Action planning, or implementation

Action planning, or implementation intentions, (BélangerGravel
et al. 2013; Gollwitzer 1999) is one avenue that can
have the potential to promote exercise behavior and adherence.
Namely, implementation intentions are concrete plans that specify in an if-then format when, where, and how a
person intends to carry out an activity (Gollwitzer 1999). Implementation
intentions can help individuals who intend to
pursue a goal and are in the action-planning (volitional) phase
(Schwarzer 2001) with regards to reaching and maintaining
their goals (Bélanger-Gravel et al. 2013). Specifically, implementation
intentions create contingencies between a cue in the
environment (e.g., if ‘it is 5 pm after work’) and the goaldirected
behavior (e.g., then ‘I will go to the gym’). Implementation
intentions are highly effective in promoting healthenhancing
behaviors (e.g., medication adherence, physical activity),
as summarized in a meta-analysis of 94 studies that
produced an average effect size of 0.65 (Cohen’s d; Gollwitzer
and Sheeran 2006). To date, compared to other cognitivebehavioral
interventions (e.g., self-monitoring), implementation
intentions remain the most effective strategy in increasing
physical activity, demonstrating small to moderate effect size
on physical activity behavior immediately post-intervention
(i.e., standard mean difference (SMD)=0.31) and at nocontact
follow-up periods of approximately 11 weeks
(SMD=0.24; Bélanger-Gravel et al. 2013). Provided that implementation
intentions address only one factor (i.e., planning)
of physical activity adoption and maintenance, other
barriers to exercise-related maintenance may be better addressed
by alternative interventions. Particularly, acceptance
and commitment therapy (ACT), a form of cognitivebehavioral
psychotherapy (Hayes et al. 1999), is receiving
increasing support in the literature as an effective intervention
for improving acute exercise tolerance (Ivanova et al. 2015),
as well as short-term (i.e., 5-weeks) physical activity adherence
(e.g., Butryn et al. 2011). A core assumption of ACT is
that negative and unpleasant feelings and experiences are neither
good nor bad, but rather a facet of human life (Hayes et al.
1999). Accordingly, using acceptance-based techniques to
pursue physical activity goals focus on increasing an individuals’
willingness to experience aversive feelings, thoughts,
and sensations (e.g., perceived exertion, fatigue) without trying
to change or eliminate them (Butryn et al. 2011; Marcks
and Woods 2005). ACT techniques, therefore, may be one
means to provide resource for novice exercisers to improve
adherence through enhancing their coping abilities with adverse
physical demands during exercise (e.g., symptoms of
discomfort, fatigue, breathlessness). Indeed, a meta-analysis
by Kohl et al. (2013) found that acceptance strategies (such as
ACT) are more effective than regulation strategies (such as
suppression and distraction) in increasing pain tolerance. In
regards to the practical implications of ACT-based techniques
on improving physical activity adherence, Butryn et al. (2011)
implemented an ACT intervention (i.e., two 2-h group sessions),
which trained participants in mindfulness, clarifying
physical activity values, and willingness to experience distress
in the services of those values. Participants in the ACT condition
as compared to an education-only control condition

