A man stood upon a railroad bridge

A man stood upon a railroad bridge in northern Alabama, looking down into the swift water twenty feet below. The man's hands were behind his back, the wrists bound with a cord. A rope closely encircled his neck. It was attached to a stout cross-timber above his head and the slack fell to the level of his knees. Some loose boards laid upon the sleepers supporting the metals of the railway supplied a footing for him and his executioners--two private soldiers of the Federal army, directed by a sergeant who in civil life may have been a deputy sheriff. At a short remove upon the same temporary platform was an officer in the uniform of his rank, armed. He was a captain. A sentinel at each end of the bridge stood with his rifle in the position known as "support," that is to say, vertical in front of the left shoulder, the hammer resting on the forearm thrown straight across the chest--a formal and unnatural position, enforcing an erect carriage of the body. It did not appear to be the duty of these two men to know what was occurring at the center of the bridge; they merely blockaded the two ends of the foot planking that traversed it. Beyond one of the sentinels nobody was in sight; the railroad ran straight away into a forest for a hundred yards, then, curving, was lost to view. Doubtless there was an outpost farther along. The other bank of the stream was open ground--a gentle acclivity topped with a stockade of vertical tree trunks, loopholed for rifles, with a single embrasure through which protruded the muzzle of a brass cannon commanding the bridge. Midway of the slope between the bridge and fort were the spectators--a single company of infantry in line, at "parade rest," the butts of the rifles on the ground, the barrels inclining slightly backward against the right shoulder, the hands crossed upon the stock. A lieutenant stood at the right of the line, the point of his sword upon the ground, his left hand resting upon his right. Excepting the group of four at the center of the bridge, not a man moved. The company faced the bridge, staring stonily, motionless. The sentinels, facing the banks of the stream, might have been statues to adorn the bridge. The captain stood with folded arms, silent, observing the work of his subordinates, but making no sign. Death is a dignitary who when he comes announced is to be received with formal manifestations of respect, even by those most familiar with him. In the code of military etiquette silence and fixity are forms of deference.

The man who was engaged in being hanged was apparently about thirty-five years of age. He was a civilian, if one might judge from his habit, which was that of a planter. His features were good--a straight nose, firm mouth, broad forehead, from which his long, dark hair was combed straight back, falling behind his ears to the collar of his well-fitting frock coat. He wore a mustache and pointed beard, but no whiskers; his eyes were large and dark gray, and had a kindly expression which one would hardly have expected in one whose neck was in the hemp. Evidently this was no vulgar assassin. The liberal military code makes provision for hanging many kinds of persons, and gentlemen are not excluded.

The preparations being complete, the two private soldiers stepped aside and each drew away the plank upon which he had been standing. The sergeant turned to the captain, saluted and placed himself immediately behind that officer, who in turn moved apart one pace. These movements left the condemned man and the sergeant standing on the two ends of the same plank, which spanned three of the cross-ties of the bridge. The end upon which the civilian stood almost, but not quite, reached a fourth. This plank had been held in place by the weight of the captain; it was now held by that of the sergeant. At a signal from the former the latter would step aside, the plank would tilt and the condemned man go down between two ties. The arrangement commended itself to his judgment as simple and effective. His face had not been covered nor his eyes bandaged. He looked a moment at his "unsteadfast footing," then let his gaze wander to the swirling water of the stream racing madly beneath his feet. A piece of dancing driftwood caught his attention and his eyes followed it down the current. How slowly it appeared to move, What a sluggish stream!

He closed his eyes in order to fix his last thoughts upon his wife and children. The water, touched to gold by the early sun, the brooding mists under the banks at some distance down the stream, the fort, the soldiers, the piece of drift--all had distracted him. And now he became conscious of a new disturbance. Striking through the thought of his dear ones was a sound which he could neither ignore nor understand, a sharp, distinct, metallic percussion like the stroke of a blacksmith's hammer upon the anvil; it had the same ringing quality. He wondered what it was, and whether immeasurably distant or near by--it seemed both. Its recurrence was regular, but as slow as the tolling of a death knell. He awaited each stroke with impatience and--he knew not why--apprehension. The intervals of silence grew progressively longer, the delays became maddening. With their greater infrequency the sounds increased in strength and sharpness. They hurt his ear like the thrust of a knife; he feared he would shriek. What he heard was the ticking of his watch.

He unclosed his eyes and saw again the water below him. "If I could free my hands," he thought, "I might throw off the noose and spring into the stream. By diving I could evade the bullets and, swimming vigorously, reach the bank, take to the woods and get away home. My home, thank God, is as yet outside their lines; my wife and little ones are still beyond the invader's farthest advance."

As these thoughts, which have here to be set down in words, were flashed into the doomed man's brain rather than evolved from it the captain nodded to the sergeant. The sergeant stepped aside.

II

Peyton Farquhar was a well-to-do planter, of an old and highly respected Alabama family. Being a slave owner and like other slave owners a politician he was naturally an original secessionist and ardently devoted to the Southern cause. Circumstances of an imperious nature, which it is unnecessary to relate here, had prevented him from taking service with the gallant army that had fought the disastrous campaigns ending with the fall of Corinth, and he chafed under the inglorious restraint, longing for the release of his energies, the larger life of the soldier, the opportunity for distinction. That opportunity, he felt, would come, as it comes to all in war time. Meanwhile he did what he could. No service was too humble for him to perform in aid of the South, no adventure too perilous for him to undertake if consistent with the character of a civilian who was at heart a soldier, and who in good faith and without too much qualification assented to at least a part of the frankly villainous dictum that all is fair in love and war.

