1.2 Causes of Failure Upon examinin

1.2 Causes of Failure
Upon examining the English-language classes, many researchers pointed to a few main factors contributing to the failure of English-language teaching-and-learning: unqualified and poorly-trained teachers, poorly-motivated students, learners of mixed abilities in overly large classes, and rare opportunities for student exposure to English outside of class time (Dhanasobhon, 2006; ONEC, 2003).
Wiriyachitra (2002, citing Biyaem, 1997) compiled the causes of difficulties in English language teaching and learning in Thailand especially in the primary and secondary schools. Some of the problems she posted were: teachers’ heavy teaching loads, inadequately equipped classrooms and education technology, the university entrance examination system, teachers’ insufficient English language skills and cultural knowledge. The problems involving students who wished to speak English fluently included challenging interference from Thai language, lack of opportunity to use English in their daily lives, unchallenging English lessons, being passive learners, being too shy to speak English with classmates, being poorly-motivated and lack of responsibility for their own learning. These problems have been attributable to the unsatisfactory results of English language teaching as mentioned earlier.
However, according to Geringer (2003), the most important factor in student learning progress is the teachers, and teacher quality outweighs other factors such as motivation, funding, and class sizes. Qualified teachers can create the best environment for learning. As for Thailand (Education in Thailand, Wikipedia), a survey, in collaboration with the University of Cambridge, measuring the qualifications of four hundred Thai teachers of English, found that a full 60% of them had knowledge of English and teaching methodologies below that of the syllabus level at which they were teaching. Of the remaining top 40%, only 3% had a reasonable level of fluency, and only 20% were teaching class-levels for which they were both qualified and competent. Noopong (2002) also reported that 65% of primary school teachers who were teaching English had not taken English as their major of their studies, and only around 70% of secondary school English teachers graduated with a bachelor’s degree in English. Dhanasobhon (2006) explained that at the secondary level, there is a shortage of teachers of English because English majored graduates love to work in other higher salary jobs such as flight attendants, or in hotel and tourism businesses, or with private companies.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1.2 สาเหตุของความล้มเหลว เมื่อตรวจสอบการเรียนภาษาอังกฤษ นักวิจัยมากมายชี้ไปกี่ปัจจัยหลักที่เอื้อต่อการล้มเหลวของภาษาสอน และการเรียนรู้: ครูอย่างไม่มีเงื่อนไข และไม่ดีได้รับการฝึกอบรม แรงบันดาลใจได้ไม่ดีนักเรียน ผู้เรียนสามารถในชั้นเรียนขนาดใหญ่มากเกินไป และโอกาสที่หายากสำหรับนักเรียนภาษาอังกฤษนอกเวลาเรียน (Dhanasobhon, 2006 ดัง 2003) Wiriyachitra (2002 อ้าง Biyaem, 1997) รวบรวมสาเหตุของความยากลำบากในภาษาอังกฤษที่ เรียนในประเทศไทยโดยเฉพาะอย่างยิ่งในหลักและโรงเรียนมัธยมศึกษา บางปัญหาที่เธอโพสต์: ครูสอนหนักโหลด inadequately ห้องเรียน และเทคโนโลยีทางการศึกษา ระบบสอบเข้ามหาวิทยาลัย ครูทักษะภาษาอังกฤษที่ไม่เพียงพอ และความรู้ทางวัฒนธรรม ปัญหาที่เกี่ยวข้องกับนักเรียนที่อยากจะพูดภาษาอังกฤษได้อย่างคล่องแคล่วรวมท้าทายรบกวนจากภาษาไทย ขาดโอกาสในการใช้ภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวัน unchallenging เรียนภาษาอังกฤษ การเรียนแฝง ถูกขี้อายเกินไปที่จะพูดภาษาอังกฤษกับเพื่อนร่วมชั้น