He had vibrant red hair, and eyes e

He had vibrant red hair, and eyes equally as red. It kind of reminded her of the liquid that seeped out of her body when she tripped and scraped her knee. Blood, her mother had called it as she tended to the injury. Yes, he reminded her of the crimson red of blood.

The moment she first set eyes on him, she knew he was different. Despite everyone being close of age, there was simply something about him that separated him from the others. Perhaps it was the aura he emanated that commanded the respect of those around him, even though he was only five. Even the adults gave the child his much required personal space.

Whatever it was, he was mature for his age. An enigma, really.

And she admired him but, at the same time, feared him.

Akashi Seijuurou. That was his name.

-

When his eyes first landed upon her lithe figure, he immediately knew they were different. With long, flowing bright pink hair, the same colour as the “peach” in her surname, and innocent eyes that were filled to the brim with happiness, it was obvious.

Her gentle smile lured in those around her, and together they formed a relationship based on trust. Her cheerful personality made her surroundings shine that much brighter, and it always amazed him how easily she had their classmates flocking towards her.

Of course, he knew that their classmates would just as easily come at his beckon, should he call for them, but it still amazed him nonetheless.

They were similar, yet very, very different.

Momoi Satsuki, was it?

-

”Everyone! We’re going to draw in pairs today! So please get together with a friend and draw to your heart’s content!”

She had immediately turned to look for her childhood friend, only to see him sleeping with his cheek against the table, drool trailing down the side of his mouth.

Disgusted, she had jerked back and ended up bumping into someone. She had turned, an apology already escaping her lips as she bowed to show her sincerity. The cluck of a tongue made her head snap up, and she came into contact with very red orbs.

Letting out a small squeak, she had jumped back, widening the distance between them before muttering another apology.

He didn’t seem to be offended, at the very least, merely brushing off imaginary dust from his clothes.

"You. Be my partner."

She squawked. He wasn’t even asking her, but demanding!

"I… forgot my rubber. I don’t want to be a bother to Akashi-kun…"

And she honestly didn’t, because the boy had always appeared unapproachable. Just someone to be gazed upon from afar, but never up close. He was to be admired and treasured, but never touched.

"Well, I have an extra. I’ll lend it to you if you be my partner."

She couldn’t say no. After all, she really had no reason to decline. And the idiot of a childhood friend was too busy snoozing, so she couldn’t say she already had a partner.

"Okay…"

That was their first meeting.

-

She was finally in middle school, and it was necessary to choose a club to participate in. It wasn’t difficult to do so, though, as she already had everything planned out. It was obvious she’d join the basketball club with her childhood friend, who was a basketball fanatic. She’d be the manager, if they didn’t already have one. Despite loving basketball, she couldn’t play as well as her friend. That didn’t make her love it any less, though, and she was certain she could be of help to her fellow club members.

That was where she met him again.

It was purely coincidental; or perhaps not, as they’d meet each other far more often since they were in the same club.

His hair was just as red as she remembered. His eyes had gotten more calculative, but the apathy that surrounded him as a child hadn’t worn off. If anything, it had grown more apparent from his expression (or lack of).

"Joining the basketball club?"

The question had startled her, but she nodded, afraid her voice would tremble from just being in his mere presence. He still retained that air of respect.

"I’m assuming you too? It’s nice to meet you, I’m Momoi Satsuki!"

She assumed he had forgotten her. After all, she was nothing compared to a great person like him. It would’ve been natural to not remember her.

"What are you talking about, Momoi?"

He hadn’t.

-

She hadn’t changed. Despite having not seen each other since kindergarten, she remained as bubbly as always. She had definitely matured physically, if not mentally, but she still retained some of the baby fat from her childhood.

Her smile had only grown brighter since then, and grew even more after meeting Kuroko Tetsuya. He knew that her love would remain unrequited though. He wasn’t oblivious to her infatuation towards Tetsuya, nor was Tetsuya ignorant to the affection she constantly threw at him.

It didn’t get any better after second year. While everyone had slowly begun to split apart in second year, by the time it was third year, each one of them were already choosing different high schools to attend.

Naturally, she chose to follow Daiki. It was as if fate was against her, forcing her to choose between her childhood friend and her love.

He almost pitied her. Almost.

Regardless, it had nothing to do with him. It was unlikely they’d see much of each other after graduation.

-

It was during the Winter Cup of their first high school year that they met again. That was within his calculations. He hadn’t expected to see her any sooner than that, and he was always right.

They didn’t talk until after that fateful match between Seirin and Rakuzan, though.

For the first time ever, he had lost and, consequently, proved wrong. Because he always won, hence he was always right. But he had lost. He had lost against Tetsuya.

Still unable to accept his loss, he had lingered outside the stadium after the match, contemplating over Tetsuya’s challenge against his philosophy. That was when she appeared.

"Eh? Akashi-kun?"

Startled, because he hadn’t expected to meet her at that time when he was at his weakest, his words came out a little harsher than he had intended. “What do you want, Momoi?”

She had flinched, but didn’t cower. Instead, she stood her ground and sat next to him, albeit with some distance still separating them.

"Nothing. I was just buying a drink when I saw you." She indicated at the two cans of soda in her arms as she said this. He assumed one was for Daiki.

They didn’t say anything after that, merely basking in the silence. He wasn’t oblivious to the tension in the air, though. It was obvious Momoi was uncomfortable being alone with him, not that he could blame her. Many people were like that around him.

It was when he felt her staring at him for a long moment that he finally spoke up again.

"Is there something on my face?"

It was her turn to be startled as she flinched at his voice before embarrassment crept up and stained her cheeks red. She had been caught staring by him, so he supposed that was her natural reaction.

"Um… I was just thinking your eye really did change colour."

At the mention of his eye, his hand slowly reached up to land on his left eye, the eye that was once red and was now an amber.

He only hummed in a sign of agreement before standing up and announcing, “I need to head back to my team. You should hurry back to Daiki, too, Momoi.”

She didn’t pay attention to his words, though, as her eyes lit up and a soft gasp escaped her lips. “Pretty…”

"Hm?" He pushed her to elaborate, an eyebrow raised.

"Ah…" she uttered as she snapped out of her trance, flustered from being caught staring once again. "It’s just— Nothing…"

He didn’t push.

-

When he had stood up, she had been mesmerised. With the sun setting low behind him, casting the sky a beautiful shade of red and orange, she was captured by his beauty.

When she was a child, she had thought him to be the colour of blood. Oh how wrong she was.

Akashi Seijuurou had vibrant red hair, and an eye equally as red. The other eye, now an amber colour, was a beautiful shade of a garnet jewel. The two colours didn’t remind her of blood, but of the stunning sunset sky.

