The regular oboe first appeared in

The regular oboe first appeared in the mid-17th century, when it was called hautbois. This name was also used for its predecessor, the shawm, from which the basic form of the hautbois was derived. Major differences between the two instruments include the division of the hautbois into three sections, or joints (which allowed for more precise manufacture), and the elimination of the pirouette, the wooden ledge below the reed which allowed players to rest their lips.

The exact date and place of origin of the hautbois are obscure, as are the individuals who were responsible. Circumstantial evidence, such as the statement by the flautist composer Michel de la Barre in his Memoire, points to members of the Philidor (Filidor) and Hotteterre families. The instrument may in fact have had multiple inventors.[7] The hautbois quickly spread throughout Europe, including Great Britain, where it was called "hautboy", "hoboy", "hautboit", "howboye", and similar variants of the French name. It was the main melody instrument in early military bands, until it was succeeded by the clarinet.

The standard baroque oboe was generally made of boxwood and had three keys: a "great" key and two side keys (The side key was often doubled to facilitate use of either the right or left hand on the bottom holes). In order to produce higher pitches, the player had to "overblow", or increase the air stream to reach the next harmonic. Notable oboe-makers of the period are the Germans Jacob Denner and J.H. Eichentopf, and the English Thomas Stanesby (died 1734) and his son Thomas Jr (died 1754). The range for the baroque oboe comfortably extends from C4 to D6. With the resurgence of interest in early music in the mid 20th century, a few makers began producing copies to specifications taken from surviving historical instruments.


Classical oboe, copy by Sand Dalton of an original by Johann Friedrich Floth, c. 1805
Classical
The classical period brought a regular oboe whose bore was gradually narrowed, and the instrument became outfitted with several keys, among them were those for the notes D♯, F, and G♯. A key similar to the modern octave key was also added called the "slur key", though it was at first used more like the "flick" keys on the modern German bassoon. Only later did French instrument makers redesign the octave key to be used in the manner of the modern key (i.e. held open for the upper register, closed for the lower). The narrower bore allowed the higher notes to be more easily played, and composers began to more often utilize the oboe's upper register in their works. Because of this, the oboe's tessitura in the Classical era was somewhat broader than that found in baroque works. The range for the Classical oboe extends from C4 to F6 (using the scientific pitch notation system), though some German and Austrian oboes were capable of playing one half-step lower. Classical-era composers who wrote concertos for oboe include Mozart (both the solo concerto in C major K. 314/285d and the lost original of Sinfonia Concertante in E-flat major K. 297b, as well as a fragment of F major concerto K. 417f), Haydn, (both the Sinfonia Concertante in B-flat Hob. I:105 and the spurious concerto in C major Hob. VIIg:C1), Beethoven (the F major concerto, Hess 12, of which only sketches survive, though the second movement was reconstructed in the late twentieth century), and numerous other composers including Johann Christian Bach, Johann Christian Fischer, Jan Antonín Koželuh, and Ludwig August Lebrun. Many solos exist for the regular oboe in chamber, symphonic, and operatic compositions from the Classical era.

Viennese or Wiener oboe
Main article: Wiener oboe
The Wiener oboe is a type of modern oboe that retains the essential bore and tonal characteristics of the historical oboe. The Akademiemodel Wiener Oboe, first developed in the late 19th century by Josef Hajek from earlier instruments by C. T. Golde of Dresden (1803–73), is now made by several makers such as André Constantinides, Karl Rado, Guntram Wolf, Christian Rauch and Yamaha. It has a wider internal bore, a shorter and broader reed and the fingering-system is very different than the Conservatoire oboe.[citation needed] In "The Oboe", Geoffrey Burgess and Bruce Haynes write "The differences are most clearly marked in the middle register, which is reedier and more pungent, and the upper register, which is richer in harmonics on the Viennese oboe. Guntram Wolf describes them: "From the concept of the bore, the Viennese oboe is the last representative of the historical oboes, adapted for the louder, larger orchestra, and fitted with an extensive mechanism. Its great advantage is the ease of speaking, even in the lowest register. It can be played very expressively and blends well with other instruments. The Viennese oboe is, along with the Vienna horn, perhaps the most distinctive member of the Wiener Philharmoniker instrumentarium.

Conservatoire oboe[edit]
This oboe was developed further in the 19th century by the Triebert family of Paris. Using the Boehm flute as a source of ideas for key work, Guillaume Triebert and his sons, Charles and Frederic, devised a series of increasingly complex yet functional key systems. A variant form using large tone holes, the Boehm system oboe, was never in common use, though it was used in some military bands in Europe into the 20th century. F. Lorée of Paris made further developments to the modern instrument. Minor improvements to the bore and key work have continued through the 20th century, but there has been no fundamental change to the general characteristics of the instrument for several decades.[12]

The modern standard oboe is most commonly made from grenadilla, also known as African Blackwood, though some manufacturers also make oboes out of other members of the genus Dalbergia, which includes cocobolo, rosewood, and violetwood. Ebony (genus Diospyros) has also been used. Student model oboes are often made from plastic resin, to avoid instrument cracking to which wood instruments are prone, but also to make the instrument more economical. The oboe has an extremely narrow conical bore. It is played with a double reed consisting of two thin blades of cane tied together on a small-diameter metal tube (staple) which is inserted into the reed socket at the top of the instrument. The commonly accepted range for the oboe extends from B♭3 to about G6, over two and a half octaves, though its common tessitura lies from C4 to E♭6. Some student oboes only extend down to B3 (the key for B♭ is not present). However this variant is becoming less common.

