Steven Barnett and Clive Belfield e

Steven Barnett and Clive Belfield examine the effects of preschool education on social mobility in the United States. They note that under current policy three- and four-year-old children from economically and educationally disadvantaged families have higher preschool attendance rates than other children. But current programs fail to enroll even half of poor three- and four-year-olds. Hispanics and children of mothers who drop out of school also participate at relatively low rates. The programs also do little to improve learning and development.

The most effective programs, they explain, are intensive interventions such as the model Abecedarian and Perry Preschool programs, which feature highly qualified teachers and small group sizes. State preschool programs with the highest standards rank next, followed by Head Start and the average state program, which produce effects ranging from one-tenth to one-quarter of those of the best programs. Typical child care and family support programs rank last.

Barnett and Belfield point out that preschool programs raise academic skills on average, but do not appear to have notably different effects for different groups of children, and so do not strongly enhance social mobility. In such areas as crime, welfare, and teen parenting, however, preschool seems more able to break links between parental behaviors and child outcomes.

Increased investment in preschool, conclude Barnett and Belfield, could raise social mobility. Program expansions targeted to disadvantaged children would help them move up the ladder, as would a more universal set of policies from which disadvantaged children gained disproportionately. Increasing the educational effectiveness of early childhood programs would provide for greater gains in social mobility than increasing participation rates alone.

