The sun had set, and I was walking

The sun had set, and I was walking through the dark corridor. My whole body ached due to the gruelling work I had gone through during the day.

The cold air struck my skin and gave me goosebumps. It was a stone corridor but a first class carpet was laid on it so my footsteps weren’t loud. Groaning from the muscular pains, my footsteps were in disorder.

Shelves decorated with expensive ornaments, pretty flowers, knight armours made of silver, and a small light of magical energy. These things came into my view in the night’s darkness.

But all that felt a bit scary which made me walk a bit faster. My quiet footsteps became a bit louder.

My destination was the chapel at the end of this corridor. I didn’t really have anything specific to do. It was simply a part of my routine.

In that chapel was the statue of the Goddess. It wasn’t real nor did it have the Goddess’ soul or anything. Made out of silver, it was simply nothing more than a statue.

How long did I walk in that dark corridor? But now finally, a giant door was in front of me. I used all my strength to push it open. Because that door was heavier than I expected, by the time I entered the chapel, I was a bit out of breath.

And finally I was inside. In front of me was magnificent stained glass that decorated the windows and the ceiling. The faint light of magical energy shone blue, red, gold, green, purple…..in various colours even though it was night time. It looked so unnaturally beautiful that the silver statue of the Goddess placed at the innermost part of the chapel looked truly divine.

The statue of Goddess Astrarea.

One of the 3 gods that created this world. Ruler of the light and the one that created humans.

In normal temples, people would think that the bigger the statue the better it was but the one here was of the size of a normal human. Maybe that’s why it was beautiful, it felt divine.

I tried to close door quietly but the wooden door made a dry sound that resounded inside the chapel.

It’s not like it’s not allowed to be here late at night but the empty chapel made me feel as if I was doing something bad.

Just like that, as if being pulled, I walked towards the goddess’ statue.

Even though I was walking over the carpet my footsteps made sound. Was it simply the air that was cold or was the silver statue giving off the chill I felt? I didn’t know but the mental chill I felt made me want to stop in my tracks.

But I didn’t.

I felt as if I was being pulled as well. Slightly, though.

As I walked towards the silver goddess I stretched out my hand—-but stopped right before touching the statue.

Even though I didn’t touch it, I could feel the heat of my fingertip disappear from the coldness of the statue. As if it was frozen, I became unable to move my finger.

Even though it should be impossible. Giving a wry smile, I removed my finger away from the statue. The silent night was so cold that I could even hear the buzzing in my ears. I was alone in this place. I suddenly became afraid realizing that and turned back and walked away from the statue.

But, just before that, I felt I heard someone calling my name. Was it a ghost? I looked around for one. In the first place though, it would be ridiculous for a ghost to appear inside a chapel. Thinking that, I sighed. Suddenly, I felt that my eyes connected with the Goddess’ statue.

What did I think at that time……..I remember it clearly even now.



—–I want to go home.

.

.

.

When I woke up, I sighed in relief on seeing the worn out ceiling of my room.

Nostalgic—–I couldn’t even call it that but it wasn’t really a good dream that I had.

It was right about when we were summoned in this world. Somehow realizing the peculiarity of my cheat and understanding that I’d be useless; it was a dream of when I was really dessperate.

Learning the art of combat from the knights, reading books till late night and then prayed to the goddess’ statue after getting tired.

That I want to return home.

[What happened?]

“Nothing. Just saw a bad dream.”

[…….I see.]

It doesn’t ask anything more. From my atmosphere, it must have realized what kind of dream I had. Really, I have a great partner.

Picking up Ermenhilde from below my pillow, I rubbed its rim with my fingers.

“Can I sleep the whole day today?”

[Work. Like a cart-horse.]

“………what a cruel partner you are.”