A modern oboe with the "full conservatoire" ("conservatory" in the USA) or Gillet key system has 45 pieces of keywork, with the possible additions of a third octave key and alternate (left little finger) F- or C-key. The keys are usually made of nickel silver, and are silver- or occasionally gold-plated. Besides the full conservatoire system, oboes are also made using the British thumbplate system. Most have "semi-automatic" octave keys, in which the second octave action closes the first, and some have a fully automatic octave key system, as used on saxophones. Some full conservatory oboes have finger holes covered with rings rather than plates ("open-holed"), and most of the professional models have at least the right hand third key open-holed. Professional oboes used in the UK and Iceland frequently feature conservatoire system combined with a thumb plate. Releasing the thumb plate has the same effect as pressing down the right hand index finger key. This produces alternate options which eliminate the necessity for most of the common cross-intervals (intervals where two or more keys need to be released and pressed down simultaneously), but cross intervals are much more difficult to execute in such a way that the sound remains clear and continuous throughout the frequency change (a quality also called legato and often called-for in the oboe repertoire).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โอโบปกติปรากฏตัวครั้งแรกในศตวรรษที่ 17 กลาง เมื่อมันถูกเรียกว่า hautbois นอกจากนี้ยังได้ใช้ชื่อนี้สำหรับรุ่นก่อน shawm แบบฟอร์มพื้นฐานของ hautbois ถูกสืบทอดมา ความแตกต่างที่สำคัญระหว่างเครื่องมือสองรวมกอง hautbois สามส่วน หรือรอยต่อ (ซึ่งได้รับอนุญาตสำหรับการผลิตที่ชัดเจนมากขึ้น), และการกำจัดของ pirouette หิ้งไม้ใต้ลิ้นซึ่งอนุญาตให้ผู้เล่นพักผ่อนริมฝีปากของพวกเขาวันแน่นอนและสถานที่กำเนิดของ hautbois จะปิดบัง เป็นบุคคลที่รับผิดชอบ ชี้พยาน เช่นงบโดยผู้ประพันธ์ flautist Michel de la Barre ในเขา Memoire สมาชิกของ Philidor (Filidor) และครอบครัว Hotteterre เครื่องมืออาจในความเป็นจริงมีหลายนักประดิษฐ์[7] hautbois กระจายไปทั่วยุโรป รวมถึงสหราชอาณาจักร ซึ่งถูกเรียกว่า "hautboy", "hoboy", "hautboit", "howboye" และตัวแปรคล้ายชื่อฝรั่งเศสอย่างรวดเร็ว มันเป็นรูปเครื่องดนตรีเมโลดี้หลักในวงทหารต้น จนได้ประสบความสำเร็จ โดยคลาริเน็ตโอโบยุคบาโรกมาตรฐานโดยทั่วไปทำของ boxwood และมีสามปุ่ม: ปุ่ม "ดี" และสองข้างคีย์ (คีย์ไซด์ถูกมักจะสองเท่าเพื่อใช้ด้านขวาหรือซ้ายมือบนหลุมด้านล่าง) เพื่อผลิตสายสูง เล่นได้ "overblow" หรือเพิ่มกระแสอากาศถึง harmonic ถัดไป โอโบผู้โดดเด่นของรอบระยะเวลาเป็น Denner ยาโคบชาวเยอรมัน และ J.H. Eichentopf และ Stanesby อังกฤษ Thomas (ตาย 1734) และบุตรเจ Thomas (ตาย 