Jack London, "The Law of Life"LD KO

Jack London, "The Law of Life"
LD KOSKOOSH listened greedily. Though his sight had long since faded, his hearing was still acute, and the slightest sound penetrated to the glimmering intelligence which yet abode behind the withered forehead, but which no longer gazed forth upon the things of the world. Ah! that was Sit-cum-to-ha, shrilly anathematizing the dogs as she cuffed and beat them into the harnesses. Sit-cum-to-ha was his daughter's daughter, but she was too busy to waste a thought upon her broken grandfather, sitting alone there in the snow, forlorn and helpless. Camp must be broken. The long trail waited while the short day refused to linger. Life called her, and the duties of life, not death. And he was very close to death now.
The thought made the old man panicky for the moment, and he stretched forth a palsied hand which wandered tremblingly over the small heap of dry wood beside him. Reassured that it was indeed there, his hand returned to the shelter of his mangy furs, and he again fell to listening. The sulky crackling of half-frozen hides told him that the chief's moose-skin lodge had been struck, and even then was being rammed and jammed into portable compass. The chief was his son, stalwart and strong, head man of the tribesmen, and a mighty hunter. As the women toiled with the camp luggage, his voice rose, chiding them for their slowness. Old Koskoosh strained his ears. It was the last time he would hear that voice. There went Geehow's lodge! And Tusken's! Seven, eight, nine; only the shaman's could be still standing. There! They were at work upon it now. He could hear the shaman grunt as he piled it on the sled. A child whimpered, and a woman soothed it with soft, crooning gutturals. Little Koo-tee, the old man thought, a fretful child, and not overstrong. It would die soon, perhaps, and they would burn a hole through the frozen tundra and pile rocks above to keep the wolverines away. Well, what did it matter? A few years at best, and as many an empty belly as a full one. And in the end, Death waited, ever-hungry and hungriest of them all.
What was that? Oh, the men lashing the sleds and drawing tight the thongs. He listened, who would listen no more. The whip-lashes snarled and bit among the dogs. Hear them whine! How they hated the work and the trail! They were off! Sled after sled churned slowly away into the silence. They were gone. They had passed out of his life, and he faced the last bitter hour alone. No. The snow crunched beneath a moccasin; a man stood beside him; upon his head a hand rested gently. His son was good to do this thing. He remembered other old men whose sons had not waited after the tribe. But his son had. He wandered away into the past, till the young man's voice brought him back.
"Is it well with you?" he asked.
And the old man answered, "It is well."
"There be wood beside you," the younger man continued, "and the fire burns bright. The morning is gray, and the cold has broken. It will snow presently. Even now is it snowing."
“My voice is become like an old woman's.”
"Ay, even now is it snowing."
"The tribesmen hurry. Their bales are heavy, and their bellies flat with lack of feasting. The trail is long and they travel fast. go now. It is well?"
"It is well. I am as a last year's leaf, clinging lightly to the stem. The first breath that blows, and I fall. My voice is become like an old woman's. My eyes no longer show me the way of my feet, and my feet are heavy, and I am tired. It is well."
He bowed his head in content till the last noise of the complaining snow had died away, and he knew his son was beyond recall. Then his hand crept out in haste to the wood. It alone stood between him and the eternity that yawned in upon him. At last the measure of his life was a handful of fagots. One by one they would go to feed the fire, and just so, step by step, death would creep upon him. When the last stick had surrendered up its heat, the frost would begin to gather strength. First his feet would yield, then his hands; and the numbness would travel, slowly, from the extremities to the body. His head would fall forward upon his knees, and he would rest. It was easy. All men must die.
He did not complain. It was the way of life, and it was just. He had been born close to the earth, close to the earth had he lived, and the law thereof was not new to him. It was the law of all flesh. Nature was not kindly to the flesh. She had no concern for that concrete thing called the individual. Her interest lay in the species, the race. This was the deepest abstraction old Koskoosh's barbaric mind was capable of, but he grasped it firmly. He saw it exemplified in all life. The rise of the sap, the bursting greenness of the willow bud, the fall of the yellow leaf -- in this alone was told the whole history. But one task did Nature set the individual. Did he not perform it, he died. Did he perform it, it was all the same, he died. Nature did not care; there were plenty who were obedient, and it was only the obedience in this matter, not the obedient, which lived and lived always. The tribe of Koskoosh was very old. The old men he had known when a boy, had known old men before them. Therefore it was true that the tribe lived, that it stood for the obedience of all its members, way down into the forgotten past, whose very resting-places were unremembered. They did not count; they were episodes. They had passed away like clouds from a summer sky. He also was an episode, and would pass away. Nature did not care. To life she set one task, gave one law. To perpetuate was the task of life, its law was death. A maiden was a good creature to look upon, full-breasted and strong, with spring to her step and light in her eyes. But her task was yet before her. The light in her eyes brightened, her step quickened, she was now bold with the young men, now timid, and she gave them of her own unrest. And ever she grew fairer and yet fairer to look upon, till some hunter, able no longer to withhold himself, took her to his lodge to cook and toil for him and to become the mother of his children. And with the coming of her offspring her looks left her. Her limbs dragged and shuffled, her eyes dimmed and bleared, and only the little children found joy against the withered cheek of the old squaw by the fire. Her task was done. But a little while, on the first pinch of famine or the first long trail, and she would be left, even as he had been left, in the snow, with a little pile of wood. Such was the law. He placed a stick carefully upon the fire and resumed his meditations. It was the same everywhere, with all things. The mosquitoes vanished with the first frost. The little tree-squirrel crawled away to die. When age settled upon the rabbit it became slow and heavy, and could no longer outfoot its enemies. Even the big bald-face grew clumsy and blind and quarrelsome, in the end to be dragged down by a handful of yelping huskies. He remembered how he had abandoned his own father on an upper reach of the Klondike one winter, the winter before the missionary came with his talk-books and his box of medicines. Many a time had Koskoosh smacked his lips over the recollection of that box, though now his mouth refused to moisten. The "painkiller" had been especially good. But the missionary was a bother after all, for he brought no meat into the camp, and he ate heartily, and the hunters grumbled. But he chilled his lungs on the divide by the Mayo, and the dogs afterwards nosed the stones away and fought over his bones.