Laughing, I stood up from the bed. Now then, let’s work hard today as well.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีดวง และฉันเดินผ่านทางเดินมืด Ached ร่างกายเนื่องจากทำงานด่านที่ผมได้ผ่านไปแล้วในระหว่างวันอากาศเย็นหลงผิวของฉัน และให้ฉันชมรมขนหัวลุก มันเป็นทางเดินหิน แต่พรมชั้นถูกวางไว้เพื่อให้เท้าของฉันไม่ได้ดัง Groaning จากอาการปวดกล้ามเนื้อ รอยเท้าของฉันถูกในความผิดปกติชั้นตกแต่ง ด้วยเครื่องประดับราคาแพง ดอกไม้สวย อัศวินเกราะที่ทำจากเงิน และไฟดวงเล็กพลังงานวิเศษ สิ่งเหล่านี้เข้ามาในมุมมองของฉันในความมืดของคืนแต่ที่รู้สึกกลัวเล็กน้อยซึ่งทำให้ผมเดินแบบเร็ว รอยเท้าของฉันเงียบกลายเป็นเสียงเล็กจุดหมายปลายทางคือ โบสถ์ที่นี้ ผมไม่ได้มีอะไรไปทำจริง ๆ มันเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของกิจวัตรประจำวันของฉันในโบสถ์ที่เป็นรูปปั้นเจ้าแม่ มันไม่ได้จริง หรือไม่มันมีจิตวิญญาณของเทพธิดาหรืออะไร ทำจากเงิน มันเป็นเพียงแค่อะไรมากไปกว่ารูปปั้นนานไม่ได้เดินในทางเดินที่มืด แต่ตอน สุดท้าย ประตูยักษ์อยู่ตรงหน้า ฉันสามารถใช้ความแข็งแรงของฉันดันเปิด เนื่องจากประตูที่หนักกว่า เวลาฉันโบสถ์ ผมได้รับบิตจากลมหายใจและสุดท้าย ภายใน อยู่ตรงหน้าเป็นกระจกสีสวยงามที่ตกแต่งด้วยหน้าต่างและเพดาน แสงจาง ๆ จากพลังงานวิเศษส่องฟ้า แดง ทอง สีเขียว สีม่วง...สีต่าง ๆ แม้ว่าเวลากลางคืน มันดู unnaturally สวยมากว่า รูปปั้นเทพธิดาเงินวางไว้ที่ด้านในสุดของโบสถ์มองพระเจ้าอย่างแท้จริงรูปปั้นเทพธิดา Astrareaหนึ่งในเทพเจ้า 3 ที่สร้างโลกนี้ ไม้บรรทัดของไฟและมนุษย์สร้างขึ้นในวัดปกติ คนจะคิดว่า มันเป็นรูปปั้นที่ใหญ่กว่าดีกว่า แต่นี่ที่เดียวของขนาดของมนุษย์ปกติ บางทีที่ว่าทำไมมันเป็นสวยงาม รู้สึกว่าพระเจ้าพยายามปิดประตูเงียบ ๆ แต่ประตูไม้ทำเสียงแห้งที่ resounded ภายในโบสถ์ไม่เช่นนั้นยังไม่ได้รับอนุญาตนี่จะดึก แต่โบสถ์ว่างเปล่าทำให้ผมรู้สึกว่าผมทำสิ่งเลวร้ายได้เพียงต้องการที่ ว่าถูกดึง ฉันเดินเข้าไปหารูปปั้นของเทพแม้ว่าฉันได้เดินบนพรมเท้าของฉันทำเสียง เป็นเพียงแค่อากาศที่เย็น หรือถูกปั้นเงินให้ปิดเย็นเลย ผมไม่ทราบ แต่เย็นจิตที่รู้สึกทำให้ฉันต้องหยุดในเพลงของฉันแต่ผมไม่ผมรู้สึกว่าผมถูกถูกดึงด้วย เล็กน้อย แต่ขณะที่ฉันเดินต่อเทพธิดาเงิน ฉันเหยียดมือออก — -หยุดแต่ก่อนสัมผัสรูปปั้นแม้ว่าฉันไม่ได้สัมผัส ฉันสามารถรู้สึกความร้อนบริเวณของฉันหายไปจากความหนาวเย็นของรูปปั้น ว่ามันถูกแช่แข็ง ฉันก็ไม่สามารถเลื่อนนิ้วมือของฉันแม้ว่ามันควรจะเป็นไปไม่ได้ ให้รอยยิ้ม wry เอานิ้วมือของฉันห่างจากรูปปั้น กลางคืนเงียบถูกเย็นเพื่อที่ฉันสามารถแม้ได้ยินเสียงพึมพำในหูของฉัน ผมคนเดียวในนี้ ฉันก็กลายเป็นกลัวตระหนักที่กลับ และเปิดเดินออกไปจากรูปปั้นBut, just before that, I felt I heard someone calling my name. Was it a ghost? I looked around for one. In the first place though, it would be ridiculous for a ghost to appear inside a