การกระตุ้นได้ไม่ดีและขาดความรับผิดชอบการเรียนรู้ของตนเอง ปัญหาเหล่านี้ได้รับการแบ่งปันผลน่าพอใจตามที่กล่าวถึงก่อนหน้านี้ในการสอนภาษาอังกฤษ อย่างไรก็ตาม ตาม Geringer (2003), เป็นปัจจัยสำคัญในความก้าวหน้าในการเรียนรู้ของนักเรียนเป็นอาจารย์ และครูคุณภาพเมื่อเทียบกับปัจจัยอื่น ๆ เช่นแรงจูงใจ เงินทุน และการเรียน ครูที่มีคุณสมบัติสามารถสร้างสภาพแวดล้อมที่ดีที่สุดสำหรับการเรียนรู้ สำหรับประเทศไทย (การศึกษาในประเทศไทย วิกิพีเดีย), การสำรวจ ร่วมมือกับมหาวิทยาลัย Cambridge คุณสมบัติของครูภาษาอังกฤษ ไทยสี่ร้อยวัดพบว่า 60% ที่เต็มของพวกเขามีความรู้ภาษาอังกฤษ และการสอนวิธีด้านล่างที่ซึ่งพวกเขามีการสอนหลักสูตรระดับ ที่เหลือด้านบน 40% เพียง 3% มีทักษะในระดับเหมาะสม และเพียง 20% มีการเรียนการสอนซึ่งพวกเขาก็มีคุณภาพ และมีความสามารถระดับชั้นเรียน Noopong (2002) รายงานว่า 65% ของครูโรงเรียนประถมศึกษาที่รับสอนภาษาอังกฤษได้นำภาษาอังกฤษเป็นหลักการของการศึกษา และเพียงประมาณ 70% ของครูสอนภาษาอังกฤษโรงเรียนมัธยมที่จบศึกษาปริญญาตรีภาษาอังกฤษ Dhanasobhon (2006) อธิบายว่า ในระดับมัธยมศึกษา มีการขาดแคลนครูภาษาอังกฤษ เพราะอังกฤษ majored บัณฑิตรักการทำงานในงานอื่น ๆ เงินเดือนสูง เช่น บิน หรือ ในธุรกิจโรงแรมและการท่องเที่ยว หรือบริษัทเอกชน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1.2 สาเหตุของความล้มเหลว
เมื่อตรวจสอบการเรียนภาษาอังกฤษนักวิจัยหลายคนชี้ไปที่ปัจจัยหลักไม่กี่ที่เอื้อต่อความล้มเหลวของภาษาอังกฤษการเรียนการสอนและการเรียนรู้: ครูผู้สอนอย่างไม่มีเงื่อนไขและไม่ดีผ่านการฝึกอบรมนักเรียนไม่ดีกระตุ้นผู้เรียนจากความสามารถในการผสม ในชั้นเรียนมีขนาดใหญ่เกินไปและโอกาสที่หาได้ยากสำหรับการเปิดรับนักเรียนเป็นภาษาอังกฤษนอกเวลาเรียน (Dhanasobhon 2006; สกศ., 2003).
วิริยะจิตรา (2002 อ้าง Biyaem, 1997) รวบรวมสาเหตุของความยากลำบากในการสอนภาษาอังกฤษและการเรียนรู้ในประเทศไทยโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในโรงเรียนประถมศึกษาและมัธยมศึกษา บางส่วนของปัญหาที่เธอโพสต์คือ: ครูสอนโหลดหนักห้องเรียนพร้อมอุปกรณ์ไม่เพียงพอและเทคโนโลยีการศึกษามหาวิทยาลัยเข้าระบบการตรวจสอบที่ครูไม่เพียงพอทักษะภาษาอังกฤษและความรู้ทางวัฒนธรรม ปัญหาที่เกี่ยวข้องกับนักเรียนที่อยากจะพูดภาษาอังกฤษได้อย่างคล่องแคล่วรวมถึงการรบกวนความท้าทายจากภาษาไทยขาดโอกาสในการใช้ภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวันของพวกเขาเรียนภาษาอังกฤษ unchallenging เป็นผู้เรียนเรื่อย ๆ , อายเกินไปที่จะพูดภาษาอังกฤษกับเพื่อนร่วมชั้นถูกไม่ดีมีแรงจูงใจและ ขาดความรับผิดชอบในการเรียนรู้ของตนเอง ปัญหาเหล่านี้ได้รับส่วนที่เป็นผลที่น่าพอใจของการเรียนการสอนภาษาอังกฤษตามที่กล่าวไว้ก่อนหน้านี้.
แต่ตาม Geringer (2003), ปัจจัยที่สำคัญที่สุดในความคืบหน้าในการเรียนรู้เป็นครูและคุณภาพของครูเมื่อเทียบกับปัจจัยอื่น ๆ เช่นแรงจูงใจในการระดมทุน และชั้นเรียนขนาด ครูที่ผ่านการรับรองสามารถสร้างสภาพแวดล้อมที่ดีสำหรับการเรียนรู้ สำหรับประเทศไทย (การศึกษาในประเทศไทย, วิกิพีเดีย) การสำรวจในความร่วมมือกับมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์วัดคุณสมบัติของสี่ร้อยครูภาษาไทยภาษาอังกฤษพบว่าเต็ม 60% ของพวกเขามีความรู้ในภาษาอังกฤษและการเรียนการสอนวิธีการด้านล่างที่ ระดับหลักสูตรที่พวกเขาได้รับการเรียนการสอน ส่วนที่เหลืออีกสูงสุด 40% เพียง 3% มีระดับที่เหมาะสมของความคล่องแคล่วและมีเพียง 20% มีการเรียนการสอนระดับระดับที่พวกเขาทั้งสองที่มีคุณภาพและมีอำนาจ Noopong (2002) นอกจากนี้ยังมีรายงานว่า 65% ของครูโรงเรียนประถมศึกษาที่ได้รับการเรียนการสอนภาษาอังกฤษไม่ได้มีภาษาอังกฤษเป็นหลักของการศึกษาของพวกเขาและเพียงประมาณ 70% ของครูสอนภาษาอังกฤษโรงเรียนมัธยมจบการศึกษาระดับปริญญาตรีในภาษาอังกฤษ Dhanasobhon (2006) อธิบายว่าในระดับมัธยมศึกษามีปัญหาการขาดแคลนครูผู้สอนภาษาอังกฤษเป็นภาษาอังกฤษเพราะเอกผู้สำเร็จการศึกษารักที่จะทำงานในงานอื่น ๆ เงินเดือนที่สูงขึ้นเช่นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินหรือในธุรกิจโรงแรมและการท่องเที่ยวหรือ บริษัท เอกชน