survey of nursing perceptions of me

survey of nursing perceptions of medication administration practices, perceived sources of errors and reporting behaviours.
Abstract
In January 2003, St. Mary's Hospital Center in Montreal, Quebec, established an interdisciplinary Committee on the Systematic Approach to Medication Error Control to review the whole process of medication administration within the hospital and to develop a systematic approach to medication error control. A cross-sectional survey on medication administration practices, perceived sources of errors and medication error reporting of nurses, adapted from a nursing practice survey and medication variance report (Sim and Joyner 2002), was conducted over a two-week period in February 2004. The results were analyzed by years of experience (greater or less than five years) and patient care unit of practice. The perceived source of error most often cited was transcription (processing), and the second most frequently cited source was the legibility of handwritten medication orders (prescribing).

The results demonstrate no significant difference in medication safety practices or in perceptions of errors by years of experience. Nurses appear to adapt to the safety culture of the unit rather quickly, certainly within their first five years on the unit. Good medication error reporting behaviour was noted, with no differences between all comparative groups within both years of experience and unit of practice. Quality improvement initiatives to improve the safety of medication administration practices have included the development of a nursing medication administration handbook, the revision of policies and procedures related to medication administration safety, the standardization of solutions and limited variety of high-risk medication dosages and the reduction of handwritten reorders. The need for ongoing education and information sessions on policies and procedures specific to safe medication practices for all nurses, regardless of years of experience, was identified.
St. Mary's Hospital Center, located in Montreal, Quebec, is a 316-bed acute care, university-affiliated community hospital, with 65 beds designated for long-term care and a very large outpatient and family medicine program. The hospital has approximately 1,800 full-time and part-time employees, including about 618 registered nurses. In addition, there are roughly 254 active and 104 associate physicians practising at St. Mary's Hospital. The hospital provides a wide variety of acute, critical, emergency, cancer, mental health, maternal-child, surgical, medical care and diagnostic services, in addition to an active clinical teaching program.
The medication administration process, including the reporting and management of medication errors, was identified in 2002 by the hospital's Quality and Risk Management Coordinating Committee as a priority area for quality improvement. Starting in the spring of 2002, in-service education sessions were offered to every nurse on every shift to encourage the reporting of all adverse healthcare services-related events and, in particular, medication errors. In 2003-2004, 20% of all reported incidents and accidents were medication related; this percentage has fluctuated between 22 and 26% over the past three years. In 2003-2004, 732,902 medication orders were processed and administered; this increased to 767,829 (a 4.8% increase) by 2006-2007.
In January of 2003, a Committee on the Systematic Approach to Medication Error Control was established and mandated to review the whole process of medication administration within the hospital and to develop a systematic approach to medication error control, as outlined by Anderson and Webster (2001) and Kohn et al. (1999). This committee was composed of a physician, a nurse, a nurse manager, the chief pharmacist and a quality analyst. As part of this mandate, a cross-sectional survey of nurses on medication administration practices was conducted in February 2004. The objectives of the survey were to (1) describe nurses' perceptions of medication administration practices, reporting of errors and sources of medication errors and (2) describe the relationships between nurses' perceptions and their years of experience and the patient care unit on which they worked.
Prior research has addressed responses to observed medication errors (Kazaoka 2007; McBride-Henry and Foureur 2006; Nicholson 2006), incident reporting (Cohen et al. 2003; Mayo and Duncan 2004), safety practices in medication administration (Cohen et al. 2003; O'Shea 1999; Sim and Joyner 2002; Winson 1991), perceived sources of errors (Hicks et al. 2004; Leape et al. 1995; Mayo and Duncan 2004; Osborne 1999) and the impact of mentorship programs on new nurses (Casey et al. 2004; Duchscher and Cowin 2006; Stewart and Kreuger 1996; Thomka 2001; Thomka 2007). Literature has shown that senior nurses, as preceptors, may take risks as a result of their comfort or familiarity with the medication process, and junior nurses, as "preceptees," may feel pressured to emulate the practices of the senior nurses, thus quickly adopting and fitting into the culture of the patient care unit (Thomka 2007). To our knowledge, no studies have examined both nursing perceptions and medication safety practices by years of experience.
Methods
All registered nurses regardless of status or shift and in all patient care areas where nurses administer medications were asked to participate. Nurse managers, supervisors, liaison nurses and nurses working in areas where no medications are administered were excluded from the study. From the initial total of 618 registered nurses, 508 qualified for the study. Of these, 122 were excluded as they were on a leave of absence, sick leave or VACATION , unavailable, participated in the pretest or refused. The final number of questionnaires distributed was 386 and, of these, 205 were returned. The information collected was non-nominative, ensuring the anonymity of respondents.
