In a little district west of Washin

In a little district west of Washington Square the streets have run crazy and broken themselves into small strips called "places." These "places" make strange angles and curves. One Street crosses itself a time or two. An artist once discovered a valuable possibility in this street. Suppose a collector with a bill for paints, paper and canvas should, in traversing this route, suddenly meet himself coming back, without a cent having been paid on account!

So, to quaint old Greenwich Village the art people soon came prowling, hunting for north windows and eighteenth-century gables and Dutch attics and low rents. Then they imported some pewter mugs and a chafing dish or two from Sixth Avenue, and became a "colony."

At the top of a squatty, three-story brick Sue and Johnsy had their studio. "Johnsy" was familiar for Joanna. One was from Maine; the other from California. They had met at the table d'h๔te of an Eighth Street "Delmonico's," and found their tastes in art, chicory salad and bishop sleeves so congenial that the joint studio resulted.

That was in May. In November a cold, unseen stranger, whom the doctors called Pneumonia, stalked about the colony, touching one here and there with his icy fingers. Over on the east side this ravager strode boldly, smiting his victims by scores, but his feet trod slowly through the maze of the narrow and moss-grown "places."

Mr. Pneumonia was not what you would call a chivalric old gentleman. A mite of a little woman with blood thinned by California zephyrs was hardly fair game for the red-fisted, short-breathed old duffer. But Johnsy he smote; and she lay, scarcely moving, on her painted iron bedstead, looking through the small Dutch window-panes at the blank side of the next brick house.

One morning the busy doctor invited Sue into the hallway with a shaggy, grey eyebrow.

"She has one chance in - let us say, ten," he said, as he shook down the mercury in his clinical thermometer. " And that chance is for her to want to live. This way people have of lining-u on the side of the undertaker makes the entire pharmacopoeia look silly. Your little lady has made up her mind that she's not going to get well. Has she anything on her mind?"

< 2 >
"She - she wanted to paint the Bay of Naples some day." said Sue.

"Paint? - bosh! Has she anything on her mind worth thinking twice - a man for instance?"

"A man?" said Sue, with a jew's-harp twang in her voice. "Is a man worth - but, no, doctor; there is nothing of the kind."

"Well, it is the weakness, then," said the doctor. "I will do all that science, so far as it may filter through my efforts, can accomplish. But whenever my patient begins to count the carriages in her funeral procession I subtract 50 per cent from the curative power of medicines. If you will get her to ask one question about the new winter styles in cloak sleeves I will promise you a one-in-five chance for her, instead of one in ten."

After the doctor had gone Sue went into the workroom and cried a Japanese napkin to a pulp. Then she swaggered into Johnsy's room with her drawing board, whistling ragtime.

Johnsy lay, scarcely making a ripple under the bedclothes, with her face toward the window. Sue stopped whistling, thinking she was asleep.

She arranged her board and began a pen-and-ink drawing to illustrate a magazine story. Young artists must pave their way to Art by drawing pictures for magazine stories that young authors write to pave their way to Literature.

As Sue was sketching a pair of elegant horseshow riding trousers and a monocle of the figure of the hero, an Idaho cowboy, she heard a low sound, several times repeated. She went quickly to the bedside.

Johnsy's eyes were open wide. She was looking out the window and counting - counting backward.

"Twelve," she said, and little later "eleven"; and then "ten," and "nine"; and then "eight" and "seven", almost together.

Sue look solicitously out of the window. What was there to count? There was only a bare, dreary yard to be seen, and the blank side of the brick house twenty feet away. An old, old ivy vine, gnarled and decayed at the roots, climbed half way up the brick wall. The cold breath of autumn had stricken its leaves from the vine until its skeleton branches clung, almost bare, to the crumbling bricks.

< 3 >
"What is it, dear?" asked Sue.

"Six," said Johnsy, in almost a whisper. "They're falling faster now. Three days ago there were almost a hundred. It made my head ache to count them. But now it's easy. There goes another one. There are only five left now."

"Five what, dear? Tell your Sudie."

"Leaves. On the ivy vine. When the last one falls I must go, too. I've known that for three days. Didn't the doctor tell you?"

"Oh, I never heard of such nonsense," complained Sue, with magnificent scorn. "What have old ivy leaves to do with your getting well? And you used to love that vine so, you naughty girl. Don't be a goosey. Why, the doctor told me this morning that your chances for getting well real soon were - let's see exactly what he said - he said the chances were ten to one! Why, that's almost as good a chance as we have in New York when we ride on the street cars or walk past a new building. Try to take some broth now, and let Sudie go back to her drawing, so she can sell the editor man with it, and buy port wine for her sick child, and pork chops for her greedy self."

"You needn't get any more wine," said Johnsy, keeping her eyes fixed out the window. "There goes another. No, I don't want any broth. That leaves just four. I want to see the last one fall before it gets dark. Then I'll go, too."

"Johnsy, dear," said Sue, bending over her, "will you promise me to keep your eyes closed, and not look out the window until I am done working? I must hand those drawings in by to-morrow. I need the light, or I would draw the shade down."

"Couldn't you draw in the other room?" asked Johnsy, coldly.