chapel. Thinking that, I sighed. Suddenly, I felt that my eyes connected with the Goddess’ statue.What did I think at that time……..I remember it clearly even now. —–I want to go home....When I woke up, I sighed in relief on seeing the worn out ceiling of my room.Nostalgic—–I couldn’t even call it that but it wasn’t really a good dream that I had.It was right about when we were summoned in this world. Somehow realizing the peculiarity of my cheat and understanding that I’d be useless; it was a dream of when I was really dessperate.Learning the art of combat from the knights, reading books till late night and then prayed to the goddess’ statue after getting tired.That I want to return home.[What happened?]“Nothing. Just saw a bad dream.”[…….I see.]It doesn’t ask anything more. From my atmosphere, it must have realized what kind of dream I had. Really, I have a great partner.Picking up Ermenhilde from below my pillow, I rubbed its rim with my fingers.“Can I sleep the whole day today?”[Work. Like a cart-horse.]“………what a cruel partner you are.”Laughing, I stood up from the bed. Now then, let’s work hard today as well.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดวงอาทิตย์ได้ตั้งและฉันกำลังเดินผ่านทางเดินที่มืด ร่างกายทั้งหมดของฉันปวดร้าวเนื่องจากการทำงานที่เหนื่อยมากฉันได้ผ่านไปแล้วในระหว่างวัน. อากาศเย็นหลงผิวของฉันและให้ฉันขนลุก มันเป็นทางเดินหิน แต่พรมชั้นแรกถูกวางบนมันเพื่อให้รอยเท้าของฉันก็ไม่ดัง ครวญครางจากอาการปวดกล้ามเนื้อ, รอยเท้าของฉันได้ในความผิดปกติ. ชั้นตกแต่งด้วยเครื่องประดับที่มีราคาแพง, ดอกไม้สวย armours อัศวินที่ทำจากเงินและไฟขนาดเล็กของพลังงานที่มีมนต์ขลัง สิ่งเหล่านี้เข้ามาในมุมมองของฉันในความมืดคืน. แต่ทั้งหมดที่รู้สึกบิตน่ากลัวซึ่งทำให้ผมเดินบิตเร็วขึ้น เสียงฝีเท้าที่เงียบสงบของฉันกลายเป็นบิตดัง. ปลายทางของฉันเป็นโบสถ์ในตอนท้ายของทางเดินนี้ ฉันไม่ได้จริงๆมีอะไรที่เฉพาะเจาะจงที่จะทำ มันเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของกิจวัตรของฉัน. ในโบสถ์ที่เป็นรูปปั้นของเทพธิดา มันไม่ได้จริงหรือไม่ก็มีจิตวิญญาณของเทพธิดา 'หรืออะไร ทำจากเงิน, มันเป็นเพียงแค่อะไรมากไปกว่ารูปปั้น. ไม่ฉันเดินนานแค่ไหนในการที่ทางเดินมืด? แต่ตอนนี้ในที่สุดประตูยักษ์อยู่ในด้านหน้าของฉัน ผมใช้ความแข็งแรงของฉันทั้งหมดที่จะผลักดันให้มันเปิด เพราะประตูที่หนักกว่าที่ผมคาดไว้ตามเวลาที่ผมเข้าโบสถ์ฉันเป็นบิตออกจากลมหายใจ. และในที่สุดผมก็อยู่ข้างใน ในด้านหน้าของฉันถูกกระจกสีอันงดงามที่ตกแต่งหน้าต่างและเพดาน แสงสลัวของพลังงานที่มีมนต์ขลังส่องฟ้า, สีแดง, สีทอง, สีเขียว, สีม่วง ... ..in สีต่างๆแม้ว่ามันจะเป็นเวลากลางคืน มันดูผิดธรรมชาติเพื่อให้สวยงามว่ารูปปั้นสีเงินของเทพีวางไว้ที่ส่วนในสุดของโบสถ์มองของพระเจ้าอย่างแท้จริง. รูปปั้นเทพธิดา