One evening while Farquhar and his wife were sitting on a rustic bench near the entrance to his grounds, a gray-clad soldier rode up to the gate and asked for a drink of water. Mrs. Farquhar was only too happy to serve him with her own white hands. While she was fetching the water her husband approached the dusty horseman and inquired eagerly for news from the front.

"The Yanks are repairing the railroads," said the man, "and are getting ready for another advance. They have reached the Owl Creek bridge, put it in order and built a stockade on the north bank. The commandant has issued an order, which is posted everywhere, declaring that any civilian caught interfering with the railroad, its bridges, tunnels or trains will be summarily hanged. I saw the order."

"How far is it to the Owl Creek bridge?" Farquhar asked.

"About thirty miles."

"Is there no force on this side the creek?"

"Only a picket post half a mile out, on the railroad, and a single sentinel at this end of the bridge."

"Suppose a man--a civilian and student of hanging--should elude the picket post and perhaps get the better of the sentinel," said Farquhar, smiling, "what could he accomplish?"

The soldier reflected. "I was there a month ago," he replied. "I observed that the flood of last winter had lodged a great quantity of driftwood against the wooden pier at this end of the bridge. It is now dry and would burn like tow."

The lady had now brought the water, which the soldier drank. He thanked her ceremoniously, bowed to her husband and rode away. An hour later, after nightfall, he repassed the plantation, going northward in the direction from which he had come. He was a Federal scout.