The authors observe that if future expansions of preschool programs end up serving all children, not just the poorest, society as a whole would gain. Benefits would exceed costs and there would be more economic growth, but relative gains for disadvantaged children would be smaller than absolute gains because there would be some (smaller) benefits to other children.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บาร์เนต Steven และไคลฟ์ Belfield ตรวจสอบผลของการศึกษา preschool ในเคลื่อนไหวทางสังคมในสหรัฐอเมริกา จะสังเกตว่า ภายใต้ลูกสาม และสี่ปีนโยบายปัจจุบันจากกาญจน์ และครอบครัว educationally รองเข้า preschool ราคาพิเศษที่สูงกว่าเด็กอื่น ๆ แต่ปัจจุบันโปรแกรมล้มเหลวในการลงทะเบียนเรียนได้ครึ่งหนึ่งของดีสาม และสี่ปี Hispanics และเด็กของมารดาที่ออกจากโรงเรียนยังเข้าร่วมในอัตราค่อนข้างต่ำ โปรแกรมยังทำน้อยเพื่อปรับปรุงการเรียนรู้และพัฒนาโปรแกรมที่มีประสิทธิภาพสูงสุด เขาอธิบาย มีมาตรการเร่งรัดเช่นรุ่น Abecedarian และ Perry Preschool โปรแกรม ซึ่งครูที่มีคุณภาพสูงและขนาดเล็กกลุ่ม รัฐเอกมาตรฐานโปรแกรม preschool ตาม ด้วยหัวเริ่มต้นและโปรแกรมรัฐเฉลี่ย ซึ่งผลิตผลตั้งแต่หนึ่งส่วนสิบถึงหนึ่งไตรมาสของโปรแกรมดีที่สุด ดูแลเด็กทั่วไปและครอบครัวสนับสนุนโปรแกรมอันดับล่าสุดบาร์เนตและ Belfield ชี้ให้เห็นว่า โปรแกรม preschool เพิ่มทักษะทางวิชาการโดยเฉลี่ย แต่ไม่ มียวดลักษณะพิเศษที่แตกต่างกันสำหรับกลุ่มของเด็ก และดังนั้น ไม่ขอเพิ่มเคลื่อนสังคม ในพื้นที่ดังกล่าวเป็นอาชญากรรม สวัสดิการ และวัยรุ่นไป อย่างไรก็ตาม ก่อนวัยเรียนเด็กน่ามากขึ้นสามารถตัดการเชื่อมโยงระหว่างพฤติกรรมโดยผู้ปกครองและเด็กผลลงทุนเพิ่มในหอศิลป์ สรุปบาร์เนตและ Belfield สามารถเพิ่มการเคลื่อนไหวทางสังคม โปรแกรมขยายเป้าหมายเพื่อเด็กผู้ด้อยโอกาสจะช่วยพวกเขาย้ายขึ้นบันได เหมือนชุดสากลเพิ่มเติมของเด็กซึ่งรองรับสลาย เพิ่มประสิทธิภาพทางการศึกษาปฐมวัยโปรแกรมจะให้กำไรมากขึ้นในการเคลื่อนไหวทางสังคมเพิ่มขึ้นเพียงอย่างเดียวอัตราการมีส่วนร่วมผู้เขียนสังเกตว่า ถ้าอนาคตขยายโปรแกรม preschool เอยเด็กทุกคน ไม่ใช่แค่ยากจนที่สุด ให้บริการสังคมจะได้รับ ประโยชน์จะเกินค่าใช้จ่าย และจะมีการเติบโตทางเศรษฐกิจเพิ่มมากขึ้น แต่กำไรสัมพัทธ์สำหรับเด็กผู้ด้อยโอกาสจะน้อยกว่ากำไรแน่นอนเนื่องจากจะมีประโยชน์บาง (เล็ก) กับเด็กอื่น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สตีเว่นบาร์เน็ตต์และไคลฟ์ Belfield ตรวจสอบผลกระทบของการศึกษาก่อนวัยเรียนในการเคลื่อนไหวทางสังคมในประเทศสหรัฐอเมริกา พวกเขาทราบว่าภายใต้สามนโยบายปัจจุบันและเด็กสี่ปีจากเศรษฐกิจและครอบครัวที่ด้อยโอกาสทางการศึกษามีอัตราการเข้าร่วมประชุมก่อนวัยเรียนสูงกว่าเด็กคนอื่น ๆ แต่โปรแกรมปัจจุบันล้มเหลวที่จะลงทะเบียนเรียนได้ครึ่งหนึ่งของสามยากจนและสี่ปี olds ละตินอเมริกาและเด็กของมารดาที่ออกจากโรงเรียนยังมีส่วนร่วมในอัตราที่ค่อนข้างต่ำ โปรแกรมยังทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ในการปรับปรุงการเรียนรู้และพัฒนา. โปรแกรมที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดที่พวกเขาอธิบายมีการแทรกแซงมากเช่นรูปแบบ Abecedarian และเพอร์รี่โปรแกรมก่อนวัยเรียนที่มีครูที่มีคุณภาพสูงและขนาดของกลุ่มเล็ก ๆ รัฐโปรแกรมก่อนวัยเรียนที่มีมาตรฐานสูงสุดอันดับต่อไปตามด้วย Head Start และโปรแกรมค่าเฉลี่ยของรัฐซึ่งมีผลกระทบตั้งแต่หนึ่งในสิบถึงหนึ่งในสี่ของผู้ที่โปรแกรมที่ดีที่สุด ดูแลเด็กทั่วไปและโปรแกรมการสนับสนุนจากครอบครัวอันดับสุดท้าย. บาร์เน็ตต์และ Belfield ชี้ให้เห็นว่าโปรแกรมก่อนวัยเรียนเพิ่มทักษะทางวิชาการโดยเฉลี่ย แต่ดูเหมือนจะไม่ได้มีผลกระทบที่แตกต่างกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับกลุ่มที่แตกต่างกันของเด็กและจึงไม่ขอเพิ่มความคล่องตัวทางสังคม ในพื้นที่ดังกล่าวเป็นความผิดทางอาญาสวัสดิการและการเลี้ยงดูวัยรุ่น แต่ก่อนวัยเรียนที่ดูเหมือนจะมากขึ้นสามารถที่จะทำลายการเชื่อมโยงระหว่างพฤติกรรมของผู้ปกครองและเด็กผลลัพธ์. เพิ่มการลงทุนในก่อนวัยเรียนสรุปบาร์เน็ตต์และ Belfield, สามารถเพิ่มการเคลื่อนไหวทางสังคม การขยายโปรแกรมการกำหนดเป้าหมายไปยังเด็กด้อยโอกาสที่จะช่วยให้พวกเขาย้ายขึ้นบันไดที่เป็นจะเป็นชุดสากลมากขึ้นของนโยบายจากการที่เด็กด้อยโอกาสได้รับอย่างไม่เป็นสัดส่วน การเพิ่มประสิทธิภาพของโปรแกรมการศึกษาปฐมวัยจะจัดให้มีกำไรมากขึ้นในการเคลื่อนไหวทางสังคมมากกว่าการเพิ่มอัตราการมีส่วนร่วมเพียงอย่างเดียว. ผู้เขียนสังเกตว่าหากการขยายในอนาคตของโปรแกรมก่อนวัยเรียนที่จบลงด้วยการให้บริการเด็กทุกคนไม่ได้เป็นเพียงที่ยากจนที่สุดในสังคมโดยรวมจะได้รับ ประโยชน์ที่ได้รับจะเกินค่าใช้จ่ายและจะมีการเติบโตทางเศรษฐกิจมากขึ้น แต่กำไรญาติสำหรับเด็กด้อยโอกาสจะมีขนาดเล็กกว่ากำไรแน่นอนเพราะจะมีบางคน (ขนาดเล็ก) ผลประโยชน์ให้กับเด็กคนอื่น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สตีเว่น บาร์เน็ต และ ไคลฟ์ เบลฟิลด์ตรวจสอบผลของการศึกษาปฐมวัยในการเคลื่อนไหวทางสังคมในสหรัฐอเมริกา พวกเขาทราบว่าภายใต้นโยบายปัจจุบัน สาม - สี่ปีเก่าเด็กด้อยโอกาสทางเศรษฐกิจและชีวิตครอบครัวมีอัตราสูงกว่าก่อนการเข้าร่วมกว่าเด็กอื่น ๆ แต่ปัจจุบันโปรแกรมล้มเหลวในการลงทะเบียนแม้แต่ครึ่งหนึ่งของคนจน สาม - สี่ปีละตินอเมริกาและเด็กของมารดาที่ออกจากโรงเรียนและเข้าร่วมในอัตราที่ค่อนข้างต่ำ . โปรแกรมยังทำเพียงเล็กน้อยเพื่อปรับปรุงการเรียนรู้และการพัฒนา

