resulting if treatment is not given

resulting if treatment is not given due to suicide, poor
daily functioning and adverse family impact. The alleviation
of suffering, in our view, substantially outweighs a
few side effects. It is important that the physician be
attentive to and minimizes side effects.We see no violation
of the patient’s autonomy in the recommendation to
take medication or in the patient’s voluntary action to
take medication. We recognize that the physician has an
interest in treating depression and could over-value treatment
as opposed to doing nothing, and feel the physician
should guard against this. But by the same token, the
researcher has an interest in doing research and may
over-value the importance of research. An example from
the history of medicine is the case studies of an investigator
who failed to treat with penicillin because he felt that
a more systematic study of the natural history of syphilis
was needed. The fourth ethical principle is justice. Imagine
the hypothetical of a yet unborn medical ethicist
with full mental capacities and current knowledge but
not knowing whether they would suffer from depression.
We think they would wish to have antidepressants available,
which, upon becoming seriously depressed, they
could choose or not choose to take for themselves
depending on their own judgment. Another ethical test
to consider is does the availability of antidepressants,
which physicians may or may not recommend and
patients take or not take, produce harm to society in any
imaginable way? (An example of this is: widespread lying
and not keeping your word would harm society.) Since
Ioannidis condemns the use of behavioral and psychological
treatments as well as antidepressants, it is a question
of choice of one versus the other, as both can be
used. There are also societal aspects of justice. Depression
is an illness that results in suffering impacting the
patients and their significant others such as family,
friends, and coworkers. Moreover, poor vocational and
social deficits have societal costs. It is not so costly that
only the affluent can afford them.
Legal Perspective
Physicians also have a medical-legal obligation to try to
assuage the suffering and restore functioning through
interventions. Some have been sued and have lost litigation
when ideological reasons perpetuate unnecessary
suffering (see Osheroff v. Chestnut Lodge, Inc [76]). Dr.
Osheroff was a patient in a facility that offered psychoanalytic
psychotherapy for his severe depression for
months; when he was finally transferred elsewhere and
received antidepressants and antipsychotics, his depression
remitted quickly.
Anthropological Perspective
The underpinnings of cooperation, empathy, and many
similar mental functions are fundamental to human
society. All cultures have religious and ethical norms to
provide help to members of their society, including the
relief of suffering. To alleviate human suffering is a
moral imperative.
Summary
Ioannidis suggests the efficacy of antidepressants is a
myth and that same applies to behavioral interventions.
There is merit in many of his methodological concerns,
which apply to most pharmacotherapy, and behavior
intervention. We agree that science, like all empirical
knowledge is not perfect. It is important to note that failure
of drug companies to publish all their studies does
result in an inflated estimation of their efficacy. We agree
that this is important. However, we disagree that antidepressant
have no greater efficacy than placebo. He notes
that there have been over a thousand controlled trials,
yet he bases his argument on very little data, indeed just
a few meta-analyses. We present the efficacy from
approximately a hundred of trials in percent of patients
with a substantial clinical response (defined as 50%
improvement or more symptomatic reduction). These
meta-analysis find 42-70% of antidepressant improve
with drug and 21%-39% improve with placebo. The increment
with drug is 33%-11% greater than placebo. Ioannidis
argues that it would be vanishingly smaller because
systematic biasing in these clinical trials would reduce
the drug-placebo difference to zero. (To reduce to zero,
one would also have to postulate that some of the unpublished
studies do find placebo better than drug and substantial
systematic bias, without any evidence). His
argument that effect size vanishes, suffers from failures of
logic because Ioannidis does not present any evidence
that there are a large number of studies where placebo is
substantially more effective than drug. (To reduce to
zero, one would also have to postulate that some of the
unpublished studies do find placebo to be better than
drug). We also present the empirical evidence showing
that these methodological issues generally have the opposite
effect of what Ioannidis argues, suggesting that the
measured efficacy underestimates true efficacy. Our argument
is not that antidepressants are more effective than
measured, nor that the effect size is necessarily bigger
than Ioannidis’ effect size of 0.31, but rather that he
presents no credible evidence that antidepressants
have zero effect size. Our most important criticism is
the basic underlying argument that if the existing evidence
is imperfect and methods can be criticized, then
the findings are invariably wrong, proving the opposite of
efficacy, i.e. the drug has no efficacy. We note the similarities
of this to the creationist argument that evolution
cannot explain everything; therefore, one must postulate
intelligence, the opposite of evolution, i.e. intelligent
design is true. Depression causes great suffering, indeed
so great that 5-15% of depressed patients kill themselves
[6,7]. Depression leads to suffering of family and friends.