III

As Peyton Farquhar fell straight downward through the bridge he lost consciousness and was as one already dead. From this state he was awakened--ages later, it seemed to him--by the pain of a sharp pressure upon his throat, followed by a sense of suffocation. Keen, poignant agonies seemed to shoot from his neck downward through every fiber of his body and limbs. These pains appeared to flash along well-defined lines of ramification and to beat with an inconceivably rapid periodicity. They seemed like streams of pulsating fire heating him to an intolerable temperature. As to his head, he was conscious of nothing but a feeling of fulness--of congestion. These sensations were unaccompanied by thought. The intellectual part of his nature was already effaced; he had power only to feel, and feeling was torment. He was conscious of motion. Encompassed in a luminous cloud, of which he was now merely the fiery heart, without material substance, he swung through unthinkable arcs of oscillation, like a vast pendulum. Then all at once, with terrible suddenness, the light about him shot upward with the noise of a loud splash; a frightful roaring was in his ears, and all was cold and dark. The power of thought was restored; he knew that the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คนที่ยืนตามสะพานรถไฟในอลาบามาเหนือ มองลงในน้ำ swift ยี่สิบฟุตด้านล่าง มือของคนหลังเขา ข้อที่ถูกผูกไว้กับประชาชนได้ เชือกล้อมรอบคอของเขาอย่างใกล้ชิด ถูกกับเป็น stout ข้ามไม้เหนือศีรษะของเขา และตกกระตุ้นระดับของหัวเข่าของเขา บางบอร์ดหลวมวางเมื่อผู้นอนสนับสนุนโลหะของรถไฟให้หลักการเขาและเขา executioners - สองตัวทหารของกองทัพสหพันธ์ โดยสิบเอกคนที่ในชีวิตพลเรือนอาจได้เป็นนายอำเภอรอง เอาสั้น ๆ ตามเวทีชั่วคราวเดียวกันที่ถูกเจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบทั้งเขา อาวุธ เขาเป็นนายร้อย ยามที่แต่ละปลายของสะพานที่ยืนกับปืนของเขาในตำแหน่งที่เรียกว่า "สนับสนุนกล่าวคือ แนวตั้งด้านหน้าไหล่ซ้าย ค้อนที่วางตัวบนปลายแขนโยนตรงข้ามหน้าอก - ตำแหน่งอย่างเป็นทางการ และธรรมชาติ บังคับรถความตรงของร่างกาย ไม่ปรากฏเป็น หน้าที่ของทั้งสองคนรู้ว่าสิ่งเกิดขึ้นของสะพาน พวกเขาเพียง blockaded ปลายทั้งสองของการเล่นนอนคว่ำเท้าที่มันไม่เหมือนกัน เหนือ sentinels ไม่มีใครอยู่ในสายตา ทางรถไฟวิ่งตรงไปเข้าป่าสำหรับร้อยหลา แล้ว curving ก็ดู อย่างไม่ต้องสงสัยมีหน้าด่านอยู่ห่างไป ธนาคารของกระแสข้อมูลถูกเปิดล่าง - acclivity อ่อนโยนที่ราด stockade ของลำต้นไม้แนวตั้ง loopholed สำหรับปืน กับ embrasure เดียวที่ protruded ปากกระบอกปืนของปืนใหญ่ทองเหลืองซึ่งสะพาน มิดเวย์ของลาดสะพานและป้อมถูกผู้ชม - บริษัทเดียวของทหารราบในบรรทัด ผ่อน"พาเหรด butts ของปืนบนดิน ถัง inclining เล็กน้อยย้อนหลังกับไหล่ขวา มือข้ามเมื่อหุ้น โทอยู่ที่ด้านขวาของบรรทัด จุดของดาบเมื่อพื้นดิน มือซ้ายที่เหลือตามสิทธิของเขา Excepting กลุ่มสี่ที่สะพาน คนไม่ย้าย บริษัทเผชิญสะพาน stonily พระกรที่จ้องมอง Sentinels หันหน้าเข้าหาริมฝั่งน้ำ อาจได้รับรูปปั้นประดิดประดอยสะพาน กัปตันที่ยืนกับพับแขน เงียบ การสังเกตการทำงานของผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา แต่ทำไม่ ความตายเป็น dignitary ที่เมื่อเขามากำหนดจะได้รับ มีลักษณะเป็นทางการของการเคารพ โดยคนส่วนใหญ่คุ้นเคยกับเขา ในรหัสของมารยาททหาร เงียบและ fixity ได้แบบนั้นได้ยอมตามเห็นได้ชัดว่าคนที่หมั้นในการแขวนคอมีอายุประมาณสามสิบห้าปี เขาเป็นเป็นพลเรือน ถ้าหนึ่งอาจตัดสินจากนิสัยของเขา ซึ่งที่เป็นกระถางต้นไม้ ลักษณะการทำงานของเขาได้ดี - ตรงจมูก ปากของบริษัท หน้า ผากกว้าง ซึ่งเขาผมยาว มืดถูกผึ้งที่เป็นไส้ตรงกลับ ตกอยู่ข้างหลังหูของเขาไปคอของเขาตรา frock ห้องพักเหมาะสม เขาสวมเป็น mustache และชี้เครา แต่ไม่มีหนวด ตามีสีเทาเข้ม และขนาดใหญ่ และมีนิพจน์ที่มีความละเมียดละไมที่หนึ่งจะไม่ได้คาดว่าในคอถูกในการป่าน อย่างเห็นได้ชัดนี้คือฆาตกรไม่หยาบคาย รหัสทหารเสรีทำให้บทบัญญัติหลาย ๆ คนแขวน และท่านจะไม่ถูกแยกออกเตรียมกำลังสมบูรณ์ ทหารส่วนตัวสองก้าวไว้ และแต่ละวาดเก็บแผ่นที่ซึ่งเขามีการยืน สิบเอกที่กลายเป็นกัปตัน saluted และวางตนเองทันทีหลังที่เจ้าหน้าที่ เปิดหนึ่งแยกย้ายก้าวใน เคลื่อนไหวซ้ายคนเกือบคนและสิบเอกที่ยืนอยู่บนปลายทั้งสองของแผ่นเดียวกัน ซึ่งขยายสามผูกข้ามของสะพาน สิ้นสุดซึ่งพลเรือนที่ยืนเกือบ แต่ไม่ มาก ถึงสี่ แผ่นนี้มีจัดขึ้นในสถานที่ โดยน้ำหนักของกัปตัน ตอนนี้มันถูกจัดขึ้น โดยว่าสิบเอก ที่สัญญาณจากเดิม หลังจะก้าวไปข้าง ๆ แผ่นนี้จะเอียงและผู้ชายคนเกือบลงไประหว่างความสัมพันธ์สอง การจัดเรียง commended เองการพิพากษาของพระองค์เป็นการง่าย และมีประสิทธิภาพ ไม่มีการครอบคลุมหน้า