When I was twelve, my parents moved

When I was twelve, my parents moved out of London to a small village near Oxford. I was the only Asian girl in my school and I suddenly felt a bit lonely. I became a typical difficult teenager - I hated school and I thought all the would was against me. But two important things happened. I realised that being funny was the best way to make friends. Perhaps if we'd stayed in London I would never have learned how to bee funny And then I had a brilliant Art teacher, Mrs York, who encouraged me to go to Are College. I would probably have left school as early as possible, if I hadn't met her.
However on the day of my college interview in bate,I woke up late. I left the house wearing two odd shoes and didn't notice that my bottle of chocolate milk had spilled all over the paintings in my bag. then when I finally got to the station I got on the wrong train Who knows... if I had gone to Bath that day I might have become a professional artist. But I went to Swindon instead I told the woman next to me on the train about what had happened and she sat and cried with laughter. It turned out she was the producer of a comedy programme on the radio. To cut a long story short, I got an invitation a week later to attend an audition for the show... and the rest,as they say, is history I'm very lucky-my life has been full of happy accidents

ผลลัพธ์ (เบลารุส) 1:

Калі мне было дванаццаць, мае бацькі пераехалі з Лондана ў невялікай вёсцы недалёка ад Оксфарда. Я быў адзіным Азіяцкая дзяўчына ў маёй школе, і я раптам адчуў сябе крыху самотна. Я стаў тыповым цяжкім падлеткам - Я ненавідзеў школу, і я думаў усё будзе супраць мяне. Але дзве важныя рэчы адбылося. Я зразумеў, што смешна было лепшым спосабам зрабіць сяброў. Магчыма, калі б мы засталіся ў Лондане, я б ніколі не даведаліся, як пчолы смешна І тады я была бліскучая Art настаўніка, місіс Ёрк, які заахвочваў мяне, каб перайсці да Арэ каледжа. Я б, напэўна, пакінуў школу як мага раней, калі б я не сустрэў яе.
Аднак у дзень майго каледжа інтэрв'ю ў БАТЭ, я прачнуўся позна. Я пакінуў дом насіць два няцотных абутак і не заўважыў, што мая бутэлька шакаладнага малака пралілася за ўсё карцін у маёй сумцы. потым, калі я, нарэшце, дабраўся да станцыі я атрымаў на той цягнік Хто ведае ... Калі б я пайшоў у Бат, што дзень, калі я мог бы стаць прафесійным мастаком. Але я пайшоў у Суиндон, а я сказаў жанчыне побач са мной у цягніку пра тое, што здарылася, і яна сядзела і плакала ад смеху. Аказалася, што яна была прадзюсарам камедыі праграмы па радыё. Каб выразаць Карацей кажучы, я атрымаў запрашэнне праз тыдзень наведваць праслухоўванне для шоў ... і ўсё астатняе, як гаворыцца, ужо гісторыя, мне вельмі пашанцавала, маё жыццё была поўная шчаслівых здарэнняў