There was a long line at theticket

There was a long line at theticket office,so we could not telephone our mothers. Suddenly someone shouted, “The train’s going.We’ll miss it !’ The line broke up and people started running.
Soldier and I started running with them.We got on the train just in time.
I said, ‘I’ll ring my mother from the station.’
‘All right.Is there anyone else you want to ring?’
‘You mean Dr.Nixon? If he picked us up in his car it would save a lot of time.’
We didn’t say anything after that and just looked out of the window.It had been cold in town but there had been no real snoe.There was plenty of snow here. The fields were convered with it.
A little old lady was eating sandwiches out of a paper bag.
Soldier and I sat and watched hungrily as she ate them.I had not eaten anything all day.Soldier had eaten my breakfast up in the tree.I felt myself getting hungrier as I watched the old lady as she slowly ate the sandwiches.
Suddenly I felt Soldier move beside me,and I looked where he was looking.A man opposite us had a newspaper in front of his face,but he put it down.It only took about a half a second to see there was something wrong with his smile.We had seen that smile twice already today.
My stomach began to turn over and over,and just then the train went into a tunnel.In the blackness a hand came from the other side of the carriage and caught my knee.I knew it wasn’t Soldier’s hand because he was sitting beside me.I knew it was a large hand because it had wrapped itself around my knee.But for a few seconds all I did was sit in my seat while my skin crawled and my hair stood up on end.In the darkness I heard something,a paper noise.And I did move then-fast.
I twisted my head so he would hit the seat –back instead of me,and at the same time I pulled up my leg ready to kick.And just at that minute the train came into the light and the old lady was shaking my knee with one hand and giving me a sandwich from her paper bag with the other.
I suddenly couldn’t eat.
Soldier was sitting with his mouth wide open.He was watching the Smiler.Smiler wasn’t looking back at him.His eyes were closed now.
I said quietly’ ‘Come on,’ and got up and stepped carefully into the corridor.Soldier followed me.And just about ten seconds later I heard the noise of the door again and looked back.smiler
Was coming up the corridor too.
I felt bind and helpless, and my only thought was to run.So I kicked soldier and he understood,and we ran up the corridor.
One of the things about a train corridor,there aren't a lot of places to hide in it. The corridor is long and straight.Anyone coming up one end can see what happens to a person at the other. But at the end of the corridor there is a little bend,and in the little bend a little toilet .We got to the end, and there was a toilet,and a man was coming out of it and going into the next carriage. And at once, without thought, I pulled Soldier backwards,and a second later we were both in there, with the door locked.
'Woolcott.' Soldier said. "What are we going to do?'
'Just keep quiet.'
' But how did he find us? Was he watching the house?'
' He must have kept his eyes on us as well.
Just then I heard the corridor door open again. I said 'soldier That was him. He's gone down the train. Just keep quiet and I'll see.'
I waited a few seconds and unlocked the door and opened it.There wasn't anybody there. I went up to the door, and nobody was there either. I turned round and smiled, which was about the last time I smiled for a week. smiler was standing there. He was smiling back at me. He was leaning against a window, and he wasn't really looking at me but at the window. He could see me in the glass as clearly as I saw him.
I ran back to the toilet, quicker than I'd ever moved in my life, but I hadn't quite got there when there was a noise and a crash and I was on the floor. The train had put on its brakes. As I came up off the floor I saw something else.
There was another door there. There was a door between the toilet door and the corridor door. It was a door out of the train. And from where he standing, smiler couldn't see it.
There was no handle on the inside of the door. The handle was on the outside.You had to open the window to get at it.
I went back to the toilet.I said,soldier's can you jump off the train?'
Soldier's mouth was shaking.He said,'We can't jump off it. We'd break our necks!'
'No,we wouldn't. It's going quite slow. We've got to do it now.'
He started to say, 'What do you mean?' So I put my hand over his mouth and told him as quickly as I could. His mouth was still open as I took my hand away, but he didn't say anything.
He followed me out of the toilet. I opened the window and got my arm out, and turned the handle and pushed the door open.
I said, 'You first.'
I'm not going first.'
I said, 'All right.'
I went out along the edge to leave room for him. I wanted to close the door after he'd got out. There wasn't anything to hold on to, and I just hoped he'd come out quickly.