หรือตา bandaged เขามอง ครู่ของเขา "หลัก unsteadfast" แล้วให้สายตาของเขาที่เร่น้ำ swirling ของกระแสนักแข่งภายใต้เท้าของเขา ชิ้นส่วนของรำ driftwood จับความสนใจของเขา และตาของเขาตามลงปัจจุบัน วิธีช้าปรากฏการย้าย กระแสซบเซาอะไรเขาปิดตาของเขาเพื่อแก้ความคิดของเขาสุดท้ายภรรยาของเขาและเด็ก น้ำ สัมผัสทอง โดยดวงอาทิตย์ก่อน หมอก brooding ภายใต้ธนาคารในบางระยะลงสตรีม ป้อม ทหาร ชิ้นส่วนของดริฟท์ - ทั้งหมดมีฟุ้งซ่านเขา และตอนนี้ เขากลายเป็นสติของไฟฟ้าใหม่ โดดเด่นทางความคิดในการรักเขาคนเสียงซึ่งก็ไม่ละเว้นและ ไม่ เข้าใจ เพอร์คัชชันคม แตกต่าง โลหะเช่นจังหวะของค้อนของช่างตีเหล็กเมื่อทั่ง จะมีคุณภาพดังเดิม เขาสงสัยว่า อะไรที่มันเป็น และ ว่า immeasurably ไกล หรือใกล้ตาม - เหมือนทั้งสอง เกิดความไม่ปกติ แต่เป็นช้าเป็นจัด knell ตาย เขารอคอยจังหวะ ด้วยความอดทน และ - เขารู้ไม่เหตุผล - มีความเข้าใจ ช่วงเวลาของความเงียบอีกต่อไปความก้าวหน้าเพิ่มขึ้น ความล่าช้าเป็นบรรดา กับ infrequency ของพวกเขามากกว่า เสียงเพิ่มความแข็งแรงและความคมชัด ทำร้ายหูเช่นกระตุกของมีด เขากลัวเขาจะ shriek ว่าเขาได้ยินถูก ticking ของนาฬิกาของเขาเขา unclosed ตา และเห็นน้ำต่ำกว่าเขาอีก "ถ้าฉันสามารถฟรีมือของฉัน เขาคิดว่า "ฉันอาจโยนออก noose และฤดูใบไม้ผลิไปกระแสข้อมูล โดยดำ ฉันสามารถหนีการสัญลักษณ์และ ว่ายน้ำโยคะ ถึงธนาคาร ไปป่า และหลบหน้าแรก บ้านของฉัน ขอบคุณ พระเจ้า จะเป็นภายนอกของพวกเขาบรรทัด ภรรยาและเด็ก ๆ จะยังคงเกินของเบ็ตล่วงหน้ามากที่สุด"As these thoughts, which have here to be set down in words, were flashed into the doomed man's brain rather than evolved from it the captain nodded to the sergeant. The sergeant stepped aside.IIPeyton Farquhar was a well-to-do planter, of an old and highly respected Alabama family. Being a slave owner and like other slave owners a politician he was naturally an original secessionist and ardently devoted to the Southern cause. Circumstances of an imperious nature, which it is unnecessary to relate here, had prevented him from taking service with the gallant army that had fought the disastrous campaigns ending with the fall of Corinth, and he chafed under the inglorious restraint, longing for the release of his energies, the larger life of the soldier, the opportunity for distinction. That opportunity, he felt, would come, as it comes to all in war time. Meanwhile he did what he could. No service was too humble for him to perform in aid of the South, no adventure too perilous for him to undertake if consistent with the character of a civilian who was at heart a soldier, and who in good faith and without too much qualification assented to at least a part of the frankly villainous dictum that all is fair in love and war.One evening while Farquhar and his wife were sitting on a rustic bench near the entrance to his grounds, a gray-clad soldier rode up to the gate and asked for a drink of water. Mrs. Farquhar was only too happy to serve him with her own white hands. While she was fetching the water her husband approached the dusty horseman and inquired eagerly for news from the front."The Yanks are repairing the railroads," said the man, "and are getting ready for another advance. They have reached the Owl Creek bridge, put it in order and built a stockade on the north bank. The commandant has issued an order, which is posted everywhere, declaring that any civilian caught interfering with the railroad, its bridges, tunnels or trains will be summarily hanged. I saw the order.""How far is it to the Owl Creek bridge?" Farquhar asked."About thirty miles.""Is there no force on this side the creek?""Only a picket post half a mile out, on the railroad, and a single sentinel at this end of the bridge.""Suppose a man--a civilian and student of hanging--should elude the picket post and perhaps get the better of the sentinel," said Farquhar, smiling, "what could he accomplish?"The soldier reflected. "I was there a month ago," he replied. "I observed that the flood of last winter had lodged a great quantity of driftwood against the wooden pier at this end of the bridge. It is now dry and would burn like tow."
The lady had now brought the water, which the soldier drank. He thanked her ceremoniously, bowed to her husband and rode away. An hour later, after nightfall, he repassed the plantation, going northward in the direction from which he had come. He was a Federal scout.

