"Like A Rolling Stone": A prime exa

"Like A Rolling Stone": A prime example of Dylan's mental wandering

Each critic has an argument to make, but one of the most persistent truths about "Like A Rolling Stone" is that its truth, its "message," never becomes completely clear. No one is completely sure what it means, and that's part of what keeps it interesting. "Confused—and justified, exultant, free from history with a world to win—is exactly where the song means to leave you," writes Marcus. In a way, it's an anti-message anthem with an anti-message message. Confused? Try studying Taoism (it would probably help you understand Dylan).

What would it be like to be "free from history with a world to win"? Or to be "on your own/With no direction home/Like a complete unknown"? What does it feel like to lose everything you believed in, and to wander the streets wondering what will come next without feeling attached to any particular outcome? It sounds like a question for the religious-minded—which might be why so many have tagged Dylan as a sort of prophet.

Few can describe this feeling of mental wandering quite as well as Bob Dylan himself: "It wasn't that I was anti-popular culture or anything and I had no ambitions to stir things up. I just thought of mainstream culture as lame as hell and a big trick…I didn't know what age of history we were in nor what the truth of it was (…) If you told the truth, that was all well and good and if you told the un-truth, well, that's still well and good. Folk songs had taught me that. As for what time it was, it was always just beginning to be daylight and I knew a little bit about history, too—the history of a few nations and states—and it was always the same pattern. Some early archaic period where society grows and develops and thrives, then some classical period where the society reaches its maturation point, and then a slacking off period where decadence makes things fall apart. I had no idea which one of these stages America was in. There was nobody to check in with. A certain rude rhythm was making it all sway, though. It was pointless to think about it. Whatever you were thinking could be dead wrong" (Bob Dylan, Chronicles, Vol. I, p. 35).

In the mid-1960s, many people thought society was on a tipping point it might never come back from. It was a nuclear world, a revolutionary world, a world of hippies and resistance fighters and the Black Panther Party and the death of John Kennedy and the beginnings of a miserably long war. Bob Dylan was also on a ledge, looking for songwriting he could hold onto, that would penetrate his growing sense that "whatever you were thinking could be dead wrong." With an outlook underscored by such intrepid doubt, how could you say anything at all?

"Like A Rolling Stone" was what Bob Dylan found to say. Where did he find it?

