『It’s no good, this kid… he doesn’t

『It’s no good, this kid… he doesn’t notice it at all.』
『I don’t think there’s too much of a problem, though.』

I reassured a worried Novem that nothing was wrongas I waited for my hair to be washed, and put on my clothes after.

I wanted to change them, but I was unable to replace anything but my undergarments.

“Then I’ll be using it next, alright? Umm…”

She seemed to want to say something.

“Y-yeah. I’ll be leaving then. I’m just outside the door if you need me (Why do I have to get out?)”

“I deeply apologize.”

Saying that, I left the room, and found a chair in the corridor. As I sat on the creaking wood, I didn’t hear anyone talking to me.

“Is it really a hallucination? And wait, today’s already…”

As I was sitting, my eyelids began to feel heavy. Like that, I closed my eyes. Perhaps because my body had been cleaned, I felt relieved.

–

–

–

『Wake up, ‘ya bastard!』

I heard an angry voice, and when I opened my eyes, I was in a different place than before.

“Eh, w… what?”

What’s more, there were people around me. A large, circular table extended before me, and seven other individuals were seated around it…

Each of them held a different shape, and they were all faces I had some recollection of. Where did I see them? As I thought that, I noticed a man wearing beast skins as a vest.

His arms were thick like a log, and his hair was unkempt. Around him were men that seemed to be of better upbringing. All of them ranged from their late twenties to early thirties in appearance.

I turned my attention to the savage tribesman-like man before me.

“Hmm? Could it be that voice was…”

『That’s right, that was us.』

Among them, there was a man I had a clear recollection of. Unlike in my memory, he was quite young. However, his atmosphere hadn’t changed.

『Lyle!』

“Eh? G-grandfather!”

There, was the youthened form of my grandfather. His spine was straighter, and his body was much more firm than I remembered.

『You’ve grown this big… I’m happy for you, Lyle.』

His atmosphere was still that of a welcoming grandparent. The other individuals lined up seemed resentful, or uninterested, or just fed up.

As they looked at me, it seems they each had their own evaluations.

My grandfather spoke up.

『Do you guys have any complaints to voice against my grandson!?』

The one to return an answer was the savage-styled man.

『Of course I do! What’s with this frail pansy!? There’s no way in hell my bloodline would produce a man as wimpy as this!』

“B-bloodline!?”

I couldn’t grasp the situation. And since my grandfather’s here, couldn’t this be a dream? As I thought that, a different one let out their voice.

『No, isn’t it fine like this? And wait, More importantly, there’s something I’d like to ask. Um~ Lyle, was it? I’m your great grandfather.』

“… Eh?”

The red haired, and slightly wild-looking man had a tidy appearance. But his clothing was slightly worn down.

I remembered the portraits inside my own home. Those picture of each preceding generation of family heads were stuck up around the manor. A few of them gave off quite a different impression, but most of them were reminiscent of them.

The irritated savage spoke up.

『You sure are slow on the uptake! Li~sten~ here~. We’re yo’ goddamn ancestors!』

Sitting next to him, a man in hunter-esque clothing softly mumbled.

『You may not want to accept it, but this one’s the provincial nobleman, the founder of the Walt House. Ah, you don’t really have to respect him or anything.』

“… Wha?”

I’ll bet that I’m currently making a quite a pathetic face right now.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