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วางแผนการดำเนินการ หรือความตั้งใจดำเนินงาน, (BélangerGravelร้อยเอ็ด al. 2013 Gollwitzer 1999) เป็นถนนหนึ่งที่สามารถมีศักยภาพในการส่งเสริมพฤติกรรมการออกกำลังกายและติดคือ ความตั้งใจดำเนินงานเป็นแผนคอนกรีตที่ระบุไว้ในนั้นถ้าเป็นรูปเมื่อ ที่ และวิธีการผู้มุ่งมั่นที่จะดำเนินกิจกรรม (Gollwitzer 1999) นำไปใช้ความตั้งใจจะช่วยให้ผู้ที่ต้องการไล่ตามเป้าหมาย และอยู่ในระยะ (volitional) วางแผนการดำเนินการ(ชวาร์เซอร์ 2001) เกี่ยวกับการเข้าถึง และการรักษาเป้าหมาย (กรวด Bélanger et al. 2013) ดำเนินงานโดยเฉพาะความตั้งใจสร้าง contingencies ระหว่างสัญลักษณ์ในการสิ่งแวดล้อม (เช่น ถ้า' 17.00 นหลังจากงาน') และ goaldirectedพฤติกรรม (เช่น แล้ว 'ผมจะไปโรงยิม') นำไปใช้ความตั้งใจที่มีประสิทธิภาพสูงในการส่งเสริม healthenhancingลักษณะการทำงาน (เช่น ติดยา กิจกรรมทางกายภาพ),ตามที่สรุปไว้ใน meta-analysis ของ 94 ศึกษาที่ผลิตมีขนาดผลเฉลี่ย 0.65 (ของโคเฮน d Gollwitzerก Sheeran 2006) วันที่ เมื่อเทียบกับ cognitivebehavioral อื่น ๆงานวิจัย (เช่น ตนเองตรวจสอบ), ดำเนินการความตั้งใจยังคง กลยุทธ์ที่มีประสิทธิภาพสูงสุดในการเพิ่มกิจกรรมทางกายภาพ เห็นเล็กขนาดผลปานกลางในลักษณะกิจกรรมทางกายภาพทันทีหลังการแทรกแซง(เช่น มาตรฐานหมายถึงความแตกต่าง (SMD) =$ 0.31) และ ที่ nocontactระยะเวลาติดตามผลประมาณ 11 สัปดาห์(SMD = 0.24 Bélanger-Gravel et al. 2013) ให้ดำเนินการความตั้งใจที่อยู่ตัวเดียว (เช่น วางแผน)ยอมรับกิจกรรมทางกายภาพและการบำรุงรักษา อื่น ๆอุปสรรคการบำรุงรักษาที่เกี่ยวข้องกับการออกกำลังกายอาจได้รับดีกว่าตามมาตราอื่น ยอมรับโดยเฉพาะและความมุ่งมั่นบำบัด (กระทำ), รูปแบบของ cognitivebehavioralจิตแพทย์ (เฮยส์ et al. 1999), ได้รับเพิ่มการสนับสนุนในวรรณคดีเป็นการแทรกแซงที่มีประสิทธิภาพสำหรับการปรับปรุงเฉียบพลันเผื่อ (Ivanova et al. 2015), การออกกำลังกายเช่นเป็นระยะสั้น (เช่น 5 สัปดาห์) กิจกรรมทางกายภาพต่าง ๆ(เช่น Butryn et al. 2011) เป็นหลักของพระราชบัญญัติเป็นลบ และขจัดความรู้สึกและประสบการณ์ไม่ดี หรือไม่ดี แต่ค่อนข้างจะพได้ของชีวิตมนุษย์ (เฮยส์ et alปี 1999) ใช้ตาม ยอมตามเทคนิคการติดตามกิจกรรมทางกายภาพความเป้าหมายในการเพิ่มขึ้นของแต่ละบุคคลยินดีที่จะสัมผัส aversive ความรู้สึก ความคิดและสววรค์ (เช่น ใช้ออกแรงรับรู้ ความอ่อนเพลีย) โดยไม่ต้องพยายามการเปลี่ยนแปลง หรือกำจัดพวกเขา (Butryn et al. 2011 Marcksและป่า 2005) พระราชบัญญัติเทคนิค ดังนั้น อาจเป็นหนึ่งหมายถึง ทรัพยากรสำหรับสามเณรเคลื่อนเพื่อปรับปรุงให้ต่าง