what is it?" asked Jane. 'Shall we

what is it?" asked Jane. 'Shall we take it home?'
The thing turned its long eyes to look at her. 'Does she always say stupid things?' it said.
'She doesn't mean it, 'Anthea said. 'Don't be afraid. We won't hurt you.'
The little thing was angry. 'Hurt me!' it cried. 'I'm not afraid of you!'
'Oh, don't be angry; ' said Anthea kindly. 'Tell us who you are. We really don't know.'
You don't know? it said. Don't you know a Psamnead when you see one?
'A Sammyadd? What's that? Jane said.
A sand - fairy, of course. Don't you know a sand - fairy when you see one?
It looked very unhappy, and Jane said, 'Of course! I can see that you are something very wonderful. Please talk some more to us.
The Psammead looked a little happier when it heard that, and it said, 'Well, you can talk to me, if you want to. Perhaps I'll answer you and perhaps I won't. Now say something.
At first the children could not think of anything to say, bun than Robert asked, 'How long have you live here?
'Oh, thousands of years' the Psammead answer.
the children waited, but the Psammead was silent.
please tell us more, Robert said
well, all right, then,' the Psammead said. There were lots of us then, it went on. People sent their children out to look for Psammead , and when they found us , we gave them a wish.
What happened to all the Psammead, then? Robert ask.
Well, if they get wet, they get ill and they usually die, and that's what happened. Most of them got wet and died. And I'm not going to tell you another thing.
oh, just one more question, please, said Robert. Do you give wishes now?
You are had one, said the psammead. you wish to see me, and here I'm.
Oh, please. Just one more, Anthea cried.
well, all right, but be quick! I'm tired of you.
It is very difficult to think of a really good wish, in just a second or two. Then Anthea remembered a wish of hers and Jane's. She know that the boy wouldn't like it, but it was better than nothing.
I wish we were all very, very beautiful , she said.
The Psammead pushed out its long eyes and fatter, and the children waited. Than it said, I'm sorry. I haven't done this for lone time. I'll try again, but I can only one wish a day for you. Do you agree to that?
yes. the children cried.
But remember, the wish is only for a day, said the psammead. When the sun goes down, everything goes back to what it was.
The Psammead slowly got bigger, then suddenly went small again. That all right, it say. At one it turned and went back into the stand at the bottom of the hole.
The children stood there for a second, and then Anthea turned to speak to the others. But they were not there! She was looking at three strangers - a girl wish beautiful red hair and big blue eyes, and two very good looking boys. Suddenly she under stood. They had their wish. The strangers were Robert and Cyril and Jane but now they were beautiful. Cyril's hair was golden now, and Robert's was black.
I like you better before Robert cried angrily to his brother and sisters. Jane's hair look like carrots, and Cyril looks really stupid with long golden hair.
Perhaps it's because he's young. He can't have wishes. We'll have to remember that next time, Anthea said, and she held out her arms to him. But baby's mouth turned down at the corners and then he began to cry loudly. He did not know them! It took an hour to stop him crying and then, very tired and cross, they took him home. Martha, Baby's nursemaid, was waiting at the front door. She took Baby from them quickly.
Where are the others? she asked. And who are you?
We're us, of course, Robert said. You don't know us because we're beautiful.
And we are very hungry, said Cyril, and we want our lunch, please.
Go away. Martha screamed. Or I'll send for the police, and she closed the door in their faces.
The children were very hungry by then, and they tried three times to get into the house-but Matha would not let them in. After a while they went and sat at the bottom of the garden to wait for the sun to go down. The wish will finish than, won't it? Jane said.
But the others didn't answer because no one was really sure.
It was a terrible afternoon. They had no lunch, no tea, and they were tired, angry and afraid. It's true that they were all very beautiful, but that's not a lot of help when you're unhappy. In the end they fell asleep.
It was nearly dark when they woke up. Anthea was the first to wake up and she looked at the others. They were no longer very beautiful. Everything was all right again. Happily, they all went back to the house. Of course, Matha was angry. Where have you been all day? she cried
It is not easy to explain a Psammaed to an angry nursemaid, so the children didn't try.
