Historical developmentStanding Hanu

Historical development
Standing Hanuman, Chola Dynasty, 11th century, Tamil Nadu, India

Hanuman is mentioned in both the Hindu epics, Ramayana and Mahabharata.[5] The word "Vrsakapi" or "Vrishakapi", later used as an epithet for Hanuman,[2]:40 is mentioned in the Rigveda (X:96). Some writers, such as Nilakantha (author of Mantra Ramayana) believe that the Vrishakapi of Rigveda alludes to Hanuman. However, other scholars believe that Hanuman is not mentioned in the Vedic mythology: the "Vrsakapi" of Rigveda refers to another deity[6] or is a common name for the monkeys.[7]

The orientalist F. E. Pargiter (1852-1927) theorized that Hanuman was a proto-Dravidian deity, and the name "Hanuman" was a Sanskritization of the Old Tamil word Aan-mandhi or An-manti ("male monkey"). A Hindi writer Ray Govindchandra (1976) influenced by Pargiter's opinion, suggested that the proto-Indo-Aryans may have invented a Sanskrit etymology for the deity's name, after they accepted Hanuman in their pantheon.[2]:40 This theory was also supported by other scholars, including linguist Suniti Kumar Chatterji.[8] However, the twentieth-century linguist Murray Emeneau, specializing in Dravidian languages, debunked this theory, pointing out that the word mandi, as attested in Sangam literature, can refer only to a female monkey, and therefore, the word ana-mandi makes no semantic sense.[2]:40 A twentieth-century Jesuit missionary Camille Bulcke, in his Ramkatha: Utpatti Aur Vikas ("The tale of Rama: its origin and development"), expresses the belief that Hanuman worship had its basis in the cults of aboriginal tribes of Central India.[6] According to him, the Ramayana may have been influenced by older tribal ballads.[9]

Hanuman came to be regarded as an avatar of the god Shiva by the 10th century CE (this development possibly started as early as in the 8th century CE).[6] Hanuman is mentioned as an avatar of Shiva or Rudra in the Sanskrit texts like the Mahabhagvata Purana, the Skanda Purana, the Brhaddharma Purana and the Mahanataka among others. This development might have been a result of the Shavite attempts to insert their ishta devata (cherished deity) in the Vaishnavite texts, which were gaining popularity.[6] The 17th century Odia work Rasavinoda by Dinakrishnadasa goes on to mention that the three gods – Brahma, Vishnu and Shiva – combined to take to the form of Hanuman.[10]

Hanuman became more important in the medieval period, and came to be portrayed as the ideal devotee (bhakta) of Rama. His characterization as a lifelong brahmachari (celibate) was another important development during this period.[6] The belief that Hanuman's celibacy is the source of his strength became popular among the wrestlers in India.[11] The celibacy or brahmacharya aspect of Hanuman is not mentioned in the original Ramayana.[2]:309 In Jain texts, Hanuman is depicted as the 17th of 24 Kamadevas, the one who is ultimately handsome.[2]:330