ๆ ผ่านการเพิ่มความสามารถในการเผชิญกับร้ายความต้องการทางกายภาพในระหว่างการออกกำลังกาย (เช่น อาการสบาย ล้า พ่อ) แน่นอน meta-analysisโดยโครงการ et al. (2013) พบว่ายอมรับกลยุทธ์ (เช่นพระราชบัญญัติ) มีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าการควบคุมกลยุทธ์ (เช่นปราบปรามและเพลิดเพลิน) ในการเพิ่มการยอมรับความเจ็บปวด ในไปปฏิบัติผลกระทบของเทคนิคใช้พระราชบัญญัติในการปรับปรุงกิจกรรมทางกายภาพต่าง ๆ Butryn et al. (2011)ดำเนินการแทรกแซงการกระทำ (เช่น สองกลุ่ม 2 h ครั้ง),ซึ่งผ่านการฝึกอบรมของผู้เข้าร่วมในสติ ทำค่ากิจกรรมทางกายภาพ และยินดีที่จะพบความทุกข์ในบริการของค่าเหล่านั้น ผู้เข้าร่วมในพระราชบัญญัติเงื่อนไขเมื่อเทียบกับเงื่อนไขการควบคุมศึกษาเท่านั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การวางแผนการดำเนินการหรือความตั้งใจของการดำเนินงาน (BélangerGravel
et al, 2013;. Gollwitzer 1999)
เป็นหนึ่งในถนนที่สามารถมีศักยภาพในการส่งเสริมพฤติกรรมการออกกำลังกายและการยึดมั่น.
คือความตั้งใจของการดำเนินการตามแผนการที่เป็นรูปธรรมที่ระบุในรูปแบบที่ถ้าแล้วเมื่อไหร่ที่ไหน
และวิธีการที่คนมุ่งมั่นที่จะดำเนินกิจกรรม(Gollwitzer 1999) การดำเนินการตามความตั้งใจที่จะช่วยให้ผู้ที่ตั้งใจจะไล่ตามเป้าหมายและอยู่ในการดำเนินการวางแผน(volitional) เฟส(ชวาร์เซอร์ 2001) เกี่ยวกับการเข้าถึงและรักษาเป้าหมายของพวกเขา(Bélanger-กรวด et al. 2013) โดยเฉพาะการดำเนินการตามความตั้งใจสร้างภาระผูกพันระหว่างคิวในสภาพแวดล้อม(เช่นถ้ามันเป็น 05:00 หลังเลิกงาน ') และ goaldirected พฤติกรรม (เช่นนั้นผมจะไปที่โรงยิม) การดำเนินการตามความตั้งใจที่มีประสิทธิภาพสูงในการส่งเสริม healthenhancing พฤติกรรม (เช่นรับประทานยาอย่างสม่ำเสมอออกกำลังกาย) สรุปใน meta-analysis 94 การศึกษาที่ผลิตขนาดผลเฉลี่ย0.65 (โคเฮน d; Gollwitzer และ Sheeran 2006) ในวันที่เมื่อเทียบกับ cognitivebehavioral อื่น ๆแทรกแซง (เช่นการตรวจสอบตนเอง) การดำเนินงานความตั้งใจยังคงเป็นกลยุทธ์ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในการเพิ่มการออกกำลังกายการแสดงให้เห็นขนาดเล็กถึงปานกลางขนาดผลต่อพฤติกรรมการออกกำลังกายทันทีแทรกแซงโพสต์(เช่นความแตกต่างค่าเฉลี่ยมาตรฐาน (SMD ) = 0.31) และ nocontact ระยะเวลาติดตามประมาณ 11 สัปดาห์(SMD = 0.24. Bélanger-กรวด et al, 2013) โดยมีเงื่อนไขว่าการดำเนินงานมีความตั้งใจอยู่เพียงปัจจัยหนึ่ง (เช่นการวางแผน) ของการยอมรับการออกกำลังกายและการบำรุงรักษาอื่น ๆอุปสรรคในการออกกำลังกายที่เกี่ยวข้องกับการบำรุงรักษาอาจจะได้รับการแก้ไขที่ดีขึ้นจากการแทรกแซงทางเลือก