"I'd rather be here by you," said Sue. "Beside, I don't want you to keep looking at those silly ivy leaves."

< 4 >
"Tell me as soon as you have finished," said Johnsy, closing her eyes, and lying white and still as fallen statue, "because I want to see the last one fall. I'm tired of waiting. I'm tired of thinking. I want to turn loose my hold on everything, and go sailing down, down, just like one of those poor, tired leaves."

"Try to sleep," said Sue. "I must call Behrman up to be my model for the old hermit miner. I'll not be gone a minute. Don't try to move 'til I come back."

Old Behrman was a painter who lived on the ground floor beneath them. He was past sixty and had a Michael Angelo's Moses beard curling down from the head of a satyr along with the body of an imp. Behrman was a failure in art. Forty years he had wielded the brush without getting near enough to touch the hem of his Mistress's robe. He had been always about to paint a masterpiece, but had never yet begun it. For several years he had painted nothing except now and then a daub in the line of commerce or advertising. He earned a little by serving as a model to those young artists in the colony who could not pay the price of a professional. He drank gin to excess, and still talked of his coming masterpiece. For the rest he was a fierce little old man, who scoffed terribly at softness in any one, and who regarded himself as especial mastiff-in-waiting to protect the two young artists in the studio above.

Sue found Behrman smelling strongly of juniper berries in his dimly lighted den below. In one corner was a blank canvas on an easel that had been waiting there for twenty-five years to receive the first line of the masterpiece. She told him of Johnsy's fancy, and how she feared she would, indeed, light and fragile as a leaf herself, float away, when her slight hold upon the world grew weaker.

Old Behrman, with his red eyes plainly streaming, shouted his contempt and derision for such idiotic imaginings.

< 5 >
"Vass!" he cried. "Is dere people in de world mit der foolishness to die because leafs dey drop off from a confounded vine? I haf not heard of such a thing. No, I will not bose as a model for your fool hermit-dunderhead. Vy do you allow dot silly pusiness to come in der brain of her? Ach, dot poor leetle Miss Yohnsy."

"She is very ill and weak," said Sue, "and the fever has left her mind morbid and full of strange fancies. Very well, Mr. Behrman, if you do not care to pose for me, you needn't. But I think you are a horrid old - old flibbertigibbet."

"You are just like a woman!" yelled Behrman. "Who said I will not bose? Go on. I come mit you. For half an hour I haf peen trying to say dot I am ready to bose. Gott! dis is not any blace in which one so goot as Miss Yohnsy shall lie sick. Some day I vill baint a masterpiece, and ve shall all go away. Gott! yes."

Johnsy was sleeping when they went upstairs. Sue pulled the shade down to the window-sill, and motioned Behrman into the other room. In there they peered out the window fearfully at the ivy vine. Then they looked at each other for a moment without speaking. A persistent, cold rain was falling, mingled with snow. Behrman, in his old blue shirt, took his seat as the hermit miner on an upturned kettle for a rock.

When Sue awoke from an hour's sleep the next morning she found Johnsy with dull, wide-open eyes staring at the drawn green shade.

"Pull it up; I want to see," she ordered, in a whisper.

Wearily Sue obeyed.

But, lo! after the beating rain and fierce gusts of wind that had endured through the livelong night, there yet stood out against the brick wall one ivy leaf. It was the last one on the vine. Still dark green near its stem, with its serrated edges tinted with the yellow of dissolution and decay, it hung bravely from the branch some twenty feet a

