1. IntroductionSupplementation of n

1. Introduction
Supplementation of natural protein to ruminants consuming
low-quality forage (o6% CP) improved forage
intake (Bandyk et al., 2001; DelCurto et al., 1990; Köster
et al., 1996), nutrient digestibility (Bohnert et al., 2002a,
2002b; DelCurto et al., 1990), animal performance
(Bohnert et al., 2002b; Clanton and Zimmerman, 1970),
and reproductive efficiency (Sasser et al., 1988; Wiley et al.,
1991) compared with non-supplemented controls. Due to
its lower cost per unit of N compared with most sources of
natural protein, urea (non-protein N; NPN) is a popular
source of supplemental N. As with natural protein, providing
supplemental urea to ruminants consuming lowquality
forage increased forage intake (Egan, 1965;
Romero et al., 1976; Tudor and Morris, 1971), nutrient
digestibility (Ammerman et al., 1972; Briggs et al., 1947;
Raleigh and Wallace, 1963), and animal performance
(Currier et al., 2004a; Raleigh and Wallace, 1963;
Redman et al., 1980) when compared with no supplemental
N. Nevertheless, compared with sources of natural
protein, NPN is often considered inferior as a supplemental
N source for ruminants consuming low-quality forage
(Clanton, 1978; Kropp et al., 1977); primarily because
of it lack of amino acid N and metabolizable protein.
However, when provided to mature ruminants consuming
low-quality forage at a level that does not exceed the
estimated requirement to maximize ruminal microbial
protein synthesis (NRC, 1996), NPN and natural protein
appear to be comparable as sources of supplemental N
(Cooke and Arthington, 2008; Farmer et al., 2004)
Infrequent (every-other-day to once every 7 d) supplementation
of CP to ruminants consuming low-quality
forage can decrease the costs associated with supplementation
while maintaining acceptable performance, nutrient
intake, and nutrient utilization when compared with daily
supplementation (Bohnert et al., 2002a, 2002b; Currier
et al., 2004a, 2004b; Huston et al., 1999a, 1999b). However,
infrequent supplementation of urea to ruminants is not a
common management practice because of the potential for
NH3 toxicity and decreased supplement intake (Chalupa,
1968; Helmer and Bartley, 1971). Consequently, there is
limited information available concerning infrequent supplementation
of NPN to ruminants consuming low-quality
forage. Therefore, we conducted two experiments to
compare daily and every-other-day supplementation of
urea or soybean meal (SBM) on forage intake, nutrient
digestibility, and N efficiency in ruminants consuming
