“Faithful and Virtuous Night,” by L

“Faithful and Virtuous Night,” by Louise Glück (Farrar, Straus and Giroux)

I always love Louise Glück’s poems, and her compassionate and heartbreaking new collection, “Faithful and Virtuous Night,” has stayed with me every day since I read it. Never in my life have I read such complex meditations on loss, love and mortality. Somehow, even the darkest poems in this collection left me feeling hopeful and less alone. A deeply beautiful book.

For example, when I read in Ann Arbor, I read with my friend V.V. Ganeshananthan, who is writing a novel about a former Tamil Tiger. The portion she read for our event was about political action and violence and thinking about the ways that bodies hold scars, and how these scars hold meaning. So her ideas were intersecting my ideas about empathy from an entirely different direction: fiction rather than nonfiction; the implications of political violence. The people in the audience got a chance to hold two very different perspectives in mind; feel them chiming off each other.Rabih Alameddine, author of “An Unnecessary Woman” (Grove Press)

“Citizen,” by Claudia Rankine (Graywolf Press)Julia Fierro, author of “Cutting Teeth” (St. Martin’s Press)

“Station Eleven,” by Emily St. John Mandel (Knopf)Rivka Galchen, author of “American Innovations” (Farrar, Straus and Giroux)

“Piano Stories,” by Felisberto Hernandez (New Directions)

Felisberto Hernandez is a Uruguayan writer who died in 1964. I had never heard of him before this year, but after reading the Luis Harss translation of his “Piano Stories” I find him as essential and singular as Kleist, or Kafka, or Emily Dickinson. He is a major minor, one of those writers whose “small” stories feel as rooted and full as a tome of Tolstoy or Mann.

There are two tests a book must pass before I know it is one of my favorites—one test involves my mother, the other my best friend. Emily St. John Mandel’s exquisite novel, “Station Eleven,” passed both.

I was alone in a woodsy cottage in upstate New York when I finished “Station Eleven,” and the surprising and inevitable ending (the best kind) left me breathless. The drone of the cicadas in the woods surrounding the cottage made me feel, for a few thrilling moments, as if I had joined the novel’s characters—a band of Shakespearean actors traveling across a ravaged dystopian land, risking their lives to preserve a dying culture.

I dialed my mother, wanting to hear another voice, to share my reader’s buzz, but also because the rich and complex emotions the novel had stirred made me feel as if I just had to say Mom, I love you. Test No. 1 passed.

Next, I texted my best friend (aka my literary kindred spirit), novelist Caeli Wolfson Widger. My message was: READ “Station Eleven” NOW! True to form, she read the novel and was as smitten as I was. Test No. 2 passed.

Emily St. John Mandel’s masterful genre-bender, which succeeds as both literary and dystopic, is that rare novel that inspires a range of emotion in a reader—despair, joy, terror, comfort, and, ultimately, redemptive hope.

Had you asked me before November, I would have said my favorite book was “Fourth of July Creek” by Smith Henderson. But then I read Claudia Rankine’s “Citizen,” which I found to be moving, stunning, and formally innovative–in short, a masterwork.

A lot of the events that I loved most this year have been rewarding partially because they’ve happened outside the boundaries of the literary community. I’ve spoken to medical school communities. I spoke to a group of outpatient mental health caregivers — social workers and therapists — in Connecticut, people who work with clients who don’t have anywhere else to turn. I spoke at a psychiatric hospital in Princeton a couple weeks ago. And at those events, the kinds of questions and reactions I get from the audience are coming from a totally different angle than writers’ questions would. It’s not about how does formal experimentation work in these essays; it’s about how empathy might be effective in a clinical setting. I don’t necessarily feel like an expert, but I can offer a perspective from beyond the bounds of their discipline; and they offer that to me as well.

You got a tattoo with the epigraph to your book that says “I am human. Nothing human is alien to me.” And you wrote a wonderful essay for the New York Times in which you talked about the reasons for getting that tattooed, mostly freedom from an ex. But you’ve had quite the year, first with the success of your book and then with meeting, falling in love with and marrying the writer Charles Bock. I’m wondering if looking at this tattoo now, does it hold an even deeper meaning for you than it did when you first got it?

