28.3 Audio TechnologyEarly educatio

28.3 Audio Technology

Early educational technology such as the radio, the telephone, the tape recorder, and the loudspeaker attracted the attention of researchers. Loder (1937) compared the retention of factual materials presented over a loudspeaker system and directly by a speaker. Two groups totaling 449 students were rotated in the experiment. A pretest, a test immediately after the lesson, a test I day later, and one 20 days later were given. One group saw the speaker, and the other group heard him from another room. The direct group performed better, but later tests showed that the means were not significantly different.

Cook and Nemzek (1939) compared the effectiveness of radio instruction and conventional teaching. Two intermediate school groups were match-paired by age, sex, and intelligence for this experiment. Pretests and posttests were given. Their results showed a superiority for the radio-taught classes.

Rulon (1943a), using phonographic recordings, conducted an experiment to compare the amount of information gained by students who listened and those who studied the same material in printed form. Time was equalized. A total of 418 students listened to the recordings; 426 students studied the printed material. All students involved took a pretest, a posttest, and a test I week after the experiment was completed. Separate t tests were used to compare means of the pretest and posttest and also the delayed test. According to Rulon, the study of the printed material was superior to the method employing the recordings. However, a comparison in tests taken after a week showed little difference in methods employed. From this result, he concluded illogically that recordings make more of a lasting impression than printed materials.

Rulon (1943b) later conducted a similar experiment to compare the amount of information gained by students using phonographic recordings with the amount gained by students who studied a unit incorporating the same material presented in a textbook. This experiment probably is closer to an actual classroom situation, although, in this case, the textbook was prepared using the recordings as a primary source. Instructional methods using the textbook were not controlled. Testing procedures were similar to those above. The results, also using the t test, showed that phonographic recordings failed to show any superior effectiveness in teaching the "informational" aspects of the lesson.

In a third study on the effects of phonographic recordings, Rulon (1943c) investigated the motivational values of recordings. Using the same recordings and textbooks prepared for the earlier experiment, two groups of students were given access to supplementary reading materials after one group had heard the recordings and the other had read the material. Motivation was measured by which group used more supplementary reading materials. A total of 193 students used the recording, and 187 used the textbook presentation. Rulon's study showed no difference between the groups in terms of motivation to use supplementary reading material.

Kramer and Lewis (1951) investigated whether there was a difference in memory and comprehension between two groups of students in which one group sees and hears the speaker and another group only hears him. In the visual group were 128 students, and 120 were in the audio group. Both groups were in the same lecture room separated by a large, heavy curtain. Loudspeakers were used, and the lecture was given simultaneously to both groups. After the lecture, both groups took the same test. Both groups had been told that grades would not be counted. Kramer and Lewis reported that the mean of the visual group was higher than that of the audio group and that the visual group had a wider range. They concluded that the speaker's visible action somehow contributed to the ability to understand and remember the ideas in the lecture.

Leshan (1942) used a phonograph record to determine if a habit could be broken by suggestion while the subjects were asleep. At a summer camp, three, small groups of young boys, all fingernail biters, were chosen for the study. The experimental group heard the suggestion to stop biting nails played 300 times a night over a period of a month and a half. The control groups received no auditory messages. Leshan reports that, at the end of the experiment, 40% of the experimental group had stopped nail biting, whereas none in the control groups had.

Similarly, a series of research studies with tape recorders attempted to determine whether or not students could be taught while they were sleeping. Fox and Roblin (1952) selected 30 people who had no knowledge of Chinese. Pretests and posttests were given. A tape recorder with a pillow microphone and an automatic timer switch was used for one-half hour during the night. Matched Chinese words with English words were given. Three groups were chosen: group I heard Chinese words and true English equivalents, group 2 heard Chinese words with false English equivalents, and group 3 heard music only. There were several weaknesses in the design, including the fact that the students were not observed at night. Fox and Roblin reported that the following morning the group that had the true translations learned the same list much more quickly than the other two groups, with the false translation group taking the longest. The authors conclude that learning can occur during sleep.

Gallacher and Stevens (1954) found that the use of tape recorders to teach spelling improved performance from 50 to 100%. The published description of this study was incomplete. However, as a result of this report, other studies were conducted on the effectiveness of tape recording used with spelling.

Gibson (1958, 1959, 1960) reported a 3-year experimental comparison of a tape teaching program with conventional instruction at an Omaha, Nebraska, junior high school. Two areas were chosen to study the effectiveness of tape recording: spelling and conversational Spanish. Oral and written tests were used. Results of findings included the assertion that tape instruction was superior to conventional instruction when the criterion was in the number of words correctly spelled. Both methods were similar with respect to the recognition of words misspelled. Spanish classes taught, by a non-Spanish teacher using Spanish tapes, and classes taught by a Spanish teacher were similar in achievement scores. The following conclusions were made: (a) Tape recording is an effective method for teaching conversational Spanish to seventh-graders; (b) regular classroom teachers can effectively teach conversational Spanish by means of tape prepared by Spanish specialists; (c) students can learn to spell as effectively with a tape as with conventional classroom procedures; (d) with proper orientation, large groups can be taught spelling effectively; and (e) teaching with tapes produced no adverse effect on attitudes toward the subject.