He was still an enigma, and still commanded the respect of many.

She admired him and, at the same time, still feared him.

However, this Akashi Seijuurou was a friend. Or close enough to one, at the very least.

-

As they parted ways to rejoin their respective groups, he looked back once to see that long, flowing pink hair. It was still the same as back then. Her eyes were no longer as innocent, forced to see the cruelty of the world, but managed to retain some essence of purity.

She still had that patient and gentle smile, although rarely was it directed at him (and that was fine). And she still attracted those around her like moth to a flame, and although that no longer amazed him, he still found his eyes searching for her figure.

They were similar, yet very, very different.

He wouldn’t have had it any other way.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขามีผมสีแดงใส และตาแดงเป็นเท่า ๆ กัน เรื่องชนิดของเตือนเธอของของเหลวที่ seeped ออกจากร่างกายของเธอเมื่อเธอ tripped และถลอกเข่าของเธอ เลือด แม่ของเธอก็เรียกว่าขณะที่เธอมีแนวโน้มการบาดเจ็บที่ ใช่ เขาเตือนเธอสีแดงสีแดงเข้มของเลือด

ขณะเธอแรกตั้งตาบนเขา เธอรู้ว่า เขาแตกต่างกัน แม้ทุกคนจะปิดอายุ มีเพียงบางสิ่งบางอย่างที่เขาแยกจากผู้อื่น บางทีมันเป็น aura เขา emanated ที่สั่งความเคารพของคนรอบข้างเขา เขาเองก็ห้า แม้แต่ผู้ใหญ่ให้เด็กเขาต้องมากส่วนบุคคลพื้นที่.

สิ่งที่มันเป็น เขาถูกผู้ใหญ่สำหรับอายุของเขา ปริศนา จริง ๆ

และเธอชื่นชมเขาแต่ พร้อมกัน กลัวเขา

Akashi Seijuurou ที่มีชื่อของเขา

-

เมื่อตาแรกที่ดินเมื่อรูปของเธอ lithe เขาทันทีรู้ว่า พวกเขาแตกต่างกัน ยาว ไหลสว่างสีผม สีเดียวกันเป็น "พีช" ของเธอนามสกุล และตาผู้บริสุทธิ์ที่เต็มเปี่ยมไป ด้วยความสุข มันชัด

รอยยิ้มอ่อนโยนของเธองามในคนรอบข้างเธอ และกัน พวกเขารูปแบบความสัมพันธ์ตามความเชื่อถือ บุคลิกภาพร่าเริงทำสภาพแวดล้อมของเธอส่องแสงที่สว่างมาก และมันจะประหลาดใจเขาง่าย ๆ ว่าเธอมีเพื่อนร่วมชั้นของ flocking ต่อ her.

แน่นอน เขารู้ว่า เพื่อนร่วมชั้นของพวกเขาจะเพียงได้อย่างง่ายดายมาที่เขาตื่นเต้นมากมายทั้ง ควรเขาเรียกพวกเขา แต่ก็ยังคงประหลาดใจเขากระนั้น

พวกยังมาก มากแตกต่างกัน คล้ายกัน

มาโมะโมะอิซัตสึกิ ?

-

"ทุกคน เรากำลังจะวาดคู่วันนี้ ดังนั้นกรุณารับกันกับเพื่อน และวาดกับเนื้อหาหัวใจของคุณ"

เธอทันทีได้หันไปหาเพื่อนวัยเด็กของเธอ เท่านั้นไปดูเขานอนเขาแก้มกับตาราง ให้ต่อท้ายลงด้านข้างของเขาปาก

Disgusted นาง jerked กลับ และสิ้นสุดโน่นชนคน เธอได้เปิด ขอโทษหลบหนีของเธอริมฝีปากแล้ว ตามเธอก้มกราบแสดงความจริงใจของเธอ Cluck ของลิ้นที่ทำศีรษะของเธอชิดขึ้น และเธอมาไปยังฝั่ง orbs สีแดงมากขึ้น

ให้ออกสารภาพเล็ก เธอได้ไปกลับ ขยับขยายระยะห่างระหว่างพวกเขาก่อนที่จะ muttering อื่นขอโทษด้วย

คงไม่ได้ดูเหมือนจะสนิทสนม มากอย่างน้อย เพียงแปรงปิดฝุ่นจินตภาพจากเสื้อผ้า

"คุณ เป็นคู่ของฉัน"

เธอ squawked เขาไม่ได้ถามเธอ แต่เรียกร้อง!

"I. .. ลืมยางของฉัน ฉันไม่ต้องการให้ สิ่งที่น่ารำคาญเพื่อ Akashi-kun... "

และเธอสุจริตอย่างไม่ได้ เนื่องจากเด็กได้เสมอปรากฏ unapproachable เพียงใครจะจ้องตามจากระยะไกล แต่ไม่เคยขึ้นปิด จะได้ชื่นชม และตบ แต่ไม่เคยสัมผัส

"ดี มีการเพิ่มเติม ฉันจะยืมมันให้คุณถ้าคุณเป็นคู่ของฉัน"

เธอไม่พูดไม่ได้ หลังจากที่ทุก เธอจริง ๆ มีไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ และคนบ้าของเพื่อนวัยเด็ก snoozing ไม่ เพื่อเธอไม่ว่า เธอมีคู่ค้าแล้ว

"โอเควัน..."

ที่ได้ประชุมครั้งแรกของพวกเขา

-

เธอในที่สุดในโรงเรียน และก็จำเป็นต้องเลือกคลับที่เข้าร่วมในการ มันไม่ได้ยากที่จะทำเช่นนั้น แม้ว่า เธอแล้วมีทุกอย่างที่วางแผนออก เธอจะเข้าร่วมคลับบาสเกตบอลเด็กเพื่อน คนที่คลั่งไคล้บาสเกตบอลที่ชัดเจนได้ เธอจะเป็นผู้จัดการ ถ้าพวกเขาไม่มี แม้ มีรักบาสเกตบอล เธอไม่สามารถเล่นพร้อมกับเพื่อนของเธอ ที่ไม่ได้ทำให้เธอรักมันมีน้อย แม้ว่า และเธอแน่นอนเธออาจจะเป็นสมาชิกคลับเพื่อนของเธอช่วย

คำที่เธอได้พบเขาอีก

ก็บังเอิญหมดจด หรือบางทีไม่ ตามที่พวกเขาจะพบกันบ่อยมากเนื่องจาก พวกเขาในเดียวกันคลับ

ผมของเขาไม่เพียงเป็นสีแดงเธอจำ ตาของเขามีอากาศ calculative มาก แต่ apathy ที่ที่ล้อมรอบเขาเป็นเด็กไม่ได้สวมใส่ออก หากมีสิ่งใด มันมีปลูกปรากฏชัดจากนิพจน์ของเขา (หรือไม่) .