In December 2003, the survey was pretested in a focus group consisting of 10 members of the Professional Nurses Practice Committee (PNPC). Based on their feedback, the survey was revised to improve clarity and ensure anonymity of the respondents. Over a two-week period in February 2004, all unit PNPC representatives were given questionnaires to distribute in their own patient care unit or clinical area. All nurses were approached at work to complete the survey. The PNPC representative recorded distribution data. A self-addressed return envelope was attached to each questionnaire. Each unit or area was canvassed several times over a two-week period to maximize distribution over weekends and all shifts.


The questionnaire consisted of multiple-choice and open-ended questions (Figure 1) directed toward current practice, perceptions of sources of error, error reporting practices and demographic information. Eight questions on current practice were adapted and expanded from a seven-question medication administration practice survey developed by a community hospital in the United States (Sim and Joyner 2002). Possible responses were always, frequently, about half the time, rarely and never. For the analyses, these responses were coded from one to five, respectively, for good/favourable medication practices (questions 1, 3, 4, 5, 7 and 8); responses for two questions (questions 2 and 6; see Figure 1) were reverse-coded for poor/unfavourable practices. Medication error reporting behaviour was examined through the use of a single multiple-choice question with a five-point response scale from always to never.
Nurses were then asked to select what they perceived as the six most common sources of error from a checklist of 16 specific causes of errors. They also had the opportunity to list three other causes of errors. When possible, the other causes of errors mentioned by nurses were recoded into the 16 specified causes within the survey. The perceived sources of medication errors were then grouped into five categories: processing (four specific causes), prescribing (four causes), administering (four causes), dispensing (four cause) and other (three causes). The proportions of errors in the first four categories were calculated for each nurse as the sum of errors in that category divided by the total potential causes in the category.
Further details about the methods used are presented in Appendix A.

Results
Among the 205 questionnaires received, 144 with complete data on medication practices, years of experience and hospital unit were retained for the principal components analysis (Table 1). Two factor solutions emerged from the principal components analysis, named "dosage care" (with three items) and "right patient" (with four items), and two single items assessed "preparing/carrying medications" and "error reporting."