We met some beautiful children and we couldn't get away from them unit it was nearly dark, Anthea said. They were terrible, and we never want to see them again.
And they never have.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันคืออะไร "ถามเจน 'เราจะได้บ้านหรือไม่' สิ่งใช้งานของสายตายาวตาเธอ "ไม่เธอจะพูดสิ่งโง่ ' ก็ว่า ' เธอไม่ได้หมายความ ว่า, ' Anthea กล่าวว่า ' อย่ากลัว เราจะไม่ทำร้ายคุณ ' สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ถูกโกรธ 'ทำให้ฉันเจ็บ "มันร้อง 'ฉันไม่กลัว' ' โอ้ ไม่โกรธ ' กล่าวว่า Anthea ละม่อม ' บอกคุณคือใคร เราไม่ทราบจริง ๆ ' คุณไม่รู้ มันกล่าวว่า คุณไม่รู้ Psamnead เมื่อคุณเห็นหนึ่ง ' Sammyadd ยัง นั่นอะไรน่ะ เจนกล่าว เป็นทราย - นางฟ้า ของหลักสูตร คุณไม่รู้ทราย - นางฟ้าเมื่อคุณเห็นหนึ่ง มันดูไม่มีความสุขมาก และเจนกล่าว ว่า, ' แน่นอน ฉันสามารถดูว่า คุณมีสิ่งที่ยอดเยี่ยมมาก กรุณาพูดบางอย่างกับเรา Psammead ที่ดูเหมือนมีความสุข เมื่อได้ยินว่า กล่าว ว่า มัน ' ดี คุณสามารถพูดคุยกับฉัน ถ้าคุณต้องการได้ อาจจะตอบคุณ และบางทีฉันจะไม่ ตอนนี้ พูดอะไรบางอย่าง ตอนแรกเด็กอาจไม่คิดว่า อะไรที่จะพูด บุญกว่าโรเบิร์ตถาม, ' นานมีคุณอยู่ที่นี่ ' โอ้ พันปี Psammead ตอบ เด็ก ๆ รอ แต่ Psammead เงียบ กรุณาบอกเราเพิ่มเติม โรเบิร์ตกล่าว ดี,,แล้ว Psammead กล่าวว่า มีจำนวนมากของเรา นั้น มันไป คนส่งเด็กออกไปหา Psammead และเมื่อพวกเขาพบเรา เราให้พวกเขาต้องการ การ Psammead การทั้งหมด แล้วเกิดอะไรขึ้น โรเบิร์ตถาม ดี ถ้าพวกเขาได้รับเปียก พวกเขาได้รับป่วย และพวกเขามักจะตาย และนั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น ส่วนใหญ่จะมีเปียก และเสียชีวิต และฉันไม่จะบอกคุณสิ่งอื่น โอ้ เพียงหนึ่งคำถามเพิ่มเติม กรุณา กล่าวโรเบิร์ต คุณทำให้ความปรารถนานี้ คุณจะมีหนึ่ง ว่า psammead คุณต้องการดูฉัน และที่นี่ฉัน โอ้ กรุณา อีกเพียงหนึ่ง Anthea ร้องเรียก ดี,, แต่รวดเร็ว ผมเบื่อคุณ มันเป็นเรื่องยากมากที่จะคิดว่า ต้องดี เพียงสองหรือสอง แล้ว Anthea จำความปรารถนาของเธอและของเจน เธอรู้ว่า เด็กจะไม่ชอบมัน แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไร ฉันอยากไปมาก มากทั้งสวย เธอกล่าว Psammead การผลักดันของตานาน และ fatter และเด็ก ๆ รอ กว่านั้นว่า ขอโทษ ฉันยังไม่ได้ทำได้ในเวลาเกาะโหลน ฉันจะพยายามอีกครั้ง แต่ฉันสามารถปรารถนาเพียงหนึ่งวันคุณ เห็นว่า ใช่ เด็กร้องเรียก แต่จำไว้ เท่าต้องการสำหรับวัน กล่าวว่า psammead เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน ทุกอย่างกลับไปอะไรที่มัน Psammead ช้ามีใหญ่ แล้วก็ไปเล็กอีก ว่า กล่าว ที่ จะเปิด และก็กลับไปยืนที่ด้านล่างของหลุม เด็กยืนมีแป๊บ แล้ว Anthea หันไปพูดกับคนอื่น ๆ แต่พวกเขาไม่มี เธอไม่มองคนแปลกหน้าสาม - ผู้หญิงต้องผมสีแดงสวยงาม และใหญ่ตาสีฟ้า และชายสองมากเมือง ทันใดนั้นเธอภายใต้ยืน พวกเขาต้องการ คนแปลกหน้ามีโรเบิร์ต และเกาะ และเจน แต่ตอนนี้ ไม่สวยงาม ของ Cyril ผมทองตอนนี้ และโรเบิร์ตเป็นสีดำ I like you better before Robert cried angrily to his brother and sisters. Jane's hair look like carrots, and Cyril looks really stupid with long golden