"เข้าร่วมคลับบาสเกตบอล"

คำถามก็ startled เธอ แต่เธอพยัก หน้า กลัวเธอเสียงจะสั่นเครือจากเพียงการสถิตอยู่ของพระองค์เพียง เขายังคงเก็บไว้ที่อากาศมรสุม

"ฉันทะลึ่งคุณเกินไป ยินดีที่ได้รู้จักคุณ ฉันซัตสึกิโมะโมะอิ"

เขาถือว่า เขาลืมเธอ หลังจากที่ทุก เธอไม่มีอะไรเปรียบเทียบกับคนดีเหมือนเขา ก็จะได้รับตามธรรมชาติไม่จำ her.

"สิ่งคุณพูดถึง โมะโมะอิ"

คงไม่ได้

-

เธอไม่ได้เปลี่ยนแปลง แม้จะมีไม่เห็นกันตั้งแต่อนุบาล เธอยังคงเป็น bubbly เป็นเสมอกัน เธอมี matured แน่นอนจริง ถ้า ไม่จิตใจ แต่เธอยังคงสะสมของไขมันเด็กจากวัยเด็กของเธอ

รอยยิ้มของเธอมีเพียงโตสว่างตั้งแต่นั้น และเติบโตมากยิ่งขึ้นหลังจากการประชุม Kuroko Tetsuya เขารู้ว่า ความรักของเธอจะยังคงยังไม่ชำระแต่ เขาไม่ได้ลบเลือนไป infatuation ของเธอต่อ Tetsuya หรือถูก Tetsuya ซะให้จิตเธอโยนตลอดเวลาที่เขา

มันไม่ได้ดีหลังจากสองปี ในขณะที่ทุกคนช้าเริ่มแยกออกจากกันในปีที่สอง การ เป็นปีที่สาม แต่ละหนึ่งของพวกเขาได้เลือกโรงเรียนสูงต่าง ๆ เข้าร่วมแล้ว

ธรรมชาติ เธอเลือกที่จะปฏิบัติตามไดกิ ก็เหมือนถูกชะตากับเธอ บังคับให้เธอเลือกระหว่างเพื่อนวัยเด็กของเธอและความรักของเธอ.

เขาเกือบจำเลย pitied เธอ เกือบ

Regardless มีอะไรกับเขา ก็ไม่น่าที่จะเห็นกันมากหลังจากจบ

-

มันเป็นช่วงหนาวถ้วยของมัธยมปีแรกที่พวกเขาได้พบอีกครั้ง ที่ถูกในการคำนวณของเขา ไม่ได้ต้องดูเธอเร็วกว่าที่ใด ๆ และเขาได้เสมอขวา

ไม่ได้คุยจนกว่าหลังจากตรงนั้นทำให้ถึงตายระหว่าง Seirin และ Rakuzan ว่า

สำหรับครั้งแรกที่เคย เขาได้หายไป และ จึง พิสูจน์ผิด เพราะเขามักจะชนะ ดังนั้น เขาถูกเสมอขวา แต่เขาก็หายไป เขาได้เสียกับ Tetsuya

ยังไม่สามารถยอมรับการขาดทุนของเขา เขาก็อวลอยู่นอกสนามแห่งนี้หลังการแข่งขัน ซอฟต์แวร์ผ่านความท้าทายของ Tetsuya กับปรัชญาของเขา ที่ถูกเมื่อเธอ

"Eh Akashi-kun "

Startled เนื่องจากเขาไม่ได้คาดว่าจะพบกับเธอในขณะนั้นเมื่อพระองค์ที่เขากำจัดจุด คำพูดของเขาออกมา harsher น้อยกว่าเขาได้ตั้งใจไว้ "ทำอะไรคุณต้อง โมะโมะอิ? "

เธอมี flinched แต่ไม่ cower แทน เธอยืนพื้นของเธอ และนั่งถัดจากเขา แม้ว่า มีบางระยะยังแยกออก

"อะไร ผมเพิ่งซื้อเครื่องดื่มเมื่อผมเห็นคุณ" เธอระบุในกระป๋องโซดาสองในอ้อมแขนของเธอเธอกล่าวนี้ เขาถือว่า คนในไดกิ.

พวกเขาไม่พูดอะไรหลังจากนั้น เพียงท่ามกลางความเงียบ เขาไม่ได้ลบเลือนไปในอากาศ ความตึงเครียดแม้ว่า จะเห็นได้ชัดโมะโมะอิถูกอยู่คนเดียวกับเขา ไม่ว่า เขาจะตำหนิเธออึดอัด หลายคนได้เช่นเดียวกับที่สถานเขา

ก็เมื่อเขารู้สึกว่าเธอจ้องเขาช่วงยาวที่สุดก็พูดขึ้นอีกครั้ง

"คือมีบางสิ่งบางอย่างบนใบหน้าของฉัน

มันเป็นของเธอให้เปิดเป็น startled เป็นนาง flinched ที่เสียงของเขาก่อนที่ crept ค่าความลำบากใจ และสีแก้มของเธอแดง เธอก็ถูกจับจ้องมองตามเขา ดังนั้นเขาควรที่เป็นปฏิกิริยาตามธรรมชาติของเธอ

"Um... ผมเพียงคิดตาของคุณจริง ๆ ไม่ได้เปลี่ยนสี"

ที่พูดถึงของนัยน์ตาของเขา มือช้าถึงถึงที่ดินบนเขาตาซ้าย ตาที่ได้เมื่อสีแดง และเหลืองตอนนี้ถูก

เขา hummed ในความตกลงก่อนยืนขึ้น และ ประกาศ "ฉันได้หัวกลับไปยังทีมงานของฉัน คุณควรรีบไปไดกิ เกินไป โมะโมะอิ"

เธอไม่สนใจคำพูดของเขา แต่ เป็นเธอตาสว่างขึ้น และนุ่มกระหืดหนีริมฝีปากของเธอ "สวย..."

"วันพ่อแห่งชาติ" เขาผลักเธออธิบาย ยกคิ้ว

"...แอมป์" เธอพูดกับเธอจัดชิดจากความมึนงงของเธอ เกิดความสับสนจากการถูกจับจ้องมองครั้ง "ก็ — อะไร..."