“through the long darkness the children wailed and died.”
Koskoosh placed another stick on the fire and harked back deeper into the past. There was the time of the Great Famine, when the old men crouched empty-bellied to the fire, and let fall from their lips dim traditions of the ancient day when the Yukon ran wide open for three winters, and then lay frozen for three summers. He had lost his mother in that famine. In the summer the salmon run had failed, and the tribe looked forward to the winter and the coming of the caribou. Then the winter came, but with it there were no caribou. Never had the like been known, not even in the lives of the old men. But the caribou did not come, and it was the seventh year, and the rabbits had not replenished, and the dogs were naught but bundles of bones. And through the long darkness the children wailed and died, and the women, and the old men; and not one in ten of the tribe lived to meet the sun when it came back in the spring. That was a famine!
But he had seen times of plenty, too, when the meat spoiled on their hands, and the dogs were fat and worthless with overeating -- times when they let the game go unkilled, and the women were fertile, and the lodges were cluttered with sprawling men-children and women-children. Then it was the men became high-stomached, and revived ancient quarrels, and crossed the divides to the south to kill the Pellys, and to the west that they might sit by the dead fires of the Tananas. He remembered, when a boy, during a time of plenty, when he saw a moose pulled down by the wolves. Zing-ha lay with him in the snow and watched --Zing-ha, who later became the craftiest of hunters, and who, in the end, fell through an air-hole on the Yukon. They found him, a month afterward, just as he had crawled halfway out and frozen stiff to the ice.
But the moose. Zing-ha and he had gone out that day to play at hunting after the manner of their fathers. On the bed of the creek they struck the fresh track of a moose, and with it the tracks of many wolves. "An old one," Zing-ha, who was quicker at reading the sign, said -- "an old one who cannot keep up with the herd. The wolves have cut him out from his brothers, and they will never leave him." And it was so. It was their way. By day and by night, never resting, snarling on his heels, snapping at his nose, they would stay by him to the end. How Zing-ha and he felt the blood-lust quicken! T

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แจ็คลอนดอน "กฎหมายของชีวิต"LD KOSKOOSH ฟังตะกละตะกลาม แม้ว่าสายตาของเขาได้นานเนื่องจากสีจางลง เขาได้ยินคือยังคงเฉียบพลัน และทะลวงเสียงเพียงน้อยนิดเพื่อ ปัญญา glimmering ที่พักยัง อยู่เบื้องหลังหน้าผากเหี่ยว แต่ที่ไม่ จ้องไปตามสิ่งที่โลก Ah ที่ได้นั่งพร้อมการฮา shrilly anathematizing สุนัขเธอ cuffed และชนะพวกเขาใน harnesses นั่งพร้อมการฮา มีลูกสาวลูกสาวของเขา แต่เธอไม่คิดว่าเมื่อปู่ของเธอแตก นั่งคนเดียวมีหิมะ forlorn และกำพร้าเสีย ค่ายต้องเสีย หางยาวรอขณะวันสั้น ๆ ปฏิเสธไป ชีวิตที่เรียกว่าเธอ และหน้าที่ของชีวิต ไม่ตาย และเขาอยู่ใกล้ความตายตอนนี้ความคิดทำให้คน panicky ในขณะนี้ และเขายืดไปมือ palsied ซึ่งได้เดินไปมาสั่นผ่านกองไม้แห้งเล็ก ๆ อยู่ข้างเขา มั่นก็มีแน่นอน โยเซฟกลับแผงหนังสัตว์ซอมซ่อของเขา และเขาตกให้ฟังอีก เสียงแตก ๆ sulky ของแช่เย็นครึ่งซ่อนบอกเขาว่า ลอดจ์มูซผิวของหัวหน้ามีการหลง และแม้แล้ว เป็นห้องสแตน และ jammed เป็นเข็มทิศแบบพกพา หัวหน้ามีลูกชาย stalwart และแข็งแรง คนใหญ่ของ tribesmen การ และนักล่าที่ยิ่งใหญ่ของเขา เป็นผู้หญิง toiled มีแคมป์ พระสุรเสียงโรส chiding พวกเขาสำหรับ slowness ของพวกเขา Koskoosh เก่าย้ำหูของเขา มันเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้ยินเสียงนั้น มีไปลอดจ์ของ Geehow และของ Tusken เจ็ด แปด เก้า เท่าหมอของอาจจะยืนยัง มี พวกที่ทำไว้ตอนนี้ เขาสามารถได้ยินหมอ grunt เป็นเขาชั้นบนเลื่อน เด็ก whimpered และผู้หญิงเหมาะจะ มีน้ำอัดลม crooning gutturals คูตี๋น้อย เฒ่าคิด เด็ก fretful และ overstrong ไม่ มันจะตายเร็ว บางที และพวกเขาจะเขียนรูผ่านทุนดราแช่ และกองหินด้านบนเพื่อให้แบดเจอร์ไป ดี อะไรไม่ได้มันสำคัญหรือไม่ สองสามปี ที่ดีที่สุด มากที่สุดว่างสลายเป็นหนึ่งเต็ม และในสุด ตาย รอ เคยหิว และ hungriest ของพวกเขาทั้งหมดอะไรนะ โอ้ คนเฆี่ยน sleds ยัง และวาด thongs แน่น เขาฟัง ที่จะฟังไม่ กัลปังหาขนตา snarled และบิตในสุนัข ได้ยินพวกเขา whine ว่าพวกเขาขี้เกียจทำงานและทาง พวกเขาออก เลื่อนหลังจากเลื่อน churned ออกช้า ๆ ในความเงียบ พวกเขาได้หายไป พวกเขาได้ผ่านจากชีวิตของเขา และเขาประสบชั่วโมงขมสุดท้ายเพียงอย่างเดียว 555 Crunched หิมะใต้ moccasin คนที่ยืนอยู่ข้างเขา เมื่อศีรษะของเขาเบา ๆ มือคัดสรร บุตรดีจะทำสิ่งนี้ เขาจำคนอื่นอายุบุตรไม่ก็รอหลังจากเผ่า แต่มีบุตร เขาได้เดินไปมาเก็บในอดีต จนเสียงของชายหนุ่มนำเขากลับไป"มันดีกับคุณ" เขาถามและคนตอบ "ได้ดี"อย่างต่อเนื่องผู้ชายอายุน้อย "มีไม้ข้างคุณ "แล้วไฟไหม้สว่าง ตอนเช้าเป็นสีเทา และเย็นเสียแล้ว มันจะหิมะปัจจุบัน แม้ตอนนี้จะหิมะตก""เสียงของฉันจะเป็นเหมือนของหญิงนั้น""Ay ป่านนี้ก็หิมะตก""รีบ tribesmen ของก้อนจะหนัก และ bellies ของพวกเขากับขาดเป็นแบน ทางยาว และเดินเร็ว ไปเดี๋ยวนี้ มันคือดี"ได้ดี ฉันเป็นของปีที่แล้วลีฟ ติดก้านเบา ลมหายใจแรกที่พัด และอยู่ เสียงของฉันจะเป็นเหมือนของหญิงชรา ตาของฉันไม่แสดงลักษณะของเท้าของฉัน และเท้าของฉันเป็นหนัก และผมเหนื่อย ได้ดี"เขาลงหัวในเนื้อหาจนถึงเสียงสุดท้ายของหิมะ complaining มีความสงบ และเขารู้ว่า ลูกชายของเขานอกเหนือจากการเรียกคืน แล้ว มือ crept ออกรีบไปไม้ คนเดียวยืนระหว่างเขาและนิรันดร์ที่ปากกว้างในพระองค์ ในที่สุด ของชีวิตของเขาได้หยิบของ fagots หนึ่งพวกเขาจะไปเลี้ยงไฟ และความตายเพียงเพื่อ ขั้น ตอน จะคืบเขา เมื่อไม้สุดท้ายมี surrendered ค่าความร้อนของ น้ำค้างแข็งที่จะเริ่มการรวบรวมความแข็งแรง ก่อน เท้าจะผลตอบแทน จากนั้นมือของเขา และอาการที่จะ เดิน ช้า กระสับกระส่ายร่างกาย ศีรษะของเขาจะตกไปข้างหน้าเมื่อหัวเข่าของเขา และเขาจะวางตัว มันเป็นเรื่องง่าย ทุกคนต้องตายเขาไม่ได้บ่น มันเป็นวิถีชีวิต และมันเป็นเพียง เขามีการเกิดใกล้โลก ใกล้โลก มีเขาอยู่ และกฎหมายดังกล่าวไม่ใหม่กับเขา มันเป็นกฎหมายของเนื้อทั้งหมด ธรรมชาติไม่ละเมียดละไมกับเนื้อ เธอมีความกังวลในสิ่งที่คอนกรีตเรียกว่าแต่ละ สนใจวางในสายพันธุ์ การแข่งขัน นี้เป็น abstraction ที่ข้าพเจ้าจิตใจป่าเถื่อน Koskoosh เก่าไม่สามารถ ได้เขา grasped นี้อย่างมั่นคง เขาเห็นมัน exemplified ในชีวิตทั้งหมด เพิ่มขึ้นของ sap, greenness bursting ของวิลโลว์บัด ฤดูใบไม้ร่วงใบไม้สีเหลือง - ในนี้คนเดียวที่บอกประวัติทั้งหมด แต่งานหนึ่งได้ธรรมชาติตั้งละกัน ไม่เขาไม่ทำมัน เขาเสียชีวิต เขาไม่ได้ทำมัน มันก็หมดเหมือนกัน เขาเสียชีวิต ไม่ได้ดูแลธรรมชาติ มีมากมายที่เชื่อฟัง และมันได้เชื่อฟังในเรื่องนี้ ไม่เชื่อฟัง ที่อยู่อาศัยอยู่เสมอ ชาว Koskoosh ถูกมาก คนเก่าที่เขารู้จักเมื่อเด็กผู้ชาย รู้จักคนเก่าก่อนที่พวกเขา ดังนั้น มันคือความจริงว่า เผ่าอาศัยอยู่ ว่า มันยืนสำหรับการเชื่อฟังของทั้งหมดสมาชิก วิธีการลงเป็นอดีตลืม resting-places ที่มีมากที่ unremembered พวกเขาได้ไม่นับ พวกตอน พวกเขาได้ผ่านไปเช่นเมฆจากฟ้าฤดูร้อน เขายังมีตอน และจะเสียชีวิต ไม่ได้ดูแลธรรมชาติ ชีวิตเธอตั้ง งานหนึ่ง ให้กฎหมายหนึ่ง ขยายเวลาเป็นงานของชีวิต กฎหมายความเป็นความตาย หญิงสาวถูกสิ่งมีชีวิตที่ดีมองตาม นกเต็ม และแข็ง แรง มีสปริงกับขั้นตอนและไฟในดวงตาของเธอของเธอ แต่งานของเธอก่อนเธอยัง ไฟในดวงตาของเธอ brightened ขั้นตอนของเธอ quickened เธอตอนนี้หนา ด้วยชายหนุ่ม เป็นพิเศษขณะนี้ และเธอให้พวกเขาของความไม่สงบของตนเอง และเคยโตธรรม และธรรมยังมองตาม จนถึงฮันเตอร์บาง สามารถไม่ยั้งตัวเอง พาเธอไปลอดจ์เขาปรุงอาหาร