We find no ethical reason why therapists should not try
to help depressed patients with drugs and/or with psychotherapeutic/
behavioral treatments even though they
do not help everyone and our knowledge is not perfect.
The immense suffering of patients with major depression
leads to professional, ethical, and moral obligations to
treat patients with the best available tools at our disposal,
while diligently and actively monitoring for adverse
effects, and actively considering revisions of the treatment
components, whatever the modality employed.
Medical decisions should be shared decisions made with
the patients, respectful of the patients and families
experiences, intuitions, values, and autonomy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เกิดถ้าไม่ได้รักษาเนื่องจากฆ่าตัวตาย ไม่ดีทำงานประจำวันและการกระทบครอบครัว การบรรเทาของความทุกข์ ในมุมมองของเรา หลักฐานก่อนมีผลข้างเคียงน้อย เป็นสิ่งสำคัญที่แพทย์จะการ และช่วยลดผลข้างเคียง เราดูไม่ละเมิดของอิสระของผู้ป่วยในที่แนะนำใช้ยาหรือ ในการดำเนินการสมัครใจของผู้ป่วยที่ใช้ยา เรารู้ว่า แพทย์มีความสนใจในการรักษาภาวะซึมเศร้า และเกินค่ารักษาเป็นตรงข้ามกับการทำอะไร และรู้สึกแพทย์ควรรักษานี้ แต่โดยที่เดียวกับ token การนักวิจัยมีความสนใจในการทำวิจัย และอาจเกินค่าความสำคัญของการวิจัย ยกตัวอย่างกรณีศึกษาของเอกชนที่เป็นประวัติศาสตร์ที่ไม่สามารถรักษา ด้วยยาเพนนิซิลลิน เพราะเขารู้สึกว่าที่การศึกษาธรรมชาติวิทยาของซิฟิลิสในระบบมากขึ้นไม่จำเป็น หลักจริยธรรมสี่คือ ความยุติธรรม ลองนึกภาพสมมุติของ ethicist ทางการแพทย์ที่ยังทารกจิตเต็มกำลังและความรู้ปัจจุบัน แต่ไม่รู้ว่า พวกเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานจากภาวะซึมเศร้าเราคิดว่า พวกเขาจะทำให้ว่าง antidepressantsซึ่ง เมื่อกลายเป็นจริงจังหดหู่ พวกเขาสามารถเลือก หรือไม่เลือกที่เองขึ้นอยู่กับวิจารณญาณของตัวเอง ทดสอบจริยธรรมอื่นการพิจารณาจะไม่พร้อมใช้งานของ antidepressantsแพทย์ที่อาจ หรืออาจไม่มีการแนะนำ และผู้ป่วยมี หรือไม่ ทำร้ายสังคมในการผลิตวิธีเท่า (ตัวอย่างนี้: โกหกอย่างแพร่หลายและไม่รักษาคำของคุณจะเป็นอันตรายต่อสังคม) ตั้งแต่Ioannidis พิพากษาใช้พฤติกรรม และจิตใจรักษาและ antidepressants มันเป็นคำถามเลือกหนึ่งเมื่อเทียบกับอื่น ๆ เป็นทั้งสองอย่างได้ใช้ นอกจากนี้ยังมีข้อมูลด้านความยุติธรรม ภาวะซึมเศร้ามีการเจ็บป่วยที่มีความทุกข์ถึงผลผู้ป่วยและของสำคัญอื่น ๆ เช่นครอบครัวเพื่อน และเพื่อนร่วมงาน นอกจากนี้ คนจนอาชีพ และขาดดุลการคลังสังคมทุนนิยมได้ ไม่ค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ที่เฉพาะมั่งมีสามารถจ่ายได้มุมมองทางกฎหมายแพทย์ยังมีข้อผูกมัดทางกฎหมายทางการแพทย์พยายามที่จะassuage ทุกข์ และคืนค่าการทำงานผ่านแทรกแซง บาง sued และได้หายไปดำเนินคดีเมื่อเหตุผลอุดมการณ์ขยายเวลาไม่จำเป็นทุกข์ทรมาน (ดู Osheroff v. เกาลัดลอดจ์ Inc [76]) DrOsheroff เป็นผู้ป่วยในสิ่งอำนวยความสะดวกที่ psychoanalyticจิตบำบัดในโรคซึมเศร้ารุนแรงของเขาสำหรับเดือน เมื่อเขาได้ในที่สุดไปยังพื้นที่อื่น และรับ antidepressants และ antipsychotics ภาวะซึมเศร้าของเขาชำระผ่านธนาคารได้อย่างรวดเร็วมุมมองพัณฑ์Underpinnings ของความร่วมมือ เอาใจใส่ และหลายหน้าที่คล้ายกันจิตใจพื้นฐานของมนุษย์สังคม วัฒนธรรมทั้งหมดมีบรรทัดฐานทางศาสนา และจริยธรรมการให้ความช่วยเหลือกับสมาชิกของสังคมของพวกเขา รวมทั้งการrelief of suffering. To alleviate human suffering is amoral imperative.SummaryIoannidis suggests the efficacy of antidepressants is amyth and that same applies to behavioral interventions.There is merit in many of his methodological concerns,which apply to most pharmacotherapy, and behaviorintervention. We agree that science, like all empiricalknowledge is not perfect. It is important to note that failureof drug companies to publish all their studies doesresult in an inflated estimation of their efficacy. We agreethat this is important. However, we disagree that antidepressanthave no greater efficacy than placebo. He notesthat there have been over a thousand controlled trials,yet he bases his argument on very little data, indeed justa few meta-analyses. We present the efficacy fromapproximately a hundred of trials in percent of patientswith a substantial clinical response (defined as 50%improvement or more symptomatic reduction). Thesemeta-analysis find 42-70% of antidepressant improvewith drug and 21%-39% improve with placebo. The incrementwith drug is 33%-11% greater than placebo. Ioannidisargues that it would be vanishingly smaller becausesystematic biasing in these clinical trials would reducethe drug-placebo difference to zero. (To reduce to zero,one would also have to postulate that some of the unpublishedstudies do find placebo better than drug and substantialsystematic bias, without any evidence). Hisอาร์กิวเมนต์ที่มีผลขนาดหายไป suffers จากความล้มเหลวของตรรกะ เพราะ Ioannidis นำเสนอหลักฐานใด ๆที่มีการศึกษาจำนวนมากที่เป็นยาหลอกมีประสิทธิภาพมากขึ้นไปกว่ายาเสพติด (เพื่อลดการศูนย์ หนึ่งยังต้อง postulate ว่า บางศึกษาประกาศหายาหลอกจะดีกว่ายา) เรายังมีการแสดงหลักฐานประจักษ์ว่า ประเด็น methodological โดยทั่วไปมีตรงข้ามผลของ Ioannidis อะไรจน แนะนำที่วัดประสิทธิภาพ underestimates ประสิทธิภาพจริง อาร์กิวเมนต์ของเราไม่ใช่ว่า antidepressants มีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าวัด หรือว่ามีผลขนาดใหญ่จำเป็นต้องกว่าขนาดผล Ioannidis' $ 0.31 แต่แทนที่เขาแสดงหลักฐานไม่น่าเชื่อถือที่ antidepressantsมีขนาดผลเป็นศูนย์ การวิจารณ์ของเราสำคัญที่สุดคือพื้นฐานต้นแบบว่าถ้าอาร์กิวเมนต์ที่มีอยู่หลักฐานจะไม่สมบูรณ์และวิธีสามารถถูกวิพากษ์วิจารณ์ แล้วผลการวิจัยไม่คงเส้นคงวาถูกต้อง