The Rietveld Schröder House (Dutch: Rietveld Schröderhuis) (also known as the Schröder House) in Utrecht was built in 1924 by Dutch architect Gerrit Rietveld for Mrs. Truus Schröder-Schräder[1] and her three children.
She commissioned the house to be designed preferably without walls. Rietveld worked side by side with Schröder-Schräder to create the house. He sketched the first possible design for the building; Schroder-Schrader was not pleased. She envisioned a house that was free from association and could create a connection between the inside and outside. The house is one of the best known examples of De Stijl-architecture and arguably the only true De Stijl building. Mrs. Schröder lived in the house until her death in 1985. The house was restored by Bertus Mulder and now is a museum open for visits. It is a listed monument since 1976[1] and UNESCO World Heritage Site since 2000
The Rietveld Schröder House constitutes both inside and outside a radical break with all architecture before it. The two-story house is situated in Utrecht, at the end of a terrace, but it makes no attempt to relate to its neighbouring buildings (although it shares an exterior wall with the last house in the terrace). It faces a motorway built in the 1960s.
Maquette, ca 1985
Inside there is no static accumulation of rooms, but a dynamic, changeable open zone. The ground floor can still be termed traditional; ranged around a central staircase are kitchen and three sit/bedrooms. The living area upstairs, stated as being an attic to satisfy the fire regulations of the planning authorities, in fact forms a large open zone except for a separate toilet and a bathroom. Rietveld wanted to leave the upper level as it was. Mrs Schröder, however, felt that as living space it should be usable in either form, open or subdivided. This was achieved with a system of sliding and revolving panels. Mrs Schröder used these panels to open up the space of the second floor to allow more of an open area for her and her 3 children, leaving the option still of closing or separating the rooms when desired. When entirely partitioned in, the living level comprises three bedrooms, bathroom and living room. In-between this and the open state is a wide variety of possible permutations, each providing its own spatial experience.
The facades are a collage of planes and lines whose components are purposely detached from, and seem to glide past, one another. This enabled the provision of several balconies. Like Rietveld's Red and Blue Chair, each component has its own form, position and colour. Colours were chosen as to strengthen the plasticity of the facades; surfaces in white and shades of grey, black window and doorframes, and a number of linear elements in primary colours.
There is little distinction between interior and exterior space. The rectilinear lines and planes flow from outside to inside, with the same colour palette and surfaces. Even the windows are hinged so that they can only open 90 degrees to the wall, preserving strict design standards about intersecting planes, and further blurring the delineation of inside and out.
Initially, Rietveld wanted to construct the house out of concrete. It turned out that it would be too expensive to do that on such a small building. The foundations and the balconies were the only parts of the building that were made out of concrete. The walls were made of brick and plaster. The window frames and doors were made from wood as well as the floors, which were supported by wooden beams. To support the building, steel girders with wire mesh were used.
The Rietveld Schröder House (Dutch: Rietveld Schröderhuis) (also known as the Schröder House) in Utrecht was built in 1924 by Dutch architect Gerrit Rietveld for Mrs. Truus Schröder-Schräder[1] and her three children.
She commissioned the house to be designed preferably without walls. Rietveld worked side by side with Schröder-Schräder to create the house. He sketched the first possible design for the building; Schroder-Schrader was not pleased. She envisioned a house that was free from association and could create a connection between the inside and outside. The house is one of the best known examples of De Stijl-architecture and arguably the only true De Stijl building. Mrs. Schröder lived in the house until her death in 1985. The house was restored by Bertus Mulder and now is a museum open for visits. It is a listed monument since 1976[1] and UNESCO World Heritage Site since 2000
The Rietveld Schröder House constitutes both inside and outside a radical break with all architecture before it. The two-story house is situated in Utrecht, at the end of a terrace, but it makes no attempt to relate to its neighbouring buildings (although it shares an exterior wall with the last house in the terrace). It faces a motorway built in the 1960s.