"Error reporting" had the lowest mean (1.7 on a scale from one to five), indicating the most favourable medication practice (Table 2). At the other extreme, "preparing/carrying medications" showed the worst level (mean of 3.5). Work unit was significantly associated with "dosage care," "right patient" and "preparing/carrying medications," whereas years of experience was not associated with any of the four behaviour scales. After applying Bonferroni correction, "dosage care" had more favourable scores in the maternal-child and surgical units and less favourable scores in the critical care, emergency and medical units. On the other hand, "right patient" had significantly more favourable scores in the emergency, medical and surgical units and less favourable scores in the maternal-child unit. The mean score for "preparing/carrying medications" was more favourable in the critical care and maternal-child units and less favourable in emergency, medical and surgical units.


The top three perceived sources of errors were transcribing (processing), legibility (prescribing) and distractions (administering)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การสำรวจพยาบาลเข้าใจแนวทางปฏิบัติในการบริหารยา แหล่งรับรู้ข้อผิดพลาดและรายงานพฤติกรรมบทคัดย่อใน 2546 มกราคม ศูนย์โรงพยาบาลเซนต์แมรีในมอนทรีออล ควิเบก ก่อตั้งคณะกรรมการระบบวิธีการควบคุมความผิดพลาดยา เพื่อทบทวนขั้นตอนการบริหารยาในโรงพยาบาลทั้งหมด และ การพัฒนาระบบวิธีการควบคุมความผิดพลาดยาอาศัย การสำรวจเหลวในวิธีบริหารยา มองเห็นแหล่งที่มาของข้อผิดพลาดและยารายงานข้อผิดพลาดของพยาบาล ดัดแปลงจากปฏิบัติพยาบาล วิธีสำรวจและยารายงานผลต่าง (Sim และ Joyner 2002), ช่วงระยะเวลาสองสัปดาห์ในเดือนกุมภาพันธ์ปี 2004 ผลลัพธ์ได้วิเคราะห์ตามประสบการณ์ (มากกว่า หรือน้อยกว่า 5 ปี) และหน่วยดูแลผู้ป่วยปฏิบัติ รับรู้แหล่งที่มาของข้อผิดพลาดในการอ้างถึงบ่อยที่สุดคือ transcription (ประมวลผล), และสองบ่อยอ้างแหล่งมาอ่านใบสั่งยาด้วยลายมือ (กำหนด)ผลลัพธ์แสดงให้เห็นถึงไม่แตกต่างอย่างมีนัยสำคัญ ในทางปฏิบัติความปลอดภัยยา หรือ ในแนวของข้อผิดพลาด โดยปีมีประสบการณ์ พยาบาลจะ ปรับให้เข้ากับวัฒนธรรมความปลอดภัยของหน่วยค่อนข้างรวดเร็ว อย่างแน่นอนภายใน 5 ปีของพวกเขาแรกในหน่วย ยาดีข้อผิดพลาดรายงานพฤติกรรมระบุไว้ มีไม่มีความแตกต่างระหว่างกลุ่มเปรียบเทียบทั้งหมดภายในสองปีของประสบการณ์และหน่วยปฏิบัติ โครงการปรับปรุงคุณภาพเพื่อปรับปรุงความปลอดภัยของแนวทางการบริหารยารวมพยาบาลกับการพัฒนาคู่มือการบริหารยา การปรับปรุงนโยบายและกระบวนการที่เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยการบริหารยา มาตรฐานของโซลูชั่นและหลากหลาย dosages ยาอิกจำกัด และการลดลงของดัชนีหรือมากกว่าเขียนด้วยลายมือ ต้องการศึกษาอย่างต่อเนื่องและเซสชันข้อมูลนโยบายและขั้นตอนเฉพาะยาปลอดภัยปฏิบัติสำหรับพยาบาลทั้งหมด ไม่ปีประสบการณ์ ระบุศูนย์โรงพยาบาลเซนต์แมรี อยู่ในมอนทรีออล ควิเบก เป็น 316-เตียงดูแลเฉียบพลัน โรงพยาบาลสังกัดมหาวิทยาลัยชุมชน เตียง 65 ที่กำหนดสำหรับการดูแลระยะยาวและโปรแกรมผู้ป่วยนอกและครอบครัวมาก โรงพยาบาลมีประมาณ 1800 เต็มเวลา และชั่วคราวพนักงาน รวมถึงพยาบาลลงทะเบียนประมาณ 618 นอกจากนี้ มีประมาณ 254 งานและ 104 ทีมแพทย์ฝึกที่โรงพยาบาลเซนต์แมรี โรงพยาบาลให้เฉียบพลัน สำคัญ ฉุกเฉิน มะเร็ง สุขภาพจิต แม่ลูก ผ่าตัด แพทย์ดูแล และ บริการวินิจฉัย นอกจากโปรแกรมการสอนใช้งานทางคลินิกที่หลากหลายขั้นตอนการบริหารยา รวมทั้งรายงานและการจัดการข้อผิดพลาดในการใช้ยา มีระบุใน 2002 โดยคุณภาพของโรงพยาบาลและกรรมการประสานงานจัดการความเสี่ยงเป็นพื้นที่สำคัญสำหรับการปรับปรุงคุณภาพ เริ่มในฤดูใบไม้ผลิ 2002 