A group of preschool‐aged children

A group of preschool‐aged children with specific language impairment (SLI), a group of typically developing children matched for age (TD‐A), and a group of younger typically developing children matched for mean length of utterance (TD‐MLU) were presented with novel verbs in contexts that required them to inflect with past tense –ed. The novel verbs differed in their phonotactic probabilities. The children with SLI were less likely than the other two groups to produce the novel verbs with –ed. Furthermore, they were less likely to use –ed with novel verbs of low phonotactic probability than those of high probability; this difference was not seen in the other two groups of children. It appears that the phonotactic composition of verbs is one factor that can contribute to the variability of past tense use by children with SLI.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ของ preschool‐aged เด็กมีความบกพร่องทางภาษาเฉพาะ (SLI), กลุ่มพัฒนาเด็กปกติครบอายุ (TD‐A), และกลุ่มอายุน้อยมักจะพัฒนาเด็กที่ตรงกับความยาวเฉลี่ยของวาทะ (TD‐MLU) ถูกแสดง ด้วยกริยานวนิยายในบริบทที่พวกเขาต้องการทำให้โค้งกับอดีตกาล – ed คำกริยานวนิยายภัณฑ์น่าจะ phonotactic ของพวกเขา เด็กกับ SLI มีโอกาสน้อยกว่ากลุ่มอื่น ๆ สองผลิตกริยานวนิยาย ด้วย – ed นอกจากนี้ พวกเขามีโอกาสน้อยที่จะใช้-ed กับนวนิยายกิริยาน่าเป็น phonotactic ต่ำกว่าน่าจะสูง ไม่เห็นความแตกต่างในกลุ่มอื่น ๆ สองของเด็ก ปรากฏว่า องค์ประกอบของกริยา phonotactic เป็นปัจจัยอย่างหนึ่งที่สามารถนำไปสู่ความแปรปรวนของอดีตกาลใช้เด็กกับ SLI

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กลุ่มของเด็กก่อนวัยเรียนวัยมีความบกพร่องทางภาษาเฉพาะ (SLI) ซึ่งเป็นกลุ่มของเด็กมักจะพัฒนาตรงกับอายุ (TD-A) และกลุ่มของที่อายุน้อยกว่าเด็กที่มักจะมีการพัฒนาที่ตรงกับความยาวเฉลี่ยของคำพูด (TD-MLU) เป็น นำเสนอด้วยคำกริยานวนิยายในบริบทที่ว่าพวกเขาต้องโค้งด้วย -ed อดีตกาล คำกริยานวนิยายแตกต่างกันในความน่าจะเป็นของพวกเขา phonotactic เด็กด้วย SLI มีโอกาสน้อยกว่าอีกสองกลุ่มในการผลิตกริยากับนวนิยาย -ed นอกจากนี้พวกเขามีโอกาสน้อยที่จะใช้กับคำกริยา -ed นวนิยายของความน่าจะ phonotactic ต่ำกว่าความน่าจะเป็นสูง ความแตกต่างนี้ไม่ได้เห็นในอีกสองกลุ่มเด็ก ปรากฏว่าองค์ประกอบ phonotactic คำกริยาเป็นปัจจัยหนึ่งที่สามารถนำไปสู่การใช้ความแปรปรวนของอดีตกาลโดยเด็กด้วย SLI

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กลุ่มปฐมวัย ‐อายุเด็กกับการพัฒนาภาษาล่าช้า ( SLI ) , กลุ่มพัฒนาเด็กโดยตรงกับอายุ ( TD ‐ ) และกลุ่มของเด็กจะพัฒนาเด็กตรงกับความยาวเฉลี่ยของพระวาทะ ( TD ‐ mlu ) ถูกนำเสนอกับนวนิยายคำกริยาในบริบทที่จำเป็นพวกเขาจะผันไปอยู่กับอดีต - เอ็ด คำกริยานวนิยายแตกต่างใน phonotactic ความน่าจะเป็น เด็กกับ SLI มีแนวโน้มน้อยกว่ากลุ่มอื่นๆ เพื่อผลิตนวนิยายกับคำกริยาและเอ็ด นอกจากนี้พวกเขามีโอกาสน้อยที่จะใช้– ed กับกริยานวนิยายของความน่าจะเป็น phonotactic ที่ต่ำกว่าความน่าจะเป็นสูง ความแตกต่างนี้ไม่พบในกลุ่มอื่นๆ ของเด็ก ปรากฏว่า องค์ประกอบ phonotactic กิริยาเป็นปัจจัยหนึ่งที่นำไปสู่การใช้กาลอดีตเด็กกับ SLI .