Certainly, certainly. That tattoo has always related to the end of that relationship and also a lot of other things. It now holds the experience of the book going out into the world — feeling the different ways people have responded, this idea of resonance in a more general sense. What are the possibilities of resonance? What are its limits? What are the dangers of assuming too much resonance or trying to pretend that we can understand each other more than we actually can? One thing I like about the tattoo is it holds my memories of people who resisted it, or didn’t agree with it, or wanted to question it. Most recently, a warden in a Kentucky prison. He said something to the effect of: Nothing is alien to you? I’m not so sure about that.Scott Cheshire, author of “High as the Horses’ Bridles” (Henry Holt & Co.)Samantha Harvey, author of “Dear Thief” (Atavist Books)

“Cold Blood: Adventures With Reptiles and Amphibians,” by Richard Kerridge (Chatto & Windus)

The best nonfiction books are love stories, whatever their subject. To me, “Cold Blood” is a love story between the author and the “strange and beautiful and savage” creatures he found while growing up in the city. He begins the story as a teenager longing for something dangerous. There’s a notable lack of lions, lynxes and warthogs in London, so instead he’s driven to the undergrowth, and there they are: little colorful, elusive beasts of quiet drama – newts, toads, lizards, adders. This book is about them, and about the author – he describes their biology with exact, glowing prose and through it he sees – and seems at times to be surprised by – his own biography. There is something pure, sincere and lovely about this book.

“Dept. of Speculation” by Jenny Offill (Vintage Contemporaries)

Very early in 2014 a friend pressed Jenny Offill’s “Dept. of Speculation” into my hand. She said you need to read this. She was right. The novel has everything I want a novel to have–an undeniably singular voice, an unabashed search for meaning amidst the detritus of daily life, and a paper-thin veil between that narrative voice and the reader (possibly even the writer). The book is daring, strange, and emotionally complex. And yet never at the expense of its heart. It has lots of heart. And lots of smart. All in less than 200 pages. I’ve read it twice. And I’ll probably read it again, soon.Meghan Daum, author of “The Unspeakable: And Other Subjects of Discussion” (Farrar, Straus and Giroux)

“Rainey Royal,” by Dylan Landis (Soho Press)

