There has been a great deal of brou

There has been a great deal of brouhaha about the risks of a collapse in the Chinese economic growth over the past couple of months because of the dramatic fall in Chinese stock markets. The truth is that movement in the Chinese stock market has never been closely related to China’s economic growth rate performance. In periods of strong growth, the stock market was stagnant. As growth fell back, the stock market surged. The stock market seemed to play a game all of its own, though over the long term the growth of equity value must come to reflect the productive capacity of the Chinese economy.
There are a number of reasons why this might have been so. China’s stock market is still very underdeveloped. Its absolute size, measured in volume of turnover, has more than doubled over the past year. But it still plays a very small role in the economy. It’s about a third of GDP, by one measure, compared with more than 100 per cent in developed economies. Less than 15 per cent of household financial assets are invested in the stock market. That is why rising share prices did little to boost consumption and why falling prices will not do very much to hurt it. The players in the market are small. Institutional investment is underrepresented. Corporations do not yet rely on equity financing for investment. The connection between the stock market and China’s economic performance is therefore much weaker than it is in developed economies.

That doesn’t mean that there are no problems to worry about in the transition of Chinese economic growth from rates of more than 10 per cent in the course of catching up to middle income countries, to lower rates, currently around 7 per cent, on the way towards higher levels of income. Indeed, there’s a whole literature out there that warns that middle income countries like China and a number of other emerging Asian economies, such as Malaysia and Thailand, face a number of major hurdles in the transition from middle to higher incomes, and others, like India and Indonesia, have still to break through to upper middle income. Over the past half century or so, many countries have committed to promoting economic development and catching up to the income and productivity levels achieved in advanced industrial economies. These emerging economies were the great hope for global growth. But the remarkable fact is that only 13 of 101 countries across the world which have made it to middle income status have been able to complete the transition from lower or middle income levels to high income levels since 1960, and catch up to the technological frontier. This is the so-called ‘middle income trap’.

David Dollar points to the strong empirical relationship between the quality of institutions (as measured by the World Governance Indicators’ Rule of Law index) and economic growth. Yet institutional quality does not change very much from year to year or sometimes even from decade to decade, so it is hard to explain why countries have periods of high growth followed by low growth (or vice versa).

The resolution of the puzzle, says Dollar, maybe that institutions which are well-suited to one phase of economic development may be ill-suited to another. One way to resolve the paradox of persistence of institutions and non-persistence of stronger than average growth rates is to focus on the quality of institutions relative to the level of development. ‘It turns out this can help explain why China and Vietnam, for instance, have seen such high growth in recent times: they have relatively low institutional quality in an absolute sense, but they have above-average quality institutions given their stage of development, which might, for instance, help to attract foreign investment to China or Vietnam rather than other Asian countries with similarly low wage levels but weaker institutions’.

Another question which Dollar raises is whether authoritarian institutions are better for economic growth than democratic ones. This could depend on the stage of a country’s development. When we look at the historical experience, in countries that have a per capita income below US$8,000, authoritarian institutions could see consistent higher growth. But at higher levels of income, democratic countries are likely to see higher growth than authoritarian ones.

This week’s lead essay is from Indermit Gill, of World Bank, and Homi Kharas, of the Brookings Institution, who, in a major World Bank study ten years ago, first coined the term ‘middle income trap’.

Some things haven’t changed, say Gill and Kharas. The importance of trade liberalisation is just as vital to middle income countries. Successful middle income countries are also likely to be those that encourage innovation, in which openness to trade and investment plays a key role. And the quality of financial markets and capital market liberalisation seems especially important to escaping the trap. These are the elements that are necessary to sustain productivity-based growth towards higher income levels.

On reflection, Gill and Kharas reckon they need to add three other issues that may prove decisive in the transition from middle to higher incomes for Asian economies yet to make the cut: problems that derive from demographic drag (getting old before becoming rich); building an open and creative environment that fosters risk-taking and entrepreneurship; and making external commitment to openness beyond trade and investment liberalisation. They might have also added dealing with environmental externalities.