III

As Peyton Farquhar fell straight downward through the bridge he lost consciousness and was as one already dead. From this state he was awakened--ages later, it seemed to him--by the pain of a sharp pressure upon his throat, followed by a sense of suffocation. Keen, poignant agonies seemed to shoot from his neck downward through every fiber of his body and limbs. These pains appeared to flash along well-defined lines of ramification and to beat with an inconceivably rapid periodicity. They seemed like streams of pulsating fire heating him to an intolerable temperature. As to his head, he was conscious of nothing but a feeling of fulness--of congestion. These sensations were unaccompanied by thought. The intellectual part of his nature was already effaced; he had power only to feel, and feeling was torment. He was conscious of motion. Encompassed in a luminous cloud, of which he was now merely the fiery heart, without material substance, he swung through unthinkable arcs of oscillation, like a vast pendulum. Then all at once, with terrible suddenness, the light about him shot upward with the noise of a loud splash; a frightful roaring was in his ears, and all was cold and dark. The power of thought was restored; he knew that the

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชายคนหนึ่งยืนอยู่บนสะพานรถไฟในภาคเหนือของอลาบามามองลงไปในน้ำที่รวดเร็วยี่สิบฟุตใต้ มือของมนุษย์ที่มีอยู่ข้างหลังเขา, ข้อมือมัดด้วยเชือก เชือกอย่างใกล้ชิดล้อมรอบคอของเขา มันติดอยู่กับไม้ข้ามอ้วนเหนือหัวของเขาและหย่อนลดลงไปถึงระดับของหัวเข่าของเขา บางบอร์ดหลวมวางไว้บนหมอนสนับสนุนโลหะของทางรถไฟที่จัดฐานรากสำหรับเขาและเพชฌฆาตของเขา - ทหารสองคนส่วนตัวของกองทัพแห่งชาติกำกับโดยจ่าที่ในชีวิตพลเรือนอาจจะเป็นนายอำเภอรองผู้อำนวยการ ที่ลบในระยะสั้นเมื่อแพลตฟอร์มชั่วคราวเดียวกันเป็นเจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบของการจัดอันดับของเขาติดอาวุธ เขาเป็นกัปตัน ยามที่ปลายสะพานแต่ละยืนอยู่กับปืนไรเฟิลของเขาอยู่ในตำแหน่งที่เรียกว่า "การสนับสนุน" กล่าวคือแนวตั้งในด้านหน้าของไหล่ซ้าย, ค้อนที่วางอยู่บนแขนโยนตรงทั่วหน้าอก - อย่างเป็นทางการและ ตำแหน่งที่เป็นธรรมชาติ, การบังคับใช้สายการบินตรงของร่างกาย มันไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นหน้าที่ของทั้งสองคนที่จะรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นที่ศูนย์ของสะพานนั้น พวกเขาเป็นเพียงการปิดกั้นทั้งสองปลายของกระดานเท้าที่เดินทางข้ามมัน นอกเหนือจากหนึ่งในยามที่ไม่มีใครอยู่ในสายตา; รถไฟวิ่งหนีเข้าไปในป่าตรงสำหรับร้อยหลาแล้วโค้งหายไปเพื่อดู อย่างไม่ต้องสงสัยมีด่านไกลออกไป ธนาคารอื่น ๆ ของกระแสเป็นพื้นที่โล่ง - ทางทางขึ้นอ่อนโยนราดด้วยค่ายของต้นไม้แนวตั้ง loopholed สำหรับปืนที่มีกำแพงเดียวผ่านที่ยื่นออกมาปากกระบอกปืนใหญ่ทองเหลืองบังคับบัญชาสะพาน ตรงกลางของความลาดชันระหว่างสะพานและป้อมเป็นผู้ชม - เป็น บริษัท เดียวของทหารราบในสายที่ "ส่วนที่เหลือขบวนพาเหรด" ก้นของปืนบนพื้นดิน, ถังเอียงไปข้างหลังเล็กน้อยกับไหล่ขวามือข้าม เมื่อสต็อก ร้อยโทยืนอยู่ที่ด้านขวาของเส้นจุดดาบของเขาอยู่บนพื้นดินที่มือซ้ายของเขาที่วางอยู่บนขวาของเขา ยกเว้นกลุ่มที่สี่ที่เป็นศูนย์กลางของสะพานที่ไม่ได้เป็นคนย้าย บริษัท ต้องเผชิญกับสะพานจ้องมอง