I urge you to read “Rainey Royal” by Dylan Landis. This novel (in stories, according to some, but it very much feels like a cohesive novel to me) so vividly captures its time and place – New York City in the 1970s – that I could practically smell the patchouli and tea rose oil. (I also felt in moments like I was watching a John Cassavettes movie.) The heroine is the teenage Rainey, who lives with her jazz musician father in a proto-shabby chic townhouse in Greenwich Village. At once empowered and hobbled by her burgeoning sexuality, Rainey’s abandonment by her mother and constant creepy attention from her father’s acolytes has made her feral and angry, but most of all imbued with the kind of confusion that can easily be mistaken for confidence – the most dangerous kind. Landis’s genius is that in neither scolding Rainey nor letting her off the hook she shows us a soul that is both too old for its time but still unfinished and possessed of limitless possibilities. It’s also the funniest sad book I’ve read in quite some time.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ซื่อสัตย์ และบริสุทธิ์คืน โดย Glück หลุยส์ (Farrar, Straus และ Giroux)เสมอรักบทกวี Glück หลุยส์ และเธออย่างทันท่วงที และ heartbreaking คอลเลกชันใหม่ "ซื่อสัตย์และบริสุทธิ์คืน ได้อยู่กับฉันทุกวันเนื่องจากที่ผมอ่าน ในชีวิตไม่เคย ได้อ่านสมาธิดังกล่าวซับซ้อนสูญเสีย ความรัก และการตาย อย่างใด แม้แต่บทกวีที่มืดมากที่สุดในคอลเลกชันนี้ซ้ายฉันรู้สึกมีความหวัง และน้อยคนเดียว หนังสือสวยงามลึกซึ้งตัวอย่าง เมื่อฉันอ่านใน Ann Arbor อ่านกับเพื่อน v.v ร้าย Ganeshananthan ผู้เขียนนวนิยายเกี่ยวกับเสือทมิฬอดีต ส่วนเธออ่านเหตุการณ์ของเรากำลังดำเนินการทางการเมือง และความรุนแรงและความคิดเกี่ยวกับวิธีการที่ร่างกายเก็บรอยแผลเป็น และวิธีที่แผลเป็นเหล่านี้ค้างไว้ความหมาย ดังนั้นความคิดของเธอได้ intersecting ความคิดของฉันเกี่ยวกับการเอาใจใส่จากทิศทางที่แตกต่าง: นิยายมากกว่า nonfiction ผลกระทบของความรุนแรงทางการเมือง คนผู้ชมได้มีโอกาสถือสองมุมมองที่แตกต่างกันมากในใจ รู้สึกว่าพวกเขา chiming ออกจากกันRabih Alameddine ผู้เขียนของ "อันไม่จำเป็นผู้หญิง" (กดโกรฟ)"พลเมือง โดย Fierro จูเลียอย่างไร Rankine คลอเดีย (กด Graywolf) ผู้เขียนของ"ตัดฟัน" (กดเซนต์มาร์ติน)"สถานี 43 โดยเอมิลี่ Mandel เซนต์จอห์น (Knopf) Rivka Galchen ผู้เขียนของ"อเมริกันนวัตกรรม" (Farrar, Straus และ Giroux)"เปียโนเรื่อง โดย Felisberto นานเดซ (เส้นทางใหม่)Felisberto นานเดซเป็นนักเขียนเป็นตัวที่เสียชีวิตในปี 1964 ฉันไม่เคยได้ยินของเขาก่อนปีนี้ แต่หลังจากอ่านคำแปลของเขา "เรื่องราวเปียโน" Luis Harss พบเขาเป็นสำคัญ และเอกพจน์ Kleist หรือ Kafka หรือเอมิลี่ดิกคินสัน เขาเป็นหนึ่งรอง สำคัญของนักเขียนเหล่านั้นที่มีเรื่อง "เล็ก" รู้สึก เป็นราก และทั้งหมด เป็นประเทศเซาตูเมของ Tolstoy มานน์มีการทดสอบสองหนังสือต้องผ่านก่อนฉันรู้ว่า มันเป็นหนึ่งในรายการโปรดของฉัน — ทดสอบหนึ่งเกี่ยวข้องกับแม่ อื่น ๆ เพื่อนที่ดีที่สุด เอมิลี่เซนต์จอห์น Mandel ของประณีตนวนิยาย "สถานีคถูก ผ่านทั้งผมคนเดียวในกระท่อม woodsy ในเขตเหนือของรัฐนิวยอร์กเมื่อเสร็จ "สถานีคถูก" และน่าแปลกใจ และสิ้นสุดที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ (ชนิดดี) ซ้ายฉันกระหอบ เสียงพึมพำของ cicadas ในป่ารอบคอทเทจที่ทำให้ฉันรู้สึก กี่ช่วงเวลา น่าตื่นเต้นเหมือนกับว่าฉันได้เข้าร่วมตัวของนวนิยาย — วงของบทละครของเชคส์นักแสดงเดินทางข้ามดินแดน ravaged dystopian ซึ่งชีวิตของพวกเขาเพื่อรักษาวัฒนธรรมที่ตายฉันเรียกแม่ อยากได้ยินเสียงอื่น การใช้ร่วมกันของผู้อ่านของฉัน buzz แต่ยัง เนื่องจากอารมณ์หลากหลาย และซับซ้อนมีกวนจากนวนิยายทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันเพิ่งได้กราบแม่ ฉันรักคุณ ทดสอบหมายเลข 1 ผ่านไปถัดไป ฉัน texted (aka ฉันวรรณกรรมเป็นวิญญาณ) เพื่อนของฉัน คนเขียน Caeli Wolfson Widger ข้อความของฉัน: อ่าน "สถานี 43" ขณะนี้ จริงแบบฟอร์ม เธออ่านนิยาย และก็ตกหลุมรักกับผม ทดสอบหมายเลข 2 ผ่านเอมิลี่เซนต์จอห์น Mandel ของลูกเก่งประเภทเบนเดอร์ ซึ่งสำเร็จเป็นทั้งวรรณกรรม และ dystopic เป็นนวนิยายที่หายากที่แรงบันดาลใจหลากหลายอารมณ์ในอ่าน — ความสิ้นหวัง ความสุข ความหวาดกลัว ความสะดวก สบาย และ สุด หวังไถ่ถอนคุณถามฉันก่อนพฤศจิกายน ฉันจะได้กล่าวหนังสือโปรดของฉันคือ "อิสรภาพของครี" โดย Henderson สมิธ แต่แล้ว ฉันอ่านคลอเดียอย่างไร Rankine "พลเมือง ที่พบจะ ย้าย สวยงาม และอย่างเป็นกิจจะลักษณะนวัตกรรม – ในระยะ สั้น masterwork