Chapter EightHE woke, after a distu

Chapter Eight
HE woke, after a disturbed and dreamful sleep, in full daylight. He had a dry mouth, a crick in his neck, and a soreness in his limbs. It was so unlike all previous wakings in the world of Venus, that for a moment he supposed himself back on Earth: and the dream (for so it seemed to him) of having lived and walked on the oceans of the Morning Star rushed through his memory with a sense of lost sweetness that was well-nigh unbearable. Then he sat up and the facts came back to him. 'It's jolly nearly the same as having waked from a dream, though,' he thought. Hunger and thirst became at once his dominant sensations, but he conceived it a duty to look first at the sick man-though with very little hope that he could help him. He gazed round. There was the grove of silvery trees all right, but he could not see Weston. Then he glanced at the bay; there was no punt either. Assuming that in the darkness he had blundered into the wrong valley, he rose and approached the stream for a drink. As he lifted his face from the water with a long sigh of satisfaction, his eyes suddenly fell on a little wooden box-and then beyond it on a couple of tins. His brain was working rather slowly and it took him a few seconds to realise that he was in the right valley after all, and a few more to draw conclusions from the fact that the box was open and empty, and that some of the stores had been removed and others left behind. But was it possible that a man in Weston's physical condition could have recovered sufficiently during the night to strike camp and to go away laden with some kind of pack? Was it possible that any man could have faced a sea like that in a collapsible punt? It was true, as he now noticed for the first time, that the storm (which had been a mere squall by Perelandrian standards) appeared to have blown itself out during the night; but there was still a quite formidable swell and it seemed out of the question that the Professor could have left the island. Much more probably he had left the valley on foot and carried the punt with him. Ransom decided that he must find Weston at once: he must keep in touch with his enemy. For if Weston had recovered, there was no doubt he meant mischief of some kind. Ransom was not at all certain that he had understood all his wild talk on the previous day; but what he did understand he disliked very much, and suspected that this vague mysticism about 'spirituality' would turn out to be something even nastier than his old and comparatively simple programme of planetary imperialism. It would be unfair to take seriously the things the man had said immediately before his seizure, no doubt; but there was enough without that. The next few hours Ransom passed in searching the island for food and for Weston. As far as food was concerned, he was rewarded. Some fruit like bilberries could be gathered in handfuls on the upper slopes, and the wooded valleys abounded in a kind of oval nut. The kernel had a toughly soft consistency, rather like cork or kidneys, and the flavour, though somewhat austere and prosaic after the fruit of the floating islands, was not unsatisfactory. The giant mice were as tame as other Perelandrian beasts but seemed stupider.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่แปดHE woke, after a disturbed and dreamful sleep, in full daylight. He had a dry mouth, a crick in his neck, and a soreness in his limbs. It was so unlike all previous wakings in the world of Venus, that for a moment he supposed himself back on Earth: and the dream (for so it seemed to him) of having lived and walked on the oceans of the Morning Star rushed through his memory with a sense of lost sweetness that was well-nigh unbearable. Then he sat up and the facts came back to him. 'It's jolly nearly the same as having waked from a dream, though,' he thought. Hunger and thirst became at once his dominant sensations, but he conceived it a duty to look first at the sick man-though with very little hope that he could help him. He gazed round. There was the grove of silvery trees all right, but he could not see Weston. Then he glanced at the bay; there was no punt either. Assuming that in the darkness he had blundered into the wrong valley, he rose and approached the stream for a drink. As he lifted his face from the water with a long sigh of satisfaction, his eyes suddenly fell on a little wooden box-and then beyond it on a couple of tins. His brain was working rather slowly and it took him