His mouth was open and his eyes, too, were wide open. He was hanging on the door as if he'd never let go, so l reached over past him and said, 'All right, Soldier. Just hang on. I've got to shut the door,' and he understood. At that moment he fell off.
I didn't look to see what happened to him. I just shut the door and jumped too.
The train must have been going about fifty klometres an hour, maybe fifty-five--too fast for an easy jump. I felt the wind, and then my mouth was full of wind and snow, and I was twisting over in the air and it felt icy and hard. I hit the ground and rolled over and over and felt a sharp pain in my knee. Then 1 was sitting between the railway lines, sick with the pain in my knee. I looked round and there was Soldier sitting between the lines, too. I turned to watch the train and saw it disappear round a ben. I stood up.Soldier started walking towards me.
There wasn't anything to see: empty land,grey sky,falling snow,while fields. That was quarter past twelve on Saturday, 24 December. We had just three hours of daylight left.
I said, 'There ought to be a road over on the right. I saw it when we went through a village a few kilometres back. We'd better get to the road and try to get a ride into town.'
It was pretty bad, the knee. It made me feel sick just to put any weight on it. But I knew I had to walk.
The snow was about a third of a metre deep, but the wind had blown so it was up to our arms in some places. We went in a couple of times, and some time during this soldier started to fall behind. I heard him when he started to cry and looked round and he was some way back, so I waited for him.
He was still crying when he came up and I said, 'What's the matter with you?' But I could see what was the matter. His legs were blue. He didn't have long trousers. He just had school shorts. Above the knees his legs were red, but below they were blue.
He said, 'Oh, Woolcott-my legs!'
I said, 'You've got to move a bit faster on them.' We had a long way to go yet. I couldn't even see how far we had to go.
It began to snow again about two o'clock. We knew when it was two because we heard a church clock.
Soldier said, 'Did you hear that?'
Yeah.'
Where is it?' Soldier asked.
I said, 'Not far. You couldn't tell where because of the snow.
'You think it's the village?'
'There's a church and so there ought to be a village.'We got to the road about ten minutes later. I don't know what we expected to find there. There wasn't anything there. There wasn't footmark in the snow. even a nd, grey sky, talling Snow white fields. That was quarter past twelve on Saturday, 24 December. We had just three hours of daylight left. I said, 'There ought to be a road over on the right saw it when we went through a village a few kilometres back. We'd better get to the road and try to get a ride into town. It was pretty bad, the knee. It made me feel sick just to put any weight on it. But I knew I had to walk. The snow was about a third of a metre deep, but the wind had blown so it was up to our arms in some places. We went in a couple of times, and some time during this soldier started to fall behind. I heard him when he started to cry and looked round and he was some way back, so I waited for him. He was still crying when he came up and I said, 'What's the matter with you?' But I could see what was the matter. His l were blue. He didn't have long trousers. He just had school shorts. Above the knees his legs were red, but below they were blue. He said, 'Oh, Woolcott-my legs!'
I said, 'You've got to move a bit faster on them.' We had a long way to go yet. I couldn't see how far we had to go.
It began to snow again about two o'clock. We knew when it was two because we heard a church clock.
Soldier said, 'Did you hear that?
'Yeah.'
'Where is it?' Soldier asked.
I said, 'Not far. You couldn't tell where because of the snow
'You think it's the village?'
'There's a church and so there ought to be village.'
We got to the road about ten minutes later. I don't know what we expected to find there. There wasn't anything there. There wasn't footmark in the snow.
We heard a sound about ten minutes later. It sounded like shouting, and was followed by the Sound of a car.
'A Ford,' Soldier said,listening.'An old V-8.Going fast, too.
It was going fast.lt couldn't go as fast as that in thick snow. Whatever road it was on, the snow had been cleared off it. The clock sounded again, the half hour. But it came from behind us,and was further off.
We'd gone wrong, but I didn't say anything. We just kept on. It was getting dark now, and we'd walked three hours. We were terribly hungry. We hadn't seen a living thing and everything we did was wrong.
I said, 'It can't be much farther now.'
'No,' Soldier said.
