Colonilism and Postcolonialism Ther

Colonilism and Postcolonialism
There are a bewildering number of terms refer to the history of colonialism. These include: imperialism,and Postcolonialism: Of these, imperialism is the broadest. It describes the domination of one society by another. Thus, we can talk of French or American imperialism in terms of the sphere of control that each country exercises over other parts of the world. Colonialism describes more direct control by settlement and military subjugation. Examples are the Spanish colonisation of south America or the British colonization of india. In practice, however, the terms “imperialism” and “colonialism” are often used interchangeably.
Neocolonialism and postcolonialism refer to the period after decolonization and the end of formal colonial rule. Most North and south Americam states gained independence in the nineteenth century. In the decades after the second world war, nations in Africa and Asia assumed control over their affairs. Neocolonialism refers to the continuing control of such countries (sometimes referred to as the “third world”) by imperial powers. through military, political and economic means, despite their formal independence. Neocolonialism is characterized by domination of former colonies’ economies by large transnational corporations and their dependence on the export of natural resources and the import of manufactured goods.
Postcolonial theory, by contrast, is a catch-all term for the theories that have analysed at least four distinct areas: (1) imperial cultures; (2) the cultures of resistance that opposed imperialism; (3) the cultures of decolonised states; (4) the relationship between first world metropolitan and third world (sometimes called peripheral) cultures. Postcolonial theory now finds its origins in those intellectuals who were the champions of the national liberation movements that fought fought for independence, for example: Frantz Fanon, C.L.R. James (p. 191) and Amil cabral. However, the first example of what is now called postcolonional criticism was Edward said’s (p. 168) Orientalism (1978). Said used a combination of Gramscian Marxism (p.38) and Foucauldian discourse (p.28) theory to identify a colonial discourse, orientailsm that denied and misrepresented Eastern and to identify a colonial discourse, orientalism that denied and misrepresrnted Eastern and particularly Arabic culture. Subsequent theorists have also used poststructurelism and psychoanalysis to analyse imperial cultures. Howerer, equal emphasis is now given to the problems of understanding colonized cultures. Gayatri Spivak has questioned the ability of finding the voice of the “subaltern” when, of necessity, that voice is heard through the academic discourses of western metropolitan culture (Spivak, 1994). Homi Bhabha has attempted to understand the stereotyping that occurs ni colonial discourse, for example “racial” stereotyping, in relation to psychoanalytic theory. He argues that need to repeat a “racial” insult indicates an unconscious ambivalence in the mail of the coloniser Repetion demontstrates the need to continually remake the relaionaship of dominance between the coloniser and the colonized (Bhabha, 1994). Postcolonial literature describes writing that has emerged in the aftermath of decolonisation. It reflects on the colonial period, as in the Nigerian novelist Chinua Achebe’s Thnings Fall Apart; it criticizes the impact of neocolonialism, as in the novels of the Kenyan writer Ngugi we’ thiongo; or, as in novels like Salman Rushdie’s The Satanic verses (see Chapter 6), it explores the increasingly interrelated cultures of the First and Third worlds, in this case between lndia and Britain. These kinds of relationships mean that there are strong theoretical commonalities between postcolonial theory and some strands of potmodern theory.
Further reading
Chrisman, L. and Williams, P. (eds) (1993) Colonial Discourse and post-colonial theory, hemel Hempstad: Harvester Wheatsheaf.
