6.2 Discussion of the findingsThe m

6.2 Discussion of the findings
The main purpose of this thesis was to explore how elderly people experience the effect of loneliness on daily activities and the ways of its alleviation. Presented findings showed relatively high correlation with previous studies in this field (McInnis & White 2001, 133-134; Pettigrew & Roberts 2008, 304-306; Savikko 2008, 42; Selmo 2008, 25-26; Hauge & Kirkevold 2009). Furthermore, this research supported McInnis and
27
White’s (2001, 134) findings about increased perception of loneliness during the certain day time or season.
Loneliness was mainly connected to being alone and living alone, as both positive and negative meaning. Positively, the participants enjoyed the time spent alone for relaxation or activities of interest, like reading or watching television. In negative point of view, being alone was equal to being isolated from others, having no company for desired activities. Unlike in other studies (Pettigrew & Roberts 2008, 304; Hauge & Kirkevold 2009), loneliness was not seen so critically and surprisingly, personality as a cause of loneliness was mentioned by “lonely” participants themselves.
Even though the majority of the participants claimed not to feel lonely, as they were participating in different rehabilitation groups, during the interviews, it was found that service users are more susceptible to suffer from loneliness than the resident group. The social life of service users was, due to the health problems, mostly dependent on care provider’s availability which limited the amount and choice of activities and made this group more socially isolated. This topic was especially connected to winter time, when there was little possibility to meet other people, also among those participants who did not call themselves lonely. Therefore, contradictory with McInnis and White’s (2001, 133-134) or Pettigrew and Roberts’s (2008, 305) studies, presence of the senior centre and other people of the same age played an important role in social life and loneliness alleviation of these participants.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

6.2 การอภิปรายผลการวิจัย
วัตถุประสงค์หลักของงานวิจัยนี้คือการสำรวจว่าผู้สูงอายุมีประสบการณ์ผลกระทบของความเหงากับกิจกรรมในชีวิตประจำวันและวิธีการบรรเทาของ ผลการวิจัยที่นำเสนอมีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างสูงกับการศึกษาก่อนหน้านี้ในฟิลด์นี้ (McInnis ขาว 2001 133-134; Pettigrew และโรเบิร์ตปี 2008 304-306; Savikko 2008 42; Selmo ปี 2008 วันที่ 25-26; Hauge & Kirkevold 2009) นอกจากนี้งานวิจัยนี้ได้รับการสนับสนุน McInnis และ
27
สีขาว (2001, 134) ผลการวิจัยเกี่ยวกับการรับรู้ที่เพิ่มขึ้นของความเหงาในช่วงเวลาวันหรือบางฤดู
เหงาที่เกี่ยวข้องส่วนใหญ่จะเป็นคนเดียวและอยู่คนเดียวขณะที่ทั้งสองความหมายเชิงบวกและเชิงลบ บวกเข้าร่วมสนุกกับเวลาที่ใช้เพียงอย่างเดียวสำหรับการพักผ่อนหรือกิจกรรมที่น่าสนใจเช่นโทรทัศน์อ่านหนังสือหรือดู ในจุดลบในมุมมองของคนเดียวเท่ากับที่จะถูกแยกออกจากคนอื่น ๆ มี บริษัท สำหรับกิจกรรมที่ต้องการไม่มี ซึ่งแตกต่างจากในการศึกษาอื่น ๆ (Pettigrew และโรเบิร์ต 2008 304; Hauge & Kirkevold 2009), ความเหงาก็ไม่เห็นน่าแปลกใจอย่างยิ่งและบุคลิกภาพเป็นสาเหตุของความเหงาที่ถูกกล่าวถึงโดย "เหงา" เข้าร่วมด้วยตัวเอง
ถึงแม้ว่าส่วนใหญ่ของผู้เข้าร่วมอ้างว่า ที่จะไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเช่นที่พวกเขามีส่วนร่วมอยู่ในกลุ่มฟื้นฟูสมรรถภาพที่แตกต่างกันในระหว่างการสัมภาษณ์มันก็พบว่าผู้ใช้บริการจะอ่อนแอมากขึ้นจะได้รับจากความเหงากว่ากลุ่มที่อยู่อาศัย ชีวิตทางสังคมของผู้ใช้บริการเป็นเนื่องจากปัญหาสุขภาพส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับความพร้อมให้บริการดูแลซึ่ง จำกัด จำนวนและทางเลือกของกิจกรรมและทำให้กลุ่มนี้แยกสังคมมากขึ้น หัวข้อนี้ได้รับการเชื่อมต่อโดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงฤดูหนาวเมื่อมีความเป็นไปได้น้อยมากที่จะพบกับผู้คนอื่น ๆ ยังอยู่ในหมู่ผู้เข้าร่วมผู้ที่ไม่ได้เรียกตัวเองว่าเหงา จึงขัดแย้งกับ McInnis และสีขาว (2001, 133-134) หรือ Pettigrew และโรเบิร์ต (2008, 305) การศึกษาการปรากฏตัวของศูนย์อาวุโสและคนอื่น ๆ ในวัยเดียวกันที่เล่นบทบาทสำคัญในชีวิตทางสังคมและบรรเทาความเหงาของผู้เข้าร่วมเหล่านี้ .

