Forest monks, Town monks and Develo

Forest monks, Town monks and Development monks
The present Thai sangha comprises of two sects (nikaya), i.e. the older majority
group, Mahanikaya, and the reform order, Dhammayuttikanikaya, founded in the 19th
century by King Mongkut. Within these two groups there are monks who are labeled
forest monks and village/town monks in accordance with the specific vocation, each is
pursuing. i.e. (meditation) “practice” (patipatti) or “learning” (pariyatti). This traditional
division was dated back to the 13th century during the Sukhodhaya period when the nonsectarian
sangha consisted of monks who were forest dwellers (arannavasi) consecrated
to meditation practice and those who were village/town dwellers (gamavasi) devoted to
the vocation of books (gantha-dhura) or learning. Since the establishment of the sangha
in the Sukhodhaya Kingdom the Thai laity has accepted “learning” and “practice” as the
basis of the regular sangha’s life. Ideally, Thai monks should combine the two vocations
together, but in practice such achievement is so rare. Buddhadasa of Wat Suan Moksa in
the South is one of the very few monks who are both meditation master and forest
scholars. Though every monk is required to practice meditation since the day of his
ordination not many of them are willing to practice insight meditation (vipassanakammathana)
leading toward liberating knowledge (panña) and the resulting nibbana.
Majority of Thai monks prefer “learning’ and a less stricter mode of life to “practice” and
austerities.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พระป่า พระสงฆ์เมือง และพระสงฆ์พัฒนาSangha ไทยปัจจุบันประกอบด้วยสองมัซฮับ (นิกาย), ส่วนใหญ่เก่าเช่น, Mahanikaya และกลุ่มปฏิรูป ได้ Dhammayuttikanikaya ก่อตั้งขึ้นในวันที่ 19ศตวรรษ โดยพระ ภายในกลุ่มที่สองเหล่านี้ มีพระสงฆ์ที่มีชื่อพระป่าและพระเมืองหมู่บ้านตามอาชีพเฉพาะ แต่ละเป็นใฝ่หา เช่น () "ฝึกสมาธิ" (patipatti) หรือ "เรียนรู้" (pariyatti) แบบฝ่ายถูกวันที่กลับไปศตวรรษที่ 13 ในช่วง Sukhodhaya เมื่อการ nonsectariansangha ประกอบด้วยพระสงฆ์ที่อาศัยอยู่ในป่า (arannavasi) ถวายการฝึกสมาธิและคนที่หมู่บ้านเมือง อาศัยอยู่ (gamavasi) ขายอาชีพของหนังสือ (gantha-dhura) หรือการเรียนรู้ ตั้งแต่การจัดตั้ง sanghaในราชอาณาจักร Sukhodhaya laity ไทยได้ยอมรับ "เรียนรู้" และ "ปฏิบัติ" เป็นการพื้นฐานของชีวิตของ sangha ปกติ แห่ง พระสงฆ์ไทยควรรวม vocations สองร่วมกัน แต่ ในทางปฏิบัติอันเป็นจึงหายาก พุทธทาส Moksa สวนวัดในภาคใต้เป็นพระน้อยมากที่มีหลักการทำสมาธิและป่าอย่างใดอย่างหนึ่งนักปราชญ์ แม้ว่าพระทุกจำเป็นการฝึกสมาธิตั้งแต่วันของเขาบวชไม่กี่ของพวกเขายินดีที่จะปฏิบัติสมาธิเข้าใจ (vipassanakammathana)นำไปปลดปล่อยความรู้ (panña) และนิบบาน่าได้ส่วนใหญ่พระสงฆ์ไทยต้อง "เรียนรู้ ' และโหมดเข้มงวดน้อยของชีวิตการ"ปฏิบัติ" และausterities