เป็นหลากหลายเหตุการณ์ที่ฉันรักมากที่สุดในปีนี้มีการให้รางวัลบางส่วนเนื่องจากพวกเขาได้เกิดขึ้นภายนอกขอบเขตของชุมชนวรรณกรรม ผมได้พูดถึงชุมชนโรงเรียนแพทย์ ฉันได้พูดกับกลุ่มเรื้อรังรักษาสุขภาพจิต-สังคมและนักบำบัด — ในคอนเนตทิคัต คนที่ทำงานกับลูกค้าที่ไม่มีที่ใดเปิด ผมพูดที่โรงพยาบาลจิตเวชในปรินซ์ตันสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมา และในเหตุการณ์เหล่านั้น ชนิดของคำถามและปฏิกิริยาที่ได้รับจากผู้ชมมาจากมุมที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงกว่าคำถามของผู้เขียนจะ ไม่เกี่ยวกับว่าไม่งานทดลองอย่างเป็นทางการในบทความนี้ เป็นการศึกษาเกี่ยวกับวิธีเอาใจใส่อาจจะมีผลบังคับใช้ในทางคลินิก ไม่จำเป็นต้องรู้สึกเช่นผู้เชี่ยวชาญ แต่ฉันสามารถเสนอมุมมอง from beyond ขอบเขตของวินัย และมีที่ให้ฉันด้วยคุณมีรอยสักกับ epigraph ลงในสมุดว่า "ฉันเป็นมนุษย์ ไม่มีสิ่งใดที่มนุษย์เป็นคนต่างด้าวให้ฉัน" และคุณเขียนเรียงความยอดเยี่ยมในเดอะนิวยอร์กไทมส์ที่คุณพูดคุยเกี่ยวกับสาเหตุของการที่ tattooed ส่วนใหญ่เป็นอิสระจากอดีต แต่คุณเคยค่อนปี ครั้งแรก กับความสำเร็จของหนังสือของคุณ แล้ว กับห้องประชุม ตกหลุมรักกับแต่งเขียนชาร์ลส์ Bock ฉันสงสัยว่า ถ้า พักที่นี้สักตอนนี้ ไม่ได้ถือแม้แต่ความหมายที่ลึกสำหรับคุณมากกว่าเมื่อก่อนถูกแน่นอน แน่นอน สักที่มีเกี่ยวข้องเสมอกับจุดสิ้นสุดของความสัมพันธ์นั้น และสิ่งอื่น ๆ มากมาย จะตอนนี้เก็บประสบการณ์ของหนังสือไปออกในโลก — รู้สึกบุคคลลักษณะต่าง ๆ การสั่นพ้องในความรู้สึกทั่วไปความคิดนี้ จบการสั่นพ้องคืออะไร ขีดจำกัดของมันคืออะไร อันตรายจากการสมมติว่าการสั่นพ้องมากเกินไป หรือพยายามจะทำให้เราสามารถเข้าใจกัน มากกว่าเราจะสามารถมีอะไรบ้าง สิ่งหนึ่งที่ผมชอบเกี่ยวกับการสักคือ จะเก็บความทรงจำของคน resisted ไม่เห็นด้วย หรือต้องการคำถามมัน ล่าสุด ข่าวเรือนจำเคนตั๊กกี้ เขากล่าวว่า ผลของการให้: คนต่างด้าวคุณมีอะไร ผมไม่แน่ใจดังว่าสก็อตเชชเชอร์ ผู้เขียนของ "สูงเป็นม้า 'Bridles" (Henry Holt & Co.)ฮาร์วี่ซาแมนธา ผู้เขียนของ "รักขโมย" (Atavist Books)"เลือดเย็น: ผจญภัยกับสัตว์เลื้อยคลานและสัตว์, " โดยริชาร์ด Kerridge (Chatto & Windus)หนังสือ nonfiction สุดรักเรื่องราว สิ่งของเรื่อง ฉัน "เลือดเย็น" เป็นเรื่องความรักระหว่างผู้เขียนและสิ่งมีชีวิต "แปลก และสวยงาม และป่าเถื่อน" ที่เขาพบขณะเติบโตขึ้นในเมือง เขาเริ่มต้นเรื่องราวเป็นวัยรุ่นโหยหาสิ่งที่เป็นอันตราย มีการขาดบรรยากาศของสิงโต lynxes และ warthogs ในลอนดอน แทนที่ดังนั้นเขาจะขับเคลื่อนเพื่อการ undergrowth และพวกเขามี: สัตว์น้อยมีสีสัน เปรียวของละครเงียบ – newts, toads กิ้งก่า adders หนังสือเล่มนี้จะเกี่ยวกับพวกเขา และเกี่ยวกับผู้เขียน – เขาอธิบายนักชีววิทยากับร้อยแก้วแน่นอน เร่าร้อน และผ่านได้ เขา เห็น – และดูเหมือนว่าบางครั้งจะประหลาดใจ โดย – ชีวประวัติของเขาเอง มีเป็นสิ่งที่บริสุทธิ์ ความจริงใจ และรักเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้"ฝ่ายของการเก็งกำไร" โดยเจนนี่ Offill (วินเทจ Contemporaries)แรกสุดในปี 2557 เพื่อนกด Offill เจนนี่ "ฝ่ายของการเก็งกำไร" ลงมือ เธอบอกว่า ต้องอ่านนี้ เธอถูก นวนิยายมีทุกอย่างอยากนวนิยายจะมี – อันเอกพจน์ดี ๆ เสียง การค้นหาซึ่งในความหมายท่ามกลาง detritus ของชีวิตประจำวัน และชุด paper-thin ระหว่างเสียงที่บรรยายและผู้อ่าน (อาจจะถึงผู้เขียน) หนังสือเล่มนี้เป็นอาจหาญ แปลก และอารมณ์ซับซ้อน และยังไม่มีค่าใช้ จ่ายของห้องพัก มันได้ใจมากมาย และสมาร์ทมากมาย ในน้อยกว่า 200 หน้า ฉันได้อ่านมันสองครั้ง และฉันจะคงอ่านได้อีก เร็ว ๆ นี้Meghan Daum ผู้เขียนของ "เดอะ Unspeakable:และอื่น ๆ เรื่องของการสนทนา" (Farrar, Straus และ Giroux)"Rainey รอยัล โดยดีแลนแลนดิส (โซโหกด)ผมอยากให้คุณอ่าน "Rainey รอยัล" โดยดีแลนแลนดิส นวนิยายนี้ (ในชั้น ตามบางอย่าง แต่มันมากมากรู้สึกเหมือนนวนิยายควบผม) จับเวลาความสถาน –นิวยอร์กในทศวรรษ 1970 ว่า ฉันไม่จริงกลิ่นน้ำมัน patchouli และชากุหลาบเพื่อให้น่าฟัง (ฉันยังรู้สึกในช่วงเวลาที่ฉันได้ดูหนังจอห์น Cassavettes) นางเอกเป็น Rainey วัยรุ่น อาศัยอยู่กับพ่อนักดนตรีแจ๊สในแบบทาวน์เฮาส์เก๋โปรโต shabby ในกรีนิชวิลเลจ ครั้งอำนาจ และ hobbled โดยเพศของเธอลัทธิ abandonment ของ Rainey โดยแม่ของเธอและทุกน่าขนลุกจาก acolytes ของพ่อของเธอได้ทำเธอ feral และโกรธ แต่ทุกพร้อมชนิดของความสับสนที่สามารถเดินหลงในความเชื่อมั่น – ชนิดอันตรายที่สุด อัจฉริยะของแลนดิสถูกว่า ในไม่ ดุ Rainey หรือปล่อยให้เธอออกจากเบ็ด เธอแสดงให้เราเห็นจิตที่เกินไปเดิมในเวลา แต่ยังยังไม่เสร็จ และมอบของขีด นอกจากนี้ยังมีหนังสือเศร้าตอนที่ผมเคยอ่านในเวลาอัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ซื่อสัตย์และเที่ยงธรรม ไนท์ " โดยหลุยส์ Gl ü CK ( เฟอราร์และสเตราส์ , โรซ์ )