"It's like a ghost is writing a song like that," he said in 2004. "It gives you the song and it goes away, it goes away. You don't know what it means. Except the ghost picked me to write the song" (Polizzotti 33).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"เหมือนโรลลิงสโตน": ตัวอย่างที่สำคัญของการหลงทางจิตของดีแลนนักวิจารณ์แต่ละคนมีข้อโต้แย้งที่จะทำให้แต่หนึ่งในความจริงที่ถาวรมากที่สุดเกี่ยวกับ "Like A โรลลิงสโตน" คือความจริงของมัน "ข้อความ" ไม่เป็นที่ชัดเจนอย่างสมบูรณ์ . ไม่มีใครสมบูรณ์แน่ใจว่ามันหมายและที่เป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่ทำให้มันน่าสนใจ "สับสนและธรรมยินดีปรีดาเป็นอิสระจากประวัติศาสตร์ที่มีโลกที่จะชนะคือว่าที่หมายถึงเพลงที่จะปล่อยให้คุณ" มาร์คัสเขียน ในวิธีที่มันเป็นเพลงต่อต้านข้อความที่มีข้อความต่อต้านข้อความ สับสน? ลองศึกษาลัทธิเต๋า (มันอาจจะช่วยให้คุณเข้าใจดีแลน). อะไรมันจะชอบที่จะเป็น "ฟรีจากประวัติศาสตร์กับโลกที่จะชนะ"? หรือจะเป็น "ตัวคุณเอง / กับทิศทางที่บ้าน / ที่สมบูรณ์เช่นเดียวกับที่ไม่รู้จัก"? มันไม่รู้สึกอะไรเหมือนจะสูญเสียทุกสิ่งที่คุณเชื่อมั่นในตัวและที่จะเดินถนนสงสัยว่าสิ่งที่จะมาต่อไปโดยไม่มีความรู้สึกที่แนบมากับผลใด ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง? มันเสียงเหมือนคำถามสำหรับศาสนาที่มีใจซึ่งอาจเป็นสาเหตุที่จำนวนมากได้ติดแท็กดีแลนเป็นจัดเรียงของผู้เผยพระวจนะได้. ไม่กี่สามารถอธิบายความรู้สึกของจิตที่หลงค่อนข้างเช่นเดียวกับบ็อบดีแลนตัวเองนี้: "มันไม่ได้ว่าผมเป็น วัฒนธรรมต่อต้านนิยมหรืออะไรและฉันมีความทะเยอทะยานไม่มีที่จะกระตุ้นสิ่งขึ้น. ฉันแค่คิดว่าของวัฒนธรรมกระแสหลักเป็นง่อยเป็นนรกและเคล็ดลับใหญ่ ... ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่อายุของประวัติศาสตร์ที่เราอยู่ในสิ่งที่ไม่จริงของมันคือ (... ) ถ้าคุณบอกความจริงนั่นคือทั้งหมดที่ดีและดีและถ้าคุณบอกยกเลิกความจริงดีที่ยังคงดีและดี. เพลงพื้นบ้านได้สอนผมว่า. เป็นสิ่งที่เวลามันเป็นมันเป็นเสมอเพียง จุดเริ่มต้นที่จะเป็นเวลากลางวันและฉันรู้ว่านิด ๆ หน่อย ๆ เกี่ยวกับประวัติศาสตร์มากเกินไปที่ประวัติศาสตร์ของประเทศไม่กี่และรัฐและมันก็มักจะเป็นรูปแบบเดียวกัน. บางช่วงเวลาโบราณต้นที่สังคมเติบโตและพัฒนาและการเจริญเติบโตแล้วบางยุคคลาสสิกที่ สังคมถึงจุดการเจริญเติบโตของมันแล้วหยุดหย่อนระยะเวลาที่เสื่อมโทรมทำให้สิ่งกระจุย. ฉันมีความคิดที่หนึ่งของขั้นตอนเหล่านี้อยู่ในอเมริกา. ไม่มีใครที่จะตรวจสอบในกับไม่มี จังหวะหยาบคายบางอย่างก็ทำให้มันแกว่งไปแกว่งมาทั้งหมด แต่ มันก็ไม่มีจุดหมายที่จะคิดเกี่ยวกับมัน สิ่งที่คุณคิดอาจจะผิดที่ตายแล้ว "(บ็อบดีแลนพงศาวดารฉบับ. ฉันพี. 35). ในช่วงกลางปี ​​1960 ที่หลายคนคิดว่าสังคมที่อยู่บนจุดให้ทิปก็ไม่อาจกลับมาจาก. มันเป็นนิวเคลียร์ โลกโลกที่ปฏิวัติโลกของพวกฮิปปี้และการรบแบบนักรบและพรรคเสือดำและความตายของจอห์นเคนเนดี้และจุดเริ่มต้นของสงครามนานเข็ญใจ. บ็อบดีแลนก็ยังหิ้งที่กำลังมองหาการแต่งเพลงที่เขาจะถือเข้าที่ จะเจาะรู้สึกที่เพิ่มขึ้นของเขาว่า "สิ่งที่คุณคิดว่าอาจจะผิดตาย." ด้วยแนวโน้มเน้นย้ำโดยไม่ต้องสงสัยกล้าหาญเช่นวิธีที่คุณสามารถพูดอะไรได้ทั้งหมดหรือไม่"เหมือนโรลลิงสโตน" คือสิ่งที่บ็อบดีแลนพบที่จะพูด. Where did เขาพบว่ามัน? "มันเหมือนผีคือการเขียนเพลงเช่นนั้น" เขากล่าวว่าในปี 2004 "มันจะช่วยให้คุณเพลงและมันจะหายไปก็จะหายไป คุณไม่ทราบว่ามันหมายถึงอะไร ยกเว้นผีมารับฉันที่จะเขียนเพลง "(Polizzotti 33)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" เหมือนหินกลิ้ง " : เช่นดีแลนจิตหลง

แต่ละนักวิจารณ์มีอาร์กิวเมนต์ที่จะให้ แต่หนึ่งในถาวรมากที่สุดความจริงเกี่ยวกับ " เหมือนหินกลิ้ง " นั่นคือความจริงของข้อความ " , " จะไม่มีวันสมบูรณ์ชัดเจน ไม่มีใครแน่ใจว่ามันหมายความว่าอะไร และนั่นเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่ทำให้มันน่าสนใจ " สับสนและเป็นธรรม , ประเทศซิมบับเว ,ฟรีจากประวัติศาสตร์กับโลกที่จะชนะตรงที่ความหมายของเพลงจากคุณ " เขียนมาคัส ในทาง มันเป็นเพลงที่มีการป้องกันต่อต้านข้อความข้อความข้อความ สับสน ? ลองศึกษาลัทธิเต๋า ( มันอาจจะช่วยให้คุณเข้าใจดีแลน ) .