1754) ช่วงสำหรับโอโบยุคบาโรกสามารถขยายจาก C4 ถึง D6 ด้วยการรีเซอร์เจนซ์น่าสนใจในช่วงต้นเพลงในกลางศตวรรษที่ 20 กี่ผู้เริ่มผลิตสำเนาที่ข้อมูลจำเพาะจากรอดเครื่องมือทางประวัติศาสตร์โอโบคลาสสิก สำเนา โดยดาลตันทรายของต้นฉบับโดยโยฮันน์ฟรีดริช Floth, c. 1805คลาสสิกยุคคลาสสิกนำโอโบปกติที่ค่อย ๆ ถูกจำกัดกระบอกสูบ และเครื่องมือกลายเป็นกว้างใหญ่ มีหลายคีย์ ในหมู่พวกเขามีที่สำหรับบันทึกย่อ D♯, F และ G♯ คีย์ที่เหมือนกับคีย์อ็อกเทฟทันสมัยถูกเพิ่มเรียกว่าการ "slur "รหัส ว่ามันเป็นครั้งแรกที่ใช้มากขึ้นเช่นแป้น "ตวัด" บนบาสซูนเยอรมันสมัยใหม่ เฉพาะในภายหลังได้เครื่องฝรั่งเศสผู้ออกแบบคีย์อ็อกเทฟที่จะใช้ในลักษณะของคีย์ทันสมัย (เช่นจัดเปิดลงทะเบียนด้านบน ด้านล่างปิด) กระบอกสูบให้แคบลงได้บันทึกสูงจะสามารถเล่นได้ง่ายขึ้น และคีตกวีเริ่มใช้ทะเบียนด้านบนของโอโบในการปฏิบัติงานมากขึ้น ด้วยเหตุนี้ tessitura ของโอโบในยุคคลาสสิกได้กว้างค่อนข้างมากกว่าที่พบในงานยุคบาโรก ช่วงสำหรับโอโบคลาสสิกขยาย C4 F6 (ใช้ระบบสัญกรณ์ทางวิทยาศาสตร์สนาม), ถึงขลุ่ยบางเยอรมันและออสเตรียสามารถเล่นครึ่งขั้นต่ำกว่า คีตกวียุคคลาสสิคคอลที่เขียนว่า concertos สำหรับโอโบรวมโรงแรมโมสาร์ท (ทั้งคอนแชร์โตเดี่ยวในคุณหลัก C 314 / 285d และต้นฉบับสูญหายของ Sinfonia Concertante ใน E-แบนใหญ่คุณ 297b รวมทั้งส่วนของคอนแชร์โต F หลักคุณ 417f), ไฮเดิน (ทั้งสอง Sinfonia Concertante ในตะกรับเหล็กแบน B ฉัน: 105 และคอนแชร์โตเก๊ใน C หลักเครื่องดูด VIIg:C1), บีโธเฟน (F หลักคอนแชร์โต Hess 12 ซึ่งเพียงร่างอยู่รอด แม้ว่าการเคลื่อนไหวที่สองถูกเชิดในปลายศตวรรษที่ยี่สิบ), และคีตกวีอื่น ๆ รวมทั้งโยฮันน์คริสเตียน Bach โยฮันน์คริสเตียนตื่น Jan Antonín Koželuh และ Lebrun สิงหาคมลุดวิกแห่งจำนวนมาก Solos มากอยู่สำหรับโอโบปกติในหอ แข่ง และองค์ operatic จากยุคคลาสสิกเวียนเนเซหรือ Wiener โอโบบทความหลัก: Wiener โอโบโอโบ Wiener เป็นชนิดของโอโบสมัยที่เก็บกระบอกสูบจำเป็นและลักษณะสูงต่ำของโอโบประวัติศาสตร์ ตอนนี้ถูกโอโบของ Wiener Akademiemodel ก่อน พัฒนาในช่วงปลายศตวรรษ โดย Hajek เซฟจากเครื่องก่อนโดย Golde ต. C. เดรสเดน (1803 – 73), โดยผู้ผลิตหลาย André Constantinides, Rado คาร์ล หมา ป่า Guntram คริสเตียน Rauch และยามาฮ่า มีความกว้างขึ้นภายในกระบอกสูบ ลิ้นสั้น และกว้างขึ้น และโยนระบบจะแตกต่างกันมากกว่าโอโบ Conservatoire[ต้องการอ้างอิง] ใน "เดอะโอโบ" แอนี่และเฮย์เนสบรูซเขียน "ความแตกต่างชัดเจนที่สุดทำเครื่องหมายในทะเบียนกลาง ซึ่งเป็น reedier และหอมฉุนมาก และทะเบียนบน ซึ่งขึ้นในนิคส์บนโอโบชาญ หมาป่า Guntram อธิบายพวกเขา: "จากแนวคิดของกระบอกสูบ โอโบชาญเป็นตัวแทนล่าสุดของขลุ่ยประวัติศาสตร์ ดัดแปลงสำหรับวงออร์เคสตราดัง ใหญ่ และด้วยกลไกที่หลากหลาย ประโยชน์ของดีคือ ความสะดวกในการพูด ในการลงทะเบียนต่ำสุด มันสามารถเล่นมาก expressively และผสมผสานกันกับเครื่องมืออื่น ๆ โอโบชาญ พร้อมฮอร์นเวียนนา อาจจะเป็นสมาชิกส่วนใหญ่ของ instrumentarium Wiener Philharmonikerโอโบ conservatoire [แก้ไข]โอโบนี้ได้รับการพัฒนาต่อไปในศตวรรษที่ 