stonily นิ่ง ยามรักษาการณ์หันหน้าไปทางฝั่งของกระแสอาจจะเป็นรูปปั้นประดับสะพาน กัปตันยืนอยู่กับแขนพับเงียบสังเกตการทำงานของผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา แต่ทำให้ไม่มีวี่แวว ความตายเป็นฐานันดรศักดิ์ที่เมื่อเขามาประกาศเป็นที่จะได้รับด้วยอาการอย่างเป็นทางการของการเคารพแม้คนส่วนใหญ่คุ้นเคยกับเขา ในรหัสของความเงียบมารยาททหารและ fixity เป็นรูปแบบของการแสดงความเคารพ. คนที่เป็นธุระในการถูกแขวนคอเห็นได้ชัดเกี่ยวกับสามสิบห้าปีของอายุ เขาเป็นพลเรือนถ้าหนึ่งอาจตัดสินจากนิสัยของเขาซึ่งเป็นที่ของชาวไร่ คุณสมบัติของเขาเป็นสิ่งที่ดี - จมูกตรงปาก บริษัท หน้าผากกว้างที่ยาวของเขาผมสีเข้มได้หวีตรงกลับลดลงหลังหูของเขาที่จะปกเสื้อโค้ตที่ดีที่เหมาะสมของเขา เขาสวมหนวดและเคราแหลม แต่ไม่มีเครา; ดวงตาของเขามีขนาดใหญ่และสีเทาเข้มและมีการแสดงออกกรุณาที่หนึ่งแทบจะไม่คาดว่าจะมีในหนึ่งที่มีอยู่ในคอกัญชา เห็นได้ชัดว่านี่คือไม่ฆ่าหยาบคาย รหัสทหารเสรีนิยมทำให้บทบัญญัติสำหรับแขวนหลายชนิดท่านสุภาพบุรุษและไม่ได้รับการยกเว้น. เตรียมเป็นที่สมบูรณ์ทั้งสองทหารส่วนตัวก้าวไปข้างและแต่ละดึงออกไปวางตามที่เขาได้รับการยืน จ่าหันไปกัปตันเคารพตัวเองและวางไว้ทันทีหลังจากที่เจ้าหน้าที่ซึ่งในทางกลับย้ายออกจากกันหนึ่งก้าว การเคลื่อนไหวเหล่านี้เหลือคนที่เคราะห์ร้ายและยืนจ่าบนทั้งสองปลายของไม้กระดานเดียวกันซึ่งทอดสามของความสัมพันธ์ข้ามสะพาน ปลายซึ่งพลเรือนยืนเกือบ แต่ไม่มากถึงหนึ่งในสี่ กระดานนี้ได้รับการจัดขึ้นในสถานที่โดยน้ำหนักของกัปตัน; จะจัดขึ้นในขณะนี้โดยที่จ่า ที่สัญญาณจากอดีตหลังจะก้าวกันไม้กระดานจะเอียงและมนุษย์ประณามลงไปความสัมพันธ์ระหว่างสอง จัดยกย่องตัวเองไปตัดสินเขาในฐานะที่ง่ายและมีประสิทธิภาพ ใบหน้าของเขาไม่ได้รับการคุ้มครองหรือดวงตาของเขาผ้าพันแผล เขามองไปที่ช่วงเวลาของเขา "ฐานราก unsteadfast" แล้วปล่อยให้เดินสายตาของเขาที่จะน้ำหมุนของการแข่งสตรีมอย่างบ้าคลั่งใต้เท้าของเขา ชิ้นส่วนของเศษไม้ที่ลอยเต้นที่จับความสนใจของเขาและดวงตาของเขาตามมันลงในปัจจุบัน วิธีค่อย ๆ ปรากฏในการเคลื่อนย้ายสิ่งที่กระแสซบเซา! เขาปิดตาของเขาเพื่อที่จะแก้ไขความคิดสุดท้ายของเขาอยู่กับภรรยาและลูกของเขา น้ำสัมผัสกับทองโดยดวงอาทิตย์ต้นหมอกครุ่นคิดอยู่ภายใต้การธนาคารที่มีระยะทางลงกระแสบางป้อมทหารชิ้นส่วนของดริฟท์ - ทั้งหมดได้ฟุ้งซ่านเขา และตอนนี้เขากลายเป็นจิตสำนึกของความวุ่นวายใหม่ ที่โดดเด่นผ่านความคิดของคนรักของเขาเป็นเสียงที่เขาไม่สามารถละเลยไม่เข้าใจ, คมที่แตกต่างกันเช่นโลหะเคาะจังหวะของค้อนของช่างตีเหล็กเมื่อทั่งนั้น มันมีคุณภาพเสียงเดียวกัน เขาสงสัยว่ามันคืออะไรและไม่ว่าล้นพ้นที่ห่างไกลหรือใกล้ - มันดูเหมือนทั้งสอง การกลับมาอีกมันเป็นปกติ แต่เป็นช้าเป็นระฆังแห่งความตายฆังที่ เขารอคอยจังหวะแต่ละคนมีความอดทนและ - เขาไม่รู้ว่าทำไม - ความเข้าใจ ช่วงเวลาของความเงียบเติบโตก้าวหน้าอีกต่อไปกลายเป็นความล่าช้าคลั่ง ด้วยความถี่มากขึ้นของพวกเขาเสียงที่เพิ่มขึ้นในความแข็งแรงและความคมชัด พวกเขาทำร้ายหูของเขาเหมือนแรงผลักดันจากมีด; เขากลัวว่าเขาจะกรีดร้อง สิ่งที่เขาได้ยินฟ้องของนาฬิกาของเขา. เขา unclosed ดวงตาของเขาอีกครั้งและเห็นน้ำที่อยู่ด้านล่างเขา "ถ้าฉันสามารถฟรีมือของฉัน" เขาคิดว่า "ฉันอาจจะโยนออกจากบ่วงและฤดูใบไม้ผลิเข้าไปในกระแส. โดยการดำน้ำที่ฉันสามารถหลบเลี่ยงกระสุนและว่ายน้ำอย่างจริงจังถึงธนาคารที่ใช้เวลาในการป่าและได้รับไปที่บ้าน บ้านของฉันขอบคุณพระเจ้าที่ยังอยู่นอกเส้นของพวกเขาภรรยาและคนที่เล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉันจะยังคงเกินล่วงหน้ามากที่สุดรุกรานของ ". ในฐานะที่เป็นความคิดเหล่านี้ซึ่งมีที่นี่ที่จะตั้งลงในคำพูดถูกประกายเข้าไปในสมองมนุษย์อีกต่อไปมากกว่า มันวิวัฒนาการมาจากกัปตันพยักหน้าจ่า จ่าก้าวไปข้าง. ครั้งที่สองเพย์ตันคูฮาเป็นอย่างดีที่ต้องทำชาวไร่ของเก่าและเคารพอย่างสูงในครอบครัวอลาบามา เป็นเจ้าของทาสและเช่นเดียวกับเจ้าของทาสนักการเมืองอื่น ๆ เขาเป็นตามธรรมชาติแบ่งแยกดินแดนที่เป็นต้นฉบับและร้อนแรงที่จะอุทิศสาเหตุภาคใต้ สถานการณ์ของธรรมชาติเผด็จการซึ่งมันเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็นที่จะเกี่ยวข้องกับที่นี่ได้ทำให้เขาจากการให้บริการกับกองทัพกล้าหาญที่ต่อสู้กับแคมเปญหายนะจบลงด้วยการล่มสลายของเมืองโครินธ์และเขาหงุดหงิดภายใต้ความยับยั้งชั่งใจเกียรติ, ความปรารถนาสำหรับการเปิดตัวของ พลังงานของเขาชีวิตขนาดใหญ่ของทหารโอกาสสำหรับความแตกต่าง โอกาสที่เขารู้สึกว่าจะมาตามที่มันมาถึงในเวลาสงคราม ในขณะที่เขาทำในสิ่งที่เขาสามารถทำได้ บริการไม่ได้ต่ำต้อยเกินไปสำหรับเขาที่จะดำเนินการในการช่วยเหลือของภาคใต้, การผจญภัยไม่มีอันตรายเกินไปสำหรับเขาที่จะดำเนินการในกรณีที่สอดคล้องกับลักษณะของพลเรือนที่เป็นหัวใจทหารและผู้ที่อยู่ในความเชื่อที่ดีและไม่มีวุฒิการศึกษามากเกินไปยอมรับที่จะ อย่างน้อยส่วนหนึ่งของภาษิตชั่วร้ายตรงไปตรงมาว่าทั้งหมดเป็นธรรมในความรักและสงคราม. เย็นวันหนึ่งในขณะที่คูฮาร์และภรรยาของเขากำลังนั่งอยู่บนม้านั่งชนบทใกล้ทางเข้าสนามของเขาเป็นทหารสีเทาหุ้มขี่ขึ้นไปที่ประตูและถาม สำหรับการดื่มน้ำ นางคูฮาร์เป็นเพียงเกินไปยินดีที่จะรับใช้พระองค์ด้วยมือสีขาวของเธอเอง ขณะที่เธอกำลังเรียกน้ำสามีของเธอเดินเข้ามาใกล้ขี่ม้าที่มีฝุ่นและสอบถามกระหายสำหรับข่าวจากด้านหน้า. "การ Yanks ซ่อมทางรถไฟ" ชายคนดังกล่าว "และจะได้รับพร้อมล่วงหน้าอีก. พวกเขาได้มาถึงสะพาน Creek นกฮูก ใส่ไว้ในการสั่งซื้อและสร้างรั้วบนฝั่งทิศตะวันตกเฉียงเหนือ. โดยผู้บังคับบัญชาได้ออกคำสั่งที่ถูกโพสต์ทุกประกาศว่าพลเรือนจับใด ๆ ที่รบกวนการรถไฟสะพานอุโมงค์หรือรถไฟจะถูกแขวนคออย่าง. ผมเห็น การสั่งซื้อ. "" มันเป็นวิธีการไกลออกไปทางสะพาน Creek นกฮูก? " คูฮาร์ถาม. "เกี่ยวกับสามสิบไมล์." "มีแรงไม่มีที่ด้านข้างลำห้วยนี้หรือไม่?" "มีเพียงรั้วโพสต์ครึ่งไมล์ออกมาบนทางรถไฟและแมวมองเดียวในตอนท้ายของสะพานนี้." "สมมติว่า ชาย - พลเรือนและนักเรียนของแขวน - ควรหลีกเลี่ยงการโพสต์รั้วและบางทีอาจจะได้รับที่ดีของแมวมองว่า "คูฮาร์กล่าวว่ายิ้ม" สิ่งที่เขาจะประสบความสำเร็จ "ทหารสะท้อนให้เห็นถึง "ผมมีเดือนที่ผ่านมา" เขาตอบ "ผมสังเกตเห็นว่าน้ำท่วมในช่วงฤดูหนาวที่ผ่านมาได้ยื่นปริมาณที่ดีของเศษไม้ที่ลอยกับท่าเรือไม้ที่ส่วนท้ายของสะพานนี้. ตอนนี้มันเป็นแห้งและจะเผาเหมือนพ่วง." ผู้หญิงคนนั้นได้ในขณะนี้นำน้ำซึ่งทหารดื่ม . เขาขอบคุณเธอพิธีการ, โค้งคำนับให้กับสามีของเธอและขี่ม้าออกไป ชั่วโมงต่อมาหลังจากค่ำเขาย้อนกลับมาปลูกไปทางทิศเหนือในทิศทางจากการที่เขาได้มา เขาเป็นลูกเสือแห่งชาติ. III ขณะที่เพย์ตันคูฮาร์ลดลงลดลงตรงผ่านสะพานที่เขาจะหมดสติและเป็นเหมือนคนที่ตายแล้ว จากรัฐนี้เขาถูกปลุกให้ตื่น - ทุกเพศทุกวัยต่อมาก็ดูเหมือนจะเขา - ด้วยความเจ็บปวดของความดันที่คมชัดเมื่อลำคอของเขาตามมาด้วยความรู้สึกของการสำลัก คมความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสดูเหมือนจะยิงออกมาจากคอของเขาลงผ่านใยแก้วนำแสงของร่างกายและแขนขาของเขาทุก ปวดเหล่านี้ดูเหมือนจะกระพริบตามเส้นที่ดีที่กำหนดของการแตกกิ่งก้านและที่จะชนะด้วยระยะเวลาที่รวดเร็วอย่างนึกไม่ถึง