และบ่อสำหรับเขา และเป็น แม่ของลูก และกับการกลับมาของลูกหลานของเธอ ดูเธอเธอ เธอแขนขาลาก และสับ ดวงตาของเธอสีจาง และ bleared และเฉพาะเด็กน้อยพบความสุขกับแก้มเหี่ยวของ squaw เก่า ด้วยไฟ มีทำงานของเธอ แต่เพียงเล็กน้อยใน ขณะที่ มา หยิกของทุพภิกขภัย หรือหางยาวแรก และเธอจะเป็นซ้าย แม้เขาได้แล้วจากไป ในหิมะ กับกองไม้เล็กน้อย เช่นถูกกฎหมาย เขาวางติดเมื่อไฟอย่างระมัดระวัง และดำเนินต่อสมาธิของเขา มันเป็นเหมือนกันทุกที่ มีสิ่ง ยุงที่ศาสดา ด้วยน้ำค้างแข็งแรก ต้นไม้กระรอกน้อยตระเวนไปตาย เมื่ออายุชำระเงินเมื่อกระต่ายมันก็ช้าและหนัก และไม่ outfoot ของศัตรู แม้ใหญ่หัวล้านหน้าโตป้ำ ๆ และตาบอด และ ต่อสู้ ในสุดการลากลง โดยกำมือของ yelping huskies เขาจดจำวิธีเขาได้ละทิ้งบิดาของเขาเองในการเข้าเกม Klondike ด้านบนหนึ่งหนาว ฤดูหนาวก่อนที่มิชชันนารีมาพร้อมกับพูดคุยหนังสือและกล่องยาของเขา เวลาที่มี Koskoosh smacked ริมฝีปากของเขาผ่านเลือนของกล่องนั้น แม้ว่าขณะนี้ ปฏิเสธปากคลอ "ยาแก้ปวด" ได้ดีโดยเฉพาะอย่างยิ่ง แต่มิชชันนารีมีสิ่งที่น่ารำคาญหลังจากที่ทุก เขานำเนื้อไม่เข้าค่าย และเขากินพ่อ และนายพราน grumbled แต่เขาแช่ปอดของเขาบนแบ่งโดย Mayo และสุนัขหลังหินจากจมูกสู้มากกว่ากระดูกของเขา"ผ่านความมืดยาว เด็ก wailed และเสียชีวิต"Koskoosh วางไม้อื่นบนไฟ และ harked กลับลึกเข้าไปในอดีต มีเวลาของทุพภิกขภัย เมื่อคนเก่า crouched bellied ว่างไฟไหม้ และปล่อยให้ตกจากริมฝีปากของประเพณีมิติวันโบราณเมื่อยูคอนที่วิ่งกว้างเปิดหนาวสาม แล้ว นอนแช่แข็งสำหรับสามฤดูร้อน เขาได้สูญเสียแม่ของเขาในภาวะที่ ในฤดูร้อนแซลม่อนรันได้ล้มเหลว และเผ่ามองไปข้างหน้าหนาวที่การมาของ caribou แล้ว ฤดูหนาวมา แต่มัน มีไม่ caribou ได้เช่นเคยรู้จัก แม้แต่ในชีวิตของคนเก่าไม่ แต่ caribou ไม่ มา และก็ปี ไม่มีเติมกระต่าย และสุนัขก็ naught แต่การรวมกลุ่มของกระดูก และ ผ่านความมืดยาวเด็ก wailed และเสีย ชีวิต และผู้หญิง และ คนเก่า และไม่หนึ่งในสิบของเผ่าที่อาศัยอยู่ให้ตรงกับดวงอาทิตย์เมื่อมันมาอยู่ในฤดูใบไม้ผลิ ที่มีภาวะเป็นแต่เขาเห็นเวลาของ เกินไป เมื่อเสียเนื้อในมือของพวกเขา และสุนัขมีไขมัน และสามหาวกับ overeating - เวลาเมื่อพวกเขาให้ไปเกม unkilled และผู้หญิงอุดมสมบูรณ์ และลอดถูกระเบียบ ด้วย men-children และเด็กผู้หญิงก็ แล้วก็กลายเป็นชายสูง stomached ฟื้นฟูโบราณทะเลาะวิวาท และข้ามแบ่งใต้ไปฆ่า Pellys และตะวันตกที่พวกเขาอาจนั่ง โดยไฟไหม้ตายของ Tananas เขาจดจำ เมื่อเด็กผู้ชาย ในช่วงเวลาของเรา เมื่อเขาเห็นมูที่ดึงลง โดยหมาป่า Zing ฮา เลย์กับเขาในหิมะ และเฝ้า ดู - Zing-ฮา ที่ภายหลังกลายเป็น craftiest ของนายพราน และ ซึ่งในสุด พุ่งผ่านรูอากาศยูคอน พวกเขาพบเขา เดือน หลังจากนั้นเพียงแค่เขาได้ตระเวน halfway ออก และแช่แข็งกับน้ำแข็งแต่มู Zing ฮา และเขาก็หายไปออกวันที่ล่าหลังลักษณะของบรรพบุรุษของพวกเขา บนเตียงนั้น จะหลงติดตามสดตัวมูซ และกับเพลงของหมาป่าหลาย กล่าวว่า "คนเก่า Zing-ฮา ที่ได้อย่างรวดเร็วในการอ่านเครื่องหมาย - "คนเก่าที่ไม่สามารถให้ทันกับฝูง หมาป่าได้ตัดเขาออกจากพี่ชายของเขา และพวกเขาจะไม่ปล่อยให้เขา" และมันเป็นเช่นนั้น พวกเขาได้ โดยวัน และ คืน พักผ่อน ไม่เคย snarling บนส้นเท้าของเขา จัดระยะที่จมูกของเขา พวกเขาจะอยู่ตามเขาตาม วิธี Zing ฮา และเขารู้สึกเลือดลัสท์ quicken T

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แจ็คลอนดอน "กฏหมายของชีวิต"
LD KOSKOOSH ฟังอย่างตะกละตะกลาม แม้ว่าสายตาของเขามีความยาวตั้งแต่จางหายไปการได้ยินของเขาก็ยังคงเฉียบพลันและเสียงน้อยที่สุดที่จะทะลุปัญญาวามที่ยังพำนักอยู่เบื้องหลังหน้าผากเหี่ยว แต่ที่มองไม่มาเหนือสิ่งในโลกนี้ Ah! นั่นคือนั่ง ลบ.ม. ต่อฮ่ากรี๊ดกร๊าด anathematizing สุนัขขณะที่เธอถูกใส่กุญแจมือและเอาชนะพวกเขาเป็นสายรัด นั่ง ลบ.ม. ต่อฮ่าเป็นลูกสาวของลูกสาวของเขา แต่เธอก็ยุ่งเกินไปที่จะเสียความคิดเมื่อคุณปู่เสียเธอนั่งอยู่คนเดียวมีในหิมะสิ้นหวังและทำอะไรไม่ถูก ค่ายจะต้องถูกทำลาย เส้นทางยาวในขณะที่รอวันสั้นปฏิเสธที่จะอู้ เรียกว่าชีวิตของเธอและหน้าที่ของชีวิตที่ไม่ตาย และเขาก็เป็นอย่างใกล้ชิดกับความตายในขณะนี้.