เขาไม่ได้ดัน

-

เมื่อเขาได้ยืนขึ้น เธอได้รับ mesmerised อาทิตย์ตั้งต่ำหลังเขา หล่อของสีแดงและสีส้ม ฟ้าเธอถูกจับ โดยความงามของเขา

เมื่อเธอเด็ก เธอได้คิดว่า เขาจะเป็นสีของเลือด โอ้ ไม่ถูกต้องว่าเธอไม่

Akashi Seijuurou มีผมสีแดงใส และตาแดงเป็นเท่า ๆ กัน อื่น ๆ ตา ตอนนี้มีสีเหลืองอำพัน ถูกของอัญมณีโกเมน สีสองไม่เตือนเธอเลือด แต่ ของทิวทัศน์พระอาทิตย์ตกดินท้องฟ้า

ยังคงเป็นปริศนา และยัง สั่งให้เคารพของหลาย

เธอชื่นชมเขา และ พร้อมกัน ยังกลัวเขา

อย่างไรก็ตาม Akashi Seijuurou นี้เป็นเพื่อน หรือใกล้ใจหนึ่ง อย่างน้อย

-

เป็นพวกศึกษาธิการวิธีเพื่อไปสมทบกลุ่มที่เกี่ยวข้องของพวกเขา เขาดูกลับเมื่อเห็นผมสีชมพูที่ยาว ไหล ก็ยังกลับเหมือนกัน ตาของเธอไม่เป็นผู้บริสุทธิ์ บังคับให้ดูโหดของโลก แต่จัดการเพื่อรักษาสาระสำคัญบางอย่างของความบริสุทธิ์

เธอยังมียิ้มที่อ่อนโยน และผู้ป่วย แม้ว่าไม่ค่อยได้ได้โดยตรงที่เขา (และที่ไม่ดี) เธอยังดึงดูดคนรอบข้างเธอ moth เช่นกับเปลวไฟ และแม้ว่าที่ไม่ประหลาดใจเขา เขายังพบตาค้นหารูปของเธอ

พวกเขาคล้ายกัน ได้มาก มากแตกต่างกัน

เขาจะไม่มีมันวิธีอื่น ๆ .

