Despite the smoke that one would fi

Despite the smoke that one would find at any campground, the view of the stars was absolutely amazing. Nobody could ever see anything that came close to the amount of stars I could see in the sky that night. The view I get in the city pales in comparison the beautiful dome of stars overhead, the milky stream of the center of the galaxy pouring out across the sky above. It was a truly black sky with no interference from city lights with thousands of visible little white specks, from stars trillions of miles away.
I was about halfway to the restrooms or so, although it was hard to tell due to my stargazing, when the flashlight went out. It just stopped shining. I was plunged into complete darkness for a couple of seconds, until my eyes adjusted to the faint, distant glow of campfires, casting dancing shadows over the nearby trees, interspersed with yellow and orange.
I peered down at my flashlight, questioningly. Why did it go out? The switch was still switched in the ‘on’ position. I attempted to slide the switch down, then back up again. Nothing. I did it again. Nothing. I even tried unscrewing the back, extracting the batteries, then placing them in again to no avail. I looked back. I could no longer see my campsite, and I debated heading back there. However, as I considered my options, and the fact that I really did have to go to the bathroom, I decided to continue on my journey to the bathroom hut. This was possibly the worst decision of my life.
I huddled my arms closer to my body as I walked, now submerged in near-complete darkness. The temperature had plummeted once the sun had gone down, and now that it was dark, it left me shivering in the t-shirt and shorts I wore. I should have brought a hoodie or something. I didn’t expect it to feel this cold.
And suddenly it struck me. That feeling of dread that had overcome me earlier that day, it returned. I stopped dead in my tracks. What was it? Was it truly just my imagination? It must be, I thought. After contemplating my situation for a little while longer, logic overtook me, I decided to continue walking. It was just a feeling, nothing real, or so I thought.
I had only made it a few more steps into darkness, guided only by the meek campfire light, before I heard something in the bushes to my right, away from the main campground. Again, I stopped dead in my tracks. All was silent, except for the faint rustle of leaves from the wind. I conceded it must be an animal or something such as the wind, so I continued.
As soon as I started walking, I heard it again. I stopped once more. The sound abruptly stopped once again. I took another step forward, and heard the sound. Was I going mad? Was the sound only there when I moved? Why did the sound always sound like it was in the same place, as if it was following me? These were all questions that I had no answer for, at that moment.