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การพัฒนาทางประวัติศาสตร์ยืนหนุมาน ราชวงศ์โจฬะ ศตวรรษที่ 11 ทมิฬ Nadu อินเดียหนุมานจะกล่าวถึงในทั้งในศาสนาฮินดู epics รามายณะและมหาภารตะ [5] คำ "Vrsakapi" หรือ "Vrishakapi" ในภายหลังใช้เป็น epithet หนุมาน, [2]: กล่าวถึง 40 ในฤคเวท (X:96) นักเขียนบางอย่าง เช่น Nilakantha (ผู้เขียนของรามายณะตรา) เชื่อว่า Vrishakapi ฤคเวท alludes กับหนุมาน อย่างไรก็ตาม นักวิชาการอื่น ๆ เชื่อว่า หนุมานไม่ได้กล่าวถึงในตำนานพระเวท: "Vrsakapi" ของฤคเวทถึงเทวดาอื่น [6] หรือชื่อทั่วไปสำหรับลิง [7]Orientalist Pargiter E. F. (1852-1927) theorized ว่า หนุมานพระเจ้าโปรโตดราวิเดียน และ Sanskritization ของคำทมิฬเก่าวิกอาน mandhi หรือ ("ชายลิง" อัน manti เป็นชื่อ "หนุมาน" นักเขียนภาษาฮินดีเรย์ Govindchandra (1976) การรับอิทธิพลจากความคิดของ Pargiter แนะนำว่า ที่โปรโตอินโดอาแยนส์อาจได้คิดค้นศัพทมูลวิทยาคำสันสกฤตสำหรับชื่อของเทวดา หลังจากที่พวกเขายอมรับหนุมานในตนอง [2]: ทฤษฎีนี้ยังได้รับการสนับสนุนจากนักวิชาการอื่น ๆ รวมทั้งนักภาษาศาสตร์ Suniti Kumar Chatterji 40 [8] อย่างไรก็ตาม นักภาษาศาสตร์ศตวรรษที่ยี่สิบเมอร์เรย์ Emeneau ในภาษาดราวิเดียน debunked ทฤษฎีนี้ ชี้ให้เห็นว่า mandi word เป็น attested Sangam วรรณคดี อาจหมายถึงเฉพาะลิงหญิง และดังนั้น คำ ana-mandi ทำให้รู้สึกทางตรรก [2]: 40 A-ศตวรรษที่ยี่สิบคณะเยสุอิตมิชชันนารีสคัล Bulcke ในพระ Ramkatha: Utpatti Aur Vikas ("เรื่องราวของพระราม: จุดเริ่มต้นและการพัฒนา"), แสดงความเชื่อที่ว่า หนุมานบูชามีพื้นฐานลัทธิของสงวนเผ่าอินเดียกลาง [6] ตามกับเขา รามายณะอาจได้รับอิทธิพลมาจาก โดยบัลลาดส์ชาวเก่า [9]หนุมานมาถือเป็นการอวตารของพระศิวะโดยศตวรรษ 10 CE (พัฒนานี้อาจเริ่มต้นก่อนเป็นในศตวรรษ 8 CE) [6] มีการกล่าวถึงหนุมานเป็นอวตารของพระอิศวรหรือรูดร้าในข้อความภาษาสันสกฤตเช่น Mahabhagvata Purana, Purana พระเวทโพธิสัตว์ Brhaddharma Purana และ Mahanataka หมู่คนอื่น ๆ พัฒนานี้อาจได้รับผลของ Shavite พยายามแทรกเด ishta ของพวกเขา (คุณพระ) ในข้อความ Vaishnavite ซึ่งกำลังได้รับความนิยม [6] ในคริสต์ศตวรรษที่ 17 Odia งาน Rasavinoda โดย Dinakrishnadasa ไปในการพูดว่า พระเจ้าสามพระพรหม พระนารายณ์ และพระอิศวร – รวมนำแบบของหนุมาน [10]หนุมานเป็นสำคัญในช่วงยุคกลาง และมามีเซ็กส์เป็นสาวกห้อง (bhakta) ของพระราม เขาจำแนกเป็น brahmachari รอง (โสด) ถูกพัฒนาสำคัญอื่นในช่วงเวลานี้ [6] ตามความเชื่อที่ว่า พรหมจรรย์ของหนุมานเป็นต้นทางของความแข็งแรงเป็นที่นิยมในหมู่ wrestlers ในอินเดีย [11] พรหมจรรย์หรือด้าน brahmacharya ของหนุมานไม่ได้กล่าวถึงในรามายณะต้นฉบับ [2]: 309 เจนในข้อความ หนุมานเป็นภาพเป็น 17 ของ 24 Kamadevas ผู้ที่หล่อที่สุด [2]: 330