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขามีผมสีแดงสดใสและตาสีแดงเป็นอย่างเท่าเทียมกัน ชนิดของมันทำให้เธอนึกถึงของของเหลวที่ซึมออกมาจากร่างกายของเธอเมื่อเธอสะดุดและขูดหัวเข่าของเธอ เลือดแม่ของเธอเรียกมันว่าขณะที่เธอมีแนวโน้มที่จะได้รับบาดเจ็บ ใช่เขาทำให้เธอนึกถึงสีแดงสีแดงเข้มของเลือดในขณะที่เธอตั้งตาครั้งแรกกับเขาเธอรู้ว่าเขาเป็นคนที่แตกต่างกัน แม้จะมีคนใกล้ชิดของอายุมีเป็นเพียงบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับเขาที่เขาแยกออกจากคนอื่น ๆ บางทีมันอาจจะเป็นกลิ่นอายของเขาเล็ดลอดออกมาว่าได้สั่งการยอมรับนับถือจากคนรอบข้างเขาแม้เขาจะเป็นเพียงห้า แม้ผู้ใหญ่ให้เด็กพื้นที่ส่วนตัวของเขาจำเป็นต้องมีมากสิ่งที่มันเป็นเขาเป็นผู้ใหญ่อายุของเขา ปริศนาจริงๆและเธอชื่นชมเขา แต่ในเวลาเดียวกันกลัวเขาAkashi Seijuurou นั่นคือชื่อของเขา- เมื่อดวงตาของเขาเป็นครั้งแรกกับรูปที่ดินอ่อนของเธอทันทีที่เขารู้ว่าพวกเขาแตกต่างกัน มีความยาวที่ไหลผมสีชมพูสดใสสีเดียวกับ "พีช" ในนามสกุลของเธอและดวงตาของผู้บริสุทธิ์ที่ถูกแประด้วยความสุขมันก็เห็นได้ชัดรอยยิ้มอ่อนโยนของเธอล่อในคนรอบข้างของเธอและร่วมกันพวกเขาเกิดขึ้น ความสัมพันธ์บนพื้นฐานของความไว้วางใจ บุคลิกร่าเริงของเธอทำให้สภาพแวดล้อมของเธอส่องแสงที่สว่างมากและก็ประหลาดใจเขาเสมอว่าง่ายเธอมีเพื่อนร่วมชั้นของพวกเขา flocking ต่อเธอแน่นอนเขารู้ว่าเพื่อนร่วมชั้นของพวกเขาจะมาได้อย่างง่ายดายเพียงที่กวักมือของเขาเขาควรจะเรียกร้องให้พวกเขา แต่ ก็ยังประหลาดใจเขากระนั้นพวกเขาที่คล้ายกันมากยังแตกต่างกันมากSatsuki Momoi เป็นมันได้หรือไม่- "ทุกคน! เรากำลังจะไปวาดในคู่วันนี้! ดังนั้นโปรดได้ร่วมกันกับเพื่อนและวาดไปที่เนื้อหาหัวใจของคุณ " เธอได้หันทันทีที่จะมองหาเพื่อนในวัยเด็กของเธอเท่านั้นที่จะเห็นเขานอนกับแก้มของเขากับตาราง drool ลากลงด้านข้างของปากของเขาเบื่อหน่ายเธอ ได้ jerked กลับและจบลงด้วยการชนโน่นชนคน เธอได้หันมาขอโทษแล้วหนีริมฝีปากของเธอขณะที่เธอโค้งคำนับเพื่อแสดงความจริงใจของเธอ กุ๊กของลิ้นทำให้หัวของเธอรีบขึ้นและเธอก็เข้ามาติดต่อกับลูกกลมสีแดงมากการปล่อยให้เขาออกมาสารภาพเล็ก ๆ เธอก็กระโดดกลับขยับขยายระยะห่างระหว่างพวกเขาก่อนที่จะพึมพำขอโทษอื่นเขาไม่ได้ดูเหมือนจะพอใจ ที่อย่างน้อยที่สุดเพียงแปรงออกฝุ่นจินตนาการจากเสื้อผ้าของเขา"คุณ. เป็นคู่ของฉัน." เธอ squawked เขาเป็นคนที่ไม่ได้ขอให้เธอ แต่เรียกร้อง! "ฉัน ... ลืมยางของฉัน. ฉันไม่ต้องการที่จะรำคาญที่จะ Akashi คุง ... " และเธอก็ตรงไปตรงมาไม่ได้เพราะเด็กเคยปรากฏยากจะเข้าใกล้ เพียงแค่ใครสักคนที่จะจ้องมองมาจากระยะไกล แต่ไม่เคยใกล้ชิด เขาเป็นคนที่จะชื่นชมและรัก แต่ไม่เคยสัมผัส"ดีฉันมีพิเศษ. ฉันจะให้ยืมมันกับคุณหากคุณเป็นพันธมิตรของฉัน." เธอไม่สามารถบอกว่าไม่มี หลังจากที่ทั้งหมดจริง ๆ แล้วเธอมีเหตุผลที่จะปฏิเสธไม่ได้ และคนโง่ของเพื่อนในวัยเด็กก็งีบหลับยุ่งเกินไปดังนั้นเธอจึงไม่สามารถบอกว่าเธอได้มีคู่"โอเค ... " นั่นคือการประชุมครั้งแรกของพวกเขา- เธอเป็นที่สุดในโรงเรียนมัธยมและมันก็จำเป็นที่จะต้องเลือกสโมสร จะมีส่วนร่วมมามันก็ไม่ยากที่จะทำเช่นนั้น แต่ในขณะที่เธอได้ทุกอย่างอยู่แล้ววางแผนออก มันเห็นได้ชัดว่าเธอจะเข้าร่วมชมรมบาสเก็ตกับเพื่อนวัยเด็กของเธอที่เป็นแฟนบาสเก็ต เธอจะเป็นผู้จัดการถ้าพวกเขาไม่ได้มีหนึ่ง แม้จะมีความรักบาสเก็ตเธอไม่สามารถเล่นเป็นเพื่อนของเธอ ที่ไม่ได้ทำให้เธอรักมันน้อย ๆ แม้ว่าและเธอเป็นบางอย่างที่เธอจะได้รับการช่วยเหลือให้กับสมาชิกสโมสรเพื่อนของเธอนั่นคือการที่เธอได้พบกับเขาอีกครั้งมันเป็นเรื่องบังเอิญอย่างหมดจด; หรือบางทีอาจจะไม่ได้ตามที่พวกเขาต้องการพบกันไกลบ่อยมากขึ้นเนื่องจากพวกเขาอยู่ในสโมสรเดียวกันผมของเขาเป็นเพียงเป็นสีแดงในขณะที่เธอจำได้ ดวงตาของเขามีอากาศ calculative มากขึ้น แต่ความไม่แยแสที่ล้อมรอบเขาเป็นเด็กที่ไม่ได้สวมใส่ออก ถ้ามีอะไรที่มันได้เติบโตขึ้นชัดเจนมากขึ้นจากการแสดงออกของเขา (หรือขาด) "ร่วมงานกับสโมสรบาสเกตบอล" คำถามได้ตกใจของเธอ แต่เธอพยักหน้ากลัวเสียงของเธอจะสั่นจากเพียงแค่การอยู่ในที่ที่มีเพียงเขา เขายังคงบรรยากาศของความเคารพว่า"ฉันสมมติว่าคุณด้วยหรือไม่มันเป็นเรื่องดีที่ได้พบคุณฉัน Satsuki Momoi!" เธอคิดว่าเขาลืมเธอ หลังจากที่เธอไม่ได้เป็นอะไรเมื่อเทียบกับคนที่ดีอย่างเขา มันจะได้รับตามธรรมชาติที่จะจำไม่ได้ว่าเธอ"สิ่งที่คุณกำลังพูดเกี่ยวกับ Momoi?" เขาไม่ได้มี- เธอไม่เคยเปลี่ยน แม้จะไม่เคยเห็นกันมาตั้งแต่ชั้นประถมศึกษาปีเธอยังคงเป็นฟองเช่นเคย เธอได้เต็มที่แน่นอนทางร่างกายหากไม่ได้ใจ แต่เธอก็ยังคงบางส่วนของไขมันทารกจากวัยเด็กของเธอรอยยิ้มของเธอได้เติบโตขึ้นเพียงสว่างตั้งแต่นั้นมาและขยายตัวมากยิ่งขึ้นหลังจากที่ประชุม Kuroko เท็ตสึยะ เขารู้ว่าความรักของเธอจะยังคงไม่สมหวังแม้ว่า