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในอำเภอเล็ก ๆ ทางตะวันตกของวอชิงตันสแควร์ ถนนมีรันบ้า และเสียเองเป็นแถบเล็ก ๆ เรียกว่า "สถาน" "น่า" ทำให้มุมแปลกและเส้นโค้ง ถนนหนึ่งตัดเองแต่ละครั้งหรือสอง ศิลปินเมื่อค้นพบความเป็นไปได้ดีในห้องนี้ สมมติว่า เก็บกับตั๋วสี กระดาษ และผ้าใบควร ในข้ามสิ่งกีดขวางเส้นทางนี้ ก็ตามมากลับ โดยร้อยละที่มีการชำระเงินในบัญชีตัวเอง ดังนั้น การบริการเก่ากรีนิชวิลเลจ ศิลปะคนเร็ว ๆ นี้มา prowling ล่าสัตว์สำหรับ windows เหนือ และราชหน้าจั่ว และดัตช์ attics และค่าเช่าต่ำ ผู้นำเข้าบางแก้วทั้ว และ chafing จาน หรือสองจากหกอเวนิว แล้วกลายเป็น แบบ "อาณานิคม" ด้านบนของการ squatty อิฐสามชั้นบางซื่อและ Johnsy มีสตูดิโอของพวกเขา "Johnsy" คุ้นเคยสำหรับ Joanna คนจากเมน อื่น ๆ จากแคลิฟอร์เนีย พวกเขาก็ได้พบที่ d ตาราง ' h๔te ของถนนที่แปด "Delmonico ของ และพบของรสนิยมในศิลปะ chicory สลัดและโคนแขนเพื่อเข้าสตูดิโอร่วมให้ ที่เป็นพฤษภาคม ในเดือนพฤศจิกายน เย็น unseen คนแปลกหน้า ผู้ที่แพทย์เรียกว่าโรค ไล่เกี่ยวกับฝูง สัมผัสกับนิ้วมือของเขาเป็นน้ำแข็งมา ผ่านทางด้านตะวันออก นี้ ravager strode อย่างกล้าหาญ smiting เหยื่อของเขา โดยคะแนน แต่เท้า trod ช้าผ่านเขาวงกตสถานแคบ และ moss-grown"" นายโรคได้ไม่ว่าคุณจะเรียกสุภาพบุรุษเก่า chivalric ไรของผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ด้วยเลือด thinned โดย zephyrs แคลิฟอร์เนียถูกไม่แฟร์เกมสำหรับ duffer เก่าแดง fisted หายใจสั้น แต่ Johnsy เขาก็ ตบ และเธอ วาง ย้ายแทบ กับเธอทาสีเหล็ก bedstead มองผ่านเล็กดัตช์หน้าต่างบานหน้าต่างที่ด้านข้างว่างของบ้านอิฐถัดไป เช้าวันหนึ่งหมอว่างเชิญบางซื่อเข้าห้องโถงกับคิ้วปุย สีเทา "เธอมีโอกาสใน - เรา พูด สิบ เขากล่าวว่า เขาจับลงดาวพุธในปรอท clinical ของเขา "และโอกาสที่เธอต้องการ วิธีนี้มีคนของซับ-u ด้านของ undertaker ที่ทำ pharmacopoeia ทั้งที่ดูโง่ สุภาพสตรีน้อยได้ขึ้นใจของเธอที่เธอกำลังจะดีขึ้น มีเธออะไรก็ได้ในใจเธอ"< 2 > "เธอ - เธออยากระบายอ่าวเนเปิลส์วันบาง" กล่าวว่า ฟ้อง "สี -bosh มีเธออะไรคุ้มใจของเธอคิดสอง - คนตัวอย่าง? " "ชาย" ว่า Sue มี twang jew's-harp ในเสียงของเธอ "คุ้มค่าคน - แต่ ไม่มี แพทย์ มีอะไรประเภทนั้น" แล้ว "ดี ก็อ่อนแอ กล่าวว่า แพทย์ "ฉันจะทำทุกสิ่งที่วิทยาศาสตร์ ตราบใดที่มันสามารถกรองผ่านความพยายามของฉัน สามารถทำให้สำเร็จ แต่เมื่อผู้ป่วยของฉันเริ่มต้นการนับนับในขบวนศพของเธอ ฉันลบร้อยละ 50 จากพลังงาน curative ยา ถ้าคุณจะได้รับของเธอเพื่อถามคำถามหนึ่งเกี่ยวกับลักษณะของใหม่หนาวเสื้อคลุมแขน ฉันจะสัญญาว่า คุณมีโอกาสหนึ่งในห้าสำหรับเธอ แทนที่เป็นหนึ่งในสิบ" หลังจากหมอแล้ว ซูเดินเข้าไปใน workroom และร้องญี่ปุ่นผ้าเช็ดปากให้เป็นเยื่อ แล้ว เธอ swaggered เข้าไปในห้องของ Johnsy กับกระดานวาดรูปเธอ ragtime วิสท์ลิง Johnsy เลย์ แทบทำให้ระลอกคลื่นใต้เกี่ยวกับภัตตาคาร กับใบหน้าของเธอไปทางหน้าต่าง บางซื่อหยุดวิสท์ลิง คิดเธอหลับ เธอจัดบอร์ดของเธอ และเริ่มวาด pen-and-ink