Popham (1962) studied the effectiveness of tape recorded lectures in teaching a college-level education class. Thirty-six students were divided into 18 matched pairs. Chi-square analysis revealed no significant difference between assorted variables. One group was a conventional lecture discussion; die other group was taught by tape-recorded lectures with student-led discussions. This experiment continued over one semester. Pretests in achievement and a test to measure student opinion were given. Both tests were repeated at the completion of the course. Popham reports that both groups had increased performance on the achievement tests; there was no significant difference between them. There was no significant difference on reactions to the courses. However, the opinions of the tape-lecture sections were generally favorable towards the technique.

In a similar study, Menne, Klingenschmidt, and Nord (1969) provided taped lectures, tape recorders, and printed notes to 209 college students. Another 408 students attended regular lectures. Overall, there was no significant difference, but students in the lowest quartile showed an advantage in the tape condition. Also the dropout rate was lower with the students using tape.

As a result of the interest in taped instruction, the National Center for Audio Tapes (NCAT) was established in 1955 and was known popularly as the National Tape Repository (DeKieffer, 1973). The repository originated at Kent State University and by 1960 housed approximately 2,000 titles. The NCAT was moved to the University of Colorado in 1960 because of the facilities for high-speed duplication that had been established. A survey of tape duplication facilities by NCAT in 1965 determined that of 350 institutions responding, 223 had tape-duplication libraries. The majority were in institutions of higher learning. In 1973 the NCAT had over 14,000 titles and duplicated more than 17,000 tapes.

In addition to the tape recorder, there was interest in the telephone as an instructional medium. Cutler, McKeachie, and McNeil (1958) conducted a study concerning the relative effectiveness of teaching via the telephone. Two matched groups of 10 were selected. One group was taught elementary psychology in the traditional manner, the other by telephone alone. No text was used, but a list of suggested readings was furnished. The telephone group was connected to a system in which all participants could speak to each other. Gains in knowledge were found in both groups, and there was no significant difference in the gain between the two classes. Although there was evidence of a novelty effect, the method appeared practical. Rao (1977) summarized the limited research on telephone teaching and concluded, "... the research done on the effectiveness of teleteaching indicates that teleteaching is an economical and effective tool" (p. 483).

In conclusion, audiotechnology such as the tape recorder, has been generally shown to be as instructionally eff

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

28.3 เทคโนโลยีเสียงเทคโนโลยีการศึกษาช่วงเช่นวิทยุ โทรศัพท์ เครื่องบันทึกเทป และลำโพงดึงดูดความสนใจของนักวิจัย Loder (1937) เปรียบเทียบการเก็บรักษาของวัสดุที่นำเสนอ ผ่านระบบลำโพง และโดยตรง โดยผู้บรรยายเรื่อง กลุ่มที่ 2 รวมนักเรียน 449 ถูกหมุนในการทดลอง การ pretest การทดสอบทันทีหลังจากเรียน ทดสอบฉันวันในภายหลัง และ 20 หนึ่งวันต่อมาได้รับการ กลุ่มหนึ่งเห็นที่ลำโพง และกลุ่มอื่น ๆ ยินจากอีกห้อง ดำเนินการได้โดยตรงดีกว่า แต่ภายหลังการทดสอบพบว่า วิธีไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญCook และ Nemzek (1939) เปรียบเทียบประสิทธิภาพของวิทยุสอนและการสอนปกติ กลุ่มโรงเรียนกลางสองได้คู่แข่งขันตามอายุ เพศ และปัญญาในการทดลองนี้ Pretests และ posttests ได้รับ ผลลัพธ์พบปมสำหรับการเรียนสอนวิทยุRulon (1943a), ใช้บันทึกองค์กร ดำเนินการทดลองเพื่อเปรียบเทียบจำนวนข้อมูลที่รับจากผู้ฟังและผู้ที่ศึกษาวัสดุเดียวกันในฟอร์มที่พิมพ์ เวลามีการแบ่งงาน จำนวนนักเรียน 418 ฟังบันทึก นักเรียน 426 ศึกษาวัสดุพิมพ์ นักเรียนทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับเอากับ pretest, posttest การ และการทดสอบฉันสัปดาห์หลังจากทดลองเสร็จสมบูรณ์ ทดสอบ t แยกถูกใช้เพื่อเปรียบเทียบวิธีการ pretest และ posttest และทดสอบล่าช้า ตาม Rulon ศึกษาวัสดุพิมพ์เหนือกว่าวิธีการใช้ในการบันทึก อย่างไรก็ตาม การเปรียบเทียบในการทดสอบที่ดำเนินการหลังจากสัปดาห์แสดงให้เห็นความแตกต่างเล็กน้อยในวิธีการ จากผลนี้ เขาสรุป illogically บันทึกที่ ทำขึ้นแสดงผลที่ยั่งยืนกว่าวัสดุพิมพ์Rulon (1943b) ภายหลังดำเนินการทดลองที่คล้ายกันการเปรียบเทียบจำนวนข้อมูลที่ได้รับ โดยใช้องค์กรบันทึกยอดรับนักเรียนที่ศึกษาหน่วยเพจวัสดุเดียวกับที่นำเสนอในหนังสือแบบ เรียน การทดลองนี้อาจจะใกล้ชิดกับสถานการณ์การเรียนที่แท้จริง แม้ว่า ในกรณีนี้ ตำราเรียนเตรียมไว้ใช้ในการบันทึกเป็นหลักแหล่ง ไม่ได้ควบคุมวิธีการจัดการเรียนการสอนโดยใช้ตำราเรียน วิธีการทดสอบคล้ายกันดังกล่าวข้างบน ผล ใช้การทดสอบ t แสดงให้เห็นว่า องค์กรบันทึกไม่มีประสิทธิภาพเหนือกว่าในด้าน "รายละเอียด" ของบทสอนในการศึกษา 3 ผลกระทบขององค์กรบันทึก Rulon (1943c) ตรวจสอบค่าหัดบันทึก ใช้บันทึกเดียวกันและหนังสือที่เตรียมไว้สำหรับการทดลองก่อนหน้านี้ กลุ่มที่สองของนักเรียนได้รับเข้าไปอ่านเสริมหลังจากที่กลุ่มหนึ่งได้ยินในการบันทึก และอื่น ๆ ที่เกี่ยวกับวัสดุ แรงจูงใจถูกวัดตามกลุ่มที่ใช้วัสดุการอ่านเสริมมากขึ้น จำนวนนักเรียน 193 ใช้บันทึก และ 187 ใช้งานนำเสนอในตำราเรียน แสดงให้เห็นว่าไม่มีความแตกต่างระหว่างกลุ่มในแง่ของแรงจูงใจใช้อ่านเสริมวัสดุศึกษาของ RulonKramer และลูอิส (1951) ตรวจสอบว่า มีความแตกต่างในหน่วยความจำและความเข้าใจระหว่างนักเรียนที่เห็น และได้ยินผู้หนึ่งกลุ่มสองกลุ่ม และกลุ่มอื่นเพียงได้ยินเขา ในกลุ่มภาพนักเรียน 128 และ 120 อยู่ในกลุ่มเสียง ทั้งสองอยู่ในห้องบรรยายเดียวกันคั่น ด้วยม่านใหญ่ หนัก ใช้ลำโพง และการบรรยายให้พร้อมกันทั้งกลุ่ม หลังการบรรยาย ทั้งกลุ่มใช้การทดสอบเดียวกัน ทั้งสองกลุ่มได้รับบอกว่า เกรดจะไม่มีนับ Kramer และลูอิสรายงานว่า ค่าเฉลี่ยของกลุ่มภาพสูงกว่าที่กลุ่มเสียง และว่า กลุ่มภาพที่มีช่วงกว้าง พวกเขาสรุปว่า ลำโพงที่เห็นการกระทำอย่างใดส่วนความสามารถในการเข้าใจ และจดจำแนวคิดในการบรรยายเล่อซาน (ปี 1942) ใช้แผ่นเสียงเพื่อกำหนดว่าถ้านิสัยอาจจะเสียตามคำแนะนำในขณะที่เรื่องการหลับ ที่ค่ายฤดูร้อน ชายหนุ่ม biters เล็บมือทั้งหมด สาม กลุ่มถูกเลือกสำหรับการศึกษา กลุ่มทดลองได้ยินแนะนำหยุดเสียดสีเล็บเล่น 300 เวลากลางคืนในช่วงเดือนครึ่ง กลุ่มควบคุมได้รับข้อความไม่มีหู เล่อซานรายงานว่า เมื่อสิ้นสุดการทดลอง 40% ของกลุ่มทดลองหยุดเสียดสีเล็บ ในขณะที่กลุ่มควบคุมไม่ได้ในทำนองเดียวกัน ชุดของการศึกษาวิจัยด้วยเครื่องอัดเทปพยายามที่จะกำหนดหรือ ไม่สามารถสอนนักเรียนในขณะที่พวกเขาได้นอน สุนัขจิ้งจอกและ Roblin (1952) เลือก 30 คนที่มีความรู้ภาษาจีน Pretests และ posttests ได้รับ เทปบันทึกเสียง ด้วยไมโครโฟนหมอนและมีสวิตช์ตั้งเวลาอัตโนมัติใช้เวลาชั่วโมงครึ่งในตอนกลางคืน จับคู่คำศัพท์ภาษาจีนกับคำภาษาอังกฤษที่ได้รับ กลุ่มที่สามที่ถูกเลือก: กลุ่มผมได้ยินคำศัพท์ภาษาจีนและจริงภาษาอังกฤษเทียบเท่า กลุ่มคำศัพท์ภาษาจีนกลางกรุงเทพ 2 กับเทียบเท่าภาษาอังกฤษผิด