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พระป่าพระสงฆ์เมืองและการพัฒนาพระภิกษุ
สงฆ์ไทยในปัจจุบันประกอบด้วยสองนิกาย (นิกาย) คือพี่ส่วนใหญ่
กลุ่มมหานิกายและเพื่อการปฏิรูป Dhammayuttikanikaya ก่อตั้งขึ้นในปี 19
ศตวรรษพระจอมเกล้า ภายในสองกลุ่มนี้มีพระสงฆ์ที่มีความโดดเด่น
พระสงฆ์และพระสงฆ์ป่าหมู่บ้าน / เมืองให้สอดคล้องกับอาชีพเฉพาะแต่ละคนจะ
ใฝ่หา IE (การทำสมาธิ) "การปฏิบัติ" (patipatti) หรือ "การเรียนรู้" (pariyatti) แบบดั้งเดิมนี้
ส่วนที่ถูกย้อนไปถึงศตวรรษที่ 13 ในช่วงระยะเวลา Sukhodhaya เมื่อ nonsectarian
สังฆะประกอบด้วยพระสงฆ์ที่อยู่อาศัยอยู่ในป่า (arannavasi) ถวาย
การปฏิบัติสมาธิและผู้ที่มีหมู่บ้าน / เมืองที่อาศัยอยู่ (gamavasi) ที่ทุ่มเทให้กับ
อาชีพของหนังสือ ( gantha-dhura) หรือการเรียนรู้ นับตั้งแต่การก่อตั้งของสังฆะที่
อยู่ในราชอาณาจักร Sukhodhaya ฆราวาสไทยได้รับการยอมรับ "การเรียนรู้" และ "การปฏิบัติ" เป็น
พื้นฐานของชีวิตสังฆะปกติ จะเป็นการดีที่พระสงฆ์ไทยควรจะรวมทั้งสองอาชีพ
ด้วยกัน แต่ในทางปฏิบัติความสำเร็จดังกล่าวเป็นเรื่องยากดังนั้น พุทธของวัดสวน Moksa ใน
ภาคใต้เป็นหนึ่งในไม่กี่พระสงฆ์ที่มีทั้งการทำสมาธิต้นแบบและป่าไม้
นักวิชาการ แม้ว่าทุกพระภิกษุสงฆ์จะต้องฝึกสมาธิตั้งแต่วันที่เขา
บวชไม่มากของพวกเขามีความเต็มใจที่จะปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน (vipassanakammathana)
ที่นำไปสู่ความรู้ปลดปล่อย (Panna) และนิพพานเกิด.
ส่วนใหญ่ของพระสงฆ์ไทยต้องการ "การเรียนรู้และน้อย โหมดเข้มงวดของชีวิต "การปฏิบัติ" และ
austerities

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พระป่า พระเมืองและพัฒนาพระสงฆ์คณะสงฆ์ไทยปัจจุบันประกอบด้วยสองนิกาย ( นิกาย ) คือเก่า ส่วนใหญ่กลุ่ม mahanikaya และการปฏิรูปเพื่อ dhammayuttikanikaya , ก่อตั้งขึ้นในปี 19ศตวรรษโดยพระจอมเกล้า . ในทั้งสองกลุ่มมีพระภิกษุที่เป็นป้ายพระป่าและหมู่บ้าน / เมืองพระ ตามแต่ละอาชีพที่เฉพาะเจาะจงติดตาม ( สมาธิ ) ได้แก่ " ฝึก " ( ปฏิบัติ ) หรือ " การเรียนรู้ " ( ปริยัติ ) นี้แบบดั้งเดิมส่วนวันที่กลับไปศตวรรษที่ 13 ในช่วงระยะเวลา sukhodhaya เมื่อ nonsectarianพระสงฆ์ จำนวนพระสงฆ์ที่อาศัยอยู่ในป่า ( ทั้งสองฝ่าย ) แล้วการฝึกสมาธิ และคนที่หมู่บ้าน / ชาวเมือง ( มาร์ติน ) อุทิศอาชีพของหนังสือ ( gantha ธุระ ) หรือการเรียนรู้ นับตั้งแต่ก่อตั้งของพระสงฆ์ใน sukhodhaya อาณาจักรฆราวาสไทยยอมรับ " เรียนรู้ " และ " ฝึก " เป็นพื้นฐานของชีวิตปกติของคณะสงฆ์ . ใจกลาง พระสงฆ์ไทยควรรวมสองอาชีพด้วยกัน แต่ในการฝึกวิชานั้นหายาก ท่านพุทธทาสภิกขุ แห่งวัดสวนธรรมชาติในใต้เป็นหนึ่งในน้อยมาก พระสงฆ์ที่มีทั้งสมาธิหลักและป่าบัณฑิต แม้ว่าทุกพระต้องฝึกสมาธิตั้งแต่วันของเขาบวชไม่กี่ของพวกเขายินดีที่จะปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน ( vipassanakammathana )นำความรู้ที่มีต่อ ( กระทะ 15 คน ) และผลนิพพานส่วนใหญ่ของพระสงฆ์ไทยชอบการเรียนรู้ " และโหมดน้อยกว่าการเข้มงวดของชีวิต " ฝึก " และฟารัด .