เขาไม่ได้ลบเลือนไปหลงใหลของเธอที่มีต่อเท็ตสึยะหรือเป็นเท็ตสึยะไม่รู้จะรักเธออย่างต่อเนื่องโยนเขามันไม่ได้รับการใด ๆ ที่ดีขึ้นหลังจากปีที่สอง ขณะที่ทุกคนก็เริ่มช้าที่จะแยกออกจากกันในปีที่สองตามเวลาที่มันเป็นปีที่สามอย่างใดอย่างหนึ่งของพวกเขาแต่ละคนแล้วการเลือกโรงเรียนมัธยมที่แตกต่างกันที่จะเข้าร่วมอย่างที่เธอเลือกที่จะปฏิบัติตาม Daiki มันเป็นชะตากรรมถ้าเป็นกับเธอบังคับให้เธอต้องเลือกระหว่างเพื่อนในวัยเด็กของเธอและความรักของเธอเขาเกือบจะสงสารเธอ เกือบไม่คำนึงว่ามันก็ไม่มีอะไรจะทำอย่างไรกับเขา มันก็ไม่น่าที่พวกเขาจะได้เห็นมากของแต่ละอื่น ๆ หลังจากสำเร็จการศึกษา- มันเป็นช่วงฤดูหนาวของปีฟุตบอลโรงเรียนมัธยมของพวกเขาเป็นครั้งแรกที่พวกเขาพบกันอีกครั้ง นั่นคือการคำนวณของเขาภายใน เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะเห็นเธอได้เร็วกว่านั้นและเขาถูกต้องเสมอพวกเขาไม่ได้พูดคุยจนการจับคู่หลังจากที่เป็นเวรเป็นกรรมระหว่าง Seirin และ Rakuzan แม้ว่าจะเป็นครั้งแรกที่เคยเขาได้สูญเสียและจึงได้รับการพิสูจน์ ผิด เพราะเขามักจะได้รับรางวัลจึงเขาเป็นเสมอขวา แต่เขาได้สูญเสีย เขาได้สูญเสียกับเท็ตสึยะยังคงไม่สามารถที่จะยอมรับการสูญเสียของเขาได้อ้อยอิ่งอยู่นอกสนามหลังการแข่งขันที่ท้าทายกว่าใคร่ครวญเท็ตสึยะกับปรัชญาของเขา นั่นคือเมื่อเธอปรากฏตัว"เอ๊ะ? Akashi คุง" ตกใจเพราะเขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้พบกับเธอในช่วงเวลาที่เขาเป็นที่อ่อนแอที่สุดของเขาว่าคำพูดของเขาออกมาเล็กน้อยรุนแรงกว่าที่เขาตั้งใจ "สิ่งใดที่คุณต้องการ Momoi?" เธอได้ flinched แต่ไม่ได้ยืนก้มตัวด้วยความอ่อนน้อมหรือกลัว แทนเธอยืนอยู่บนพื้นของเธอและนั่งถัดจากเขาแม้จะมีระยะทางที่บางส่วนยังคงแยกพวกเขา"ไม่มีอะไร. ฉันเป็นเพียงการซื้อเครื่องดื่มเมื่อฉันเห็นคุณ." เธอชี้ให้เห็นที่สองกระป๋องของโซดาในอ้อมแขนของเธอขณะที่เธอกล่าวว่า เขาคิดว่าหนึ่งเป็น Daiki พวกเขาไม่ได้พูดอะไรหลังจากนั้นเพียงอาบแดดอยู่ในความเงียบ เขาไม่ได้ลบเลือนไปความตึงเครียดในอากาศ แต่ มันเห็นได้ชัด Momoi อึดอัดคนเดียวกับเขาไม่ว่าเขาจะโทษเธอ มีหลายคนที่เป็นเหมือนที่อยู่รอบตัวเขามันก็คือตอนที่เขารู้สึกว่าเธอจ้องมองที่เขาสำหรับช่วงเวลาที่ยาวที่สุดเขาก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง"มีบางสิ่งบางอย่างบนใบหน้าของฉัน" มันเป็นทางกลับกันเธอจะตกใจที่เธอ flinched ที่เสียงของเขา ก่อนที่จะลำบากใจพุ่งขึ้นและสีแก้มของเธอแดง เธอได้รับการจับจ้องมองเขาดังนั้นเขาจึงคิดว่าเป็นปฏิกิริยาธรรมชาติของเธอ"อืม ... ผมคิดว่าตาของคุณจริงๆไม่เปลี่ยนสี." ที่กล่าวถึงตาของเขาที่มือของเขาอย่างช้าๆขึ้นไปถึงดินแดนบนตาซ้ายของเขา ตาที่เป็นสีแดงอีกครั้งและตอนนี้สีเหลืองอำพันเขาเพียง hummed ในการเข้าสู่ระบบของข้อตกลงก่อนที่จะลุกขึ้นยืนและประกาศว่า "ผมต้องการที่จะมุ่งหน้ากลับไปยังทีมงานของฉัน คุณควรจะรีบกลับไป Daiki เกินไป Momoi. " เธอไม่ได้ให้ความสนใจกับคำพูดของเขา แต่เป็นตาของเธอสว่างขึ้นและอ่อนนุ่มหอบหนีริมฝีปากของเธอ "พริตตี้ ... " "อืม" เขาผลักเธอทำอย่างละเอียดคิ้วยก"อ่า ... " เธอพูดขณะที่เธอตะคอกออกจากภวังค์ของเธอเอะอะจากการถูกจับจ้องมองอีกครั้ง "มันเป็นเพียงแค่ไม่มีอะไร ... " เขาไม่ได้ผลักดัน- เมื่อเขาได้ยืนขึ้นที่เธอได้รับการสะกดจิต ด้วยการตั้งค่าดวงอาทิตย์ต่ำอยู่ข้างหลังเขาหล่อท้องฟ้าเป็นสีที่สวยงามของสีแดงและสีส้มที่เธอถูกจับโดยความงามของเขาเมื่อเธอยังเป็นเด็กเธอเคยคิดว่าเขาจะเป็นสีของเลือด โอ้วิธีการที่ไม่ถูกต้องว่าเธอเป็นAkashi Seijuurou ได้ผมสีแดงสดใสและตาสีแดงเป็นอย่างเท่าเทียมกัน ตาอื่น ๆ ตอนนี้สีเหลืองอำพันเป็นสีที่สวยงามของอัญมณีโกเมน สองสีที่ไม่ได้เตือนเธอของเลือด แต่ของท้องฟ้ายามพระอาทิตย์ตกที่สวยงามเขายังคงเป็นปริศนาและยังคงได้รับคำสั่งเคารพของหลายเธอชื่นชมเขาและในเวลาเดียวกันยังคงกลัวเขาแต่ Akashi นี้ Seijuurou เป็นเพื่อน หรือใกล้พอที่จะหนึ่งที่อย่างน้อยที่สุด- ขณะที่พวกเขาแยกกันเพื่อไปสมทบกับกลุ่มของตนเขาหันกลับไปมองอีกครั้งเพื่อดูยาวที่ไหลผมสีชมพู มันยังคงเป็นเช่นเดียวกับการกลับมาแล้ว ดวงตาของเธอไม่ได้อยู่ในฐานะผู้บริสุทธิ์ถูกบังคับให้เห็นความโหดร้ายของโลก แต่การจัดการเพื่อรักษาแก่นแท้ของความบริสุทธิ์บางเธอยังคงมีผู้ป่วยและรอยยิ้มอ่อนโยน แต่ไม่ค่อยมันเป็นผู้กำกับที่เขา (และที่ดี) และเธอยังคงดึงดูดคนรอบข้างของเธอมอดเหมือนเปลวไฟและถึงแม้ว่ามันจะไม่ประหลาดใจเขาเขาก็ยังพบว่าดวงตาของเขาค้นหารูปของเธอพวกเขาที่คล้ายกันมากยังแตกต่างกันมากเขาจะไม่ได้มีมันอื่น ๆ ทาง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขามีผมสีแดงประกาย ตาเท่ากันเป็นสีแดง มันทำให้เธอนึกถึงของเหลวที่ซึมซ่านออกมาจากร่างกายของเธอ เมื่อเธอสะดุดหัวเข่าถลอก . เลือด , แม่เรียกมันว่าเธอมีแนวโน้มที่จะได้รับบาดเจ็บ ใช่ เขาเตือนเธอของสีแดงเข้มของเลือด

