Earlier ‘Grammar Translation’ metho

Earlier ‘Grammar Translation’ method was used in the class room. This method emphasizes on teaching of rules of language through translation from mother tongue to a target language and vice-versa. Practice to use a language was provided through translation and explanation of the rules of grammatical items needed for translation. As teaching of classical languages was the main and not fluency, so this method employed bilingualism. Contrary to Grammar-Translation Method, Direct Method abolished the use of mother tongue altogether from the English Language Teaching class-rooms. It also banished teaching of grammar rules in isolation which seems pedantic and does not lead to fluency in the use of language. Structural Linguistics that came into vogue in the first half of the 20th century made some modifications in the Direct Method. It regards language as a highly structured system in which language items are arranged in a hierarchy. It advocates teaching of language items in a graded manner through drilling in meaningful situations. The Oral Approach or Situational Language Teaching which was developed between 1930 to 1960 by British Linguists Harold Palmer and A.S. Hornby necessitates the presentation of all language items in ‘situations’. It requires contextualization of the language items and their practice. Further modifications in this approach paved the way for communicative language teaching. Transformation Generative Linguistics that came into existence in the second half of the 20thcentury rejected Structuralist’s premise of language learning as repetition and drilling. It regards (Chomsky1957) language learning as a cognitive activity. When children are exposed to language, they internalize the rules of language and develop intuitive knowledge which enables them to create infinite number of sentences. All the aforementioned approaches confined themselves to the teaching of rules or rules of usage directly or indirectly. Hymes(1972) discovered this fallacy in Chomsky and regards language learning as an ability to use language appropriately in various communicative situations to convey meanings. Hymes’ criticism of Chomsky initiated the movement of communicative language teaching that regards communicative competence as the aim of language teaching than the earlier approaches which stopped at structural or grammatical competence. The present paper is an attempt to explore the application and viability of the situational approach in teaching of grammar.