ชอบของหลุยส์ Gl ü CK บทกวีและเธอเห็นใจและปวดใจคอลเลคชั่นใหม่ของ " ซื่อสัตย์และเที่ยงธรรม ไนท์ " ได้อยู่กับผมทุกวัน เพราะผมอ่านแล้ว ในชีวิตข้าไม่เคยอ่านสมาธิที่ซับซ้อนเช่นการสูญเสียความรักและความเป็นอมตะ บางทีแม้ที่มืดที่สุดในบทกวีคอลเลกชันนี้แล้วผมรู้สึกมีความหวังและโดดเดี่ยวน้อยลง หนังสือลึกสวย

ตัวอย่างเช่นเมื่อผมอ่านใน Ann Arbor , ผมอ่านกับเพื่อนประมาณ 10 กว่าปีที่แล้วครับ ganeshananthan ผู้เขียนนวนิยายเกี่ยวกับเสือทมิฬ อดีต ส่วนเธออ่านงานของเรากำลังปฏิบัติการทางการเมืองและความรุนแรง และคิดเกี่ยวกับวิธีการที่ร่างกายเก็บแผลเป็นแล้วแผลเป็นเหล่านี้ถือความหมาย ดังนั้น ความคิดของเธอถูกตัดความคิดของฉันเกี่ยวกับการเอาใจใส่จากทิศทางที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง : นิยายมากกว่าสารคดี ; ความหมายของความรุนแรงทางการเมือง ประชาชนในกลุ่มเป้าหมายได้มีโอกาสถือสองมุมมองที่แตกต่างกันมากในจิตใจ ความรู้สึกมันตีระฆังปิดแต่ละอื่น ๆ rabih alameddine , ผู้เขียนของ " ผู้หญิงที่ไม่จำเป็น " ( โกรฟกด )

