จำนวนประชากรจังหวัดภูเก็ต ประชากรจั

จำนวนประชากร
จังหวัดภูเก็ต ประชากรจังหวัดภูเก็ตตามสถิติข้อมูลทะเบียนราษฎร์ ณ 31 ธันวาคม 2546 มีทั้งสิ้น 278,480 คน แต่จากการสำรวจ สัมภาษณ์บุคคลและหน่วยงานราชการต่างๆ พบว่า มีประชากรแฝงจากพื้นที่อื่นๆทั้งจากจังหวัดใกล้เคียงในภาคใต้ กรุงเทพมหานคร รวมทั้งจากประเทศต่าง ๆ ที่เข้ามาในลักษณะของการลงทุนประกอบการด้านต่าง ๆ โดยเฉพาะด้านการท่องเที่ยว ซึ่งมีทั้งแรงงานที่ผิดกฎหมายและถูกกฎหมายจากประเทศเพื่อนบ้านที่ไม่ได้แจ้งชื่อย้ายเข้ามาจำนวนมาก เนื่องจากจังหวัดภูเก็ตเป็นจังหวัดที่มีความเจริญทางเศรษฐกิจ มีธุรกิจท่องเที่ยวและธุรกิจอื่นๆที่ต่อเนื่อง สถิติข้อมูลที่จะอ้างอิงได้ชัดเจนในที่นี้จึงเป็นประชากรที่ตามสถิติข้อมูลทะเบียนราษฎร์เท่านั้น
เขตเทศบาลนครภูเก็ตประชากรในเขตผังเมืองรวมเมืองภูเก็ตเดิม ซึ่งรวมทั้งประชากรในเขตเทศบาลนครและประชากรบางส่วนในตำบลรัษฎาและวิชิตได้เพิ่มขึ้นจาก 66,571 คน ในปี 2537 เป็น 88,210 คน ในปี 2546 คิดเป็นอัตราการเพิ่มประมาณ 0.03176 ต่อคนต่อปี หรือคิดเป็นร้อยละ 3.18 ส่วนประชากรในเขตเทศบาลนครภูเก็ต ได้เพิ่มขึ้นจาก 59,155 คน ในปี 2537 เป็น 75,249 คน ในปี 2546 คิดเป็นอัตราการเพิ่มประมาณ 0.02709 ต่อคนต่อปี หรือคิดเป็นร้อยละ 2.7 แสดงให้เห็นว่าอัตราการเพิ่มประชากรในเขตเทศบาลเมืองภูเก็ตน้อยกว่าอัตราการเพิ่มประชากรทั้งเขตผังเมืองรวม แสดงว่าประชากรได้มีอัตราเพิ่มมากขึ้นนอกเขตเทศบาล โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเขตตำบลวิชิตที่ติดกับเขตเทศบาล

ชาวเล เป็นชาวกลุ่มแรกๆที่มาอาศัยอยู่บนเกาะภูเก็ต จากนั้นมาจึงกลุ่มชนอื่นๆ อพยพตามมาอีกจำนวนมาก ทั้งชาวจีน ชาวไทย ชาวมาเลย์ ฯลฯ จนมีวัฒนธรรมเฉพาะเป็นของตนเอง สืบทอดมาจนถึงปัจจุบัน นับเป็นสีสันอย่างหนึ่งของภูเก็ต

ตามบันทึกของ ฟรานซิส ไลท์ กล่าวถึงลักษณะของชาวภูเก็ตว่าเป็นพวกผสมผสานกันทางด้านเชื้อชาติ และวัฒนธรรมกับชาวมลายู โดยเฉพาะคนไทยจำนวนมากในสมัยนั้นทำตัวเป็นทั้งมุสลิม และพุทธศาสนิกชน คือ ไม่รับประทานหมู แต่สักการะพระพุทธรูป

ขณะที่กัปตันโธมัส ฟอร์เรสต์ ชาวอังกฤษที่เดินเรือมายังภูเก็ต ใน พ.ศ. 2327 ได้รายงานว่า "ชาวเกาะแจนซีลอนพูดภาษาไทย ถึงแม้ว่าเขาจะเข้าใจภาษามลายู พวกเขามีลักษณะหน้าตาคล้ายกับชาวมลายู ท่าทางคล้ายชาวจีนมาก"

