Meng Hao listened to them talk and

Meng Hao listened to them talk and felt their kindness in his heart. He told them a somewhat vague story of traveling to a different part of the nation to study. After the meal was finished, he gave the couple a deep bow.

“Uncle Li, Aunt Li, I would like to repurchase my ancestral home. After all, my mother and father left it for me. Here are some pieces of silver. You two can continue living here and help take care of the place.” He pulled out some pieces of silver from within his robe and put them down.

“This…” Uncle Li hesitated, looking at his wife. Aunt Li said nothing, but after a moment passed, nodded.

“You’re right,” she said resolutely. “This house is yours, left to you by your father and mother. Your Uncle Li and I are getting old, so as you suggest, we will stay here. But we don’t need the silver. We looked after you as you grew up. You’re like our own child! How could we take your money?” She put the silver pieces back into Meng Hao’s hand.

Meng Hao didn’t say anything, instead clasping his hands and bowing deeply to them once again.

He didn’t stay for the night. Instead, he gathered together some things from the house that contained memories, then made his farewells and slipped off into the darkness of the night. He didn’t take the silver with him. He left it on the bed.

Later, he sat cross-legged on a bed in an inn, looking out at the night sky. He sighed.

“I’m no longer part of the mortal world, and yet, it’s hard to sever all the ties.” He closed his eyes. “Well, if they can’t be severed, then I shall just let them remain.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมงเฮาฟังพวกเขาพูดคุย และรู้สึกว่าความเมตตาของพวกเขาในหัวใจของเขา เขาบอกพวกเขาเรื่องราวค่อนข้างคลุมเครือของการเดินทางไปส่วนอื่นของประเทศเพื่อศึกษา หลังจากเสร็จอาหาร เขาให้คู่โบว์ลึก"ลุงหลี่ ป้า Li อยากจัดซื้อบ้านของบรรพบุรุษของฉัน แม่และพ่อของฉันเหลือสำหรับฉัน ของเงินได้ คุณสองสามารถดำเนินต่อการใช้ชีวิตที่นี่ และช่วยดูแลสถานที่" เขาดึงของเงินจากภายในเสื้อคลุมของเขา และวางลงได้"นี้..." ลุง Li ลังเล ภรรยาของเขา Li ป้าพูดอะไร แต่หลังจากช่วงเวลาผ่านไป พยักหน้า"คุณขวา เธอกล่าวว่า ความเด็ดขาด "บ้านนี้เป็นของคุณ ด้านซ้ายคุณพ่อและแม่ของคุณ Li ของคุณลุงและได้รับเก่า เพื่อเป็นแนะนำ เราจะพักที่นี่ แต่เราไม่ต้องใช้เงิน เรามองหลังจากที่คุณเป็นคุณเติบโตขึ้น คุณเป็นเหมือนลูกของเราเอง วิธีสามารถเราใช้เงินของคุณ" เธอใส่ชิ้นเงินกลับมือเมงเฮาเมงเฮาไม่ได้พูดอะไร แทนกุมมือของเขาและโค้งได้อย่างลึกซึ้งอีกครั้งเขาไม่ได้เข้าพักในคืน แทน เขามารวมตัวกันบางสิ่งบางอย่างจากบ้านที่ประกอบด้วยความทรงจำ แล้วทำ farewells ของเขา และเล็ดรอดออกไปในความมืดของกลางคืน เขาไม่ได้ใช้เงินกับเขา เขาปล่อยไว้บนเตียงในภายหลัง เขานั่งไขว่ห้างบนเตียงในการอินน์ มองท้องฟ้ายามค่ำคืน พี่สะใภ้"ผมไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโลกมนุษย์ และยัง มันยากที่จะตัดความสัมพันธ์ทั้งหมด" เขาปิดตาของเขา "ดี