดียวของเธอ เธอพุ่งตาม

สั่นด้วยความหนาวและความหิว . . . รูปของความทุกข์ สิ่ง น้อยที่น่าสงสาร !

สะเก็ดหิมะปกคลุมผมยาวงานของเธอซึ่งม้วนลอนสวยรอบคอเธอ แต่ที่แน่นอน เธอไม่เคยคิดตอนนี้ . จากหน้าต่างทั้งหมดเทียนคือ แพรว และกลิ่มมันอย่างอร่อยของห่านย่าง คุณรู้ว่ามันเป็นวันส่งท้ายปีเก่า ใช่ ของที่หล่อนคิดว่า

ในมุมที่เกิดขึ้นจากสองบ้านที่ทันสมัยหนึ่งมากกว่าอื่น ๆเธอนั่งตัวลงและ cowered ด้วยกัน เท้าเล็ก ๆน้อย ๆของเธอที่เธอได้วาดใกล้ชิดกับเธอ แต่เธอเริ่มเย็นและหนาว และกลับบ้านเธอไม่ได้ร่วม เพราะ เธอไม่ได้ขายไม้ขีดไฟและไม่สามารถนําเงินเงินจากพ่อของเธอแน่นอนจะได้รับพัดและบ้านมันหนาวเกินไป เหนือเธอ มีเพียงหลังคาที่ผ่านลมผิวปากแม้ว่ารอยแตกที่ใหญ่ที่สุดถูกหยุดด้วยฟางและเศษผ้า

มือเล็กๆของเธอเกือบถูก numbed กับความเย็น โอ้ ! การแข่งขันอาจเท่าใดเธอโลกของความสะดวกสบาย ถ้าเธอกล้าเอาใครออกจากกลุ่ม วาดมันกับผนัง และอบอุ่น นิ้วมือของเธอโดย เธอวาดมันออกมา " rischt ! " ว่ามันเจิดจ้า แล้วมันไหม้ ! มันอบอุ่น สดใสเหมือนเทียน , เปลวไฟเมื่อเธอจับมือเธอมานั้น มันเป็นแสงที่ยอดเยี่ยม มันดูให้หญิงสาวเล็กน้อยราวกับว่าเธอกำลังนั่งอยู่ก่อนที่เตาเหล็กขนาดใหญ่ด้วยทองเหลืองขัดเท้าและทองเหลือง เครื่องประดับที่ด้านบน ไฟเผาด้วยเช่นพรอิทธิพล ; อบอุ่นให้อย่างยินดี สาวน้อยก็เหยียดเท้าเธออบอุ่นได้เหมือนกัน แต่ . . . . . . เปลวไฟขนาดเล็กออกไป เตาหายไป :เธอมีเพียงซากที่ไหม้ออกราคาในมือของเธอ เธอลูบอีก

กับผนัง : เผามันสว่าง และที่แสงตกบนผนัง มีผนังเป็นโปร่งใสเหมือนม่าน เพื่อที่เธอจะได้เห็นเข้าไปในห้อง บนโต๊ะมีผ้าปูโต๊ะปูขาวจั๊วะ บนมัน บริการเครื่องลายครามที่สวยงามและห่านย่างก็นึ่งได้มีการบรรจุของแอปเปิ้ลและพลัมแห้ง และสิ่งที่เป็นทุนอีก เห็นเป็นห่านกระโดดลงจากจาน , reeled เกี่ยวกับบนพื้นด้วยมีดและส้อมในหน้าอกของมัน จนมันมาถึงสาวน้อยที่น่าสงสาร เมื่อ -- การแข่งขันออกไป แต่ไม่หนา เย็น ผนังชื้นถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง เธอได้ลงแข่งอีกตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่ใต้มากที่สุดคริสต์มาสที่งดงาม : มันเป็นยังขนาดใหญ่ และตกแต่งเพิ่มเติมมากกว่าหนึ่งซึ่งเธอได้เห็นผ่านประตูกระจกในบ้านเศรษฐี พ่อค้า

พันไฟไหม้บนสีเขียวกิ่งไม้และภาพสีอย่างร่าเริงเช่นที่เธอเคยเห็นในหน้าต่างร้านค้ามองลงบนตัวเธอหญิงสาวเหยียดมือของเธอออกเล็กน้อยต่อพวกเขาเมื่อ -- การแข่งขันออกไป แสงไฟจากต้นคริสต์มาสให้สูงขึ้นและสูงขึ้น เธอเห็นเขาตอนนี้เป็นดาวในท้องฟ้า คนหนึ่งล้มลง และเกิดขึ้นเป็นทางยาวของไฟ

" คนก็ตายแล้ว ! " เด็กน้อยพูดขึ้น เพราะยายแก่เธอ , คนที่เคยรักเธอ ที่ตอนนี้ไม่ได้บอกเธอว่าเมื่อดาวตกจิตวิญญาณของคุณกับพระเจ้า . . .

เธอวาดคู่อื่นกับผนัง : มันเป็นอีกจุด และในเงานั้นยืนอยู่ คุณยายแก่แล้ว สดใสและเปล่งปลั่ง ดังนั้นที่ไม่รุนแรง และด้วยเช่นการแสดงออกของความรัก

" คุณยาย " ร้องน้อยหนึ่ง” โอ้ พาฉันไปกับคุณ ! คุณไปเมื่อการแข่งขันไหม้ออก คุณหายไป เช่น เตาอุ่น เหมือน ห่านย่างอร่อยและเหมือนต้นคริสมาสที่งดงาม ! เธอลูบกำทั้งหมดของการแข่งขันได้อย่างรวดเร็วกับผนัง เธอต้องการจะค่อนข้างแน่ใจว่ารักษาคุณยายของเธออยู่ใกล้เธอ และการแข่งขันให้คนฉลาดที่แสงมันสว่างกว่าตอนเที่ยงวัน : ไม่เดิมมีคุณยายถูกสวยและสูงมาก เธอเอาสาวน้อยบนแขนของเธอและทั้งสองบินในความสว่างและความสุข ดังนั้น สูง สูงมาก แล้วข้างบนก็ไม่เย็น ไม่หิว หรือความวิตกกังวล -- พวกเขามีพระเจ้า

แต่ในมุม ในเวลาเย็นของรุ่งอรุณ นั่งสาวยากจน มีแก้มแดงด้วยปากยิ้มพิง กำแพงแข็งตายในตอนเย็นสุดท้ายของปีเก่า แข็งและ สตาร์ค นั่งเด็กมีไม้ขีดไฟของเธอซึ่งกลุ่มหนึ่ง มีการเผา " เธอต้องการไออุ่น " คนกล่าว ไม่มีใครสงสัยแม้แต่น้อย สิ่งที่สวยงาม สิ่งที่เธอได้เห็น ไม่มีใครฝันถึงความงดงามที่กับยายของเธอที่เธอได้เข้ามาในความสุขของปีใหม่