Barker, F ., Hulme, p. and lverson, M. (1994) colonial Discourse/postcolonial theory, Manchester: Manchester University press.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Colonilism และ Postcolonialism มีจำนวนชาวเงื่อนไขหมายถึงประวัติศาสตร์ของลัทธินี้ เหล่านี้รวมถึง: ลัทธิจักรวรรดินิยม และ Postcolonialism: เหล่านี้ ลัทธิจักรวรรดินิยมเป็นรับ อธิบายการครอบงำทางสังคมหนึ่ง โดยอีก ดังนั้น เราสามารถพูดคุยของลัทธิจักรวรรดินิยมฝรั่งเศส หรืออเมริกันในทรงกลมของที่แต่ละประเทศการออกกำลังกายส่วนอื่น ๆ ของโลก ลัทธิอธิบายควบคุมโดยตรงมากขึ้น โดยการชำระเงินและทหาร subjugation ตัวอย่างคือ อาณานิคมสเปนของอเมริกาใต้หรืออาณานิคมบริติชอินเดีย ในทางปฏิบัติ อย่างไร ตามเงื่อนไข "ลัทธิจักรวรรดินิยม" และ "ลัทธิ" มักใช้สลับกัน Neocolonialism และ postcolonialism หมายถึงระยะเวลาหลังจากการให้เอกราชและสิ้นสุดของกฎทางโคโลเนียล เหนือและใต้ Americam อเมริกาส่วนใหญ่ได้รับเอกราชในศตวรรษ ในทศวรรษที่ผ่านมาหลังจากสงครามโลกครั้งสอง ประเทศในแอฟริกาและเอเชียถือว่าควบคุมกิจการของพวกเขา Neocolonialism อ้างถึงตัวควบคุมต่อเนื่องของประเทศดังกล่าว (บางครั้งเรียกว่า "สามโลก") โดยอำนาจที่อิมพีเรียล ทางทหาร การเมือง และเศรษฐกิจหมายถึง แม้มีความเป็นอิสระของพวกเขาอย่างเป็นทางการ Neocolonialism ลักษณะเป็นการครอบงำทางเศรษฐกิจอดีตอาณานิคม โดยบริษัทข้ามชาติขนาดใหญ่และการพึ่งพาการส่งออกของทรัพยากรธรรมชาติและการนำเข้าสินค้า Postcolonial theory, by contrast, is a catch-all term for the theories that have analysed at least four distinct areas: (1) imperial cultures; (2) the cultures of resistance that opposed imperialism; (3) the cultures of decolonised states; (4) the relationship between first world metropolitan and third world (sometimes called peripheral) cultures. Postcolonial theory now finds its origins in those intellectuals who were the champions of the national liberation movements that fought fought for independence, for example: Frantz Fanon, C.L.R. James (p. 191) and Amil cabral. However, the first example of what is now called postcolonional criticism was Edward said’s (p. 168) Orientalism (1978). Said used a combination of Gramscian Marxism (p.38) and Foucauldian discourse (p.28) theory to identify a colonial discourse, orientailsm that denied and misrepresented Eastern and to identify a colonial discourse, orientalism that denied and misrepresrnted Eastern and particularly Arabic culture. Subsequent theorists have also used poststructurelism and psychoanalysis to analyse imperial cultures. Howerer, equal emphasis is now given to the problems of understanding colonized cultures. Gayatri Spivak has questioned the ability of finding the voice of the “subaltern” when, of necessity, that voice is heard through the academic discourses of western metropolitan culture (Spivak, 1994). Homi Bhabha has attempted to understand the stereotyping that occurs ni colonial discourse, for example “racial” stereotyping, in relation to psychoanalytic theory. He argues that need to repeat a “racial” insult indicates an unconscious ambivalence in the mail of the coloniser Repetion demontstrates the need to continually remake the relaionaship of dominance between the coloniser and the colonized (Bhabha, 1994). Postcolonial literature describes writing that has emerged in the aftermath of decolonisation. It reflects on the colonial period, as in the Nigerian novelist Chinua Achebe’s Thnings Fall Apart; it criticizes the impact of neocolonialism, as in the novels of the Kenyan writer Ngugi we’ thiongo; or, as in novels like Salman Rushdie’s The Satanic verses (see Chapter 6), it explores the increasingly interrelated cultures of the First and Third worlds, in this case between lndia and Britain. These kinds of relationships mean that there are strong theoretical commonalities between postcolonial theory and some strands of potmodern theory.Further readingChrisman, L. and Williams, P. (eds) (1993) Colonial Discourse and post-colonial theory, hemel Hempstad: Harvester Wheatsheaf.Barker, F ., Hulme, p. and lverson, M. (1994) colonial Discourse/postcolonial theory, Manchester: Manchester University press.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Colonilism และ Postcolonialism
มีจำนวนงุนงงของคำอ้างถึงประวัติศาสตร์ของลัทธิล่าอาณานิคมที่มี เหล่านี้รวมถึงลัทธิจักรวรรดินิยมและ Postcolonialism: ของเหล่านี้เป็นจักรวรรดินิยมกว้าง มันอธิบายการปกครองของหนึ่งในสังคมอีก ดังนั้นเราจึงสามารถพูดคุยของจักรวรรดินิยมฝรั่งเศสหรืออเมริกันในแง่ของการควบคุมวงของการที่แต่ละประเทศการออกกำลังกายมากกว่าส่วนอื่น ๆ ของโลก ลัทธิล่าอาณานิคมอธิบายการควบคุมโดยตรงมากขึ้นโดยการตั้งถิ่นฐานและการปราบปรามของทหาร ตัวอย่างที่เป็นอาณานิคมของสเปนในอเมริกาใต้หรือการล่าอาณานิคมของอังกฤษในอินเดีย ในทางปฏิบัติ แต่คำว่า "จักรวรรดินิยม" และ "ลัทธิล่าอาณานิคม" มักจะใช้สลับ.