Success in all these economic policy strategies is deeply intertwined with the capacity of political leadership, and the political systems in which they exercise it, to deliver. So achieving the 6 to 7 per cent growth that will get the middle income economies of Asia to high income levels in a couple of decades won’t exactly be a stroll in the park.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ได้มีการจัดการที่ดีของ brouhaha เกี่ยวกับความเสี่ยงของการล่มสลายในเศรษฐกิจจีนมากกว่าสองเดือนผ่านมาเนื่องจากจะลดลงอย่างมากในตลาดหุ้นจีน ความจริงก็คือ ว่า การเคลื่อนไหวในตลาดหุ้นจีนมีไม่ได้สัมพันธ์ใกล้ชิดกับประสิทธิภาพอัตราการเติบโตทางเศรษฐกิจของจีน ในรอบระยะเวลาของการเจริญเติบโตแข็งแกร่ง ตลาดหุ้นเป็นศิลปิน เป็นการเจริญเติบโตตกกลับ ตลาดหุ้นจากเพิ่มขึ้น ตลาดหุ้นดูเหมือน การเล่นเกมทั้งหมดของตัวเอง แม้ว่า ผ่านเป็นระยะการเจริญเติบโตของมูลค่าหุ้นต้องมาถึงมีประสิทธิภาพกำลังของเศรษฐกิจจีนทำไมมีหลายสาเหตุนี้อาจได้รับนั้นได้ ตลาดหุ้นของจีนยังคงเป็นธรรมชาติมาก ขนาดเต็ม วัดปริมาณของการหมุนเวียน มีมากกว่าสองเท่ามากกว่าปีผ่านมา แต่ก็ยังมีบทบาทน้อยมากในเศรษฐกิจ ประมาณหนึ่งในสามของ GDP โดยวัดหนึ่ง เมื่อเทียบกับกว่า 100 ร้อยละในประเทศพัฒนาได้ น้อยกว่า 15 ร้อยละของสินทรัพย์ทางการเงินในครัวเรือนมีการลงทุนในตลาดหุ้น นั่นคือทำไมราคาหุ้นเพิ่มขึ้นได้เล็กน้อยเพื่อเพิ่มปริมาณและทำไมราคาลดลงจะไม่ทำมากจะทำร้ายมัน ผู้เล่นในตลาดมีขนาดเล็ก ลงทุนสถาบันเป็น underrepresented บริษัทไม่ได้พึ่งเงินหุ้นการลงทุน จึงเป็นการเชื่อมต่อระหว่างตลาดหุ้นและประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจของจีนแข็งแกร่งมากมากกว่าที่เป็นอยู่ในประเทศพัฒนาไม่ได้หมายความ ว่า มีปัญหาไม่ต้องกังวลในการเปลี่ยนแปลงของเศรษฐกิจจีนจากราคาของมากกว่าร้อยละ 10 ในหลักสูตรจับขึ้นกับประเทศรายได้ปานกลาง ลดราคา ในปัจจุบันประมาณ 7 ร้อย มาต่อระดับรายได้ที่สูงขึ้น แน่นอน มีทั้งนิพนธ์ออกมีเตือนว่า ประเทศรายได้ปานกลางเช่นจีนและจำนวนอื่น ๆ เกิดเศรษฐกิจเอเชีย มาเลเซียและไทย หน้าจำนวนอุปสรรคสำคัญในการเปลี่ยนแปลงจากกลางสูงรายได้ และคนอื่น ๆ เช่นอินเดียและอินโดนีเซีย มีต้องตัดผ่านที่รายได้บนกลาง กว่าครึ่งศตวรรษที่ผ่านมาหรือดังนั้น หลายประเทศได้มุ่งมั่นที่จะส่งเสริมการพัฒนาเศรษฐกิจ และจับถึงระดับรายได้และผลผลิตได้ในประเทศอุตสาหกรรมขั้นสูง ประเทศเกิดใหม่เหล่านี้มีความหวังดีสำหรับการเติบโตทั่วโลก แต่ความจริงที่น่าทึ่ง ที่ 13 เพียง 101 ประเทศทั่วโลกที่มีรายได้ปานกลางสถานะได้สามารถเปลี่ยนแปลงจากระดับกลาง หรือล่างรายได้ระดับรายได้สูงตั้งแต่ 1960 และจับได้ถึงชายแดนเทคโนโลยี นี่คือเรียกว่า "กับดักรายได้ปานกลาง"David ดอลลาร์ไปสัมพันธ์ประจักษ์แรงระหว่างคุณภาพของสถาบัน (ตามที่วัดตามที่โลกกำกับดูแลตัวชี้วัดของดัชนีกฎกฎหมาย) และเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ ยัง สถาบันคุณภาพไม่เปลี่ยนแปลงมากมากจากไปปี หรือบางครั้งจากทศวรรษสู่ ทศวรรษ ดังนั้นจึงยากที่จะอธิบายว่า ทำไมประเทศมีระยะเวลาของการเจริญเติบโตสูงตามการเติบโตต่ำ (หรือในทางกลับกัน)ความละเอียดของภาพ ดอลลาร์ กล่าวว่า บางทีที่สถาบันซึ่งเป็นห้องที่เหมาะสมระยะหนึ่งของการพัฒนาเศรษฐกิจได้ไม่เหมาะอีก