19 ห้อง Triebert ของปารีส ใช้ขลุ่ย Boehm เป็นแหล่งของความคิดในงาน ยุกกีโยม Triebert และ บุตร ชาร์ลส์และเฟรดเด กำหนดชุดของระบบหลักทำงาน ได้ซับซ้อนมากขึ้น ฟอร์มย่อยโดยใช้เสียงขนาดใหญ่หลุม โอโบระบบ Boehm ถูกไม่เคยร่วมการ แม้ว่ามันถูกใช้ในบางวงทหารในยุโรปในศตวรรษ 20 F. Lorée ปารีสทำการพัฒนาเครื่องมือทันสมัยเพิ่มเติม มีต่อรองการปรับปรุงการทำงานของกระบอกสูบและคีย์ผ่านศตวรรษ แต่มีไม่พื้นฐานเปลี่ยนแปลงลักษณะทั่วไปของเครื่องมือสำหรับหลายทศวรรษที่ผ่านมา[12]โอโบมาตรฐานทันสมัยมักทำจาก grenadilla เรียกอีกอย่างว่าแอฟริกาแบ แม้ว่าผู้ผลิตบางรายยังทำขลุ่ยจากสมาชิกคนอื่น ๆ ของตระกูลนี้ Dalbergia ซึ่งรวมถึง cocobolo ไม้แดง และ violetwood ใช้ไม้มะเกลือ (สกุลมะพลับ) ยัง ขลุ่ยรุ่นนักเรียนมักจะทำจากพลาสติกเรซิน เพื่อหลีกเลี่ยงการแตกเครื่องมือซึ่งเครื่องมือไม้มีแนวโน้ม แต่เครื่องมือประหยัดมากขึ้น โอโบมีกระบอกสูบเป็นทรงกรวยแคบมาก เล่นกับลิ้นคู่ที่ประกอบด้วยใบมีดบาง ๆ สองของเท้าที่เชื่อมโยงกันในขนาดเล็กเส้นผ่าศูนย์กลางท่อที่เป็นโลหะ (ตั๋วเย็บกระดาษ) ซึ่งแทรกลิ้นซ็อกเก็ตที่ด้านบนของตราสาร ช่วงยอมรับกันโดยทั่วไปสำหรับโอโบขยายจาก B♭3 การเกี่ยวกับ G6 กว่าสองครึ่ง octaves แม้ tessitura ของทั่วไปอยู่ C4 E♭6 ขลุ่ยบางนักเรียนเฉพาะขยายไปยัง B3 (คีย์สำหรับ B♭ ไม่มี) อย่างไรก็ตาม ตัวแปรนี้เป็นน้อยทั่วไปโอโบสมัยกับ "conservatoire เต็ม" ("มหาวิทยาลัย" ในสหรัฐอเมริกา) หรือระบบคีย์ Gillet มี 45 ชิ้น keywork มีการเพิ่มเป็นไปได้ของอ็อกเทฟสามหลัก และสำรอง (ซ้ายนิ้วก้อย) F หรือ C-คีย์ คีย์นิกเกิลซิลเวอร์ มักจะทำ และมีเงิน - หรือบางทองชุบ นอกจากระบบเต็ม conservatoire ขลุ่ยจะยังได้ใช้ระบบ thumbplate อังกฤษ ส่วนใหญ่มีแป้นอ็อกเทฟ "กึ่งอัตโนมัติ" ซึ่งการกระทำอ็อกเทฟสองปิดแรก และบางระบบคีย์อ็อกเทฟอัตโนมัติ เป็น saxophones ที่ใช้ใน ขลุ่ยเรือนกระจกเต็มบางมีรูนิ้วที่ปกคลุม ด้วยริงส์แทนแผ่น ("เปิดกิจ"), และส่วนใหญ่ของรูปแบบมืออาชีพมีน้อยขวามือสามคีย์เปิดกิจ ขลุ่ยที่มืออาชีพใช้ในสหราชอาณาจักรและประเทศไอซ์แลนด์บ่อยระบบ conservatoire คุณลักษณะรวมกับจานนิ้วหัวแม่มือ ปล่อยแผ่นนิ้วหัวแม่มือมีผลเหมือนกับการกดแป้นนิ้วชี้มือขวา นี้สร้างตัวเลือกอื่นที่ขจัดความจำเป็นสำหรับส่วนใหญ่ทั่วไปข้ามช่วง (ช่วงที่สองแป้น หรือมากกว่าต้องออก และกดลงพร้อมกัน), แต่ช่วงระหว่างยากมากที่จะดำเนินการในลักษณะเสียงยังคงชัดเจน และต่อเนื่องตลอดการเปลี่ยนแปลงความถี่ (คุณภาพเรียกว่าเลกาโต และมักจะเรียกว่าสำหรับในละครโอโบ)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปี่ปกติปรากฏตัวครั้งแรกในช่วงกลางศตวรรษที่ 17 เมื่อมันถูกเรียกว่า Hautbois ชื่อนี้ก็ใช้ก่อนที่ shawm ซึ่งรูปแบบพื้นฐานของ Hautbois ได้มา แตกต่างที่สำคัญระหว่างทั้งสองรวมถึงเครื่องมือที่ใช้ในการแบ่ง Hautbois ออกเป็นสามส่วนหรือข้อต่อ (ซึ่งได้รับอนุญาตสำหรับการผลิตที่แม่นยำยิ่งขึ้น) และการกำจัดของปราดเปรียว, หิ้งไม้ด้านล่างกกซึ่งอนุญาตให้ผู้เล่นที่เหลือริมฝีปากของเขา. ที่แน่นอน วันที่และสถานที่ของการกำเนิดของ Hautbois ไม่ชัดเจนเช่นเดียวกับบุคคลที่มีความรับผิดชอบ หลักฐานดังกล่าวเป็นคำสั่งโดยนักแต่งเพลงขลุ่ยมิเชลเดอลาแบร์ใน Memoire เขาชี้ไปยังสมาชิกของ Philidor (Filidor) และครอบครัว Hotteterre เครื่องมือที่ใช้ในความเป็นจริงมีนักประดิษฐ์หลาย. [7] Hautbois แพร่กระจายอย่างรวดเร็วไปทั่วยุโรปรวมทั้งสหราชอาณาจักรที่ที่มันถูกเรียกว่า "hautboy", "hoboy", "hautboit", "howboye" และสายพันธุ์ที่คล้ายกันของฝรั่งเศส ชื่อ มันเป็นเครื่องมือที่ใช้ในทำนองหลักในวงทหารต้นจนกว่าจะประสบความสำเร็จโดยปี่. ปี่พิสดารมาตรฐานได้รับการทำโดยทั่วไปของเชือกและมีสามปุ่ม: "ดี" ที่สำคัญและสองปุ่มด้านข้าง (ด้านที่สำคัญเป็นคู่ที่มักจะ อำนวยความสะดวกในการใช้งานของทั้งมือซ้ายหรือขวาบนหลุมด้านล่าง) เพื่อผลิตป้ายโฆษณาสูงกว่าผู้เล่นที่มีการ "overblow" หรือเพิ่มกระแสอากาศที่จะไปถึงฮาร์โมนิถัดไป เด่นปี่ผู้มีอำนาจของระยะเวลาที่มีจาค็อบ Denner เยอรมันและ JH Eichentopf และภาษาอังกฤษโทมัส Stanesby (เสียชีวิต 1734) และลูกชายของเขาโทมัสจูเนียร์ (เสียชีวิต 1754) ช่วงสำหรับปี่พิสดารสบายยื่นออกมาจาก C4 เพื่อ D6 ด้วยการฟื้นฟูความสนใจในเพลงแรกในช่วงกลางศตวรรษที่ 20 ผู้ผลิตไม่กี่เริ่มผลิตสำเนาข้อกำหนดที่นำมาจากชีวิตรอดตราสารทางประวัติศาสตร์. ปี่คลาสสิก, คัดลอกโดยทรายดาลตันของต้นฉบับโดยโยฮันน์ฟรีดริช Floth ค 1805 คลาสสิกยุคคลาสสิกนำปี่ปกติที่มีการเจาะได้รับการลดลงเรื่อย ๆ และเครื่องมือกลายเป็นอาวุธที่มีปุ่มหลายในหมู่พวกเขาเหล่านั้นสำหรับบันทึกD♯, F, และG♯ ที่สำคัญคล้ายกับกุญแจคู่ที่ทันสมัยถูกเพิ่มเข้ามาเรียกว่า "กุญแจสำคัญทอดเสียง" แม้ว่ามันจะเป็นครั้งแรกที่ใช้ที่มากขึ้นเช่น "สะบัด" คีย์บนปี่เยอรมันทันสมัย แต่หลังจากนั้นไม่ผู้ผลิตเครื่องดนตรีฝรั่งเศสออกแบบที่สำคัญคู่ที่จะใช้ในลักษณะของคีย์ที่ทันสมัย ​​(เช่นจัดขึ้นเปิดให้บริการสำหรับการลงทะเบียนบน, ปิดต่ำกว่า) เจาะแคบได้รับอนุญาตให้บันทึกที่สูงขึ้นเพื่อจะเล่นได้ง่ายขึ้นและคีตกวีเริ่มมากขึ้นมักจะใช้ลงทะเบียนบนปี่ในงานของพวกเขา ด้วยเหตุนี้ Tessitura ปี่ในยุคคลาสสิกค่อนข้างกว้างกว่าที่พบในงานบาร็อค ช่วงปี่คลาสสิกยื่นออกมาจาก C4 เพื่อ F6 (โดยใช้ระบบสัญกรณ์วิทยาศาสตร์ขว้าง) แต่บางโอโบเยอรมันและออสเตรียมีความสามารถในการเล่นครึ่งหนึ่งขั้นตอนล่าง นักประพันธ์เพลงคลาสสิกยุคที่เขียน concertos สำหรับปี่ ได้แก่ พิพิธภัณฑ์ Mozart (ทั้งประสานเสียงเดี่ยวในเมเจอร์เค 314 / 285d และเดิมที่หายไปของซินโฟเนีย Concertante E-แฟลตเมเจอร์เค 297b เช่นเดียวกับส่วนของเอฟเมเจอร์ประสานเสียง K . 417f), ไฮ (ทั้งซินโฟเนีย Concertante ใน B-แบนเตาฉัน. 105 และประสานเสียงปลอมใน C ที่สำคัญเตา VIIg. C1), เบโธเฟน (ประสานเสียง F สำคัญเดิม 12 ซึ่งภาพวาดเพียงอยู่รอด แม้ว่าการเคลื่อนไหวที่สองถูกสร้างขึ้นในช่วงปลายศตวรรษที่ยี่สิบ) และนักประพันธ์เพลงอื่น ๆ อีกมากมายรวมทั้งโยฮันน์คริสเตียนบาคโยฮันน์คริสเตียนฟิสเชอร์ ม.