ถ้าพวกเขาไม่สามารถตัดขาด แล้วฉันจะเพียงให้พวกเขาอยู่"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เม้งเฮาฟังพวกเขาพูดคุยและรู้สึกเมตตาของพวกเขาในหัวใจของเขา เขาบอกว่าพวกเขาเป็นเรื่องที่ค่อนข้างคลุมเครือในการเดินทางไปยังส่วนอื่นของประเทศเพื่อการศึกษา หลังรับประทานอาหารเสร็จเขาให้คู่โบว์ลึก. "ลุงหลี่หลี่ป้าฉันต้องการที่จะซื้อคืนบ้านของบรรพบุรุษของฉัน หลังจากที่ทุกคนแม่และพ่อของฉันทิ้งมันไว้สำหรับฉัน นี่คือบางส่วนของชิ้นเงิน คุณทั้งสองยังคงสามารถอาศัยอยู่ที่นี่และช่วยดูแลสถานที่. "เขาดึงออกมาจากชิ้นส่วนบางส่วนของเงินจากภายในเสื้อคลุมของเขาและทำให้พวกเขาลง. " นี่ ... "ลุงหลี่ลังเลที่กำลังมองหาที่ภรรยาของเขา ป้าหลี่กล่าวว่าไม่มีอะไร แต่หลังจากช่วงเวลาที่ผ่านไปพยักหน้า. "คุณขวา" เธอกล่าวเฉียบขาด "บ้านหลังนี้เป็นของคุณเหลือให้คุณพ่อและคุณแม่ของคุณ ลุงหลี่ของคุณและฉันจะได้รับเก่าเพื่อที่คุณแนะนำเราจะอยู่ที่นี่ แต่เราไม่จำเป็นต้องใช้เงิน เรามองหลังจากที่คุณในขณะที่คุณเติบโตขึ้นมา คุณเหมือนเด็กของเราเอง! วิธีการที่เราสามารถใช้เงินของคุณ? "เธอนำชิ้นส่วนเงินกลับเข้ามาในมือของเม้งเฮา. เม้ง Hao ไม่ได้พูดอะไรแทนกุมมือของเขาและโค้งคำนับอย่างลึกซึ้งให้กับพวกเขาอีกครั้ง. เขาไม่ได้อยู่ในคืนนี้ แต่เขาชุมนุมกันบางสิ่งบางอย่างจากบ้านที่มีความทรงจำที่ทำแล้วร่ำลาของเขาและหลุดเข้าไปในความมืดของคืน เขาไม่ได้ใช้เงินกับเขา เขาทิ้งมันไว้บนเตียง. หลังจากนั้นเขานั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียงในโรงแรมแห่งหนึ่งมองออกไปในท้องฟ้ายามค่ำคืน เขาถอนหายใจ. "ฉันไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโลกมนุษย์และยังเป็นเรื่องยากที่จะตัดความสัมพันธ์ทั้งหมด." เขาปิดตาของเขา "ดีถ้าพวกเขาไม่สามารถตัดขาดแล้วฉันจะเพียงแค่ปล่อยให้พวกเขายังคงอยู่."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมิ่งเฮ่าฟังพวกเขาพูดและรู้สึกความเมตตาในจิตใจของเขา เขาบอกว่า เรื่องค่อนข้างคลุมเครือของการเดินทางไปยังส่วนต่างๆ ของประเทศ เพื่อการศึกษา หลังจากทานอาหารเสร็จ เขาก็ให้คู่โค้งลึก" ลุงหลี่ ป้าลิ อยากจะซื้อบ้านของบรรพบุรุษของฉัน หลังจากนั้น พ่อและแม่ของฉันทิ้งไว้ให้ ที่นี่มีบางชิ้นของเงิน คุณสองคนจะอยู่ที่นี่ต่อไป และช่วยดูแลสถานที่ " เขาดึงออกบางชิ้นของเงินจากภายในเสื้อคลุมของเขาและวางพวกเขาลง" นี่ . . . . . . . " ลุงหลี่ ลังเล มองไปที่ภรรยาของเขา ป้าลีกล่าวว่าอะไร แต่หลังจากเวลาผ่านไป พยักหน้า" ใช่ " เธอพูดอย่างกล้าหาญ . " บ้านหลังนี้เป็นของคุณ คุณไปจากพ่อและแม่ อาหลี่และฉันได้รับเก่า ดังนั้น ตามที่คุณแนะนำ เราจะอยู่ที่นี่ แต่เราไม่ได้ต้องการเงิน เราดูแลคุณเมื่อคุณโตขึ้น คุณเป็นเหมือนลูกของเราเอง แล้วเราจะเอาเงินของคุณ ? " เธอใส่ชิ้นหลังเงินเข้า เมิ่งฮ่าวมือเมิ่งเฮ่าไม่ได้พูดอะไรแทนกระชากมือของเขาและโค้งลึกกับพวกเขาอีกครั้งเขาไม่ได้ค้างคืน แทน เขารวบรวมบางอย่างจากบ้านที่อยู่ในความทรงจำ จึงอำลาของเขา และหลุดเข้าไปในความมืดมิดของรัตติกาล เขาไม่ได้เอาเงินกับเขา เขาทิ้งมันไว้บนเตียงต่อมา เขานั่งไขว้ขาอยู่บนเตียงในโรงแรม , มองออกไปที่ท้องฟ้ายามค่ำคืน เขาถอนใจ" ผมไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโลก มนุษย์ และยังได้ มันก็ยากที่จะตัดขาดทั้งหมด . " เขาปิดตาของเขา " อืม ถ้าพวกเขาไม่ขาด ผมจะปล่อยให้เขาอยู่ "