รอบเวลาการให้บริการแก่การศึกษาได้เสนอให้พยาบาลทุกในทุกกะที่ส่งเสริมการรายงานทั้งหมดแพทย์บริการที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ และ โดย เฉพาะ ยาข้อผิดพลาด ใน 2003-2004, 20% ของทั้งหมดรายงานปัญหาและอุบัติเหตุมียาที่เกี่ยวข้อง เปอร์เซ็นต์นี้มี fluctuated ระหว่าง 22 และ 26% 3 ปีผ่านมา ใน 2003-2004, 732,902 ยาสั่งประมวลผล และ จัดการ ซึ่งเพิ่มขึ้น 767,829 (เพิ่ม 4.8%) โดยปี 2006-2007 ใน 2546 มกราคม คณะกรรมการในระบบวิธีการควบคุมความผิดพลาดยาถูกก่อตั้งขึ้น และบังคับ เพื่อทบทวนขั้นตอนการบริหารยาในโรงพยาบาลทั้งหมด และ การพัฒนาระบบวิธีการควบคุมความผิดพลาดยา ตามที่ระบุไว้ โดยแอนเดอร์สัน และเว็บสเตอร์ (2001) และ al. et Kohn (1999) คณะกรรมการชุดนี้ประกอบด้วยแพทย์ พยาบาล ผู้จัดการฝ่ายการพยาบาล เภสัชกรหัวหน้า และนักวิเคราะห์มีคุณภาพได้ เป็นส่วนหนึ่งของข้อบังคับนี้ การสำรวจพยาบาลในวิธีบริหารยาเหลวถูกดำเนินในเดือน 2004 กุมภาพันธ์ วัตถุประสงค์ของแบบสำรวจได้ (1) พยาบาลเข้าใจแนวทางปฏิบัติในการบริหารยา อธิบายถึงรายงานข้อผิดพลาดและแหล่งที่มาของยาผิดและ (2) อธิบายความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้ของพยาบาลและของปีของประสบการณ์และหน่วยดูแลผู้ป่วยที่จะทำงานวิจัยก่อนหน้านี้มีอยู่ตอบสนองต่อยาที่พบข้อผิดพลาด (Kazaoka 2007 เฮนรี่ McBride และ Foureur 2006 เหตุการณ์ Nicholson 2006), รายงาน (โคเฮน et al. 2003 ปฏิบัติความปลอดภัย Mayo และดันแคน 2004), การบริหารยา (โคเฮน et al. 2003 O'Shea 1999 ซิมการ์ดและ Joyner 2002 วินท์สัน 1991), มองเห็นแหล่งที่มาของข้อผิดพลาด (Hicks et al. 2004 Leape et al. 1995 Mayo และดันแคน 2004 ออสบอร์นปี 1999) และผลกระทบของโปรแกรมการอบรมพยาบาลใหม่ (Casey et al. 2004 Duchscher และ Cowin 2006 สจ๊วตและ Kreuger 1996 Thomka 2001 Thomka 2007) วรรณกรรมได้แสดงว่า พยาบาลอาวุโส เป็น preceptors อาจมีความเสี่ยงจากความสะดวกสบายหรือความคุ้นเคยกับการใช้ยาของพวกเขา และพยาบาลเด็กและวัยรุ่น เป็น "preceptees อาจรู้สึกให้จำลองการปฏิบัติของพยาบาลอาวุโส จึงใช้ และเหมาะสมเป็นวัฒนธรรมของหน่วยดูแลผู้ป่วย (Thomka 2007) ความรู้ของเรา ไม่ศึกษาได้ตรวจสอบแนวพยาบาลและปฏิบัติการความปลอดภัยของยา โดยประสบการณ์ วิธีการพยาบาลลงทะเบียนทั้งหมดสถานะหรือกะ และ ในทุกพื้นที่ดูแลผู้ป่วยที่พยาบาลบริหารยาได้ขอเข้าร่วม พยาบาลผู้จัดการ ผู้บังคับบัญชา เดอะลิเอซันพยาบาล และพยาบาลที่ทำงานในพื้นที่ที่มีบริหารยาไม่ถูกแยกออกจากการศึกษา จากเริ่มแรกจำนวน 618 ทะเบียนพยาบาล 508 มีคุณสมบัติสำหรับการศึกษา เหล่านี้ 122 ได้ยกเว้นว่าพวกเขาในการลางาน ลาป่วย หรือวันหยุด ไม่ pretest ที่ได้เข้าร่วม หรือปฏิเสธ หมายเลขสุดท้ายของแบบสอบถามแจกจ่าย 386 และ ของ 205 ถูกส่งกลับ ข้อมูลที่รวบรวมได้ไม่-nominative มั่นใจเปิดเผยตัวของผู้ตอบในเดือน 2003 ธันวาคม แบบสำรวจมีฮาร์ดในโฟกัสกลุ่มประกอบด้วยสมาชิก 10 ของมืออาชีพพยาบาลปฏิบัติกรรมการ (PNPC) ตามความคิดเห็นของพวกเขา การสำรวจถูกแก้ไขเพื่อปรับปรุงความชัดเจน และให้เปิดเผยตัวของผู้ตอบ ช่วงระยะเวลาสองสัปดาห์ในเดือน 2004 กุมภาพันธ์ พนักงาน PNPC หน่วยทั้งหมดได้รับแบบสอบถามการกระจายในหน่วยดูแลผู้ป่วยของตนเองหรือพื้นที่ทางคลินิก พยาบาลทั้งหมดได้เวลาที่ทำการสำรวจ ตัวแทน PNPC บันทึกข้อมูลการกระจาย แนบซองจดหมายส่งคืนที่อยู่ด้วยตนเองแต่ละแบบสอบถาม แต่ละหน่วยหรือพื้นที่ที่ canvassed หลายครั้งเกินระยะเวลาสองสัปดาห์เพื่อเพิ่มการกระจายมากกว่าวันหยุดสุดสัปดาห์และกะทั้งหมด แบบสอบถามประกอบด้วย multiple-choice และแบบเปิดคำถาม (1 รูป) ตรงไปทางปฏิบัติปัจจุบัน ภาพลักษณ์ของแหล่งที่มาของข้อผิดพลาด ปฏิบัติการรายงานข้อผิดพลาด