neocolonialism และ postcolonialism หมายถึงช่วงหลังเอกราชและจุดสิ้นสุดของการปกครองอาณานิคมอย่างเป็นทางการ ส่วนใหญ่ทางทิศเหนือและทิศใต้รัฐ Americam ได้รับเอกราชในศตวรรษที่สิบเก้า ในทศวรรษหลังสงครามโลกครั้งที่สองประเทศในแอฟริกาและเอเชียสันนิษฐานควบคุมกิจการของพวกเขา neocolonialism หมายถึงการควบคุมอย่างต่อเนื่องของประเทศเช่น (บางครั้งเรียกว่า "โลกที่สาม") โดยอำนาจของจักรพรรดิ ผ่านทหารวิธีการทางการเมืองและเศรษฐกิจแม้จะมีความเป็นอิสระอย่างเป็นทางการของพวกเขา neocolonialism เป็นลักษณะการปกครองของเศรษฐกิจอดีตอาณานิคมโดย บริษัท ข้ามชาติขนาดใหญ่และการพึ่งพาการส่งออกของทรัพยากรทางธรรมชาติและนำเข้าของสินค้าที่ผลิต.
ทฤษฎีวรรณคดีโดยคมชัดเป็นคำที่จับทุกทฤษฎีที่มีการวิเคราะห์อย่างน้อย สี่พื้นที่ที่แตกต่างกัน (1) วัฒนธรรมที่ยิ่งใหญ่; (2) วัฒนธรรมของความต้านทานที่ไม่เห็นด้วยกับลัทธิจักรวรรดินิยม; (3) วัฒนธรรมของรัฐ decolonised นั้น (4) ความสัมพันธ์ระหว่างโลกครั้งแรกของโลกในเมืองใหญ่และคนที่สาม (บางครั้งเรียกว่าต่อพ่วง) วัฒนธรรม ทฤษฎีวรรณคดีขณะนี้พบว่าต้นกำเนิดในปัญญาชนผู้ที่เป็นตัวแทนของการเคลื่อนไหวปลดปล่อยแห่งชาติที่ต่อสู้ต่อสู้เพื่อเอกราชตัวอย่างเช่น: ฟ Fanon, CLR เจมส์ (พี 191.) และ Amil cabral อย่างไรก็ตามตัวอย่างแรกของสิ่งที่เรียกว่าตอนนี้ postcolonional วิจารณ์เอ็ดเวิร์ดกล่าวว่าของ (พี. 168) Orientalism (1978) กล่าวว่าใช้การรวมกันของมาร์กซ์ Gramscian (ที่หน้า 38) และวาทกรรม Foucauldian (หน้า 28) ทฤษฎีการระบุวาทกรรมอาณานิคม orientailsm ที่ปฏิเสธและบิดเบือนตะวันออกและระบุวาทกรรมอาณานิคม orientalism ที่ปฏิเสธและ misrepresrnted ตะวันออกและวัฒนธรรมอาหรับโดยเฉพาะอย่างยิ่ง . ทฤษฎีที่ตามมาได้นอกจากนี้ยังใช้ poststructurelism และจิตวิเคราะห์ในการวิเคราะห์วัฒนธรรมที่ยิ่งใหญ่ Howerer เน้นเท่ากับจะได้รับในขณะนี้ปัญหาของความเข้าใจอาณานิคมวัฒนธรรม ตรีสปิแว็กได้ถามความสามารถในการหาเสียงของ "นายทหาร" เมื่อมีความจำเป็นเสียงที่ได้ยินผ่านวาทกรรมทางวิชาการของวัฒนธรรมตะวันตกและปริมณฑล (สปิแว็ก, 1994) Homi Bhabha มีความพยายามที่จะเข้าใจเวสที่เกิดขึ้นในยุคอาณานิคมพรรณีวาทกรรมเช่น "เชื้อชาติ" เวสต์ในความสัมพันธ์กับทฤษฎีจิตวิเคราะห์ เขาระบุว่าจำเป็นที่จะต้องทำซ้ำ "เชื้อชาติ" ดูถูกบ่งชี้ว่าความสับสนหมดสติในจดหมายของ coloniser Repetion demontstrates จำเป็นที่จะต้องต่อเนื่อง remake relaionaship ของการปกครองระหว่าง coloniser และอาณานิคม (Bhabha, 1994) วรรณกรรมวรรณคดีอธิบายเขียนที่ได้เกิดในผลพวงของเอกราช มันสะท้อนให้เห็นถึงยุคอาณานิคมในขณะที่นักประพันธ์ Chinua Achebe ไนจีเรียของ Thnings กระจุย; มันวิพากษ์วิจารณ์ผลกระทบของ neocolonialism เช่นเดียวกับในนิยายของนักเขียนเคนยา Ngugi ที่เรา 'Thiongo; หรือในนวนิยายเช่นซัลแมนรัชของโองการนรก (ดูบทที่ 6) จะสำรวจวัฒนธรรมที่เชื่อมโยงกันมากขึ้นของโลกที่แรกและที่สามในกรณีนี้ระหว่าง lndia และสหราชอาณาจักร ชนิดเหล่านี้ของความสัมพันธ์หมายถึงว่ามีความธรรมดาเหมือนทฤษฎีที่แข็งแกร่งระหว่างทฤษฎีวรรณคดีและบางเส้นของทฤษฎี potmodern.