โปรแกรมมีประสิทธิภาพมากที่สุดพวกเขาอธิบาย มีมาตรการเข้มข้น เช่น รูปแบบ abecedarian และโปรแกรมปฐมวัย เพอร์รี่ ซึ่งมีคณาจารย์ที่มีคุณภาพสูงและขนาดกลุ่มขนาดเล็กสถานะโปรแกรมก่อนวัยเรียนที่มีมาตรฐานสูงสุดอันดับต่อไป ตามด้วยการเริ่มต้นและโปรแกรมรัฐเฉลี่ย ซึ่งผลิตผลตั้งแต่สิบถึงหนึ่งปีของโปรแกรมที่ดีที่สุด โดยทั่วไป การดูแลเด็กและครอบครัว โปรแกรมสนับสนุนอันดับสุดท้าย

Barnett และเบลฟิลด์ชี้ให้เห็นว่าโปรแกรมเพิ่มทักษะทางวิชาการปฐมวัยโดยแต่ไม่ปรากฎว่ามีลักษณะที่แตกต่างกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับกลุ่มที่แตกต่างกันของเด็ก และเพื่อไม่ขอเพิ่มการเคลื่อนไหวทางสังคม ในพื้นที่ เช่น อาชญากรรม สวัสดิการ และการอบรมเลี้ยงดูวัยรุ่นแต่ปฐมวัยดูเหมือนว่าสามารถเพิ่มเติมแบ่งการเชื่อมโยงระหว่างพฤติกรรมของผู้ปกครองและผลเด็ก

เพิ่มการลงทุนในระดับเตรียมอนุบาล สรุป Barnett และเบลฟิลด์ จะยกระดับการเคลื่อนไหวทางสังคมโปรแกรมขยายเป้าหมายให้เด็กด้อยโอกาส จะช่วยให้พวกเขาย้าย ขึ้น บันได อย่างชุดสากลมากขึ้นของนโยบายจากที่เด็กด้อยโอกาสได้รับเกิน . การเพิ่มประสิทธิภาพของโปรแกรมการศึกษาปฐมวัย จะให้กำไรมากขึ้นกว่าอัตราการมีส่วนร่วมในการเคลื่อนไหวทางสังคมการอยู่คนเดียว

ผู้เขียนสังเกตว่า หากการขยายตัวในอนาคตของโปรแกรมก่อนวัยเรียนจบให้เด็กทุกคน ไม่ใช่แค่คนที่ยากจนที่สุด สังคมโดยรวมจะได้รับ ประโยชน์จะเกินค่าใช้จ่าย และจะมีการเติบโตทางเศรษฐกิจมากขึ้น แต่ผลประโยชน์สัมพัทธ์สำหรับเด็กด้อยโอกาสจะเล็กกว่าไรแน่นอน เพราะจะมีบาง ( เล็ก ) ประโยชน์กับเด็กอื่น ๆ