It was so early that the porter of

It was so early that the porter of the Embassy issued hurriedly out of his lodge still struggling with the left sleeve of his livery coat. His waistcoat was red, and he wore knee-breeches, but his aspect was flustered. Mr Verloc, aware of the rush on his flank, drove it off by simply holding out an envelope stamped with the arms of the Embassy, and passed on. He produced the same talisman also to the footman who opened the door, and stood back to let him enter the hall.
A clear fire burned in a tall fireplace, and an elderly man standing with his back to it, in evening dress and with a chain round his neck, glanced up from the newspaper he was holding spread out in both hands before his calm and severe face. He didn’t move; but another lackey, in brown trousers and claw-hammer coat edged with thin yellow cord, approaching Mr Verloc listened to the murmur of his name, and turning round on his heel in silence, began to walk, without looking back once. Mr Verloc, thus led along a ground-floor passage to the left of the great carpeted staircase, was suddenly motioned to enter a quite small room furnished with a heavy writing-table and a few chairs. The servant shut the door, and Mr Verloc remained alone. He did not take a seat. With his hat and stick held in one hand he glanced about, passing his other podgy hand over his uncovered sleek head.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดังนั้นช่วงที่ลูกหาบทูตออกรีบจากลอดจ์เขายังคง ต่อสู้ดิ้นรนกับแขนซ้ายของเขาตราเครื่องได้ Waistcoat ของเขามีสีแดง และเขาสวมเข่ากางเกง แต่แง่มุมของเขาได้เกิดความสับสน นาย Verloc ตระหนักถึงวิ่งบนเขา flank ขับรถมันปิด โดยเพียงแค่ถือออกซองกับแผ่นดินของสถานทูต และผ่านการ เขาผลิตสแมนเดียวให้ footman ผู้เปิดประตู และยืนกลับไปให้เขาใส่ศาลาไฟล้างไฟไหม้เตาไฟสูง และมีคนสูงอายุยืน กับเขานั้น ในตอนเย็น และห่วงโซ่รอบคอของเขา glanced จากหนังสือพิมพ์ที่เขากำลังจับกระจายออกในมือทั้งสองข้างก่อนหน้าที่สงบ และรุนแรงขึ้น เขาไม่ได้ย้าย แต่อีก lackey กางเกงสีน้ำตาลและตราค้อนเล็บขอบกับบางสายสีเหลือง ใกล้ Verloc นายฟังเสียงฟู่ของชื่อของเขา และเครื่องกลึงกลมในหนังของเขาในความเงียบ เริ่มเดิน ไม่มองกลับครั้งเดียว นาย Verloc ดังนั้นจึง นำไปพาสชั้นล่างด้านซ้ายของทางพรมดี ได้ทันที motioned ใส่โต๊ะเขียนหนังสือหนักและเก้าอี้กี่ห้องพักค่อนข้างเล็ก ข้าราชการที่ปิดประตู และนาย Verloc ยังคงอยู่คนเดียว เขาไม่ได้เอานั่ง มีหมวกและไม้ของเขาจัดขึ้นในมือหนึ่งเขา glanced เกี่ยวกับ มือ podgy อื่น ๆ ผ่านศีรษะเงาเถ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นดังนั้นในช่วงต้นที่พนักงานยกกระเป๋าของสถานทูตที่ออกอย่างรีบเร่งออกจากที่พำนักของเขายังคงดิ้นรนกับแขนซ้ายของเสื้อเครื่องแบบของเขา เสื้อกั๊กของเขาเป็นสีแดงและเขาสวมกางเกงเข่า แต่แง่มุมของเขาคือลน นาย Verloc ตระหนักถึงการวิ่งบนปีกของเขาขับรถออกโดยเพียงแค่การถือครองออกซองจดหมายประทับด้วยแขนของสถานทูตและส่งต่อ เขาหยิบยันต์เดียวกันยังขี้ข้าที่เปิดประตูและยืนอยู่กลับไปให้เขาเข้าสู่ฮอลล์.