พวกเขาดูเหมือนกระแสไฟเร้าใจให้เขาร้อนอุณหภูมิที่มากเกินไป ในฐานะที่เป็นหัวหน้าของเขาเขาเป็นจิตสำนึกของอะไร แต่ความรู้สึกของความสมบูรณ์ - การความแออัด ความรู้สึกเหล่านี้เป็นคนเดียวด้วยความคิด ส่วนทางปัญญาของธรรมชาติของเขาถูกลบออกแล้ว; เขามีอำนาจเท่านั้นที่จะรู้สึกและความรู้สึกเป็นทุกข์ทรมาน เขาเป็นคนที่ใส่ใจของการเคลื่อนไหว ห้อมล้อมในเมฆเรืองแสงซึ่งเขาเป็นเพียงตอนนี้หัวใจคะนองโดยไม่ต้องสารวัสดุที่เขาเหวี่ยงผ่านโค้งคิดไม่ถึงของการสั่นเหมือนลูกตุ้มใหญ่ จากนั้นทั้งหมดในครั้งเดียวที่มีขึ้นอย่างกระทันหันที่น่ากลัวแสงเกี่ยวกับเขายิงขึ้นด้วยเสียงสาดดัง; คำรามน่ากลัวอยู่ในหูของเขาและสิ่งที่เป็นที่หนาวเย็นและมืด พลังของความคิดที่ได้รับการบูรณะ; เขารู้ว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชายคนหนึ่งยืนอยู่บนสะพานรถไฟในภาคเหนือของอลาบามา มองลงไปในน้ำอย่างรวดเร็วยี่สิบฟุตด้านล่าง มือของคนที่อยู่ข้างหลัง ข้อมือที่ถูกผูกไว้กับสายไฟ ลำคอถูกรัดแน่นด้วยเชือกหนา . มันติดกับป้อมข้ามไม้เหนือศีรษะ หย่อนลงถึงระดับหัวเข่าเรื่องที่บอร์ดวางไว้บนหมอนสนับสนุนโลหะของรถไฟให้ยืนสำหรับเขาและ executioners ของเขา สองพลทหารจากกองทัพสหรัฐ กำกับโดย จ่า ที่ในชีวิตพลเรือนอาจเป็นผู้ช่วยนายอำเภอ ที่สั้นลบชั่วคราวบนแพลตฟอร์มเดียวกันเป็นเจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบของเขาอันดับ , อาวุธ เขาเป็นกัปตันยามที่ปลายแต่ละด้านของสะพานที่ยืนอยู่กับปืนไรเฟิลของเขาในตำแหน่งที่เรียกว่า " สนับสนุน " กล่าวคือ แนวตั้งในด้านหน้าของไหล่ซ้าย ค้อนที่พักบนแขนโยนตรงข้ามทรวงอก -- เป็นตำแหน่งที่เป็นทางการและผิดธรรมชาติ การบังคับใช้การสร้างการขนส่งของร่างกาย มันไม่ได้ปรากฏขึ้นเป็นหน้าของชายสองคนนี้รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นที่กลางสะพาน ;พวกเขาเพียงแค่ปิดด่านทั้งสองปลายของเท้าแพลงกิ้งที่เดินทางไปเอง ฟากหนึ่งของทหารยาม ไม่มีใครอยู่ในสายตา ; ทางรถไฟวิ่งตรงไปในป่าราวร้อยหลาแล้วโค้งหายไปในมุมมอง อย่างไม่ต้องสงสัย มีด่านที่อยู่ห่างออกไป ธนาคารอื่น ๆ ของสายธารเปิดพื้น . . . ความชันอ่อนโยนราดด้วยทหารของลำต้นต้นไม้ในแนวตั้งloopholed ไรเฟิล กับการยิงปืนเดียวผ่านซึ่งโดยมีปากกระบอกปืนของปืนใหญ่ทองเหลืองบัญชาการสะพาน ตรงกลางของความลาดชันระหว่างสะพานและป้อมเป็นผู้ชม -- บริษัทเดียวของทหารราบในบรรทัดที่พักสวนสนาม " ก้นของปืนบนพื้น บาร์เรล แนวโน้มเอียงไปข้างหลังเล็กน้อยกับไหล่ขวา มือข้าม เมื่อหุ้นกองอยู่ที่ด้านขวาของเส้น ปลายดาบของเขาลงบนพื้น มือซ้ายวางทับขวาของเขา ยกเว้นกลุ่มของทั้งสี่ที่กลางสะพาน ไม่ได้เป็นคนย้าย ที่สะพาน จ้องเขม็ง stonily โดยไม่เคลื่อนไหว . ทหารยาม ซึ่งธนาคารของลำธาร อาจจะเป็นรูปปั้นประดับสะพาน กัปตันยืนกอดอกนิ่งสังเกตการทำงานของผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา แต่ที่ทำให้ไม่มีสัญญาณ ความตายเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง ซึ่งตอนที่เค้ามาประกาศอย่างเป็นทางการที่จะได้รับด้วยอาการเคารพ แม้ผู้ที่คุ้นเคยกับเขา ในรหัสของความเงียบมารยาททางทหาร และมีรูปแบบของ fixity การถวายบังคม

คนที่ถูกว่าจ้างในการถูกแขวนคอปรากฏว่าประมาณสามสิบห้าปีของอายุ เขาเป็นพลเรือนถ้าจะตัดสินจากนิสัยของเขาซึ่งเป็นชาวไร่ ของเขามีลักษณะดี จมูกโด่งเป็นสัน ปาก หน้าผากกว้าง ซึ่งเขา ผมดำยาวถูกหวีให้ตรงกลับล้มหลังหูของเขาปกของเขาพอดีด้วยเสื้อคลุม เขาใส่หนวดและเคราแหลมแต่ไม่มีหนวด ตาของเขามีขนาดใหญ่ และมีสีเทาเข้ม