และข้อมูลประชากร แปดคำถามในแบบฝึกหัดที่ปัจจุบันถูกดัดแปลง และขยายจากสำรวจดูแลยาเจ็ดคำถามฝึกพัฒนา โดยโรงพยาบาลชุมชนในสหรัฐอเมริกา (Sim และ Joyner 2002) ตอบได้ถูกเสมอ บ่อย ครั้ง ไม่เคย และไม่ค่อย สำหรับวิเคราะห์ ตอบสนองเหล่านี้ถูกเข้ารหัส 1-5 ตามลำดับ สำหรับปฏิบัติยาดี/ดี (คำถาม 1, 3, 4, 5, 7 และ 8); คำตอบสำหรับคำถามที่สอง (ถาม 2 และ 6 ดูรูปที่ 1) ได้รหัสกลับสำหรับคน จน/unfavourable ปฏิบัติ ยาผิดพลาดรายงานพฤติกรรมถูกตรวจสอบโดยใช้คำถามเดียว multiple-choice กับสเกลตอบ 5 แฉกจากเสมอไปไม่ แล้วพยาบาลก็ต้องเลือกสิ่งที่พวกเขาถือว่าเป็นแหล่งพบมากที่สุดหกของข้อผิดพลาดจากรายการตรวจสอบสาเหตุเฉพาะ 16 ข้อผิดพลาด พวกเขายังมีโอกาสที่จะแสดงรายการสามอื่น ๆ สาเหตุของข้อผิดพลาด เมื่อเป็นไปได้ สาเหตุของข้อผิดพลาดที่กล่าวถึง โดยพยาบาลถูก recoded เป็นสาเหตุระบุ 16 ภายในแบบสำรวจ แหล่งรับรู้ข้อผิดพลาดยาถูกแล้วแบ่งได้ 5 ประเภท: ประมวลผล (สาเหตุเฉพาะสี่), กำหนด (สี่สาเหตุ) จัดการ (สี่สาเหตุ), มหาศาล (4 สาเหตุ) และอื่น ๆ (สาเหตุสาม) มีคำนวณสัดส่วนของข้อผิดพลาดในครั้งแรก 4 ประเภทสำหรับพยาบาลแต่ละเป็นผลรวมของข้อผิดพลาดในประเภทแบ่งตามสาเหตุเป็นไปรวมในหมวดหมู่ รายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับวิธีการใช้จะแสดงในภาคผนวกเอ ผลลัพธ์ระหว่าง 205 แบบสอบถามรับ 144 ข้อมูลสมบูรณ์ในทางปฏิบัติยา ปีของประสบการณ์และโรงพยาบาลได้เก็บไว้สำหรับการวิเคราะห์ส่วนประกอบหลัก (ตารางที่ 1) โซลูชั่นสองปัจจัยที่เกิดจากหลักการวิเคราะห์ส่วนประกอบ ชื่อ "ขนาดดูแล" (มีสามรายการ) และที่ "ขวา" (4 รายการ), และสองเดียวรายการราคาประเมิน"เตรียม/แบกยา" และ "รายงานข้อผิดพลาด" "รายงานข้อผิดพลาด" มีค่าเฉลี่ยต่ำสุด (1.7 ในระดับ 1-5), ระบุการปฏิบัติยาดีที่สุด (ตารางที่ 2) ที่สุดอื่น ๆ "การเตรียม/การถือครองยา" พบระดับเลวร้ายที่สุด (ค่าเฉลี่ย 3.5) หน่วยงานเกี่ยวข้องอย่างมากกับ "ขนาดดูแล "สิทธิผู้ป่วย" และ"การเตรียม/แบกยา ในขณะที่ประสบการณ์ไม่สัมพันธ์กับระดับพฤติกรรม 4 หลังจากใช้แก้ไข Bonferroni "ขนาดดูแล" ได้คะแนนดีมาก ในหน่วยแม่ลูก และผ่าตัด และ หักคะแนนดีในการดูแลสำคัญ หน่วยฉุกเฉิน และแพทย์ บนมืออื่น ๆ "สิทธิผู้ป่วย" ได้คะแนนดีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ ในหน่วยฉุกเฉิน ทางการแพทย์ และศัลยกรรม และ หักคะแนนดีในหน่วยแม่-เด็ก คะแนนเฉลี่ยสำหรับ"เตรียม/แบกยา" ดีมากในการดูแลสำคัญและหน่วยรองแม่ และไม่ดีในหน่วยฉุกเฉิน แพทย์ และผ่าตัด สามด้านบนมองเห็นแหล่งที่มาของข้อผิดพลาดถูกวรรณยุกต์ (แปรรูป), อ่าน (กำหนด) และการรบกวน (การจัดการ)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การสำรวจความคิดเห็นของการบริหารการพยาบาล การปฏิบัติ การรับรู้ที่มาของความผิดพลาดและการรายงานพฤติกรรมที่เป็นนามธรรม .

ในเดือนมกราคม 2003 , เซนต์แมรี่ โรงพยาบาลศูนย์ในมอนทรีออล , ควิเบกจัดตั้งคณะกรรมการสหวิทยาการในการควบคุมความคลาดเคลื่อนอย่างเป็นระบบ เพื่อทบทวนกระบวนการทั้งหมดของการบริหารภายในโรงพยาบาล และพัฒนาเป็นระบบเพื่อควบคุมความคลาดเคลื่อน . การสำรวจแบบภาคตัดขวางในการบริหารการปฏิบัติการแหล่งที่มาของข้อผิดพลาดและการรายงานข้อผิดพลาดของพยาบาลดัดแปลงมาจากแบบสำรวจการปฏิบัติการพยาบาล และรายงานความยา ( SIM และ จอยเนอร์ , 2002 ) ได้ดำเนินการในช่วงระยะเวลาสองสัปดาห์ในเดือนกุมภาพันธ์ 2004 และวิเคราะห์ผลด้วยประสบการณ์ ( มากกว่าหรือน้อยกว่า 5 ปี ) และการดูแลผู้ป่วยของหน่วยปฏิบัติ ของแหล่งที่มาของข้อผิดพลาดส่วนใหญ่มักอ้างถูกถอดความ ( ประมวลผล )และสองที่พบบ่อยที่สุด คือ ความชัดเจนของแหล่งที่มาอ้างคำสั่งใช้ยาด้วยลายมือ ( ยา ) .

ผลแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างในการปฏิบัติด้านความปลอดภัยยา หรือการรับรู้ของข้อผิดพลาดโดยปีของประสบการณ์ พยาบาลปรากฏขึ้นเพื่อปรับให้เข้ากับวัฒนธรรมความปลอดภัยของเครื่องค่อนข้างเร็ว แน่นอนภายในห้าปีแรกของพวกเขาในหน่วยรายงานความประพฤติดีความคลาดเคลื่อนเป็นข้อสังเกต ไม่มีความแตกต่างระหว่างกลุ่มเปรียบเทียบทั้งหมดทั้งภายในหน่วยและปีของประสบการณ์ของการปฏิบัติ การปรับปรุงคุณภาพการริเริ่มเพื่อปรับปรุงความปลอดภัยของการบริหารการปฏิบัติ ได้แก่ การพัฒนายาการบริหารการพยาบาลคู่มือการปรับปรุงนโยบายและขั้นตอนที่เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยในการบริหารยา , มาตรฐานและความหลากหลายของโซลูชั่นจำกัด dosages ยาที่มีความเสี่ยงสูง และการลดลงของลายมือตัวรีโอดอล ความต้องการการศึกษาต่อเนื่องและข้อมูลการประชุมเกี่ยวกับนโยบายและขั้นตอนที่เฉพาะเจาะจงที่จะปฏิบัติยาปลอดภัยทุกหอผู้ป่วย โดยไม่คำนึงถึงประสบการณ์ถูกระบุ .
ศูนย์โรงพยาบาลเซนต์แมรี่ ตั้งอยู่ในมอนทรีออล , ควิเบกเป็น 316 เตียงเฉียบพลันดูแลมหาวิทยาลัยในเครือโรงพยาบาลชุมชน ที่มี 65 เตียงเขตสำหรับการดูแลระยะยาวและมีขนาดใหญ่มากและโปรแกรมผู้ป่วยนอกเวชศาสตร์ครอบครัว โรงพยาบาลมีประมาณ 1800 เต็มเวลาและนอกเวลาพนักงาน รวมทั้งเรื่องเกี่ยวกับพยาบาลที่ลงทะเบียน นอกจากนี้มีประมาณ 254 ปราดเปรียวและ 104 ผู้ช่วยแพทย์ฝึก ณโรงพยาบาลเซนต์แมรี่ โรงพยาบาลมีหลากหลายเฉียบพลัน , วิกฤต , ฉุกเฉิน , มะเร็ง , สุขภาพจิต , แม่ลูก , ศัลยกรรม , การดูแลทางการแพทย์และการบริการวินิจฉัย นอกเหนือจากโปรแกรมการสอนในคลินิกปราดเปรียว .
กระบวนการยา การบริหารรวมทั้งการรายงาน และการจัดการของความคลาดเคลื่อนในการใช้ยา , ถูกระบุใน 2002 โดยคุณภาพของโรงพยาบาล และคณะกรรมการประสานงานบริหารความเสี่ยงเป็นสำคัญ พื้นที่สำหรับการปรับปรุงคุณภาพ เริ่มต้นในฤดูใบไม้ผลิของปี 2002 การประชุมการศึกษาประจำการได้รับทุกพยาบาลทุกกะ ให้รายงานแพทย์บริการทั้งหมดจากเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้อง และโดยเฉพาะในความคลาดเคลื่อนในการใช้ยา . ใน 2003 , 20% ของทั้งหมดที่รายงานเหตุการณ์และอุบัติเหตุที่เกี่ยวข้องกับยา เปอร์เซ็นต์นี้มีความผันแปรระหว่าง 22 - 26 % ในช่วงสามปี ใน 2003 732902 คำสั่งใช้ยา , วิเคราะห์และบริหารจัดการ นี้เพิ่มขึ้น 767829 ( 4.8 % เพิ่ม ) โดย เดือนแล้ว
ในเดือนมกราคมปี 2003คณะกรรมการในระบบเพื่อควบคุมความคลาดเคลื่อนได้ก่อตั้งขึ้นและบังคับให้ทบทวนกระบวนการทั้งหมดของการบริหารภายในโรงพยาบาล และพัฒนาเป็นระบบการควบคุมความผิดพลาด , ตามที่ระบุโดย แอนเดอร์สัน และ เว็บสเตอร์ ( 2001 ) และคอร์น et al . ( 1999 ) คณะกรรมการชุดนี้ ประกอบด้วย แพทย์ พยาบาล หัวหน้าหอผู้ป่วยเภสัชกรและหัวหน้านักวิเคราะห์คุณภาพ เป็นส่วนหนึ่งของภารกิจนี้ การสำรวจแบบภาคตัดขวางของพยาบาลในการบริหารการปฏิบัติที่ดำเนินการในเดือนกุมภาพันธ์ 2004 วัตถุประสงค์ของการสำรวจคือ ( 1 ) อธิบายการรับรู้ของพยาบาลการบริหารการปฏิบัติการรายงานข้อผิดพลาด และแหล่งที่มาของความคลาดเคลื่อนในการใช้ยา และ ( 2 ) อธิบายถึงความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้ของพยาบาล และประสบการณ์ และหน่วยการดูแลผู้ป่วยที่พวกเขาทำงาน .