hair. Perhaps it's because he's young. He can't have wishes. We'll have to remember that next time, Anthea said, and she held out her arms to him. But baby's mouth turned down at the corners and then he began to cry loudly. He did not know them! It took an hour to stop him crying and then, very tired and cross, they took him home. Martha, Baby's nursemaid, was waiting at the front door. She took Baby from them quickly. Where are the others? she asked. And who are you? We're us, of course, Robert said. You don't know us because we're beautiful. And we are very hungry, said Cyril, and we want our lunch, please. Go away. Martha screamed. Or I'll send for the police, and she closed the door in their faces. The children were very hungry by then, and they tried three times to get into the house-but Matha would not let them in. After a while they went and sat at the bottom of the garden to wait for the sun to go down. The wish will finish than, won't it? Jane said. But the others didn't answer because no one was really sure. It was a terrible afternoon. They had no lunch, no tea, and they were tired, angry and afraid. It's true that they were all very beautiful, but that's not a lot of help when you're unhappy. In the end they fell asleep. It was nearly dark when they woke up. Anthea was the first to wake up and she looked at the others. They were no longer very beautiful. Everything was all right again. Happily, they all went back to the house. Of course, Matha was angry. Where have you been all day? she cried It is not easy to explain a Psammaed to an angry nursemaid, so the children didn't try. We met some beautiful children and we couldn't get away from them unit it was nearly dark, Anthea said. They were terrible, and we never want to see them again. And they never have.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันคือสิ่งที่? "ถามเจน. เราจะพามันกลับบ้าน?"
สิ่งที่หันสายตายาวจะมองไปที่เธอ. เธอจะพูดเสมอว่าสิ่งที่โง่? ก็กล่าวว่า.
'เธอไม่ได้หมายความว่า' แอนเธียกล่าว. 'อย่ากลัว. เราจะไม่ทำร้ายคุณ.
สิ่งเล็ก ๆ น้อยโกรธ. เจ็บฉัน! ' มันร้องไห้ 'ฉันไม่กลัวของคุณ!'.
'โอ้ไม่โกรธ... แอนเธียกล่าวว่ากรุณา' บอกเราว่าคุณเป็นใครจริงๆเราไม่ทราบว่า '
คุณไม่ทราบว่ามันกล่าวว่า . คุณไม่ทราบ Psamnead เมื่อคุณเห็นอย่างใดอย่างหนึ่ง
? 'Sammyadd อะไรที่เจนกล่าวว่า.
ทราย -. นางฟ้าแน่นอนคุณไม่ทราบทราย - นางฟ้าเมื่อคุณเห็น
มันดูมีความสุขมาก และเจนกล่าวว่า "แน่นอนผมจะเห็นว่าคุณเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมมาก. กรุณาพูดคุยบางมากขึ้นกับเรา.
Psammead ดูมีความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ เมื่อได้ยินว่าและกล่าวว่า 'ดีคุณสามารถพูดคุยกับฉันถ้า คุณต้องการที่จะ. บางทีฉันจะตอบคุณและบางทีฉันจะไม่. ตอนนี้พูดอะไรบางอย่าง.
ตอนแรกเด็กไม่สามารถคิดอะไรที่จะพูดว่าบุญกว่าโรเบิร์ตถาม "นานแค่ไหนที่มีคุณอยู่ที่นี่?