The feeling of dread in the pit of my stomach was becoming increasingly stronger. I didn’t know what to do. Fear was quickly taking over my senses, my rationality. I had a strong hunch that whatever I was experiencing had to do with what was making the sound, that it had everything to do with what was making the sound. I was paralyzed with fear, standing erect in the midst of a silent breeze.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม้ มีควันที่หนึ่งจะค้นหาที่ตั้งแคมป์ใด ๆ มุมมองของดาวเสร็จ ไม่มีใครไม่เคยเห็นอะไรที่มาใกล้กับจำนวนดาวที่ฉันได้เห็นท้องฟ้าในคืนนั้น มุมมองผมรับใน pales เมืองเปรียบเทียบโดมสวยงามของดาวเหนือศรีษะ สตรีมนมของศูนย์กลางของกาแลคซีเททั่วท้องฟ้าด้านบน ท้องฟ้าดำอย่างแท้จริง ด้วยไม่มีสัญญาณรบกวนจากไฟเมืองพันเห็นน้อยขาวแตก จากดาวล้านล้านที่ห่างได้ผมเกี่ยวกับครึ่งทางการงานในช่วงเวลานั้น แม้ว่ามันยากที่จะบอกเนื่องจากพื้นที่ของฉัน เมื่อไฟฉายออกไป มันแค่หยุดส่องแสง ผมก็กระโจนเข้าสู่ความมืดที่สมบูรณ์สำหรับสองสามวินาที จนกว่าตาของฉันปรับ แสงจาง ๆ ห่างไกลจากกองไฟ หล่อเงาเต้นผ่านต้นไม้ใกล้เคียง สลับ ด้วยสีเหลืองและสีส้มผม peered ลงที่ไฟฉายของฉัน questioningly ทำไมมันไม่ไปออก ยังคงสลับสวิตช์ในตำแหน่ง 'เปิด' ฉันพยายามเลื่อนสวิตช์ลง แล้วสำรองอีกครั้ง ไม่อะไรเลย ฉันไม่ได้อีก ไม่อะไรเลย ฉันพยายามแม้ unscrewing กลับ แยกแบตเตอรี่ แล้ววางไว้ในอีกจะไม่มีประโยชน์ ผมกลับมาดู ฉันไม่สามารถดูแคมป์ของฉัน และฉันถกเถียงหัวกลับมี อย่างไรก็ตาม ขณะถือว่าตัวเลือกของฉัน และความจริงที่ว่าจริง ๆ ไม่ต้องไปเข้าห้องน้ำ ฉันตัดสินใจเพื่อดำเนินต่อในการเดินทางของฉันไปห้องน้ำฮัท นี้อาจจะเป็นการตัดสินใจที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของฉันผมเบียดแขนใกล้ชิดร่างกายของฉันขณะที่ฉันเดิน ตอนนี้ จมอยู่ใต้น้ำในความมืดใกล้สมบูรณ์ อุณหภูมิได้ลดลงเมื่อดวงอาทิตย์หายไปไหนลง และขณะที่มันเป็นสีเข้ม ซ้ายฉันสั่นฉันสวมกางเกงขาสั้นและเสื้อยืด ควรจะนำแบบหรือสิ่ง เนี่ยมันจะรู้สึกเย็นนี้และก็หลงฉัน ความรู้สึกที่น่าสะพรึงกลัวที่ได้เอาชนะฉันก่อนหน้านี้วันที่ กลับ ผมหยุดตายในเพลงของฉัน มันคืออะไร ได้อย่างแท้จริงเป็นเพียงจินตนาการของฉัน ผมคิดว่า มันต้องเป็น หลังจากใคร่ครวญตรรกะเพียงเล็กน้อยในขณะที่อีกต่อไป สถานการณ์ของฉัน overtook ฉัน ฉันตัดสินใจเดินต่อไปอีก มันเป็นเพียงความรู้สึก ไม่มีอะไรจริง หรือดังนั้น ผมคิดว่าฉันได้เพียงทำไม่กี่ขั้นตอนเพิ่มเติมไปในความมืด แนะนำเฉพาะตามแสงว่าแคมป์ไฟ ก่อนที่ผมได้ยินสิ่งที่อยู่ในพุ่มไม้ทางขวาของฉัน จากค่ายหลัก อีกครั้ง ฉันหยุดตายในเพลงของฉัน เงียบ ยกเว้นเสียงลมออกจากลมได้ ผมยานมันต้องสัตว์หรืออย่างเช่นลม ดังนั้นฉันยังคงทันทีที่ผมเริ่มเดิน ฉันได้ยินมันอีกครั้ง ฉันหยุดอีกครั้ง เสียงทันทีหยุดอีกครั้ง ผมเอาอีกก้าวไปข้างหน้า และได้ยินเสียง ผมกำลังบ้า มีเสียงมีเพียงเมื่อฉันย้าย ทำไมเสียงเสียงเสมอเช่นในสถานเดียวกัน เป็นถ้ามันถูกติดตามฉันได้อย่างไร ทุกคำถามที่ผมไม่มีคำตอบ ในขณะที่เหล่านี้ได้ความรู้สึกกลัวในหลุมของท้องของฉันกลายเป็นแข็งแกร่งมากขึ้น ผมไม่รู้จะทำอย่างไร ความกลัวได้อย่างรวดเร็วการผ่านใจ เหตุผลของฉัน Hunch