It wasn't much farther. We went around a bend in the road and there it was, the first light. There was just this one light. It was coming fro

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

There was a long line at theticket office,so we could not telephone our mothers. Suddenly someone shouted, “The train’s going.We’ll miss it !’ The line broke up and people started running. Soldier and I started running with them.We got on the train just in time. I said, ‘I’ll ring my mother from the station.’ ‘All right.Is there anyone else you want to ring?’ ‘You mean Dr.Nixon? If he picked us up in his car it would save a lot of time.’ We didn’t say anything after that and just looked out of the window.It had been cold in town but there had been no real snoe.There was plenty of snow here. The fields were convered with it. A little old lady was eating sandwiches out of a paper bag.Soldier and I sat and watched hungrily as she ate them.I had not eaten anything all day.Soldier had eaten my breakfast up in the tree.I felt myself getting hungrier as I watched the old lady as she slowly ate the sandwiches. Suddenly I felt Soldier move beside me,and I looked where he was looking.A man opposite us had a newspaper in front of his face,but he put it down.It only took about a half a second to see there was something wrong with his smile.We had seen that smile twice already today. ท้องของฉันเริ่มเปิดซ้ำ ๆ และเพียงแล้ว รถไฟเดินเข้าไปในอุโมงค์ใน blackness ที่ มือมาจากด้านอื่น ๆ ของการขนส่ง และจับเข่าของฉันรู้ว่า มันไม่ได้มือของทหาร เพราะเขานั่งอยู่ข้างผมฉันรู้ว่า มันเป็นมือขนาดใหญ่เนื่องจากมันมีห่อหุ้มตัวเองเข่าของฉันแต่สำหรับสองสามวินาทีทั้งหมดที่ฉันไม่ได้นั่งในที่นั่งของฉันในขณะที่ผิวของฉันตระเวนและผมยืนขึ้นบนสุดในความมืด ฉันก็ได้ยินเรื่อง เสียงกระดาษและไม่ได้ย้ายอย่างรวดเร็วนั้น ผมบิดศีรษะเพื่อเขาจะตีนั่ง – กลับ แทนฉัน และ ในเวลาเดียวกันที่ผมดึงขึ้นพร้อมเตะขาของฉันและเพียงในนาทีที่ รถไฟเข้ามาแสง และหญิงถูกสั่นเข่าของฉันด้วยให้แซนด์วิชจากถุงกระดาษของเธอกับอีก ฉันก็ไม่กิน ทหารนั่งอยู่กับปากของเขาเปิดกว้างเขาได้ดู Smiler.Smiler ไม่ได้มองไปที่เขาตาของเขาถูกปิดขณะนี้ ผมพูดอย่างเงียบ ๆ ' 'โธ่ และมีค่าก้าวอย่างเป็นทางการทหารตามฉันและเพียงสิบวินาทีต่อมาผมได้ยินเสียงประตูอีก และดู back.smilerได้มาถึงทางเดินเกินไปผมรู้สึกผูก