"โอ้หลายพันคน ของปีที่ผ่านมาคำตอบที่ Psammead.
เด็กรอ แต่ Psammead เงียบ.
โปรดบอกเรามากขึ้นโรเบิร์ตกล่าวว่า
ดีสิ่งที่ถูกต้องแล้ว 'Psammead กล่าว. มีจำนวนมากอยู่แล้วเราก็เดินต่อไป. คนส่งของพวกเขา เด็กออกจากที่จะมองหา Psammead และเมื่อพวกเขาพบเราเราให้พวกเขามีความปรารถนา.
เกิดอะไรขึ้นกับทุก Psammead แล้ว? โรเบิร์ตถาม.
ดีถ้าพวกเขาได้รับเปียกพวกเขาได้รับป่วยและพวกเขามักจะตายและนั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น ที่สุดของพวกเขาได้ที่เปียกและเสียชีวิต และฉันไม่ได้จะบอกคุณสิ่งอื่น.
โอ้เพียงหนึ่งคำถามเพิ่มเติมกรุณาโรเบิร์ตกล่าวว่า คุณให้ความปรารถนาตอนนี้
คุณมีหนึ่งกล่าวว่า psammead คุณต้องการที่จะเห็นฉันและที่นี่ฉัน.
โอ้โปรด เพียงแค่อีกหนึ่งแอนเธียร้องไห้.
ดีสิ่งที่ถูกต้อง แต่อย่างรวดเร็ว! ฉันเหนื่อยของคุณ.
มันเป็นเรื่องยากมากที่จะคิดว่าความปรารถนาดีจริงๆในเวลาเพียงสองหรือสอง จากนั้นแอนเธียจำความปรารถนาของเธอและเจน เธอรู้ว่าเด็กจะไม่ชอบมัน แต่มันก็ยังดีกว่าไม่มีอะไร.
ฉันหวังว่าเราทุกคนมากที่สวยงามมากที่เธอบอกว่า.
Psammead ผลักออกสายตายาวและอ้วนขึ้นและเด็กรอ กว่าที่จะบอกว่าฉันขอโทษ ผมไม่เคยทำนี้เป็นครั้งเดียว ผมจะพยายามอีกครั้ง แต่ฉันสามารถหวังเพียงหนึ่งวันสำหรับคุณ คุณเห็นด้วยกับการที่?
ใช่ เด็กร้องไห้.
แต่จำไว้ว่าความปรารถนาเป็นเพียงสำหรับวันกล่าวว่า psammead เมื่อดวงอาทิตย์ลงไปทุกอย่างกลับไปว่ามันคืออะไร.
Psammead ช้ามีขนาดใหญ่แล้วก็ไปขนาดเล็กอีกครั้ง นั่นคือสิ่งที่ถูกต้องก็บอกว่า มีอยู่ช่วงหนึ่งที่มันหันหลังและเดินเข้าไปยืนที่ด้านล่างของหลุม.
เด็กยืนอยู่ที่นั่นเป็นครั้งที่สองแล้วแอนเธียหันไปพูดกับคนอื่น ๆ แต่พวกเขาก็ไม่ได้มี! เธอเป็นคนที่กำลังมองหาที่สามคนแปลกหน้า - สาวหวังว่าผมสีแดงที่สวยงามและดวงตาสีฟ้าขนาดใหญ่และเด็กชายสองคนที่กำลังมองหาที่ดีมาก ทันใดนั้นเธอยืนอยู่ภายใต้ พวกเขามีความปรารถนาของพวกเขา คนแปลกหน้าเป็นโรเบิร์ตและไซริลและเจน แต่ตอนนี้พวกเขามีความสวยงาม ไซริลผมเป็นสีทองในขณะนี้และโรเบิร์ตเป็นสีดำ.
ผมชอบคุณที่ดีกว่าก่อนที่โรเบิร์ตร้องไห้ด้วยความโกรธกับพี่ชายและน้องสาวของเขา ดูผมของเจนเช่นแครอทและไซริลมีลักษณะโง่จริงๆกับผมสีทองยาว.
