It was reasonably late in my life t

It was reasonably late in my life that I discovered there was a name for my fear of crowded places. And more specifically, the term agoraphobia, upon stumbling over it recently in my Spanish-English dictionary, gave validity to what my family had always considered a silly and embarrassingly illogical concern.

Agoraphobia- Fear of crowded, public places like markets (or in my case, beaches).

I was fortunate enough as a child to entertain wild and dreamy ideas when it came to planning holiday vacations. When asked where this year’s Christmas break should be spent with my brother and parents, I’d regularly contemplate the most recent grand prize Bob Barker had given away on The Price Is Right. “How about a relaxing tropical escape to luxurious Graaaaand Cayman?” I’d say, using a cheesy, almost salesy intonation to my voice. Usually no one listened.

Holiday breaks allowed us to see new places and experience new things; a sense of novelty that inspired us to let down our guard and, as a country singer might put it, try ‘n live a little. Honey coated cereals, for example, not permitted otherwise in our home, were allowed in the mornings of vacations via small cardboard packages that limited our Fruit Loop or Apple Jack consumption to a muted sugar high. We rented convertible jeeps that we wouldn’t be caught dead driving in the States, for their poor safety ratings and we stayed in houses with pools (a huge insurance liability back at home). We went out to exceedingly expensive restaurants that would normally be the butt of our jokes and we wore polo shirts and flower prints that were about as unnatural as the suntans we displayed on our legs and necks.

Even as a young child, I enjoyed, in a sophisticated sort of way, using this deviant theme of doing things outside the box, to safeguard my fears. I never liked crowded beaches though I can’t really say why.

To me, the nicest beach in the world meant nothing if there were more than five people on it. It may sound silly, but I always had a tendency to group crowded beaches, no matter their location or quality, together in a list entitled Places I Wouldn’t Be Caught Dead In, accompanied by the likes of Red Lobster and old haunted prison cells. Belize, Phuket, Laguna, Atlantic City: they were all the same to me unless a tsunami was coming and I had the beach to myself.

It was this fear, this anxiety for packed beaches that kept me far inland when we vacationed to coastal regions, but inherently, it also bred a sort of whimsical pursuit: the search or hunt for something secluded and private and rare.

Vacation mornings with the family were spent, often under my governance, searching for private bays and coves. Usually, when we’d come across something that might qualify, I’d discard it as “too windy” or “not white enough” secretly concerned about the fat group of Germans hanging out in the shade. They wore tiny spandex-like bathing suits. I was almost compulsive in my need for privacy and to an extent, my parents took this apprehension into account, before occasionally throwing their sandy novels and beach towels on the floor and saying “enough is enough already!”

Upon coming across a vacation spot we liked (and coincidentally one which had great secluded beaches), my family enjoyed returning the next year for round two, and then three, and sometimes then four. The only issue though, was that I’d see, before my very eyes, various beaches-which I once considered my own-being invaded. Quiet nooks in places like St. Martin or Eleuthra or Maine slowly becoming inhabited by tourists, whom I’d pass with outraged eyes as if to say, we got here first you know.

To an extent, this natural evolution and crowding of my favorite private beaches of the world made me nauseous. But it was with great, almost poetic timing, that Panama came into my life and offered up an entire new gamut of options.

Upon first sight, it was the feeling I imagine an antique collector might enjoy upon walking into an exceptional flea market: a sense of excitement and restlessness: that you want to see everything and go everywhere and you want to do it all at once before anyone else can. I got my first kicks a few years back on the shores of Isla Canas (Los Santos) and San Blas (Kuna Yala), where beaches were about as deserted as my fifth grade piano recitals. I took comfort in looking up and down coastlines and seeing nothing for miles, a kind of panacea for my newly-diagnosed beach agoraphobia.

I relished the opportunity to dig my toes into the warm sands of Santa Clara (Cocle) and Red Frog Beach (Bocas del Toro) with no one around and I have no doubt that the ability to do so has subconsciously kept me in Panama ever since. But like any secret, some chatty folks will eventually spread the word and the very isolation that made them so attractive at the beginning will evaporate like an aerosol room freshener, into thin air.