และกลุ่มดนตรีการกลางกรุงเทพ 3 เท่า ยังมีจุดอ่อนหลายในการออกแบบ รวมถึงข้อเท็จจริงที่ว่า นักเรียนได้สังเกตไม่ในเวลากลางคืน สุนัขจิ้งจอกและ Roblin รายงานว่า ตอนเช้าต่อไปนี้กลุ่มที่มีการแปลจริงรู้รายชื่อเดียวกันได้อย่างรวดเร็วกว่าอื่น 2 กลุ่ม กลุ่มแปลเท็จการที่ยาวที่สุด ผู้เขียนสรุปว่า การเรียนรู้อาจเกิดขึ้นระหว่างนอนหลับGallacher และ Stevens (1954) พบว่าการใช้เครื่องอัดเทปการสอนการสะกดคำประสิทธิภาพที่เพิ่มขึ้นจาก 50 เป็น 100% คำอธิบายเผยแพร่วิชานี้ไม่สมบูรณ์ อย่างไรก็ตาม จากรายงานนี้ อื่น ๆ ศึกษาได้ดำเนินการเกี่ยวกับประสิทธิผลของการบันทึกเทปที่ใช้การสะกดกิบสัน (1958, 1959, 1960) รายงานเปรียบเทียบ 3 ปีทดลองของเทปสอนโปรแกรม ด้วยคำสั่งธรรมดาที่มัธยมตอนต้นโอมาฮา เนบรา สองพื้นที่ที่ถูกเลือกเพื่อศึกษาประสิทธิภาพของเครื่องบันทึกเทป: สเปนตัวสะกด และสนทนา ใช้ทดสอบ และการเขียน ผลการค้นพบรวมยืนยันว่าเทปสอนจะสอนแบบเดิมเมื่อเงื่อนไขในจำนวนคำที่สะกดถูกต้อง ทั้งสองวิธีก็คล้ายกับการรับรู้ของคำที่สะกดผิด สอนภาษาสเปน สอน โดยใช้เทปสเปน สเปนไม่ใช่ครู และห้องเรียน โดยครูภาษาสเปนได้คล้ายในคะแนนผลสัมฤทธิ์ ทำข้อสรุปต่อไปนี้: (a) เครื่องบันทึกเทปเป็นวิธีมีประสิทธิภาพการสอนสนทนาภาษาสเปนเจ็ดนักเรียน (ข) ประจำห้องเรียนครูสามารถสอนสนทนาภาษาสเปนได้อย่างมีประสิทธิภาพ โดยเทปที่เตรียมไว้ โดยผู้เชี่ยวชาญภาษาสเปน (ค) นักเรียนสามารถเรียนรู้สะกดอย่างมีประสิทธิภาพ ด้วยเทปเช่นเดียวกับห้องเรียนทั่วไปขั้นตอน (d) มีการวางแนวที่ถูกต้อง กลุ่มขนาดใหญ่สามารถสอนได้อย่างมีประสิทธิภาพ การสะกด และไม่มีผลกระทบต่อเจตคติในเรื่องผลิต (e) สอน ด้วยเทปPopham (1962) ศึกษาประสิทธิภาพของเทปบันทึกการบรรยายในการสอนการศึกษาระดับวิทยาลัย สามสิบหกนักเรียนถูกแบ่งออกเป็นคู่ตรงกัน 18 Chi-square วิเคราะห์เปิดเผยไม่แตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างตัวแปรสารพัน กลุ่มหนึ่งเป็นการบรรยายทั่วไปสนทนา ตายอื่น ๆ กลุ่มที่สอน โดยบรรยาย tape-recorded กับนำนักเรียนสนทนากัน การทดลองนี้อย่างต่อเนื่องกว่า 1 ภาค Pretests ผลสัมฤทธิ์และแบบทดสอบวัดความคิดเห็นของนักเรียนที่ได้รับ ทดสอบทั้งสองถูกซ้ำของหลักสูตร Popham รายงานว่า ทั้งสองได้เพิ่มประสิทธิภาพในการทดสอบ มีไม่แตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่าง ยังมีไม่แตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในปฏิกิริยาการเรียน อย่างไรก็ตาม ความเห็นของส่วนเทปบรรยายได้ดีโดยทั่วไปต่อเทคนิคในการศึกษาคล้ายกัน Menne, Klingenschmidt และนอร์ด (1969) ให้น้องแอนบรรยาย เครื่องอัดเทป และพิมพ์หมายเหตุนักเรียน 209 นักเรียน 408 อื่นร่วมบรรยายปกติ โดยรวม มีไม่แตกต่างอย่างมีนัยสำคัญ แต่นักเรียนในควอไทล์ต่ำสุดแสดงให้เห็นว่าเป็นสภาพเทป ยัง เป็นถอนอัตราขึ้นต่ำกับนักเรียนโดยใช้เทปจากสนใจในคำสั่งบันทึกเทป ศูนย์แห่งชาติสำหรับเทปเสียง (NCAT) ก่อตั้งขึ้นใน 1955 และถูกเรียกว่ารู้จักเก็บเทปแห่งชาติ (DeKieffer, 1973) เก็บข้อมูลเริ่มต้น ที่ มหาวิทยาลัย Kent และ 1960 เอนประมาณ 2000 ชื่อ NCAT ถูกย้ายไปมหาวิทยาลัยโคโลราโดใน 1960 เนื่องจากสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับการทำสำเนาความเร็วสูงที่มีการก่อตั้ง เทปซ้ำสิ่งอำนวยความสะดวกโดย NCAT ในปี 1965 การสำรวจกำหนดที่สถาบัน 350 ตอบสนอง 223 มีไลบรารีเทปซ้ำ ส่วนใหญ่อยู่ในสถาบันการเรียนรู้ระดับสูง ใน 1973 NCAT ที่มีชื่อกว่า 14000 และซ้ำเทปมากกว่า 17,000นอกจากเทปบันทึกเสียง มีสนใจในโทรศัพท์เป็นสื่อการเรียนการสอน Cutler, McKeachie และ McNeil (1958) ดำเนินการศึกษาเกี่ยวกับประสิทธิภาพสัมพัทธ์ของสอนทางโทรศัพท์ กลุ่มจับคู่สอง 10 ถูกเลือก กลุ่มหนึ่งที่สอนจิตวิทยาระดับประถมศึกษาในลักษณะแบบดั้งเดิม อื่น ๆ ทางโทรศัพท์เพียงอย่างเดียว ใช้ข้อความไม่มี แต่อาคารรายการอ่านแนะนำ กลุ่มโทรศัพท์เชื่อมต่อกับระบบซึ่งสามารถพูดร่วมกัน กำไรในรู้พบในทั้งสอง และมีไม่แตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในกำไรระหว่าง 2 ชนชั้น แม้ว่ามีหลักฐานของผลนวัตกรรม วิธีการที่ปรากฏจริง ราว (1977) สรุปการวิจัยที่จำกัดบนโทรศัพท์สอน และ สรุป, "...การวิจัยที่ทำเกี่ยวกับประสิทธิภาพของ teleteaching บ่งชี้ว่า teleteaching เป็นเครื่องมือประหยัด และมีประสิทธิภาพ" (p. 483)เบียดเบียน audiotechnology เช่นเทปบันทึกเสียง ได้รับโดยทั่วไปแสดงจะเป็น instructionally eff