และ และความคิดของฉันเท่านั้นที่ทำดังนั้น ฉันเตะทหาร และเขาเข้าใจ และเราวิ่งขึ้นทางเดิน หนึ่งในสิ่งที่เกี่ยวกับทางรถไฟ มีไม่มากของสถานที่ซ่อนในนั้น ทางเดินเป็นเส้นตรง และยาวใครมาถึงหนึ่งสามารถดูสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนที่อื่น ๆ แต่ที่สุดของทางเดิน มีโค้งเล็กน้อย และในตัวเล็กน้อยงอน้ำน้อยเรามีสุด มีห้องน้ำ และคนออกมา และจะเป็นการขนส่งต่อไป ครั้ง โดยไม่คิด ฉันดึงทหารย้อนกลับ และที่สองในภายหลังเราไม่ มี มีประตูล็อคทั้งสอง'Woolcott' ทหารกล่าว "อะไรเราจะทำอย่างไร ' 'เพียงไว้เงียบ'' แต่เขาหาวิธีเรา เขามองดูบ้าน?'' เขาต้องได้เก็บตาเราเช่นกัน เพียงแล้ว ผมได้ยินประตูระเบียงที่เปิดอีกครั้ง ฉันกล่าวว่า ' ทหารที่เขา เขาจะไปลงรถไฟ เพียงเก็บเงียบ และจะเห็น 'ฉันรอไม่กี่วินาที และปลดล็อคประตู และเปิดไม่มีเลยใครมี ผมเข้าไปขึ้นประตู และไม่มีใครมีอย่างใดอย่างหนึ่ง ฉันเปิดรอบยิ้ม ซึ่งไม่เกี่ยวกับครั้งที่ฉันยิ้มสำหรับสัปดาห์ smiler ยืน เขาไม่ยิ้มกลับมาให้ฉัน เขาถูกพิงกับหน้าต่าง และเขาไม่ได้จริง ๆ มองฉัน แต่ ที่หน้าต่าง เขาได้เห็นผมในกระจกอย่างชัดเจนขณะที่ฉันเห็นเขา ผมวิ่งกลับไปห้องน้ำ ได้เร็วขึ้นกว่าที่ฉันเคยได้ย้ายในชีวิตของฉัน แต่ฉันไม่ได้มากได้มี เมื่อมีเสียงดังและความผิดพลาดผมอยู่ชั้น รถไฟมีใส่เบรคของ ตามฉันมาปิดชั้นผมเห็นอย่างอื่น มีอีกประตูได้ มีประตูระหว่างประตูห้องน้ำและประตูระเบียง มันเป็นประตูออกจากรถไฟ และ จากการที่เขายืน smiler ไม่สามารถเห็นมันไม่จับภายในประตูได้ หมายเลขอ้างอิงด้านนอกได้ก็ต้องเปิดหน้าต่างไปที่ ผมก็กลับไปห้องน้ำฉันกล่าวว่า ทหารของคุณสามารถกระโดดออกจากรถไฟหรือไม่ 'ปากของทหารถูกสั่นเขากล่าวว่า, "เราไม่สามารถไปปิดมันได้ เราจะตัดคอของเรา!'' ไม่ เราไม่ มันเป็นไปได้ค่อนข้างช้า เราได้ทำมันตอนนี้ 'เขาเริ่มพูด "ไม่คุณหมายถึงอะไร" เพื่อใส่มือมากกว่าปากของเขา และบอกเขาว่า เป็นอย่างที่ฉันไม่ ปากของเขาถูกปิดฉันเอามือของฉัน แต่เขาไม่ได้พูดอะไร เขาตามผมออกมาจากห้องน้ำ ผมเปิดหน้าต่าง และมีแขน เปิดหมายเลขอ้างอิง และผลักประตูเปิด ฉันกล่าวว่า, ' คุณแรก ' ฉันไม่ไปครั้งแรก ' ฉันกล่าวว่า 'ทั้งหมดขวา'ฉันออกไปตามแนวขอบจะออกจากห้องเขา อยากจะปิดประตูหลังจากที่เขามีได้ออก ไม่มีอะไรคงอยู่ และฉันเพียงหวังว่า เขาจะออกมาอย่างรวดเร็ว ปากของเขาถูกเปิด และตาของเขา เกินไป ถูกเปิดกว้าง เขาถูกแขวนที่ประตู ว่าเขาจะไม่ให้ไป l ถึงกว่าอดีตเขา และกล่าว ว่า, ',ทหารคนนั้น เพียงวางบน ฉันมีการปิดประตู และเขาเข้าใจ ขณะที่ เขาก้มปิด ผมไม่ได้ดูเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา ฉันเพียงแค่ปิดประตู และไปเกินไป รถไฟต้องรับจะเกี่ยวกับ klometres 50 อันชั่วโมง บางทีห้าสิบห้าเร็วเกินไปสำหรับการกระโดดง่าย ฉันรู้สึกลม แล้ว ปากของฉันก็เต็มไป ด้วยลมและหิมะ และฉันถูกบิดไปในอากาศ และมันรู้สึกว่าเป็นน้ำแข็ง และหนัก ฉันตีพื้น และน่าสะสม และรู้สึกปวดคมข้อเข่าของฉัน แล้ว 1 นั่งระหว่างบรรทัดรถไฟ ป่วย มีอาการปวดข้อเข่าของฉัน ดูตลอด และมีมีทหารนั่งระหว่างบรรทัด เกินไป ฉันหันไปดูรถไฟ และเห็นมันหายไปรอบเบนเป็น ยืนขึ้นทหารเริ่มเดินต่อฉัน ไม่มีอะไรที่จะดู: ล้างแผ่นดิน สีเทาฟ้า หิมะตก ในขณะที่เขตข้อมูล ที่เป็นไตรมาสที่ผ่านมาสองบนเสาร์ 24 ธันวาคม มีตามฤดูกาลเพียงสามชั่วโมงไปด้านบน ฉันกล่าวว่า, ' มีควรจะเป็นถนนที่ผ่านด้านขวา ผมเห็นว่าเมื่อเราไปถึงหมู่บ้านกี่กิโลเมตรกลับ เราดีกว่าจะไปอยู่ และพยายามที่จะนั่งเข้าเมือง.'ก็สวยดี เข่า มันทำให้ฉันรู้สึกป่วยเพียงให้มีน้ำหนักบน แต่ผมรู้ว่า ผมจะเดิน หิมะมีประมาณหนึ่งในสามของเมตรความลึก แต่ลมก็พัดให้ก็ถึงแผ่นดินของเราในบางสถาน เราไปในสองครั้ง และบางเวลาในช่วงนี้ทหารเริ่มล้าหลังกว่า ผมได้ยินเขาเมื่อเขาเริ่มร้องไห้ และมองรอบและเขาเคยบางทางกลับ ฉันรอเขา เขายังได้ร้องไห้ เมื่อเขามาฉันกล่าว ว่า 'เป็นอะไรกับคุณ" แต่ไม่สามารถดูสิ่งที่เป็นเรื่อง ขามีสีน้ำเงิน เขาไม่มีกางเกงยาว เขาเพิ่งมีโรงเรียนกางเกงขาสั้น เหนือเข่าขามีสีแดง แต่ด้านล่างเป็นสีน้ำเงิน เขากล่าวว่า 'Oh ขา Woolcott ของฉัน' ฉันกล่าวว่า 'ได้ย้ายบิตเร็วนั้น' เรามีทางยาวไปยัง ฉันมองไม่เห็นเท่าใดเราก็ไป มันเริ่มหิมะอีกประมาณสองโมง เรารู้ว่าเมื่อเป็นสอง เพราะเราได้ยินนาฬิกาคริสตจักร ทหารกล่าวว่า "คุณได้ยินที่' ใช่ ' ที่จะเป็น?' ทหารถาม ฉันกล่าวว่า, ' ไม่ไกล คุณไม่สามารถบอกเนื่องจากหิมะ'คุณคิดว่า มันเป็นหมู่บ้านหรือไม่' 'มีโบสถ์ และมีดังนั้นควรจะได้หมู่บ้าน' เราได้ไปอยู่ประมาณสิบนาทีต่อมา ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่เราคาดว่าจะพบมี มีไม่ได้อะไร ในหิมะเลย footmark แม้เป็น nd สีเทาฟ้า เขตหิมะขาว talling ที่เป็นไตรมาสที่ผ่านมาสองบนเสาร์ 24 ธันวาคม มีตามฤดูกาลเพียงสามชั่วโมงไปด้านบน ฉันกล่าวว่า, ' ควรมีมี ถนนผ่านด้านขวาเห็นได้เมื่อเราไปถึงหมู่บ้านกี่กิโลเมตรกลับ เราดีกว่าจะไปอยู่ และพยายามที่จะนั่งเข้าเมือง ก็สวยดี เข่า มันทำให้ฉันรู้สึกป่วยเพียงให้มีน้ำหนักบน แต่ผมรู้ว่า ผมจะเดิน หิมะมีประมาณหนึ่งในสามของเมตรความลึก แต่ลมก็พัดให้ก็ถึงแผ่นดินของเราในบางสถาน เราไปในสองครั้ง และบางเวลาในช่วงนี้ทหารเริ่มล้าหลังกว่า ผมได้ยินเขาเมื่อเขาเริ่มร้องไห้ และมองรอบและเขาเคยบางทางกลับ ฉันรอเขา