Maquette, ca 1985
Inside there is no static accumulation of rooms, but a dynamic, changeable open zone. The ground floor can still be termed traditional; ranged around a central staircase are kitchen and three sit/bedrooms. The living area upstairs, stated as being an attic to satisfy the fire regulations of the planning authorities, in fact forms a large open zone except for a separate toilet and a bathroom. Rietveld wanted to leave the upper level as it was. Mrs Schröder, however, felt that as living space it should be usable in either form, open or subdivided. This was achieved with a system of sliding and revolving panels. Mrs Schröder used these panels to open up the space of the second floor to allow more of an open area for her and her 3 children, leaving the option still of closing or separating the rooms when desired. When entirely partitioned in, the living level comprises three bedrooms, bathroom and living room. In-between this and the open state is a wide variety of possible permutations, each providing its own spatial experience.
The facades are a collage of planes and lines whose components are purposely detached from, and seem to glide past, one another. This enabled the provision of several balconies. Like Rietveld's Red and Blue Chair, each component has its own form, position and colour. Colours were chosen as to strengthen the plasticity of the facades; surfaces in white and shades of grey, black window and doorframes, and a number of linear elements in primary colours.
There is little distinction between interior and exterior space. The rectilinear lines and planes flow from outside to inside, with the same colour palette and surfaces. Even the windows are hinged so that they can only open 90 degrees to the wall, preserving strict design standards about intersecting planes, and further blurring the delineation of inside and out.
Initially, Rietveld wanted to construct the house out of concrete. It turned out that it would be too expensive to do that on such a small building. The foundations and the balconies were the only parts of the building that were made out of concrete. The walls were made of brick and plaster. The window frames and doors were made from wood as well as the floors, which were supported by wooden beams. To support the building, steel girders with wire mesh were used.
การแปล กรุณารอสักครู่..
มีไรเ เวล schr ö der บ้าน ( ดัตช์ : ไรเ เวล schr ö derhuis ) ( ยังเป็นที่รู้จัก schr ö der บ้าน ) ใน Utrecht ถูกสร้างขึ้นในปี 1924 โดยสถาปนิกชาวดัตช์ Gerrit ไรเ เวลให้คุณนาย truus schr ö der schr และเดอร์ [ 1 ] และลูกทั้งสามของเธอ
เธอมอบหมายให้บ้านที่ออกแบบมาเฉพาะ โดยผนัง . ไรเ เวลทำงานเคียงข้างกับ schr ö der schr และเดอร์ สร้างบ้านเค้าร่างแรกที่เป็นไปได้สำหรับการออกแบบอาคาร ชรอเดอร์ ชเรเดอร์ไม่พอใจ เธอนึกถึงบ้านที่เป็นอิสระจากสมาคม และสามารถสร้างการเชื่อมต่อระหว่างภายในและภายนอก บ้านเป็นหนึ่งในตัวอย่างที่ดีที่สุดที่รู้จักของ De Stijl สถาปัตยกรรมและ arguably จริงเท่านั้นเดอ Stijl อาคาร นาง schr ö der อยู่ในบ้าน จนกระทั่งเธอเสียชีวิตในปี 1985บ้านได้รับการบูรณะโดย bertus Mulder และตอนนี้เป็นพิพิธภัณฑ์ เปิดให้เข้าชม มันเป็นโบราณสถานตั้งแต่ปี 1976 จดทะเบียน [ 1 ] และยูเนสโกมรดกโลกตั้งแต่ปี 2000
ไรเ เวล schr ö der บ้านถือเป็นทั้งภายนอกและภายในที่รุนแรงทำลายด้วยสถาปัตยกรรมก่อนครับ บ้านสองชั้น ตั้งอยู่ใน ปักกิ่ง ที่จุดสิ้นสุดของระเบียงแต่มันทำให้ไม่มีความพยายามที่จะเชื่อมโยงอาคารเพื่อนบ้าน ( แม้ว่ามันหุ้นที่ผนังภายนอกบ้านสุดท้ายในระเบียง ) มันยังคงเป็นทางด่วนที่สร้างขึ้นในทศวรรษที่ 1960 .
