An-mei tells the story of her youth

An-mei tells the story of her youth as a child in her uncle’s house, where she lived with her uncle, auntie, grandmother (Popo), and little brother.
Now we get a flashback to when An-mei is a little girl. Popo tells An-mei that her mother is a ghost, meaning that An-mei is forbidden to talk about her mother.
Still in flashback mode, the story jumps to 1923, when An-mei is nine years old and her grandmother is very ill.
Popo tells An-mei never to say her mother’s name, because that would be a disgrace to An-mei’s dead father. Clearly, An-mei’s mom has done something bad.
An-mei only knows her dad from a scary, stiff painting of him that she sees on the wall.
One day when An-mei’s short-tempered aunt is mad, she yells at An-mei about her mother’s disgrace. This is how An-mei learns that her mother is now the concubine of a rich man (who already has a wife and two other concubines).
An-mei’s relatives look down on her mother, viewing her as a traitor to An-mei’s dead father, a woman with no honor who brings shame to the family.
An-mei begins to imagine her mother as a carefree woman who laughingly abandoned her family and her honor. This image of her mother disappoints her.
One day a woman arrives to take care of Popo. An-mei immediately knows it is her mother.
An-mei’s mother brushes her daughter’s hair, whispering, "you know me." And then she rubs the scar on her daughter’s neck, leading An-mei into a memory of when she was four years old and her mom tried to take her away from her grandmother.
In the memory, her mother, uncle, aunt, and Popo are fighting. They are criticizing An-mei’s mother, saying she has no honor and is only a lowly concubine. They won’t let her have her children.
In the scuffle, a large pot of boiling soup falls on four-year-old An-mei, burning her neck.
Popo nurses An-mei back to health and the scar heals.
End memory – but back to An-mei as a nine-year-old girl.
Popo gets steadily sicker.
An-mei’s mother cooks up a soup and then cuts a piece of flesh from her own arm. PAINFUL! GROSS!
She adds it to the soup, along with herbs and medicines. The soup is a last-ditch effort to save Popo.
The ancient remedy fails to work, but An-mei learns to love her mother by seeing what a faithful daughter her mother is to Popo.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ที่เหมยบอกเรื่องราวของเยาวชนของเธอเป็นเด็กในบ้านของลุงของเธอ ที่เธออาศัยอยู่ กับลุงของเธอ ป้า ยาย (Popo), พี่น้อยตอนนี้ เราได้รำลึกความหลังไปเมื่อที่เหมย สาวน้อย Popo บอกเหมยอันว่า แม่ของเธอเป็นผี หมายความ ว่า อันเหมยห้ามพูดคุยเกี่ยวกับแม่ของเธอยังอยู่ในโหมดรำลึกความหลัง เรื่องราวข้ามไป 1923 เมื่ออันเหมยเป็นเก้าปี และยายของเธอมีอาการป่วยมากPopo บอกอันเหม่จะบอกแม่ของเธอชื่อ เนื่องจากที่จะขายหน้าให้พ่อตายอันเหมยของ ชัดเจน อันเหมยของแม่ทำสิ่งเลวร้ายที่เหมยรู้ว่าพ่อของเธอจากภาพวาดน่ากลัว แข็งของเขาที่เขาเห็นบนผนังเท่านั้นวันหนึ่งเมื่อป้า