อะไรมันจะเหมือนกับเป็นฟรี " จากประวัติศาสตร์กับโลกจะชนะ " หรือจะเป็น " ของคุณเอง / / เหมือนบ้านที่มีทิศทางไม่สมบูรณ์ที่ไม่รู้จัก "มันจะรู้สึกเหมือนสูญเสียทุกสิ่งที่คุณเชื่อ และเดินไปตามถนน สงสัยว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปโดยไม่รู้สึกแนบผลใด ๆ โดยเฉพาะ มันเสียงเหมือนคำถามสำหรับศาสนาใจซึ่งอาจจะมีทำไมเยอะแยะ มีแท็ก ดีแลนเป็นจัดเรียงของศาสดา

ไม่กี่สามารถบรรยายความรู้สึกของจิตหลงค่อนข้างเป็นบ็อบดีแลนเองนี้" มันไม่ใช่ว่าผมต่อต้านได้รับความนิยมวัฒนธรรมหรืออะไร และผมไม่มีความทะเยอทะยานที่จะกวนสิ่งขึ้น ฉันแค่คิดว่าของวัฒนธรรมหลักเป็นอ่อนแอเป็นนรกและเคล็ดลับที่ยิ่งใหญ่ . . . ไม่รู้ว่าอายุของประวัติศาสตร์เราอยู่หรือสิ่งที่เป็นความจริงของมัน ( . . . ) ถ้าคุณบอกความจริง นั่นคือทั้งหมดที่ดีและดี และถ้าคุณบอกไม่มีความจริง ก็ยังดี และดี . เพลงลูกทุ่งได้สอนฉันสำหรับสิ่งที่มันเป็น มันก็มักจะเป็นแค่จุดเริ่มต้นที่จะสว่างและฉันรู้เล็กน้อยเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ ด้วยประวัติศาสตร์ของไม่กี่ประเทศและรัฐและมันอยู่ในรูปแบบเดียวกัน บางต้นเก่าสมัยที่สังคมเติบโตและพัฒนาและงอกงาม แล้วบางคลาสสิกสมัยที่สังคมถึงจุดที่การเจริญเติบโตของแล้วขี้เกียจระยะเวลาที่เสื่อมโทรมทำให้ทุกอย่างพัง ผมมีความคิดหนึ่งของขั้นตอนเหล่านี้อเมริกาอยู่ มีใครไปเช็คด้วย บางจังหวะก็ทำให้มันแกว่งไปแกว่งมาหยาบคายนะ มันไม่มีประโยชน์ที่จะคิดเกี่ยวกับมัน สิ่งที่คุณคิดอาจจะผิดแล้ว " ( บ็อบดีแลน พงศาวดาร ฉบับที่ผม , หน้า 35 ) .

ในช่วงกลางทศวรรษที่ 1960 ,หลายๆคนคิดว่า สังคมที่เป็นจุดเปลี่ยนมันอาจจะไม่ได้กลับมาจาก มันเป็นพลังงานของโลก โลกที่ปฏิวัติโลกของฮิปปี้ และพวกต่อต้านและพรรคเสือดำและความตายของจอห์นเคนเนดี้และจุดเริ่มต้นของสงครามยาวนานอย่างน่าสังเวช บ๊อบดีแลนยังบนหิ้ง มองหาของที่เขาจะค้างไว้บนที่จะเจาะการเติบโตของเขารู้สึกว่า " สิ่งที่คุณคิดอาจจะผิดแล้ว " ด้วยแนวโน้มสถานการณ์ดังกล่าว กล้าหาญ สงสัยวิธีที่คุณสามารถบอกอะไรเลย

" ชอบหินกลิ้ง " เป็นสิ่งที่บ๊อบ ดีแลน พบว่า ที่เขาเจอมัน

" มันเหมือนผีเขียนเพลงเช่น " เขากล่าวว่า " ในปี 2004 มันช่วยให้คุณเพลงและมันก็หายไป มันก็หายไปคุณไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร ยกเว้นผีเลือกฉันเขียนเพลง " ( polizzotti 33 )