วิธีหนึ่งที่แก้ปัญหาปฏิทรรศน์ของการคงอยู่ของสถาบันและไม่ใช่มีอยู่ของแข็งอัตราเติบโตเฉลี่ยคือเน้นคุณภาพของสถาบันที่สัมพันธ์กับระดับของการพัฒนา ' มันเปิดออกซึ่งจะช่วยอธิบายว่า ทำไมประเทศจีนและเวียดนาม เช่น ได้เห็นดังกล่าวเติบโตสูงในครั้งล่าสุด: มีคุณภาพค่อนข้างต่ำสถาบันในความรู้สึกแน่นอน แต่พวกเขามีคุณภาพสูงกว่าค่าเฉลี่ยสถาบันกำหนดขั้นของการพัฒนา ซึ่งอาจ เช่น ช่วยดึงดูดการลงทุนต่างประเทศกับจีน หรือเวียดนาม มากกว่าประเทศในเอเชียอื่น ๆ มีค่าจ้างต่ำในทำนองเดียวกันระดับสถาบันแต่แข็งแกร่งได้คำถามอื่นที่ดอลลาร์เพิ่มคือ ว่าสถาบันประเทศจะดีกว่าการเติบโตทางเศรษฐกิจมากกว่าคนประชาธิปไตย นี้อาจขึ้นอยู่กับระยะของการพัฒนาประเทศ เมื่อเรามองไปที่การท่องเที่ยว ประเทศที่มีรายได้ต่อหัวต่ำกว่าสหรัฐอเมริกา $8000 สถาบันประเทศได้เห็นการเจริญเติบโตสูงขึ้นสอดคล้อง แต่ในระดับที่สูงขึ้นของรายได้ ประเทศประชาธิปไตยมีแนวโน้มที่จะเติบโตสูงกว่าประเทศดูเรียงความของสัปดาห์นี้นำมาจากธนาคารโลกประจำภูมิเหงือก ธนาคารโลก และ Homi Kharas สถาบัน Brookings ที่ ในธนาคารโลกสำคัญเรียนสิบปี ก่อนจังหวะคำว่า "กับดักรายได้ปานกลาง"บางสิ่งบางอย่างไม่เปลี่ยนแปลง ว่า เหงือกและ Kharas ความสำคัญของการเปิดเสรีทางการค้าเป็นเพียงความสำคัญกับประเทศรายได้ปานกลาง ประเทศรายได้ปานกลางประสบความสำเร็จยังมีแนวโน้มที่ส่งเสริมนวัตกรรม ในการเปิดรับการค้า และการลงทุนมีบทบาทสำคัญ และคุณภาพของตลาดเงินและตลาดทุนโดยเฉพาะอย่างยิ่งต้องหลบหนีกับดัก เหล่านี้เป็นองค์ประกอบที่จำเป็นเพื่อให้ผลผลิตตามการเจริญเติบโตต่อระดับรายได้ที่สูงขึ้นบนสะท้อน เหงือกและ Kharas นับพวกเขาต้องการ จะเพิ่มปัญหาอื่น ๆ สามที่อาจพิสูจน์เด็ดขาดในการเปลี่ยนแปลงจากกลางเพื่อรายได้ที่สูงขึ้นสำหรับเศรษฐกิจเอเชีย ยังต้องตัด: ปัญหาที่มาจากประชากรลาก (รับเก่าก่อนกลายเป็นรวย); อาคารเปิด และสร้างสรรค์สภาพแวดล้อมที่ม่งเสี่ยงและผู้ประกอบการ และทำให้ความมุ่งมั่นอย่างยิ่งนอกเหนือจากการเปิดเสรีทางการค้าและการลงทุนภายนอก พวกเขาอาจเพิ่มจัดการกับสิ่งแวดล้อม externalities ยังความสำเร็จในกลยุทธ์นโยบายเศรษฐกิจเหล่านี้จะลึกเจอกับกำลังการผลิตของผู้นำทางการเมือง ระบบการเมืองที่พวกเขาออกกำลังกายให้ ส่งมอบ เพื่อบรรลุการเติบโตร้อยละ 6-7 ที่จะได้รับรายได้กลางเศรษฐกิจของเอเชียที่รายได้สูง ระดับใน สองสามทศวรรษที่ผ่านมาจะไม่เหมือนเดินเล่นในสวนสาธารณะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีการจัดการที่ดีของ brouhaha เกี่ยวกับความเสี่ยงของการล่มสลายในการเติบโตทางเศรษฐกิจของจีนในช่วงสองสามที่ผ่านมาของเดือนเพราะของฤดูใบไม้ร่วงอย่างมากในตลาดหุ้นจีน ความจริงก็คือว่าการเคลื่อนไหวในตลาดหุ้นจีนไม่เคยเกี่ยวข้องกับการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจของจีนประสิทธิภาพอัตรา ในช่วงเวลาของการเติบโตที่แข็งแกร่ง, การลงทุนในตลาดหุ้นเป็นนิ่ง การเจริญเติบโตลดลงกลับมาลงทุนในตลาดหุ้นเพิ่มขึ้น ตลาดหุ้นดูเหมือนจะเล่นทุกเกมของตัวเอง แต่ในระยะยาวการเจริญเติบโตของมูลค่าหุ้นจะต้องมาสะท้อนให้เห็นถึงความสามารถในการผลิตของเศรษฐกิจจีน.