ปัจจุบันชาวภูเก็ต ส่วนใหญ่จะเป็นชาวจีนกลุ่มต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น ชาวจีนฮกเกี้ยน ชาวจีนช่องแคบ ชาวจีนกวางตุ้ง ฯลฯ รวมไปถึงชาวไทยพุทธ และชาวไทยมุสลิม แถบอำเภอถลาง โดยเฉพาะชาวไทยมุสลิม มีจำนวนถึง ร้อยละ 20-36 ของประชากรในภูเก็ต มีมัสยิดแถบอำเภอถลาง ราว 30 แห่ง จาก 42 แห่งทั่วจังหวัด ที่ขาดไม่ได้สำหรับภูเก็ตคือชาวเล มีพวกอูรักลาโว้ย และพวกมอเกน ซึ่งมอเกนแบ่งออกเป็น 2 กลุ่มย่อย คือ มอเกนปูเลา (Moken Pulau) และ มอเกน ตาหมับ (Moken Tamub) แลยังมีชนกลุ่มต่างชาติอย่างชาวยุโรปที่เข้าลงทุนในภูเก็ต รวมไปถึงชาวอินเดีย มีชาวคริสต์ในภูเก็ต ราว 300 คน ชาวสิกข์ที่มีอยู่ราว 200 คน และชาวฮินดูราว 100 คน และแรงงานต่างด้าวชาวพม่า ลาว และเขมร ราวหมื่นคน
การกระจายตัวและความหนาแน่นประชากร
จากการพิจารณาจำนวนประชากร การกระจายตัวและความหนาแน่นของประชากรจะเห็นได้ว่า เมืองมีความหนาแน่นประชากรต่อการใช้พื้นที่สูง และมีแนวโน้มขยายตัวของประชากรออกไปในพื้นที่เชื่อมต่อที่อยู่นอกเขตเทศบาลนครภูเก็ตมากขึ้น

สภาพเศรษฐกิจและการจ้างงาน
จำแนกตามกิจกรรมทางเศรษฐกิจจังหวัดภูเก็ต พบว่า ประชากรส่วนใหญ่ของภูเก็ตประมาณร้อยละ 24 ของจำนวนแรงงานทั้งหมดทำงานในภาคธุรกิจโรงแรมและภัตตาคาร รองลงมาร้อยละ 19 ทำงานเกี่ยวกับการขายปลีก และประมาณร้อยละ 5 – 10 เท่านั้นที่ประกอบอาชีพเกษตรกรรมและอุตสาหกรรม ซึ่งแตกต่างจากโครงสร้างการจ้างงานของประเทศที่ประชากรส่วนใหญ่ทำงานอยู่ในภาคเกษตรกรรมและอุตสาหกรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จำนวนประชากรจังหวัดภูเก็ตประชากรจังหวัดภูเก็ตตามสถิติข้อมูลทะเบียนราษฎร์ณ 31 ธันวาคม 2546 มีทั้งสิ้น 278,480 คนแต่จากการสำรวจสัมภาษณ์บุคคลและหน่วยงานราชการต่าง ๆ พบว่ามีประชากรแฝงจากพื้นที่อื่นๆทั้งจากจังหวัดใกล้เคียงในภาคใต้หลังรวมทั้งจากประเทศต่างๆ ที่เข้ามาในลักษณะของการลงทุนประกอบการด้านต่างๆ โดยเฉพาะด้านการท่องเที่ยวซึ่งมีทั้งแรงงานที่ผิดกฎหมายและถูกกฎหมายจากประเทศเพื่อนบ้านที่ไม่ได้แจ้งชื่อย้ายเข้ามาจำนวนมากเนื่องจากจังหวัดภูเก็ตเป็นจังหวัดที่มีความเจริญทางเศรษฐกิจมีธุรกิจท่องเที่ยวและธุรกิจอื่นๆที่ต่อเนื่องสถิติข้อมูลที่จะอ้างอิงได้ชัดเจนในที่นี้จึงเป็นประชากรที่ตามสถิติข้อมูลทะเบียนราษฎร์เท่านั้นเขตเทศบาลนครภูเก็ตประชากรในเขตผังเมืองรวมเมืองภูเก็ตเดิมซึ่งรวมทั้งประชากรในเขตเทศบาลนครและประชากรบางส่วนในตำบลรัษฎาและวิชิตได้เพิ่มขึ้นจาก 