เพื่อแสดงเรื่องนิตยสาร ศิลปินหนุ่มต้องถางทางเพื่อศิลปะ โดยการวาดภาพเรื่องวารสารที่ผู้เขียนหนุ่มเขียนถางทางเอกสารประกอบการ เป็น Sue มีร่างคู่ของ horseshow สวยงามขี่กางเกงและ monocle ของรูปของพระเอก คาวบอยไอดาโฮ เธอได้ยินเสียงต่ำ ทำซ้ำหลายครั้ง เธอไปอย่างรวดเร็วไปข้างเตียง ตาของ Johnsy เปิดกว้าง เธอถูกมองหน้าต่าง และนับ--นับย้อนหลัง "สิบสอง เธอกล่าวว่า และในภายหลังน้อย"สิบเอ็ด" แล้ว "สิบ" และ "เก้า" แล้ว "แปด" และ "เจ็ด" กันเกือบ ดู Sue solicitously จากหน้าต่าง สิ่งมีจะนับหรือไม่ มีเพียงการเปลือย เศร้าซึมหลาได้ และด้านที่ว่างของบ้านอิฐยี่สิบฟุตไป เถาวัลย์ไอวี่เก่า เก่า gnarled และการผุที่ราก ปีนขึ้นกำแพงอิฐครึ่งทาง ลมหายใจอุ่นของฤดูใบไม้ร่วงมีจงใบจากเถาวัลย์ที่จนสาขากระดูกพืช เกือบ เปลือย กับอิฐผุ< 3 > คืออะไร รัก "ถามบางซื่อ "6 กล่าวว่า Johnsy ในเกือบ whisper "พวกเขากำลังตกเร็วเดี๋ยวนี้ สามวันที่ผ่านมามีเกือบร้อย มันทำให้ฉันปวดหัวนับพวกเขา แต่ตอนนี้ มันเป็นเรื่องง่าย มีไปอีกหนึ่ง มีซ้ายห้าเท่านั้น" "ห้าอะไร รักหรือไม่ บอก Sudie ของคุณ" "ใบไม้ บนเถาวัลย์ไอวี่ เมื่อสุดท้ายตก ต้องไป เกินไป ฉันได้รู้ว่าสามวัน ไม่หมอบอกคุณ" "โอ้ ผมไม่เคยได้ยินของเหลวไหลเช่น เปดบางซื่อ กับชนสวยงาม "ไอวี่เก่ามีอะไรทิ้งกับการเดินทางของคุณดี และคุณใช้เถาวัลย์ที่รักดังนั้น คุณสาวซน ไม่มี goosey ทำไม หมอบอกเช้านี้ที่โอกาสการดีจริงเร็ว ถูก - ลองดูอะไรที่เขาว่า - เขากล่าวว่า โอกาสได้ 10 วัน ทำไม ก็เกือบเป็นเป็นโอกาสดีเรามีในนิวยอร์กเมื่อเรานั่งบนรถถนน หรือเดินผ่านอาคารใหม่ ได้ซุปบางขณะ และให้ Sudie กลับไปยังรูปวาดของเธอ เพื่อเธอสามารถขายคนแก้ไขกับมัน และซื้อพอร์ตไวน์ลูกป่วย และหมู chops สำหรับเธอเองตะกละ" "คุณไม่จำเป็นต้องรับไวน์เพิ่มเติม กล่าวว่า Johnsy การรักษาดวงตาของเธอคงออกหน้าต่าง "มีไปอีก ไม่ ฉันไม่ต้องการซุป ที่ปล่อยเพียงสี่ อยากจะดูฤดูใบไม้ร่วงหนึ่งล่าสุดก่อนที่มันจะมืด แล้ว ฉันจะไป มากเกินไป" " Johnsy รัก, " กล่าวว่า Sue ดัดมากกว่าเธอ, "จะคุณสัญญาไปตาปิด และไม่มองออกหน้าต่างจนเสร็จแล้วทำงานหรือไม่ ฉันต้องมือภาพวาดเหล่านั้นใน โดยให้เหล่า ต้องการแสง หรือฉันจะวาดร่มลง" "ไม่คุณวาดในห้องอื่น ๆ " ถาม Johnsy, coldly "ฉันค่อนข้างจะที่นี่ โดยคุณ กล่าวว่า Sue "ด้านข้าง ไม่ต้องคุณให้ดูที่ใบไอวี่โง่เหล่านั้น"< 4 > "บอกฉันทันทีที่คุณทำเสร็จแล้ว กล่าวว่า Johnsy ปิดดวงตาของเธอ และโกหกสีขาว และยังคงลดลงเป็นรูปปั้น "เพราะอยากจะดูฤดูใบไม้ร่วงหนึ่งล่าสุด ฉันเหนื่อยกับการรอคอย ฉันเบื่อความคิด ต้องการเปิดหลวมค้างของฉันทุกอย่าง และไปล่องเรือลง ลง เช่นใบไม้เหล่านั้นยากจน เหนื่อยเดียวกัน" "ลองนอน กล่าวว่า Sue "ฉันต้องโทร Behrman ถึงเป็นรูปแบบของฉันสำหรับคนขุดแร่ฤาษีเก่า ฉันจะไม่ไปนาที อย่าพยายามย้าย 'til กลับมา" จิตรกรที่อยู่ชั้นล่างพวก Behrman เก่าได้ เขาเป็นอดีต sixty และมีเครา Moses ของแองเจโล่ Michael ดัดผมลงจากหัวของเซเทอร์พร้อมกับร่างกายของเด็กซน Behrman ล้มเหลวใน สี่สิบปีที่เขามี wielded แปรงโดยไม่ได้รับใกล้พอสัมผัสเฮ็มของเสื้อคลุมของเขาเมีย