ตรงข้ามของการพิสูจน์ประสิทธิภาพ เช่นยามีประสิทธิภาพไม่ เราสังเกตที่ความเหมือนอาร์กิวเมนต์ creationist นี้วิวัฒนาการนั้นไม่สามารถอธิบายทุกอย่าง ดังนั้น หนึ่งต้อง postulateปัญญา ตรงข้ามของวิวัฒนาการ อัจฉริยะเช่นออกแบบเป็นจริง ทำให้เกิดภาวะซึมเศร้าดีทุกข์ แน่นอนดีที่ 5-15% ของผู้ป่วยซึมเศร้าฆ่าตัวเอง[6,7] การซึมเศร้านำไปสู่ความทุกข์ของครอบครัวและเพื่อนเราพบเหตุผลจริยธรรมทำไมนักบำบัดไม่ควรลองto help depressed patients with drugs and/or with psychotherapeutic/behavioral treatments even though theydo not help everyone and our knowledge is not perfect.The immense suffering of patients with major depressionleads to professional, ethical, and moral obligations totreat patients with the best available tools at our disposal,while diligently and actively monitoring for adverseeffects, and actively considering revisions of the treatmentcomponents, whatever the modality employed.Medical decisions should be shared decisions made withthe patients, respectful of the patients and familiesexperiences, intuitions, values, and autonomy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ส่งผลให้การรักษาหากไม่ได้รับเนื่องจากการฆ่าตัวตายที่ไม่ดีการทำงานในชีวิตประจำวันและผลกระทบต่อครอบครัวที่ไม่พึงประสงค์
บรรเทาความทุกข์ในมุมมองของเราอย่างมีนัยสำคัญเมื่อเทียบกับผลข้างเคียงน้อย มันเป็นสิ่งสำคัญที่แพทย์จะให้ความใส่ใจกับและลด effects.We ด้านเห็นไม่มีการละเมิดของตนเองของผู้ป่วยในข้อเสนอแนะที่จะใช้ยาหรือในการดำเนินการตามความสมัครใจของผู้ป่วยในการใช้ยา เราตระหนักดีว่าแพทย์ที่มีความสนใจในการรักษาภาวะซึมเศร้าและไม่สามารถรักษามูลค่ากว่าเมื่อเทียบกับการทำอะไรและรู้สึกว่าแพทย์ควรป้องกันนี้ แต่ในทำนองเดียวกันที่นักวิจัยมีความสนใจในการทำวิจัยและอาจจะเกินค่าความสำคัญของการวิจัย ตัวอย่างจากประวัติศาสตร์ของยาเป็นกรณีศึกษาของผู้ตรวจสอบที่ล้มเหลวในการรักษาด้วยยาปฏิชีวนะเพราะเขารู้สึกว่าการศึกษาเป็นระบบมากขึ้นของประวัติศาสตร์ธรรมชาติของโรคซิฟิลิสเป็นสิ่งที่จำเป็น หลักการทางจริยธรรมที่สี่คือความยุติธรรม ลองนึกภาพสมมุติของ ethicist ทางการแพทย์ที่ยังไม่เกิดยังมีความจุจิตเต็มรูปแบบและความรู้ในปัจจุบันแต่ไม่ทราบว่าพวกเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานจากภาวะซึมเศร้า. เราคิดว่าพวกเขาจะต้องการที่จะมีอาการซึมเศร้าที่มีอยู่ซึ่งเมื่อกลายเป็นความสุขอย่างจริงจังพวกเขาสามารถเลือกหรือไม่เลือกที่จะใช้เวลาสำหรับตัวเองขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของตัวเอง การทดสอบอื่นจริยธรรมที่ต้องพิจารณาคือไม่พร้อมของซึมเศร้าที่ซึ่งแพทย์อาจจะหรืออาจจะไม่แนะนำและผู้ป่วยที่ใช้หรือไม่ใช้ผลิตเป็นอันตรายต่อสังคมในทางที่เท่า? (ตัวอย่างนี้คือโกหกอย่างกว้างขวาง. และไม่รักษาคำพูดของคุณจะเป็นอันตรายต่อสังคม) ตั้งแต่ Ioannidis ประณามการใช้พฤติกรรมและจิตวิทยาการรักษาเช่นเดียวกับยาแก้ซึมเศร้ามันเป็นคำถามของทางเลือกหนึ่งเมื่อเทียบกับคนอื่นๆ ขณะที่ทั้งสองสามารถใช้แล้ว นอกจากนี้ยังมีแง่มุมของความยุติธรรมทางสังคม อาการซึมเศร้าเป็นโรคที่ส่งผลให้ส่งผลกระทบต่อความทุกข์ทรมานของผู้ป่วยและคนอื่นๆ อย่างมีนัยสำคัญของพวกเขาเช่นครอบครัวเพื่อนและเพื่อนร่วมงาน นอกจากนี้อาชีพและยากจนการขาดดุลทางสังคมที่มีค่าใช้จ่ายทางสังคม มันไม่ได้เป็นค่าใช้จ่ายที่เดียวที่ร่ำรวยสามารถจ่ายได้. มุมมองในทางที่แพทย์ยังมีภาระหน้าที่ในทางการแพทย์ตามกฎหมายที่จะพยายามที่จะบรรเทาความทุกข์ทรมานและเรียกคืนการทำงานผ่านการแทรกแซง บางคนได้รับฟ้องและมีการสูญเสียการดำเนินคดีเมื่อลัทธิเหตุผลที่ไม่จำเป็นขยายเวลาความทุกข์ทรมาน(ดู Osheroff v. ลูกเกาลัด Lodge, Inc [76]) ดร. Osheroff เป็นผู้ป่วยในสถานที่ที่นำเสนอจิตวิเคราะห์เป็นจิตบำบัดสำหรับภาวะซึมเศร้าอย่างรุนแรงของเขาสำหรับเดือน เมื่อเขาถูกโอนไปในที่สุดที่อื่น ๆ และได้รับยารักษาโรคจิตซึมเศร้าและภาวะซึมเศร้าของเขาส่งได้อย่างรวดเร็ว. มานุษยวิทยามุมมองตีแผ่ความร่วมมือเอาใจใส่และอีกหลายฟังก์ชั่นจิตที่คล้ายกันเป็นพื้นฐานของมนุษย์ในสังคม วัฒนธรรมทั้งหมดมีบรรทัดฐานทางศาสนาและจริยธรรมในการให้ความช่วยเหลือให้กับสมาชิกของสังคมรวมทั้งการบรรเทาทุกข์ เพื่อบรรเทาความทุกข์ของมนุษย์เป็นความจำเป็นทางศีลธรรม. ข้อมูลอย่างIoannidis แสดงให้เห็นประสิทธิภาพของซึมเศร้าเป็นตำนานเดียวกันที่ใช้กับพฤติกรรมการแทรกแซง. มีบุญในหลายวิธีการของความกังวลของเขาเป็นที่ใช้กับยามากที่สุดและพฤติกรรมการแทรกแซง เราเห็นว่าวิทยาศาสตร์เช่นการทดลองทุกความรู้ที่ไม่สมบูรณ์ มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะต้องทราบความล้มเหลวของ บริษัท ยาที่จะเผยแพร่การศึกษาของพวกเขาทั้งหมดไม่ส่งผลในการประเมินที่สูงขึ้นของประสิทธิภาพของพวกเขา เราเห็นว่านี้เป็นสิ่งสำคัญ แต่เราไม่เห็นว่ายากล่อมประสาทที่ไม่มีประสิทธิภาพมากกว่ายาหลอก เขาตั้งข้อสังเกตว่ามีมากกว่าหนึ่งพันทดลองควบคุมเขายังฐานข้อโต้แย้งของข้อมูลที่น้อยมากจริงๆ เพียงไม่กี่meta-วิเคราะห์ เรานำเสนอประสิทธิภาพจากประมาณร้อยของการทดลองในเปอร์เซ็นต์ของผู้ป่วยที่มีการตอบสนองทางคลินิกที่สำคัญ(หมายถึง 50% ในการปรับปรุงหรือลดอาการเพิ่มเติม) เหล่านี้meta-analysis พบว่า 42-70% ของยากล่อมประสาทที่ดีขึ้นด้วยยาเสพติดและ21% -39% ปรับปรุงกับยาหลอก ส่วนเกินที่มียาเสพติดเป็น 33% -11% สูงกว่ายาหลอก Ioannidis ระบุว่ามันจะมีขนาดเล็ก vanishingly เพราะให้น้ำหนักระบบในการทดลองทางคลินิกเหล่านี้จะช่วยลดความแตกต่างของยาเสพติดที่ได้รับยาหลอกให้เป็นศูนย์ (เพื่อลดให้เป็นศูนย์หนึ่งยังจะต้องมีการยืนยันว่าบางส่วนของที่ไม่ถูกเผยแพร่การศึกษาไม่พบว่าได้รับยาหลอกดีกว่ายาเสพติดและมีความสำคัญอคติระบบโดยไม่มีหลักฐานใดๆ ) เขาโต้แย้งว่าขนาดผลหายตัวไปทนทุกข์ทรมานจากความล้มเหลวของตรรกะIoannidis เพราะไม่ได้แสดงหลักฐานใด ๆว่ามีเป็นจำนวนมากของการศึกษาที่ได้รับยาหลอกเป็นอย่างมากที่มีประสิทธิภาพมากกว่ายาเสพติด (เพื่อลดการศูนย์หนึ่งนอกจากนี้ยังจะมีการอ้างว่าบางส่วนของการศึกษาที่ไม่ได้เผยแพร่ไม่ได้รับยาหลอกพบว่าจะดีกว่ายาเสพติด) นอกจากนี้เรายังนำเสนอหลักฐานเชิงประจักษ์ที่แสดงให้เห็นว่าปัญหาวิธีการเหล่านี้มักจะมีตรงข้ามผลกระทบจากสิ่งที่ระบุIoannidis บอกว่าการรับรู้ความสามารถวัดประเมินประสิทธิภาพจริง ข้อโต้แย้งของเราไม่ได้เป็นซึมเศร้าที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าที่วัดหรือว่าขนาดผลที่ได้คือจำเป็นต้องมีขนาดใหญ่กว่าIoannidis 'ผลของขนาด 0.31 แต่ที่เขานำเสนอไม่มีหลักฐานที่น่าเชื่อถือว่าซึมเศร้ามีขนาดผลเป็นศูนย์ การวิจารณ์ที่สำคัญที่สุดของเราคือการโต้แย้งพื้นฐานพื้นฐานที่ถ้าหลักฐานที่มีอยู่เป็นข้อบกพร่องและวิธีการที่สามารถวิพากษ์วิจารณ์แล้วผลการวิจัยจะผิดเสมอพิสูจน์ตรงข้ามของการรับรู้ความสามารถเช่นยาเสพติดที่มีประสิทธิภาพไม่มี เราทราบความคล้ายคลึงกันนี้เพื่อสร้างการโต้แย้งว่าวิวัฒนาการไม่สามารถอธิบายได้ทุกอย่าง จึงต้องยืนยันปัญญาตรงข้ามของวิวัฒนาการเช่นความคิดสร้างสรรค์การออกแบบที่เป็นความจริง อาการซึมเศร้าเป็นสาเหตุของความทุกข์ทรมานที่ดีแน่นอนที่ดีเพื่อให้ 5-15% ของผู้ป่วยซึมเศร้าฆ่าตัวตาย [6,7] อาการซึมเศร้าจะนำไปสู่ความทุกข์ทรมานของครอบครัวและเพื่อน ๆ . เราพบไม่มีเหตุผลทางจริยธรรมว่าทำไมนักบำบัดที่ไม่ควรพยายามที่จะช่วยให้ผู้ป่วยซึมเศร้ากับยาเสพติดและ / หรือมีจิตอายุรเวท / การรักษาพฤติกรรมแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ช่วยให้ทุกคนและความรู้ของเราไม่สมบูรณ์. ความทุกข์ทรมานอันยิ่งใหญ่ ของผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้าที่สำคัญนำไปสู่การเป็นมืออาชีพจริยธรรมและความรับผิดชอบทางศีลธรรมในการรักษาผู้ป่วยที่มีเครื่องมือที่ดีที่สุดในการกำจัดของเราในขณะที่ขยันขันแข็งและกระตือรือร้นตรวจสอบสำหรับอาการไม่พึงประสงค์ผลกระทบและกระตือรือร้นพิจารณาแก้ไขของการรักษาส่วนประกอบใดกิริยาที่ใช้. การแพทย์ การตัดสินใจควรจะตัดสินใจร่วมกันทำกับผู้ป่วยที่เคารพของผู้ป่วยและครอบครัวประสบการณ์สัญชาติญาณค่านิยมและความเป็นอิสระ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ซึ่งถ้าการรักษาไม่ได้รับเนื่องจากการฆ่าตัวตาย น่าสงสาร
ทุกวัน การทำงานและผลกระทบต่อครอบครัว ที่ไม่พึงประสงค์ การบรรเทา
ทุกข์ในมุมมองของเราอย่างมากเมื่อเทียบกับ A
ผลข้างเคียงน้อย มันเป็นสิ่งสำคัญที่แพทย์ต้องใส่ใจ และลดผลข้างเคียง

เราเห็นไม่มีการละเมิดของการปกครองตนเองของผู้ป่วย ในการแนะนำการใช้ยาหรือ


ของผู้ป่วยการกระทำด้วยความตั้งใจใช้ยา เรายอมรับว่าแพทย์มีความสนใจในการรักษาภาวะซึมเศร้าและ

อาจจะมากกว่าการรักษาคุณค่าเป็นนอกคอกไม่มีอะไรทำและรู้สึกว่าแพทย์
ควรป้องกันนี้ แต่โดย token เดียวกัน
นักวิจัยมีความสนใจในการทำวิจัย และอาจ
เรื่องคุณค่าความสำคัญของการวิจัย ตัวอย่างจาก
ประวัติศาสตร์การแพทย์เป็นกรณีศึกษาของการสอบสวน
ที่ล้มเหลวในการรักษาด้วยยา เพราะเขารู้สึกว่า
ศึกษาเพิ่มเติมของประวัติศาสตร์ธรรมชาติของซิฟิลิส
เป็นที่ต้องการ หลักจริยธรรมที่สี่คือความยุติธรรม จินตนาการ
สมมุติของ แต่ยัง Ethicist ทางการแพทย์
ที่มีความจุเต็มจิต และปัจจุบันความรู้แต่
ไม่ทราบว่าพวกเขาจะทุกข์ทรมานจากภาวะซึมเศร้า .