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

6.2 การอภิปรายผลการวิจัย
จุดประสงค์หลักของวิทยานิพนธ์ฉบับนี้คือ เพื่อศึกษาว่าผู้สูงอายุประสบการณ์ผลของความเหงาในกิจกรรมประจำวันและวิธีการของการบรรเทา นำเสนอผลการวิจัยพบค่อนข้างสูงสัมพันธ์กับการศึกษาก่อนหน้านี้ในฟิลด์นี้ ( McInnis &สีขาว 2001 133-134 ; เพ็ตติกรูว์&โรเบิร์ต 2551 มีผล savikko 2008 ; 42 ; selmo 2008 , 25-26 ;ฮอจ& kirkevold 2009 ) นอกจากนี้งานวิจัยนี้สนับสนุน McInnis และ

สีขาว 27 ( 2001 , 134 ) ผลการวิจัยเกี่ยวกับการเพิ่มการรับรู้ของความเหงาในช่วงหนึ่ง วัน เวลา หรือฤดูกาล
ความเหงาเป็นหลักที่เชื่อมต่อกับการอยู่คนเดียว ใช้ชีวิตคนเดียว ความหมาย ทั้งด้านบวกและลบ มีผู้เข้าร่วมสนุกกับการใช้เวลาอยู่คนเดียวเพื่อการพักผ่อนหรือกิจกรรมที่น่าสนใจชอบอ่านหนังสือหรือดูโทรทัศน์ ในจุดเชิงลบในมุมมองของการอยู่คนเดียวก็เท่ากับถูกแยกจากคนอื่น ๆ มีไม่มี บริษัท สำหรับกิจกรรมที่ต้องการ ซึ่งแตกต่างจากในการศึกษาอื่น ๆ ( เพ็ตติกรูว์&โรเบิร์ต 2008 304 ; ฮอจ& kirkevold 2009 ) , ความเหงา ไม่ใช่เห็นดังนั้น ประมวล และจู่ ๆ บุคลิกเป็นสาเหตุของความเหงาที่ถูกกล่าวถึงโดยผู้เรียนเอง
" เหงา " .แม้ว่าส่วนใหญ่ของผู้ที่อ้างว่าเพื่อไม่ให้รู้สึกเหงาที่พวกเขาได้เข้าร่วมในกลุ่มฟื้นฟูที่แตกต่างกันในระหว่างการสัมภาษณ์ พบว่า ผู้ใช้บริการจะอ่อนแอมากขึ้นที่จะประสบจากความเหงามากกว่ากลุ่มผู้อยู่อาศัย ชีวิตสังคมของผู้ใช้ บริการได้ เนื่องจากปัญหาสุขภาพส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับความพร้อมดูแลผู้ให้บริการ ซึ่งจำกัดปริมาณ และทางเลือกของกิจกรรมและทำให้กลุ่มนี้เพิ่มเติมแยกทางสังคม . หัวข้อนี้คือโดยเฉพาะอย่างยิ่งเชื่อมต่อกับฤดูหนาวครั้งเมื่อมีความเป็นไปได้น้อยที่จะพบปะผู้คนอื่น ๆ ท่ามกลางผู้เข้าร่วมที่ไม่ได้เรียกตัวเองว่าเหงา จึงขัดแย้งกับ McInnis ( 2001 , และสีขาว133-134 ) หรือเพตติกรูว์โรเบิร์ต ( 2008 , 305 ) การศึกษา การปรากฏตัวของศูนย์อาวุโสและคนอื่น ๆในวัยเดียวกัน เล่น บทบาทสำคัญในชีวิตสังคมและความเหงาบรรเทาผู้เข้าร่วมเหล่านี้