เขายังได้ร้องไห้ เมื่อเขามาฉันกล่าว ว่า 'เป็นอะไรกับคุณ" แต่ไม่สามารถดูสิ่งที่เป็นเรื่อง L ของเขามีสีน้ำเงิน เขาไม่มีกางเกงยาว เขาเพิ่งมีโรงเรียนกางเกงขาสั้น เหนือเข่าขามีสีแดง แต่ด้านล่างเป็นสีน้ำเงิน เขากล่าวว่า 'Oh ขา Woolcott ของฉัน' ฉันกล่าวว่า 'ได้ย้ายบิตเร็วนั้น' เรามีทางยาวไปยัง ฉันไม่เห็นว่าห่างไกลเราก็ไปมันเริ่มหิมะอีกประมาณสองโมง เรารู้ว่าเมื่อเป็นสอง เพราะเราได้ยินนาฬิกาคริสตจักร ทหารกล่าวว่า, "คุณได้ยินที่'ใช่' 'ที่จะเป็น' ทหารถาม ฉันกล่าวว่า, ' ไม่ไกล คุณไม่สามารถบอกเนื่องจากหิมะ 'คุณคิดว่า มันเป็นหมู่บ้านหรือไม่' 'มีโบสถ์ และมีดังนั้นควรจะเป็นหมู่บ้าน'เราได้ไปอยู่ประมาณสิบนาทีต่อมา ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่เราคาดว่าจะพบมี มีไม่ได้อะไร ในหิมะเลย footmarkเราได้ยินเสียงประมาณสิบนาทีต่อมา แต่เพียงแห่งเช่น shouting และด้วยเสียงของรถ'การฟอร์ด ทหารกล่าวว่า ฟัง ' V-8 เก่าจะรวดเร็ว เกินไป มันถูกไป fast.lt ไม่ได้ไปอย่างรวดเร็วเป็นที่ของหิมะหนา ถนนสิ่งนั้นอยู่ หิมะมีการล้างออกก็ นาฬิกาแต่เพียงแห่งอีก ครึ่งชั่วโมง แต่มาพอ และถูกปิดไปเราเดินทางไม่ถูกต้อง แต่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เราเก็บไว้ใน มันคือการเข้มขณะนี้ และเราได้เดิน 3 ชั่วโมง เราเคยหิวชะมัด เราไม่ได้เห็นสิ่งที่มีชีวิต และทุกอย่างที่เราไม่ผิด ฉันกล่าวว่า 'มันไม่ได้ไกลมากตอนนี้''ไม่ ทหารกล่าวว่ามันไม่ได้ไกลมาก เราไปรอบส่วนโค้งในถนน และก็ มี แสงแรก มีเพียงแสงนี้หนึ่ง มันได้มาจาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แล้วสายยาวที่สำนักงาน theticket ดังนั้นเราไม่สามารถโทรศัพท์ มารดาของเรา อยู่ๆก็มีคนตะโกนว่า " รถไฟไป พวกเราจะคิดถึงมัน ' เส้นแตกและผู้คนเริ่มวิ่งหนี
ทหารและฉันก็เริ่มวิ่งกับพวกเขา เราขึ้นรถไฟ . . .
ฉันบอกว่าฉันจะแหวนแม่จากสถานี '
' ก็ได้ มีใครต้องการแหวน '
' คุณหมายถึงดร. นิกสัน ?ถ้าเขาเลือกเราในรถของเขา มันจะประหยัดมากของเวลา '
เราไม่ได้พูดอะไรหลังจากนั้น และได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่าง มันได้รับความเย็น ในเมือง แต่ไม่ได้มีจริง snoe . มีมากมายของหิมะที่นี่เลย เขตข้อมูลเป็น convered ด้วย .
หญิงชราร่างเล็ก กินแซนด์วิชออกมาจากถุงกระดาษ .
ทหารและฉันนั่งดูอย่างหิวโหย เธอกินมันฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน ทหารได้กินอาหารเช้าบนต้นไม้ ฉันรู้สึกว่าตัวเองเริ่มหิวมาก เมื่อฉันเห็นหญิงชราที่เธอค่อยๆกินแซนวิช .
ฉันรู้สึกย้ายทหารข้างๆผม ผมมองที่เขากำลังมอง ผู้ชายตรงข้ามกับเราได้ในหน้าหนังสือพิมพ์ ของเขา แต่เขาวางมันลง