Purpose: To determine whether indiv

Purpose: To determine whether individuals with epilepsy who are depressed have different coping
reactions, such as increased use of disengagement-type coping reactions, compared to those who are not.
Methods: We surveyed 200 patients with epilepsy and obtained demographic and clinical information.
We used the Neurological Institute Disorders Depression Inventory for Epilepsy (NIDDI-E) to determine
those patients who had a major depression (NIDDI-E score >15) and administered the Quality of Life in
Epilepsy-10 Inventory (QOLIE-10), Beliefs About Medicines Questionnaire-Specific, Sheehan Disability
Scale, a screening question for health literacy (‘‘How confident are you filling out medical forms by
yourself?’’), and the Brief Coping with Problems Experienced (Brief-COPE). Using univariate analysis, we
determined those demographic and clinical variables that were associated with depression. We also
determined the coping reactions more frequently utilized by individuals with depression, and using
multivariate analysis, determined whether those coping reactions retained statistical significance. We
performed subgroup analysis of depressed epilepsy patients to determine whether coping reactions they
preferentially utilized were associated with seizure frequency and quality of life.
Results: Seventy-one patients had a major depression while 128 did not. On univariate analysis, not
driving, not working, higher seizure frequency, experiencing convulsions, poorer quality of life, and
higher disability scores were significantly associated with major depression. These individuals used
denial more often as a coping reaction. On multiple linear regression, the association between the use of
denial and being depressed retained statistical significance. The mean denial coping scores were higher
among depressed patients with more frequent seizures. However, this did not reach statistical
significance.
Conclusion: Individuals with epilepsy who have a major depression utilize denial more often as a coping
reaction. Realizing this is of value to caregivers as they help patients deal with their stressful situation.
This also provides additional impetus to more effectively and aggressively treatment depression in the
epilepsy population.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Purpose: To determine whether individuals with epilepsy who are depressed have different copingreactions, such as increased use of disengagement-type coping reactions, compared to those who are not.Methods: We surveyed 200 patients with epilepsy and obtained demographic and clinical information.We used the Neurological Institute Disorders Depression Inventory for Epilepsy (NIDDI-E) to determinethose patients who had a major depression (NIDDI-E score >15) and administered the Quality of Life inEpilepsy-10 Inventory (QOLIE-10), Beliefs About Medicines Questionnaire-Specific, Sheehan DisabilityScale, a screening question for health literacy (‘‘How confident are you filling out medical forms byyourself?’’), and the Brief Coping with Problems Experienced (Brief-COPE). Using univariate analysis, wedetermined those demographic and clinical variables that were associated with depression. We alsodetermined the coping reactions more frequently utilized by individuals with depression, and usingmultivariate analysis, determined whether those coping reactions retained statistical significance. Weperformed subgroup analysis of depressed epilepsy patients to determine whether coping reactions theypreferentially utilized were associated with seizure frequency and quality of life.Results: Seventy-one patients had a major depression while 128 did not. On univariate analysis, notdriving, not working, higher seizure frequency, experiencing convulsions, poorer quality of life, andคะแนนความพิการสูงกว่าอย่างมีนัยสำคัญที่เกี่ยวข้องกับภาวะซึมเศร้าที่สำคัญได้ บุคคลเหล่านี้ใช้ปฏิเสธมักเป็นปฏิกิริยาต่อการจัดการ ในเชิงเส้นแบบพหุคูณ การเชื่อมโยงระหว่างการใช้ปฏิเสธและกระเตื้องเก็บไว้นัยสำคัญทางสถิติ คะแนนหมายถึงปฏิเสธเผชิญได้สูงในผู้ป่วยที่ตกมีเส้นบ่อยกว่า อย่างไรก็ตาม นี้ไม่ถึงสถิติความสำคัญที่สรุป: ปฏิเสธมากขึ้นมักจะเผชิญกับการใช้บุคคลที่ มีโรคลมชักที่มีภาวะซึมเศร้าที่สำคัญปฏิกิริยาการ ตระหนักถึงนี้เป็นต้องเรื้อรังจะช่วยให้ผู้ป่วยจัดการกับสถานการณ์ความเครียดนี้ยังมีแรงผลักดันเพิ่มเติมเพื่อเพิ่มเติมประสิทธิภาพ และแสดงความก้าวร้าวซึมเศร้ารักษาในการประชากรโรคลมชัก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วัตถุประสงค์ : เพื่อตรวจสอบว่าบุคคลที่มีโรคลมชักที่รันทดต่างเผชิญ
ปฏิกิริยา เช่น การใช้ที่เพิ่มขึ้นของผู้นำประเภทเผชิญปฏิกิริยา เมื่อเทียบกับผู้ที่ไม่ได้ .