a few seconds to realise that he was in the right valley after all, and a few more to draw conclusions from the fact that the box was open and empty, and that some of the stores had been removed and others left behind. But was it possible that a man in Weston's physical condition could have recovered sufficiently during the night to strike camp and to go away laden with some kind of pack? Was it possible that any man could have faced a sea like that in a collapsible punt? It was true, as he now noticed for the first time, that the storm (which had been a mere squall by Perelandrian standards) appeared to have blown itself out during the night; but there was still a quite formidable swell and it seemed out of the question that the Professor could have left the island. Much more probably he had left the valley on foot and carried the punt with him. Ransom decided that he must find Weston at once: he must keep in touch with his enemy. For if Weston had recovered, there was no doubt he meant mischief of some kind. Ransom was not at all certain that he had understood all his wild talk on the previous day; but what he did understand he disliked very much, and suspected that this vague mysticism about 'spirituality' would turn out to be something even nastier than his old and comparatively simple programme of planetary imperialism. It would be unfair to take seriously the things the man had said immediately before his seizure, no doubt; but there was enough without that. The next few hours Ransom passed in searching the island for food and for Weston. As far as food was concerned, he was rewarded. Some fruit like bilberries could be gathered in handfuls on the upper slopes, and the wooded valleys abounded in a kind of oval nut. The kernel had a toughly soft consistency, rather like cork or kidneys, and the flavour, though somewhat austere and prosaic after the fruit of the floating islands, was not unsatisfactory. The giant mice were as tame as other Perelandrian beasts but seemed stupider.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 8
เขาตื่นขึ้นมาหลังจากนอนเต็ม dreamful ถูกรบกวน และในตอนกลางวัน เขามีปากแห้ง ปวดคอ และปวดในขาของเขา มันไม่เหมือน wakings ก่อนหน้านี้ทั้งหมดในโลกของวีนัสที่สักครู่เขาคิดว่าตัวเองอยู่บนโลก :และความฝัน ( ดังนั้นจึงดูเหมือนว่าเขา ) มีอยู่และเดินในมหาสมุทรของดาวรุ่งวิ่งผ่านความทรงจำกับความรู้สึกสูญเสียความหวานได้ดีใกล้เหลือทน แล้วเขาก็ลุกขึ้นนั่งและข้อเท็จจริงมาเพื่อเขา มันครึกครื้นเกือบเหมือนกับปลุกจากความฝัน แต่ ' เขาคิด ความหิวกระหายเป็นเมื่องเด่นของเขาแต่เขารู้สึกมันมีหน้าที่ดูครั้งแรกที่ป่วยนะ มีน้อยมาก หวังว่าเขาจะช่วยเขาได้ เขาจ้องมองรอบ มีสวนผลไม้ก็ได้เงิน แต่เขาไม่อาจเห็นเวสตัน แล้วเขาดู อ่าว ไม่มีเตะเหมือนกัน สมมติว่าในที่มืดเขาพลาดในหุบเขาผิด เขาก็ลุกขึ้นยืนและเข้าหาลำธารเพื่อดื่มขณะที่เขายกใบหน้าของเขาจากน้ำพร้อมกับถอนหายใจยาว ความพึงพอใจ ตาของเขาก็ตกลงมานิดหน่อย กล่องไม้แล้วเกินกว่า มันเกี่ยวกับคู่ของกระป๋อง สมองของเขาทำงานค่อนข้างช้า และเขาใช้เวลาไม่กี่วินาทีที่จะตระหนักว่าเขาอยู่ในหุบเขาที่เหมาะสมหลังจากทั้งหมดและไม่กี่เพิ่มเติมข้อสรุปจากการที่ช่องเปิดอยู่และว่างเปล่าและที่บางส่วนของร้านค้าที่ถูกถอดออกและคนอื่น ๆที่อยู่ข้างหลัง แต่มันเป็นไปได้ที่ผู้ชายในเวสตันสภาพร่างกายจะฟื้นตัวขึ้นในช่วงกลางคืน เพื่อโจมตีค่ายและไปหนักกับบางประเภทของแพ็ค เป็นไปได้ว่ามนุษย์อาจต้องเผชิญทะเลแบบนั้นในเตะพับ ? มันก็จริงที่ตอนนี้เขาสังเกตเห็นเป็นครั้งแรกพายุ ( ซึ่งถูกพายุเท่านั้น โดยมาตรฐาน perelandrian ) ปรากฏว่ามีการเป่าเองออกในตอนกลางคืน แต่ก็ยังบวม ค่อนข้างน่ากลัว และมันดูเหมือนออกจากคำถามที่อาจารย์อาจจะได้ออกจากเกาะ มากอาจจะมากกว่าเขาออกจากหุบเขา บนเท้า และนำเรือท้องแบนกับเขา ค่าไถ่ตัดสินใจว่าเขาต้องค้นหาเวสตันในครั้งเดียว :เขาจะต้องติดต่อกับศัตรูของเขา ถ้า เวสตันได้คืน ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาหมายถึงความชั่วร้ายบางอย่าง ค่าไถ่ที่ไม่มั่นใจว่า เขาเข้าใจของเขาป่าพูดเมื่อวันก่อน แต่สิ่งที่เขาเข้าใจ เขาไม่ชอบมากและผู้ต้องสงสัยที่ลึกลับคลุมเครือเกี่ยวกับ ' จิตวิญญาณ ' จะกลายเป็นบางสิ่งบางอย่างแม้กระทั่ง nastier กว่าเก่าของเขาและโปรแกรมการเปรียบเทียบง่ายของลัทธิจักรวรรดินิยมของดาวเคราะห์ . มันก็ไม่ยุติธรรมกับอย่างจริงจัง สิ่งที่ผู้ชายพูดทันที ก่อนการจับกุมของเขา ไม่มีข้อสงสัย แต่พอไม่มีมันสองสามชั่วโมงในการเรียกค่าไถ่ผ่านเกาะอาหารและสำหรับเวสตัน เท่าที่อาหารเป็นกังวล เขาได้รับรางวัล ผลไม้บางอย่าง เช่น อาจจะรวมตัวกันในกอบ bilberries บนทางลาดบนและหุบเขาเขียวชอุ่ม abounded ในชนิดของถั่วรูปไข่ เคอร์เนลมีความสอดคล้องนุ่ม toughly ค่อนข้างเหมือนจุก หรือ ไต และกลิ่นรสแม้ว่าค่อนข้างเอาจริงเอาจัง และน่าเบื่อหลังจากที่ผลไม้ของเกาะลอย ก็ไม่น่าผิดหวัง หนูยักษ์เป็นสัตว์เชื่องเป็น perelandrian อื่น แต่ดูเหมือนโง่กว่าอีก