The details of the history of Buddh

The details of the history of Buddhism in Thailand from the 13th to the 19th century are obscure, in part because few historical records or religious texts survived the Burmese destruction of Ayutthaya, the capital city of the kingdom, in 1767. The anthropologist-historian S. J. Tambiah, however, has suggested a general pattern for that era, at least with respect to the relations between Buddhism and the sangha on the one hand and the king on the other hand. In Thailand, as in other Theravada Buddhist kingdoms, the king was in principle thought of as patron and protector of the religion (sasana) and the sangha, while sasana and the sangha were considered in turn the treasures of the polity and the signs of its legitimacy. Religion and polity, however, remained separate domains, and in ordinary times the organizational links between the sangha and the king were not close.[5]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รายละเอียดของประวัติศาสตร์ศาสนาพุทธในประเทศไทยจากวันที่ 13 ถึงศตวรรษที่ 19 จะปิดบัง ส่วนหนึ่งเนื่องจากบันทึกทางประวัติศาสตร์หรือตำราทางศาสนาน้อยรอดทำลายอยุธยา เมืองหลวงของราชอาณาจักร ในปี 1767 พม่า นักมานุษยวิทยาประวัติศาสตร์ S. J. Tambiah อย่างไรก็ตาม ได้แนะนำรูปแบบทั่วไปสำหรับยุคนั้น น้อยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างพระพุทธศาสนาและ sangha บนมือข้างหนึ่งและกษัตริย์คง ในประเทศไทย ในก๊กอื่น ๆ พุทธเถรวาท พระมหากษัตริย์ได้ในหลักการที่ว่า เป็นพระคุณและพิทักษ์ศาสนา (ศาสน) และ sangha ในขณะที่ศาสนและ sangha การพิจารณาว่าในการเปิดสมบัติของรัฐธรรมนูญและสัญญาณของความชอบธรรมของความ ศาสนาและรัฐธรรมนูญ อย่างไรก็ตาม ยังคงอยู่ โดเมนแยกต่างหาก และในเวลาปกติ การเชื่อมโยงองค์กรระหว่างการ sangha และกษัตริย์ก็ไม่ปิด [5]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โดยมีรายละเอียดของประวัติศาสตร์ของพระพุทธศาสนาในประเทศไทยตั้งแต่วันที่ 13 ถึงศตวรรษที่ 19 ที่มีการปิดบังส่วนหนึ่งเป็นเพราะไม่กี่บันทึกทางประวัติศาสตร์หรือตำราทางศาสนารอดชีวิตจากการถูกทำลายของพม่าอยุธยาซึ่งเป็นเมืองหลวงของราชอาณาจักรใน 1767 มานุษยวิทยาประวัติศาสตร์ SJ- Tambiah แต่ได้แนะนำรูปแบบทั่วไปสำหรับยุคนั้นอย่างน้อยส่วนที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างศาสนาพุทธและสังฆะในมือข้างหนึ่งและพระมหากษัตริย์ในทางตรงกันข้ามกับ ประเทศไทยในฐานะที่อื่น ๆ ในราชอาณาจักรพุทธเถรวาทกษัตริย์อยู่ในความคิดหลักการของการเป็นผู้มีพระคุณและผู้พิทักษ์ของศาสนา (โรศาสน) และสังฆะในขณะที่โรศาสนและสังฆะได้รับการพิจารณาในการเปิดคลังของรัฐธรรมนูญและสัญญาณของตน ถูกต้องตามกฎหมาย ศาสนาและรัฐธรรมนูญอย่างไรยังคงโดเมนที่แยกต่างหากและในครั้งสามัญของการเชื่อมโยงขององค์กรระหว่างพระสงฆ์และพระมหากษัตริย์ไม่ได้ปิด. [5]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รายละเอียดของประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนาในประเทศไทย จาก 13 ในศตวรรษที่ 19 เป็นปิดบัง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะบันทึกประวัติศาสตร์ไม่กี่หรือข้อความทางศาสนารอดพม่าทำลายกรุงศรีอยุธยา เมืองหลวงของอาณาจักร ในการผลิต . ส่วนนักมานุษยวิทยา นักประวัติศาสตร์ เอสเจ tambiah อย่างไรก็ตาม ได้เสนอรูปแบบทั่วไปในยุคนั้น อย่างน้อยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างพระพุทธศาสนาและคณะสงฆ์ ในมือข้างหนึ่งและพระในมืออื่น ๆ ในประเทศไทย ในอาณาจักรพุทธศาสนาเถรวาทอื่น กษัตริย์อยู่ในหลักการคิดเป็นผู้อุปถัมภ์และผู้ปกป้องศาสนา ( ศา ) และพระสงฆ์ ในขณะที่ศาและคณะสงฆ์ได้พิจารณาเปลี่ยนสมบัติของรัฐ และสัญญาณของความถูกต้องตามกฎหมาย ศาสนาและการเมือง อย่างไรก็ตาม ยังคงแยกโดเมน และในเวลาปกติด้านการเชื่อมโยงระหว่างพระสงฆ์และกษัตริย์ไม่ปิด [ 5 ]