มีจำนวนของเหตุผลว่าทำไมนี้อาจได้รับการเพื่อให้มี ตลาดหุ้นของจีนยังคงด้อยพัฒนามาก ขนาดที่แน่นอนของมันวัดปริมาณของผลประกอบการที่มีเพิ่มขึ้นกว่าเท่าตัวเมื่อเทียบกับปีที่ผ่านมา แต่ก็ยังมีบทบาทน้อยมากในระบบเศรษฐกิจ มันเป็นเรื่องที่สามของ GDP โดยวัดหนึ่งเมื่อเทียบกับกว่าร้อยละ 100 ในการพัฒนาเศรษฐกิจ น้อยกว่าร้อยละ 15 ของสินทรัพย์ทางการเงินที่ใช้ในครัวเรือนมีการลงทุนในการลงทุนในตลาดหุ้น นั่นคือเหตุผลที่ราคาหุ้นที่เพิ่มขึ้นไม่น้อยที่จะเพิ่มการบริโภคและการลดลงของราคาเหตุผลที่จะไม่ทำอย่างมากที่จะทำร้ายมัน ผู้เล่นในตลาดที่มีขนาดเล็ก ลงทุนสถาบันเป็นบทบาท บริษัท ยังไม่ต้องพึ่งพาเงินทุนสำหรับการลงทุน การเชื่อมต่อระหว่างการลงทุนในตลาดหุ้นและประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจของจีนจึงเป็นที่อ่อนแอกว่าที่เป็นอยู่ในการพัฒนาเศรษฐกิจ. นั่นไม่ได้หมายความว่ามีปัญหาไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจของจีนจากอัตรามากกว่าร้อยละ 10 หลักสูตรของการจับขึ้นไปยังประเทศที่มีรายได้ปานกลาง, อัตราที่ต่ำกว่าปัจจุบันประมาณร้อยละ 7 ในทางไปสู่ระดับที่สูงขึ้นของรายได้ อันที่จริงมีวรรณกรรมทั้งออกมีที่เตือนว่าประเทศที่มีรายได้ปานกลางเช่นจีนและจำนวนของประเทศในเอเชียเกิดใหม่อื่น ๆ เช่นมาเลเซียและประเทศไทยต้องเผชิญกับจำนวนของอุปสรรคที่สำคัญในการเปลี่ยนแปลงจากกลางไปรายได้ที่สูงขึ้นและอื่น ๆ เช่น อินเดียและอินโดนีเซียยังคงที่จะทำลายผ่านไปยังรายได้ระดับกลางบน กว่าครึ่งศตวรรษที่ผ่านมาหรือดังนั้นหลายประเทศได้มุ่งมั่นที่จะส่งเสริมการพัฒนาทางเศรษฐกิจและจับขึ้นกับรายได้และประสบความสำเร็จในระดับการผลิตในประเทศอุตสาหกรรมที่ทันสมัย ประเทศเศรษฐกิจเกิดใหม่เหล่านี้เป็นความหวังที่ดีสำหรับการเจริญเติบโตของโลก แต่ความจริงที่น่าทึ่งก็คือเพียง 13 จาก 101 ประเทศทั่วโลกซึ่งได้ทำให้มันเป็นสถานะรายได้ระดับกลางที่ได้รับการสามารถที่จะดำเนินการเปลี่ยนแปลงจากระดับรายได้ที่ต่ำกว่าหรือกลางถึงระดับรายได้สูงตั้งแต่ปี 1960 และจับได้ถึงชายแดนด้านเทคโนโลยี นี่คือสิ่งที่เรียกว่า 'กับดักรายได้ปานกลาง. เดวิดดอลลาร์ชี้ไปที่ความสัมพันธ์เชิงประจักษ์ที่แข็งแกร่งระหว่างคุณภาพของสถาบัน (วัดจากตัวชี้วัดธรรมาภิกฎโลกของดัชนีกฎหมาย) และการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ แต่คุณภาพของสถาบันไม่ได้เปลี่ยนแปลงอย่างมากจากปีที่ปีหรือบางครั้งแม้จะมาจากทศวรรษทศวรรษดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องยากที่จะอธิบายว่าทำไมประเทศที่มีระยะเวลาของการเจริญเติบโตสูงตามด้วยการเจริญเติบโตต่ำ (หรือกลับกัน). ความละเอียดของปริศนากล่าวว่า ดอลลาร์อาจจะว่าสถาบันที่มีการดีเหมาะที่จะเป็นหนึ่งในขั้นตอนของการพัฒนาทางเศรษฐกิจอาจจะไม่เหมาะไปยังอีก วิธีการหนึ่งที่จะแก้ปัญหาความขัดแย้งของการคงอยู่ของสถาบันการศึกษาและไม่คงทนของแข็งแกร่งกว่าอัตราการเติบโตเฉลี่ยคือการมุ่งเน้นไปที่คุณภาพของสถาบันเมื่อเทียบกับระดับของการพัฒนา 'มันจะเปิดออกนี้จะช่วยอธิบายได้ว่าทำไมจีนและเวียดนามเช่นได้เห็นเช่นการเจริญเติบโตสูงในช่วงเวลาที่ผ่านมาพวกเขามีคุณภาพสถาบันที่ค่อนข้างต่ำในความรู้สึกแน่นอน แต่พวกเขามีสถาบันการศึกษาที่มีคุณภาพสูงกว่าค่าเฉลี่ยที่กำหนดขั้นตอนของการพัฒนา, ซึ่งอาจตัวอย่างเช่นช่วยในการดึงดูดการลงทุนจากต่างประเทศไปยังประเทศจีนหรือเวียดนามมากกว่าประเทศอื่น ๆ ในเอเชียที่มีระดับค่าจ้างที่ต่ำเหมือนกัน แต่สถาบันที่อ่อนแอ. คำถามที่ดอลลาร์ยกก็คือว่าสถาบันเผด็จการจะดีกว่าสำหรับการเติบโตทางเศรษฐกิจกว่าคนประชาธิปไตย ซึ่งอาจขึ้นอยู่กับขั้นตอนของการพัฒนาของประเทศ เมื่อเรามองที่ประสบการณ์ทางประวัติศาสตร์ในประเทศที่มีรายได้ต่อหัวด้านล่าง US $ 8,000 