low-quality forage.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. บทนำการเสริมโปรตีนธรรมชาติสัตว์เคี้ยวเอื้องที่บริโภคพืชอาหารสัตว์พืชอาหารสัตว์คุณภาพต่ำ (o6% CP) การปรับปรุงบริโภค (Bandyk et al. 2001 DelCurto et al. 1990 Kösteret al. 1996), สารอาหารย่อย (Bohnert et al. 2002a2002b DelCurto et al. 1990), สัตว์(Bohnert et al. 2002b Clanton และ Zimmerman, 1970),และประสิทธิภาพการสืบพันธุ์ (Sasser et al. 1988 แนะนำ et al.,1991) เปรียบเทียบกับตัวควบคุมที่ไม่มีเสริม เนื่องจากการการลดค่าใช้จ่ายต่อหน่วยของ N เมื่อเทียบกับแหล่งกำเนิดมากที่สุดโปรตีนธรรมชาติ ยูเรีย (N-โปรตีน NPN) เป็นนิยมแหล่งที่มาของ N. เพิ่มเติม เช่นเดียวกับโปรตีนธรรมชาติ ให้เติมยูเรียสัตว์เคี้ยวเอื้องบริโภค lowqualityบริโภคเพิ่มขึ้นพืชอาหารสัตว์พืชอาหารสัตว์ (Egan, 1965โรเมโร et al. 1976 ทิวดอร์และมอร์ริส 1971), สารอาหารย่อย (ยืน et al. 1972 บริกส์ et al. 1947ราลีและ Wallace, 1963), และสัตว์(รับส่งพัสดุ et al. 2004a ราลีและ Wallace, 1963Redman et al. 1980) เมื่อเปรียบเทียบกับไม่เพิ่มเติมN. แต่ เมื่อเทียบกับแหล่งที่มาของธรรมชาติโปรตีน NPN มักถือว่าด้อยกว่าเป็นการเพิ่มเติมแหล่ง N สำหรับสัตว์เคี้ยวเอื้องที่บริโภคพืชอาหารสัตว์คุณภาพต่ำ(Clanton, 1978 Kropp et al. 1977); เป็นหลักเนื่องจากของมันขาด metabolizable และ N กรดอะมิโนโปรตีนอย่างไรก็ตาม เมื่อให้สัตว์เคี้ยวเอื้องผู้ใหญ่บริโภคพืชอาหารสัตว์คุณภาพต่ำในระดับที่ไม่เกินตัวประเมินความต้องการสูงสุด ruminal จุลินทรีย์การสังเคราะห์โปรตีน (NRC, 1996), NPN และโปรตีนธรรมชาติปรากฏจะเปรียบเป็นแหล่งเพิ่มเติม N(Cooke และ Arthington, 2008 เกษตรกร et al. 2004)เสริมไม่บ่อย (ทุกอื่น ๆ วันไปทุก 7 วัน)ของ CP สัตว์เคี้ยวเอื้องบริโภคคุณภาพต่ำพืชอาหารสัตว์สามารถลดต้นทุนที่เกี่ยวข้องกับการเสริมขณะที่ยังคงประสิทธิภาพยอมรับได้ สารอาหารบริโภค และการใช้ประโยชน์สารอาหารเมื่อเทียบกับทุกวันเสริม (Bohnert et al. 2002a, 2002b รับส่งพัสดุet al. 2004a, 2004b Huston et al. 1999a, 1999b) อย่างไรก็ตามการเสริมยูเรียสัตว์เคี้ยวเอื้องไม่บ่อยนักไม่เป็นปฏิบัติการจัดการทั่วไปเนื่องจากมีศักยภาพในการNH3 เป็นพิษและการบริโภคอาหารเสริมที่ลดลง (Chalupaปี 1968 Helmer และ Bartley, 1971) ดังนั้น มีจำกัดข้อมูลเกี่ยวกับเสริมไม่บ่อยนักของสัตว์เคี้ยวเอื้อง NPN บริโภคคุณภาพต่ำอาหารสัตว์ ดังนั้น เราดำเนินการทดลองเพื่อเปรียบเทียบการเสริมทุกวัน และทุกอื่น ๆ วันยูเรียหรือถั่วเหลืองอาหาร (SBM) บนพืชอาหารสัตว์ การบริโภคสารอาหารย่อย และ N ประสิทธิภาพในสัตว์เคี้ยวเอื้องที่บริโภคพืชอาหารสัตว์คุณภาพต่ำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1. บทนำ
การเสริมโปรตีนธรรมชาติเพื่อการบริโภคสัตว์เคี้ยวเอื้อง
อาหารสัตว์ที่มีคุณภาพต่ำ (O6% CP) การปรับปรุงอาหารสัตว์
บริโภค (Bandyk et al, 2001;. DelCurto, et al, 1990;. Köster
., et al, 1996) สารอาหารที่ย่อย (Bohnert et อัล, 2002a.
2002b; DelCurto, et al, 1990) ผลการดำเนินงานสัตว์.
(Bohnert, et al, 2002b. แคลนตันและ Zimmerman, 1970)
และมีประสิทธิภาพการสืบพันธุ์ (Sasser et al, 1988;.. ไวลีย์, et al,
1991) เมื่อเทียบกับการควบคุมที่ไม่ได้เสริม เนื่องจากการ
ลดค่าใช้จ่ายต่อหน่วยของ N เมื่อเทียบกับแหล่งที่มาส่วนใหญ่ของ
โปรตีนธรรมชาติ, ยูเรีย (ที่ไม่ใช่โปรตีน N; NPN) เป็นที่นิยม
แหล่งที่มาของเอ็นเสริมเช่นเดียวกับโปรตีนธรรมชาติให้
ยูเรียเสริมเพื่อการบริโภคสัตว์เคี้ยวเอื้อง lowquality
อาหารสัตว์ที่เพิ่มขึ้นการบริโภคอาหารสัตว์ (Egan 1965;
. โรเมโร et al, 1976; ทิวดอร์และมอร์ริส, 1971) สารอาหารที่
ย่อย (Ammerman et al, 1972;. บริกส์ et al, 1947;.
