Your teen doesn’t really “think you

Your teen doesn’t really “think you are stupid” until you “start talking and confirm it.” You have been a teen and you imagine you know what they are going through. Try to keep in mind that you have never lived their life. No matter how much similarity there is between what they’re going through and what you went through, their experience is new and unique and as soon as you start talking about what you went through, there’s bound to be some minor difference that will convince them that you don’t know what on earth you’re talking about. That’s the point at which they stop listening altogether. When they want your opinion (and they do), they’ll ask for it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วัยรุ่นไม่ "คิดว่า คุณไม่โง่" จนกว่าคุณ "เริ่มพูด และยืนยัน" มีวัยรุ่น และคุณคิดคุณรู้สิ่งที่พวกเขากำลังจะผ่าน พยายามที่จะเก็บไว้ในใจว่า คุณไม่เคยอาศัยอยู่ชีวิตของพวกเขา ไม่คล้ายเท่าไรมีอะไรที่พวกเขากำลังจะผ่านและสิ่งที่คุณไปผ่าน มีประสบการณ์ใหม่ และไม่ซ้ำกัน และทันทีที่คุณเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่คุณไปผ่าน มีขอบเขตบางอย่างแตกต่างเล็กน้อยที่จะโน้มน้าวพวกเขาว่า คุณไม่รู้ในโลกคุณจะพูดอะไร ที่เป็นจุดที่พวกเขาหยุดฟังทั้งหมด เมื่อพวกเขาต้องการแสดงความคิดเห็น (และทำ), พวกเขาจะขอให้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วัยรุ่นของคุณไม่ได้จริงๆ "คิดว่าคุณโง่" จนกว่าคุณจะ "เริ่มต้นการพูดคุยและยืนยัน." คุณได้รับวัยรุ่นและคุณคิดว่าคุณรู้ว่าสิ่งที่พวกเขาจะผ่าน พยายามที่จะเก็บไว้ในใจที่คุณไม่เคยอาศัยอยู่ในชีวิตของพวกเขา ไม่ว่าคล้ายคลึงกันมากมีอยู่ระหว่างสิ่งที่พวกเขากำลังจะผ่านและสิ่งที่คุณเดินผ่านประสบการณ์ของพวกเขาเป็นของใหม่และไม่ซ้ำกันและเร็วที่สุดเท่าที่คุณจะเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่คุณเดินผ่าน, มีขอบเขตที่จะมีบางความแตกต่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะโน้มน้าวให้พวกเขา ที่คุณไม่ทราบว่าในโลกที่คุณกำลังพูดถึง นั่นคือจุดที่พวกเขาหยุดฟังทั้งหมด เมื่อพวกเขาต้องการความคิดเห็นของคุณ (และพวกเขาทำ) พวกเขาจะถามว่า