สถาบันเผด็จการจะได้เห็นการเจริญเติบโตที่สูงขึ้นที่สอดคล้องกัน แต่ในระดับที่สูงขึ้นของรายได้ประเทศประชาธิปไตยมีแนวโน้มที่จะเห็นการเติบโตที่สูงกว่าคนที่เผด็จการ. เรียงความนำในสัปดาห์นี้เป็นจาก Indermit กิลล์ของธนาคารโลกและ Homi Kharas ของสถาบัน Brookings ที่ในการศึกษาที่สำคัญของธนาคารทั่วโลกสิบ ปีที่ผ่านมาเป็นครั้งแรกบัญญัติศัพท์คำว่า 'กับดักรายได้ปานกลาง. บางสิ่งที่ยังไม่ได้เปลี่ยนบอกว่ากิลล์และ Kharas ความสำคัญของการเปิดเสรีการค้าเป็นเพียงที่สำคัญไปยังประเทศที่มีรายได้ปานกลาง ที่ประสบความสำเร็จประเทศรายได้ระดับกลางนอกจากนี้ยังมีแนวโน้มที่จะเป็นผู้ที่กระตุ้นให้เกิดนวัตกรรมซึ่งในการเปิดกว้างเพื่อการค้าและการลงทุนมีบทบาทสำคัญ และคุณภาพของตลาดการเงินและการเปิดเสรีตลาดทุนที่ดูเหมือนว่าสิ่งสำคัญอย่างยิ่งที่จะหลบหนีกับดัก เหล่านี้เป็นองค์ประกอบที่มีความจำเป็นเพื่อรักษาอัตราการเติบโตผลผลิตตามที่มีต่อระดับรายได้ที่สูงขึ้น. ในการสะท้อนปลาและ Kharas คิดว่าพวกเขาต้องการที่จะเพิ่มสามประเด็นอื่น ๆ ที่อาจพิสูจน์แล้วในการเปลี่ยนแปลงจากกลางไปรายได้ที่สูงขึ้นสำหรับเศรษฐกิจเอเชียยังไม่ได้ทำให้ ตัด: ปัญหาที่เป็นผลมาจากการลากประชากรศาสตร์ (รับเก่าก่อนที่จะเป็นที่อุดมไปด้วย); การสร้างสภาพแวดล้อมที่เปิดและความคิดสร้างสรรค์ที่ส่งเสริมความเสี่ยงและผู้ประกอบการ; และทำให้ความมุ่งมั่นที่จะเปิดกว้างภายนอกที่อยู่นอกเหนือการเปิดเสรีการค้าและการลงทุน พวกเขาอาจจะยังได้เพิ่มการจัดการกับสิ่งแวดล้อมภายนอก. ที่ประสบความสำเร็จในทุกกลยุทธ์เหล่านี้นโยบายเศรษฐกิจเป็นพันลึกที่มีความจุของการเป็นผู้นำทางการเมืองและระบบการเมืองที่พวกเขาออกกำลังกายมันจะส่งมอบ ดังนั้นการบรรลุ 6-7 ร้อยละการเจริญเติบโตที่จะได้รับรายได้ระดับกลางเศรษฐกิจของเอเชียที่ระดับรายได้สูงในสองสามทศวรรษที่ผ่านมาจะไม่ว่าจะเดินเล่นในสวนสาธารณะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีการจัดการที่ดีของการเอะอะเกี่ยวกับความเสี่ยงของการล่มสลายในการเติบโตทางเศรษฐกิจของจีนกว่าสองเดือนที่ผ่านมา เนื่องจากตกอย่างมากในหุ้นจีนตลาด ความจริงก็คือ ว่า ความเคลื่อนไหวในตลาดหุ้นจีนที่ไม่เคยมีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดเพื่อแสดงอัตราการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจของประเทศจีน ในช่วงเวลาของการเจริญเติบโตที่แข็งแกร่ง , ตลาดหุ้นกำลังจมปลัก ขณะที่การเติบโตลดลงกลับตลาดหุ้นเพิ่มขึ้น . ตลาดหุ้นจะเล่นเกมทั้งหมดของตัวเอง แม้ว่าในระยะยาวการเจริญเติบโตของมูลค่าหุ้น ต้องสะท้อนความสามารถการผลิตของเศรษฐกิจจีน .
มีจำนวนของเหตุผลที่ว่าทำไมนี้อาจได้รับดังนั้น ตลาดหุ้นจีนยังคงด้อยพัฒนา สมบูรณ์ขนาด วัด ปริมาณของการหมุนเวียนมีมากขึ้นกว่าสองเท่าในช่วงปีที่ผ่านมา แต่ก็ยังเล่น บทบาทน้อยมากในระบบเศรษฐกิจ มันประมาณหนึ่งในสามของจีดีพี โดยมาตรการหนึ่งเมื่อเทียบกับมากกว่า 100 เปอร์เซ็นต์ ในการพัฒนาเศรษฐกิจ น้อยกว่าร้อยละ 15 ของสินทรัพย์ทางการเงินของครัวเรือนมีการลงทุนในตลาดหุ้นนั่นคือเหตุผลที่ราคาหุ้นเพิ่มขึ้นได้เพียงเล็กน้อย เพื่อกระตุ้นการบริโภค และทำไมราคาตกจะไม่ทำอะไรมากหรอกนะ ผู้เล่นในตลาดที่มีขนาดเล็ก ลงทุนสถาบันเป็นบทบาท . บริษัทยังไม่พึ่งทุนทางการเงินเพื่อการลงทุนการเชื่อมต่อระหว่างตลาดและประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจของจีนจึงอ่อนแอกว่ามันเป็นในการพัฒนาเศรษฐกิจ .