ราลีและวอลเลซ, 1963) และประสิทธิภาพการทำงานของสัตว์
(คิวเรียร์, et al ., 2004a; ราลีและวอลเลซ 1963;
เรดแมน, et al, 1980) เมื่อเทียบกับไม่มีการเสริม.
เอ็น อย่างไรก็ตามเมื่อเทียบกับแหล่งที่มาของธรรมชาติ
โปรตีน NPN มักจะถือว่าด้อยกว่าเป็นเสริม
แหล่ง N สำหรับสัตว์เคี้ยวเอื้องการบริโภคอาหารสัตว์ที่มีคุณภาพต่ำ
(แคลนตัน 1978; Kropp et al, 1977.); ส่วนใหญ่เป็นเพราะ
มันขาดกรดอะมิโน N และโปรตีนในอาหาร.
แต่เมื่อให้กับผู้ใหญ่สัตว์เคี้ยวเอื้องการบริโภค
อาหารสัตว์ที่มีคุณภาพต่ำในระดับที่ไม่เกินกว่า
ความต้องการที่คาดว่าจะเพิ่มในกระเพาะหมักจุลินทรีย์
สังเคราะห์โปรตีน (NRC, 1996), NPN และเป็นธรรมชาติ โปรตีน
ดูเหมือนจะเปรียบเป็นแหล่งที่มาของเสริม N
(Cooke และ Arthington 2008. ชาวนา, et al, 2004)
ไม่บ่อย (ทุกแบบอื่น ๆ วันละครั้งทุก 7 D) อาหารเสริม
ของซีพีสัตว์เคี้ยวเอื้องบริโภคที่มีคุณภาพต่ำ
หญ้าสามารถลด ค่าใช้จ่ายที่เกี่ยวข้องกับการเสริม
ขณะที่ยังคงประสิทธิภาพการทำงานที่ยอมรับได้สารอาหารที่
บริโภคและการใช้ประโยชน์ของสารอาหารเมื่อเทียบกับในชีวิตประจำวัน
อาหารเสริม (Bohnert, et al, 2002a, 2002b. คิวเรียร์
, et al, 2004a, 2004b;.. ฮัส, et al, 1999a, 1999b) อย่างไรก็ตาม
การเสริมไม่บ่อยนักของยูเรียเพื่อสัตว์เคี้ยวเอื้องไม่ได้เป็น
การบริหารจัดการร่วมกันเนื่องจากการที่มีศักยภาพสำหรับ
ความเป็นพิษ NH3 และลดลงการบริโภคอาหารเสริม (Chalupa,
1968; เฮลเมอและ Bartley, 1971) จึงมี
ข้อมูลเกี่ยวกับการ จำกัด อาหารเสริมไม่บ่อยนัก
ของ NPN เพื่อสัตว์เคี้ยวเอื้องบริโภคที่มีคุณภาพต่ำ
อาหารสัตว์ ดังนั้นเราจึงดำเนินการสองการทดลองเพื่อ
เปรียบเทียบทุกวันและทุกวันอื่นเสริม
ยูเรียหรือกากถั่วเหลือง (SBM) การบริโภคอาหารสัตว์สารอาหารที่
ย่อยได้และมีประสิทธิภาพ N ในสัตว์เคี้ยวเอื้องการบริโภค
อาหารสัตว์ที่มีคุณภาพต่ำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . แนะนำการเสริมโปรตีนธรรมชาติเพื่อการบริโภคสัตว์เคี้ยวเอื้องด้อยคุณภาพพืชอาหารสัตว์ ( o6 % CP ) การปรับปรุงพืชอาหารสัตว์บริโภค ( bandyk et al . , 2001 ; delcurto et al . , 1990 ; K öสเตอร์et al . , 1996 ) การย่อยได้ ( bohnert 2002a et al . ,2002b ; delcurto et al . , 1990 ) , การแสดงสัตว์( bohnert et al . , 2002b ; แคลนตัน และ ซิมเมอร์แมน , 1970 )และประสิทธิภาพการสืบพันธุ์ ( Sasser et al . , 1988 ; นิ่ง et