In reality I can’t really blame them nor can I claim to be the first pio

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันก็สายพอสมควรในชีวิตของฉันที่ฉันค้นพบมีชื่อเพราะกลัวของฉันในสถานที่แออัด และโดยเฉพาะมากขึ้นอาทิเช่นระยะเมื่อสะดุดมากกว่านั้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ในพจนานุกรมภาษาสเปนภาษาอังกฤษให้ถูกต้องกับสิ่งที่ครอบครัวของฉันได้พิจารณาเสมอกังวลโง่และไร้เหตุผลเปิ่น. Agoraphobia- กลัวแออัดสถานที่สาธารณะเช่นตลาด (หรือในของฉัน กรณีที่ชายหาด). ผมโชคดีพอเป็นเด็กเพื่อความบันเทิงความคิดฝันป่าและเมื่อมันมาถึงวันหยุดวางแผนวันหยุดพักผ่อน เมื่อถามว่าที่แบ่งคริสต์มาสในปีนี้ควรจะใช้เวลากับพี่ชายและพ่อแม่ของฉันฉันเป็นประจำจะพิจารณารางวัลแกรนด์ล่าสุดบ๊อบบาร์คเกอร์ได้รับไปในราคาถูก "วิธีการเกี่ยวกับการหลบหนีเขตร้อนผ่อนคลายถึงความหรูหรา Graaaaand เคย์แมน?" ฉันพูดโดยใช้วิเศษน้ำเสียง salesy เกือบเสียงของเรา มักจะไม่มีใครฟัง. แบ่งวันหยุดให้เราสามารถดูสถานที่ใหม่และสัมผัสกับสิ่งใหม่ ความรู้สึกของความแปลกใหม่ที่ได้แรงบันดาลใจให้เราเพื่อให้ลงยามของเราและเป็นนักร้องประเทศอาจจะทำให้มันลอง 'n อาศัยอยู่เพียงเล็กน้อย ธัญพืชเคลือบน้ำผึ้ง, ตัวอย่างเช่นไม่ได้รับอนุญาตในบ้านเราได้รับอนุญาตในตอนเช้าของวันหยุดผ่านแพคเกจกระดาษแข็งขนาดเล็กที่ จำกัด การบริโภคผลไม้แอปเปิ้ลห่วงหรือแจ็คของเราที่จะออกเสียงน้ำตาลสูง เราเช่ารถจี๊ปแปลงสภาพว่าเราจะไม่ถูกจับขับรถตายในสหรัฐอเมริกาสำหรับการจัดอันดับความปลอดภัยของพวกเขาที่ยากจนและเราอยู่ในบ้านที่มีสระว่ายน้ำ (หนี้สินประกันขนาดใหญ่กลับมาที่บ้าน) เราก็ออกไปร้านอาหารราคาแพงเหลือเกินว่าปกติจะเป็นก้นของเรื่องตลกของเราและเราสวมเสื้อโปโลและพิมพ์ดอกไม้ที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับความเป็นธรรมชาติเป็น suntans ที่เราแสดงบนขาและคอของเรา. แม้จะเป็นเด็กหนุ่มผมมีความสุขใน การจัดเรียงที่มีความซับซ้อนของวิธีที่ใช้รูปแบบนี้ผิดปกติของสิ่งที่ทำนอกกรอบเพื่อป้องกันความกลัวของฉัน ฉันไม่เคยชอบชายหาดที่แออัด แต่ฉันไม่สามารถจริงๆบอกว่าทำไม. ให้ฉันหาดที่ดีที่สุดในโลกที่มีความหมายอะไรถ้ามีมากกว่าห้าคนในนั้น มันอาจฟังดูโง่ แต่ฉันมักจะมีแนวโน้มที่จะแออัดกลุ่มชายหาดไม่ว่าสถานที่หรือคุณภาพของพวกเขาร่วมกันในรายการที่ได้รับสิทธิในสถานที่ที่ฉันจะไม่ได้ติดตายพร้อมด้วยชอบของ Red Lobster และเซลล์คุกผีสิงเก่า . เบลีซ, ภูเก็ต, ลากูน่า, แอตแลนติกซิตี:. พวกเขาเป็นเหมือนกันทั้งหมดถึงเราได้นอกจากสึนามิกำลังจะมาและผมก็มีชายหาดกับตัวเองมันเป็นความกลัวนี้ความวิตกกังวลนี้สำหรับชายหาดที่บรรจุที่เก็บไว้ฉันลึกเข้าไปในแผ่นดินเมื่อเรา vacationed ไปยังภูมิภาคชายฝั่ง แต่โดยเนื้อแท้ก็ยังได้รับการอบรมการจัดเรียงของการแสวงหาอย่างกระทันหัน:. การค้นหาหรือล่าหาบางสิ่งบางอย่างที่เงียบสงบและเป็นส่วนตัวและหายากตอนเช้าวันหยุดกับครอบครัวได้ใช้เวลามักจะอยู่ภายใต้การกำกับดูแลของฉันค้นหาอ่าวส่วนตัวและเวิ้งอ่าว โดยปกติเมื่อเราต้องการเจออะไรบางอย่างที่อาจมีคุณสมบัติผมทิ้งมันเป็น "ลมแรงเกินไป" หรือ "ไม่ขาวพอ" แอบกังวลเกี่ยวกับกลุ่มไขมันของเยอรมันที่แขวนอยู่ในที่ร่ม พวกเขาสวมเล็กแปนเด็กซ์เหมือนชุดว่ายน้ำ ผมก็เกือบจะต้องกระทำในความต้องการของฉันสำหรับความเป็นส่วนตัวและในขอบเขตที่พ่อแม่ของฉันเอาความเข้าใจนี้ในบัญชีก่อนบางครั้งการขว้างปานวนิยายทรายของพวกเขาและผ้าขนหนูชายหาดบนพื้นและบอกว่า "พอก็พอแล้ว!" ตามมาในวันหยุดจุดที่เรา ชอบ (และบังเอิญหนึ่งที่มีชายหาดอันเงียบสงบที่ดี) ครอบครัวของฉันมีความสุขกลับมาในปีถัดไปสองรอบแล้วสามและบางครั้งแล้วสี่ ปัญหาเดียว แต่คือการที่ฉันจะได้เห็นต่อหน้าต่อตาของฉันมากชายหาดต่างๆซึ่งผมเคยพิจารณาของฉันเองถูกรุกราน มุมที่เงียบสงบในสถานที่เช่นเซนต์มาร์ติหรือ Eleuthra หรือเมนช้ากลายเป็นที่อยู่อาศัยของนักท่องเที่ยวซึ่งผมจะผ่านได้ด้วยตาเจ็บแค้นเช่นถ้าจะพูดได้ว่าเรามาถึงที่นี่เป็นครั้งแรกที่คุณจะรู้. เพื่อขอบเขตวิวัฒนาการธรรมชาติและความอึดอัดของโปรดของฉัน ชายหาดส่วนตัวของโลกทำให้ฉันคลื่นไส้ แต่มันก็มีดีระยะเวลากวีเกือบที่ปานามาเข้ามาในชีวิตของฉันและนำเสนอขึ้นช่วงใหม่ทั้งหมดของตัวเลือก. เมื่อแรกเห็นมันเป็นความรู้สึกที่ผมคิดว่าเป็นนักสะสมของเก่าอาจจะสนุกกับเมื่อเดินเข้ามาในตลาดหมัดพิเศษ: ก ความรู้สึกของความตื่นเต้นและความร้อนรน: ที่คุณต้องการที่จะเห็นทุกอย่างและไปทุกที่และคุณต้องการที่จะทำมันทั้งหมดในครั้งเดียวก่อนใครสามารถ ผมได้เตะครั้งแรกของฉันไม่กี่ปีหลังบนชายฝั่งของอิสลาคานาส (Los Santos) และซานบลาส (Kuna ยะลา) ซึ่งเป็นชายหาดที่เกี่ยวกับการเป็นร้างเป็นเกรดห้าของฉันเห็นแก่ตัวเปียโน ผมเอาความสะดวกสบายในการมองขึ้นและลงชายฝั่งและเห็นอะไรเลยสำหรับไมล์ชนิดของยาครอบจักรวาลสำหรับอาทิเช่นชายหาดของฉันเพิ่งวินิจฉัยได้. ฉันชอบโอกาสที่จะขุดเท้าของฉันเป็นหาดทรายที่อบอุ่นของซานตาคลาร่า (Cocle) และหาดแดงกบ ( Bocas del Toro) โดยไม่มีใครไปรอบ ๆ และผมมีข้อสงสัยว่ามีความสามารถที่จะทำเช่นนั้นได้คืเก็บไว้ฉันในปานามานับตั้งแต่ไม่มี แต่เช่นเดียวกับความลับใด ๆ บางคนช่างพูดในที่สุดก็จะแพร่กระจายคำและการแยกมากที่ทำให้พวกเขาเพื่อให้น่าสนใจที่จุดเริ่มต้นจะระเหยเช่นห้องละอองสดชื่นในอากาศบาง. ในความเป็นจริงฉันไม่สามารถจริงๆตำหนิพวกเขามิได้ฉันสามารถเรียกร้อง จะเป็น Pio แรก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันสมเหตุสมผลแล้วในชีวิตของผม ที่ผมค้นพบว่ามีชื่อสำหรับความกลัวของสถานที่ที่แออัด และมากขึ้นโดยเฉพาะ คำว่าอาการกลัวที่โล่ง เมื่อสะดุดมันเมื่อเร็ว ๆนี้ในพจนานุกรมภาษาอังกฤษภาษาสเปนของฉัน ให้ความถูกต้องกับสิ่งที่ครอบครัวของฉันได้เสมอถือว่าโง่และเปิ่นไร้เหตุผลกังวลโรคตื่นตระหนกกลัวแออัด สถานที่สาธารณะ เช่น ตลาด ( หรือในกรณีของฉันชายหาด )ผมโชคดีที่เป็นเด็ก เพื่อให้ป่าและที่ความคิดเมื่อมันมาถึงการวางแผนวันหยุดพักผ่อนวันหยุด เมื่อถามว่าปีนี้วันหยุดคริสต์มาสควรจะใช้เวลากับพี่ชาย และพ่อแม่ผมก็หมั่นพิจารณารางวัลล่าสุดบ๊อบ บาร์คเกอร์ ได้รับไปในราคาที่ถูก " แล้วผ่อนคลายร้อน หนี เคย์แมน graaaaand หรูหรา " ผมจะบอกว่าใช้เลี่ยน เกือบ salesy ทำนองเสียงเสียงของฉัน โดยปกติแล้วไม่มีใครฟังวันหยุดแบ่งให้เราเห็นสถานที่ใหม่ ๆและประสบการณ์สิ่งใหม่ ; ความรู้สึกของนวัตกรรมที่เป็นแรงบันดาลใจให้เราประมาท และในฐานะนักร้องประเทศอาจใส่ ลอง ' n อยู่นิดหน่อย น้ำผึ้งเคลือบธัญพืช เช่น ไม่ได้รับอนุญาตเป็นอย่างอื่น ในบ้านเราที่ได้รับอนุญาตในตอนเช้าของวันหยุดแพคเกจกระดาษแข็งขนาดเล็กที่ จำกัด ผ่านลูปผลไม้ของเราหรือแจ็คแอปเปิ้ลใช้เป็นโทนน้ำตาลสูง เราเช่ารถจี๊ปเปิดประทุน ที่ไม่โดนจับตายในการขับรถในสหรัฐอเมริกา สำหรับการจัดอันดับความปลอดภัยที่ดี และเราอยู่ในบ้านที่มีสระ ( ขนาดใหญ่ การประกันภัยความรับผิดต่อที่บ้าน ) เราออกจากร้านแพงเหลือเกิน ที่โดยปกติจะเป็นก้นของตลกของเราและเราใส่เสื้อโปโลและดอกไม้พิมพ์ที่เกี่ยวกับธรรมชาติเป็น suntans เราแสดงบนขาและคอของเราแม้จะเป็นเด็กหนุ่มที่ผมชอบ เป็นวิธีที่ซับซ้อนของการผิดปกติของธีมนี้ทำนอกกรอบ เพื่อปกป้องความกลัวของฉัน ผมไม่เคยชอบแออัดชายหาดแม้ว่าฉันบอกไม่ได้จริงๆว่าทำไมฉัน ชายหาดที่ดีที่สุดในโลกไม่มีความหมายอะไรเลย หากมีมากกว่า 5 คนแล้ว มันอาจฟังดูงี่เง่า แต่ฉันมักจะมีแนวโน้มกลุ่มชายหาดที่แออัด ไม่ว่าสถานที่ หรือคุณภาพของพวกเขาร่วมกันในรายการ เรื่อง สถานที่ ให้ตายฉันก็ไม่ใส่ ตามชอบของกุ้งมังกรแดงเก่าคุกผีสิงเซลล์ เบลีซ , ภูเก็ต , ลากูน่า , แอตแลนติกซิตี : พวกเขาทั้งหมดเหมือนกัน ถ้าสึนามิมา และผมที่ชายหาดเลยมันเป็นความกลัวนี้ความกังวลสำหรับบริการชายหาดที่ฉันเก็บไว้ ไกลเข้าไป เมื่อเราชอบไปเที่ยวไปยังพื้นที่ชายฝั่ง แต่โดยเนื้อแท้มันก็เลี้ยงเหมือนเพ้อฝันติดตาม : ค้นหาหรือล่าบางอย่างที่เงียบสงบและเป็นส่วนตัว และหายากเช้าวันหยุดกับครอบครัวได้ใช้เวลาที่มักจะอยู่ภายใต้การปกครองของฉัน ค้นหาอ่าวส่วนตัวและอ่าว . โดยปกติเมื่อเราเจออะไรบางอย่างที่อาจจะได้รับ ฉันทิ้งมันเป็น " ลม " หรือ " ไม่ขาวพอ " แอบเป็นห่วงกลุ่มใหญ่ของเยอรมันอยู่ในที่ร่ม พวกเขาสวมผ้าเล็ก ๆเช่น ชุดว่ายน้ำ ฉันเกือบจะถูกบังคับในความต้องการของฉันเพื่อความเป็นส่วนตัว และมีขอบเขต พ่อเอาความหวาดหวั่นนี้ลงในบัญชี ก่อน บางครั้งปาของแซนดี้ นวนิยาย และผ้าขนหนูบนพื้นและพูดว่า " พอแล้ว พอแล้ว ! ! ! "เมื่อมาในจุดที่เราชอบ ( และบังเอิญหนึ่งซึ่งมีชายหาดที่ยอดเยี่ยม ) , ครอบครัวของฉันชอบกลับมาในปีถัดไปในรอบสอง และสาม และบางครั้งก็สี่ ปัญหาเดียวที่ผมเห็น แม้ว่า ก่อนที่ตาของฉันมาก ๆชายหาดซึ่งผมเคยคิดของตัวเองถูกรุกราน เงียบเป็นพิเศษในสถานที่เช่น เซนต์ มาร์ติน หรือ eleuthra หรือเมนค่อยๆกลายเป็นที่อาศัยอยู่โดยนักท่องเที่ยว ซึ่งผมผ่านกับผู้เป็นตา เช่นถ้าจะบอกว่า เราเจอที่นี่ก่อนคุณก็รู้มีขอบเขต นี้วิวัฒนาการธรรมชาติของชายหาดและชื่นชอบส่วนตัวของฉันออกของโลกทำให้ฉันคลื่นไส้ แต่มันถูกมาก เกือบจะเวลาบทกวีที่ปานามา ได้เข้ามาในชีวิตของฉันและให้ขึ้นใหม่ทั้งช่วงของตัวเลือกเมื่อแรกเห็น มันเป็นความรู้สึกที่ฉันจินตนาการเป็นนักสะสมของเก่าอาจจะสนุกเมื่อเดินเข้าไปในตลาดนัดพิเศษ : ความรู้สึกของความตื่นเต้นและความวิตกกังวล : ที่คุณต้องการเพื่อดูทุกอย่างและไปทุกที่ที่คุณต้องการที่จะทำมันทั้งหมดอีกครั้งก่อนใคร สามารถ ฉันโดนเตะครั้งแรกของฉันไม่กี่ปีหลังบนชายฝั่งของ อิสลา คานาส ( Los Santos ) และซานบลาส ( Kuna ยะลา ) ที่ชายหาดกำลังเป็นเกาะร้างเป็นเกรดเปียโน recitals . ผมเอาความสะดวกสบายในการมองขึ้นและลงชายฝั่งและเห็นอะไรเป็นไมล์ เป็น . ฉันใหม่วิเคราะห์ชายหาดอาการกลัวที่โล่งฉันเพลิดเพลินโอกาสที่จะขุดเท้าลงในทรายที่อบอุ่นของ Santa Clara ( Cocle ) และชายหาด กบแดง ( panama . kgm ) ไม่มีรอบและผมมีข้อสงสัยว่า ความสามารถในการทำเช่นนั้นมีจิตใต้สำนึกฉันเก็บไว้ในปานามา นับตั้งแต่ แต่เหมือนมีความลับบางช่างพูด folks ในที่สุดจะแพร่กระจายคำและแยกมากที่ทำให้พวกเขาน่าสนใจมากที่จุดเริ่มต้นจะระเหยเป็นละอองลอยในห้องสดชื่น , ในอากาศในความเป็นจริงฉันไม่สามารถตำหนิ