เขาได้เสมอเกี่ยวกับการวาดชิ้นเอก แต่ยังไม่เริ่มก็ หลายปี เขาได้วาดอะไรยกเว้นตอนนี้ แล้วรอยเปื้อนในบรรทัดของการค้าหรือโฆษณา เขาได้เล็กน้อย โดยการให้บริการเป็นแบบกับเหล่าศิลปินหนุ่มในฝูงที่สามารถจ่ายราคาของมืออาชีพ เขาดื่มกินมากเกินไป และยังคง พูดคุยกันของชิ้นเอกของเขามา สำหรับส่วนเหลือ กำลังรุนแรงน้อยเก่าชาย ที่ scoffed ฟ้าที่หางอย่างใดอย่างหนึ่ง และที่ถือว่าตัวเองเป็นเฉพาะกระทู้ mastiff-ในรอคอยปกป้องศิลปินสองหนุ่มในห้องข้างบน บางซื่อพบ Behrman หอมจูนิเปอร์ครบในเขามีไฟส่องสว่างด้านล่างเดน ในมุมหนึ่งนั้นผืนผ้าใบว่างเปล่าบนขาตั้งที่มีการรอมียี่สิบห้าปีจะรับบรรทัดแรกของผลงานชิ้น นี้ เธอบอกว่า เขานึกคิดของ Johnsy และว่าเธอกลัวเธอจะ แน่นอน อ่อน และเปราะบางเป็นใบไม้ตัวเอง ลอยไป เมื่อเธอค้างเล็กน้อยเมื่อโลกเติบโตแข็งแกร่ง เก่า Behrman กับตาแดงเถิดสตรีมมิ่ง ตะโกนเขาดูถูกและ derision สำหรับลูกค้าคง idiotic ดังกล่าว< 5 > "Vass " เขาร้อง "คือ dere คนเดโลก mit der ความตายเนื่องจาก leafs dey หล่นออกจากเถาวัลย์ confounded ฉัน haf ไม่ได้ยินจากปากของเขา ไม่ ฉันจะไม่ขนาดเป็นแบบสำหรับคุณหลอกฤาษี-dunderhead วีคุณอนุญาตจุด pusiness โง่มาแดร์สมองของเธอ Ach จุดดี leetle นางสาว Yohnsy " "เธอป่วยมาก และ อ่อนแอ, " กล่าวว่า Sue "กไข้จากใจของเธอเต็มไปด้วยความเพ้อฝันประหลาด และ morbid ดี นาย Behrman ถ้าคุณไม่สนใจถ่ายรูปฉัน คุณไม่จำเป็นต้อง แต่ผมคิดว่า คุณจะอายุ horrid - flibbertigibbet เก่า" "คุณเป็นเหมือนผู้หญิง" yelled Behrman "ใครว่า ฉันจะไม่ขนาด ไปต่อ Mit มาคุณ ครึ่งชั่วโมงฉัน peen haf พยายามบอกจุดพร้อมกับเครื่อง Gott โรคไม่ได้ blace ใด ๆ ในที่หนึ่งเพื่อจะนอนป่วย goot เป็นนางสาว Yohnsy บางวันฉัน baint ควิลล์ชิ้นเอก และ ve จะหมดไป Gott ใช่" Johnsy นอนเมื่อพวกเขาไปชั้นบน Sue ดึงร่มลงหน้าต่างงั่ว และ motioned Behrman ในห้องอื่น ๆ มี พวก peered หน้าต่างส่วนชาวที่เถาวัลย์ไอวี่ แล้ว พวกเขามองกันครู่โดยไม่ต้องพูด ฝนแบบถาวร เย็นถูกล้ม สำราญหิมะ Behrman ในเสื้อสีน้ำเงินของเขาเก่า เอาที่นั่งของเขาเป็นคนขุดแร่ฤาษีในกาต้มน้ำมี upturned สำหรับก้อนหิน เมื่อ Sue ปลุกจากโหมดสลีชั่วโมงของเช้าวันถัดไป เธอพบ Johnsy ด้วยน่าเบื่อ wide-open ตาจ้องสีเขียวออก "ดึงค่า อยากดู เธอสั่ง whisper งานบางซื่อเชื่อฟัง แต่ หล่อ หลังจากฝนเต้นและให้รุนแรงของลมที่มีทนผ่านคืน livelong มียังยืนออกกับอิฐผนังหนึ่งไอวี่ใบ มันเป็นหนึ่งในไวน์ล่าสุด ยังเขียวใกล้ กับขอบของ serrated ระบายสี ด้วยสีเหลืองของยุบและผุ ก้านของมันแขวนอย่างกล้าหาญจากสาขาบางเท้ายี่สิบตัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในเขตตะวันตกของจัตุรัสวอชิงตันถนนวิ่งบ้าและเสียเองในแถบขนาดเล็กที่เรียกว่า " สถานที่ " เหล่านี้ " สถานที่ " ทำมุมแปลกๆและเส้นโค้ง ถนนข้ามตัวเองหนึ่งครั้ง หรือ สองครั้ง ศิลปินเมื่อค้นพบความเป็นไปได้ที่มีคุณค่าในถนนนี้ สมมติว่านักสะสมกับบิล สี กระดาษ และ ผ้าใบ ควรใน traversing เส้นทางนี้ก็พบตัวเองกลับมา โดยไม่มีการจ่ายเงินในบัญชี