ไม่ได้หมายความว่าไม่มีปัญหาต้องกังวลในการเปลี่ยนแปลงของอัตราการเติบโตทางเศรษฐกิจของจีนจากกว่าร้อยละ 10 ในหลักสูตรของการจับขึ้นในประเทศที่มีรายได้ระดับกลางถึงล่าง ราคาปัจจุบันประมาณ 7 เปอร์เซ็นต์ระหว่างทางไปยังระดับที่สูงขึ้นของรายได้ จริงๆแล้ว มันเป็นวรรณกรรมทั้งหมดออกมีที่เตือนว่ารายได้กลางประเทศ เช่น จีน และหลายอื่น ๆประเทศเกิดใหม่ในเอเชีย เช่น มาเลเซีย และไทย หน้าหมายเลขของอุปสรรคหลักในการเปลี่ยนจากกลางเพื่อรายได้ที่สูงขึ้นและคนอื่น เช่น อินเดีย อินโดนีเซีย และยังที่จะเจาะผ่านรายได้บนกลาง .กว่าศตวรรษครึ่งที่ผ่านมาหรือดังนั้น หลายประเทศมีความมุ่งมั่นที่จะส่งเสริมการพัฒนาเศรษฐกิจและจับขึ้นในรายได้และระดับผลผลิตได้ในประเทศอุตสาหกรรมขั้นสูง ประเทศเศรษฐกิจเกิดใหม่เหล่านี้คือความหวังอันยิ่งใหญ่สำหรับการเจริญเติบโตทั่วโลกแต่ความจริงที่น่าทึ่งคือเพียง 13 จาก 101 ประเทศทั่วโลก ซึ่งทำให้รายได้กลาง สถานะได้รับสามารถที่จะสมบูรณ์เปลี่ยนจากล่างหรือระดับรายได้กลางถึงระดับรายได้สูงตั้งแต่ปี 1960 และจับไปชายแดนเทคโนโลยี นี่คือรายได้กลางที่เรียกว่า ' กับดัก ' .

