Wuthering Heights centers around the story of Heathcliff. The first paragraph of the novel provides a vivid physical picture of him, as Lockwood describes how his “black eyes” withdraw suspiciously under his brows at Lockwood’s approach. Nelly’s story begins with his introduction into the Earnshaw family, his vengeful machinations drive the entire plot, and his death ends the book. The desire to understand him and his motivations has kept countless readers engaged in the novel.
Heathcliff, however, defies being understood, and it is difficult for readers to resist seeing what they want or expect to see in him. The novel teases the reader with the possibility that Heathcliff is something other than what he seems—that his cruelty is merely an expression of his frustrated love for Catherine, or that his sinister behaviors serve to conceal the heart of a romantic hero. We expect Heathcliff’s character to contain such a hidden virtue because he resembles a hero in a romance novel. Traditionally, romance novel heroes appear dangerous, brooding, and cold at first, only later to emerge as fiercely devoted and loving. One hundred years before Emily Brontë wrote Wuthering Heights, the notion that “a reformed rake makes the best husband” was already a cliché of romantic literature, and romance novels center around the same cliché to this day.
However, Heathcliff does not reform, and his malevolence proves so great and long-lasting that it cannot be adequately explained even as a desire for revenge against Hindley, Catherine, Edgar, etc. As he himself points out, his abuse of Isabella is purely sadistic, as he amuses himself by seeing how much abuse she can take and still come cringing back for more. Critic Joyce Carol Oates argues that Emily Brontë does the same thing to the reader that Heathcliff does to Isabella, testing to see how many times the reader can be shocked by Heathcliff’s gratuitous violence and still, masochistically, insist on seeing him as a romantic hero.
It is significant that Heathcliff begins his life as a homeless orphan on the streets of Liverpool. When Brontë composed her book, in the 1840s, the English economy was severely depressed, and the conditions of the factory workers in industrial areas like Liverpool were so appalling that the upper and middle classes feared violent revolt. Thus, many of the more affluent members of society beheld these workers with a mixture of sympathy and fear. In literature, the smoky, threatening, miserable factory-towns were often represented in religious terms, and compared to hell. The poet William Blake, writing near the turn of the nineteenth century, speaks of England’s “dark Satanic Mills.” Heathcliff, of course, is frequently compared to a demon by the other characters in the book.
Considering this historical context, Heathcliff seems to embody the anxieties that the book’s upper- and middle-class audience had about the working classes. The reader may easily sympathize with him when he is powerless, as a child tyrannized by Hindley Earnshaw, but he becomes a villain when he acquires power and returns to Wuthering Heights with money and the trappings of a gentleman. This corresponds with the ambivalence the upper classes felt toward the lower classes—the upper classes had charitable impulses toward lower-class citizens when they were miserable, but feared the prospect of the lower classes trying to escape their miserable circumstances by acquiring political, social, cultural, or economic power.
Wuthering Heights centers around the story of Heathcliff. The first paragraph of the novel provides a vivid physical picture of him, as Lockwood describes how his “black eyes” withdraw suspiciously under his brows at Lockwood’s approach. Nelly’s story begins with his introduction into the Earnshaw family, his vengeful machinations drive the entire plot, and his death ends the book. The desire to understand him and his motivations has kept countless readers engaged in the novel.
Heathcliff, however, defies being understood, and it is difficult for readers to resist seeing what they want or expect to see in him. The novel teases the reader with the possibility that Heathcliff is something other than what he seems—that his cruelty is merely an expression of his frustrated love for Catherine, or that his sinister behaviors serve to conceal the heart of a romantic hero. We expect Heathcliff’s character to contain such a hidden virtue because he resembles a hero in a romance novel. Traditionally, romance novel heroes appear dangerous, brooding, and cold at first, only later to emerge as fiercely devoted and loving. One hundred years before Emily Brontë wrote Wuthering Heights, the notion that “a reformed rake makes the best husband” was already a cliché of romantic literature, and romance novels center around the same cliché to this day.