ไฟไหม้ที่ชัดเจนเผาไหม้ในเตาผิงสูงและชายสูงอายุคนหนึ่งยืนอยู่กับหลังของเขาไปในชุดราตรีและมีการ ห่วงโซ่รอบคอของเขาเหลือบมองขึ้นมาจากหนังสือพิมพ์ที่เขาถือครองกระจายออกไปในมือทั้งสองข้างก่อนที่ใบหน้าของเขาสงบและรุนแรง เขาไม่ได้ย้าย; แต่ขี้ข้าอื่นในกางเกงขายาวสีน้ำตาลและเสื้อกรงเล็บค้อนขลิบขอบด้วยสีเหลืองบางสายใกล้นาย Verloc ฟังบ่นของชื่อของเขาและการเปลี่ยนรอบส้นเท้าของเขาอยู่ในความเงียบเริ่มที่จะเดินได้โดยไม่ต้องมองย้อนกลับไปในครั้งเดียว นาย Verloc นำจึงพร้อมทางเดินชั้นล่างด้านซ้ายของบันไดปูพรมดีเป็นอย่างกระทันหัน motioned เพื่อเข้าสู่ห้องพักขนาดเล็กมากตกแต่งด้วยการเขียนตารางหนักและเก้าอี้ไม่กี่ คนรับใช้ปิดประตู, และนาย Verloc ยังคงอยู่คนเดียว เขาไม่ได้นั่ง กับหมวกและไม้เท้าที่ถืออยู่ในมือข้างหนึ่งเขามองเกี่ยวกับการผ่านมือของเขาอื่น ๆ ตุ้ยนุ้ยเหนือหัวเงาค้นพบของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเป็นเช้าที่พนักงานของสถานทูตออกรีบออกจากโรงแรมยังคงดิ้นรนกับแขนเสื้อด้านซ้ายของเครื่องแบบเสื้อโค้ท เสื้อกั๊กของเขาเป็นสีแดง และสวมกางเกงขาสั้นยาวแค่หัวเข่า แต่ลักษณะของเขาแน่ นาย verloc ตระหนักถึง วิ่งไปบนด้านข้างของเขา ไล่มันออกโดยเพียงแค่โฮลดิ้งออกซองจดหมายประทับด้วยแขนของสถานทูต และส่งผ่านไปบนเขาผลิตยันต์เดียวกันกับคนรับใช้ที่เปิดประตู และยืนกลับเข้ามาในห้องโถง
ล้างไฟเผาในเตาไฟ สูง และชายสูงอายุยืนหันหลังให้มัน ในชุดราตรี และมีโซ่รอบคอของเขาเหลือบขึ้นจากหนังสือพิมพ์ที่เขาถือ กระจายออกไปในมือทั้งสองข้างก่อนที่เขาจะใจเย็นและใบหน้าอย่างรุนแรง เขาไม่ได้ขยับ แต่ลูกน้อง ,กางเกงสีน้ำตาล และกรงเล็บค้อนหุ้มขอบด้วยเชือกสีเหลืองบาง ใกล้คุณ verloc ฟังเสียงพึมพำชื่อของเขาและหมุนบนส้นเท้าของเขาในความเงียบเริ่มเดินโดยไม่มองกลับไปอีกครั้ง นาย verloc จึงนำตามพื้นทางเดินด้านซ้ายของมหาพรมบันไดก็จึงต้องเข้าค่อนข้างเล็กห้องตกแต่งด้วยโต๊ะเขียนหนังสือหนักและไม่กี่เก้าอี้ คนใช้ปิดประตู และนาย verloc ยังคงอยู่คนเดียว เขาไม่ได้นั่ง กับหมวกของเขาและติดยึดในมือ เขาชำเลืองมองเรื่องผ่านมือของเขาไปของเขาเปิดเงาอ้วนเตี้ยๆ
หัว .