short-tempered อันเหมยของเป็นบ้า เธอ yells ที่เหมยอันเกี่ยวกับแม่ของเธอเสียราศี นี่คือวิธีที่เหมยรู้ว่า แม่ของเธอเป็นนางสนมของเศรษฐี (แล้วภรรยาและนางสนมอื่น ๆ สอง)อันเหมยของญาติมองลงมาดูแม่ของเธอ ดูเธอเป็นคนทรยศให้พ่อตายอันเหมยของ ผู้หญิงที่ มีเกียรติไม่ที่นำความอัปยศให้กับครอบครัวที่เหมยเริ่มจินตนาการว่าแม่ของเธอเป็นผู้หญิงทุกผู้เก่งกาจละทิ้งเกียรติของเธอและครอบครัวของเธอ รูปนี้ของแม่ของเธอลำบากเธอวันหนึ่งผู้หญิงคนหนึ่งมาดูแล Popo ที่เหมยทันทีรู้ว่า เป็นแม่ของเธออันเหมยของแม่แปรงของลูกสาวผม วิสเปอริ่ง "คุณรู้ว่าฉัน" แล้ว เธอช่างแผลที่บนคอของลูกสาวของเธอ ชั้นนำอันเหมยเป็นความทรงจำของเธอ 4 ขวบ และแม่ของเธอพยายามจะพาเธอจากยายของเธอในหน่วยความจำ และของเธอแม่ ลุง ป้า Popo จะต่อสู้ พวกเขาจะวิจารณ์อันเหมยของแม่ บอกว่า เธอไม่มีเกียรติ และ นางสนมคนยากจนเท่านั้น พวกเขาจะไม่ให้เธอมีลูกใน scuffle หม้อขนาดใหญ่ของต้มซุปตรงกับปี 4 อันเหมย เขียนคอของเธอพยาบาล Popo ที่เหม่ไปสุขภาพ และรักษาแผลหน่วยความจำที่สิ้นสุด- แต่กลับไปอันเหม่เป็นผู้หญิงอายุเก้าปีPopo ได้รับ sicker อย่างต่อเนื่องแม่อันเหมยของพ่อครัวขึ้นเป็นต้ม และตัดชิ้นเนื้อจากแขนของเธอเองแล้ว เจ็บปวด รวมเธอเพิ่มจะให้ซุป สมุนไพรและยา น้ำซุปจะพยายาม last-ditch บันทึก Popoแก้ไขโบราณไม่ทำงาน แต่ที่เหมยการเรียนรู้ที่จะรักแม่ของเธอ โดยเห็นว่าซื่อสัตย์บุตรสาวคือแม่ของเธอ Popo

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

An-mei บอกเล่าเรื่องราวของคนหนุ่มสาวของเธอเป็นเด็กในบ้านลุงของเธอที่เธออาศัยอยู่กับลุงของเธอคุณป้าคุณยาย (Popo) และน้องชายคนเล็ก.
ตอนนี้เราได้รับการย้อนไปถึงเมื่อ An-mei เป็นสาวน้อย Popo บอก An-mei ว่าแม่ของเธอเป็นผีหมายความว่า An-mei เป็นสิ่งต้องห้ามที่จะพูดคุยเกี่ยวกับแม่ของเธอ.
ยังคงอยู่ในโหมดย้อนเรื่องราวกระโดดไป 1923 เมื่อ An-mei เก้าปีและคุณยายของเธอป่วยมาก .
Popo บอก An-mei ไม่เคยที่จะพูดชื่อของแม่ของเธอเพราะนั่นจะเป็นความเสื่อมเสียมาสู่ An-mei พ่อตาย เห็นได้ชัดว่า An-mei แม่ได้ทำสิ่งที่ไม่ดี.
An-mei เท่านั้นที่รู้ว่าพ่อของเธอจากที่น่ากลัว, ภาพวาดแข็งของเขาว่าเธอเห็นบนผนัง.
วันหนึ่งเมื่อ An-mei ของป้าสะบัดสะบิ้งเป็นคนบ้าเธอตะโกนใส่ -mei อับอายเกี่ยวกับแม่ของเธอ นี่คือวิธีที่ An-mei รู้ว่าแม่ของเธออยู่ในขณะนี้นางสนมของคนรวย (ที่มีอยู่แล้วมีภรรยาและสองนางสนมอื่น ๆ ).
ญาติ An-mei ดูลงบนแม่ของเธอดูเธอในฐานะผู้ทรยศต่อ An-mei ของตาย พ่อของผู้หญิงที่มีเกียรติไม่ที่นำความอับอายให้กับครอบครัว.
An-mei เริ่มต้นที่จะจินตนาการถึงแม่ของเธอเป็นผู้หญิงที่ห่วงหัวเราะละทิ้งครอบครัวและเพื่อเป็นเกียรติแก่เธอ ภาพของแม่ของเธอซึ่งเธอผิดหวัง.
วันหนึ่งผู้หญิงคนหนึ่งมาถึงการดูแลของ Popo An-mei ทันทีรู้ว่ามันเป็นแม่ของเธอ.
แม่ An-mei ของแปรงผมของลูกสาวของเธอกระซิบ "คุณรู้ว่าฉัน." และแล้วเธอลูบรอยแผลเป็นบนคอของลูกสาวของเธอที่นำ An-mei ในหน่วยความจำของเมื่อเธออายุเพียงสี่ขวบและแม่ของเธอพยายามที่จะพาเธอออกไปจากคุณยายของเธอ.
ในความทรงจำของแม่ของเธอลุงป้าน้าอาและ Popo มีการต่อสู้ พวกเขาจะวิจารณ์แม่ An-mei ของเธอบอกว่าได้รับเกียรติและไม่เป็นเพียงนางสนมต่ำต้อย พวกเขาจะไม่ปล่อยให้เธอมีลูกของเธอ.
ในการต่อสู้, หม้อขนาดใหญ่ของน้ำซุปเดือดตรงกับสี่ปี An-mei, การเผาไหม้คอของเธอ.
วรพยาบาล An-mei กลับไปที่สุขภาพและเยียวยาแผลเป็น.