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ก่อนหน้านี้ 'ไวยากรณ์ ' แปลถูกใช้ในห้องเรียน วิธีนี้เน้นสอนกฎของภาษาโดยแปลจากแม่ไปยังภาษาเป้าหมายและกลับ การใช้ภาษาให้คำแปลและคำอธิบายของกฎต่าง ๆ ทางไวยากรณ์ที่จำเป็นสำหรับการแปล เป็นสอนภาษาคลาสสิกถูกหลักและไม่แคล่ว ดังนั้น วิธีการนี้ทำงานสองภาษา ขัดกับไวยากรณ์แปล ตรงวิธียุติการใช้นมทั้งหมดจากห้องเรียนของการสอนภาษาอังกฤษ นอกจากนี้มันยัง banished สอนกฎไวยากรณ์แยกซึ่งดูเหมือนว่า pedantic และไม่นำไปสู่ความคล่องแคล่วในการใช้ภาษา ภาษาศาสตร์โครงสร้างที่เข้าสมัยในครึ่งแรกของศตวรรษ 20 มา ทำการแก้ไขบางอย่างในวิธีการโดยตรง มันพิจารณาภาษาเป็นระบบโครงสร้างสูงซึ่งภาษาสินค้าจัดเรียงในลำดับชั้น มันสนับสนุนการสอนภาษาต่าง ๆ ในลักษณะมีการจัดระดับโดยเจาะในสถานการณ์ที่มีความหมาย วิธีการพูดหรือสอนภาษาในสถานการณ์ที่ได้รับการพัฒนาระหว่าง 1930 ถึง 1960 โดยอังกฤษนักภาษาศาสตร์ฮาโรลด์พาล์มเมอร์และ A.S. Hornby necessitates นำเสนอรายการภาษาทั้งหมดใน 'สถานการณ์' ต้อง contextualization สินค้าภาษาและปฏิบัติการ แก้ไขเพิ่มเติมในวิธีนี้ปูทางสำหรับการสอนภาษาเพื่อ ภาษาศาสตร์ Generative แปลงที่เข้ามามีอยู่ในครึ่งหลังของ 20thcentury การ ปฏิเสธของ Structuralist มและภาษาการเรียนรู้เป็นการทำซ้ำ และเจาะ มันพิจารณาเรียนรู้ภาษา (Chomsky1957) เป็นกิจกรรมการรับรู้ เมื่อมีสัมผัสกับภาษา เด็ก พวกเขา internalize กฎของภาษา และพัฒนาความรู้ง่ายซึ่งทำให้สามารถสร้างประโยคอนันต์ แนวทางดังกล่าวทั้งหมดจำกัดตัวเองไปสอนกฎหรือกฎของการใช้งานโดยตรง หรือโดยทางอ้อม Hymes(1972) ค้นพบเข้าใจผิดนี้เป็นความสามารถในการใช้ภาษาอย่างเหมาะสมในสถานการณ์ต่าง ๆ เพื่อสื่อความหมายการเรียนรู้ภาษาชัมสกีและนับถือ วิจารณ์ Hymes' ชัมสกีเริ่มต้นการเคลื่อนไหวของสอนภาษาสื่อสารที่พิจารณาความสามารถสื่อสารเป็นจุดมุ่งหมายของการสอนภาษามากกว่าวิธีก่อนหน้าที่หยุดที่ความสามารถของโครงสร้าง หรือไวยากรณ์ กระดาษนำเสนอเป็นความพยายามที่จะประยุกต์และชีวิตของวิธีการจัดการในการสอนไวยากรณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ก่อนหน้านี้วิธีการ 'ไวยากรณ์แปล' ถูกนำมาใช้ในห้องพักชั้น วิธีการนี​​้จะให้ความสำคัญกับการเรียนการสอนของกฎของภาษาผ่านการแปลจากภาษาแม่กับภาษาเป้าหมายและในทางกลับกัน ฝึกการใช้ภาษาที่ถูกให้ผ่านการแปลและคำอธิบายของกฎไวยากรณ์ของรายการที่จำเป็นสำหรับการแปล ในขณะที่การเรียนการสอนของภาษาคลาสสิกเป็นหลักและไม่ได้ความคล่องแคล่วดังนั้นวิธีการนี​​้ใช้ทวิ ขัดกับไวยากรณ์-แปลวิธีวิธีที่ตรงยกเลิกการใช้ภาษาแม่โดยสิ้นเชิงจากการสอนภาษาอังกฤษห้องพักชั้น นอกจากนี้ยังระงับการเรียนการสอนของกฎไวยากรณ์ในการแยกซึ่งดูเหมือนว่าอวดความรู้และไม่ได้นำไปสู่​​ความคล่องแคล่วในการใช้ภาษา ภาษาศาสตร์โครงสร้างที่เข้ามาในสมัย​​ในช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ 20 ทำให้การปรับเปลี่ยนบางอย่างในวิธีการโดยตรง มันเรื่องภาษาเป็นระบบโครงสร้างอย่างมากที่รายการภาษาจะจัดในลำดับชั้น มันสนับสนุนการเรียนการสอนภาษาของรายการในลักษณะที่ช้าผ่านการฝึกฝนในสถานการณ์ที่มีความหมาย วิธีการในช่องปากหรือการเรียนการสอนภาษาสถานการณ์ที่ได้รับการพัฒนาระหว่าง 1930-1960 อังกฤษโดยนักภาษาศาสตร์แฮโรลด์พาลเมอร์ฮอร์นและเป็นความจำเป็นในการนำเสนอของรายการภาษาใน 'สถานการณ์' มันต้องมี contextualization ของรายการภาษาและการปฏิบัติของพวกเขา การแก้ไขเพิ่มเติมในวิธีการนี​​้ปูทางสำหรับการเรียนการสอนภาษาเพื่อการสื่อสาร ภาษาศาสตร์กำเนิดการเปลี่ยนแปลงที่เข้ามาอยู่ในช่วงครึ่งหลังของ 