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

28.3 เทคโนโลยีเสียงในช่วงต้นของเทคโนโลยีการศึกษาเช่นวิทยุ, โทรศัพท์, เทปบันทึกเสียงและลำโพงดึงดูดความสนใจของนักวิจัย สูงอายุ (1937) เมื่อเทียบกับการเก็บรักษาของวัสดุที่เป็นข้อเท็จจริงที่นำเสนอมากกว่าระบบลำโพงและโดยตรงจากลำโพง ทั้งสองกลุ่มเป็นจำนวนเงินรวม 449 นักเรียนกำลังหมุนในการทดลอง ก่อนการทดลองการทดสอบทันทีหลังจากบทเรียนการทดสอบวันที่ฉันต่อมาและเป็นหนึ่งใน 20 วันหลังจากที่ได้รับ กลุ่มหนึ่งเห็นลำโพงและกลุ่มอื่น ๆ ที่ได้ยินเขาจากอีกห้องหนึ่ง กลุ่มโดยตรงทำได้ดี แต่ผลการทดสอบต่อมาแสดงให้เห็นว่าวิธีการที่ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ. คุกและ Nemzek (1939) เมื่อเทียบกับประสิทธิภาพของการเรียนการสอนและการสอนวิทยุทั่วไป สองกลุ่มโรงเรียนระดับกลางที่ได้รับการจับคู่จับคู่ตามอายุเพศและหน่วยสืบราชการลับสำหรับการทดลองนี้ ทดสอบก่อนเรียนและหลังเรียนได้รับ ผลของพวกเขาแสดงให้เห็นถึงความเหนือกว่าสำหรับการเรียนวิทยุสอน. Rulon (1943a) โดยใช้การบันทึก Phonographic ดำเนินการทดลองเพื่อเปรียบเทียบปริมาณของข้อมูลที่ได้รับจากนักเรียนที่ได้ฟังและผู้ที่ศึกษาวัสดุที่เหมือนกันในรูปแบบที่พิมพ์ เวลาได้เสมอภาคกัน รวมของ 418 นักเรียนฟังบันทึก; 426 นักเรียนศึกษาวัสดุที่พิมพ์ นักเรียนทุกคนที่เกี่ยวข้องกับการใช้เวลาก่อนการทดลองเป็นหลังการทดลองและการทดสอบผมสัปดาห์หลังการทดลองเสร็จสมบูรณ์ การทดสอบทีเฉพาะกิจการถูกนำมาใช้เพื่อเปรียบเทียบวิธีการก่อนการทดลองและหลังการทดลองและการทดสอบความล่าช้า ตามที่ Rulon การศึกษาวัสดุพิมพ์ที่ดีกว่าการใช้วิธีการบันทึก อย่างไรก็ตามการเปรียบเทียบในการทดสอบการดำเนินการหลังจากสัปดาห์ที่แสดงให้เห็นความแตกต่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ในวิธีการจ้างงาน จากผลนี้เขาสรุปอย่างไม่สมเหตุผลว่าการบันทึกให้มากขึ้นของความประทับใจกว่าสื่อสิ่งพิมพ์. Rulon (1943b) ต่อมาได้ทำการทดลองที่คล้ายกันเพื่อเปรียบเทียบปริมาณของข้อมูลที่ได้รับจากนักเรียนโดยใช้บันทึก Phonographic กับจำนวนเงินที่ได้รับจากนักเรียนที่ศึกษาหน่วย ผสมผสานวัสดุเดียวกับที่นำเสนอในตำราเรียน การทดลองนี้น่าจะเป็นที่ใกล้ชิดกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นจริงในห้องเรียนแม้ว่าในกรณีนี้, ตำราเรียนถูกจัดทำขึ้นโดยใช้การบันทึกเป็นแหล่งที่มาหลัก วิธีการสอนโดยใช้ตำราเรียนที่ไม่ได้ควบคุม ขั้นตอนการทดสอบมีความคล้ายคลึงกับข้างต้น ผลยังใช้การทดสอบทีแสดงให้เห็นว่าการบันทึก Phonographic ล้มเหลวที่จะแสดงถึงประสิทธิภาพใด ๆ ที่เหนือกว่าในการเรียนการสอน "ข้อมูล" ด้านของบทเรียน. ในการศึกษาที่สามเกี่ยวกับผลกระทบของการบันทึก Phonographic ที่ Rulon (1943c) การตรวจสอบค่าที่สร้างแรงบันดาลใจของ บันทึก ใช้บันทึกเดียวกันและตำราเตรียมไว้สำหรับการทดลองก่อนหน้านี้ทั้งสองกลุ่มของนักเรียนที่ได้รับการเข้าถึงสื่อการอ่านเพิ่มเติมหลังจากที่กลุ่มหนึ่งเคยได้ยินการบันทึกและอื่น ๆ ที่ได้อ่านวัสดุ แรงจูงใจในการวัดโดยที่กลุ่มที่ใช้วัสดุการอ่านเสริมอื่น ๆ รวมของนักเรียน 193 ที่ใช้ในการบันทึกและ 187 ที่ใช้นำเสนอตำราเรียน การศึกษา Rulon แสดงให้เห็นความแตกต่างระหว่างกลุ่มที่ไม่มีในแง่ของแรงจูงใจที่จะใช้วัสดุการอ่านเสริม. เครเมอและลูอิส (1951) ตรวจสอบว่ามีความแตกต่างในความทรงจำและความเข้าใจระหว่างสองกลุ่มนักเรียนที่เห็นกลุ่มและได้ยินลำโพงและอื่น