66,571 คนในปี 2537 ความ 88,210 คนในปี 2546 คิดเป็นอัตราการเพิ่มประมาณ 0.03176 ต่อคนต่อปีหรือคิดเป็นร้อยละ 3.18 ส่วนประชากรในเขตเทศบาลนครภูเก็ตได้เพิ่มขึ้นจาก 59,155 คนในปี 2537 ความ 75,249 คนในปี 2546 คิดเป็นอัตราการเพิ่มประมาณ 0.02709 ต่อคนต่อปีหรือคิดเป็นร้อยละ 2.7 แสดงให้เห็นว่าอัตราการเพิ่มประชากรในเขตเทศบาลเมืองภูเก็ตน้อยกว่าอัตราการเพิ่มประชากรทั้งเขตผังเมืองรวมแสดงว่าประชากรได้มีอัตราเพิ่มมากขึ้นนอกเขตเทศบาลโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเขตตำบลวิชิตที่ติดกับเขตเทศบาลชาวเลเป็นชาวกลุ่มแรกๆที่มาอาศัยอยู่บนเกาะภูเก็ตจากนั้นมาจึงกลุ่มชนอื่น ๆ อพยพตามมาอีกจำนวนมากทั้งชาวจีนชาวไทยชาวมาเลย์ฯลฯ จนมีวัฒนธรรมเฉพาะเป็นของตนเองสืบทอดมาจนถึงปัจจุบันนับเป็นสีสันอย่างหนึ่งของภูเก็ตตามบันทึกของฟรานซิสไลท์กล่าวถึงลักษณะของชาวภูเก็ตว่าเป็นพวกผสมผสานกันทางด้านเชื้อชาติและวัฒนธรรมกับชาวมลายูโดยเฉพาะคนไทยจำนวนมากในสมัยนั้นทำตัวเป็นทั้งมุสลิมและพุทธศาสนิกชนคือไม่รับประทานหมูแต่สักการะพระพุทธรูปขณะที่กัปตันโธมัสฟอร์เรสต์ชาวอังกฤษที่เดินเรือมายังภูเก็ตในพ.ศ. 2327 ได้รายงานว่า "ชาวเกาะแจนซีลอนพูดภาษาไทยถึงแม้ว่าเขาจะเข้าใจภาษามลายูพวกเขามีลักษณะหน้าตาคล้ายกับชาวมลายูท่าทางคล้ายชาวจีนมาก"ปัจจุบันชาวภูเก็ต ส่วนใหญ่จะเป็นชาวจีนกลุ่มต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น ชาวจีนฮกเกี้ยน ชาวจีนช่องแคบ ชาวจีนกวางตุ้ง ฯลฯ รวมไปถึงชาวไทยพุทธ และชาวไทยมุสลิม แถบอำเภอถลาง โดยเฉพาะชาวไทยมุสลิม มีจำนวนถึง ร้อยละ 20-36 ของประชากรในภูเก็ต มีมัสยิดแถบอำเภอถลาง ราว 30 แห่ง จาก 42 แห่งทั่วจังหวัด ที่ขาดไม่ได้สำหรับภูเก็ตคือชาวเล มีพวกอูรักลาโว้ย และพวกมอเกน ซึ่งมอเกนแบ่งออกเป็น 2 กลุ่มย่อย คือ มอเกนปูเลา (Moken Pulau) และ มอเกน ตาหมับ (Moken Tamub) แลยังมีชนกลุ่มต่างชาติอย่างชาวยุโรปที่เข้าลงทุนในภูเก็ต รวมไปถึงชาวอินเดีย มีชาวคริสต์ในภูเก็ต ราว 300 คน ชาวสิกข์ที่มีอยู่ราว 200 คน และชาวฮินดูราว 100 คน และแรงงานต่างด้าวชาวพม่า ลาว และเขมร