คิดทำคนเก่าหวาดกลัวในขณะนั้นและเขาเหยียดมือง่อยซึ่งเดินงักๆมากกว่ากองเล็ก ๆ ของไม้แห้งข้างเขา มั่นใจว่ามันเป็นจริงมีมือของเขากลับไปยังที่พักพิงของสัตว์เลวทรามของเขาและเขาอีกครั้งลดลงไปฟัง เสียงแตกบึ้งตึงของหนังครึ่งแช่แข็งบอกเขาว่ายื่นมูผิวของหัวหน้าที่ได้รับการตีและได้แล้วถูกกระแทกและที่ติดเข้าไปในเข็มทิศแบบพกพา หัวหน้าเป็นบุตรชายของเขาแข็งแกร่งและแข็งแรงคนหัวของชนเผ่าและเป็นนักล่าที่ยิ่งใหญ่ ในฐานะที่เป็นผู้หญิง toiled กับกระเป๋าเดินทางของค่ายเสียงของเขาเพิ่มขึ้น chiding พวกเขาสำหรับความช้าของพวกเขา เก่า Koskoosh เครียดหูของเขา มันเป็นช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาจะได้ยินเสียงว่า มียื่น Geehow เดิน! และ Tusken ของ! เจ็ดแปดเก้า; เพียง แต่หมออาจจะยังคงยืนอยู่ ที่นั่น! พวกเขาที่ทำงานอยู่กับมันในขณะนี้ เขาอาจจะได้ยินเสียงฮึดฮัดหมอผีในขณะที่เขาซ้อนไว้บนเลื่อน เด็ก whimpered และผู้หญิงกายด้วยนุ่มเห่กล่อม gutturals ลิตเติ้ลคูทีชายชราคิดว่าเด็กไม่สบายใจและไม่ overstrong มันจะตายในไม่ช้าบางทีและพวกเขาก็เผาหลุมผ่านทุนดราแช่แข็งและหินกองข้างต้นเพื่อให้วูฟไรน์ออกไป ดีสิ่งที่มันไม่สำคัญ? ไม่กี่ปีที่ดีที่สุดและเป็นหลายท้องว่างเป็นเต็มรูปแบบหนึ่ง และในที่สุดความตายรอเคยหิวและ hungriest ของพวกเขาทั้งหมด.
อะไรคือสิ่งที่? โอ้ผู้ชายเฆี่ยนทั้งสองต่อและการวาดภาพแน่นหนัง เขาฟังที่จะฟังไม่ขึ้น แส้ขนตา-คำรามและบิตในหมู่สุนัข พวกเขาได้ยินเสียงสะอื้น! วิธีที่พวกเขาเกลียดการทำงานและเส้นทางที่! พวกเขาออก! หลังจากที่เลื่อนเลื่อนปั่นช้าไปในความเงียบ พวกเขาก็หายไป พวกเขาได้ผ่านออกไปจากชีวิตของเขาและเขาต้องเผชิญกับความขมชั่วโมงสุดท้ายเพียงอย่างเดียว ฉบับที่หิมะ crunched ใต้แตะ; ชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างเขา บนศีรษะของเขามือวางเบา ๆ ลูกชายของเขาเป็นสิ่งที่ดีที่จะทำสิ่งนี้ เขาจำได้ว่าชายชราที่มีลูกหลานคนอื่น ๆ ไม่ได้รอคอยหลังจากที่ชนเผ่า แต่ลูกชายของเขามี เขาเดินไปในอดีตที่ผ่านมาจนถึงเสียงชายหนุ่มคนหนึ่งที่พาเขากลับ.
"มันเป็นอย่างดีกับคุณ?" เขาถาม.
และชายชราตอบว่า "มันเป็นอย่างดี."
"มีเป็นไม้ที่อยู่ข้างคุณ" ชายหนุ่มยังคง "และไฟไหม้ที่สดใส. ในเช้าวันนี้เป็นสีเทาและความหนาวเย็นได้หัก. มันจะมีหิมะตกในปัจจุบัน . แม้ตอนนี้มันเป็นหิมะตก.
"" เสียงของฉันจะกลายเป็นเหมือนหญิงชราของ.
"" เฮลโล, แม้ตอนนี้มันเป็นหิมะตก.
