For a man who’s spent more than 40

For a man who’s spent more than 40 years on a deserted island, Daeng Abu fizzes with a surprisingly exuberant love of life.
As he welcomed us to Pulau Cengkeh (Clove Island), a white-sand islet off the coast of Sulawesi, Indonesia, Abu’s toothless gums gaped in a joyous cackle. His blind, white eyes disappeared in ripples of laughter lines and his leprous hands reached out in a warm embrace. He and his wife Daeng Maida have lived alone on Pulau Cengkeh since 1972. Neither knows how old they were when they entered their arranged marriage on nearby Pulau Pala (Nutmeg Island) – they currently believe they're in their 80s – but Abu thinks he was older than 20 and Maida remembers it was the dry season. Her uncle fired three shots in the air; she walked over to his family's home; Abu built a shack from bamboo and palm leaf; and married life began.
Little did they know at the time – the couple was bound to become a rather unlikely pair of environmental activists, spending their days raising sea turtles and speaking against the cyanide and dynamite fishing that is devastating Indonesia's reef. But first, life had other plans.As the couple settled into marriage, Abu free-dove to depths of 25m or more for giant clams and abalone, embarking on weeklong fishing trips around the islands. Maida kept their house, cooked and wove. Wet season turned to dry season, and dry to wet. Sometimes they ate fish, sometimes only rice. And Maida bore six children; five died of shaking sickness before the age of one.
Sakká, their only surviving child, was already grown when Abu realised something was terribly wrong. “I was diving for abalone,” he recalled. “I felt my body was getting bigger, that it was packed tight like a sack of cement.”
In the dark of night, Abu set out for the city, Makassar, paddling and sailing for 12 long hours. Many times, over many years, he made this journey. The family always prioritised medicine over food.While speaking with me, Abu scraped his long, black thumbnail down his forearm, then again across a thigh, recalling the day the “big doctor” tested him for feeling and found he'd lost sensation in his limbs. When Abu told Maida he had kusta, the local term for leprosy, she wept. If Abu couldn't dive, or at least catch fish, the couple would not eat.
Soon after, in 1972, the head of their district asked for volunteers to live and raise turtles on Cengkeh, about an hour by sailboat from Pala. Nobody wanted to go. But Abu felt a desert island would be the perfect spot to escape both social stigma and the risk of infecting others as his disease followed its disfiguring course. A turtle hatchery was work the pair of them could do, and the government stipend would keep them when he became too sick to fish.He disassembled their house, loaded it and their few possessions onto a boat and sailed it to Cengkeh. “Everyone was crying,” he recalled. “They were saying: 'Why are you going to the island? It's like you're a bad guy.'”
And, alone on Cengkeh that first evening, as the sun set, they cried, too.
Many Buginese islanders bury their dead on uninhabited islands for fear of ghosts and walking corpses. Cengkeh was once one of these islands of the dead, and even today the pair still say they hear the spirits and feel their grasping hands.
But when they arrived, Cengkeh was just a barren teardrop of sand, offering no shelter from blazing sun or bitter storms. Abu planted seeds, which grew into shady trees enmeshed with tangled vines, and generation after generation of baby turtles emerged, flippers flailing, from their nests in the soft sand.In the early days, the pair raised them for sale in Makassar, perhaps for aquariums, more likely for meat. But as government priorities changed, so did their role, and now they raise turtles for release.
Indonesia's 17,000-or-so islands sprawl over 5,000km across the equator amid one of the world's most biodiverse and extensive coral reefs – more than 80% of it under threat. Turtles are essential to this fragile ecosystem: by feeding on destructive algae and sponges, they keep the coral healthy.
Yet there's a larger threat to the coral than turtle loss. Cyanide and dynamite fishing emerged in the 1990s as a labour-saving technology that helped local fishermen catch fish for export. By throwing a handful of pesticide or a water-bottle bomb onto the reef, a bounty that might have taken weeks to catch would float to the surface as if by magic.Abu ­– who believes he is now cured of leprosy – is a voice of age and wisdom in this cluster of islands. Cengkeh is much less isolated than is used to be, and Abu teaches passing fishermen and visiting islanders that killing coral kills the catch. Sometimes he reports “fish bombers” to the police; more often he enlists friends or family members to talk to them.
In an area where literacy levels are low and some islands have already annihilated their fringing reef, this micro-activism is vital: his message spreads from islet to islet,

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สำหรับคนที่ใช้เวลากว่า 40 ปีบนเกาะร้างที่แดงอาบู fizzes ด้วยความรักเต็มไปด้วยชีวิตชีวาน่าแปลกใจของชีวิต.