Astrarea. หนึ่งใน 3 พระที่สร้างโลกนี้ ผู้ปกครองของแสงและหนึ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น. ในวัดตามปกติคนจะคิดว่ามีขนาดใหญ่รูปปั้นที่ดีกว่ามันเป็น แต่คนที่นี่เป็นขนาดของมนุษย์ปกติ บางทีนั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่มันเป็นภาพที่สวยงามก็รู้สึกพระเจ้า. ผมพยายามที่จะปิดประตูอย่างเงียบ ๆ แต่ประตูไม้ที่ทำเสียงแห้งที่ดังก้องอยู่ภายในโบสถ์. มันไม่ได้เป็นเช่นนั้นไม่ได้รับอนุญาตจะอยู่ที่นี่ในช่วงดึก แต่โบสถ์ที่ว่างเปล่าทำให้ฉันรู้สึก เช่นถ้าผมทำสิ่งที่ไม่ดี. เช่นเดียวกับที่เช่นถ้าถูกดึงฉันเดินต่อเทพธิดา 'รูปปั้น. แม้ว่าฉันกำลังเดินมากกว่าพรมรอยเท้าของฉันทำให้เสียง มันเป็นเพียงแค่อากาศที่เย็นหรือไม่ก็รูปปั้นเงินให้ปิดเย็นผมรู้สึก? ผมไม่ทราบ แต่เย็นจิตผมรู้สึกว่าทำให้ฉันต้องการที่จะหยุดในเพลงของฉัน. แต่ฉันไม่ได้. ฉันรู้สึกราวกับว่าฉันถูกดึงเป็นอย่างดี . เล็กน้อย แต่ขณะที่ผมเดินไปสู่เทพธิดาเงินผมเหยียดมือออก - แต่หยุดที่เหมาะสมก่อนที่จะสัมผัสรูปปั้น. แม้ว่าฉันจะไม่ได้สัมผัสมันฉันรู้สึกได้ถึงความร้อนของปลายนิ้วของฉันหายไปจากความหนาวเย็นของรูปปั้น . ราวกับว่ามันถูกแช่แข็งผมก็ไม่สามารถที่จะย้ายนิ้วของฉัน. แม้ว่ามันควรจะเป็นไปไม่ได้ ให้รอยยิ้มเบี้ยวฉันออกนิ้วของฉันออกไปจากรูปปั้น คืนที่เงียบเย็นเพื่อที่ฉันยังสามารถได้ยินเสียงหึ่งในหูของฉัน ผมเป็นคนเดียวในสถานที่นี้ ผมก็กลายเป็นกลัวตระหนักว่าและหันหลังและเดินออกไปจากรูปปั้น. แต่ก่อนที่ผมรู้สึกว่าผมได้ยินคนเรียกชื่อของฉัน มันเป็นผี? ผมมองไปรอบหนึ่ง ในสถานที่แรก แต่ก็จะไร้สาระสำหรับผีจะปรากฏภายในโบสถ์ คิดว่าผมถอนหายใจ ทันใดนั้นผมรู้สึกว่าตาของฉันเชื่อมต่อกับเทพธิดา 'รูปปั้น. อะไรผมคิดว่าในช่วงเวลานั้น ...... ..I จำมันได้อย่างชัดเจนแม้ตอนนี้. --I อยากกลับบ้าน. . . . เมื่อฉันตื่นขึ้นมาผมถอนหายใจ ในการบรรเทาเห็นเพดานสวมใส่ออกมาจากห้องของฉัน. คิดถึง - ฉันไม่สามารถที่จะเรียกมันว่า แต่มันก็ไม่ได้จริงๆฝันดีที่ฉันมี. มันถูกต้องเกี่ยวกับเมื่อเราถูกเรียกในโลกนี้ อย่างใดตระหนักถึงความไม่ชอบมาพากลของการโกงและความเข้าใจที่ฉันจะไร้ประโยชน์ของข้าพระองค์ มันเป็นความฝันของเมื่อฉันถูก dessperate จริงๆ. การเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้จากอัศวินอ่านหนังสือจนถึงดึกแล้วอธิษฐานต่อเทพธิดา 'รูปปั้นหลังจากที่ได้รับเหนื่อย. ที่ฉันต้องการที่จะกลับบ้าน. [เกิดอะไรขึ้น?] " ไม่มีอะไร เพิ่งเห็นฝันร้าย. " [ ...... .i เห็น.] มันไม่ได้ถามอะไรมาก จากบรรยากาศของฉันก็ต้องตระหนักว่าสิ่งที่ชนิดของความฝันของฉันได้ จริงๆผมมีพันธมิตรที่ดี. หยิบขึ้นมาจากด้านล่าง Ermenhilde หมอนของฉันฉันลูบขอบด้วยมือของฉัน. "ผมสามารถนอนหลับได้ทั้งวันในวันนี้?" [Work เช่นเดียวกับรถม้า.] " ......... สิ่งที่พันธมิตรโหดร้ายคุณอยู่." หัวเราะผมยืนขึ้นจากเตียง แล้วตอนนี้ขอทำงานอย่างหนักในวันนี้เช่นกัน