"" การรีบร้อนเผ่า. ก้อนของพวกเขาจะหนักและท้องของมันแบนกับการขาดการเลี้ยง. เส้นทาง เป็นเวลานานและพวกเขาเดินทางได้อย่างรวดเร็ว. ไปตอนนี้. มันเป็นอย่างดี? "" มันเป็นอย่างดี. ผมเป็นใบปีที่ผ่านมายึดมั่นเบา ๆ เพื่อลำต้น. ลมหายใจแรกที่พัดและฉันตก. เสียงของเรากลายเป็นเหมือน หญิงชรา. ตาของฉันไม่ได้แสดงให้ฉันดูวิธีการเท้าของฉันและเท้าของฉันจะหนักและผมเหนื่อย. มันเป็นอย่างดี. "เขาก็ก้มศีรษะลงในเนื้อหาจนเสียงสุดท้ายของหิมะบ่นเสียชีวิตไปและเขารู้ว่าลูกชายของเขาเกินกว่าการเรียกคืน จากนั้นมือของเขาพุ่งออกรีบไปไม้ มันคนเดียวที่ยืนอยู่ระหว่างเขาและนิรันดร์ที่หาวในเมื่อเขา ที่ล่าสุดวัดของชีวิตของเขาเป็นกำมือของฟืน หนึ่งโดยหนึ่งพวกเขาจะไปกินไฟเพียงเพื่อให้ขั้นตอนโดยขั้นตอนที่จะตายคืบแก่เขา เมื่อติดที่ผ่านมายอมจำนนความร้อนของน้ำค้างแข็งจะเริ่มที่จะรวบรวมความแข็งแรง ครั้งแรกที่เท้าของเขาจะให้ผลผลิตแล้วมือของเขา; และอาการชาจะเดินทางช้าจากแขนขาให้กับร่างกาย ศีรษะของเขาจะตกไปข้างหน้าบนเข่าของเขาและเขาจะได้พักผ่อน มันง่าย. มนุษย์ทุกคนต้องตาย. เขาไม่ได้บ่น มันเป็นวิถีชีวิตและมันก็เป็นเพียงแค่ เขาได้รับการเกิดใกล้กับแผ่นดินใกล้กับแผ่นดินมีเขาอาศัยอยู่และกฎหมายดังกล่าวไม่ได้เป็นของใหม่กับเขา มันเป็นกฎหมายของเนื้อหนังทั้งหมด ธรรมชาติไม่ได้กรุณาเนื้อหนัง เธอมีความกังวลสำหรับไม่มีสิ่งที่เรียกว่าคอนกรีตบุคคล ความสนใจของเธอนอนอยู่ในสายพันธุ์, การแข่งขัน นี่เป็นสิ่งที่เป็นนามธรรมที่ลึกที่สุดเก่าใจป่าเถื่อนของ Koskoosh ความสามารถในการ แต่เขาจับให้แน่น เขาเห็นว่ามันสุดขั้วในชีวิตของทุกคน การเพิ่มขึ้นของนมที่อ่อนหัดระเบิดของตาวิลโลว์, ฤดูใบไม้ร่วงของใบสีเหลือง - ในนี้เพียงอย่างเดียวก็บอกว่าประวัติศาสตร์ทั้งหมด แต่หนึ่งในงานที่ได้กำหนดลักษณะของแต่ละบุคคล เขาก็ไม่ได้ดำเนินการนั้นเขาจะเสียชีวิต เขาไม่ดำเนินการก็คือทุกเดียวกันเขาเสียชีวิต ธรรมชาติไม่ได้ดูแล; มีมากมายที่เป็นเชื่อฟังและมันเป็นเพียงการเชื่อฟังคำสั่งในเรื่องนี้ที่ไม่เชื่อฟังซึ่งอาศัยอยู่และอาศัยอยู่เสมอ เผ่า Koskoosh ชรามาก คนเก่าที่เขาเคยรู้จักเมื่อเด็กได้รู้จักชายชราก่อนหน้าพวกเขา ดังนั้นมันเป็นความจริงที่ว่าชนเผ่าที่อาศัยอยู่ที่จะยืนอยู่ในโอวาทของสมาชิกทุกคนของตนลงไปในอดีตลืมที่มีมากที่พักผ่อนสถานที่-ได้พ้นหูพ้นตา พวกเขาไม่ได้นับ; พวกเขาตอน พวกเขาได้ผ่านไปเหมือนเมฆมาจากฟากฟ้าในช่วงฤดูร้อน นอกจากนี้เขายังเป็นตอนและจะผ่านไป ธรรมชาติไม่ได้ดูแล ในการดำรงชีวิตที่เธอตั้งงานหนึ่งให้หนึ่งในกฎหมาย จะขยายเวลาเป็นงานของชีวิตที่กฎหมายคือความตาย หญิงสาวเป็นสิ่งมีชีวิตที่ดีที่จะมองไปที่เต็มรูปแบบกระดุมและแข็งแรงกับฤดูใบไม้ผลิในขั้นตอนของเธอและไฟในดวงตาของเธอ แต่งานของเธอก่อนที่เธอจะยัง ไฟในดวงตาของเธอสดใสขั้นตอนเร่งเธอเธอเป็นตัวหนาในขณะนี้กับชายหนุ่มขี้อายตอนนี้และเธอก็ทำให้พวกเขามีความไม่สงบของเธอเอง และไม่เคยเธอเติบโตเป็นธรรมและยังเป็นธรรมที่จะมองไปจนถึงนักล่าบางไม่สามารถที่จะระงับตัวเองพาเธอไปที่พำนักของเขาที่จะปรุงอาหารและงานหนักสำหรับเขาและที่จะเป็นแม่ของลูกของเขา และด้วยการมาถึงของลูกหลานของเธอเธอดูซ้ายของเธอ แขนขาของเธอลากและสับดวงตาของเธอจางและ bleared และมีเพียงเด็กเล็ก ๆ พบความสุขกับแก้มลีบของ Squaw เก่าด้วยไฟ งานของเธอได้ทำ แต่ในขณะที่เล็ก ๆ น้อย ๆ ในหยิกแรกของความอดอยากหรือเส้นทางยาวครั้งแรกและเธอก็จะถูกทิ้งแม้ในขณะที่เขาถูกทิ้งไว้ในหิมะที่มีกองเล็ก ๆ น้อย ๆ จากไม้ ดังกล่าวเป็นกฎหมาย เขาวางไม้อย่างรอบคอบเมื่อเกิดไฟไหม้และกลับสมาธิของเขา มันเป็นเหมือนกันทุกที่ที่มีทุกสิ่ง ยุงหายไปกับน้ำค้างแข็งเป็นครั้งแรก เล็ก ๆ น้อย ๆ ต้นไม้กระรอกคลานออกมาให้ตาย เมื่ออายุตัดสินเมื่อกระต่ายมันก็กลายเป็นช้าและหนักและอาจจะไม่ outfoot ศัตรูของมัน แม้ใหญ่หัวล้านหน้าเติบโตเงอะงะและตาบอดและทะเลาะวิวาทในท้ายที่สุดที่จะถูกลากลงมาจากกำมือของการร้องเอ๋ง Huskies เขาจำได้ว่าเขาเคยทอดทิ้งพ่อของเขาเองในการเข้าถึงบนของ Klondike หนึ่งในฤดูหนาว, ฤดูหนาวก่อนที่มิชชันนารีมาพร้อมกับหนังสือพูดคุยและกล่องยาของเขาของเขา หลายครั้งมี Koskoosh ตีริมฝีปากของเขามากกว่าความทรงจำของกล่องว่าแม้ว่าขณะนี้ปากของเขาปฏิเสธที่จะหล่อเลี้ยง ว่า "ยาแก้ปวด" ได้รับที่ดีโดยเฉพาะ แต่มิชชันนารีเป็นรำคาญหลังจากทั้งหมดสำหรับเขานำเนื้อไม่เข้าไปในค่ายและเขากินอย่างเต็มที่และนักล่าบ่น แต่เขาแช่เย็นปอดของเขาเกี่ยวกับการแบ่งโดย Mayo และสุนัขจมูกหลังจากนั้นหินออกไปและต่อสู้กับกระดูกของเขา. "ผ่านความมืดนานเด็กคร่ำครวญและเสียชีวิต." Koskoosh วางติดอีกไฟและ harked กลับลึกเข้าไป ที่ผ่านมา. มีช่วงเวลาของความอดอยากเป็นเมื่อชายชราหมอบเปล่าขลาดที่ไฟไหม้และให้ตกจากริมฝีปากของพวกเขาประเพณีสลัวของวันที่โบราณเมื่อยูคอนวิ่งเปิดกว้างสำหรับสามฤดูหนาวแล้ววางแช่แข็งสำหรับสามฤดูร้อน . เขาได้สูญเสียแม่ของเขาในเวลากันดารอาหารที่ ในช่วงฤดูร้อนระยะแซลมอนล้มเหลวและชนเผ่าที่จะมองไปข้างหน้าในช่วงฤดูหนาวและการมาถึงของกวางคาริบู จากนั้นในช่วงฤดูหนาวมา แต่กับมันมีกวางคาริบูไม่มี ไม่เคยมีเช่นเป็นที่รู้จักกันไม่ได้ในชีวิตของชายชราที่ แต่กวางคาริบูไม่ได้มาและมันก็เป็นปีที่เจ็ดและกระต่ายที่ไม่ได้เติมเต็มและสุนัขก็มิใช่การรวมกลุ่มของกระดูก และผ่านความมืดนานเด็กคร่ำครวญและเสียชีวิตและผู้หญิงและคนแก่ และไม่ได้หนึ่งในสิบของชนเผ่าที่อาศัยอยู่เพื่อให้ตรงกับดวงอาทิตย์เมื่อมันกลับมาในฤดูใบไม้ผลิ นั่นคือความอดอยาก! แต่ที่เขาได้เห็นช่วงเวลาของความอุดมสมบูรณ์มากเกินไปเมื่อเนื้อนิสัยเสียอยู่ในมือของพวกเขาและสุนัขมีไขมันและไร้ค่ากับการกินมากเกินไป - เวลาที่พวกเขาปล่อยให้เกมไป unkilled และผู้หญิงมีความอุดมสมบูรณ์และ บ้านพักถูกแผ่กิ่งก้านสาขารกกับเด็กผู้ชายและผู้หญิงเด็ก แล้วมันก็กลายเป็นผู้ชายสูง stomached และฟื้นขึ้นมาทะเลาะโบราณและข้ามแบ่งไปทางทิศใต้จะฆ่า Pellys และไปทางทิศตะวันตกที่พวกเขาอาจจะนั่งโดยไฟไหม้ตาย Tananas เขาจำได้ว่าเมื่อเด็กในช่วงเวลาแห่งความอุดมสมบูรณ์เมื่อเขาเห็นกวางดึงลงมาจากหมาป่า Zing ฮาไปนอนกับเขาในหิมะและดู --Zing ฮ่าซึ่งต่อมากลายเป็น craftiest ของนักล่าและผู้ที่ในท้ายที่สุดลดลงผ่านอากาศหลุมบนยูคอน พวกเขาพบว่าเขาเป็นเดือนหลังจากนั้นเช่นเดียวกับที่เขาได้คลานออกครึ่งหนึ่งและแข็งแช่แข็งไปศ. แต่สวย Zing ฮ่าและเขาออกไปในวันนั้นไปเล่นที่ล่าสัตว์ตามอย่างบรรพบุรุษของพวกเขา บนเตียงของลำห้วยที่พวกเขาหลงติดตามสดสวยและมีมันแทร็คของหมาป่าหลาย "เป็นคนเก่า" Zing ฮ่าซึ่งเป็นที่รวดเร็วในการอ่านป้ายกล่าวว่า - "คนเก่าที่ไม่สามารถให้ทันกับฝูงหมาป่าได้ตัดเขาออกจากพี่ชายของเขาและพวกเขาจะไม่ปล่อยให้เขา. " และมันก็เป็นเช่นนั้น มันเป็นทางของพวกเขา ตามวันและเวลากลางคืนไม่เคยพักผ่อนคำรามบนส้นเท้าของเขาหักที่จมูกของเขาพวกเขาจะอยู่โดยเขาไปยังจุดสิ้นสุด วิธี Zing ฮ่าและเขารู้สึกว่าเร่งเลือดหื่น! T

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แจ็คลอนดอน " กฎแห่งชีวิต "
LD koskoosh ฟังตะกละ . แต่สายตาของเขามีความยาวตั้งแต่จาง การได้ยินของเขายังคงรุนแรง และเสียงกระซิบแทรกซึมเพื่อวามฉลาดที่ยังพักอยู่หลังเหี่ยว หน้าผาก แต่ที่ไม่ได้มองออกไปตามสิ่งต่างๆของโลก อ่า ! ที่เคยนั่ง ลบ . ม. เพื่อฮากรี๊ดกร๊าด anathematizing สุนัขเป็นเธอใส่กุญแจมือและชนะพวกเขาใน harnesses นั่ง cum ฮาเป็นลูกสาว ลูกสาวของเขา แต่เธอยุ่งเกินกว่าที่จะเสีย คิดว่าเมื่อปู่ของเธอแตก นั่งคนเดียวอยู่ในหิมะ , สิ้นหวังและหมดหนทาง ค่ายจะต้องแตก เส้นทางยาวรอในขณะที่วันสั้นปฏิเสธหรอกนะ ชีวิตที่เรียกเธอ และ หน้าที่ ของ ชีวิต ไม่ ตายและเขาก็ใกล้จะตายตอนนี้ คิดว่าทำ