However, Heathcliff does not reform, and his malevolence proves so great and long-lasting that it cannot be adequately explained even as a desire for revenge against Hindley, Catherine, Edgar, etc. As he himself points out, his abuse of Isabella is purely sadistic, as he amuses himself by seeing how much abuse she can take and still come cringing back for more. Critic Joyce Carol Oates argues that Emily Brontë does the same thing to the reader that Heathcliff does to Isabella, testing to see how many times the reader can be shocked by Heathcliff’s gratuitous violence and still, masochistically, insist on seeing him as a romantic hero.
It is significant that Heathcliff begins his life as a homeless orphan on the streets of Liverpool. When Brontë composed her book, in the 1840s, the English economy was severely depressed, and the conditions of the factory workers in industrial areas like Liverpool were so appalling that the upper and middle classes feared violent revolt. Thus, many of the more affluent members of society beheld these workers with a mixture of sympathy and fear. In literature, the smoky, threatening, miserable factory-towns were often represented in religious terms, and compared to hell. The poet William Blake, writing near the turn of the nineteenth century, speaks of England’s “dark Satanic Mills.” Heathcliff, of course, is frequently compared to a demon by the other characters in the book.
Considering this historical context, Heathcliff seems to embody the anxieties that the book’s upper- and middle-class audience had about the working classes. The reader may easily sympathize with him when he is powerless, as a child tyrannized by Hindley Earnshaw, but he becomes a villain when he acquires power and returns to Wuthering Heights with money and the trappings of a gentleman. This corresponds with the ambivalence the upper classes felt toward the lower classes—the upper classes had charitable impulses toward lower-class citizens when they were miserable, but feared the prospect of the lower classes trying to escape their miserable circumstances by acquiring political, social, cultural, or economic power.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ศูนย์ความสูงประมาณเวธเตอริง ไฮ เรื่องราวของ ฮีธคลิฟฟ์ ย่อหน้าแรกของนวนิยายที่ให้ภาพสดใส ร่างกาย เขา เป็น ล็อควู้ดอธิบายวิธีการของเขา " ดวงตาสีดำภายใต้คิ้วของเขามีพิรุธ " ถอนที่ ล็อควู้ด เป็นวิธีการ เริ่มต้นด้วยเรื่องราวของ Nelly เบื้องต้นของเขาในครอบครัวเอิร์นชอว์ เกมพยาบาทของเขาขับรถทั้งแปลง และการตายของเขาจบหนังสือความปรารถนาที่จะเข้าใจเขาและแรงจูงใจของเขาได้เก็บนับไม่ถ้วนผู้อ่านร่วมในนวนิยาย
