In the 20th century, language began

In the 20th century, language began to be understood as an interplay of sound and meaning.[6] The discipline of phonetics was formulated to study linguistic sound, and is concerned with the actual properties of speech sounds and non-speech sounds, and how they are produced and perceived. The study of language meaning, on the other hand, deals with how languages employ logic and real-world references to convey, process, and assign meaning, as well as to manage and resolve ambiguity. While the study of semantics is concerned with how meaning is inferred from words and concepts, pragmatics deals with how meaning is inferred from context.[7] This popular understanding of language structure took off with the Prague school and the Russian formalists,[8] and with Mikhail Bakhtin's structural analysis of narrative, for instance,[9] which became a significant landmark as part of the ideological movement away from historicism to structuralism.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในศตวรรษที่ 20 ภาษาเริ่มจะเข้าใจว่าเป็นการล้อของเสียงและความหมาย[6] ตามวินัยของสัทศาสตร์ส่วนศึกษาภาษาศาสตร์เสียง และเกี่ยวข้องกับคุณสมบัติของเสียงเสียง และเสียงไม่เป็นคำพูด และว่าพวกเขาจะผลิต และการรับรู้จริง การศึกษาภาษา คง คง เกี่ยวข้องกับภาษาวิธีใช้ตรรกะและอ้างอิงจริง สื่อ กระบวนการ และกำหนดความหมาย รวมทั้งจัดการ และแก้ไขปัญหาความคลุมเครือ ในขณะที่การศึกษาความหมายเกี่ยวข้องกับวิธีสรุปความหมายจากคำและแนวคิด วจนปฏิบัติศาสตร์เกี่ยวข้องกับวิธีสรุปความหมายจากบริบท[7] เข้าใจโครงสร้างภาษานี้นิยมเอาออกปรากสคูลและ formalists รัสเซีย, [8] และมิ Bakhtin เล่าเรื่อง ตัวอย่าง, [9] ซึ่งได้กลายเป็นสัญลักษณ์สำคัญเป็นส่วนหนึ่งของขบวนการอุดมการณ์จาก historicism เพื่อ structuralism โครงสร้างวิเคราะห์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในศตวรรษที่ 20 ภาษาเริ่มที่จะเข้าใจว่าเป็นอิทธิพลซึ่งกันและกันของเสียงและความหมาย. [6] ระเบียบวินัยของการออกเสียงเป็นสูตรในการศึกษาเสียงภาษาและเป็นที่เกี่ยวข้องกับคุณสมบัติที่แท้จริงของเสียงพูดและไม่พูดเสียงและวิธีการที่ พวกเขามีการผลิตและการรับรู้ ศึกษาความหมายของภาษาในทางกลับกันที่เกี่ยวข้องกับวิธีการภาษาที่ใช้ตรรกะและโลกแห่งความจริงการอ้างอิงในการถ่ายทอดกระบวนการและกำหนดความหมายเช่นเดียวกับในการจัดการและแก้ไขปัญหาความกำกวม ในขณะที่การศึกษาของความหมายที่เกี่ยวข้องกับวิธีการความหมายที่สรุปจากคำพูดและแนวคิดข้อเสนอเน้นที่มีความหมายว่าจะพากันลงจากบริบท. [7] นี้เป็นที่นิยมของความเข้าใจโครงสร้างภาษาเอาออกด้วยโรงเรียนปรากและ Formalists รัสเซีย [8] และมีการวิเคราะห์โครงสร้างของมิคาอิล Bakhtin ของการเล่าเรื่องเช่น [9] ซึ่งกลายเป็นสถานที่สำคัญเป็นส่วนหนึ่งของการเคลื่อนไหวออกไปจากอุดมการณ์ historicism กับโครงสร้าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในศตวรรษที่ 20 ภาษาเริ่มจะเข้าใจเป็นทางเสียงและความหมาย [ 6 ] วิชาสัทศาสตร์เป็นเครื่องมือศึกษาเสียงภาษาและเกี่ยวข้องกับคุณสมบัติที่แท้จริงของเสียงคำพูดและไม่ใช่คำพูดเสียงและวิธีการที่พวกเขาจะผลิต และรับรู้ การศึกษาความหมายของภาษา บนมืออื่น ๆเกี่ยวข้องกับวิธีการที่ภาษาใช้ตรรกะและการอ้างอิงจริงถ่ายทอด กระบวนการ และให้ความหมายเช่นเดียวกับที่จะจัดการและแก้ไขความกำกวม ในขณะที่การศึกษาอรรถศาสตร์เป็นกังวลกับวิธีการ ความหมายทั้งคำและแนวคิดวัจนปฏิบัติศาสตร์เกี่ยวข้องกับวิธีการความหมายได้จากบริบท[ 7 ] ความเข้าใจนี้เป็นที่นิยมของโครงสร้างภาษา เอาโรงเรียนปรากและ formalists รัสเซีย , [ 8 ] และ กับ มิคาอิล บัคตินการวิเคราะห์โครงสร้างการเล่าเรื่อง , เช่น , [ 9 ] ซึ่งได้กลายเป็นสถานที่สำคัญที่สำคัญเป็นส่วนหนึ่งของลัทธิการเคลื่อนไหวจาก Historicism เพื่อโครงสร้าง .