ตาแก่มึนงงชั่วขณะ เขาขึงเป็นอัมพาต มือซึ่งเดินสั่นกว่ากองเล็ก ๆของไม้แห้ง อยู่ข้างๆ มั่นใจว่ามันแท้นั้น มือของเขากลับไปยังที่พักอาศัยของขนสัตว์ซอมซ่อของเขา และเขาอีกครั้งลดลงที่จะฟังมีกากหมูครึ่งแช่แข็งแสนงอนซ่อนบอกเขาว่าหัวหน้าเป็นมูสผิวลอดจ์ได้หลงและแม้กระทั่งจากนั้นถูกกระแทก และติดขัดเป็นเข็มทิศแบบพกพา หัวหน้าคือลูกชายของเขา ล่ำสันแข็งแรง หัวหน้าของเผ่า และนักล่าผู้ยิ่งใหญ่ เป็นผู้หญิงที่ตรากตรำกับค่ายที่เก็บเสียงของเขา โรส chiding พวกเขาสำหรับความช้าของพวกเขา เก่า koskoosh ตึงหูของเขามันเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้ยินเสียงนั้น มันก็ geehow คือ ลอดจ์ และ tusken ! เจ็ด แปด เก้า แต่หมอก็ไม่สามารถยืนอยู่ มี พวกเขากำลังทำงานกับมันแล้ว เขาได้ยินเสียงหมอทหารเขาซ้อนบนเลื่อน เด็กครางหงิงๆ และผู้หญิงเบาใจ มันนุ่ม crooning gutturals . ตี๋น้อยคู ความคิดชายชรา เด็กหงุดหงิดและไม่ overstrong .มันจะตายเร็ว บางที เขาจะเผาหลุมผ่านแช่แข็งและกองหินข้างต้นเพื่อให้วูล์ฟเวอรีนออกไป แล้วมันสำคัญยังไง ? ไม่กี่ปี ที่ดีที่สุด และมาก ว่างเปล่า ท้องเป็นแบบเต็ม และในที่สุด ความตายรอเคยหิวและ hungriest ของพวกเขาทั้งหมด .
นั่นมันอะไร ? โอ้ ผู้ชายเฆี่ยนการเลื่อนและแบบแน่นสายหนัง . ได้ฟังใครที่ฟังไม่ขึ้น แส้ที่ snarled และบิตของสุนัข ได้ยินมันบ่น ! วิธีที่พวกเขาเกลียดงานและเส้นทาง ! พวกเขาออก ! เลื่อนหลังเลื่อนปั่นช้าๆไปในความเงียบ พวกเขาไปแล้ว พวกเขาได้ผ่านออกไปจากชีวิตของเขา และเขาประสบชั่วโมงขมเมื่ออยู่คนเดียว ไม่ หิมะ crunched ภายใต้รองเท้าหนังส้นเตี้ย ; ผู้ชายที่ยืนข้างๆเขา บนหัว มือก็เบา ๆลูกชายที่ดีที่จะทำสิ่งนี้ เขาจำได้ ชายชราอื่นๆ ซึ่งบุตรชายไม่ได้รอหลังชนเผ่า แต่ลูกชายของเขาได้ เขาเดินกลับไปสู่อดีต จนกระทั่งเสียงของชายหนุ่มก็พาเขากลับมา .
" มันเป็นอย่างดีกับคุณ ? " เขาถาม
และชายชราตอบว่า " มันจะดี "
" มีไม้ข้างๆ คุณ " เด็กหนุ่มกล่าว " และไฟไหม้สดใส ตอนเช้าเป็นสีเทาและเย็นเสียแล้ว หิมะตกเลย ตอนนี้หิมะตก . "
" เสียงของฉันก็เหมือนคนแก่น่ะ "
" เฮ้อ ตอนนี้หิมะตก . "
" ชนเผ่า เร็วเข้า ก้อนของพวกเขาจะหนักและท้องแบนกับขาดเลี้ยงกัน เส้นทางยาวและพวกเขาเดินทางอย่างรวดเร็ว ไปเดี๋ยวนี้ มันจะดีเหรอ ? "
" เป็นอย่างดี ผมเป็นปีสุดท้ายของใบ หวงเบาๆเพื่อให้ต้นลมหายใจแรกที่พัด และผมร่วง เสียงของฉันเป็นเหมือนหญิงชรา . . . ตาของฉันไม่แสดงทางเท้า และเท้าหนัก และ เหนื่อย มันเป็นอย่างดี "
กราบหัวของเขาในเนื้อหา จนสุดท้ายเสียงบ่นหิมะได้ตายจากไป และเขารู้ว่าลูกชายของเขานอกเหนือจากการเรียกคืน แล้วมือของเขาพุ่งออกอุตลุดกับไม้มันยืนอยู่คนเดียว ระหว่างเขาและนิรันดร์ที่หาวอยู่บนเขา สุดท้ายวัดค่าของชีวิตของเขาถูกหยิบ fagots . หนึ่งโดยหนึ่ง พวกเขาจะไป กินไฟ และดังนั้น ขั้นตอน ความตายคืบคลานอยู่บนเขา เมื่อไม้สุดท้ายได้นอบน้อมขึ้นความร้อนของมัน , ฟรอสต์จะเริ่มรวบรวมพลัง ก่อนเท้าจะให้ผลผลิตแล้วมือของเขา และอาการชาจะเดินทางช้าจากแขนขา เพื่อให้ร่างกาย ศีรษะของเขาจะล้มไปข้างหน้า บนเข่าของเขา และเขาจะได้พักผ่อน มันก็ง่าย มนุษย์ทุกคนต้องตาย
เขาก็ไม่บ่น มันเป็นวิธีของชีวิต มันเป็นเพียง เขาเกิดใกล้เคียงกับโลก , ใกล้โลก มีเขาอยู่ และกฎหมายก็ไม่ได้ใหม่ให้กับเขา มันเป็นกฎหมายของทุกเนื้อ ธรรมชาติไม่ได้กรุณาไปในเนื้อ