เวลาเธอสบตาเขา หล่อนรู้ว่าเขาแตกต่างออกไป แม้ทุกคนที่ใกล้ชิดของอายุมีเพียงบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับเขาที่พรากเขาจากคนอื่น บางทีมันเป็นออร่าเขาต่องที่บัญชานับถือจากคนรอบข้าง แม้ว่าเขาเป็นเพียงห้า แม้แต่ผู้ใหญ่ให้เด็กของเขามากต้องการพื้นที่ส่วนตัว

ยังไงก็เถอะ เขาเป็นผู้ใหญ่มากกว่าอายุของเขา เป็นปริศนาจริงๆ

เธอชื่นชมเขา แต่ในเวลาเดียวกัน กลัวเค้า

คาชิ เซจูโร่ .นั่นคือชื่อของเขา . . . . . .

-

เมื่อตาแรกลงบนรูปที่ร่างของเธอ เขารู้ทันทีว่าพวกเขาแตกต่างกัน ยาวสลวยสีชมพูสดใส สีเดียวกับ " พีช " นามสกุลของเธอ และดวงตาที่ไร้เดียงสา ที่เต็มเปี่ยมด้วยความสุข มันชัดเจน

เธออ่อนโยนยิ้มล่อใจคนรอบข้าง และร่วมกันพวกเขารูปแบบที่มีความสัมพันธ์บนพื้นฐานของความไว้วางใจบุคลิกภาพร่าเริงของเธอทำให้คนรอบข้างเธอฉายที่สว่างมากและได้ประหลาดใจเสมอเขาได้อย่างง่ายดาย เธอมีเพื่อนร่วมห้อง flocking กับเธอ

แน่นอน เขารู้ว่าเพื่อนของพวกเขาจะได้อย่างง่ายดายเพียงมากวักมือเรียกเขา หากเขาเหล่านั้น แต่มันก็ยังแปลกใจ เขากระนั้น

มันคล้ายกัน ยังแตกต่างกันมาก

โมโมอิ ซัตสึกิ ใช่ไหม ?

-

" ทุกคนเรากำลังจะวาดคู่วันนี้ ดังนั้นกรุณารับร่วมกันกับเพื่อนและดึงไปที่เนื้อหาหัวใจของคุณ ! "

เธอทันที หันไปมองเพื่อนวัยเด็กของเธอ ก็เห็นเขานอนกับแก้มกับโต๊ะ น้ำลายไหลตามลงมาข้างปากของเขา . . . . . .

ขยะแขยง เธอกระชากกลับมา แล้วชนกับใครบางคน เธอหันมาคำขอโทษแล้วหนีริมฝีปากของเธอขณะที่เธอก้มศีรษะแสดงความจริงใจของเธอ ส่งเสียงกระต๊ากของลิ้นที่ทำให้หัวเธอชิดขึ้น เธอเข้ามาติดต่อกับ orbs สีแดงมาก

ปล่อยออกมาส่งเสียงเล็กๆ เธอ ก็ กระโดดกลับ ขยับระยะห่างระหว่างพวกเขา ก่อนจะพึมพำคำขอโทษ .

เขาไม่ได้ดูเหมือนจะไม่พอใจที่ถูก อย่างน้อย แค่แปรงปิดฝุ่นในจินตนาการ จากเสื้อผ้าของเขา . . . . . .

" คุณเป็นคู่หูของฉัน "

เธอ squawked . เขาไม่ได้ถามเธอ แต่เรียกร้อง !

" . . . . . . . . ลืมยางของฉัน ผมไม่อยากยุ่งกะชิคุง . . . . . . . "

เธอตรงๆไม่ได้ เพราะเด็กมักจะปรากฏยาก . แค่คนที่ถูกจ้องมองจากที่ไกลๆ แต่ไม่เคยขึ้นปิด เขาจะชื่นชมและหวงแหน แต่ไม่เคยสัมผัส

" ผมมีเสริมผมจะให้คุณยืมถ้าคุณเป็นคู่ของฉัน "

เธอไม่พูดเปล่า หลังจากที่เธอไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธจริงๆ และไอ้เพื่อนวัยเด็กที่กำลังงีบหลับ เธอไม่ได้บอกว่า เธอมีคู่

" โอเค . . . . . . . "

ที่พวกเขาพบกันครั้งแรก

-

เธอสุดท้ายในโรงเรียน และก็ต้องเลือกชมรม เข้าร่วมในการ มันไม่ยากที่จะทำ ดังนั้น แม้ว่าเธอมีทุกอย่างที่วางแผนออก เห็นได้ชัดว่าเธอต้องการเข้าร่วมชมรมบาสกับเพื่อนในวัยเด็กของเธอ ซึ่งเป็นนักบาสคนคลั่ง เธอจะได้เป็นผู้จัดการ ถ้าพวกเขาไม่ได้มีแล้ว แม้บาสเกตบอลความรักได้ เธอไม่สามารถเล่นเช่นเดียวกับเพื่อนของเธอ มันไม่ทำให้เธอ ความรักมันน้อยลง แม้ว่า เธอจะแน่ใจว่าเธอจะช่วยเพื่อนของเธอ

สมาชิกคลับนั่นคือที่ที่เธอได้พบกับเขาอีกครั้ง

มันเป็นความบังเอิญ หรือบางที ไม่ พวกเขาจะได้พบกันอีกบ่อยๆ เพราะอยู่ชมรมเดียวกัน

ผมของเขาเป็นสีแดงเหมือนที่เธอจำได้ ตาของเขาได้รับผลประโยชน์มากขึ้น แต่ความไม่แยแสที่ล้อมเขาเป็นเด็กไม่ได้สวมใส่ออก ถ้าอะไรมันได้เติบโตมากขึ้น เห็นได้ชัดจากการแสดงออกของเขา ( หรือขาด ) .

" การเข้าร่วมชมรมบาส ?

คำถามก็ทำให้เธอตกใจ แต่เธอพยักหน้า กลัวเสียงเธอจะสั่น จากแค่เพียงในการแสดงตนของเขา เขายังคงเก็บไว้ที่เครื่องเคารพ

" ผมเดาว่า คุณด้วยเหรอ ? ยินดีที่ได้รู้จัก ฉัน โมโมอิ ซาซึกิ !

เธอถือว่าเขาได้ลืมเธอ หลังจากที่เธอเทียบอะไรไม่ได้กับคนที่ดีเหมือนเขามันคงจะเป็นธรรมชาติที่จะไม่จดจำเธอ

" เธอพูดเรื่องอะไร โมโมอิ ? "

เขาไม่ได้

-

เธอไม่ได้เปลี่ยนเลย แม้จะไม่ได้เจอกันตั้งแต่เรียนอนุบาล เธอยังคงเป็นฟองเสมอ เธอต้องเป็นผู้ใหญ่จริง ถ้าไม่ใช่ใจ แต่เธอยังคงบางส่วนของไขมันเด็กทารกจากวัยเด็กของเธอ รอยยิ้มของเธอได้

แต่โตยิ่งหลังจากนั้นและเติบโตมากขึ้น หลังจากพบคุโรโกะ ทัตสึยะ เขารู้ว่าความรักของเธอจะยังคงไม่สมหวังนะ เขาไม่ได้ลืมความหลงใหลของเธอที่มีต่อเทะ และ เท็ตสึยะไม่งมงายกับความรักที่เขาทิ้งเธออยู่ตลอดเวลา

มันก็ไม่ได้ดีขึ้น หลังจากปีที่ 2 ในขณะที่ทุกคนเริ่มจะแยกกันอยู่ 2 ปี โดยใช้เวลาเป็นปีที่สามแต่ละคนก็เลือกโรงเรียนอื่นเข้าร่วม

ธรรมชาติ เธอเลือกที่จะเดินตามไดกิ มันเหมือนกับว่าโชคชะตาก็ต่อต้านเธอ บังคับให้เธอเลือกระหว่างเพื่อนในวัยเด็กของเธอ และรักเธอ

เขาเกือบจะตกหลุมพรางของเธอ เกือบ

ยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับเขา มันไม่น่าที่พวกเขาจะเจอกันหลังจบการศึกษา .