งั้นไปอันเก่าหมู่บ้านกรีนิชศิลปะคนเร็ว ๆมาพบการล่าสัตว์สำหรับ Windows และหน้าจั่วเหนือศตวรรษที่สิบแปดและห้องใต้หลังคา ดัตช์ และต่ำ ค่าเช่า แล้วพวกเขาก็เข้าบางพิวเตอร์ แก้ว และจาน chafing หรือสองจากถนนสายที่หก และกลายมาเป็น " อาณานิคม "

ที่ด้านบนของม่อต้อ ,สามเรื่องฟ้อง johnsy อิฐและมีสตูดิโอของพวกเขา . " johnsy " คุ้นเคยกับโจแอนนา หนึ่งคือจากเมน ; อื่น ๆจากแคลิฟอร์เนีย พวกเขาพบกันที่โต๊ะ d'h โตเกียวเทของถนนสายที่แปด เดลโมนิโค , " และพบว่ารสชาติของพวกเขาในศิลปะ , ชิกโครีและโคนแขนแล้วสลัดถูกใจที่สตูดิโอร่วมกันก่อให้เกิด .

ที่ พฤษภาคม ในวันที่อากาศเย็น เห็นคนแปลกหน้าที่หมอเรียกว่าปอดบวม ติดตามเรื่องอาณานิคม สัมผัสกับนิ้วของเขาที่นี่และมีน้ำแข็ง ไปทางทิศตะวันออก Ravager นี้สโทร์ดี้ชัดๆ โดนทรมานเหยื่อของเขา โดยคะแนน แต่เท้าของเขา trod ช้าๆผ่านเขาวงกตที่แคบและมอสโต " สถานที่ "

นายปอดบวมไม่ได้สิ่งที่คุณจะเรียกอัศวินเก่าสุภาพบุรุษหมัดของผู้หญิงเล็ก ๆน้อย ๆด้วยเลือด thinned โดย Zephyrs แคลิฟอร์เนียเกมไม่ค่อยยุติธรรมสำหรับ fisted สีแดงสั้น ลมหายใจแก่ความ . แต่ johnsy เขาเสียด้วย เธอวางก็แทบไม่ขยับ เธอทาสีเหล็กเตียงนอน มองผ่านกระจกบานเล็กที่ดัตช์ด้านที่ว่างเปล่าของบ้านอิฐต่อไป

ตอนเช้าไม่ว่าง หมอเชิญฟ้องในโถงกับปุยสีเทา

คิ้ว" เธอได้โอกาสหนึ่งในสิบ - ให้เราพูดว่า " เขากล่าวว่าเขาลงมาเขย่าปรอทในเครื่องวัดอุณหภูมิทางคลินิกของเขา” และโอกาสที่เธอจะต้องการที่จะอยู่ วิธีนี้ผู้คนมี lining-u บนด้านข้างของสัปเหร่อทำให้ Pharmacopoeia ทั้งหมดดูงี่เง่า สาวน้อยเธอตัดสินใจแล้วว่าเธอจะดีขึ้น เธอมีอะไรอยู่ในใจ ?

< >
2" เธออยากวาดภาพอ่าวเนเปิลส์สักวัน " พูดฟ้อง

" สี - ไร้สาระ ! เธอมีอะไรในใจของเธอคิดมูลค่าสองครั้ง - ผู้ชายตัวอย่าง ?

" คน " ? พูดว่า ซู กับ ยิว 's-harp twang ในเสียงของเธอ " . เป็นผู้ชายที่คุ้มค่า แต่ ไม่มีหมอ ไม่มีสิ่งใดของชนิด "

" เอ่อ มันเป็นจุดอ่อน ก็กล่าวว่า " หมอ " ผมจะทำทุกสิ่งที่วิทยาศาสตร์เท่าที่มันอาจจะกรองผ่านความพยายามของผมก็สำเร็จ แต่เมื่อใดก็ตามที่คนไข้เริ่มนับรถม้าในงานศพของเธอขบวนผมลบร้อยละ 50 จากอำนาจการรักษาของยา ถ้าคุณจะทำให้เธอถามคำถามเรื่องใหม่ฤดูหนาวรูปแบบแขนเสื้อคลุมผมสัญญาว่าจะเป็นหนึ่งในห้าโอกาสของเธอแทน "

เป็นหนึ่งในสิบหลังจากหมอได้ไปฟ้องไปที่ห้องทำงาน และร้อง ผ้าเช็ดปากญี่ปุ่นให้น่วม แล้วเธอ swaggered เป็น johnsy ห้องที่มีกระดานวาดภาพเธอผิวปากแจ๊ซ

johnsy วาง แทบทำให้กระเพื่อมภายใต้ที่นอนหมอนมุ้ง กับใบหน้าของเธอไปทางหน้าต่าง ซูหยุดผิวปาก คิดว่าเธอหลับ

เธอจัดกระดานและเริ่มปากกาและหมึกวาดภาพประกอบนิตยสารเรื่อง ศิลปินหนุ่มต้องปูทางเพื่อศิลปะโดยการวาดภาพสำหรับนิตยสารเรื่องราวที่ยังเขียน เขียนเพื่อปูทางของวรรณกรรม

เป็นซูเป็นภาพคู่ของม้าขี่กางเกงหรูและแว่นตาข้างเดียวของรูปของพระเอกเป็นคาวบอยไอดาโฮ เธอได้ยินเสียงต่ำ หลายครั้งที่ซ้ำเธอเดินอย่างรวดเร็วไปยังข้างเตียง

johnsy ดวงตายังเปิดกว้าง เธอมองออกไปนอกหน้าต่างและนับ -- นับถอยหลัง

" สิบสอง " เธอพูด และสักพัก " สิบเอ็ด " ; และ " สิบ " และ " เก้า " และ " แปด " และ " เจ็ด " เกือบด้วยกัน

