I remember when I first arrived in

I remember when I first arrived in the United States. Even before the plane landed, the little windows in the airplane revealed snow and ice-covered houses and buildings. As I walked off the plane, cold air crept though the corrugated ramp that led to the airport terminal. Some people inside the airport were wearing big coats and hats, which I had seen on television, but never up close. I felt a little dizzy and needed to sit down, and then my cell phone rang. It was my Aunt Sophia. She was waiting for me outside in the passenger pick-up area, so I walked quickly to the exit, forgetting all about my luggage. When the sliding glass door opened to the outside, there was my aunt--a woman I hadn't seen in over ten years--wearing a parka and waving her arms frantically in my direction.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมจำได้ว่า เมื่อฉันแรกมาถึงในสหรัฐอเมริกา ก่อนที่เครื่องบินร่อน หน้าต่างเล็ก ๆ ในเครื่องบินเปิดเผยหิมะ และน้ำแข็งปกคลุมบ้าน และอาคาร ขณะที่ฉันเดินจากเครื่องบิน อากาศเย็น crept แม้ว่าทางลาดลูกฟูกที่สนามบินที่เทอร์มินัล บางคนภายในสนามบินได้สวมใส่เสื้อใหญ่และหมวก ที่ฉันได้เห็น ในโทรทัศน์ แต่ไม่เคย ขึ้นปิด ฉันรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย และต้องนั่งลง และรางโทรศัพท์ของฉันแล้ว ป้าโซเฟียของฉันได้ เธอถูกรอฉันอยู่ในพื้นที่รับส่งผู้โดยสาร ดังนั้นฉันเดินอย่างรวดเร็วเพื่อออก ลืมเกี่ยวกับครับ เมื่อเปิดประตูเลื่อนกระจกด้านนอก มีป้า - ผู้หญิงผมไม่ได้เห็นในกว่า 10 ปี - ใส่ parka โบกแขนเมามันในทิศทางของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมจำได้ว่าเมื่อครั้งแรกที่ผมเข้ามาอยู่ในประเทศสหรัฐอเมริกา แม้กระทั่งก่อนที่เครื่องบินลงจอดที่หน้าต่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ในเครื่องบินเปิดเผยหิมะและบ้านน้ำแข็งปกคลุมและอาคาร ขณะที่ผมเดินลงจากเครื่องบินที่อากาศเย็นพุ่งแม้ว่าทางลาดลูกฟูกที่นำไปสู่​​สนามบิน บางคนที่อยู่ภายในสนามบินสวมเสื้อและหมวกขนาดใหญ่ซึ่งผมเคยเห็นในโทรทัศน์ แต่ไม่เคยใกล้ชิด ผมรู้สึกหวิวเล็ก ๆ น้อย ๆ และต้องการที่จะนั่งลงและจากนั้นโทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้น มันเป็นป้าของฉันโซเฟีย เธอเป็นคนที่รอผมอยู่ข้างนอกในพื้นที่รถรับส่งผู้โดยสารดังนั้นฉันเดินได้อย่างรวดเร็วเพื่อออกลืมทุกอย่างเกี่ยวกับกระเป๋าเดินทางของฉัน เมื่อประตูกระจกบานเลื่อนเปิดออกไปข้างนอกมีป้าของฉัน - ผู้หญิงที่ผมไม่ได้เห็นในกว่าสิบปี - สวมเสื้อคลุมและโบกแขนของเธอเมามันในทิศทางของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมจำได้ว่าเมื่อครั้งแรกที่ผมมาถึงในสหรัฐอเมริกา ก่อนเครื่องบินลงจอด หน้าต่างเล็ก ๆน้อย ๆในเครื่องบิน พบหิมะและน้ำแข็งปกคลุมบ้าน และอาคาร ขณะที่ผมเดินออกจากเครื่องบิน อากาศหนาวคืบคลานแม้ว่าลูกฟูกทางลาดที่นำไปสู่สนามบิน . บางคนภายในสนามบิน สวมเสื้อและหมวก ซึ่งผมเคยเห็นในโทรทัศน์ แต่ไม่เคยขึ้นปิดผมรู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย และต้องนั่งลง แล้วโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น มันคือป้าโซเฟีย เธอรอฉันข้างนอกนั่งกระบะ พื้นที่ ฉันเดินเร็วๆไปยังทางออก ลืมทั้งหมดเกี่ยวกับกระเป๋า เมื่อกระจกประตูบานเลื่อนเปิดสู่ภายนอกมีป้า . . . ผู้หญิงที่ผมไม่ได้เจอมาเป็นสิบปี ใส่เสื้อคลุม และโบกแขนของเธออย่างเมามันในทิศทางของฉัน