บางทีมันอาจจะเป็นเพราะเขาเป็นคนหนุ่มสาว เขาไม่สามารถมีความปรารถนา เราจะต้องจำไว้ว่าครั้งต่อไปแอนเธียกล่าวและเธอยื่นออกมาแขนของเธอกับเขา แต่ปากของทารกหันไปที่มุมและแล้วเขาก็เริ่มที่จะร้องไห้เสียงดัง เขาไม่ได้รู้ว่าพวกเขา! มันต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงที่จะหยุดเขาร้องไห้แล้วเหนื่อยมากและข้ามพวกเขาเอาเขากลับบ้าน มาร์ธาพี่เลี้ยงเด็กของกำลังรอที่หน้าประตู เธอเอาเด็กจากพวกเขาได้อย่างรวดเร็ว.
ในกรณีที่คนอื่น ๆ ? เธอถาม และคุณเป็นใคร?
เราเราแน่นอนโรเบิร์ตกล่าวว่า คุณไม่ทราบว่าเราเพราะเรากำลังสวยงาม.
และเรากำลังหิวมากกล่าวว่าซีริลและเราต้องการอาหารกลางวันของเราโปรด.
ไปให้พ้น มาร์ธากรีดร้อง หรือฉันจะส่งให้ตำรวจและเธอปิดประตูในใบหน้าของพวกเขา.
เด็กหิวมากแล้วและพวกเขาพยายามที่สามครั้งที่จะได้รับเข้าไปในบ้าน แต่การ์โนมะจะไม่ปล่อยให้พวกเขาใน. หลังจากที่ในขณะที่พวกเขาไป และนั่งอยู่ที่ด้านล่างของสวนที่จะรอให้ดวงอาทิตย์ที่จะไปลง ความปรารถนาที่จะเสร็จสิ้นกว่าจะไม่ได้หรือไม่ เจนกล่าวว่า.
แต่คนอื่น ๆ ไม่ได้ตอบเพราะไม่มีใครแน่ใจว่าจริงๆ.
มันเป็นช่วงบ่ายที่น่ากลัว พวกเขามีอาหารกลางวันชาไม่มีและพวกเขาก็เหนื่อยโกรธและกลัว มันเป็นความจริงที่ว่าพวกเขาทั้งหมดที่สวยงามมาก แต่ที่ไม่มากของความช่วยเหลือเมื่อคุณไม่มีความสุข ในที่สุดพวกเขาก็ผล็อยหลับไป.
มันเป็นสีเข้มเกือบเมื่อพวกเขาตื่นขึ้นมา แอนเธียเป็นครั้งแรกที่จะตื่นขึ้นมาและเธอมองไปที่คนอื่น ๆ พวกเขาไม่ได้มีความสวยงามมาก ทุกอย่างเป็นสิ่งที่ถูกต้องอีกครั้ง อย่างมีความสุขที่พวกเขาทั้งหมดก็กลับไปที่บ้าน แน่นอน Matha โกรธ ในกรณีที่คุณได้รับทุกวัน? เธอร้องไห้
มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะอธิบาย Psammaed จะโกรธพี่เลี้ยงเพื่อให้เด็กไม่ได้ลอง.
เราได้พบเด็กที่สวยงามบางและเราไม่สามารถรับไปจากพวกเขาหน่วยมันมืดเกือบแอนเธียกล่าวว่า พวกเขาน่ากลัวและเราไม่เคยต้องการที่จะเห็นพวกเขาอีกครั้ง.
และพวกเขาไม่เคยมี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันคืออะไร ? " ขอให้เจน’ เราจะเอากลับมาที่บ้าน ?
สิ่งที่ทำให้ตาของมันยาวมองเธอ . . . เธอมักจะพูดสิ่งที่โง่ ? มันกล่าวว่า .
' เธอไม่ได้หมายความว่า ' ' เทียกล่าว ไม่ต้องกลัว เราไม่ได้ทำร้ายคุณ . '
' เรื่องเล็ก ๆน้อย ๆโกรธ ทำร้ายฉัน มันร้องไห้ . . . ฉันไม่กลัวแกหรอก !
' โอ้ อย่าเพิ่งโกรธ ; ' ' เทียอย่างอ่อนโยน บอกเราว่านายเป็นใคร เราไม่รู้จริงๆ '
คุณไม่รู้เหรอ ?มันกล่าวว่า คุณไม่รู้จัก psamnead เมื่อคุณเห็นอย่างใดอย่างหนึ่ง ?