ดูซูด้วยความห่วงใยจากหน้าต่าง มีอะไรที่จะนับ มีเพียงลานโล่งๆ หรือได้เห็นและว่างด้านข้างของบ้านอิฐยี่สิบฟุต เก่า , เถาไอวี่เก่าๆ ผุ และเป็นปุ่มปมที่ราก ปีนครึ่งทางขึ้นผนังอิฐก่อ ลมเย็นของฤดูใบไม้ร่วงใบไม้ก็เป็นทุกข์จากเถาวัลย์จนโครงกระดูกกิ่งตูดเกือบเปลือย กับบี้ อิฐ

< 3 >
" อะไรหรอ ? " ขอฟ้อง

" หก " กล่าวว่า johnsy เกือบเป็นกระซิบ " . พวกเขาจะตกเร็วขึ้น3 วันก่อนมีเกือบร้อย มันทำให้ปวดหัว นับ แต่ตอนนี้มันง่าย ไปอีกหนึ่ง มีเพียง 5 คนเท่านั้น แล้ว

" ห้าอะไรที่รัก ? บอก sudie ของคุณ . "

" ใบ บนเถาไอวี่ . ตอนสุดท้ายจะต้องไปเหมือนกัน ผมรู้จักที่ 3 วัน หมอไม่ได้บอกคุณ ?

" โอ้ ผมไม่เคยได้ยินเรื่องไร้สาระ " ซูบ่นรังเกียจที่งดงาม " มีอะไรไอวี่ใบเก่าที่ทำให้เธอได้ดี และคุณเคยรักเถานายสาวซน . ไม่ต้อง goosey . ทำไม หมอบอกว่าเมื่อเช้าว่า โอกาสสำหรับการดีเร็วๆ นี้ - มาดูกันว่าสิ่งที่เขาพูดเขาบอกว่าโอกาสเป็นสิบต่อหนึ่ง ทำไมมันเกือบจะเป็นโอกาสดีที่เรามีในนิวยอร์กเมื่อเราขี่บนถนนรถหรือเดินผ่านตึกใหม่ พยายามที่จะกินซุปแล้ว และให้ sudie กลับไปวาดรูปของเธอ เธอสามารถขายบรรณาธิการผู้ชายด้วย และซื้อไวน์สำหรับเด็กป่วยของเธอ และหมูสับให้ตนเองโลภเธอ "

" คุณไม่ต้องเอาไวน์ใด ๆเพิ่มเติม กล่าวว่า johnsy รักษาตาของเธอคงออก หน้าต่าง" ไปที่นั่นอีก ไม่ ฉันไม่อยากกินซุป ตอนนี้ก็เหลือแค่สี่ ฉันต้องการที่จะเห็นอันสุดท้ายตกก่อนที่จะมืด งั้นฉันจะไปด้วย "

" johnsy ที่รัก” ฟ้อง ก้มของเธอ " เธอจะสัญญากับฉันเพื่อให้ดวงตาของคุณปิดลง และไม่ได้มองออกไปนอกหน้าต่างจนกว่าฉันจะทำงานเสร็จ ? ฉันต้องส่งภาพวาดเหล่านั้น โดยพรุ่งนี้ ฉันต้องการแสงสว่าง หรือ ผมจะดึงร่มลง . "

" คุณไม่สามารถวาดในห้องอื่น ๆ ? " ถาม johnsy อย่างเฉยเมย

" ผมอยากจะอยู่ที่นี่ โดยเธอกล่าวว่า " ซู " อยู่ข้างๆ ฉันไม่ต้องการให้คุณดูงี่เง่าใบไอวี่ "

< 4 >
" บอกฉันทันทีที่คุณเสร็จสิ้น กล่าวว่า johnsy หลับตาลง และนอนสีขาว และยังเป็นรูปปั้นที่ล้มลง เพราะผมต้องการดูใบสุดท้ายร่วง ฉันเหนื่อยที่จะรอ ฉันเหนื่อยที่จะคิดฉันต้องการเปลี่ยนหลวมของฉันถือทุกอย่างและไปแล่นลง เหมือนคนที่ไม่ดี ใบ เหนื่อย . . . "

" พยายามที่จะนอน " ฟ้อง " ฉันต้องโทรหาเบร์มันขึ้นเป็นแบบสำหรับคนขุดแร่ฤาษีเก่า ผมจะไม่หายไปนะ อย่าขยับจนกว่าฉันกลับมา "