แข็งแกร่งที่มีสิ่งที่ฉันประสบกับอะไรทำเสียง มีทุกอย่างที่จะทำอะไรทำเสียงได้ ผมก็กระดิกกระเดี้ย ยืนตรงอยู่ท่ามกลางสายลมเงียบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แม้จะมีควันที่หนึ่งจะหาที่ตั้งแคมป์ใด ๆ มุมมองของดาวเป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจอย่างแน่นอน ไม่มีใครเคยได้เห็นอะไรที่มาใกล้เคียงกับจำนวนของดาวฉันจะได้เห็นในท้องฟ้าในคืนนั้น มุมมองที่ฉันได้รับในเมือง pales ในการเปรียบเทียบโดมที่สวยงามของดาวค่าใช้จ่ายกระแสน้ำนมของศูนย์กลางของจักรวาลไหลออกไปทั่วท้องฟ้าดังกล่าวข้างต้น มันเป็นดำฟ้าอย่างแท้จริงด้วยการแทรกแซงจากไฟเมืองที่มีมากมายของการมองเห็นจุดสีขาวเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ได้มาจากดาวล้านล้านห่างออกไป
ผมกำลังลงครึ่งหนึ่งเพื่อห้องน้ำหรือดังนั้นแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องยากที่จะบอกได้เนื่องจากการดูดาวของฉันเมื่อไฟฉายเดินออกไป มันก็หยุดส่องแสง ผมก็กระโจนเข้าสู่ความมืดที่สมบูรณ์สำหรับสองสามวินาทีจนตาของฉันปรับให้ลมเรืองแสงที่ห่างไกลของค่ายหล่อเงาเต้นรำมากกว่าต้นไม้ในบริเวณใกล้เคียงสลับกับสีเหลืองและสีส้ม
ฉัน peered ลงที่ไฟฉายของฉันอย่างสงสัย มันออกไปทำไม? สวิทช์ยังคงเปิดใน 'ที่' ตำแหน่ง ฉันพยายามที่จะเลื่อนสวิตช์ลงแล้วกลับขึ้นมาอีกครั้ง ไม่มีอะไร ฉันทำมันอีกครั้ง. ไม่มีอะไร ผมก็พยายามที่ฝาหลังแยกแบตเตอรี่แล้ววางไว้ในอีกครั้งจะไม่มีประโยชน์ ผมมองย้อนกลับไป ฉันจะไม่เห็นตั้งแคมป์ของฉันและฉันที่ถกเถียงกันมุ่งหน้ากลับไปที่นั่น แต่ที่ผมถือว่าเป็นตัวเลือกของฉันและความจริงที่ว่าผมไม่ต้องไปเข้าห้องน้ำผมตัดสินใจที่จะดำเนินการต่อในการเดินทางของฉันไปที่กระท่อมห้องน้ำ นี้อาจจะเป็นการตัดสินใจที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของฉัน
ผมซุกอ้อมแขนของฉันใกล้ชิดกับร่างกายของฉันเป็นฉันเดินตอนนี้จมอยู่ในความมืดใกล้เสร็จสมบูรณ์ อุณหภูมิลดลงได้ครั้งเดียวดวงอาทิตย์ลงไปและตอนนี้ที่มันมืดมันทิ้งฉันสั่นในเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นฉันสวม ฉันควรจะได้นำหมวกหรือสิ่งที่ ผมไม่ได้คาดหวังว่ามันจะรู้สึกเย็นนี้
และก็จะหลงฉัน รู้สึกว่าของความกลัวที่เคยเอาชนะฉันก่อนหน้านี้ในวันนั้นก็กลับมา ฉันหยุดตายในเพลงของฉัน มันคืออะไร? มันเป็นอย่างแท้จริงแค่จินตนาการของฉันได้อย่างไร มันจะต้องเป็นผมคิดว่า หลังจากใคร่ครวญสถานการณ์ของฉันในขณะที่อีกหน่อยตรรกะทันฉันฉันตัดสินใจที่จะเดินต่อไป มันเป็นเพียงแค่ความรู้สึกที่ไม่มีอะไรจริงหรือดังนั้นฉันคิดว่า
ฉันได้ทำเพียง แต่ขั้นตอนอีกไม่กี่เข้าไปในความมืดนำโดยไฟแคมป์ไฟอ่อนโยนเท่านั้นก่อนที่ผมจะได้ยินสิ่งที่อยู่ในพุ่มไม้ไปทางขวาของฉันออกไปจากที่ตั้งแคมป์หลัก อีกครั้งฉันหยุดตายในเพลงของฉัน ทั้งหมดก็เงียบยกเว้นเสียงกรอบแกรบลมของใบจากลม ผมยอมรับว่ามันต้องเป็นสัตว์หรือบางสิ่งบางอย่างเช่นลมดังนั้นฉันอย่างต่อเนื่อง
ทันทีที่ผมเริ่มเดินผมได้ยินมันอีกครั้ง ฉันหยุดอีกครั้ง เสียงทันทีหยุดอีกครั้ง ผมเอาอีกก้าวหนึ่งไปข้างหน้าและได้ยินเสียง ผมจะบ้า? เป็นเสียงเดียวที่มีเมื่อผมย้าย? ทำไมเสียงมักจะเสียงเหมือนมันอยู่ในสถานที่เดียวกันเป็นถ้ามันเป็นดังต่อไปนี้ฉัน? เหล่านี้เป็นคำถามที่ทุกคนที่เรามีคำตอบให้ในขณะนั้น