20thcentury ปฏิเสธหลักฐาน structuralist ของการเรียนรู้ภาษาเป็นซ้ำและการขุดเจาะ มันนับถือ (Chomsky1957) การเรียนรู้ภาษาเป็นกิจกรรมองค์ความรู้ เมื่อเด็ก ๆ จะได้สัมผัสกับภาษาที่พวกเขา internalize กฎของภาษาและพัฒนาองค์ความรู้ที่ใช้งานง่ายซึ่งช่วยให้พวกเขาในการสร้างจำนวนอนันต์ของประโยค ทั้งหมดวิธีการดังกล่าวถูกคุมขังตัวเองเพื่อการเรียนการสอนของกฎหรือกฎระเบียบของการใช้งานโดยตรงหรือโดยอ้อม Hymes (1972) พบว่าการเข้าใจผิดนี้ในชัมและนับถือเรียนรู้ภาษาเป็นความสามารถในการใช้ภาษาที่เหมาะสมในสถานการณ์การสื่อสารที่แตกต่างกันในการถ่ายทอดความหมาย วิจารณ์ Hymes ของชัมริเริ่มการเคลื่อนไหวของการเรียนการสอนภาษาเพื่อการสื่อสารที่นับถือการสื่อสารเป็นจุดมุ่งหมายของการเรียนการสอนภาษากว่าวิธีการก่อนหน้านี้ซึ่งหยุดอยู่ที่ความสามารถของโครงสร้างหรือไวยากรณ์ กระดาษปัจจุบันมีความพยายามที่จะสำรวจการประยุกต์ใช้และความมีชีวิตของวิธีการสถานการณ์ในการสอนไวยากรณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ก่อนหน้านี้ ' ' เป็นวิธีการแปลไวยากรณ์ที่ใช้ในห้องเรียน วิธีนี้เน้นการสอนกฎของภาษาโดยแปลจากภาษาแม่เป็นภาษาเป้าหมาย และในทางกลับกัน ฝึกการใช้ภาษาให้ผ่านคำอธิบายและการแปลของกฎของไวยากรณ์รายการที่จำเป็นสำหรับการแปล เป็นการสอนภาษาคลาสสิคเป็นหลัก และไม่คล่องดังนั้น วิธีนี้ใช้ bilingualism . ตรงกันข้ามกับวิธีแปลไวยากรณ์ ตรงวิธีการยกเลิกการใช้ภาษาแม่ทั้งหมดจากการเรียนการสอนภาษาอังกฤษ ชั้น ห้อง มันยังถูกเนรเทศสอนกฎไวยากรณ์ในการแยกซึ่งดูเหมือนว่าอวดความรู้และไม่ทำให้เกิดความคล่องแคล่วในการใช้ภาษาภาษาศาสตร์โครงสร้างที่เข้าสมัยในช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ 20 ทำให้การปรับเปลี่ยนบางอย่างในวิธีการโดยตรง เกี่ยวกับภาษาเป็นระบบโครงสร้างสูงในรายการภาษา ซึ่งจะจัดในลำดับขั้น มันสนับสนุนการสอนภาษาในรายการระดับลักษณะที่ผ่านการเจาะในสถานการณ์ที่มีความหมายการพูดวิธีการหรือการสอนภาษาในสถานการณ์ที่ถูกพัฒนาขึ้นระหว่างค.ศ. 1930 ถึง 1960 โดยนักภาษาศาสตร์ชาวอังกฤษฮาโรลด์ Palmer และ A.S . Hornby necessitates นำเสนอรายการภาษาทั้งหมดใน ' สถานการณ์ ' มันต้องใช้ contextualization ของภาษารายการและการปฏิบัติของพวกเขา เพิ่มเติมแก้ไขในแนวทางนี้ปูทางสำหรับการสอนภาษาเพื่อการสื่อสารกำเนิดภาษาศาสตร์ที่แปลงมาเป็นชาติในช่วงครึ่งหลังของ 20thcentury ปฏิเสธสาเหตุหลักฐานของการเรียนรู้ภาษา และเจาะซ้ำ เกี่ยวกับการเรียนรู้ภาษา ( chomsky1957 ) เป็นกิจกรรมที่รับรู้ได้ เมื่อลูกถูกภาษาพวกเขา internalize กฎของภาษา และพัฒนาความรู้ที่ใช้งานง่ายซึ่งช่วยให้พวกเขาที่จะสร้างจำนวนของประโยค ดังกล่าวข้างต้นทั้งหมดวิธีคับ ตัวเองสอนกฎหรือกฎของการใช้โดยตรงหรือโดยอ้อมไฮมส์ ( 1972 ) ค้นพบในชัมเข้าใจผิดนี้และพิจารณาการเรียนรู้มีความสามารถในการใช้ภาษาเพื่อการสื่อสารในสถานการณ์ต่าง ๆอย่างเหมาะสม การสื่อความหมายทางภาษาไฮมส์ ' วิจารณ์ชอมสกีเริ่มเคลื่อนไหวของการสอนภาษาเพื่อการสื่อสารที่เกี่ยวกับความสามารถในการสื่อสารเป็นจุดมุ่งหมายของการสอนภาษากว่าวิธีก่อนหน้านี้ที่หยุดอยู่ที่โครงสร้างทางไวยากรณ์ หรือความสามารถ กระดาษ ปัจจุบัน คือ ความพยายามที่จะสำรวจการใช้และความมีชีวิตของวิธีการที่สถานการณ์ในการสอนไวยากรณ์ .