ขณะที่เขายินดีให้เรา Pulau Cengkeh (เกาะกานพลู) เกาะทรายสีขาวนอกชายฝั่งของสุลาเวสีประเทศอินโดนีเซียเมื่อ อาบูของเหงือกฟันอ้าปากค้างในความสุขพูดเหลวไหล เขาตาบอดตาสีขาวหายไปในระลอกของเส้นเสียงหัวเราะและโรคเรื้อนมือของเขาถึงออกมาในอ้อมกอดที่อบอุ่น เขาและภรรยาของเขาแดงดาได้อาศัยอยู่คนเดียวบนเกาะ Cengkeh ตั้งแต่ 1972 ทั้งรู้วิธีการเก่า ๆ ที่พวกเขาเมื่อพวกเขาเข้ามาจัดงานแต่งงานของพวกเขาในบริเวณใกล้เคียงเกาะพาลา (เกาะลูกจันทน์เทศ) - พวกเขาในขณะนี้เชื่อว่าพวกเขากำลังอยู่ในยุค 80 ของพวกเขา - แต่คิดว่าเขาอาบู อายุมากกว่า 20 และไมดาจำได้ว่ามันเป็นช่วงฤดูแล้ง ลุงของเธอยิงสามนัดในอากาศ; เธอเดินไปที่บ้านของครอบครัวของเขา; อาบูสร้างกระท่อมจากไม้ไผ่และใบปาล์ม; . และเริ่มชีวิตแต่งงาน
ไม่น้อยที่พวกเขารู้ว่าเวลา - คู่ที่ถูกผูกไว้จะกลายเป็นคู่ที่ค่อนข้างไม่น่ากิจกรรมเพื่อสิ่งแวดล้อม, การใช้จ่ายวันของพวกเขายกเต่าทะเลและการพูดกับไซยาไนด์และระเบิดประมงที่ทำลายล้างแนวปะการังของอินโดนีเซีย แต่ก่อนมีชีวิต plans.As อื่น ๆ ทั้งคู่นั่งลงแต่งงาน, อาบูฟรีนกเขาลึก 25 เมตรหรือมากกว่าสำหรับหอยมือเสือและหอยเป๋าฮื้อเริ่มดำเนินการในการเดินทางประมง weeklong รอบเกาะ ไมด้าเก็บไว้ที่บ้านของพวกเขาสุกและความรัก ฤดูฝนหันไปฤดูแล้งแห้งและเปียก บางครั้งพวกเขากินปลาข้าวบางครั้งเท่านั้น และไมดาคลอดลูกหกคน; ห้าเสียชีวิตจากการเจ็บป่วยเขย่าก่อนอายุหนึ่ง. the
Sakkáเด็กเดียวที่หลงเหลืออยู่ของพวกเขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้วเมื่ออาบูตระหนักถึงสิ่งที่ผิดมหันต์ "ผมดำน้ำสำหรับหอยเป๋าฮื้อ" เขาเล่า "ผมรู้สึกว่าร่างกายของฉันได้รับที่ใหญ่กว่าที่จะถูกบรรจุแน่นเหมือนกระสอบปูนซีเมนต์."
ในความมืดของคืน, อาออกเมือง, Makassar, พายและเรือใบ 12 ชั่วโมงนาน หลายต่อหลายครั้งในช่วงหลายปีที่เขาทำการเดินทางครั้งนี้ ยาครอบครัวจัดลำดับความสำคัญเสมอมากกว่า food.While พูดกับฉันอาบูคัดลอกมานานภาพขนาดย่อสีดำของเขาลงแขนของเขาแล้วอีกครั้งทั่วต้นขานึกถึงวันที่ "หมอใหญ่" เขาสำหรับการทดสอบความรู้สึกและพบว่าเขาจะสูญเสียความรู้สึกใน แขนขาของเขา เมื่ออาบูดาบอกว่าเขามี kusta คำท้องถิ่นสำหรับโรคเรื้อนเธอร้องไห้ หากอาบูไม่สามารถดำน้ำหรืออย่างน้อยจับปลาทั้งคู่จะไม่กิน.