maquette , CA 1985
ภายในไม่มีการสะสมไฟฟ้าสถิตของห้อง แต่แบบไดนามิก , โซนเปิดอาจมีการเปลี่ยนแปลง ชั้นล่างก็จะเรียกว่าแบบดั้งเดิมอยู่รอบๆบันไดกลาง มีห้องครัว และ สาม นั่ง / นอน พื้นที่ใช้สอยชั้นบน ระบุเป็นห้องใต้หลังคาเพื่อตอบสนองข้อกำหนดของหน่วยงานดับเพลิงการวางแผน ในความเป็นจริงรูปแบบพื้นที่เปิดโล่งขนาดใหญ่ ยกเว้นห้องน้ำ แยกห้องน้ำ ไรเ เวลจะไปชั้นบนตามที่มันเป็น นาง schr ö der , อย่างไรก็ตาม , รู้สึกว่าพื้นที่ใช้สอยมันน่าจะใช้ได้ทั้งในรูปแบบเปิด หรือแบ่ง นี้เกิดขึ้นได้กับระบบแผงบานเลื่อนและหมุน นาง schr ö der ใช้แผงเซลล์เหล่านี้เพื่อเปิดช่องว่างของชั้นสองเพื่อให้มากขึ้นของพื้นที่เปิดและเด็ก 3 ของเธอออกจากตัวเลือกยังคงปิดหรือแยกห้อง เมื่อต้องการ เวลาทั้งหมดอยู่ในระดับที่แยก , ประกอบด้วยสามห้องนอน , ห้องน้ำและห้องนั่งเล่นระหว่างนี้และรัฐเปิดหลากหลายของการเรียงสับเปลี่ยนที่เป็นไปได้ในแต่ละพื้นที่ให้ประสบการณ์ของตัวเอง
facades มีเรขาคณิตของเครื่องบินและสายที่มีส่วนประกอบเป็นตั้งใจแยกออกจาก และดูเหมือนจะล่องลอยผ่านมา อีกแบบหนึ่ง นี้เปิดใช้งานการจัดระเบียงหลาย ชอบไรเ เวลสีแดงและสีฟ้าเก้าอี้ แต่ละองค์ประกอบมีรูปแบบของตัวเอง ตำแหน่งและสีสีได้รับเลือกเป็นเพื่อเสริมสร้างการปั้นของอาคาร ; พื้นผิวในเฉดสีขาวและสีเทา , หน้าต่างสีดำและ doorframes และองค์ประกอบเชิงเส้นในแม่สี .
มีความแตกต่างเพียงเล็กน้อยระหว่างภายนอกและภายใน เส้นการไหลเชิงเส้นตรง และเครื่องบิน จากภายนอกสู่ภายใน เดียวกันกับจานสีและพื้นผิวแม้แต่หน้าต่างบานพับเพื่อให้พวกเขาสามารถเปิด 90 องศากับผนัง การรักษาอย่างเข้มงวด มาตรฐานการออกแบบเกี่ยวกับตัดเครื่องบินและเพิ่มเติมให้ใช้ภายใน และออก
ตอนแรก ไรเ เวลอยากสร้างบ้านจากคอนกรีต มันกลับกลายเป็นว่า มันคงจะแพงมาก ก็ทำเช่นอาคารขนาดเล็กรากฐานและระเบียงเป็นเพียงบางส่วนของอาคารที่ทำจากคอนกรีต กำแพงที่ทำจากอิฐและปูน กรอบหน้าต่างและประตูที่ผลิตจากไม้ ตลอดจนอาคาร ซึ่งได้รับการสนับสนุนโดยคานไม้ เพื่อสนับสนุนการสร้างคานเหล็กกับลวดตาข่ายมาใช้
การแปล กรุณารอสักครู่..