ความรู้สึกของความกลัวอยู่ในหลุมพรางของกระเพาะอาหารของเราได้กลายเป็นที่แข็งแกร่งมากขึ้น ผมไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร กลัวได้อย่างรวดเร็วการผ่านความรู้สึกของฉันมีเหตุผลของฉัน ผมมีลางสังหรณ์ที่แข็งแกร่งที่สิ่งที่ฉันกำลังประสบปัญหาจะทำอย่างไรกับสิ่งที่ได้ทำเสียงว่ามันมีทุกอย่างที่จะทำอย่างไรกับสิ่งที่ได้ทำเสียง ผมเป็นอัมพาตด้วยความกลัวยืนตรงในท่ามกลางสายลมเงียบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แม้จะมีควันนั้นจะพบในแคมป์ มุมมองของดาวเป็นอย่างวิเศษ ไม่มีใครเคยเห็นอะไรที่ใกล้เคียงกับปริมาณของดาวได้เห็นท้องฟ้าในคืนนั้น มุมมองผมรับในเมืองมัน pales ในการเปรียบเทียบค่าใช้จ่ายของโดมที่สวยงามดาวสตรีมนมของศูนย์กลางของดาราจักรเททั่วท้องฟ้าเหนือ มันเป็นท้องฟ้าสีดำจริงๆกับสัญญาณรบกวนจากไฟเมืองพันมองเห็นสีขาวเล็ก ๆ specks จากดาวล้านล้านไมล์ฉันไปห้องน้ำหรือดังนั้น แต่มันก็ยากที่จะบอกได้ เนื่องจากไปดูดาว เมื่อไฟฉายออกไป มันก็แค่หยุดส่องแสง ฉันตกอยู่ในความมืดที่สมบูรณ์สำหรับสองสามวินาที จนกว่าตาของฉันปรับลมเรืองแสงที่ห่างไกลของ campfires , หล่อเงาเต้นกว่าต้นไม้ใกล้เคียง สลับกับสีเหลืองและสีส้มฉันเหลือบมองไปที่ไฟฉายของฉันอย่างน่าสงสัย . ทำไมมันออกไป ? เปลี่ยนยังเปลี่ยนใน ' ' ตำแหน่ง ฉันพยายามที่จะเลื่อนปิดลง แล้วกลับขึ้นมาอีกครั้ง ไม่มีอะไร ฉันทำมันอีกแล้ว ไม่มีอะไร ฉันพยายาม unscrewing ด้านหลังแยกแบตเตอรี่ แล้ววางไว้ในอีกไม่เจอ ผมมองกลับ ผมไม่สามารถเห็นค่ายของฉันและฉัน debated จะกลับไปที่นั่น อย่างไรก็ตาม ผมถือว่าตัวเลือกของฉันและความจริงที่ว่าฉันต้องไปห้องน้ำ ฉันตัดสินใจที่จะเดินทางไปยังห้องน้ำ ฮัท นี่อาจจะเป็นการตัดสินที่แย่ที่สุดในชีวิตของฉันผม huddled แขนของฉันใกล้ชิดกับร่างกายของฉัน ฉันเดินอยู่ในตอนนี้ใกล้มืด อุณหภูมิได้ลดลงเมื่อดวงอาทิตย์ได้ไปลง และตอนนี้ มันมืด มันทิ้งฉันตัวสั่นในเสื้อยืดและกางเกงที่ผมใส่ ผมน่าจะเอาฮู้ดหรืออะไรสักอย่าง ผมไม่ได้คาดหวังให้มันรู้สึกว่าเย็นนี้และก็จะตีฉัน ความรู้สึกที่กลัวว่าต้องเอาชนะข้าก่อนวันนั้น มันกลับ ฉันหยุดตายในเพลงของฉัน มันคืออะไร ? นั่นเป็นแค่จินตนาการของฉัน มันต้องเป็น ผมคิด หลังจากใคร่ครวญสถานการณ์ของฉันสักหน่อยนะครับ ตรรกะ แซงหน้าฉัน ฉันตัดสินใจที่จะเดิน . มันเป็นแค่ความรู้สึก สิ่งใดจริง หรือดังนั้นฉันคิดว่าฉันแค่ทำมันอีกไม่กี่ก้าวเข้าสู่ความมืด แนะนำ โดย เฉพาะ แสงปกติ อ่อนโยน ก่อนจะได้ยินเสียงบางอย่างในพุ่มไม้ทางขวา ห่างจากค่ายหลัก อีกครั้ง ฉันหยุดตายในเพลงของฉัน ทุกคนเงียบ ยกเว้นลมเสียงกรอบแกรบของใบไม้จากลม ผมยอมรับมันต้องเป็นสัตว์อะไร เช่น ลม ดังนั้นฉันอย่างต่อเนื่องทันทีที่ผมเริ่มเดิน ฉันได้ยินมันอีกครั้ง ฉันหยุดอีกครั้ง เสียงชะงักหยุดอีกครั้ง ฉันได้ก้าวไปข้างหน้าอีก และได้ยินเสียง พี่กำลังโกรธเหรอ ? เป็นเสียงเดียวเมื่อฉันย้าย ทำไมเสียงเสมอเสียงเหมือนมันอยู่ในสถานที่เดียวกัน เช่น ถ้ามันกำลังตามฉันมา เหล่านี้เป็นคำถามที่ผมไม่เคยตอบ ในช่วงเวลานั้นความรู้สึกของความหวาดกลัวในท้องมันเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ฉันไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ความกลัวได้อย่างรวดเร็วจะรู้สึกได้ ผมมีเหตุผลของผม ฉันมีลางสังหรณ์ที่แข็งแกร่งว่าสิ่งที่ผมประสบมาทำอะไร ทำเสียง มันมีทุกสิ่งที่จะทำสิ่งที่ทำให้เสียง ฉันเป็นอัมพาตด้วยความกลัว ยืนโด่อยู่ท่ามกลางสายลมเงียบ