โดยเฉพาะอย่างยิ่งได้รับการยอมรับและการรักษาด้วยความมุ่งมั่น (ACT) รูปแบบของ cognitivebehavioral จิตบำบัด (เฮย์ส et al. 1999) ได้รับการสนับสนุนที่เพิ่มขึ้นในวรรณคดีเป็นแทรกแซงที่มีประสิทธิภาพสำหรับการปรับปรุงความทนทานต่อการออกกำลังกายเฉียบพลัน(อีวาโน et al. 2015) เช่นเดียวกับ ระยะสั้น (เช่น 5 สัปดาห์) การยึดมั่นในการออกกำลังกาย(เช่น Butryn et al. 2011) สมมติฐานหลักของการกระทำเป็นความรู้สึกเชิงลบและไม่เป็นที่พอใจและประสบการณ์ที่จะไม่ดีหรือไม่ดีแต่แง่มุมหนึ่งของชีวิตมนุษย์ (เฮย์ส et al. 1999) ดังนั้นการใช้เทคนิคการยอมรับที่ใช้ในการไล่ตามเป้าหมายการออกกำลังกายมุ่งเน้นการเพิ่มบุคคล'ความตั้งใจที่จะได้สัมผัสกับความรู้สึกaversive ความคิดและความรู้สึก(เช่นออกแรงรับรู้เมื่อยล้า) โดยไม่ต้องพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงหรือกำจัดพวกเขา(Butryn et al, 2011. Marcks และวูดส์ 2005) เทคนิค ACT จึงอาจจะเป็นหนึ่งหมายถึงการให้ทรัพยากรสำหรับการออกกำลังกายเป็นสามเณรเพื่อปรับปรุงการยึดมั่นในการเสริมสร้างความสามารถในการผ่านการเผชิญปัญหาที่ไม่พึงประสงค์ของพวกเขาด้วยความต้องการทางกายภาพระหว่างการออกกำลังกาย(เช่นอาการของความรู้สึกไม่สบายอ่อนเพลียหายใจ) อันที่จริง meta-analysis โดยตา et al, (2013) พบว่ากลยุทธ์การยอมรับ (เช่นACT) มีประสิทธิภาพมากกว่าการควบคุมกลยุทธ์ (เช่นการปราบปรามและความฟุ้งซ่าน) ในการเพิ่มความทนทานต่อความเจ็บปวด ในเรื่องที่เกี่ยวกับผลกระทบในทางปฏิบัติของเทคนิค ACT-based ในการปรับปรุงการยึดมั่นในการออกกำลังกาย Butryn et al, (2011) ดำเนินการแทรกแซง ACT (เช่นสอง 2 ชั่วโมงกลุ่มบำบัด) ซึ่งผ่านการฝึกอบรมผู้เข้าร่วมในการเจริญสติชัดเจนค่าการออกกำลังกายและความตั้งใจที่จะได้สัมผัสกับความทุกข์ในการให้บริการของค่าเหล่านั้น ผู้เข้าร่วมกิจกรรมในสภาพของ ACT เมื่อเทียบกับสภาพการควบคุมการศึกษาเท่านั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การวางแผนการกระทำหรือการดำเนินงาน เจตนา ( B é langergravel
et al . 2013 ; gollwitzer 1999 ) เป็นถนนที่สามารถ
มีศักยภาพในการส่งเสริมพฤติกรรมการออกกำลังกาย และความร่วมมือใน
คือความตั้งใจใช้คอนกรีตแผนที่ระบุในถ้าจัดรูปแบบแล้ว เมื่อไหร่ ที่ไหน และอย่างไร
คนตั้งใจที่จะดำเนินการกิจกรรม ( gollwitzer 1999 ) การใช้
จะสามารถช่วยให้บุคคลที่จะ
ติดตามเป้าหมายและมีการวางแผนปฏิบัติการ ( ความปรารถนา ) ระยะ
( ชวาร์เซอร์ 2001 ) ด้วยการไปถึงเป้าหมายของพวกเขาและรักษา
( B éด้วยกรวด et al . 2013 ) โดยเฉพาะ เจตนาการสร้างภาระผูกพันระหว่างคิว