" ประชาชน" คลอเดีย Rankine ( graywolf กด ) จูเลีย เฟียร์โร่ , ผู้เขียนของ " การตัดฟัน " ( กดเซนต์มาร์ติน )

" สถานีสิบเอ็ด " โดย เอมิลี่ เซนต์ จอห์นเมนเดล ( นอปฟ์ ) rivka galchen , ผู้เขียนของ " นวัตกรรม " ( เฟอราร์อเมริกัน , และสเตราส์โรซ์ )

" เปียโนเรื่อง " โดย felisberto เฮอร์นันเดส ( เส้นทางใหม่ )

felisberto Hernandez เป็นนักเขียนชาวอุรุกวัย ที่เสียชีวิตใน 1964 . ฉันไม่เคยได้ยินจากเขามาก่อน ในปีนี้แต่หลังจากอ่าน Luis harss การแปลของ " เรื่องราว " เปียโน ฉันเจอมันเป็นสิ่งจำเป็นและเอกพจน์เป็นไค ์หรือ Kafka หรือเอมิลี่ดิกคินสัน . เขาเป็นสาขาย่อยหนึ่งของบรรดานักเขียนที่ " เล็ก " เรื่องราวความรู้สึกที่หยั่งรากและเต็มรูปแบบเป็นโตของตอลสตอยหรือมาน

มีการทดสอบสองหนังสือต้องผ่านก่อนที่ผมจะรู้ว่ามันเป็นหนึ่งในรายการโปรดของฉันการทดสอบหนึ่งเกี่ยวข้องกับแม่ของฉันอีกทั้งเพื่อนสนิท เอมิลี่ เซนต์ จอห์น เมนเดล สวยงาม นวนิยาย " 11 สถานี " ผ่านทั้งคู่

ฉันเป็นคนเดียวในกระท่อม วู้ดซี่ในนิวยอร์ค เมื่อฉันเสร็จ " 11 สถานี และที่น่าประหลาดใจ และหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่สิ้นสุด ( เพื่อนที่ดีที่สุด ) ทิ้งให้ฉันแทบหยุดหายใจ จมูกของจั๊กจั่นในป่ารอบๆ กระท่อม ทำให้ผมรู้สึกไม่กี่เสียวนาทีเป็นถ้าฉันได้เข้าร่วมในนวนิยายของ characters-a วงดนตรีของเช็คสเปียร์นักแสดงเดินทางข้าม dystopian ravaged แผ่นดิน การเสี่ยงชีวิตเพื่อรักษาวัฒนธรรมที่กำลังจะตาย

ผมเรียกแม่ของฉันอยากจะได้ยินเสียงอื่น ร่วมกันของผู้อ่านของฉันฉวัดเฉวียน แต่ยังเพราะรวย และซับซ้อน อารมณ์นิยายได้กวนทำให้ผมรู้สึก ถ้าฉันต้องบอกแม่ ผมรักแม่ ทดสอบครั้งที่ 1 ผ่านไป

ต่อไปฉันส่งข้อความหาเพื่อนสนิทของฉัน ( aka ของฉันวรรณกรรมญาติมิตรวิญญาณ ) , นักเขียน caeli วูลฟ์ widger . ข้อความ : อ่าน " สถานีสิบเอ็ด " ตอนนี้ ! จริงที่ฟอร์มเธออ่านนวนิยายและเป็นพ่ายแพ้เหมือนที่ฉันเคยเป็น ทดสอบครั้งที่ 2 ผ่านไป

เอมิลี่ เซนต์ จอห์นเมนเดลก็เก่งชนิดดัดซึ่งประสบความสำเร็จเป็นทั้งวรรณกรรมและ dystopic นั้นหายาก นวนิยายที่สร้างช่วงของอารมณ์ในการอ่านที่สิ้นหวัง , ความสุข , การก่อการร้ายความสะดวกสบาย , และ , ในที่สุด , redemptive หวัง

ถ้าคุณถามฉันก่อน พฤศจิกายน ผมจะบอกว่าหนังสือเล่มโปรดของฉันคือ " ที่สี่ของเดือนกรกฎาคม ครีก " โดย สมิธ เฮนเดอร์สัน แต่ผมอ่านเป็น " คลอเดีย Rankine พลเมือง " ซึ่งผมได้ย้าย สวยงาม และเป็นนวัตกรรมใหม่สำหรับระยะสั้น , masterwork .