End หน่วยความจำ -. แต่กลับไป An-mei เป็นสาวเก้าปี
Popo ได้รับอย่างต่อเนื่องเจ็บ.
An-mei ของพ่อครัวแม่ขึ้นซุปแล้วตัดชิ้นส่วนของเนื้อจากแขนของเธอเอง เจ็บปวด! GROSS!
เธอจะเพิ่มน้ำซุปพร้อมกับสมุนไพรและยารักษาโรค น้ำซุปเป็นความพยายามครั้งสุดท้ายที่จะบันทึก Popo.
ยาโบราณที่ล้มเหลวในการทำงาน แต่ An-mei เรียนรู้ที่จะรักแม่ของเธอได้เห็นสิ่งที่ลูกสาวซื่อสัตย์แม่ของเธอคือการ Popo

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็น เม บอกเล่าเรื่องราวของเยาวชนของเธอ เป็นเด็กในบ้านลุงของเธอที่เธออาศัยอยู่กับลุงของเธอคุณป้า คุณย่า ( โปโป้ ) และน้องชาย
ตอนนี้เราได้นึกย้อนกลับไปเมื่อเมเป็นเด็กผู้หญิงนะ โปโป้บอกเมย์ว่าแม่เป็นผี , ความหมายว่าเมย์ห้ามคุยเรื่องแม่ของเธอ
ยังอยู่ในโหมดรำลึกความหลัง เรื่องข้ามไป 1923เมื่อเมย์อายุเก้าปี และคุณยายของเธอป่วยหนัก
โปโป้บอกเมย์ไม่เคยพูดชื่อของแม่ เพราะจะสร้างความเสื่อมเสีย ให้กับพ่อที่ตายไปแล้วของเมย์ เห็นได้ชัดว่าแม่ของเมย์ก็ทำเรื่องไม่ดี รู้แต่พ่อ
เป็นเมย์จากที่น่ากลัว ภาพวาดของเขาแข็งที่เธอเห็นบนผนัง .
วันนึง เมื่อของเมย์โมโหร้ายป้าโกรธเธอตะโกนที่เมย์กับแม่เธอเสื่อมเสีย นี้คือวิธีที่ เมย์รู้ว่าแม่ของเธอตอนนี้เป็นเมียน้อยของผู้ชายรวย ( ใครมีภรรยาแล้วและสองนางสนมอื่น ๆ ) .
ญาติของเมย์มองแม่ของเธอ ดูของเธอเป็นคนทรยศกับพ่อที่ตายไปแล้วของเมย์ เป็นผู้หญิงที่ไม่มีเกียรติที่นำความเสื่อมเสียมาสู่ครอบครัว
เป็นเมย์เริ่มจินตนาการ แม่ของเธอเป็นผู้หญิงที่เป็นอิสระด้วยการหัวเราะทิ้งครอบครัวและเกียรติของเธอ ภาพนี้แม่ของเธอผิดหวังของเธอ .
วันหนึ่งผู้หญิงมาถึงดูแลโปโป้ . เป็นเมย์ทันที รู้ว่ามันคือแม่ของเธอ แม่ของเมย์
แปรงเส้นผมของลูกสาวเธอกระซิบว่า " คุณรู้จักฉัน " แล้วเธอ rubs รอยแผลเป็นที่คอลูกสาวนำเมลงในหน่วยความจำเมื่อเธออายุได้ 4 ขวบและแม่ของเธอพยายามจะพาเธอหนีไปจากคุณยายของเธอ
ในความทรงจำของแม่ แม่ ลุง ป้า น้า อา และ โปโป้ ก็ทะเลาะกัน พวกเขาจะตำหนิแม่ของเมย์ บอกว่า ไม่มีเกียรติ และเป็นเพียงผู้ต่ำต้อยนางสนม พวกเขาจะไม่ปล่อยให้เธอมีเด็กของเธอ .
ในการต่อสู้ , หม้อขนาดใหญ่ต้มซุปอยู่สี่ปีเก่าเมแสบคอ พยาบาลเป็นเมย์กลับไป
สุขภาพและแผลเป็นหายโปโป .
จบความทรงจำ–แต่กลับมีเมเป็นเด็กผู้หญิงอายุเก้าปี .
โปโปได้รับอย่างต่อเนื่องป่วยหนัก แม่ของเมย์
กุ๊กขึ้นซุปแล้ว ตัดชิ้นเนื้อจากแขนของตัวเอง เจ็บ ! แหวะ !
เธอเพิ่มให้ซุป พร้อมกับสมุนไพรและยา ซุปนี่ความพยายามคลองสุดท้ายที่จะช่วยโปโป .
รักษาโบราณไม่ทำงานแต่เมย์จะชอบแม่ของเธอ โดยเห็นลูกสาวแม่ของเธอคือการซื่อสัตย์ โพโพ