วิจัยมีการตอบสนองการตรวจสอบความคลาดเคลื่อนในการใช้ยา ( kazaoka 2007 ; McBride เฮนรี่และ foureur 2006 ; นิโคลสัน 2006 ) รายงานเหตุการณ์ ( Cohen et al , . 2003 ; Mayo และดันแคน 2004 )การปฏิบัติด้านความปลอดภัยในการบริหาร ( Cohen et al . 2003 ; โอเช 1999 ; ซิมและ จอยเนอร์ 2002 ; Winson 1991 ) , การรับรู้ที่มาของความผิดพลาด ( ฮิกส์ et al . 2004 ; ลีป et al . 1995 ; Mayo และดันแคน 2004 ; Osborne 1999 ) และผลกระทบของโปรแกรมการให้คำปรึกษาของพยาบาลใหม่ ( Casey et al . 2004 ; duchscher ทางการ 2006 ; สจ๊วร์ต thomka Kreuger 1996 ; 2001 thomka 2007 )วรรณกรรมแสดงให้เห็นว่าพยาบาล รุ่นพี่เป็นพี่เลี้ยง อาจเสี่ยงผลของความสะดวกสบายหรือความคุ้นเคยกับกระบวนการใช้ยา และพยาบาลรุ่นน้อง อย่าง " preceptees " อาจจะรู้สึกกดดันที่จะเลียนแบบการปฏิบัติของพยาบาลอาวุโส จึงรีบใช้และเหมาะสมในวัฒนธรรมของหน่วยการดูแลผู้ป่วย ( thomka 2007 ) . ความรู้ของเราไม่มีการศึกษาได้ตรวจทั้งพยาบาล การรับรู้และการปฏิบัติด้านความปลอดภัยยาโดยปีของประสบการณ์

วิธีการพยาบาลที่ลงทะเบียนทั้งหมดโดยไม่คำนึงถึงสถานะ หรือเปลี่ยน และในพื้นที่ที่ดูแลผู้ป่วย พยาบาล ดูแลโรคถูกขอให้เข้าร่วม พยาบาลผู้จัดการ หัวหน้างานประสานงานพยาบาลและพยาบาลที่ปฏิบัติงานในพื้นที่ที่ไม่มีโรคเป็นผู้ถูกคัดออกจากการศึกษา จากจำนวนเริ่มต้นของคุณพยาบาล 508 เหมาะสมสำหรับการศึกษา เหล่านี้ คือ การยกเว้นตามที่พวกเขาอยู่ในช่วงพักร้อน ลาป่วย หรือวันหยุด สามารถ ได้เข้าร่วมกิจกรรมก่อนเรียน หรือปฏิเสธ สุดท้ายจำนวนคนกระจายอยู่แล้ว และของเหล่านี้ , 205 คน คิดเป็น ข้อมูลที่รวบรวมได้ไม่เสนอชื่อ มั่นใจไม่เปิดเผยชื่อของผู้ตอบแบบสอบถาม .
ในเดือนธันวาคม 2003 , สำรวจจำนวนในกลุ่มประกอบด้วยสมาชิกของพยาบาลวิชาชีพคณะกรรมการ ( pnpc ) ตามความคิดเห็นของตนเอง สำรวจได้แก้ไขเพื่อปรับปรุงความชัดเจนและให้แน่ใจว่าตัวตนของผู้ตอบแบบสอบถามตลอดระยะเวลาสองสัปดาห์ในเดือนกุมภาพันธ์ 2547 pnpc ผู้แทนหน่วยได้รับแบบสอบถามเพื่อแจกจ่ายในหน่วยดูแลผู้ป่วยของตนเอง หรือพื้นที่ทางคลินิก พยาบาลทั้งหมดถูกทาบทามในการทำงานให้เสร็จสมบูรณ์ ) การบันทึกข้อมูล pnpc ตัวแทนกระจายสินค้า ตนเองซองจดหมายจ่าหน้ากลับแนบกับแต่ละคนแต่ละหน่วย หรือพื้นที่ที่ถูกตรวจสอบหลายครั้งในช่วงสองสัปดาห์เพื่อเพิ่มการกระจายมากกว่าวันหยุดสุดสัปดาห์และกะ