ในสภาพแวดล้อม ( เช่นถ้ามัน 5 โมงเย็นหลังเลิกงาน ' ) และ goaldirected พฤติกรรม ( เช่นแล้วผมจะไปยิม ' ) ความตั้งใจของการมีประสิทธิภาพสูงในการส่งเสริม healthenhancing

พฤติกรรม ( เช่น การใช้ยาตามเกณฑ์การรักษาทางกายภาพกิจกรรม ) ,
ตามที่สรุปในการสังเคราะห์ 94 การศึกษาที่
ผลิตขนาดผลเฉลี่ย 0.65 ( Cohen และ D ;
gollwitzer Sheeran 2006 ) วัน เมื่อเทียบกับการแทรกแซง cognitivebehavioral
อื่นๆ ( เช่น บรรยากาศ )ความตั้งใจปฏิบัติ
ยังคงกลยุทธ์ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในการเพิ่มกิจกรรมทางกายน้อย
ถึงค่าขนาดอิทธิพลต่อพฤติกรรมการออกกำลังกายทันที

เรียน ( เช่น ความแตกต่างค่าเฉลี่ยมาตรฐาน ( SMD ) = 0.31 ) และระยะติดตามผล nocontact

ประมาณ 11 สัปดาห์ ( SMD = 0.24 ; B éด้วยกรวด et al . 2013 ) ให้ใช้
ความตั้งใจที่อยู่เพียงปัจจัยเดียว คือ การวางแผน )
ของการยอมรับกิจกรรมทางกายและการบํารุงรักษาและอุปสรรคอื่น ๆที่เกี่ยวข้องกับการบำรุงรักษา
ออกกำลังกายอาจจะดีกว่าอยู่
โดยการแทรกแซงของทางเลือก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การยอมรับและความมุ่งมั่นในการรักษา
( ACT ) , รูปแบบของจิตบำบัด cognitivebehavioral
( เฮย์ et al . 1999 ) , ได้รับการสนับสนุนเพิ่มขึ้นในวรรณคดี

แทรกแซงที่มีประสิทธิภาพเป็นสำหรับการปรับปรุงการออกกำลังกายแบบเฉียบพลัน ( วาโนว่า et al . 2015 )
รวมทั้งระยะสั้น ( เช่น 5-weeks ) กิจกรรมเสริม
ทางกายภาพ ( เช่น butryn et al . 2011 ) สมมติฐานหลักคือการกระทำ
ที่ความรู้สึกเชิงลบและไม่เป็นที่พอใจและประสบการณ์ทั้งดีและไม่ดี
แต่แง่มุมของชีวิตมนุษย์ ( เฮย์ et al .
1999 ) ดังนั้นการใช้เทคนิค

ยอมรับติดตามกิจกรรมทางกายภาพเป้าหมายที่มุ่งเน้นการเพิ่มบุคคล '
aversive ความเต็มใจที่จะ ประสบการณ์ ความรู้สึก ความคิด และความรู้สึก (
ล้าเช่นการรับรู้ประโยชน์ ) โดยไม่ต้องพยายาม เปลี่ยนหรือลบออก (
butryn et al . 2011 ; มากส์
และป่า 2005 ) ทำเทคนิค ดังนั้น อาจเป็นหนึ่งในวิธีการที่จะให้ทรัพยากรสำหรับมือใหม่

ออกกำลังกายเพื่อปรับปรุงการเพิ่มความสามารถของพวกเขาผ่านการเผชิญกับทวน
ทางกายภาพความต้องการในระหว่างการออกกำลังกาย ( เช่นอาการ
ไม่สบาย , หอบเหนื่อย ) แน่นอน การวิเคราะห์อภิมาน
โดยโคล et al . ( 2013 ) พบว่า กลยุทธ์การยอมรับ ( เช่น
ACT ) มีประสิทธิภาพมากกว่ากลยุทธ์ระเบียบ ( เช่น
ปราบปรามและรบกวน ) ในการเพิ่มความอดทนต่อความเจ็บปวด ใน
ผลกระทบของพระราชบัญญัติเกี่ยวกับการปฏิบัติตามเทคนิค
ในการปรับปรุงความร่วมมือกิจกรรมทางกาย butryn et al . ( 2011 )
ใช้แสดงการแทรกแซง ( เช่น สอง 2-h การประชุมกลุ่ม ) ซึ่งผู้เข้าร่วมในการฝึกอบรม

กิจกรรมทางกายสติให้คุณค่า และความเต็มใจที่จะเครียด
ในการบริการของค่าเหล่านั้น ผู้เข้าร่วมในการแสดงภาพ
เมื่อเทียบกับการศึกษาเพียงควบคุมอาการ