เก่าเบร์มันเป็นจิตรกรที่อาศัยอยู่ชั้นล่างใต้พวกเขาเขาเป็นอดีตหกสิบและมีไมเคิล แองเจโลของโมเสสเคราดัดผมลงมาจากหัวของเซเทอร์ พร้อมกับร่างของภูติน้อย เบร์มันคือความล้มเหลวในงานศิลปะ สี่สิบปีเขาได้ใช้แปรงโดยไม่ได้รับใกล้พอที่จะสัมผัสขอบของเมียน้อยของเสื้อคลุม เขาได้รับเสมอเกี่ยวกับการวาดผลงานชิ้นเอก แต่ไม่เคยเริ่มยัง .เป็นเวลาหลายปีเขาได้วาดอะไรยกเว้นตอนนี้แล้วเปรอะเปื้อนในบรรทัดของการโฆษณาพาณิชย์หรือ เขาได้รับเพียงเล็กน้อยโดยให้บริการเป็นแบบที่ศิลปินหนุ่มในอาณานิคมที่ไม่สามารถจ่ายราคาของมืออาชีพ เขาดื่มกินมากเกินไป และยังพูดของเขามาเป็นผลงานชิ้นเอก ที่เหลือเขาดุร้าย ชายชราร่างเล็กที่เย้ยหยันมหันต์ที่ความนุ่มนวลในใด ๆ หนึ่งและผู้ที่ถือว่าตัวเองเป็นเฉพาะ Mastiff ในการรอคอยเพื่อปกป้องสองศิลปินหนุ่มในสตูดิโอข้างบน

ซู พบเบร์มันได้กลิ่นของจูนิเปอร์เบอร์รี่ขอของเขารางๆลงถ้ำด้านล่าง ในมุม มุมหนึ่งคือพื้นที่ว่างบนขาตั้งที่ต้องรอนานถึง 25 ปีจะได้รับบรรทัดแรกของงานชิ้นเอก เธอบอกเขา johnsy เป็นแฟนซีและวิธีการที่เธอกลัวเธอจะ แท้ เบาและเปราะบางใบที่ตัวเองลอยออกไปเมื่อเธอเล็กน้อยค้างไว้บนโลกที่เติบโตแข็งแกร่ง

เก่าเบร์มันด้วยดวงตาสีแดงของเขาให้สตรีมมิ่ง ตะโกน เขาดูถูกเย้ยหยันที่งี่เง่า imaginings

< 5 >
" วาซซ์ ! เขาร้องไห้ " คือเดเระคนในโลกด้วยเด้อเดอซึ่งตายเพราะพวกใบไม้หล่นจากอับอายเถา ?กว่าฉันไม่ได้ยิน ไม่ ผมจะไม่ Bose เป็นรูปแบบเจ้าฤาษี dunderhead . คุณไม่อนุญาตให้คุณจุดโง่ pusiness มาเดอร์ สมองของเธอ แต่จุด leetle จนพลาด yohnsy "

" เธอป่วยมากและอ่อนแอ " ฟ้อง " ไข้ก็เหลือจิตผิดปกติและเต็มไปด้วยจินตนาการที่แปลก ดีมาก , คุณเบร์มัน ถ้าคุณไม่สนใจที่จะโพสท่าให้ฉัน คุณไม่ทำแต่ฉันว่าเธอน่า flibbertigibbet เก่าเก่า - "

" เธอเหมือนผู้หญิง ! ตะโกนเบร์มัน . " ใครบอกว่าฉันจะไม่ Bose ? ไปเถอะ ผมมาด้วยครับ ครึ่งชั่วโมงกว่าฉันจ้อนพูด จุด ผมพร้อมที่จะ Bose ก็อตต์ ! นี่ไม่ใช่แบล็คซึ่งเป็นนางสาวแล้วช กู๊ท yohnsy จะนอนไม่สบาย สักวันฉัน วิลล์ baint ชิ้นเอก และได้ทั้งหมดจะหายไป ก็อตต์ ! "

ค่ะjohnsy หลับเมื่อพวกเขาขึ้นไปข้างบน ซูดึงร่มลงกับขอบหน้าต่าง และ motioned เบร์มันเข้าไปในห้องอื่น ๆ ในนั้นเขาเหลือบมองออกไปที่เถาไอวี่นอกหน้าต่างด้วยความวิตกกังวล . แล้วพวกเขาก็มองกันสักพัก โดยไม่ต้องพูด ถาวร , ฝนเย็นล้มคลุกหิมะ เบร์มันในเสื้อสีฟ้าเก่าของเขา ,เอาที่นั่งของเขาเป็นฤๅษีคนขุดแร่ในกาหงายเป็นหิน

เมื่อซูตื่นจากนอนหลับหนึ่งชั่วโมง วันรุ่งขึ้นเธอพบ johnsy กับทึบ กว้าง ดวงตาจ้องดึงเฉดสีเขียว

" ดึงขึ้น ; ฉันต้องการที่จะเห็น " เธอสั่ง กระซิบ

แซ่วฟ้องเชื่อฟัง .

แต่ดูเถิด ! หลังจากฝนตกและลมที่รุนแรงของลมอัดที่ต้องอดทนตลอดเวลาทั้งคืน ,ยังยืนหยัดต่ออิฐผนังไม้เลื้อยใบ มันคือชิ้นสุดท้ายบนเถาวัลย์ ยังเป็นสีเขียวเข้มลำต้นใกล้ของมัน มีขอบหยักของมันอ่อนกับสีเหลืองของผุพังเน่าเปื่อย มันแขวนไว้อย่างกล้าหาญจากสาขาบางยี่สิบฟุต เป็น