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พัฒนาการทางประวัติศาสตร์ยืนหนุมาน, โชลาราชวงศ์ศตวรรษที่ 11 รัฐทมิฬนาฑูอินเดียหนุมานเป็นที่กล่าวถึงทั้งในมหากาพย์ฮินดูรามายณะและมหาภารตะ. [5] คำว่า "Vrsakapi" หรือ "Vrishakapi" นำมาใช้เป็นคำคุณศัพท์สำหรับหนุมานที่ [ 2]: 40 เป็นที่กล่าวถึงในฤคเวท (X: 96) นักเขียนบางคนเช่น Nilakantha (ผู้เขียน Mantra รามเกียรติ์) เชื่อว่า Vrishakapi ของฤคเวท alludes กับหนุมาน อย่างไรก็ตามนักวิชาการอื่น ๆ เชื่อว่าหนุมานไม่ได้กล่าวถึงในตำนานเวท: ความ "Vrsakapi" ของฤคเวทหมายถึงเทพอีก [6] หรือเป็นชื่อสามัญสำหรับลิง [7]. คล้อย FE Pargiter (1852-1927) มหาเศรษฐี ที่หนุมานเป็นเทพโปรมิลักขะและชื่อ "หนุมาน" เป็น Sanskritization ของคำทมิฬเก่า Aan-mandhi หรือ An-Manti ("ลิงชาย") นักเขียนภาษาฮินดีเรย์ Govindchandra (1976) ได้รับอิทธิพลจากความเห็น Pargiter ของแนะนำว่าโปรอินโด Aryans อาจได้คิดค้นรากศัพท์ภาษาสันสกฤตชื่อเทพฯ หลังจากที่พวกเขาได้รับการยอมรับหนุมานในแพนธีออนของพวกเขา [2]:. 40 ทฤษฎีนี้ได้รับการสนับสนุนยัง โดยนักวิชาการอื่น ๆ รวมทั้งนักภาษาศาสตร์ Suniti มาร์ Chatterji. [8] แต่นักภาษาศาสตร์ศตวรรษที่ยี่สิบเมอร์เร Emeneau ความเชี่ยวชาญในภาษาทมิฬ, debunked ทฤษฎีนี้ชี้ให้เห็นว่า mandi คำว่าเป็นส่วนร่วมในวรรณคดีแซนสามารถดูเฉพาะกับ ลิงเพศหญิงและดังนั้นคำ ana-mandi ทำให้ไม่มีความรู้สึกความหมาย [2]:. 40 ศตวรรษที่ยี่สิบนิกายเยซูอิตมิชชันนารีคามิลล์ Bulcke ในเขา Ramkatha: Utpatti เอื้อ Vikas ("เรื่องราวของพระราม: ต้นกำเนิดและการพัฒนา") เป็นการแสดงออกถึงความเชื่อว่าการบูชาหนุมานมีพื้นฐานในลัทธิของชนเผ่าอะบอริจิกลางอินเดีย. [6] ตามเขารามเกียรติ์อาจจะได้รับอิทธิพลจากเพลงบัลลาดเผ่าเก่า. [9] หนุมานมาถือว่าเป็นสัญลักษณ์ของ พระอิศวรพระเจ้าโดยศตวรรษที่ 10 CE (การพัฒนานี้อาจจะเริ่มเป็นช่วงต้นศตวรรษที่ 8 ซีอี). [6] หนุมานเป็นที่กล่าวถึงในฐานะที่เป็นอวตารของพระอิศวรหรือ Rudra ในตำราภาษาสันสกฤตเช่น Mahabhagvata ปุรณะที่กันปุรณะที่ Brhaddharma ปุรณะและ Mahanataka หมู่คนอื่น ๆ . การพัฒนานี้อาจจะเป็นผลมาจากการ Shavite พยายามที่จะแทรก Devata Ishta ของพวกเขา (เทพหัวแก้วหัวแหวน) ในตำรา Vaishnavite ซึ่งได้รับความนิยม [6] ศตวรรษที่ 17 Odia ทำงาน Rasavinoda โดย Dinakrishnadasa ไปพูดถึงว่าทั้งสามเทพ - พระพรหมพระวิษณุและพระศิวะ - รวมกันเพื่อนำไปใช้ในรูปแบบของหนุมาน [10]. หนุมานกลายเป็นความสำคัญมากขึ้นในช่วงยุคกลางและต่อมาเป็นภาพเป็นสาวกเหมาะ (Bhakta) พระราม ตัวละครของเขาในฐานะ Brahmachari ตลอดชีวิต (โสด) เป็นอีกหนึ่งการพัฒนาที่สำคัญในช่วงเวลานี้. [6] ความเชื่อที่ว่าคนโสดหนุมานที่เป็นแหล่งที่มาของความแข็งแรงของเขากลายเป็นที่นิยมในหมู่นักมวยปล้ำในอินเดีย. [11] ด้านที่เป็นโสดหรือ Brahmacharya ของหนุมานคือ ไม่ได้กล่าวถึงในรามายณะเดิม [2]:. 309 ในตำราเชนหนุมานเป็นภาพที่ 17 24 Kamadevas หนึ่งที่หล่อที่สุด [2]:. 330