เพิ่มเติมอ่าน
Chrisman แอลและวิลเลียมส์พี (สหพันธ์) (1993) วาทกรรมโคโลเนียลและทฤษฎีหลังอาณานิคม Hemel Hempstad: เก็บเกี่ยว Wheatsheaf.
บาร์คเกอร์ F., Hulme พี และ lverson, M. (1994) โคโลเนียลวาทกรรม / ทฤษฎีวรรณคดี, แมนเชสเตอร์แมนเชสเตอร์มหาวิทยาลัยกด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

และ colonilism Postcolonialism
มีกับจำนวนของข้อตกลงกล่าวถึงประวัติความเป็นมาของการล่าอาณานิคม เหล่านี้รวมถึง : ลัทธิจักรวรรดินิยมและ Postcolonialism : เหล่านี้ จักรวรรดินิยม คือกว้าง . มันอธิบายถึงการปกครองของสังคมหนึ่งโดยอีก ดังนั้นเราจึงสามารถพูดฝรั่งเศสหรืออเมริกันจักรวรรดินิยมในแง่ของขอบเขตของการควบคุมที่แต่ละประเทศใช้มากกว่าส่วนอื่น ๆของโลกอาณานิคมอธิบายการควบคุมโดยตรงมากขึ้น โดยการตั้งถิ่นฐานและการปราบปรามของทหาร ตัวอย่างเป็นภาษาสเปนอาณานิคมอเมริกาใต้ หรือการล่าอาณานิคมของอังกฤษในอินเดีย ในการปฏิบัติ อย่างไรก็ตาม คำว่า " จักรวรรดินิยม " และ " ลัทธิอาณานิคม " มักจะใช้สลับ และ
neocolonialism Postcolonialism อ้างถึงระยะเวลาหลังจากการปลดปล่อยและการสิ้นสุดของการปกครองอาณานิคมอย่างเป็นทางการเหนือสุดและใต้ americam อเมริกาได้รับเอกราชในศตวรรษที่สิบเก้า ในทศวรรษหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 ประเทศในแอฟริกาและเอเชียถือว่าควบคุมกิจการของพวกเขา neocolonialism หมายถึงการควบคุมของประเทศ ( บางครั้งเรียกว่า " โลก " ที่ 3 ) โดยอำนาจของจักรพรรดิ ผ่านทหาร หมายความว่า การเมือง และเศรษฐกิจแม้จะมีความเป็นอิสระอย่างเป็นทางการของพวกเขา neocolonialism เป็นลักษณะการปกครองของอดีตอาณานิคม ' เศรษฐกิจของบริษัทข้ามชาติขนาดใหญ่ และการพึ่งพาการส่งออกทรัพยากรธรรมชาติและนำเข้าของสินค้าที่ผลิต
วรรณคดีทฤษฎี ในทางตรงกันข้าม คือ จับยาวสำหรับทฤษฎีที่วิเคราะห์อย่างน้อยสี่พื้นที่ที่แตกต่างกัน ( 1 ) วัฒนธรรมหลวง ;( 2 ) วัฒนธรรมของความต้านทานที่ต่อต้านลัทธิจักรวรรดินิยม ; ( 3 ) วัฒนธรรมของ decolonised อเมริกา ; ( 4 ) ความสัมพันธ์ระหว่างโลก กรุงเทพมหานคร และสามแรก ( บางครั้งเรียกว่าอุปกรณ์ต่อพ่วง ) วัฒนธรรม ทฤษฎีวรรณคดีขณะนี้พบว่าต้นกำเนิดของมันในปัญญาชนผู้เป็นตัวแทนของขบวนการปลดปล่อยแห่งชาติที่ต่อสู้ต่อสู้เพื่อเอกราช ตัวอย่างเช่น : ฟรานซ์ ฟานอง . . .