เดวิดดอลลาร์จุดแข็งเชิงประจักษ์ความสัมพันธ์ระหว่างคุณภาพของสถาบัน ( วัดโดยโลกชี้ ' กับดัชนีกฎหมายกฎ ) และการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ แต่คุณภาพสถาบันไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากปี หรือบางครั้งแม้แต่ทศวรรษทศวรรษแล้วมันก็ยากที่จะอธิบายว่าทำไมประเทศมีระยะเวลาของการเติบโตสูงตามการเติบโตต่ำ ( หรือในทางกลับกัน ) .

แก้ไขปริศนา กล่าวว่า เงินดอลลาร์อาจจะว่าสถาบันซึ่งจะเหมาะกับระยะหนึ่งของการพัฒนาเศรษฐกิจอาจจะไม่เหมาะกับอีกวิธีหนึ่งในการแก้ไขความขัดแย้งของการดำรงอยู่ของสถาบัน และไม่มีความคงทนแข็งแกร่งกว่าอัตราการเติบโตเฉลี่ยอยู่ที่มุ่งเน้นคุณภาพของสถาบันที่เกี่ยวข้องกับระดับของการพัฒนา ' มันจะเปิดออกนี้อาจช่วยอธิบายทำไม จีน และเวียดนาม เช่น มีการเติบโตสูง เช่น ในครั้งล่าสุด : พวกเขามีคุณภาพสถาบันค่อนข้างต่ำในความรู้สึกแบบสัมบูรณ์แต่พวกเขามีเกณฑ์คุณภาพของสถาบันให้ขั้นตอนของการพัฒนา ซึ่งอาจจะ ตัวอย่าง ช่วยดึงดูดการลงทุนจากต่างประเทศในจีนหรือเวียดนามมากกว่าประเทศในแถบเอเชียอื่น ๆด้วยเช่นกัน แต่ค่าจ้างต่ำระดับสถาบันการเงินแข็งแกร่ง