หลายเหตุการณ์ที่ผมรักมากที่สุดในปีนี้ได้รับรางวัลบางส่วนเนื่องจากพวกเขาได้เกิดขึ้นภายนอกขอบเขตของชุมชนวรรณกรรม ผมเคยคุยกับชุมชนโรงเรียนแพทย์ ผมคุยกับกลุ่มผู้ป่วยนอกสุขภาพจิตของผู้ดูแล - นักสังคมสงเคราะห์และนักบำบัด - ใน Connecticut , คนที่ทำงานกับลูกค้าที่ไม่มีที่ใดที่จะเปิดฉันพูดที่โรงพยาบาลจิตเวช มหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน เมื่อ 2-3 อาทิตย์ก่อน และเหตุการณ์เหล่านั้น ชนิดของคำถาม และปฏิกิริยาที่ได้รับจากผู้ชมมาแล้วจากมุมที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงกว่าคำถามที่นักเขียนต้องการ มันไม่ได้เกี่ยวกับวิธีการทำงานการทดลองอย่างเป็นทางการในบทความเหล่านี้ มันเกี่ยวกับวิธีการที่ผู้อื่นอาจจะมีประสิทธิภาพในการตั้งค่าทางคลินิกไม่จําเป็นต้องรู้สึกเหมือนผู้เชี่ยวชาญ แต่ผมสามารถเสนอมุมมองที่เหนือขอบเขตของวินัยของพวกเขา และพวกเขาเสนอให้ฉันเช่นกัน

คุณมีรอยสักด้วยคำจารึกหนังสือของคุณที่บอกว่า " ฉันเป็นมนุษย์ ไม่มีมนุษย์ต่างดาว เพื่อฉัน และ คุณเขียนเรียงความที่ยอดเยี่ยมสำหรับนิวยอร์กไทม์สที่คุณพูดถึงเหตุผลได้สักส่วนใหญ่เป็นอิสระจากอดีต แต่คุณมีค่อนข้างปีแรกกับความสำเร็จของหนังสือของคุณแล้วกับการประชุม ตกหลุมรักและแต่งงานกับนักเขียน Charles บ๊อค . ฉันสงสัยว่าถ้ามองรอยสักนี้ตอนนี้ มันถือแม้ลึกความหมายสำหรับคุณมากกว่าที่เคยเมื่อคุณได้รับมัน ?

แน่นอน แน่นอนรอยสักได้เสมอที่เกี่ยวข้องกับจุดสิ้นสุดของความสัมพันธ์ที่และมากสิ่งอื่น ๆ ตอนนี้ถือประสบการณ์ของหนังสือโลกไป รู้สึกคนที่แตกต่างกันวิธีการตอบสนอง ความคิดของเสียงสะท้อนในความรู้สึกทั่วไปมากขึ้น อะไรคือความเป็นไปได้ของการสะท้อน ? อะไรคือข้อจำกัดของมัน ?อะไรคืออันตรายของสมมติว่าเสียงสะท้อนมากเกินไปหรือพยายามที่จะแกล้งทำเป็นว่าเราเข้าใจกันมากกว่า จริงๆแล้วเราสามารถ ? สิ่งหนึ่งที่ผมชอบเกี่ยวกับรอยสักมันเก็บความทรงจำของคนที่ต่อต้าน หรือไม่เห็นด้วยกับมัน หรืออยากถามอะไร เมื่อเร็วๆ นี้ เป็นผู้คุมในเรือนจำรัฐเคนตั๊กกี้ เขาพูดบางอย่างกับผลของการไม่มีอะไรคนต่างด้าวให้คุณผมไม่แน่ใจในเรื่องนั้น สก๊อต Cheshire , ผู้เขียนของ " สูงของม้าบังเหียน " ( เฮนรี่โฮลท์& Co . ) ซาแมนต้าฮาร์วีย์ , ผู้เขียนของ " ที่รักขโมย " ( atavist หนังสือ )

" เลือดเย็น : ผจญภัยกับสัตว์เลื้อยคลานและสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำ " โดย ริชาร์ด เคอร์ริดจ์ ( แชตโต& WINDUS )