วิธี : เราสำรวจทั้งหมด 200 ผู้ป่วยโรคลมชักและได้รับข้อมูล
และคลินิก .เราใช้ของสถาบันประสาทวิทยาความผิดปกติของภาวะซึมเศร้าสินค้าคงคลังสำหรับโรคลมชัก ( niddi-e ) หาผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้า
หลัก ( niddi-e คะแนน 15 ) และทดสอบคุณภาพของชีวิตใน epilepsy-10
สินค้าคงคลัง ( qolie-10 ) ความเชื่อเกี่ยวกับแบบสอบถามเฉพาะยา ชีฮาน ความพิการ
มาตราส่วนการคัดกรองคำถามความรู้สุขภาพ ( ''how มั่นใจคุณจะกรอกแบบฟอร์มทางการแพทย์โดย
ตัวเอง ? ' ' ) และการเผชิญกับปัญหาที่มีประสบการณ์โดยย่อ ( ย่อรับมือ ) โดยใช้การวิเคราะห์ประชากร และลักษณะทางคลินิกเรา
กำหนดที่ตัวแปรที่เกี่ยวข้องกับภาวะซึมเศร้า เรายังมุ่งมั่นในการปฏิกิริยา
บ่อยใช้โดยบุคคลที่มีภาวะซึมเศร้าและใช้
การวิเคราะห์แบบการกำหนดว่าผู้เผชิญปฏิกิริยาสะสมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ เรา
) กลุ่มย่อยการวิเคราะห์ซึมเศร้าผู้ป่วยโรคลมชักเพื่อตรวจสอบว่าพวกเขาเผชิญปฏิกิริยา
preferentially มีความสัมพันธ์กับการใช้ความถี่และคุณภาพของชีวิต ผลลัพธ์ :
มีผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้าที่สำคัญในขณะที่คุณไม่ได้ การวิเคราะห์ประชากรไม่
ขับรถ , ไม่ทำงาน , อาการชัก , ความถี่สูง , คุณภาพของชีวิตที่ยากจนและพิการ
คะแนนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่เกี่ยวข้องกับโรคซึมเศร้า . บุคคลเหล่านี้ใช้
ปฏิเสธบ่อยเป็นวิธีปฏิกิริยา สมการถดถอย , ความสัมพันธ์ระหว่างการใช้
ปฏิเสธ และซึมเศร้ารักษาอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติซึ่งหมายถึงการปฏิเสธการคะแนนสูง
ของผู้ป่วยหดหู่กับชักบ่อยกว่า อย่างไรก็ตาม , นี้ไม่ได้เข้าถึงสถิติ
.
สรุป : บุคคลที่มีโรคลมชักที่มีโรคซึมเศร้าใช้ปฏิเสธบ่อย เป็นปัญหา
ปฏิกิริยา คิดเป็นมูลค่าถึงผู้ดูแลเช่นที่พวกเขาช่วยให้ผู้ป่วยรับมือสถานการณ์ที่เคร่งเครียดของตน .
นี้ยังมีแรงผลักดันเพิ่มเติมเพื่อให้มีประสิทธิภาพมากขึ้นและอุกอาจการรักษาภาวะซึมเศร้าใน
โรคลมบ้าหมู ประชากร