1. It should be noted that the noti

1. It should be noted that the notion of ‘non-native speaker’ is considered to be problematic because it suggests a dichotomy between native speakers and non-native speakers. Rampton (1990) proposes using the term ‘language expertise’ to describe language proficiency rather than ‘native’ or ‘non-native’ since ‘language expertise’ is not necessarily inborn but can be achieved to reach different levels of expertise. Pasternak and Bailey (2004) suggest that the dichotomy between native and non-native speakers is overly simplistic. Such a dichotomy is not linguistically based because many English speakers in postcolonial communities such as Singapore, India and some African countries acquire English (as a first language) simultaneously with one or more other local languages. In such contexts, it is very difficult to determine which a person’s first language (L1) is and which a person’s second language (L2) is (Jenkins, 2000).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1.ควรจดบันทึกว่า แนวคิดของ 'ไม่ใช่เจ้าลำโพง' ถือว่าเป็นปัญหา เพราะแนะนำ dichotomy ระหว่างเจ้าของภาษาและภาษาถิ่น Rampton (1990) เสนอใช้คำว่า "ความเชี่ยวชาญภาษา' เพื่ออธิบายภาษามากกว่า 'เจ้า' หรือ 'ไม่ใช่พื้นเมือง' เนื่องจาก 'ความเชี่ยวชาญภาษา' ไม่จำเป็นต้อง inborn แต่สามารถบรรลุถึงระดับของความเชี่ยวชาญ Pasternak และ Bailey (2004) แนะนำว่า dichotomy ระหว่างภาษาถิ่นพื้นเมือง และเร่งรีบเกินไป Dichotomy ดังกล่าวไม่มีอยู่เนื่องจากพูดภาษาอังกฤษมากมายในชุมชนวาทเช่นสิงคโปร์ อินเดีย และบางประเทศในแอฟริกาได้รับภาษาอังกฤษเป็นภาษาแรก) พร้อมกับหนึ่ง หรือมากกว่าภายในภาษาอื่น ในบริบทดังกล่าว มันเป็นเรื่องยากมากที่จะกำหนดซึ่งเป็นภาษาแรกของคน (L1) ซึ่งบุคคลภาษาที่สอง (L2) (เจงกินส์ 2000)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1. มันควรจะตั้งข้อสังเกตว่าความคิดของ 'ลำโพงที่ไม่ใช่เจ้าของภาษา' จะถือว่าเป็นปัญหาเพราะมันแสดงให้เห็นการแบ่งขั้วระหว่างเจ้าของภาษาและลำโพงที่ไม่ใช่พื้นเมือง Rampton (1990) เสนอโดยใช้คำว่า 'ความเชี่ยวชาญภาษา' ที่จะอธิบายความสามารถทางภาษามากกว่า 'พื้นเมือง' หรือ 'ไม่ใช่เจ้าของภาษาตั้งแต่ภาษาความเชี่ยวชาญ' ไม่จำเป็นต้องมีมา แต่กำเนิด แต่สามารถประสบความสำเร็จในการเข้าถึงระดับที่แตกต่างของความเชี่ยวชาญ พาสเตอร์และเบลีย์ (2004) ชี้ให้เห็นว่าการแบ่งขั้วระหว่างเจ้าของภาษาและไม่ใช่เจ้าของภาษาเป็นง่ายเกินไป ขั้วดังกล่าวไม่ได้ขึ้นเพราะภาษาพูดภาษาอังกฤษจำนวนมากในชุมชนวรรณคดีเช่นสิงคโปร์อินเดียและบางประเทศในแอฟริกาได้รับอังกฤษ (เป็นภาษาแรก) พร้อมกันกับหนึ่งหรือมากกว่าหนึ่งภาษาท้องถิ่นอื่น ๆ ในบริบทเช่นนี้มันเป็นเรื่องยากมากที่จะกำหนดภาษาแรกของบุคคล (L1) และที่เป็นภาษาที่สองของบุคคล (L2) เป็น (เจนกินส์, 2000)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . มันควรจะสังเกตว่าไม่ใช่ความคิดของ ' ลำโพง ' ถือว่าเป็นปัญหาเพราะมันแสดงให้เห็นความแตกต่างระหว่างเจ้าของภาษาและไม่ใช่ลำโพงแรมป์เติ้น ( 1990 ) ได้เสนอการใช้คำว่า ' ' เพื่ออธิบายความเชี่ยวชาญด้านภาษา ความสามารถทางภาษามากกว่า ' ดั้งเดิม ' หรือ ' ไม่ใช่ ' ' ภาษา ' เนื่องจากความไม่จําเป็นต้องมีมาแต่กำเนิด แต่สามารถทำได้ถึงระดับที่แตกต่างกันของความเชี่ยวชาญ และ ปา ตอร์แน็กเบลีย์ ( 2004 ) แสดงให้เห็นว่าความแตกต่างระหว่างภาษา พื้นเมือง ลำโพงเป็น simplistic สุดเหวี่ยง .เช่นขั้วไม่ใช่ภาษาศาสตร์ที่ใช้เพราะ ภาษา อังกฤษ หลายชุมชนในวรรณคดี เช่น สิงคโปร์ อินเดีย และบางประเทศในแอฟริกาได้รับภาษาอังกฤษเป็นภาษาแรก ) พร้อมกันกับหนึ่งหรือมากกว่าหนึ่งภาษาท้องถิ่นอื่น ๆ ในบริบทดังกล่าว มันเป็นเรื่องยากมากที่จะตรวจสอบซึ่งเป็นบุคคลแรกภาษา ( L1 ) และที่ของบุคคลสองภาษา ( 2 ) ( เจนกินส์2000 )