) และแบบสอบถามแบบปลายเปิด ( รูปที่ 1 ) มุ่งไปที่การปฏิบัติในปัจจุบัน ความคิดเห็นของแหล่งที่มาของข้อผิดพลาด , ข้อผิดพลาดในการรายงานการปฏิบัติงาน และข้อมูลประชากร8 คำถามเกี่ยวกับสภาพปัจจุบันถูกดัดแปลงและขยายจากเจ็ดคำถามฝึกซ้อมการบริหารการสำรวจพัฒนาโดยชุมชน โรงพยาบาลในสหรัฐอเมริกา ( SIM และ จอยเนอร์ 2002 ) การตอบสนองที่เป็นไปได้อยู่เสมอ บ่อย ประมาณครึ่งหนึ่งของเวลาที่น้อยมากและไม่เคย สำหรับการวิเคราะห์การตอบสนองเหล่านี้เป็นรหัสจากหนึ่งถึงห้า ตามลำดับดี / ดียาปฏิบัติ ( ข้อ 1 , 3 , 4 , 5 , 7 และ 8 ) ; ตอบ 2 คำถาม ( คำถามที่ 2 และ 6 ; ดูรูปที่ 1 ) ย้อนกลับรหัสเพื่อการปฏิบัติซึ่งยากจน / ข้อผิดพลาดในการรายงานพฤติกรรมการตรวจสอบผ่านการใช้คำถามแบบเดียวกับห้าจุดจากการตอบสนองระดับเสมอไม่เคย
พยาบาล จึงขอให้เลือกสิ่งที่พวกเขารับรู้ว่า 6 พบมากที่สุดแหล่งที่มาของข้อผิดพลาดจากการตรวจสอบ 16 สาเหตุเฉพาะของข้อผิดพลาด พวกเขายังมีโอกาสที่จะแสดงรายการสามอื่น ๆ สาเหตุของข้อผิดพลาด เมื่อเป็นไปได้ สาเหตุอื่น ๆของข้อผิดพลาดที่กล่าวถึงโดยพยาบาล recoded ใน 16 ที่ระบุสาเหตุในการสำรวจการรับรู้ที่มาของความคลาดเคลื่อนในการใช้ยา จึงแบ่งออกได้เป็น 5 ประเภท คือ การประมวลผล ( สาเหตุเฉพาะสี่ ) , ยา ( สี่สาเหตุ ) , บริหาร ( สี่สาเหตุ ) , 4 ( สี่สาเหตุ ) และอื่น ๆ ( สามสาเหตุ )สัดส่วนของข้อผิดพลาดใน 4 ประเภทแรกคำนวณสำหรับแต่ละพยาบาลเป็นผลรวมของข้อผิดพลาดในหมวดหมู่ที่แบ่งตามสาเหตุที่มีศักยภาพทั้งหมดในหมวดหมู่
รายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับวิธีการที่ใช้แสดงในภาคผนวก ก.


ระหว่างผลที่ได้รับกับจำนวน 205 , 144 ข้อมูลสมบูรณ์ยาปฏิบัติปีของหน่วยประสบการณ์ และโรงพยาบาลถูกเก็บไว้สำหรับการวิเคราะห์ส่วนประกอบมุขสำคัญ ( ตารางที่ 1 ) ปัจจัยที่สองโซลูชั่นออกมา จากการวิเคราะห์ส่วนประกอบหลัก ชื่อ " การดูแลยา " ( 3 รายการ ) และ " สิทธิผู้ป่วย " ( 4 รายการ ) และสองรายการเดียวประเมิน " เตรียม / แบกโรค " และ " รายงานข้อผิดพลาด "



" รายงานข้อผิดพลาด " มีต่ำสุด หมายถึง ( 17 ในระดับจากหนึ่งถึงห้า ) , ระบุการปฏิบัติยาที่ดีที่สุด ( ตารางที่ 2 ) ที่รุนแรงอื่น ๆ " เตรียม / แบกโรค " พบในระดับที่เลวร้ายที่สุด ( 3.5 ) หน่วยงานมีความสัมพันธ์กับ " การใช้ " สิทธิผู้ป่วย " และ " เตรียม / แบกโรค ในขณะที่ประสบการณ์ไม่มีความสัมพันธ์กับใด ๆของพฤติกรรม 4 ระดับหลังจากการแก้ไขบนเฟอโรนี " ดูแล " ยาที่ได้คะแนนดีขึ้นในหน่วยผ่าตัดและที่ดีน้อยกว่าเด็กและคะแนนในผู้ป่วยวิกฤติฉุกเฉิน และหน่วยแพทย์ บนมืออื่น ๆ , " คนไข้ " มีความสัมพันธ์ที่ดีกว่าคะแนนในหน่วยฉุกเฉินทางการแพทย์และศัลยกรรมและดีน้อยกว่าคะแนนในหน่วยเด็ก .คะแนนหมายถึง " เตรียม / แบกยา " เป็นฐานในการดูแลที่สำคัญและหน่วยเด็กและดีน้อยกว่าในการฉุกเฉิน หน่วยแพทย์และศัลยกรรม


ด้านบนสามแหล่งที่มาของข้อผิดพลาดในการถ่ายทอด ( ประมวลผล ) , ความชัดเจน ( ยา ) และสมาธิ ( การจัดการ )