' sammyadd ? นั่นอะไร ? เจนพูด .
ทราย - นางฟ้าแน่นอน คุณไม่รู้หรือไงว่า ทราย - นางฟ้าเมื่อคุณเห็นอย่างใดอย่างหนึ่ง ?
มันดูไม่มีความสุข และ เจน กล่าวว่า " แน่นอน ! ฉันสามารถดูว่าคุณเป็นสิ่งที่อัศจรรย์มาก กรุณาพูดบางอย่างเพิ่มเติมเพื่อเรา
psammead ดูมีความสุขมากกว่าเมื่อได้ยินว่า มันบอกว่า งั้นคุณก็คุยกับฉันถ้าคุณต้องการ บางทีผมอาจจะตอบคุณ และบางทีผมก็ทำ ตอนนี้พูดอะไร .
ตอนแรกเด็กอาจไม่คิดว่าจะพูดอะไร ขนมปังกว่าโรเบิร์ตถาม ' นานแค่ไหนแล้ว ที่คุณอาศัยอยู่ที่นี่ ?
' โอ้ พันปี ' psammead ตอบ .
เด็กรอ แต่ psammead เงียบ
โปรดบอกเรามากกว่านี้ โรเบิร์ตบอกว่า
ดีละ ' psammead กล่าว มีจำนวนมากของเราแล้วมันก็เลยขึ้น คนที่ส่งเด็กของพวกเขาออกไปหา psammead และเมื่อพวกเขาพบเรา เราให้พวกเขาต้องการ .
เกิดอะไรขึ้นกับทุก psammead แล้ว ? โรเบิร์ตถาม .
ถ้าพวกเขาได้รับเปียกพวกเขาป่วยและพวกเขามักจะตาย และนั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น ส่วนใหญ่ของพวกเขาเปียกและตาย แล้วผมจะบอกคุณอีกอย่าง
อ้อ ขออีกคำถามนึงครับ ว่า โรเบิร์ตคุณเอาตอนนี้ ?
นายหนึ่ง กล่าวว่า psammead . คุณต้องการที่จะเห็นฉัน และที่นี่ฉัน .
โอ้ ได้โปรด เพิ่มเติมเพียงหนึ่งเทียร้องไห้ .
ก็ได้ แต่ต้องเร็ว ฉันเบื่อคุณ .
มันเป็นเรื่องยากมากที่จะคิดปรารถนาที่ดีจริงๆในเวลาเพียงหนึ่งหรือสองวินาที . แล้วเทียจำปรารถนาของเธอ และ เจน เธอรู้ว่าเด็กจะไม่ชอบ แต่มันก็ยังดีกว่าไม่มีอะไร
ฉันหวังว่าเราทุกคนมาก ที่สวยมาก เธอกล่าวว่า psammead
ผลักออกตาของมันยาวและอ้วน และเด็กที่รอคอย กว่ามันบอกว่า ฉันขอโทษ ฉันไม่เคยทำแบบนี้ให้คนเดียวเวลา ฉันจะลองพยายามอีกครั้ง แต่ก็เพียงหวังว่าวันสำหรับคุณ คุณเห็นด้วยใช่มั้ย
ใช่ เด็กร้องไห้ .
แต่จำไว้ หวังเพียงสักวัน กล่าวว่า psammead . เมื่อดวงอาทิตย์ไปลงทุกอย่างกลับสู่สิ่งที่มันเป็น .
psammead ค่อยๆใหญ่ขึ้น แล้วทันใดนั้นก็เล็กอีก ทั้งหมดนี่ มันพูด ที่หนึ่งมันก็กลับไปยืนที่ด้านล่างของหลุม
เด็กยืนอยู่ที่นั่นสักครู่ แล้วเทียหันไปพูดกับคนอื่น แต่พวกเขาไม่ได้อยู่ที่นั่น ! เธอมองหน้าสามคนแปลกหน้า - สาวต้องการ สาวสวยผมแดงและดวงตาสีฟ้าขนาดใหญ่