ฮีธคลิฟฟ์ แต่ท้าทายถูกเข้าใจและมันเป็นเรื่องยากสำหรับผู้อ่านที่ทนเห็นสิ่งที่พวกเขาต้องการหรือคาดหวังที่จะเห็นเขานวนิยาย teases ผู้อ่านที่มีความเป็นไปได้ว่าฮีธคลิฟฟ์เป็นอย่างอื่นนอกจากสิ่งที่เขาดูเหมือนความโหดร้ายของเขาเป็นเพียงการแสดงออกของความรักผิดหวังของเขา แคเธอรีน หรือว่า พฤติกรรมของเขาน่ากลัวให้ปกปิดหัวใจของพระเอกโรแมนติก เราคาดหวังว่าฮีธคลิฟฟ์ของตัวละครเพื่อประกอบด้วยเช่นซ่อนคุณธรรม เพราะเขาเหมือนพระเอกในนิยายโรแมนติก ผ้านวนิยายโรมานซ์วีรบุรุษปรากฏอันตราย ครุ่นคิด และเย็นชาในตอนแรก แต่ต่อมาจะเป็น อย่างทุ่มเท และความรัก หนึ่งร้อยปีก่อนที่เอมิลี่ bront ëเขียนวูเธอริงไฮส์ , ความคิดที่ว่า " ปฏิรูปคราดให้สามีที่ดีที่สุด " เป็นสำนวนจำเจของวรรณกรรมโรแมนติกและนวนิยายโรมานซ์ที่ศูนย์รอบ ๆและซ้ำซากเหมือนกันวันนี้
แต่ฮีธคลิฟฟ์ไม่ปฏิรูปความร้ายกาจของเขาและพิสูจน์มาก และยาวนาน มันไม่สามารถอธิบายได้อย่างเพียงพอตามที่ต้องการแก้แค้นฮินด์ลีย์ แคทเธอรีน เอ็ดการ์ ฯลฯ ตามที่เขาชี้การละเมิดของเขา Isabella หมดจด ซาดิส เขาเล่นสนุกกับตัวเองโดยการดูเท่าใดทารุณกรรมเธอสามารถใช้และยังมาประจบประแจง ไปอีกนักวิจารณ์วินซ์ แม็กแมเฮินแย้งว่า เอมิลี่ bront . ทำอย่างเดียวกันกับผู้อ่านว่าฮีธคลิฟฟ์เกลียด Isabella , การทดสอบเพื่อดูว่าจำนวนครั้งผู้อ่านจะตกใจกับความรุนแรงฟรีฮีธคลิฟฟ์และยังคง masochistically ดันเห็นเขาเป็นพระเอกโรแมนติก .
มันเป็นสิ่งสำคัญที่คุณฮีธคลิฟฟ์เริ่มต้นชีวิตของเขาเป็นเด็กกำพร้า บ้านบนถนนลิเวอร์พูลเมื่อ bront ëประกอบด้วยหนังสือของเธอในอังกฤษ เศรษฐกิจอังกฤษกำลังรุนแรงหดหู่และเงื่อนไขของคนงานในโรงงานอุตสาหกรรม เช่น พื้นที่ ลิเวอร์พูล ก็น่ากลัวว่าชนชั้นสูงและกลางกลัวการประท้วงรุนแรง ดังนั้นหลายของสมาชิกร่ำรวยสังคมเห็นว่าแรงงานเหล่านี้ที่มีส่วนผสมของความสงสารและความกลัว ในวรรณคดี , ควัน , คุกคามอนาถโรงงานเมืองมักจะถูกแสดงในแง่ศาสนา และเมื่อเทียบกับนรก กวีวิลเลียม เบลค , การเขียนใกล้หันของศตวรรษที่สิบเก้า , พูดอังกฤษมืด " ซาตาน มิลส์ " ฮีธคลิฟฟ์ แน่นอน เป็น บ่อย เมื่อเทียบกับปีศาจโดยตัวอักษรอื่น ๆในหนังสือ
พิจารณาบริบททางประวัติศาสตร์นี้ฮีธคลิฟฟ์ ดูเหมือนจะรวบรวมความวิตกกังวลที่หนังสือของบนและชนชั้นกลางผู้ชมเกี่ยวกับชนชั้นทำงาน อ่านได้อย่างง่ายดายอาจเห็นใจเขา เมื่อเขามีอำนาจ เป็นเด็ก tyrannized โดยฮินด์ลีย์เอิร์นชอว์ แต่เขากลายเป็นผู้ร้ายเมื่อเขาได้รับผลตอบแทนพลังงานและวูเธอริงไฮส์ที่มีเงินและเครื่องประดับของสุภาพบุรุษซึ่งสอดคล้องกับความไม่แน่ใจชนชั้นสูงรู้สึกต่อชนชั้น ชนชั้นสูงได้เป็นแรงกระตุ้นต่อประชาชนระดับล่างเมื่อพวกเขากำลังทุกข์ทรมาน แต่กลัวว่าราคาเรียน พยายามจะหนีจากสถานการณ์ลำบากของพวกเขาโดยการ การเมือง สังคม วัฒนธรรม และเศรษฐกิจพลังงาน .
การแปล กรุณารอสักครู่..