-

มันอยู่ในช่วงฤดูหนาวของปีโรงเรียนมัธยมถ้วยแรกของพวกเขาที่พวกเขาได้เจอกันอีกครั้ง ที่ในการคำนวณของเขา เขาไม่ได้คาดว่าจะเจอเธอเร็วกว่านั้น และเขาถูกเสมอ

จะไม่พูดจนกว่าจะเป็นเวรเป็นกรรมตรงระหว่างที่เซย์ริน และ rakuzan นะ

เป็นครั้งแรก เขาได้สูญเสียและ , จึง , พิสูจน์ว่าผิด เพราะเขาจะเสมอดังนั้นเขาถูกเสมอ แต่เขาแพ้ เขาได้สูญเสียกับเท็ตสึยะ .

ยังไม่สามารถยอมรับการสูญเสียของเขา เขาอยู่นอกสนามหลังเกมส์จบ เท็ตสึยะก็คิดท้าทายกับปรัชญาของเขา นั่นคือเมื่อเธอปรากฏตัว

" เอ๋ ? คาชิคุง ? "

ตกใจเพราะเขาไม่คิดว่า จะได้เจอเธอในตอนนั้น ตอนที่เขาอยู่ที่เขาอ่อนแอที่สุด ,คำพูดของเขาออกมารุนแรงขึ้นเล็กน้อยกว่าที่เขาตั้งใจไว้ " สิ่งที่คุณต้องการ , โมโมอิ ? "

เธอถอยหนี แต่ก็ไม่กลัว . แต่เธอยืนอยู่พื้นดินเธอและนั่งลงข้างๆ เขา แม้ว่า กับระยะทางยังแบ่งให้

" ไม่มีอะไร ผมเพิ่งซื้อดื่มเมื่อฉันเจอเธอ เธอแสดงที่สองกระป๋องของโซดาในอ้อมแขนของเธอขณะที่เธอพูดว่า เขาถือว่าเป็น

ไดกิพวกเขาไม่ได้พูดอะไรหลังจากนั้น เพียง basking ในความเงียบ เขาไม่ได้ลืมความตึงเครียดในอากาศนะ มันชัดเจน โมโมอิ สบายใจอยู่คนเดียวกับเขา ไม่ใช่เขาจะโทษเธอ หลายคนเป็นแบบนั้น

มันอยู่รอบๆตัวเขา เมื่อเขารู้สึกว่าเธอจ้องเขาเป็นเวลานานว่า ในที่สุดเขาก็พูดขึ้นอีก

" หน้าผมมีอะไรเหรอ ? "

มันเป็นโอกาสของเธอที่จะต้องตกใจ เธอตกใจที่เสียงของเขาก่อนที่จะอับอายพุ่งขึ้นและเปื้อนแก้มของเธอแดง เธอถูกจับจ้องเขา เขาคิดว่านั่นเป็นปฏิกิริยาตามธรรมชาติของเธอ

" เอ่อ . . . ฉันแค่คิดว่าตาของเธอก็เปลี่ยนสี "

ที่เอ่ยถึงในดวงตาของเขา มือของเขาค่อยๆ เอื้อมมือขึ้นไปจอดบนตาซ้ายของเขา ดวงตาที่เคยเป็นสีแดง และขณะนี้

เป็นสีอำพันเขา hummed เข้าสู่ระบบของข้อตกลงก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วประกาศว่า " ผมต้องการกลับไปที่ทีมของผม เธอควรรีบกลับไป ไดกิก็โมโมอิ "

เธอไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเขา แต่ตาเธอสว่างขึ้นและหอบหนีริมฝีปากนุ่มของเธอ " สวย . . . . . . . "

" หือ ? " เขาผลักเธอให้ละเอียด มีคิ้วขึ้นมา

" เอ่อ . . . . . . . " เธอพูดขณะที่เธอตื่นจากภวังค์ เธอ ,หงุดหงิดจากการถูกจับจ้องอีกครั้ง " ก็ไม่มีอะไร . . . . . . . "

เขาไม่ได้ผลัก

-

เมื่อเขายืนขึ้น เธอได้รับ mesmerised . กับดวงอาทิตย์การตั้งค่าต่ำหลังเขา หล่อ ท้องฟ้าสีสวยงาม สีแดง และสีส้ม เธอถูกจับโดยความงามของเขา

ตอนที่เธอยังเด็ก เธอเคยคิดว่าเขาเป็นสีของเลือด โอ้มันผิดเธอ

คาชิ เซจูโร่ มีประกาย ผมสีแดงและตาเท่าสีแดง ตาอื่น ๆ ตอนนี้เป็นสีอำพัน เป็นร่มเงาที่สวยงามของโกเมนอัญมณี สองสีไม่ได้เตือนเธอเรื่องเลือด แต่ท้องฟ้าที่พระอาทิตย์ตกดินที่สวยงาม

เขาก็ยังคงเป็นปริศนา และยังให้ความเคารพมากมาย

เธอชื่นชมเขาและในเวลาเดียวกัน ยังกลัวเค้า

แต่นี้กะชิเซจูโร่เป็นเพื่อน หรือใกล้เคียงกับหนึ่ง อย่างน้อยที่สุด

-

ขณะที่พวกเขา parted วิธีปฏิบัติการของแต่ละกลุ่ม เขาหันไปมองเมื่อเห็นที่ยาวสลวย ผมสีชมพู มันก็ยังไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ตาของเธอไม่ได้เป็นผู้บริสุทธิ์ บังคับให้เห็นความโหดร้ายของโลก แต่การจัดการเพื่อรักษาแก่นแท้ของความบริสุทธิ์

เธอยังต้องอดทนและยิ้มอ่อนโยน แม้ไม่ค่อยได้มันกำกับที่เขา ( และดี )เธอยังคงดึงดูดคนรอบข้าง เช่น ผีเสื้อจะกลายเป็นเปลวเพลิง และแม้ว่ามันจะไม่ประหลาดใจ เขาก็พบว่าดวงตาของเขาหารูปของเธอ

มันคล้ายกัน แต่แตกต่างกันมาก

เค้าคงไม่ต้องหรอก