ค. AntonínKoželuhและลุดวิกสิงหาคม Lebrun เดี่ยวหลายคนที่มีอยู่สำหรับปี่ประจำในห้องไพเราะและอุปรากรจากยุคคลาสสิก. เวียนนาและ Wiener ปี่บทความหลัก: Wiener ปี่ปี่ Wiener เป็นประเภทของปี่ที่ทันสมัยที่ยังคงเบื่อที่สำคัญและลักษณะวรรณยุกต์ของปี่ประวัติศาสตร์ . Akademiemodel Wiener ปี่พัฒนาเป็นครั้งแรกในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 โดยโจเซฟ Hajek จากเครื่องมือก่อนหน้านี้โดย CT Golde เดรสเดน (1803-1873) จะทำในขณะนี้โดยผู้ผลิตหลายอย่างเช่นAndré Constantinides คาร์ราโด้, Guntram หมาป่าคริสเตียน Rauch และยามาฮ่า . แต่ก็มีการเจาะภายในกว้างสั้นและกว้างกกและนิ้วระบบมากแตกต่างจากโรงเรียนสอนดนตรีปี่. [อ้างจำเป็น] ใน "ปี่" เจฟฟรีย์อาศัยและบรูซเฮย์เนสเขียน "ความแตกต่างที่มีการระบุไว้อย่างชัดเจนมากที่สุดใน . ลงทะเบียนกลางซึ่งเป็น reedier และฉุนมากขึ้นและการลงทะเบียนบนซึ่งเป็นที่ดียิ่งขึ้นในการประสานกับปี่เวียนนา Guntram หมาป่าอธิบาย: "จากแนวคิดของการเจาะ, ปี่เวียนนาเป็นตัวแทนล่าสุดของโอโบพื้นที่ประวัติศาสตร์ เหมาะสำหรับดังวงดนตรีขนาดใหญ่และติดตั้งกลไกกว้างขวาง ประโยชน์ที่ดีของมันคือความสะดวกในการพูดในที่แม้จะอยู่ในการลงทะเบียนที่ต่ำที่สุด มันสามารถเล่นได้เป็นอย่างครุ่นคิดและผสมผสานกันได้ดีกับเครื่องมืออื่น ๆ ปี่เวียนนาเป็นพร้อมกับฮอร์เวียนนาบางทีสมาชิกที่โดดเด่นที่สุดของ Wiener Philharmoniker Instrumentarium. โรงเรียนสอนดนตรีปี่ [แก้ไข] ปี่นี้ได้รับการพัฒนาต่อไปในศตวรรษที่ 19 โดยครอบครัว Triebert ของกรุงปารีส การใช้ขลุ่ย Boehm เป็นแหล่งที่มาของความคิดสำหรับการทำงานที่สำคัญกีโยม Triebert และลูกชายของเขาชาร์ลส์และเฟรเดริกคิดค้นชุดที่ซับซ้อนมากขึ้นยังระบบการทำงานที่สำคัญ รูปแบบที่แตกต่างกันโดยใช้เสียงหลุมขนาดใหญ่ปี่ระบบ Boehm, ไม่เคยอยู่ในการใช้งานทั่วไปแม้ว่ามันจะถูกนำมาใช้ในบางวงทหารในยุโรปในศตวรรษที่ 20 F. Loree ของกรุงปารีสทำให้การพัฒนาต่อไปเครื่องมือที่ทันสมัย การปรับปรุงเล็กน้อยเพื่อเจาะและการทำงานที่สำคัญได้อย่างต่อเนื่องผ่านศตวรรษที่ 20 แต่ยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงขั้นพื้นฐานกับลักษณะทั่วไปของเครื่องดนตรีหลายทศวรรษ. [12] ปี่ทันสมัยจะทำมากที่สุดจากเกรยังเป็นที่รู้จัก แอฟริกันแบแม้ว่าผู้ผลิตบางรายยังทำให้โอโบออกจากสมาชิกคนอื่น ๆ ของพืชและสัตว์ Dalbergia ซึ่งรวมถึง Cocobolo ชิงชันและ violetwood ไม้มะเกลือ (ประเภท Diospyros) นอกจากนี้ยังมีการใช้ โอโบรุ่นนักศึกษามักจะทำจากเม็ดพลาสติกเพื่อหลีกเลี่ยงเครื่องมือที่แตกตราสารไม้มีแนวโน้ม แต่ยังจะทำให้เครื่องมือที่ประหยัดมากขึ้น ปี่มีเบื่อรูปกรวยแคบมาก มันเล่นกับกกคู่ประกอบด้วยสองใบมีดบาง ๆ ของอ้อยผูกไว้ด้วยกันในท่อโลหะขนาดเล็กเส้นผ่าศูนย์กลาง (หลัก) ซึ่งถูกแทรกลงในซ็อกเก็ตกกที่ด้านบนของเครื่องมือ ช่วงที่ยอมรับกันทั่วไปสำหรับปี่ยื่นออกมาจากข♭ 3 ถึงเกี่ยวกับ G6 กว่าสองเลอะเลือนครึ่งแม้ว่า Tessitura ทั่วไปของมันอยู่จาก C4 ทาง E ♭ 6 นักเรียนโอโบบางส่วนเท่านั้นขยายลงไป B3 (ที่สำคัญสำหรับ♭ B ไม่อยู่) อย่างไรก็ตามตัวแปรนี้จะกลายเป็นที่นิยมน้อย. ปี่ที่ทันสมัยกับ "โรงเรียนสอนดนตรีเต็มรูปแบบ" ("เรือนกระจก" ในสหรัฐอเมริกา) หรือ Gillet