กลุ่มเดียวได้ยินเสียงเขา ในกลุ่มที่มองเห็นได้ 128 นักเรียนและ 120 อยู่ในกลุ่มเสียง ทั้งสองกลุ่มอยู่ในห้องบรรยายเดียวกันแยกจากกันโดยที่มีขนาดใหญ่, ผ้าม่านหนัก ลำโพงถูกนำมาใช้และการบรรยายได้รับพร้อมกันทั้งสองกลุ่ม หลังจากการบรรยายทั้งสองกลุ่มเข้ามามีการทดสอบเดียวกัน ทั้งสองกลุ่มได้รับการบอกว่าเกรดจะไม่ถูกนับ เครเมอและลูอิสรายงานว่าค่าเฉลี่ยของกลุ่มที่มองเห็นได้สูงกว่ากลุ่มเสียงและว่ากลุ่มภาพที่มีช่วงกว้าง พวกเขาสรุปว่าการกระทำของลำโพงที่มองเห็นได้อย่างใดมีส่วนทำให้ความสามารถในการเข้าใจและจดจำความคิดในการบรรยาย. เล่อซาน (1942) ที่ใช้ในการบันทึกแผ่นเสียงเพื่อตรวจสอบว่าเป็นนิสัยอาจจะทำลายโดยข้อเสนอแนะในขณะที่วิชาที่กำลังนอนหลับ ที่ค่ายฤดูร้อนสามกลุ่มเล็ก ๆ ของชายหนุ่มทุก biters เล็บมือ, ได้รับการคัดเลือกในการศึกษา กลุ่มทดลองได้ยินข้อเสนอแนะที่จะหยุดการกัดเล็บที่เล่น 300 ครั้งคืนในช่วงเดือนครึ่งหนึ่ง กลุ่มควบคุมไม่ได้รับข้อความหู Leshan รายงานว่าในตอนท้ายของการทดลองที่ 40% ของกลุ่มทดลองได้หยุดการกัดเล็บขณะที่ไม่มีใครในกลุ่มควบคุมมี. ในทำนองเดียวกันชุดของการศึกษาวิจัยที่มีบันทึกเทปพยายามที่จะกำหนดหรือไม่นักเรียนจะได้รับการสอน ขณะที่พวกเขานอนหลับ ฟ็อกซ์และ Roblin (1952) การคัดเลือก 30 คนที่มีความรู้ในภาษาจีนไม่มี ทดสอบก่อนเรียนและหลังเรียนได้รับ บันทึกเทปด้วยไมโครโฟนหมอนและสวิทช์ตั้งเวลาถ่ายภาพอัตโนมัติที่ใช้สำหรับหนึ่งชั่วโมงครึ่งในช่วงเวลากลางคืน ที่ตรงกับคำจีนที่มีคำภาษาอังกฤษที่ได้รับ กลุ่มที่สามได้รับการแต่งตั้งกลุ่มผมได้ยินคำจีนและรายการเทียบเท่าภาษาอังกฤษจริงกลุ่มที่ 2 ได้ยินคำจีนเทียบเท่ากับภาษาอังกฤษเท็จและกลุ่มที่ 3 ได้ยินเพลงเท่านั้น มีจุดอ่อนหลายอย่างในการออกแบบได้รวมทั้งความจริงที่ว่านักเรียนที่ไม่ได้สังเกตเห็นในเวลากลางคืน ฟ็อกซ์และ Roblin รายงานว่าเช้าวันต่อมากลุ่มที่มีการแปลที่แท้จริงได้เรียนรู้รายการเดียวกันได้อย่างรวดเร็วมากขึ้นกว่าอีกสองกลุ่มกับกลุ่มการแปลที่ผิดพลาดที่ยาวที่สุด ผู้เขียนสรุปว่าการเรียนรู้สามารถเกิดขึ้นได้ระหว่างการนอนหลับ. Gallacher และสตีเว่นส์ (1954) พบว่าการใช้บันทึกเทปการสอนการสะกดประสิทธิภาพที่เพิ่มขึ้น 50-100% คำอธิบายการตีพิมพ์การศึกษาครั้งนี้ยังไม่สมบูรณ์ แต่เป็นผลมาจากรายงานฉบับนี้การศึกษาอื่น ๆ ได้ดำเนินการเกี่ยวกับประสิทธิภาพของการบันทึกเทปที่ใช้กับการสะกด. กิบสัน (1958, 1959, 1960) รายงานการเปรียบเทียบการทดลอง 3 ปีของโปรแกรมการเรียนการสอนเทปที่มีการเรียนการสอนแบบเดิมที่โอมาฮา เนบราสก้า, ระดับมัธยมศึกษาตอนต้น สองพื้นที่ที่ได้รับการคัดเลือกเพื่อศึกษาประสิทธิผลของการบันทึกเทป: การสะกดและการสนทนาภาษาสเปน ช่องปากและการทดสอบที่เขียนถูกนำมาใช้ ผลของการค้นพบรวมยืนยันว่าการเรียนการสอนเทปดีกว่าการเรียนการสอนแบบเดิมเมื่อเกณฑ์อยู่ในจำนวนคำสะกดอย่างถูกต้อง ทั้งสองวิธีมีความคล้ายคลึงกันเกี่ยวกับการรับรู้ของคำที่สะกดผิด เรียนภาษาสเปนสอนโดยครูที่ไม่ใช่ภาษาสเปนโดยใช้เทปสเปน, และการเรียนการสอนโดยครูชาวสเปนมีความคล้ายคลึงกันในคะแนนผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน ข้อสรุปดังต่อไปนี้ถูกสร้างขึ้นมา (ก) การบันทึกเทปเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพสำหรับการเรียนการสอนภาษาสเปนสนทนาเกรดเดอร์เจ็ด; (ข) ครูผู้สอนประจำห้องเรียนได้อย่างมีประสิทธิภาพสามารถสอนภาษาสเปนสนทนาโดยวิธีการของเทปจัดทำขึ้นโดยผู้เชี่ยวชาญด้านภาษาสเปน; (ค) นักเรียนสามารถเรียนรู้ที่จะสะกดอย่างมีประสิทธิภาพด้วยเทปเช่นเดียวกับขั้นตอนในห้องเรียนธรรมดา; (ง) ด้วยการวางที่เหมาะสมกลุ่มใหญ่สามารถสอนได้อย่างมีประสิทธิภาพการสะกด; และ (จ) การเรียนการสอนที่มีเทปที่ผลิตไม่มีผลกระทบต่อทัศนคติที่มีต่อเรื่อง. ค็อตต์ (1962) ศึกษาประสิทธิผลของการบรรยายการบันทึกเทปในการเรียนการสอนระดับการศึกษาระดับวิทยาลัย นักเรียนสามสิบหกถูกแบ่งออกเป็น 18 คู่จับคู่ การวิเคราะห์ไคสแควร์เปิดเผยว่าไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างตัวแปรสารพัน กลุ่มหนึ่งคือการอภิปรายการบรรยายธรรมดา; ตายในกลุ่มอื่น ๆ ได้รับการสอนโดยการบรรยายเทปที่บันทึกด้วยการอภิปรายนำนักเรียน การทดลองนี้อย่างต่อเนื่องกว่าหนึ่งภาคการศึกษา ทดสอบก่อนเรียนและความสำเร็จในการทดสอบการวัดความคิดเห็นของนักเรียนที่ได้รับ การทดสอบทั้งสองถูกซ้ำที่เสร็จสิ้นการเรียนการสอน ค็อตต์รายงานว่าทั้งสองกลุ่มได้เพิ่มประสิทธิภาพในการทดสอบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน; ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างพวกเขา ไม่มีความแตกต่างกันในปฏิกิริยาหลักสูตรคือ อย่างไรก็ตามความคิดเห็นของส่วนเทปการบรรยายเป็นที่นิยมโดยทั่วไปที่มีต่อเทคนิค. ในการศึกษาที่คล้ายกัน Menne, Klingenschmidt และนอร์ด (1969) ที่มีการบรรยายบันทึกเทปบันทึกเทปและบันทึกพิมพ์ถึง 209 นักศึกษา อีก 408 นักเรียนเข้าร่วมบรรยายปกติ โดยรวมมีไม่แตกต่างกัน แต่ในควอไทล์นักเรียนต่ำสุดที่แสดงให้เห็นว่าได้เปรียบในสภาพเทป นอกจากนี้ยังมีอัตราการออกกลางคันได้ต่ำกว่าที่มีนักเรียนใช้เทป. อันเป็นผลมาจากความสนใจในการเรียนการสอนการบันทึกเทปที่ศูนย์แห่งชาติสำหรับเทปเสียง (ncat) ก่อตั้งขึ้นในปี 1955 และเป็นที่รู้จักแพร่หลายเป็นที่เก็บเทปแห่งชาติ (DeKieffer, 1973) พื้นที่เก็บข้อมูลที่เกิดขึ้นที่ Kent State University และ 1960 โดยตั้งอยู่ประมาณ 2,000 ชื่อเรื่อง ncat ถูกย้ายไปที่มหาวิทยาลัยโคโลราโดในปี 1960 เนื่องจากสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับการทำสำเนาความเร็วสูงที่ได้รับการจัดตั้งขึ้น สำรวจสิ่งอำนวยความสะดวกการทำสำเนาเทปโดย ncat ในปี 1965 ระบุว่าจาก 350 สถาบันการตอบสนอง 223 มีห้องสมุดเทปซ้ำ ส่วนใหญ่อยู่ในสถาบันการศึกษาระดับสูง ในปี 1973 ncat มีกว่า 14,000 ชื่อและทำซ้ำมากกว่า 17,000 เทป. นอกเหนือจากเทปบันทึกเสียงที่มีความสนใจในโทรศัพท์เป็นสื่อการเรียนการสอน มีด McKeachie และแมคนีล (1958) ได้ทำการศึกษาเกี่ยวกับประสิทธิผลของการเรียนการสอนญาติผ่านทางโทรศัพท์ที่ สองที่ตรงกับกลุ่ม 10 ได้รับการคัดเลือก กลุ่มหนึ่งที่ได้รับการสอนจิตวิทยาประถมศึกษาในลักษณะดั้งเดิมอื่น ๆ ทางโทรศัพท์เพียงอย่างเดียว ไม่มีข้อความถูกนำมาใช้ แต่รายการของการอ่านแนะนำตกแต่ง กลุ่มโทรศัพท์ที่ได้รับการเชื่อมต่อกับระบบที่ผู้เข้าร่วมทุกคนจะพูดคุยกับแต่ละอื่น ๆ กําไรในความรู้ที่พบในทั้งสองกลุ่มและไม่มีความแตกต่างในกำไรระหว่างสองชั้นเรียน แม้ว่าจะมีหลักฐานของผลแปลกวิธีที่ปรากฏในทางปฏิบัติ ราว (1977) สรุปการวิจัยการเรียนการสอนที่ จำกัด โทรศัพท์และสรุปว่า "... การวิจัยทำในประสิทธิภาพของ teleteaching บ่งชี้ว่า teleteaching เป็นเครื่องมือที่ประหยัดและมีประสิทธิภาพ" (พี. 483). โดยสรุป audiotechnology เช่นเทป บันทึกได้รับการแสดงโดยทั่วไปจะเป็นเอฟเอฟ instructionally