เราคิดว่าพวกเขาจะต้องการที่จะมี antidepressants ใช้ได้
ซึ่งเมื่อกลายเป็นอย่างจริงจัง หดหู่ พวกเขา
สามารถเลือกหรือไม่เลือกที่จะใช้เวลาสำหรับตัวเอง
ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของตัวเอง จริยธรรมสอบอีก
พิจารณาไม่ว่างของ antidepressants ,
ซึ่งแพทย์อาจแนะนำให้ผู้ป่วยใช้หรือไม่ใช้และ
ผลิต อันตรายต่อสังคมใน
เท่า ? ( ตัวอย่างนี้เป็นการโกหก
: ฉาวและไม่รักษาคำพูดจะเป็นอันตรายต่อสังคม ) เนื่องจาก
ioannidis ประณามการใช้พฤติกรรมและจิตใจ
รักษาเช่นเดียวกับ antidepressants , มันเป็นคำถาม
เลือกหนึ่งเมื่อเทียบกับ อื่น ๆ , ทั้งสามารถ
ใช้ . นอกจากนี้ยังมีด้านสังคมแห่งความยุติธรรม ภาวะซึมเศร้า
เป็นการเจ็บป่วยที่ผลลัพธ์ในความเจ็บปวดส่งผลกระทบต่อผู้ป่วยและคนอื่น ๆอย่างมีนัยสำคัญของพวกเขา

เช่น ครอบครัว เพื่อนและเพื่อนร่วมงาน นอกจากนี้ ยากจน และมีต้นทุนทางสังคม -
การทางสังคม มันไม่ได้ดังนั้นแพงว่า
เฉพาะมั่งคั่งสามารถจ่ายพวกเขา มุมมอง

แพทย์กฎหมายยังมีภาระผูกพันตามกฎหมายทางการแพทย์พยายามที่จะระงับทุกข์ และเรียกคืนการทำงาน

ผ่านคล้อย บางคนได้รับการฟ้อง และต้องแพ้คดี เมื่อเหตุผลอุดมการณ์ขยายเวลาไม่จำเป็น

ทุกข์ ( เห็นโอเชอรอฟฟ์โวลต์ Chestnut Lodge , Inc [ 76 ] ) ดร.
โอเชอรอฟฟ์ คือผู้ป่วยที่ได้รับจิตบำบัดแบบจิตวิเคราะห์
สำหรับภาวะซึมเศร้ารุนแรงของเขา
เดือน เมื่อเขาก็ย้ายไปที่อื่นแล้ว
ได้รับ antidepressants และโรคจิตซึมเศร้าของเขา


ส่งเร็ว มุมมองทางมานุษยวิทยา underpinnings ของความร่วมมือ การเอาใจใส่ และหลาย
สภาวะจิตใจที่คล้ายคลึงกันมีพื้นฐานของสังคมมนุษย์

ทุกวัฒนธรรมมีศาสนาและจริยธรรม บรรทัดฐาน

ช่วยสมาชิกของสังคมของพวกเขา รวมถึง
บรรเทาทุกข์ เพื่อบรรเทาความเดือดร้อนของมนุษย์เป็น


ioannidis ขวางคุณธรรม สรุปแสดงให้เห็นประสิทธิภาพของ antidepressants เป็น
ตำนานและที่เดียวกันกับการแทรกแซงพฤติกรรม .