ระบบกุญแจมี 45 ชิ้น keywork กับภาพที่เป็นไปได้ของคีย์คู่ที่สามและสลับ (ลายนิ้วมือซ้ายเล็กน้อย ) F- หรือ C คีย์ คีย์มักจะทำจากนิกเกิลซิลเวอร์และสีเงินหรือบางครั้งที่ทำด้วยทองคำ นอกจากนี้ระบบโรงเรียนสอนดนตรีเต็มรูปแบบ, โอโบยังทำโดยใช้ระบบ thumbplate อังกฤษ ส่วนใหญ่จะมี "กึ่งอัตโนมัติ" กุญแจคู่ซึ่งในการดำเนินการคู่ที่สองปิดแรกและบางคนมีคู่อัตโนมัติเต็มระบบที่สำคัญที่ใช้ในการแซกโซโฟน บางโอโบเรือนกระจกได้เต็มหลุมนิ้วปกคลุมด้วยแหวนมากกว่าแผ่น ("เปิดซุก") และส่วนใหญ่ของนางแบบมืออาชีพมีอย่างน้อยด้านขวามือที่สามที่สำคัญเปิด holed โอโบมืออาชีพใช้ในสหราชอาณาจักรและประเทศไอซ์แลนด์บ่อยมีระบบสอนดนตรีรวมกับแผ่นนิ้วหัวแม่มือ ปล่อยแผ่นนิ้วหัวแม่มือมีผลเช่นเดียวกับการกดลงที่นิ้วชี้มือข้างขวาที่สำคัญ นี้ก่อตัวเลือกอื่นที่ขจัดความจำเป็นมากที่สุดในช่วงเวลาที่พบบ่อยข้าม (ช่วงที่สองหรือมากกว่าคีย์จะต้องมีการปล่อยออกมาและกดลงไปพร้อม ๆ กัน) แต่ช่วงเวลาข้ามมีมากขึ้นยากที่จะดำเนินการในลักษณะที่ยังคงเสียง ที่ชัดเจนและต่อเนื่องตลอดการเปลี่ยนแปลงความถี่ (ที่มีคุณภาพนอกจากนี้ยังเรียกว่า Legato และมักจะเรียกว่าสำหรับในละครปี่)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โอโบปกติปรากฏตัวครั้งแรกในศตวรรษที่ - เมื่อมันถูกเรียกว่า hautbois . ชื่อนี้ยังใช้สำหรับบรรพบุรุษของมัน , ชวาม ซึ่งรูปแบบพื้นฐานของ hautbois ได้มา ความแตกต่างที่สำคัญระหว่างสองอุปกรณ์ ได้แก่ ส่วนของ hautbois เป็นสามส่วน หรือข้อต่อ ( ซึ่งได้รับอนุญาตสำหรับการผลิตที่แม่นยำยิ่งขึ้น ) และการกำจัดของพิรูเ ท ,ไม้หิ้งด้านล่างของรีด ซึ่งอนุญาตให้ผู้เล่นที่เหลือที่ริมฝีปาก

วันที่แน่นอนและเป็นสถานที่กำเนิดของ hautbois จะปิดบัง เป็นบุคคลที่มีความรับผิดชอบ และหลักฐานแวดล้อม เช่น งบของฟลุต นักแต่งเพลง มิเชล เดอ ลา บาร์ในหน่วยความจําของเขา คะแนนของสมาชิก philidor ( filidor ) และครอบครัว hotteterre .เครื่องมือที่อาจในความเป็นจริงมีนักประดิษฐ์หลาย . [ 7 ] hautbois แพร่กระจายอย่างรวดเร็วไปทั่วยุโรป รวมทั้งอังกฤษ ซึ่งมันถูกเรียกว่า " hautboy " , " hoboy " , " hautboit " , " howboye " , และสายพันธุ์ที่คล้ายคลึงกันของชื่อฝรั่งเศส มันคือเครื่องมือทำนองเพลงหลักในวงทหารก่อน จนประสบความสำเร็จ โดยคลาริเน็ต .

โอโบบาร็อคมาตรฐานโดยทั่วไปทำส้วงและมีสามปุ่ม : " ดี " คีย์และสองปุ่มด้านข้าง ( ด้านที่สำคัญคือมักจะเป็นสองเท่า เพื่อความสะดวกในการใช้ทั้งมือซ้ายหรือขวาบนหลุมด้านล่าง ) เพื่อผลิตลูกสูง ผู้เล่นจะต้อง " overblow " หรือเพิ่มกระแสอากาศถึงหน้าฮาร์มอนิเด่นโอโบผู้ผลิตระยะเวลาเป็นเยอรมัน เจคอบ และ j.h. เดนเนอร์ eichentopf และภาษาอังกฤษ Thomas stanesby ( เสียชีวิต 306 ) และลูกชายของเขาโทมัส JR ( ตาย 1754 ) ช่วงสำหรับโอโบบาร็อคสบายขยายจาก C4 กับ D6 . กับการฟื้นตัวของความสนใจในดนตรีในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 กลางไม่กี่ผู้ผลิตเริ่มผลิตชุดข้อมูลที่ได้มาจากการใช้ประวัติศาสตร์


คลาสสิก โอโบ คัดลอก ด้วยทราย ดาลตันของเดิมโดยโยฮันน์ฟรีดริช floth , C .
