On one hot late-summer day when I w

On one hot late-summer day when I was in high school, my parents came back from a shopping trip with a surprise present for me: the legendary board game, Diplomacy. At first I scoffed at such an old-fashioned game. Who would want to waste glorious sunny days moving armies around a map of pre-World War I Europe, pretending to be Bismarck or Disraeli? But after playing the game once, I became absolutely riveted by the nuances of statecraft, and soon began losing sleep as I tried to craft clever diplomatic gambits, hatch devious schemes, and better understand the game’s ever-changing dynamics. As my friends and I spent the second half of the summer absorbed by the game, my parents grinned knowingly. How could I resist being fascinated with Diplomacy, they asked me, when I incessantly read about international affairs, and liked nothing more than debating politics over dinner? How could I resist being fascinated, when I had spent most of my summers in Greece (and, much more briefly, France and England), witnessing first-hand the ways in which countries differ socially, culturally, and politically?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในร้อนช่วงปลายฤดูร้อนวันหนึ่งเมื่อฉันถูกในโรงเรียนมัธยม พ่อกลับมาจากเที่ยวด้วยความประหลาดใจที่มีฉัน: เกมกระดานตำนาน การทูต ตอนแรก ฉัน scoffed ที่เกมดังกล่าวทั้ง ที่จะต้องเสียวันแดดประเสริฐที่ย้ายกองทัพรอบแผนที่โลกก่อนสงคราม I ยุโรป หลอกเป็นบิสมาร์คหรือดิสราเอลี แต่หลังจากเล่นเกมเมื่อ ฉันกลายเป็น riveted จริง ๆ โดยความแตกต่างของ statecraft และเร็ว ๆ นี้ เริ่มสูญเสียสลีเป็นพยายามที่จะ gambits ทูตฉลาดยาน ฟักร่างคดเคี้ยว และเข้าใจ dynamics การเปลี่ยนแปลงของเกม เป็นเพื่อนของฉันและฉันใช้เวลาครึ่งหลังของฤดูร้อนเข้าเกม พ่อ grinned เจตนา วิธีสามารถฉันต่อต้านกำลังหลงกับการทูต พวกเขาถามฉัน เมื่อฉัน incessantly อ่านเกี่ยวกับฝ่ายต่างประเทศ และชอบอะไรมากไปกว่าการโต้วาทีทางการเมืองช่วงเย็น วิธีสามารถฉันเล่าเป็นที่ตื่นตาตื่นใจ เมื่อฉันได้ใช้เวลาส่วนใหญ่ของฤดูร้อนของฉันในกรีซ ( มากสั้น ๆ ฝรั่งเศสและอังกฤษ), เป็นพยานแก่วิธีการที่ประเทศต่างสังคม วัฒนธรรม และทางการเมือง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วันหนึ่งในช่วงปลายฤดูร้อนเมื่อผมอยู่ในโรงเรียนมัธยมที่พ่อแม่ของฉันกลับมาจากการเดินทางช้อปปิ้งที่มีในปัจจุบันที่น่าแปลกใจสำหรับฉัน: เกมกระดานในตำนานการทูต ตอนแรกผมเย้ยหยันเกมสมัยเก่าเช่น ใครจะต้องการที่จะเสียวันที่มีแดดรุ่งโรจน์ย้ายกองทัพรอบแผนที่ก่อนสงครามโลกครั้งที่ยุโรปทำท่าจะบิสมาร์ก Disraeli หรือ? แต่หลังจากที่เล่นเกมครั้งฉันกลายเป็นอย่างตรึงโดยความแตกต่างของรัฐนาวาและเริ่มสูญเสียการนอนหลับเร็ว ๆ นี้ขณะที่ผมพยายามที่จะเจรจาต่อรอง gambits ฝีมือฉลาดฟักแผนการคดเคี้ยวและเข้าใจการเปลี่ยนแปลงของเกมที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ในฐานะที่เป็นเพื่อนของฉันและฉันใช้เวลาครึ่งปีที่สองของฤดูร้อนที่ถูกดูดซึมโดยเกมพ่อแม่ของฉันยิ้มอย่างรู้เท่าทัน ฉันจะต่อต้านการหลงใหลกับการเจรจาต่อรองที่พวกเขาถามผมว่าเมื่อฉันไม่หยุดหย่อนอ่านเกี่ยวกับกิจการระหว่างประเทศและชอบอะไรมากไปกว่าการโต้วาทีทางการเมืองในช่วงอาหารค่ำ? ฉันจะต่อต้านการหลงใหลเมื่อฉันได้ใช้เวลาส่วนใหญ่ในช่วงฤดู​​ร้อนของฉันในกรีซ (และอื่น ๆ อีกมากมายในเวลาสั้น ๆ , ฝรั่งเศสและอังกฤษ) พยานมือแรกวิธีการที่แตกต่างกันประเทศสังคมวัฒนธรรมและการเมือง?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในปลายฤดูร้อนที่ร้อนวันเมื่อผมอยู่ในโรงเรียนมัธยม พ่อแม่กลับมาจากเที่ยวช้อปปิ้งกับเซอร์ไพรซ์ฉัน : ตำนานบอร์ดเกมการทูต ตอนแรกผมไม่เชื่อ สมัยเก่า เช่นเกม ใครอยากจะเสียรุ่งโรจน์แดดวันย้ายกองทัพรอบแผนที่ก่อนสงครามโลกครั้งที่หนึ่งในยุโรป ทำเป็นบิสมาร์คดิสราเอลีหรือ ? แต่หลังจากเล่นเกมอีกครั้งฉันกลายเป็นอย่างตรึงโดยความแตกต่างของคัตยูชา และในไม่ช้าก็เริ่มนอนอย่างที่ผมพยายามฝีมือกลเม็ดทางการทูตที่ฉลาด , ฟักคดเคี้ยวโครงร่าง และเข้าใจเกมที่เปลี่ยนแปลงพลศาสตร์ เพื่อนของฉันและฉันใช้เวลาครึ่งแรกของฤดูร้อนดูดซึมโดยเกม พ่อแม่เลยด้วยไป ว่าฉันสามารถต้านทานการหลงใหลกับทูต พวกเขาถามฉันเมื่อผมไม่หยุดหย่อนอ่านเรื่องการต่างประเทศ และชอบอะไรมากกว่าโต้วาทีการเมืองกัน ? ว่าฉันสามารถต้านทานการหลงใหลเมื่อได้ใช้เวลาส่วนใหญ่ของซัมเมอร์ในกรีซ ( และมากเพิ่มเติมสั้น ฝรั่งเศสและอังกฤษ ) , พยานมือแรกวิธีการที่ประเทศแตกต่างทางสังคม วัฒนธรรมและการเมือง ?