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ส่วนเสียงเทคโนโลยี

ก่อน เทคโนโลยีการศึกษา เช่น วิทยุ โทรศัพท์ เครื่องอัดเสียง และลำโพงดึงดูดความสนใจของนักวิจัย โลเดอร์ ( 1937 ) เปรียบเทียบความคงทนของวัสดุที่นำเสนอข้อเท็จจริงผ่านระบบลำโพงและโดยตรงจากลำโพง 2 กลุ่มรวม 449 คน หมุนได้ในการทดลอง เป็นชุดทดสอบทันทีหลังจากเรียนทดสอบผม วันต่อมา และอีก 20 วันต่อมาได้รับ กลุ่มหนึ่งเห็นผู้พูด และกลุ่มอื่น ๆ ได้ยินจากห้องอื่น กลุ่มโดยตรง แสดงดี แต่การทดสอบต่อมา พบว่ามีค่าเฉลี่ยไม่แตกต่างกัน

ปรุงอาหารและ nemzek ( 1939 ) เปรียบเทียบประสิทธิผลของการจัดการเรียนการสอน วิทยุ และการสอนแบบปกติ กลุ่มสองกลางโรงเรียนเป็นคู่โดยตรงกับอายุ เพศและปัญญา สำหรับการทดลองนี้ และนักเรียนกลุ่มทดลองได้รับ ผลของพวกเขาแสดงความเหนือกว่าสำหรับวิทยุสอนเรียน

รูเลิ่น ( 1943a ) ใช้บันทึก Phonographic ทำการทดลองเพื่อเปรียบเทียบปริมาณของข้อมูลที่ได้จากนักเรียนที่ฟังและคนที่ศึกษาวัสดุเดียวกันในรูปแบบพิมพ์ เวลาถึง .ทั้งหมด 418 นักเรียนฟังบันทึก ; 426 คน เรียนพิมพ์วัสดุ นักเรียนทุกคนที่เกี่ยวข้องได้ก่อน , หลัง , และการทดสอบหลังการทดลองสัปดาห์ที่เสร็จสมบูรณ์ ไม่แยกการทดสอบเปรียบเทียบค่าเฉลี่ยของการทดสอบก่อนและหลังการทดลอง และยังเลื่อนสอบ ตามรูเลิ่น ,การศึกษาวัสดุพิมพ์ได้ดีกว่าวิธีการบันทึก อย่างไรก็ตาม การเปรียบเทียบในการทดสอบถ่ายหลังจากสัปดาห์มีความแตกต่างกันเล็กน้อยในการใช้วิธี จากผลที่ได้นี้ เขาสรุป illogically ที่บันทึกให้มากกว่าความประทับใจ

กว่าวัสดุที่พิมพ์รูเลิ่น ( 1943b ) ต่อมาได้ทำการทดลองที่คล้ายกันเพื่อเปรียบเทียบปริมาณของข้อมูลที่ได้รับการบันทึกโดยนักเรียนที่ใช้เหรียญกับปริมาณได้รับ โดยนักเรียนที่เรียนหน่วยผสมผสานวัสดุชนิดเดียวกันที่ปรากฏในตำรา การทดลองนี้อาจจะใกล้ชิดกับสถานการณ์ในชั้นเรียนจริง แต่ในกรณีนี้