The Indian Himalayan Region support

The Indian Himalayan Region supports approximately 1700 plant species of known medicinal value (Samant et al., 1998). A survey of World Health Organization (WHO) indicates that about 70 to 80% of the world population in the developing countries depends on herbal sources as their primary healthcare system (Fransworth et al., 1985). About two million traditional health practitioners use over 7500 medicinal plants all over the world (Kanwar et al., 2006). The ethno-botanical knowledge of Kumaon region have been reported by Shah and Joshi, 1971; Pangtey et al., 1982; Rawat and Pangtey, 1987; Pande et al., 1982; Kala, 2005. However, there are only few studies on the utility of medicinal plants in the treatment of specific disease (Sharma and Joshi, 2010; Kumari et al., 2011).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภูมิภาคหิมาลัยอินเดียสนับสนุนประมาณ 1700 พืชพันธุ์ค่ายารู้จักกัน (Samant et al. 1998) การสำรวจขององค์การอนามัยโลก (WHO) บ่งชี้ว่า ประมาณ 70-80% ของประชากรโลกในประเทศที่กำลังพัฒนาขึ้นอยู่กับแหล่งสมุนไพรเป็นหลักระบบสุขภาพ (Fransworth et al. 1985) ผู้ประกอบวิชาชีพสุขภาพดั้งเดิมประมาณ 2 ล้านคนใช้พืชสมุนไพรมากกว่า 7500 ทั่วโลก (Kanwar et al. 2006) ความรู้พฤกษศาสตร์แนว Kumaon ภาคได้รับรายงาน โดยชาห์และ Joshi, 1971 Pangtey et al. 1982 Rawat และ Pangtey, 1987 Pande et al. 1982 กะลา 2005 อย่างไรก็ตาม มีเพียงไม่กี่ศึกษาในอรรถประโยชน์ของพืชสมุนไพรในการรักษาเฉพาะโรค (Sharma และ Joshi, 2010 กุมารี et al. 2011)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อินเดียหิมาลัยภาคสนับสนุนประมาณ 1,700 สายพันธุ์พืชของค่ายาที่รู้จักกัน (Samant et al., 1998) จากการสำรวจขององค์การอนามัยโลก (WHO) ระบุว่าประมาณ 70 ถึง 80% ของประชากรโลกในประเทศที่กำลังพัฒนาขึ้นอยู่กับแหล่งที่มาของสมุนไพรเป็นระบบการดูแลสุขภาพของพวกเขาหลัก (Fransworth et al., 1985) เกี่ยวกับสองล้านปฏิบัติงานด้านสุขภาพแบบดั้งเดิมใช้มากกว่า 7500 พืชสมุนไพรทั่วทุกมุมโลก (Kanwar et al., 2006) ความรู้ ethno-พฤกษศาสตร์ของภูมิภาค Kumaon ได้รับรายงานจากอิหร่านและ Joshi 1971; Pangtey et al, 1982. เรวัตและ Pangtey 1987; Pande et al, 1982. กาลาปี 2005 แต่มีการศึกษาน้อยเฉพาะในประโยชน์ของพืชสมุนไพรในการรักษาโรคที่เฉพาะเจาะจง (Sharma และ Joshi 2010. กุมารี et al, 2011)