ไม่นานหลังจากนั้นในปี 1972 หัวของอำเภอของพวกเขาขอให้อาสาสมัครที่จะมีชีวิตอยู่และยกเต่าใน Cengkeh ประมาณชั่วโมงโดยเรือใบจากพาลา ไม่มีใครอยากจะไป แต่อาบูรู้สึกเกาะทะเลทรายจะเป็นจุดที่สมบูรณ์แบบที่จะหลบหนีทั้งสังคมปานและความเสี่ยงของการติดเชื้ออื่น ๆ เช่นโรคของเขาตามหลักสูตรของมันทำให้เสียโฉม โรงเพาะฟักเต่าเป็นงานคู่ของพวกเขาสามารถทำอะไรได้และค่าจ้างรัฐบาลจะให้พวกเขาเมื่อเขากลายเป็นป่วยเกินกว่าจะถอดชิ้นส่วน fish.He บ้านของพวกเขาโหลดและทรัพย์สินไม่กี่ของพวกเขาบนเรือและแล่นเรือไปยัง Cengkeh "ทุกคนก็ร้องไห้" เขาเล่า "พวกเขาพูดว่า:" ทำไมคุณจะไปเกาะ? มันเหมือนคุณเป็นคนเลว. ' "
และอยู่คนเดียวบน Cengkeh เย็นวันแรกเป็นชุดดวงอาทิตย์ที่พวกเขาร้องไห้ด้วย.
เกาะบูกิสหลายศพบนเกาะไม่มีใครอยู่เพราะกลัวผีและศพเดิน Cengkeh ครั้งหนึ่งเคยเป็นหนึ่งในหมู่เกาะเหล่านี้ของคนตายและแม้วันนี้ทั้งคู่ยังคงกล่าวว่าพวกเขาได้ยินเสียงวิญญาณและความรู้สึกมือโลภของพวกเขา.
แต่เมื่อพวกเขามาถึง Cengkeh เป็นเพียงหยดน้ำหมันของทรายที่นำเสนอไม่มีที่พักพิงจากที่เห็นได้ชัดของดวงอาทิตย์หรือขม พายุ อาบูปลูกเมล็ดที่งอกเป็นต้นไม้ร่มรื่นพัวพันกับองุ่นพันกันและรุ่นแล้วรุ่นเล่าของลูกเต่าโผล่ออกครีบ flailing จากรังของพวกเขาใน sand.In นุ่มวันแรกที่ทั้งคู่ยกพวกเขาสำหรับการขายในมาคาสซาร์อาจจะเป็นเพราะ พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำมีโอกาสมากขึ้นสำหรับเนื้อ แต่เป็นความคาดหวังของรัฐบาลที่มีการเปลี่ยนแปลงเพื่อให้ได้บทบาทของพวกเขาและตอนนี้พวกเขายกเต่าสำหรับการเปิดตัว.
อินโดนีเซีย 17,000 หรือเพื่อให้เกาะแผ่กิ่งก้านสาขามากกว่า 5,000km ข้ามเส้นศูนย์สูตรท่ามกลางหนึ่งของโลกที่ความหลากหลายทางชีวภาพมากที่สุดและครอบคลุมแนวปะการัง - มากกว่า 80% ของ มันภายใต้การคุกคาม เต่ามีความสำคัญต่อระบบนิเวศที่เปราะบางเหล่านี้ได้ด้วยการกินสาหร่ายทำลายและฟองน้ำปะการังพวกเขาให้มีสุขภาพดี.
แต่มีภัยคุกคามที่มีขนาดใหญ่กว่าการสูญเสียปะการังเต่า ไซยาไนด์และ Dynamite Fishing โผล่ออกมาในปี 1990 เป็นเทคโนโลยีที่ช่วยประหยัดแรงงานในท้องถิ่นที่ช่วยให้ปลาชาวประมงจับเพื่อการส่งออก โดยการขว้างปากำมือของสารกำจัดศัตรูพืชหรือระเบิดน้ำขวดลงบนแนวปะการังเงินรางวัลที่อาจจะมีการดำเนินการที่จะจับสัปดาห์จะลอยไปยังพื้นผิวเช่นถ้าโดย magic.Abu - การที่เชื่อว่าเขาจะหายจากโรคเรื้อนในขณะนี้ - เป็นเสียงของ อายุและภูมิปัญญาในกลุ่มของเกาะนี้ Cengkeh มีมากน้อยกว่าบางแห่งจะใช้ในการเป็นและอาบูสอนผ่านชาวประมงและการไปเยือนหมู่เกาะที่ฆ่าปะการังฆ่าจับ บางครั้งเขารายงาน "ปลาเครื่องบินทิ้งระเบิด" ให้ตำรวจ; . บ่อยขึ้นเขา enlists เพื่อนหรือสมาชิกในครอบครัวที่จะพูดคุยกับพวกเขา
ในพื้นที่ที่ระดับความรู้อยู่ในระดับต่ำและเกาะบางส่วนได้ทำลายแนวปะการังแล้วแนวของพวกเขานี้ไมโครเคลื่อนไหวมีความสำคัญ: ข้อความของเขากระจายจากเกาะไปเกาะ,