ราวหมื่นคนการกระจายตัวและความหนาแน่นประชากรจากการพิจารณาจำนวนประชากรการกระจายตัวและความหนาแน่นของประชากรจะเห็นได้ว่าเมืองมีความหนาแน่นประชากรต่อการใช้พื้นที่สูงและมีแนวโน้มขยายตัวของประชากรออกไปในพื้นที่เชื่อมต่อที่อยู่นอกเขตเทศบาลนครภูเก็ตมากขึ้นสภาพเศรษฐกิจและการจ้างงานจำแนกตามกิจกรรมทางเศรษฐกิจจังหวัดภูเก็ตพบว่าประชากรส่วนใหญ่ของภูเก็ตประมาณร้อยละ 24 ของจำนวนแรงงานทั้งหมดทำงานในภาคธุรกิจโรงแรมและภัตตาคารรองลงมาร้อยละ 19 ทำงานเกี่ยวกับการขายปลีกและประมาณร้อยละ 5-10 เท่านั้นที่ประกอบอาชีพเกษตรกรรมและอุตสาหกรรมซึ่งแตกต่างจากโครงสร้างการจ้างงานของประเทศที่ประชากรส่วนใหญ่ทำงานอยู่ในภาคเกษตรกรรมและอุตสาหกรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประชากรจำนวน
จังหวัดภูเก็ต ณ วันที่ 31 ธันวาคม 2546 มีทั้งสิ้น 278,480 คน แต่จากการสำรวจ พบว่า กรุงเทพมหานครรวมทั้งจากประเทศต่าง ๆ ๆ โดยเฉพาะด้านการท่องเที่ยว
66,571 คนในปี 2537 เป็น 88,210 คนในปี 2546 คิดเป็นอัตราการเพิ่มประมาณ 0.03176 ต่อคนต่อปีหรือคิดเป็นร้อย ละ 3.18 ส่วนประชากรในเขตเทศบาลนครภูเก็ตได้ เพิ่มขึ้นจาก 59,155 คนในปี 2537 เป็น 75,249 คนในปี 2546 คิดเป็นอัตราการเพิ่มประมาณ 0.02709 ต่อคนต่อปีหรือคิดเป็นร้อย ละ 2.7 จากนั้นมาจึงกลุ่มชนอื่น ๆ อพยพตามมาอีกจำนวนมากทั้งชาวจีนชาวไทยชาวมาเลย์ ฯลฯ จนมีวัฒนธรรมเฉพาะเป็นของตนเองสืบทอดมาจนถึงปัจจุบัน ฟรานซิสไลท์ และวัฒนธรรมกับชาวมลายู และพุทธศาสนิกชนคือไม่รับประทานหมู ฟอร์เรสต์ชาวอังกฤษ ที่เดินเรือมายังภูเก็ตใน พ.ศ. 2327 ได้รายงานว่า "ชาวเกาะแจนซีลอนพูดภาษา ไทยถึงแม้ว่าเขาจะเข้าใจภาษามลายู ส่วนใหญ่จะเป็นชาวจีนกลุ่มต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นชาวจีนฮกเกี้ยนชาวจีนช่องแคบชาวจีนกวางตุ้ง ฯลฯ รวมไปถึงชาวไทยพุทธและชาวไทยมุสลิมแถบอำเภอถลางโดยเฉพาะชาวไทยมุสลิมมีจำนวนถึงร้อยละ 20-36 ของประชากร ในภูเก็ตมีมัสยิดแถบอำเภอถลางราว 30 แห่งจาก 42 แห่งทั่วจังหวัดที่ขาดไม่ได้สำหรับ ภูเก็ตคือชาวเลมีพวกอูรักลาโว้ยและพวกมอเกนซึ่งมอเกนแบ่งออกเป็น 2 กลุ่มย่อยคือมอเกนปูเลา (มอแกนเกาะ) และมอเกนตาหมับ (มอแกน Tamub) รวมไปถึงชาวอินเดียมีชาวคริสต์ ในภูเก็ตราว 300 คนชาวสิกข์ที่มีอยู่ราว 200 คนและชาวฮินดูราว 100 คนและแรงงานต่างด้าวชาวพม่าลาวและ เขมร พบว่า 24 รองลงมาร้อยละ 19 ทำงานเกี่ยวกับการขายปลีกและประมาณร้อย ละ 5-10