หนังสือสารคดีที่ดีที่สุดเรื่องความรัก ไม่ว่าเรื่องของตน . สำหรับฉัน" เลือดเย็น " เป็นเรื่องราวความรักระหว่างนักเขียนและ " แปลกและสวยงามและโหดร้าย " สิ่งมีชีวิตที่เขาพบในขณะที่เติบโตขึ้นในเมือง เขาจะเริ่มต้นเรื่องราวเป็นวัยรุ่นโหยหาบางอย่างที่อันตราย มีการขาดเด่นของสิงโต และ lynxes Warthogs ในลอนดอน ดังนั้นแทนเขาขับรถไปที่พื้นและมีพวกเขาจะ : เล็ก ๆน้อย ๆที่มีสีสัน , เปรียวสัตว์เงียบ–นิวต์ละคร ,คางคก จิ้งจกเพิ่มเติม . หนังสือเล่มนี้เป็นเกี่ยวกับพวกเขา และเกี่ยวกับผู้แต่ง–เขาอธิบายชีววิทยาด้วยแน่นอน เกมส์ ร้อยแก้วและผ่านเขาเห็น ) และดูเหมือนเวลาจะประหลาดใจโดย–ชีวประวัติของเขาเอง มีบางอย่างที่บริสุทธิ์ จริงใจ น่ารัก เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้

" ฝ่ายของการเก็งกำไร " เจนนี่ offill ( โบราณโคตร )

มากในช่วงต้นปี 2014 เพื่อนกด " เจนนี่ offill ฝ่ายของการเก็งกำไร " ในมือของฉัน เธอบอกว่าคุณต้องอ่าน เธอพูดถูก นวนิยายเรื่องนี้มีทุกอย่างที่ฉันต้องการ เป็นนิยายที่จะมีสำหรับเสียงเอกพจน์ปฏิเสธไม่ได้ การค้นหาความหมายซึ่งไม่สะทกสะท้าน ท่ามกลางเศษซากของชีวิต และเป็นกระดาษบาง ๆปกคลุมระหว่างที่บรรยายเสียงและผู้อ่าน ( แม้อาจจะเขียน ) หนังสือท้าทายแปลก และอารมณ์ที่ซับซ้อน และยังไม่เคยที่ค่าใช้จ่ายของหัวใจของ มันมีจำนวนมากของหัวใจ และมากมายที่สมาร์ท ทั้งหมดไม่น้อยกว่า 200 หน้า ฉันอ่านมันสองครั้ง และฉันอาจจะอ่านมันอีกครั้ง เมแกน ดวมผู้เขียนของ " ปล่อยข่าว และวิชาอื่น ๆของการอภิปราย " ( เฟอราร์และสเตราส์ , โรซ์ )

" เรนีย์หลวง " โดย ดีแลน แลนดิส ( 7 รูป )

ผมอยากให้คุณอ่าน " เรนีย์หลวง " โดย ดีแลน แลนดิส . นิยายเรื่องนี้ ( ในเรื่องราวตามบาง แต่มันมาก รู้สึกเหมือนนิยายดูน่าสนใจนะ ) อย่างชัดเจน จับเวลาและสถานที่–นิวยอร์กในปี 1970 –ที่ฉันเกือบจะได้กลิ่นพิมเสนและชากุหลาบ น้ำมัน ( ผมยังรู้สึกว่าในช่วงเวลาเหมือนผมกำลังดูหนังอยู่ จอห์น cassavettes ) นางเอกเป็นเรย์นี่วัยรุ่น ,ที่อาศัยอยู่กับพ่อนักดนตรีแจ๊สของเธอใน Proto โทรมเก๋ทาวเฮาส์ในเมือง หมู่บ้าน เมื่ออำนาจและโขยก โดยเธอกล่าว เพศวิถี เรนีย์ของการละทิ้งโดยแม่ของเธอและความสนใจที่น่าขนลุกที่คงที่ จากผู้ช่วยของบิดา ทำให้นางเยิง และโมโห แต่ส่วนมากของทั้งหมดที่เต็มไปด้วยชนิดของความสับสนที่สามารถจะเข้าใจผิดสำหรับความเชื่อมั่นและประเภทที่อันตรายที่สุดแลนดิส อัจฉริยะคือไม่ใช่ด่า เรย์นี่หรือปล่อยให้เธอหลุด เธอแสดงให้เห็นจิตวิญญาณที่เป็นทั้งเก่าเกินไปสำหรับเวลาของมัน แต่ก็ยังไม่เสร็จ และมีความเป็นไปได้ที่ไร้ขีดจำกัด มันก็สนุก เศร้า หนังสือที่ฉันได้อ่านในค่อนข้างบางเวลา