「มันไม่ดีเด็กนี้ ... เขาไม่ได้แจ้งให้ทราบว่าที่ทุกคน. 」
「ผมไม่คิดว่ามีมากเกินไปของปัญหาแม้ว่า. 」ผมมั่นใจกังวล Novem ว่าไม่มีอะไรที่เป็น wrongas ฉันรอสำหรับผมที่จะเป็น ล้างและใส่เสื้อผ้าของฉันหลังจาก. ผมอยากจะเปลี่ยนพวกเขา แต่ผมก็ไม่สามารถที่จะเปลี่ยนอะไร แต่ชั้นของฉัน. "แล้วฉันจะใช้มันต่อไปไม่เป็นไร? อืมม ... " เธอดูเหมือนจะต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่าง. " Y-ใช่ ฉันจะออกแล้ว ฉันแค่นอกประตูหากคุณต้องการฉัน (ทำไมฉันจะต้องได้รับการออก?) " " ผมขอโทษอย่างสุดซึ้ง. " บอกว่าผมออกจากห้องและพบว่าเก้าอี้ในทางเดิน ขณะที่ผมนั่งอยู่บนไม้โบราณฉันไม่ได้ยินใครพูดกับผม. "คือจริงๆมันหลอนหรือไม่? และรอวันนี้แล้ว ... " ขณะที่ผมกำลังนั่งเปลือกตาฉันเริ่มที่จะรู้สึกหนัก เช่นนั้นผมหลับตา บางทีอาจเป็นเพราะร่างกายของฉันได้รับการทำความสะอาดผมรู้สึกโล่งใจ. - - - 「! ปลุก 'ya ไอ้」. ฉันได้ยินเสียงโกรธและเมื่อผมลืมตาผมอยู่ในสถานที่ที่แตกต่างกันกว่าก่อน"เอ๊ะ W ... อะไร? " มีอะไรมากกว่าที่มีคนรอบ ๆ ตัวผม ขนาดใหญ่ตารางวงกลมขยายก่อนที่ฉันเจ็ดและบุคคลอื่น ๆ กำลังนั่งอยู่รอบ ๆ ... แต่ละของพวกเขาจัดรูปร่างที่แตกต่างและพวกเขาก็ใบหน้าทั้งหมดที่ฉันมีความทรงจำของบางอย่าง ฉันไม่เห็นพวกเขาอยู่ที่ไหน ขณะที่ผมคิดว่าผมสังเกตเห็นชายคนหนึ่งสวมสกินสัตว์เป็นเสื้อกั๊ก. แขนของเขาหนาเช่นบันทึกและผมของเขาเป็นรุงรัง รอบ ๆ ตัวเขาเป็นคนที่ดูเหมือนจะมีการศึกษาที่ดีขึ้น ทั้งหมดของพวกเขาตั้งแต่วัยยี่สิบปลายของพวกเขาที่จะสามสิบต้นในลักษณะ. ผมหันความสนใจของฉันกับคนชนเผ่าป่าเถื่อนเหมือนก่อนที่ฉัน. "อืม? มันอาจจะเป็นเสียงที่เป็น ... " 「ที่เหมาะสมนั่นคือเรา. ' ในหมู่พวกเขามีชายคนหนึ่งผมมีความทรงจำที่ชัดเจนของ ซึ่งแตกต่างจากในหน่วยความจำของฉันเขายังเป็นเด็ก อย่างไรก็ตามบรรยากาศที่เขาไม่เคยเปลี่ยน. 「ไลล์! 」"ใช่มั้ย? G-ปู่! " นั่นเป็นรูปแบบ youthened ของคุณปู่ของฉัน กระดูกสันหลังของเขาคือตรงและร่างกายของเขาได้มากขึ้นกว่า บริษัท ที่ผมจำได้. 「คุณได้เติบโตใหญ่นี้ ... ฉันมีความสุขสำหรับคุณ Lyle. ' บรรยากาศของเขาก็ยังคงที่ของปู่ย่าตายายเป็นมิตร บุคคลอื่น ๆ เรียงรายขึ้นดูเหมือนไม่พอใจหรือไม่สนใจหรือเพียงแค่ระอา. ขณะที่พวกเขามองมาที่ฉันมันดูเหมือนว่าพวกเขาแต่ละคนก็มีการประเมินผลของตัวเอง. คุณปู่ของฉันพูดขึ้น. 「คุณผู้ชายมีการร้องเรียนใด ๆ กับเสียงกับหลานชายของฉัน !? 」หนึ่งที่จะกลับคำตอบเป็นคนที่โหดสไตล์. 「แน่นอนฉันทำ! มีอะไรกับกะเทยอ่อนแอนี้ !? มีวิธีในนรกสายเลือดของฉันจะผลิตคนอย่าง Wimpy เช่นนี้ไม่ได้! 」"B-สายเลือด !?" ฉันไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ และตั้งแต่คุณปู่ของฉันอยู่ที่นี่ไม่สามารถนี้เป็นความฝัน? ขณะที่ผมคิดว่ามีความแตกต่างกันอย่างใดอย่างหนึ่งให้ออกเสียงของพวกเขา. 「ไม่มีไม่ได้ดีเช่นนี้หรือไม่ และรอที่สำคัญกว่านั้นมีบางอย่างที่ผมอยากจะถาม อืม ~ ไลล์ก็คือ? ฉันทวดของคุณ. ' " ... ใช่มั้ย?" มีผมสีแดงเล็กน้อยและคนป่าที่ดูมีลักษณะเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่เสื้อผ้าของเขาได้สวมใส่ลงเล็กน้อย. ผมจำได้ถ่ายภาพบุคคลที่อยู่ภายในบ้านของตัวเอง ภาพของแต่ละรุ่นก่อนหน้าของหัวหน้าครอบครัวผู้ที่ติดอยู่รอบ ๆ คฤหาสน์ กี่ของพวกเขาให้ออกค่อนข้างประทับใจที่แตกต่างกัน แต่ส่วนใหญ่ของพวกเขาเป็นที่ชวนให้นึกถึงพวกเขา. อำมหิตหงุดหงิดพูดขึ้น. 「คุณแน่ใจว่าจะช้าในการดูดซึม! หลี่สเตน ~ ~ ~ ที่นี่ เรา Yo 'บรรพบุรุษ goddamn! 」นั่งถัดจากเขาคนในเสื้อผ้าล่าฟีเจอร์พึมพำเบา ๆ . 「คุณอาจไม่ต้องการที่จะยอมรับมัน แต่คนนี้เป็นขุนนางจังหวัดผู้ก่อตั้งวอลต์เฮ้าส์ ah, คุณไม่ได้จริงๆต้องเคารพเขาหรืออะไร. ' " ... อะ?" ฉันจะเดิมพันที่ฉันกำลังทำค่อนข้างใบหน้าที่น่าสงสารในขณะนี้