al . ,1991 ) เมื่อเทียบกับที่ไม่ใช่อาหารควบคุม เนื่องจากการลดต้นทุนต่อหน่วยของไนโตรเจนเมื่อเทียบกับส่วนใหญ่แหล่งที่มาของโปรตีนธรรมชาติ , ยูเรีย ( โปรตีนไม่ N ; NPN ) ได้รับความนิยมแหล่งเสริมด้วยโปรตีนธรรมชาติ , เป็น ให้การเสริมยูเรียเพื่อการบริโภค lowquality สัตว์เคี้ยวเอื้องพืชอาหารสัตว์เพิ่มขึ้นการบริโภคอาหารสัตว์ ( Egan , 1965 ;โรเมโร et al . , 1976 ; และทิวดอร์มอร์ริส , 2514 ) , สารอาหารการย่อยได้ ( แอมเมอร์แมน et al . , 1972 ; บริกส์ et al . , 1947 ;ราลีและวอลเลซ 2506 ) และการแสดงสัตว์( Currier et al . , 2004a ; ราลีและวอลเลซ 2506 ;เรดแมน et al . , 1980 ) เมื่อเทียบกับการไม่เสริมได้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบกับแหล่งธรรมชาติโปรตีน , NPN ถือว่าด้อยกว่าเป็นเพิ่มเติมการบริโภคอาหารสัตว์สำหรับสัตว์เคี้ยวเอื้อง ( แหล่งที่มาที่มีคุณภาพต่ำ( แคลมเติ้น , 1978 ; คร็อพพ์ et al . , 1977 ) เป็นหลัก เพราะมันขาดกรดอะมิโน และโปรตีนที่ใช้ประโยชน์ได้ .อย่างไรก็ตาม เมื่อมีการบริโภคเป็นสัตว์เคี้ยวเอื้องด้อยคุณภาพพืชอาหารสัตว์ในระดับที่ไม่เกินประมาณการความต้องการเพื่อเพิ่มจุลินทรีย์ในกระเพาะรูเมนการสังเคราะห์โปรตีน ( NRC , 1996 ) , NPN และโปรตีนธรรมชาติที่ปรากฏจะเปรียบเป็นแหล่งเสริมไนโตรเจน( Cooke และ arthington , 2008 ; ชาวนา et al . , 2004 )ไม่บ่อยนัก ( ทุก ๆวันเพื่อทุกๆ 7 D ) เสริมของ CP เพื่อสัตว์เคี้ยวเอื้องการบริโภคที่มีคุณภาพต่ำพืชอาหารสัตว์ที่สามารถลดต้นทุนที่เกี่ยวข้องกับเสริมในขณะที่รักษาประสิทธิภาพที่ยอมรับได้ สารอาหารการบริโภคและการใช้ประโยชน์ของสารอาหารเมื่อเทียบกับทุกวันอาหารเสริม ( bohnert et al . , 2002a 2002b ; รับส่งพัสดุ ,et al . , 2004a 2004b ; Huston , et al . , 1999a 1999b , ) อย่างไรก็ตามเสริมความเข้มของยูเรียเพื่อสัตว์เคี้ยวเอื้องไม่ใช่การจัดการการปฏิบัติทั่วไปเพราะศักยภาพสำหรับnh3 พิษและลดการบริโภค ( chalupa อาหารเสริม ,1968 ; เฮลเมอร์ และ บาร์ทลี่ย์ , 2514 ) จึงมีจำกัดข้อมูลเกี่ยวกับ infrequent เสริมบริษัท เอ็นพีเอ็น เพื่อการบริโภคของสัตว์เคี้ยวเอื้องที่มีคุณภาพต่ำพืชอาหารสัตว์ ดังนั้นเราจึงทำการทดลองสองเปรียบเทียบทุกวัน และทุก ๆวัน อาหารเสริมของยูเรีย หรือกากถั่วเหลือง ( SBM ) ต่อปริมาณธาตุอาหารพืชอาหารสัตว์ ,การย่อยได้และ N ประสิทธิภาพการบริโภคในสัตว์เคี้ยวเอื้องด้อยคุณภาพอาหารสัตว์