0
คลาสสิกยุคคลาสสิค เอาคนปกติที่เจาะก็ค่อยๆลดลง และเรียบเรียงเป็น outfitted กับคีย์หลาย ในหมู่พวกเขาเหล่านั้นสำหรับ บันทึก♯ D , F และ G ♯ .คีย์คล้ายกับกุญแจใหม่ทันสมัยเพิ่มเรียกว่า " สะเลอคีย์ " แม้ว่ามันจะเป็นครั้งแรกที่ใช้เหมือน " สะบัด " ปุ่มบนบาสซูนเยอรมันสมัยใหม่ เพียงแต่หลังจากนั้น ผู้ผลิตอุปกรณ์ฝรั่งเศสออกแบบคีย์เสียงที่จะใช้ในลักษณะของทันสมัยที่สำคัญ ( เช่น จัดเปิดบนปิดล่าง ลงทะเบียน )ขนาดเจาะอนุญาตบันทึกสูงที่จะเล่นได้ง่ายขึ้น และคีตกวีเริ่มบ่อยใช้โอโบลงทะเบียนบนงานของพวกเขา ด้วยเหตุนี้ โอโบองค์ประกอบของเสียในยุคโบราณคือค่อนข้างกว้างกว่าที่พบในงานพิสดาร ช่วงต่อขยายจากโอโบคลาสสิก C4 กับ F6 ( ใช้สัญกรณ์ทางวิทยาศาสตร์เสียงระบบ )แม้ว่าบางเยอรมันและออสเตรียเครื่องดนตรีประเภทเป่าชนิดหนึ่งสามารถเล่นหนึ่งขั้นครึ่งล่าง ยุคหลังคลาสสิคคีตกวีผู้เขียนสำหรับโอโบ ได้แก่ Mozart ( ทั้งเดี่ยวคอนแชร์โต้ในบันไดเสียง C K . 314 / 285d และ Lost ต้นฉบับของซินโฟเนีย concertante ใน e-flat สาขาเค 297b เช่นเดียวกับส่วนของ f สาขาคอนแชร์โต้ K . 417f ) ไฮเดิน ( ทั้งซินโฟเนีย concertante ใน b-flat ตะปูหัวกลม ฉัน :105 และคอนแชร์โตปลอมในซีเมเจอร์ ตะปูหัวกลม viig : C1 ) , บีโธเฟ่น ( F . คอนแชร์โต้ Hess 12 ซึ่งร่างแค่อยู่รอด แม้ว่าการเคลื่อนไหวที่สองถูกสร้างขึ้นใหม่ในศตวรรษที่สิบเก้าปลาย ) และคีตกวีอื่นๆมากมายรวมถึงโยฮันน์คริสเตียนบาค , โยฮันน์ คริสเตียน ฟิสเชอร์ แจน แอนตัน เมืองโคž eluh และลุดวิกสิงหาคมตัวแทน . เดี่ยวปี่หลายมีอยู่ทั่วไปในที่ห้องไพเราะ และเสียงเพลงจากยุคคลาสสิค หรือไส้กรอก

Brown ปี่โอโบ
บทความหลัก : ไส้กรอกไส้กรอกโอโบเป็นชนิดของโอโบที่ยังคงทันสมัย เจาะที่สำคัญและคุณลักษณะเสียงของโอโบ ประวัติศาสตร์ การ akademiemodel วีเนอร์ โอโบ การพัฒนาครั้งแรกในปลายศตวรรษที่ 19 โดยโจเซฟ hajek จากก่อนหน้านี้เครื่องมือโดย C . ต. ทองของ Dresden ( 1803 ( 73 )คือตอนนี้ที่ทำโดยผู้ผลิตหลายแห่ง เช่น อังเดร constantinides คาร์ล ราโด้กันแทรม , หมาป่า , คริสเตียน ตัวแทน และ ยามาฮ่า มันมีกว้างภายในเจาะเป็นสั้นและกว้างลิ้นและนิ้วเป็นระบบมากที่แตกต่างกันกว่า 300 คน . [ อ้างอิงที่จำเป็น ] " โอโบ " , เจฟฟรีย์ เบอร์เกสส์และบรูซ เฮนส์เขียน " ความแตกต่างได้ชัดที่สุดไว้ในทะเบียนกลางซึ่งเป็น reedier และฉุนมาก และลงทะเบียนบน ซึ่งจะดีขึ้นในมอนิในเวียนนาโอโบ กันแทรมหมาป่าอธิบายพวกเขา : " จากแนวคิดของเจาะ , เวียนนาโอโบเป็นท่านสุดท้ายของเครื่องดนตรีประเภทเป่าชนิดหนึ่งในประวัติศาสตร์ การปรับเพื่อดัง วงขนาดใหญ่ และติดตั้งกับกลไกมากมาย ข้อดีของมันคือความสะดวกในการพูด ในการลงทะเบียนที่ถูกที่สุดมันสามารถเล่นมากและ Expressively ผสมผสานกันได้ดีกับเครื่องมืออื่น ๆ ชาวเวียนนาโอโบเป็นพร้อมกับแตรเวียนนา บางทีสมาชิกที่โดดเด่นที่สุดของวีเนอร์ philharmoniker instrumentarium

โรงเรียนสอนดนตรีปี่โอโบ [ แก้ไข ]
นี้ถูกพัฒนาเพิ่มเติมในศตวรรษที่ 19 โดย triebert ครอบครัวของปารีส ใช้ขลุ่ยโบมเป็นแหล่งที่มาของความคิดสำหรับคีย์งานกีโยม triebert และบุตรชายชาร์ลส์และเฟรดเดอริควางแผนชุดของระบบที่ซับซ้อนมากขึ้น แต่ที่สําคัญในการทํางาน รูปแบบการใช้เสียงแปรรูขนาดใหญ่ โอโบระบบโบม ก็ไม่เคยใช้เหมือนกัน แต่มันถูกใช้ในการทหารและในยุโรปในศตวรรษที่ 20 F é e ลอร์ปารีสทำให้การพัฒนาเพิ่มเติมเครื่องมือที่ทันสมัย