อีกคำถามซึ่งดอลลาร์เพิ่มไม่ว่าจะเป็นเผด็จการสถาบันที่ดีสำหรับการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจมากกว่าประชาธิปไตยนี้จะขึ้นอยู่กับขั้นตอนของการพัฒนาของประเทศ เมื่อเราดูที่ประสบการณ์ประวัติศาสตร์ ในประเทศที่มีรายได้ต่อหัวต่ำกว่า US $ 8 , 000 แบบสถาบันได้เห็นการเพิ่มขึ้นที่สอดคล้องกัน . แต่ในระดับที่สูงขึ้นของรายได้ ประเทศประชาธิปไตยมีแนวโน้มที่จะเห็นการเติบโตที่สูงกว่าเผด็จการ . .

เรียงความนำในสัปดาห์นี้จาก indermit เหงือก ของธนาคารโลกและ เพื่อน kharas ของสถาบัน Brookings ที่ในการศึกษาของธนาคารโลกสาขาเมื่อสิบปีก่อน แรก ที่คิดคำว่า ' กับดัก ' มีรายได้ปานกลาง

มีสิ่งที่ยังไม่ได้เปลี่ยน ว่าเหงือกและ kharas . ความสำคัญของการเปิดเสรีการค้าเป็นเพียงเป็นสำคัญเพื่อประเทศรายได้กลาง ประเทศรายได้กลางประสบความสำเร็จยังมีแนวโน้มที่จะเป็นผู้ที่ส่งเสริมนวัตกรรมซึ่งในการเปิดการค้าและการลงทุนมีบทบาทสำคัญ และคุณภาพของตลาดการเงินและการเปิดเสรีตลาดทุนดูเหมือนสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งการหลบหนีกับดัก เหล่านี้เป็นองค์ประกอบที่จำเป็นเพื่อรักษาผลผลิตการเจริญเติบโตต่อรายได้ที่สูงขึ้นจากระดับ

ในเงาสะท้อนเหงือกและ kharas คิดว่าพวกเขาต้องการที่จะเพิ่มสามประเด็นอื่น ๆที่อาจพิสูจน์ได้เด็ดขาดในการเปลี่ยนจากกลางเพื่อรายได้ที่สูงขึ้นสำหรับเศรษฐกิจเอเชียยังตัด : ปัญหาที่ได้รับจากลากประชากร ( แก่ก่อนรวย ) ; สร้างเปิดและสร้างสรรค์สภาพแวดล้อมที่ส่งเสริมการเสี่ยงโชคและผู้ประกอบการ ;และทำให้ความมุ่งมั่นที่จะเปิดเสรีการค้าและการเปิดเสรีนอกเหนือจากการลงทุน พวกเขาอาจจะยังเพิ่มการจัดการกับผลกระทบภายนอกด้านสิ่งแวดล้อม

ความสำเร็จในนโยบายเศรษฐกิจ กลยุทธ์เหล่านี้เป็นพันลึกกับความจุของภาวะผู้นำทางการเมืองและระบบการเมืองที่พวกเขาใช้มัน เพื่อส่งมอบเพื่อให้บรรลุ 6 ถึง 7 ต่อการเจริญเติบโตร้อยละที่จะได้รับรายได้กลางเศรษฐกิจของเอเชียระดับรายได้สูงในสองสามทศวรรษที่ผ่านมาจะไม่ตรงจะเดินเล่นในสวนสาธารณะ